του Νίκου Περπερά

Μείναμε καρφωμένοι στις τηλεοπτικές μας οθόνες ως τα ξημερώματα για να παρακολουθήσουμε μια ακόμη τραγελαφική συνεδρίαση της Βουλής, με διαδικασίες να κινούνται στα όρια της αντισυνταγματικότητας και με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα: Την επιψήφιση -εν είδη «ορεκτικού», όπως δεν δίστασε να εκστομίσει κάποια στιγμή ο υπουργός Οικονομικών Ευ. Τσακαλώτος- μερικών ακόμη προαπαιτούμενων άθλιων μνημονιακών μέτρων.

Επί της ουσίας τί ψήφισαν με τόσο «πολύ πάθος» οι βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού και πιθανότατα με «βαριά καρδιά» -πολύ λίγη σημασία έχει, αφού το αποτέλεσμα μετράει- οι βουλευτές των ΑΝΕΛ και η πλειοψηφία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ; Χονδρικά δύο πράγματα. Ας τα πούμε με το όνομά τους:

Πρώτα - πρώτα ότι τα σπίτια των χειμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων και τα ακίνητα των χτυπημένων από την κρίση επιχειρήσεων με τα «κόκκινα δάνεια» θα βγαίνουν στο εξής με διαδικασίες εξπρές... «στο σφυρί» για να τα «σαρώσουν» -και μάλιστα αντί «πινακίου φακής»- οι ...εντιμότατοι τραπεζίτες! Και, δεύτερον, ότι σε περίπτωση που απαιτηθεί «κούρεμα» καταθέσεων για μια ακόμη ανακεφαλαιοποίηση των αχόρταγων τραπεζών, τη «νύφη» να την πληρώσουν πάλι «προνομιακά» τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων, των Νοσοκομείων και των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.

Υπεράνω όλων, λοιπόν, το συμφέρον των τραπεζιτών και η ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος και στο πυρ το εξώτερον το συμφέρον της ρημαγμένης κοινωνίας. Σκέφτεστε τίποτε «δικαιότερο» και τίποτε ...«αριστερότερο» τούτου;

Ποια διαπραγμάτευση;

Τι άλλο είδαμε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Βουλής; Είδαμε έναν αξιολύπητο πρωθυπουργό να ακούει αμήχανος τις ειρωνείες και τις «μπηχτές» του Ευ. Μεϊμαράκη, του Στ. Θεοδωράκη, της Φ. Γεννηματά και του συρφετού των άλλων μνημονιακών «αντιπάλων»! Έναν πρωθυπουργό ανίκανο να αρθρώσει «ορθό λόγο» και που κατέφυγε σε ένα πλήθος από σοφίσματα, προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, με προφανή στόχο μάλιστα την «εσωτερική» κομματική κατανάλωση.

«Οδηγηθήκαμε σε έναν δύσκολο συμβιβασμό, έχοντας εξαντλήσει κάθε όριο και περιθώριο διαπραγμάτευσης», ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός. Ποια διαπραγμάτευση, όμως; Όλο αυτό το πεντάμηνο διάστημα που έχει προηγηθεί ο ελληνικός λαός είδε μια κυβέρνηση να υποχωρεί και να υποτάσσεται διαρκώς σε όλο και σκληρότερες μνημονιακές θέσεις, δεχόμενη τα τελεσίγραφα και τους εκβιασμούς των θεσμικών δανειστών. Είδε μια κυβέρνηση να παραιτείται και να αρνείται να χρησιμοποιήσει το μοναδικό «όπλο» που είχε για μια σοβαρή διαπραγμάτευση: Το «όπλο» της ρήξης, της εναλλακτικής λύσης της στάσης πληρωμών, της εθνικοποίησης των τραπεζών και της εξόδου από την λυκοφωλιά της ευρωζώνης.

