Το σπιράλ του θανάτου

Οι δανειστές της Ελλάδας, ο κ. Αδόλφος Σόιμπλε για να είμαστε ακριβείς, έχουν τα σχέδια τους, επιβάλλοντας τη συγκεκριμένη πολιτική σε μία κυβέρνηση που δεν μπόρεσε να κάνει απολύτως τίποτα σωστό - έχοντας συνθηκολογήσει άνευ όρων, μετά από σωρεία τρομακτικών λαθών.

Ουσιαστικά επιδιώκουν έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, έτσι ώστε η Ελλάδα να μπορεί να έχει έξοδα αντίστοιχα με τα έσοδα της – οπότε, κάθε φορά που τα έσοδα θα μειώνονται, λόγω της ύφεσης, του αποπληθωρισμού κλπ. που προκαλούν τα μνημόνια, θα ζητούν τη λήψη νέων μέτρων.

Τα μέτρα αυτά θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν το σπιράλ του θανάτου, έως εκείνη τη χρονική στιγμή που θα σταματήσει νομοτελειακά η κατάρρευση της χώρας - αφού θα έχει επέλθει ο θάνατος.

• Περαιτέρω, προγραμματίζουν την εξόφληση των δανείων τους μέσω της εκποίησης της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, την οποία τους έχει παραδώσει η κυβέρνηση (Τράπεζες, ΤΑΙΠΕΔ) – στις εξευτελιστικά χαμηλές τιμές που έχει διαμορφώσει η πολιτική των μνημονίων.
• Υπολογίζουν δε πως ίσως, από κάποιο σημείο και μετά, αφού προηγουμένως θα έχουν εξασφαλίσει την εξαγορά της χώρας, θα μπορεί η Ελλάδα να συμμετέχει στα προγράμματα ποσοτικής διευκόλυνσης της ΕΚΤ – οπότε να ανακυκλώνει το χρέος της από τις αγορές, χωρίς να χρειάζεται νέα δάνεια από την Τρόικα.
• Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή η Ελλάδα δεν τα καταφέρει, κάτι που ήδη φαίνεται ολοκάθαρα, τότε θα αποφασίσουν τη χρεοκοπία της, καθώς επίσης την έξοδο της από την Ευρωζώνη - οπότε την εξαγορά όποιων άλλων περιουσιακών στοιχείων της έχουν απομείνει, σε ακόμη χαμηλότερες τιμές. Έτσι η πατρίδα μας θα μετατραπεί από αποικία των δανειστών της, σε ιδιόκτητη περιοχή τους - από κατεχόμενη χώρα σε ξένο κρατίδιο, πιθανότατα γερμανικό.

Αυτό που αδυνατούμε λοιπόν να καταλάβουμε είναι γιατί θα πρέπει να υπομείνουμε όλη αυτή τη διαδικασία, καθώς επίσης να χάσουμε τα πάντα, αφού η κατάληξη δεν θα είναι καν η ίδια, αλλά πολύ χειρότερη: η χρεοκοπία και η έξοδος από την Ευρωζώνη, κάτω από πολύ δυσμενέστερες συνθήκες.

Με απλά λόγια, θα κατανοούσαμε ίσως το μοίρασμα της φτώχειας, αφού πλούτος δεν πρόκειται ποτέ να παραχθεί με τη συγκεκριμένη πολιτική, καθώς επίσης την απώλεια των περιουσιακών μας στοιχείων, εάν έστω υπήρχαν κάποιες μελλοντικές προοπτικές - αν όχι για εμάς, τουλάχιστον για την πατρίδα μας και τα παιδιά μας. Αφού όμως δεν υπάρχουν, ενώ οδηγούμαστε έτσι ή αλλιώς στο ικρίωμα, γιατί θα πρέπει να καθυστερούμε το μοιραίο;

Πηγή