Η ρήξη στο κόμμα είναι
ήδη πραγματικότητα. Προσωπικοί φίλοι
και επιλογές του νεαρότερου πρωθυπουργού
αλλά και ιδρυτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ
τον εγκαταλείπουν με ένα αίσθημα
απέχθειας. Μένει να τον χωρίσει κι η γυναίκα του όπως ο ίδιος
καλαμπουρίζοντας προειδοποίησε πως θα συνέβαινε αν αυτός δεν έφερνε μια
καλή συμφωνία,
Δεν είναι ότι τόσοι πολύ
πρόδωσαν την εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού:
Το αντίθετο. Ο Τσίπρας πρόδωσε την λαϊκή
και κομματική εμπιστοσύνη φέρνοντας
το δικό του μνημόνιο ενώ παράλληλα
επιχειρούσε και μια βίαια προσαρμογή
όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας αλλά
και του κόμματος το οποίο τελικά και
μετέτρεψε σε ένα προσωπικό φέουδο, μια
σύναξη αυλικών.
Η αριστερή παρένθεση
ολοκληρώθηκε με το χειρότερο δυνατό
τρόπο.
Ήταν απολύτως αναμενόμενο:
Από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης
άρχισε να διαφαίνεται πως ο Αλέξης
Τσίπρας ήθελε την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση
πάση θυσία. Και αυτό στην ευρωπαϊκή
πραγματικότητα σήμαινε ένα και μόνο
πράμα: Μνημόνιο 3, γνωστό στη συνέχεια
ως «μνημόνιο Τσίπρα».
Με επικοινωνιακά τρικς
επιχείρησε να κάνει πλύση εγκεφάλου
στην κοινή γνώμη επιβάλλοντας ακόμη
και στην ΕΕ το NEWSPEAK,
φαντάζομαι με τις ευλογίες της: Θεσμοποίησε
την τρόικα, βάπτισε το επερχόμενο
μνημόνιο «έντιμο συμβιβασμό» και
συμφωνία και προχώρησε στην κατάπτυστη
απαξίωση του δημοψηφισματικού ΟΧΙ στη
συμφωνία Γιούνγκερ και την μετατροπή του σε ναι σε όλα, για να περάσει τελικά εν ριπή οφθαλμού όλα όσα δεν
τολμούσαν να περάσουν οι προκάτοχοί
του.
Μετά από αυτό το κρεσέντο
μνημονιακής αφοσίωσης, ήταν αναμενόμενο
να κερδίσει την εύνοια και της Γερμανίας
και της ελληνικής ολιγαρχίας που μετά
την ψήφιση του μνημονίου από την ευρύτερη
κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην πρόσφατη
ιστορία έπιναν νερό στο όνομα του.
Ο Τσίπρας έγινε ο μπάτλερ
της Γερμανίας που σέρβιρε μνημόνια με
απαράμιλλη επιδεξιότητα.
Προειδοποιήσα έγκαιρα για τη μορφή που έπαιρνε το μέλλον (η συνολική αποτίμηση εδώ) και περιέγραψα τους λόγους που το μέλλον έπαιρνε τέτοια τροπή.
Όλα είχαν πάρει από πολύ νωρίς το δρόμο τους.
Έχοντας υπνωτίσει τη λαϊκή αντίδραση, ένα μόνο εμπόδιο έμενε
να ξεπεραστεί από τον πρωθυπουργό: Οι συντροφικές τρικλοποδιές.
Έτσι άρχισε η επιχείρηση
του εσωκομματικού ακρωτηριασμού στην
Τσιπροκρούστεια κλίνη:
Ο Αλέξης νέος μα παιδί
του κομματικού σωλήνα, προσπάθησε στην
αρχή να φιμώσει με το δημοψήφισμα την
εσωτερική αντιπολίτευση: Με το ισχυρό
ΟΧΙ του ελληνικού λαού να χαλάει τη
μανέστρα του, ο Τσίπρας έπρεπε να περάσει
σε πιο ενεργούς τρόπους μνημονιακού
κοσκινίσματος.
