Του ΠΕΤΡΟΥ Ι. ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ*
Όταν στις 13 Ιουλίου 2015 οι Financial Times αποφαίνονται ότι: «η ευρωζώνη υποβιβάζεται σ’ ένα τοξικό σύστημα σταθερών ισοτιμιών», αφορά παραδοχή που ταυτίζεται απολύτως με άλλα δύο εξίσου τοξικά φαινόμενα: α) το υπέρογκο χρέος της ευρωζώνης της τάξης των 25 τρις 700 δις ευρώ και β) το επιμέρους χρέος των 7 τρις ευρώ (περίπου) που αφορά στη Γαλλία και στην Ιταλία!
Τα κέντρα (πολύκεντρα –που ωστόσο ταυτίζονται)
Βερολίνου-Βρυξελλών-Φραγκφούρτης, εξωθούν όλο και περισσότερο την
Ελλάδα σε απόκρημνη κοινωνική, οικονομική και ενδεχομένως πολιτική
κατάσταση, γιατί η Ελλάδα έχει υπερβολικό χρέος! Απ’ αυτό εδώ το
ελεύθερο βήμα διατύπωσης γνώμης, έχω κατ’ επανάληψη αναφερθεί στις
υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης με πρώτη εκείνη του Λουξεμβούργου,
χωρίς να απέχει μακράν αυτού και η Ολλανδία (Κάτω Χώρες). Υπ’ όψιν δε
ότι κατά σύμπτωση ο εκάστοτε επικεφαλής του άτυπου Οργάνου του
Eurogroup, αφορά εκπρόσωπο κράτους-μέλους της ευρωζώνης με μεγαλύτερο
χρέος από εκείνο της Ελλάδας. Άξια όμως αναφοράς είναι και τα παρακάτω
εξόχως σοβαρά:
Η Ελλάδα έχει προσφύγει ήδη στον επί τούτω συγκροτηθέντα μηχανισμό, τον ESM. Οι εταίροι δανειστές εξωθούν την Ελλάδα σε λήψη ακραίων μέτρων. Ουαί υμίν υποκριτές!
Όταν η Γερμανία πιέζει καταστρατηγώντας την αρχή της αλληλεγγύης που τη
δεσμεύει και την αρχή της επιβαλλόμενης κοινωνικής συνοχής που επίσης
τη δεσμεύει και μάλιστα από τις πρωτογενείς Συνθήκες (που υπερισχύουν κάθε άλλης συμφωνίας), όταν μάλιστα συνομολογεί και την ύπαρξη ανθρωπιστικής κρίσης που αφορά στην ελληνική κοινωνία, ακριβώς εκείνο το χρόνο, η ίδια οφείλει στον ESM εκατόν εξήντα εννέα (169) δις ευρώ. Η Γερμανία οφείλει να καταβάλει στον ESM εκατόν ενενήντα (190) δις ευρώ, αλλά έχει καταβάλει είκοσι ένα (21) δις ευρώ. Αντιστοίχως η Γαλλία οφείλει να καταβάλει εκατόν σαράντα πέντε (145) δις ευρώ και έχει καταβάλει δέκα έξι (16) δις ευρώ. Δηλαδή οφείλει εκατόν είκοσι εννέα (129) δις ευρώ. Περαιτέρω άξιο παρατήρησης είναι και το εξής:
Η Αγγλία (Ηνωμένο Βασίλειο) αντιτίθεται υποκριτικά και άνευ δικαιώματος στην «παρεχόμενη βοήθεια» προς την Ελλάδα, καθόσον: α) δεν είναι χώρα της Ευρωζώνης, β) ουδεμία σχέση έχει με τον ESM και γ) η ίδια «επεξεργάζεται» δημοψήφισμα αποχώρησής της από την Ευρωπαϊκή Ένωση!
Αυτή η
ζοφερή κατάσταση δεν επιτρέπει εφησυχασμούς και από καθέδρας επιβολή
μέτρων λιτότητας που ανατροφοδοτούν την κρίση. Άλλωστε είναι σαφής και η
προειδοποίηση πριν από ένα χρόνο (29 Ιουνίου 2014) στη Βασιλεία της
Ελβετίας του Διευθύνοντος Συμβούλου της «Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών» (BIS), στην οποία εκπροσωπούνται η Αμερικανική Fed και η ΕΚΤ. Ο Διευθύνων Σύμβουλος της BIS προειδοποίησε για τη νέα παγκόσμια οικονομική κρίση.
Έτσι φαίνεται πώς η επικυρίαρχη ελίτ του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης δεν αντιλαμβάνεται επαρκώς τα πράγματα και κάνει ποδήλατο στην άμμο!...
Και κάνει
ποδήλατο στην άμμο, γιατί ακριβώς με εμμονή στα δόγματα του
νεοφιλελευθερισμού και με παγερή αίσθηση έναντι κοινωνικών κρίσεων,
αντιπαρέρχεται βασικές αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
αδιαφορώντας για το μέγεθος ανθρωπιστικών κρίσεων. Έτσι, όμως, το όλο εγχείρημα είναι αλυσιτελές και απρόσφορο για όποιο όραμα μιας πράγματι Ενωμένης Ευρώπης.
Τα προαναφερόμενα δεν αγγίζουν απλώς τα δεδομένα μιας κρίσης. Αφορούν κρίση.
