Του Χρήστου
Γιανναρά
Η Ελλάδα βυθίζεται ανελέητα στη νέκρα της παρακμής, μοιάζει αδυσώπητο το
ιστορικό της τέλος. Ολοι συζητάμε τα συμπτώματα – όσα χρόνια θυμάται καθένας
μας τον εαυτό του: Την κακομοιριά, τη διάλυση, τη διαφθορά, την ιδιοτέλεια, τον
πρωτογονισμό ακοινώνητων συμπεριφορών. Τα τελευταία έξι χρόνια, από το μοιραίο
Καστελλόριζο και τον ανεκδιήγητο (εθνική συμφορά) τότε πρωθυπουργό μας,
αναπαράγουμε πανικό, όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε. Αβάσταχτος ο πόνος και η
οργή για
την καταστροφή της χώρας, ανυπόφορη ντροπή ο διεθνής εξευτελισμός της,
ίλιγγος απόγνωσης που βρεθήκαμε ξαφνικά σκλάβοι των δανειστών μας, στερημένοι
την κρατική ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία. Με τις Τράπεζες να έχουν
δεσμεύσει κάθε αποταμίευση του μόχθου μας, με μισθούς και συντάξεις ατιμωτικού
διασυρμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η καθημερινότητά μας πλημμυρίδα εικόνων
(και απειλών) φτώχειας, πείνας, νοσοκομείων χωρίς φάρμακα και χωρίς νοσηλευτές,
παγωνιάς του χειμώνα χωρίς θέρμανση, ανεργίας που στραπατσάρει ζωές και ψυχές
ανελέητα.
Θα μπορούσε να είναι
μόνο συμφορά ανυπόφορη, όμως είναι επιπλέον και παρακμή. Ολοι διαμαρτυρόμαστε,
όλοι, χωρίς υποψία διαφοροποίησης ευθυνών, χωρίς την παραμικρή αυτοκριτική
διάθεση. «Αγανακτισμένος» είναι και ο σαρανταπεντάρης συνταξιούχος. Οδύρεται για
την ανομία που βασιλεύει στη χώρα και ο καταπατητής δημόσιας γης, ιδιοκτήτης
«αυθαίρετου» ή ο διορισμένος στο Δημόσιο με κομματικό σημείωμα. Οδύρεται για το
κατάντημά μας και ο «φακελάκιας» γιατρός, ο αδίστακτα (και αυτονόητα)
χρηματιζόμενος υπάλληλος της Πολεοδομίας ή της Εφορίας, ο αργόμισθος διά βίου
συνδικαλιστής, ο πληρωμένος κλακαδόρος των κομματικών συγκεντρώσεων.
Πρόκειται για
καθολικευμένη παρακμή. Η καθημερινότητά μας είναι πλημμυρίδα εικόνων φτώχειας,
στέρησης, ανεργίας, αλλά και εικόνα προκλητικού πλούτου, αδιάντροπου μέσα στο
κλίμα της κρατικής χρεοκοπίας και της κοινωνικής καταστροφής. Τα πανάκριβα
μοντέλα ιδιωτικών αυτοκινήτων πλεονεκτούν στους δρόμους, καφετέριες και
«φαγάδικα» κατάμεστα – σε κάποια εστιατόρια, με εξωφρενικές, απίστευτες τιμές
εδεσμάτων, τα τραπέζια εξασφαλίζονται με κράτηση πολλών ημερών πριν. Οι
πανάκριβες «μπουτίκ» επιβιώνουν, ο τζόγος παραμένει αμείωτος, εισιτήρια για το
ποδόσφαιρο χρυσοπληρώνονται.
Οι δημόσιες υπηρεσίες
μοιάζουν επίσης ανέγγιχτες από την κρίση: Η κοινωνική γάγγραινα που λέγεται
άκριτη και ανεξέλεγκτη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, συντηρεί αναλλοίωτες
και αδιατάρακτες τις κατεστημένες συμπεριφορές, συνήθειες, νοο-τροπίες. Η
συχνότερη εικόνα (και σήμερα) στα γραφεία δημόσιων υπηρεσιών είναι να δουλεύουν
οι ελάχιστοι και να ανιούν νωχελικά οι περισσότεροι. Οποιαδήποτε ημέρα και ώρα,
κάποιοι να λείπουν από κάθε γραφείο «εκτάκτως» ή να κάνουν χρήση κάποιου
«υπολοίπου αδείας», ενώ ο κατεστημένος ρυθμός διεκπεραίωσης υπηρεσιών παραμένει
χαυνώδης, νωχελικά αργόσυρτος.
