Καλησπέρα πιτσιρίκο.
Διάβασα στο TPP πως κοντά στα 450.000 παιδιά ελληνόπουλα ζούνε κάτω από
το όριο της φτώχειας και πως τα μισά παιδιά των σχολείων μας
αντιμετωπίζουν επισιτιστική ανασφάλεια.
Στην Εφημερίδα των Συντακτών αναφέρθηκε πως η κρίση προκαλεί μη αναστρέψιμες βλάβες στους δείκτες γονιμότητας.
Βλέποντας αυτά, μου ήρθε στο μυαλό ένα ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου με θέμα ΄΄ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑ΄΄.
Ξαναβλέποντάς το, πήρα την απάντηση πού θέλουν να το πάνε, όλοι αυτοί που θέλουν το καλό μας, τα τελευταία 6 χρόνια.
Ας κάτσουμε λοιπόν, αφού πρώτα δούμε το ντοκιμαντέρ, να περιμένουμε τους σωτήρες μας, να μας φέρουν σε λίγα χρόνια την ανάπτυξη, να στριμωχνόμαστε να μπούμε στο 30% αυτών που ευημερούν και να βλέπουμε το υπόλοιπο 70% να λιμοκτονεί, να τρέφεται από τα σκουπίδια μας, να πεθαίνουν τα παιδιά τους, αλλά τα δικά μας να τρώνε πλουσιοπάροχα και να πηγαίνουν στα ιδιωτικά σχολεία τους.
Τι στο διάολο έγινε, ρε πιτσιρίκο, πού κρύφτηκαν όλοι, πού είναι η Ζωή, ο Λαπαβίτσας, εσύ, εσείς, εμείς;
Εντάξει, την χάσαμε την μάχη, τώρα τι, θα παραδοθούμε;
Μεγαλώσαμε ναι, αλλά είμαστε ακόμα ζωντανοί .
Εδώ ακόμα και η μάνα σου -που δεν τα βγάζει πέρα- θέλει να παλέψει και να δουλέψει για μια καλύτερη ζωή.
Σε χαιρετώ με ευγνωμοσύνη για την τεράστια συντροφιά που μου δίνουν τα γραπτά σου και των φίλων σου.
Ο Λίβας φίλος σου
(Αγαπητέ φίλε, όλοι εδώ είμαστε. Προφανώς, ο καθένας παλεύει πια για την επιβίωσή του. Εγώ, πάντως, αυτό προσπαθώ να κάνω. Αφού δεν απέδωσαν τίποτα οι προσπάθειες των τελευταίων έξι χρόνων, τι θέλετε να κάνω; Παραδέχτηκα την ήττα. Ας υπάρχει κι ένας ηττημένος στην χώρα των αιώνιων νικητών, κι ας είμαι εγώ αυτός. Βλέπετε, μέσα στα χρόνια, συμβαίνουν και διάφορα άσχημα πράγματα στις ζωές των ανθρώπων. Δεν μπορείς να είσαι διαθέσιμος πάντα. Ξέρετε ένα λάθος που κάναμε; Προσπαθώντας να βοηθήσει ο ένας τον άλλον, εξουθενωθήκαμε όλοι. Αυτοί που το κάναμε τουλάχιστον. Και τώρα δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κανέναν, ενώ δεν υπάρχει και κανείς για να μας βοηθήσει. Πάντως, η χώρα έχει βαρέσει κανόνι, το Μνημόνιο είναι ανεφάρμοστο, οπότε κάποια εξέλιξη θα υπάρξει. Αφού δεν κάναμε στάση πληρωμών από επιλογή το 2010, τώρα -πέντε χρόνια μετά- κάνουμε στάση πληρωμών επειδή δεν έχουμε να πληρώσουμε. Η ζωή πάντα μας δείχνει το σωστό και το λάθος αλλά εμείς συνεχίζουμε να κοιτάμε το δάχτυλο. Η μάνα μου συνεχίζει να ψάχνει για δουλειά και έχει μεγάλη αγωνία για το μέλλον. Της λέω πως η μάνα ενός χίπη -εγώ είμαι αυτός- δεν μπορεί να δουλεύει, αλλά δεν με ακούει. Δεν ξέρω τι να κάνω. Να είστε καλά. Σας ευχαριστώ.)