Συνεπώς εάν δεν υπάρξουν πολιτικές επαναφοράς στις αρχές και στις αξίες
που θα επιβεβαιώνουν το νομικό και πολιτικό πολιτισμό των πρωτογενών
Συνθηκών, το μέλλον του όλου εγχειρήματος της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας από παρακμιακό θα καταστεί απρόβλεπτο…
ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ
Κοινός τόπος είναι η διαρκής αναφορά στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και μόνο όμως η αναφορά στο «σκληρό πυρήνα», αυτοδικαίως καταμαρτυρεί τη διαίρεση της Ευρώπης σε δύο κόσμους: α) στη Μητρόπολη και β) στην Περιφέρεια.
Η διαίρεση δε αυτή επιβεβαιώνεται: α) με τη διαφορά των επιτοκίων από χώρα σε χώρα, β) με τη διαφορά στο κατά κεφαλήν εισόδημα από χώρα σε χώρα και γ) με την αναγωγή στο δημόσιο χρέος από χώρα σε χώρα.
Έτσι τα κράτη-μέλη συνιστούν μια Συμπολιτεία
ανισόμερης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Ειδικότερα στα κράτη-μέλη της
ευρωζώνης και μόνο η διαφοροποίηση των επιτοκίων και των δανειακών
υποχρεώσεων, υποδιαιρεί το «σκληρό πυρήνα» σε επιμέρους κατηγορίες.
Ακόμη δηλαδή και στο ίδιο το ευρωσύστημα είναι πολύ δύσκολο να
καταγραφεί ιεραρχικώς η κατάταξη των περιφερειακών χωρών στο «όλον σύστημα». Οι προαναφερόμενες όμως αντιφάσεις συνιστούν ταυτοχρόνως και αντιθέσεις που αυξάνουν διαρκώς τον ευρωσκεπτικισμό!...
Δεδομένο
επίσης είναι ότι η επικυρίαρχη ελίτ, αντί να λαμβάνει αποφάσεις όσο
γίνεται πιο κοντά στους πολίτες, όπως επιτάσσει η ίδια η Συνθήκη της
Λισαβόνας (1) εν τούτοις όλο και απομακρύνεται από τις κοινωνίες. Η απομάκρυνση αυτή αφορά τόσο στο επίπεδο των οριζόντιων όσο
και στο επίπεδο των τομεακών πολιτικών. Είναι σαφές πλέον ότι οι
οριζόντιες πολιτικές που αφορούν: στην περιφερειακή ανάπτυξη, στην
κοινωνική συνοχή, στη φορολογία, στον ανταγωνισμό και στην προστασία του
περιβάλλοντος, αποκλίνουν από την επιταγή της κοινωνικής συνοχής, ενώ
οι τομεακές πολιτικές που αφορούν στη βιομηχανία, στην έρευνα και
ανάπτυξη, στην ενέργεια, στις μεταφορές και στη γεωργία, καθιστούν
αδιστάκτως βέβαιη την εθνοκεντρική αντίληψη σε βάρος μιας ενωσιακής
πολιτικής. Η «κατάσταση» όμως αυτή συνιστά ευθεία απόκλιση από την
ομοσπονδιακή λογική και ως εκ τούτου από την προοπτική ολοκλήρωσης της
Ευρωπαϊκής Ένωσης.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΜΕΛΟΥΣ!
Μια από
τις σοβαρές αιτίες του ευρωσκεπτικισμού είναι και η ρητή δέσμευση των
Συνθηκών να μην εννοούν την κοινή άμυνα ως κοινή υπόθεση.
Σημαντικότατο
δε στοιχείο απόκλισης από την ομοσπονδιακή αρχή και λογική είναι και η
εκ προοιμίου «διαβεβαίωση»(!) ότι η δημόσια τάξη και τα εθνικά σύνορα, η εδαφική δηλαδή ακεραιότητα κράτους-μέλους, δεν αφορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η διαβεβαίωση αυτή προκύπτει από τη ρητή διάταξη της Συνθήκης της Λισαβόνας (2) με βάση την οποία εκ προοιμίου γίνεται σαφές ότι: «η
διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας, η διατήρηση της δημόσιας τάξης
και η προστασία της εθνικής ασφάλειας, αφορούν εσωτερική λειτουργία του
κράτους-μέλους» (sic), ενώ: «ειδικότερα, η εθνική ασφάλεια παραμένει στην ευθύνη κάθε κράτους-μέλους» (sic).
Έτσι η
ενωσιακή έννομη και πολιτική τάξη επιλύει τον προβληματισμό πολλών:
γιατί δεν υπάρχει «εγγύηση» των εθνικών συνόρων στο πλαίσιο της
Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά τα άλλα η Ευρωπαϊκή Ένωση εγγυάται όχι μόνο
κοινά συμφέροντα, αλλά και την ειρήνη.
Τούτων
δοθέντων η Ευρωπαϊκή Ένωση με επικυρίαρχη τάξη την Γερμανοκεντρική
Ευρώπη δεν διδάσκεται από την ιστορία, ούτε εκτιμά την αντανάκλαση των
πολιτικών της στον πολιτικό χρόνο.
Το
ρολόι που κρατά είναι χαλασμένο. Το χαλασμένο όμως ρολόι προσδιορίζει
σωστά το χρόνο και αποδίδει τη χρονική πραγματικότητα, μόνο δύο
δευτερόλεπτα το εικοσιτετράωρο!...
Έτσι οι γραφειοκράτες του συστήματος, δεν αντιλαμβάνονται σωστά το χρόνο και η ιστορία θα τους το αποδείξει!
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Βλ. παρ. 3 του άρθρου 10 ΣΕΕ.
(2) Βλ. παρ. 2 του άρθρου 4 ΣΕΕ.
*
Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου
και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU). Είναι μέλος της Γραμματείας του
«Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής» του ΣΥΡΙΖΑ.
Σάββατο 18 Ιουλίου 2015
Σχόλια