Έτσι, όπως μας αποκάλυψε
με την χθεσινή του συνέντευξη, ήδη από
τις 13 του Ιούλη όταν και προχωρεί στην
τελική συμφωνία με το κουαρτέτο πλέον,
ο Τσίπρας έχει αποφασίσει να προχωρήσει
αιφνιδιαστικά σε εκλογές αμέσως μετά
την ψήφιση του μνημονίου για να ξεφορτωθεί
τα βαρίδια που επέπλεαν στην μνημονιακό
βούρκο, με την ΕΕ να είναι πλήρως
ενημερωμένη για τις προθέσεις του
πρωθυπουργού: Ή τον πρωθυπουργό να είναι
πλήρως ενημερωμένος για τις προθέσεις
του από την ΕΕ. Δεν ξέρουμε ακόμη ποια
ήταν η κατεύθυνση του ραπόρτου. Αυτό
που γνωρίζουμε ήταν πως η ΕΕ ήταν έτοιμη
από καιρό για το ενδεχόμενο των ελληνικών
εκλογών. Ποια καλύτερη αποτύπωση από
το πράσινο φώς που έδωσε χωρίς πολύ
περίσκεψη ο κύριος πολιτικός εκφραστής
της Γερμανικής επικυριαρχίας στην
Ελλάδα, η καγκελάριος Μέρκελ, λέγοντας
χαρακτηριστικά πως «οι εκλογές δεν
είναι μέρος της κρίσης. Είναι μέρος της
… λύσης…»
Κι όλα αυτά μέσα στο
καλοκαίρι, με τα αντανακλαστικά του
κόσμου να είναι αργά λόγω της θερινής
μαστούρας όπως και όφειλαν να είναι
προκειμένου να περάσουν όλα αυτά.
Και οι τακτικισμοί του
ιντριγκαδόρου και οπουρτινιστή Τσίπρα
δεν σταμάτησαν εκεί:
Για να εξαφανίσει τους
εσωτερικά αντιπολιτευόμενους πολιτευτές
από τον κοινοβουλευτικό χάρτη, επιχειρεί
να κάνει τις εκλογές express
παρακάμπτοντας τις διερευνητικές
εντολές ώστε να μην προλάβει αυτό που
σήμερα έχει βαπτιστεί Λαϊκή Ενότητα να
σχηματιστεί.
Φυσικά ο Αλέξης μπορεί
να είναι αλεπού, αλλά δεν είναι η μοναδική
αλεπού στο παζάρι.
Ο Βαγγέλας ο Μεϊμαράκης,
ένας πιο large Σαμαράς δίχως
τικ και ορατούς κομπλεξισμούς που θα
μπορούσε να είχε κάνει καριέρα δίπλα
στον Κώστα Τσάκωνα, είδε την κίνηση
Τσίπρα και την μπλόκαρε για να δώσει
χρόνο στους πρωήν εσωκομματικούς
αντιπάλους κάνοντας και αυτός την κίνησή
του στην μεγάλη σκακιέρα της μικριπολιτικής
που κυβερνά αυτή τη χώρα.
Κάποτε ο Τσίπρας έλεγε
ότι θα συμμαχούσε και με το διάολο για
να σωθεί η χώρα.
Το πε και το κανε: μόνο
που οι διαβολικοί του σύμμαχοι δεν είχαν
κατά νου να σωθεί η χώρα.
Έκτοτε τα πάντα πάνε
κατά διαόλου.
Η εμμονή του Τσίπρα να
σκέφτεται και να δρα με κομματικά
κριτήρια έχει οδηγήσει σε αλλεπάλληλα
αδιέξοδα του.