Στην Εφημερίδα των Συντακτών αναφέρθηκε πως η κρίση προκαλεί μη αναστρέψιμες βλάβες στους δείκτες γονιμότητας.
Βλέποντας αυτά, μου ήρθε στο μυαλό ένα ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου με θέμα ΄΄ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑ΄΄.
Ξαναβλέποντάς το, πήρα την απάντηση πού θέλουν να το πάνε, όλοι αυτοί που θέλουν το καλό μας, τα τελευταία 6 χρόνια.
Ας κάτσουμε λοιπόν, αφού πρώτα δούμε το ντοκιμαντέρ, να περιμένουμε τους σωτήρες μας, να μας φέρουν σε λίγα χρόνια την ανάπτυξη, να στριμωχνόμαστε να μπούμε στο 30% αυτών που ευημερούν και να βλέπουμε το υπόλοιπο 70% να λιμοκτονεί, να τρέφεται από τα σκουπίδια μας, να πεθαίνουν τα παιδιά τους, αλλά τα δικά μας να τρώνε πλουσιοπάροχα και να πηγαίνουν στα ιδιωτικά σχολεία τους.
Τι στο διάολο έγινε, ρε πιτσιρίκο, πού κρύφτηκαν όλοι, πού είναι η Ζωή, ο Λαπαβίτσας, εσύ, εσείς, εμείς;
Εντάξει, την χάσαμε την μάχη, τώρα τι, θα παραδοθούμε;
Μεγαλώσαμε ναι, αλλά είμαστε ακόμα ζωντανοί .
Εδώ ακόμα και η μάνα σου -που δεν τα βγάζει πέρα- θέλει να παλέψει και να δουλέψει για μια καλύτερη ζωή.
Σε χαιρετώ με ευγνωμοσύνη για την τεράστια συντροφιά που μου δίνουν τα γραπτά σου και των φίλων σου.
Ο Λίβας φίλος σου
(Αγαπητέ φίλε, όλοι εδώ είμαστε. Προφανώς, ο καθένας παλεύει πια για την επιβίωσή του. Εγώ, πάντως, αυτό προσπαθώ να κάνω. Αφού δεν απέδωσαν τίποτα οι προσπάθειες των τελευταίων έξι χρόνων, τι θέλετε να κάνω; Παραδέχτηκα την ήττα. Ας υπάρχει κι ένας ηττημένος στην χώρα των αιώνιων νικητών, κι ας είμαι εγώ αυτός. Βλέπετε, μέσα στα χρόνια, συμβαίνουν και διάφορα άσχημα πράγματα στις ζωές των ανθρώπων. Δεν μπορείς να είσαι διαθέσιμος πάντα. Ξέρετε ένα λάθος που κάναμε; Προσπαθώντας να βοηθήσει ο ένας τον άλλον, εξουθενωθήκαμε όλοι. Αυτοί που το κάναμε τουλάχιστον. Και τώρα δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κανέναν, ενώ δεν υπάρχει και κανείς για να μας βοηθήσει. Πάντως, η χώρα έχει βαρέσει κανόνι, το Μνημόνιο είναι ανεφάρμοστο, οπότε κάποια εξέλιξη θα υπάρξει. Αφού δεν κάναμε στάση πληρωμών από επιλογή το 2010, τώρα -πέντε χρόνια μετά- κάνουμε στάση πληρωμών επειδή δεν έχουμε να πληρώσουμε. Η ζωή πάντα μας δείχνει το σωστό και το λάθος αλλά εμείς συνεχίζουμε να κοιτάμε το δάχτυλο. Η μάνα μου συνεχίζει να ψάχνει για δουλειά και έχει μεγάλη αγωνία για το μέλλον. Της λέω πως η μάνα ενός χίπη -εγώ είμαι αυτός- δεν μπορεί να δουλεύει, αλλά δεν με ακούει. Δεν ξέρω τι να κάνω. Να είστε καλά. Σας ευχαριστώ.)
Σχόλια