Ζούμε σε μια χώρα που έχει πληρώσει σκληρά την «πολιτική σταθερότητα». Πίσω από την «πολιτική σταθερότητα» κρύφτηκαν πραξικοπήματα, δικτατορίες, περιστολές δημοκρατικών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων, άγρια καταστολή και προπάντων στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι κάθε έξαρση του λαϊκού κινήματος, που έφτανε στην αμφισβήτηση των υφιστάμενων συσχετισμών, βαφτιζόταν «ανωμαλία»…
Η «πολιτική σταθερότητα» αναδείχθηκε σε ένα από τα ισχυρότερα και αντιδραστικότερα όπλα της άρχουσας τάξης και του αστικού πολιτικού συστήματος στην προσπάθεια τους να διαιωνίσουν την εξουσία τους.
Πάνω στην «πολιτική σταθερότητα» και για χάρη της, ψηφίστηκαν Συντάγματα, έγιναν νόμοι, δημιουργήθηκαν σιδερόφρακτοι μηχανισμοί αστυνόμευσης, αναπτύχθηκε το τερατώδες σύστημα των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης, δημιουργήθηκαν, ή διαλύθηκαν, κόμματα…
Το δικομματικό σύστημα, που στήθηκε μετά την μεταπολίτευση, όπως ομολογούν οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες του, είχε ως πρωταρχικό σκοπό την εμπέδωση και τη διατήρηση της «πολιτικής σταθερότητας». Έτσι δικαιολογούσαν και αυτά τα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα που ίσχυσαν και ισχύουν.
Θυμηθείτε πόσες φορές τα τελευταία χρόνια (τα μνημονιακά) ακούσαμε για τους κινδύνους που απειλούν την «πολιτική σταθερότητα» εξαιτίας των λαϊκών αντιδράσεων στα μνημονιακά μέτρα.
Πόσες φορές ακούσαμε ότι αν διαταραχθεί η «πολιτική σταθερότητα» (π.χ με έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση) η καταστροφή θα είναι ολοκληρωτική; Και πόσες φορές ακούσαμε ότι η διασφάλιση της «πολιτικής σταθερότητας» απαιτεί την «σώφρονα» υποταγή στα κελεύσματα των δανειστών;
Οι πρώτες ενδείξεις μιας κάποιας πολιτικής χειραφέτησης μεγάλου μέρους της κοινωνίας από το δικομματικό σύστημα, είτε με τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου (έστω και με τις αυταπάτες που δημιουργήθηκαν για το ΣΥΡΙΖΑ), είτε πολύ περισσότερο με το δημοψήφισμα του Ιουλίου, προκάλεσαν την άμεση, συντονισμένη αντίδραση τόσο των δανειστών, όσο και των εγχώριων κύκλων, όπως ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ), που απαίτησαν την αποκατάσταση της «πολιτικής σταθερότητας».
Σ΄ αυτή τη συντονισμένη εκστρατεία πήραν μέρος όλα τα λεγόμενα «μνημονιακά» κόμματα και η συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, με κοινά χαρακτηριστικά την κινδυνολογία (στα όρια της τερατολογίας), για το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ και περισσότερο για το ενδεχόμενο εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή το ενδεχόμενο διατάραξης της «πολιτικής σταθερότητας». Το μήνυμα ήταν σαφές: Πλήρης υποταγή, ή καταστροφή!
Το τι επακολούθησε είναι σε όλους γνωστό.
«ΣΥΡΙΖΑ, ο πόλος της πολιτικής σταθερότητας»!
«Σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται ως ο πόλος της πολιτικής σταθερότητας στην ελληνική πολιτική σκηνή» δήλωσε πριν λίγες μέρες ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς σε συνέντευξη του στην ιταλική εφημερίδα «Il Manifesto».
Πρόκειται, αν δεν κάνουμε λάθος, για την πιο επίσημη και κατηγορηματική ομολογία της πολιτικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ στο επτάμηνο της κυβερνητικής του θητείας.
Αλήθεια, σε ποια πολιτική σκηνή, ποιου πολιτικού συστήματος προσφέρει «σταθερότητα» ο ΣΥΡΙΖΑ;
Από πότε η πολιτική «σταθερότητα» του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος έγινε το πρόταγμα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ;
Είναι η πολιτική «σταθερότητα» που υπόσχεται και εγγυάται (κατά τον κ. Παππά) ο ΣΥΡΙΖΑ, η «σταθερότητα» που ζητούν οι δανειστές της χώρας;
Αν η πολιτική «σταθερότητα» (όπως την ορίζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ) εξασφαλίζεται με την εφαρμογή ενός τρίτου μνημονίου, η πολιτική ικανοποίησης των άμεσων λαϊκών αναγκών συνιστά «ανωμαλία»;
Και εν πάση περιπτώσει, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να είναι ο «πόλος της πολιτικής σταθερότητας», τι σχέση έχει με το κόμμα που, εν ονόματι της Αριστεράς, έλεγε το Νοέμβριο του 2013 στο Πρόγραμμα του ότι «βρίσκεται εδώ για να οργανώσει τη δημοκρατική ανατροπή του πολιτικού συστήματος και των δομών που το στηρίζουν»;
Αντί άλλου σχολίου: Λίγη ντροπή δεν βλάφτει!
πηγή
Σχόλια