Ο Τσίπρας ολοκλήρωσε
το έργο των προκατόχων του: Μετά από
δεκαετίες πλιάτσικου και προσαρμογής
της οικονομίας στο ευρωσύστημα, επί
Τσίπρα η χώρα ξεφορτώθηκε και τα ψιλά
που είχαν απομείνει στα ταμεία της για
να πληρώνει «υποχρεώσεις» απέναντι
στους Ευρωπαίους μπαταχτζήδες. Οδηγήθηκε
σε απρομελέτητα capital controls καταβαραθρώνοντας
την ήδη άτυπα ποινικοποιημένη μικρομεσαία
επιχειρηματικότητα της χώρας. οδηγώντας την σε εξορία
ή εξουθένωση.
Ενώ μαινόταν οικονομικός
πόλεμος κατά της χώρας, ο κος Τσίπραςπουλούσε ελπίδα και έδινε ανθοδέσμες
στη Μέρκελ και το Σόιμπλε ενώ και οι
υπουργοί του βρίσκονταν σε ομηρεία
περιμένοντας τα καλά μαντάτα του έντιμου
συμβιβασμού για να μάθουν ποιος θα είναι
ο προϋπολογισμός των υπουργείων τους.
Απροσάρμοστοι υπουργοί
όπως οι Βαρουφάκης και Βαλαβάνη οδηγήθηκαν
σε παραίτηση ενώ ο ΓΓ γραμματέας Δημόσιας Περιουσίας Ν
Κλούδας απομακρύνθηκε βίαια με
το που ανέλαβε αναπληρωτής υπουργός ο
συνδικαλιστής εφοριακός κος Αλεξιάδης,
ίσως γιατί έσκαψε πολύ βαθειά και
προσπαθούσε πάρα πολύ να δώσει αξία στη
δημόσια περιουσία που ενόψει ξεπουλήματος
της όφειλε να απαξιωθεί.
Από τη μάχη κατά της
διαφθοράς, άγνωστο το γιατί, μόνο ο
Νικολούδης απέμεινε.
Όλη αυτή η περίοδος
θυμίζει έντονα τους πρώτους μήνες της
διακυβέρνησης ΓΑΠ, όταν αυτός και ο
ΥΠΟΙΚ του Παπακωνσταντίνου όργωναν το
διεθνές σκηνικό για να φέρουν το πρώτο
μνημόνιο.
Εκεί φυσικά οι ομοιότητες
τελειώνουν: Ο ΓΑΠ είχε αποστολή να
βουλιάξει τη χώρα, να τη λοιδορήσει και
να φέρει το πρώτο μνημόνιο για χάρη του
ΔΝΤ. Ο Τσίπρας με τη δική του τουρνέ
προσπάθησε να αναδείξει τη χώρα και σε
κάποιο βαθμό τα κατάφερε. Το τίμημα ήταν
όμως βαρύτατο: η ετοιμοθάνατη οικονομία
δέχτηκε βαρύτατα πλήγματα και τελικά
υπέκυψε σε ένα ακόμη μνημονιακό κώμα,
βαθύτερο ακόμη και από τα προηγούμενα
δύο.
Ο Τσίπρας δεν υπήρξε
προδότης: Απλά Τσίπρασπις και περισσότερο
ευρωπαίος από ότι Έλληνας.
Σήμερα η χώρα βρίσκεται
σε πλήρη εξάρτηση από το ευρωσύστημα.
Τα επιχειρήματα του
Τσίπρα πως οι εκλογές γίνονται για να
μη βρεθεί όμηρος του παλαιοκομματισμού
απευθύνονται σε αφελείς. Εκεί που οδήγησε
τα πράματα ο Αλέξης, η ομηρεία του ήταν
αναπόφευκτη.
Απλά χρησιμοποιεί τις
εκλογές με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποίησε
το δημοψήφισμα: για να νομιμοποίησει
τις δικές του επιλογές. Και πλέον, και
όλων των προκατόχων του.