Είναι περισσότερο κι
από φανερό ότι οι επαγγελματίες της πολιτικής στη χώρα μας υπερασπίζουν με
νύχια και με δόντια το πελατειακό κράτος, δεν θα επιτρέψουν ποτέ να ορθοποδίσει
η ελλαδική κοινωνία, να υπάρξει ανάκαμψη, να στηθούν προϋποθέσεις παραγωγικότητας,
χαρά δημιουργίας, γόνιμες στοχεύσεις για ποιότητα ζωής. Ακούσαμε ποτέ πολιτικό
στην Ελλάδα να ψελλίσει, έστω και για τις εντυπώσεις, την παραμικρή επιφύλαξη
για το πελατειακό κράτος, για την ανάγκη αξιοκρατίας στα δημόσια λειτουργήματα,
για την προϋπόθεση εθνικής επιβίωσης και κοινωνικής δικαιοσύνης που είναι η
απόλυση όσων διορίστηκαν με μοναδικό εφόδιο την προσκόλλησή τους σε κόμμα;
Γιατί αρνούνται την
αλλαγή του εκλογικού συστήματος, την καθιέρωση της Μονοεδρικής Περιφέρειας, που
θα καθιστούσε άχρηστη μπαγαμποντιά το ρουσφέτι, άσκοπη τη διαπλοκή, αχρείαστη
την καταλήστευση του κρατικού κορβανά από τα κόμματα; Τα «Μνημόνια», στην
τελευταία εξαετία, ήταν η χρυσή ευκαιρία για τις κυβερνήσεις που τα
χειρίστηκαν, να τα μετατρέψουν σε μοχλό ανατροπής της κατεστημένης
αναξιοκρατίας, ταυτισμένης με την ανικανότητα, την αδικία, τη φυγοπονία, τον
παρασιτισμό, τον πρωτογονισμό της ιδιοτέλειας. Αν λειτουργήσει ποτέ δικαιοσύνη
σε αυτόν τον τόπο, θα είναι αυτονόητο να καθήσουν στα εδώλια ποινικών δικαστηρίων
οι πρωθυπουργοί της εξαετίας, πρωτίστως για ένα έγκλημα: τις οριζόντιες
περικοπές μισθών και συντάξεων, μέτρο απάνθρωπου εξισωτισμού, ακυρωτικό των
όρων που διαφοροποιούν την κοινωνία από την αγέλη.
Δεν είναι ρητορική
υπερβολή, είναι ρεαλιστική καταθλιπτική πιστοποίηση: Το πολιτικό σύστημα στη
σημερινή Ελλάδα συνιστά δημόσιο κίνδυνο, εφιαλτική απειλή. Ο ολοκληρωτισμός της
κομματοκρατίας έχει παγιωθεί σε καθεστώς ποικιλότροπα θωρακισμένο:
συνταγματικά, νομοθετικά, θεσμικά, με κατακλυσμική προπαγανδιστική ισχύ που
μετασκευάζει την ασυδοσία σε νομιμότητα, τη μέρα σε νύχτα. Στυγερά κοινωνικά
εγκλήματα (ο εξωφρενικός υπερδανεισμός της χώρας, η διαγραφή, κάθε τόσο,
ιλιγγιωδών χρεών που έχουν τα κόμματα προς το κράτος, η αδιάντροπη λωποδυσία
κοινωνικού χρήματος από υπουργούς ή κομματικούς προέδρους δημόσιων οργανισμών,
και μύρια ανάλογα) θάβονται στη νομοθετικά εξασφαλισμένη λησμονιά. Κάθε κόμμα
που παίρνει την εξουσία, λεηλατεί ληστρικά το κράτος, τα στίφη των πραιτωριανών
του κατατρώνε, σαν ακρίδα, τα όποια προϊόντα του κοινού μόχθου, χωρίς ποτέ, μα
ποτέ, να λειτουργεί αποτελεσματικά (και όχι για εφήμερο εντυπωσιασμό) νέμεσις.
Μεταμορφώνει και τους
ανθρώπους η κομματοκρατία στην Ελλάδα, όπως με το ραβδάκι της η Κίρκη. Το
σύμπτωμα μεγεθύνεται κραυγαλέα με την είσοδο στο κλαμπ των «κομμάτων εξουσίας».
Ποιος ήταν και ποια εικόνα έδινε ο Αλέξης Τσίπρας πριν από τις εκλογές του
Ιανουαρίου, ποια η εικόνα του μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ποιος ο Κώστας
Καραμανλής πριν από τις εκλογές του 2004, ποιος ο ίδιος σαν πρωθυπουργός. Τα
παραδείγματα αναρίθμητα σε κάθε βαθμίδα εξουσίας. Και τα γεγονότα παραπέμπουν,
συνεχώς, στο τρομακτικό κενό καλλιέργειας, κοινωνικής ευαισθησίας, ιστορικής
αυτοσυνειδησίας, αξιολογικών απαιτήσεων, συλλογικών στοχεύσεων – κενό κριτηρίων
ανθρώπινης ποιότητας στη μετά τη μεταπολίτευση εποχή της κατεστημένης
κομματοκρατίας.
Το κλειδί για την
απελευθέρωση της χώρας από αυτόν τον θανατερό, βασανιστικό ζυγό (πρέπει να το
λέμε και να το επαναλαμβάνουμε ακούραστα και σθεναρά) είναι η αλλαγή του
εκλογικού συστήματος, η καθιέρωση της Μονοεδρικής Περιφέρειας, μοναδικού μοχλού
για την ανατροπή και συντριβή του πελατειακού κράτους. Να γίνει αυτή η αλλαγή
πάγκοινο αίτημα, κίνημα γόνιμης αξιοποίησης του απελπισμού μας.
Σχόλια