Στη θυελλώδη
προσωπικότητα του Μπιλ Κλίντον, που κατάφερε να καρφιτσωθεί στο συλλογικό
υποσυνείδητο της αμερικανικής κοινωνίας ως περισσότερο εμβληματικός και
χαρισματικός και από εκείνον ακόμη τον Τζον Κένεντι, χρωστάμε μεταξύ άλλων μια
ουσιώδη… παρεξήγηση, αναφορικά με την κατανόηση των πραγματικών κοινωνικών και
πολιτικών δεδομένων.
Κατά τη διάρκεια της
προεκλογικής εκστρατείας για τον Λευκό Οίκο το 1992, το επιτελείο του
μέχρι
τότε Κυβερνήτη του Άρκανσα φέρεται να εξήγησε με μια φράση που έκτοτε πέρασε στην
Ιστορία, τους λόγους που οδήγησαν τον μέσο Αμερικανό να γυρίσει την πλάτη στον
(νικητή του πρώτου Πολέμου του Κόλπου) Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, και να
εμπιστευτεί στον Μπιλ Κλίντον την Προεδρία των ΗΠΑ.
“It’ s the economy…
stupid”, ήταν η θρυλική εξήγηση. Εστιάζοντας στην καθοριστική σημασία που έχει
για την ψυχολογία, και επομένως την εκλογική συνείδηση ενός ψηφοφόρου, η
κατάσταση της οικονομίας. Που τον αφορά και τον επηρεάζει στη ζώσα
καθημερινότητά του, με τρόπο αδιαμεσολάβητο και ηχηρό.
Αυτό που δεν εξήγησαν
επαρκώς οι επιτελείς του Μπιλ Κλίντον, ήταν ότι, σε μια οικονομία που διέρχεται
κρίση και επομένως αδυνατεί να αναζητήσει “επιθετικές” κινήσεις ανάπτυξης, το
“κλειδί” εστιάζεται στους φόρους. Στα χαράτσια. Στη λεγόμενη… λυπητερή του
ραντεβού με την Εφορία.
Αυτή η κυνική
πραγματικότητα ακυρώνει στην πράξη σχεδιασμούς και ισορροπίες. Φυσικά και
ξεχαρβαλώνει πολιτικές ηγεμονίες. Βίαια, άγαρμπα και με εντυπωσιακή συμπύκνωση
πολιτικού χρόνου.
Αυτή η σκέψη αρχίζει να
ταράζει τον άλλοτε ανέφελο ύπνο του Αλέξη Τσίπρα. Ο πρόλογος του τέλους μιας
πολιτικής ηγεμονίας, αρχίζει να συγγράφεται ενώπιον μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Και το πρωθυπουργοφάγο
Μνημόνιο… κάνει όρεξη για το επόμενο (πολιτικό) θύμα του.
Σχόλια