Και για μια ακόμη φορά
δε θα του βγει: Η αυτοδυναμία είναι
όνειρο θερινής νυκτός, οι ΑΝΕΛ είναι
μάλλον τελειωμένοι.
Μόνο το να βγει δεύτερο
κόμμα, μόνο η απόδραση τον σώζει από την
μνημονιακή πολιτική που κάτω από το
καθεστώς ευρωβίας που του επιβλήθηκε,
επέλεξε να επιβάλει.
Όπως είχαμε αναφέρει,
το διακύβευμα αυτής της περιόδου για
το ελληνικό πολιτικό σύστημα ήταν η
δημιουργία μιας νέας μεταπολίτευσης
και η μετατροπή του ισχυρότατου
αντιμνημονιακού λαϊκού αισθήματος σε
κάτι το ξεπερασμένο, κάτι το αναχρονιστικό.
Εξού και η νέα ρητορική
του ΣΥΡΙΖΑ Β που θυμίζει τόσο πολύ την
ρητορική των προκατόχων του: Υπευθυνότητα,
αξιοπιστία, κοιτάμε μπροστά δεν σημαίνουν
τίποτε άλλο από το δίνουμε συγχωροχάρτια
και συγκαλύπτουμε.
Έτσι πετιούνται στον
κάλαθο των αχρήστων σημαντικοί λαϊκοί
πόθοι και αιτήματα όπως ο λογιστικός
έλεγχος του χρέους, οι γερμανικές
αποζημιώσεις και τόσα άλλα.
Δυστυχώς για το ελληνικό
πολιτικό σύστημα, μια νέα μεταπολίτευση
δεν είναι εφικτή. Όσο και να ποντάρουν
στην μνήμη του χρυσόψαρου που χαρακτηρίζει
ενίοτε τον λαό, το μνημονιακό άλγος της
καθημερινότητας δεν επιτρέπει πλέον
ούτε καν επιλεκτική αμνησία.
Οι προεκλογικές
εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ Β περί Παραλλήλου
Προγράμματος είναι επίσης για αφελείς:
Το παράλληλο πρόγραμμα των ισοδυνάμων,
είναι σαν τα παράλληλα σύμπαντα: Μπορεί
να υπάρχουν αλλά δεν εφάπτονται της
πραγματικότητας που βιώνουμε.
Ο πρωθυπουργός θα
μπορούσε να παραδεχτεί την συντριβή
του από το γερμανικό ιμπεριαλισμό, να
προχωρήσει στο δημοψήφισμα μετά στις
εκλογές αρνούμενος να ακολουθήσει
μνημονιακές επιταγές.
Αντ΄αυτού έκανε το
δημοψήφισμα για να περάσει στο εσωτερικό
του κόμματος το μνημονίο 3, εκτέθηκε από
το δημοφησματικό αποτέλεσμα και
τιμωρήθηκε από τους Γερμανούς για αυτό
με ένα ακόμη σκληρότερο μνημόνιο από
αυτό που διαφαινόταν στο τραπέζι μετά
από την πάγια τακτική των διαπραγματευτικών
μονομερών υποχωρήσεων που σε όλη τη
διάρκεια της θητείας του ακολούθησε ο
Τσίπρας.
Στη συνέχεια το πέρασε
από τη βουλή και έπειτα προκηρύσσει
εκλογές εμφανίζοντας τον εαυτό του
πλέον ως αξιόπιστο μνημονιακό διαχειριστή.
Και αυτόν τον αμοραλισμό
του «ηγέτη», του Τσε και Βαράτε με κι ας
κλαίω, τον μοιράζονται και αρκετά
στελέχη που έμειναν κοντά του, στελέχη
που κορδώνονται που κάναν υπερβάσεις
απέναντι στις αρχές τους και την ιδεολογία
τους… Το μόνο πλεονέκτημα των ανθρώπων
που υπερέβησαν τις αξίες τους για χάρη του ρεαλισμού είναι αυτό που έχουν οι
αμοραλιστές: ότι δεν τους δεσμεύει
κανένα ηθικό πλεονέκτημα ή δέσμευση.
Κλείνοντας, να
προειδοποιήσουμε τον αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ,
τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζεται
πλέον μέσα από τη ΛΑ.Ε.
Παρότι το έργο το έχουμε
δει, παρότι το σήκουελ της «Επιστροφής
στο μέλλον» δεν πείθει, παρότι οι
Λαφαζάνης- Στρατούλης έχουν γαλουχηθεί
από το δηλητήριο του προνομιακού
συνδικαλισμού, μια από τις πολλές κύριες
παθογένειες της χώρας, δεν πρόκειται
να εγκαταλείψουμε τον αντιμνημονιακό
αγώνα.
Προαπαιτούμε όμως από
τη ΛΑ.Ε να μην κάνει τα ίδια τερατώδη
λάθη τα οποία όσο θα είναι στην
αντιπολίτευση θα μοιάζουν ακίνδυνα:
Η χώρα είναι πλέον
πλήρως εξαρτημένη από το ευρώ, πολύ
περισσότερο από ότι ήταν το 2010, το 2012
κοκ. Έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι
πραγματικά χορός του Ζαλόγγου.
Η Ελλάδα θα οδηγηθεί
σε πλήρη οικονομική απομόνωση και η
καταστροφή θα είναι αναπόφευκτη μέχρι
να καταφέρει η ελληνική οικονομία να
προσαρμοστεί σε ένα μοντέλο αυτάρκειας.
Αν τα καταφέρει υπό
τέτοιες συνθήκες, η ανάκαμψη θα έρθει
γρήγορα.
Ο κος Λαφαζάνης ξεκίνησε
στραβά: Άρχισε με μεγαλοστομίες
ισχυριζόμενος πως η επόμενη βουλή θα
είναι αντιμνημονιακή. Και ακόμη και αν
υπάρχει προσχέδιο για εθνικό νόμισμα
όπως αυτό περιγράφεται από τον κο
Λαπαβίτσα και άλλους, αυτό δεν ισοδυναμεί
με ολοκληρωμένο σχέδιο.
Οραματικές πολιτικές
χωρίς ρεαλιστικά σχέδια υποκύπτουν
εύκολα στο ρεαλισμό του Δεν Υπάρχει
Εναλλακτική και συχνά γίνονται οι
καλύτεροι του μπάτλερ. Τι καλύτερη
απόδειξη από αυτό από την μνημονιακή
κατάντια του κου Τσίπρα;
Ο λαός πρέπει να γνωρίζει
πως βαδίζουμε σε αχαρτογράφητα νερά: Η
μόνη βεβαιότητα που υπάρχει είναι η
πλήρης υποταγή στο γερμανικό σχεδιασμό
αν συνεχίσουν να επιβιώνουν και να
επιβάλλονται οι μνημονιακές πολιτικές.
Δεν χρειάζεται αυτός
ο λαός άλλες υπερβολές, ή μεγαλοστομίες
ή ωραιοποιήσεις.
Όπως είχε τονίσει κάποτε
και ο κος Βαρουφάκης για τον οποίον
τρέφω μια κάποια εκτίμηση αλλά ελάχιστη
εμπιστοσύνη, η ΛΑ.Ε οφείλει να κάνει
αυτό που όφειλε να χε κάνει ως κάποτε
ΣΥΡΙΖΑ: Δάκρυα και αίμα να τάξει αντί
να τάζει μετά βεβαιότητας ένα καλύτερο
μέλλον.
Όσοι τα προηγούμενα
χρόνια έταξαν προεκλογικά εύκολες
καλύτερες μέρες φέραν τελικά δάκρυα
και αίμα.
Είναι πάρα πολύ το να
ζητάμε από ένα κόμμα που ονομάστηκε
Λαϊκή ενότητα να είναι Λαϊκό κι όχι
λαϊκίστικο;
Σχόλια