Αλλά αυτό το «όπλο» ούτε καν βγήκε από το θηκάρι, στο όνομα του μονόδρομου της ευρωζώνης. Απορρίφθηκε μετά βδελυγμίας, εκ των προτέρων και χωρίς να εξεταστεί ποτέ σοβαρά. Και παρότι βγήκε ενισχυμένο από το μεγαλειώδες και θριαμβευτικό «ΟΧΙ» του 62% του ελληνικού λαού από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Με αυτήν την προϋπόθεση, όμως, η τραγική κατάληξη των διαπραγματεύσεων ήταν σαφώς προδιαγεγραμμένη. Μας θύμισε το στίχο του παλιού τραγουδιού «Στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει»! Μόνο που στην περίπτωσή μας είναι ακόμη πιο τραγικός ο απολογισμός, αφού οδηγεί στην καταστροφή και στον εξανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού κι όχι μονάχα ενός στρατιώτη.

Διαρκείς μνημονιακές διολισθήσεις με πρόσχημα το Grexit;

Δώσαμε τη μάχη, «αλλά ηττηθήκαμε», δήλωσε ο πρωθυπουργός. Και τι κάνει αλήθεια ένας ηττημένος; Η μία «λύση» είναι να συνθηκολογήσει, να «βάλει την ουρά στα σκέλια» και να υπογράφει τα μνημόνια. Η άλλη λύση είναι «να μην παραδεχτεί την ήττα». Και συνήθως αυτό κάνουν οι λαοί και οι κυβερνήσεις που έχουν αξιοπρέπεια. Ανασυντάσσονται για να δώσουν νέες μάχες. Αντιστέκονται μέχρι το τέλος. Δεν στρέφονται εναντίον του εαυτού τους και δεν βάλλουν με πυρ ομαδόν εναντίον των ερεισμάτων τους.

Κι όμως, δήλωσε σε άλλο σημείο ο πρωθυπουργός, δεν αποφύγαμε το Grexit διότι σε κάποιους από τους εταίρους μας «δεν έχει φύγει από το μυαλό αυτή η ιδέα, αυτός ο σχεδιασμός». Δηλαδή, τι θέλει να μας πει; Ότι ενώ υπογράψαμε μια τόσο επώδυνη συμφωνία με μοναδικό στόχο την παραμονή μας στη ζώνη του ευρώ, ακόμη και αυτό αμφισβητείται; Τότε τι πετύχαμε συντρίβοντας αρχές, αξίες, προεκλογικές μας υποσχέσεις και μετεκλογικές διακηρύξεις; Όλα για μια φρούδα ελπίδα; Για «ένα πουκάμισο αδειανό», λοιπόν;

Ελπίζουμε, πάντως, το «επιχείρημα» αυτό να μην υποκρύπτει άλλον ένα γύρο διαπραγματεύσεων, ενόψει της νέας δανειακής σύμβασης, με κατεβασμένα χέρια, με φοβικά σύνδρομα και με μοναδική «κόκκινη γραμμή» αντίστασης το θέσφατο «πάση θυσία στο ευρώ». Γιατί στην περίπτωση αυτή, πολύ φοβούμαστε ότι θα υπογράψουμε πολύ χειρότερο μνημόνιο και από αυτό που ούτε καν έχουμε μέχρι τώρα φανταστεί. Αυτό απέδειξε άλλωστε όλη η πορεία του φαύλου κύκλου των «διαπραγματεύσεων» που έγιναν μέχρι τώρα. Όσο περισσότερο η κυβέρνηση υποχωρούσε τόσο άνοιγε η όρεξη των πιστωτών για να ζητήσουν ακόμη πιο πολλά. Τι θα τους συγκρατήσει να μην ακολουθήσουν και τώρα την πεπατημένη;

Αποικία χρέους στο διηνεκές

Η συμφωνία που διαπραγματευόμαστε, δήλωσε σε άλλο σημείο ο πρωθυπουργός, θα περιλαμβάνει «την σαφή, σαφέστατη δέσμευση για αναδιάταξη του χρέους, προκειμένου αυτό να γίνει βιώσιμο». Θα μπορούσαμε να κρίνουμε θετική αυτήν την αναφορά, αν και το 2012 δεν είχε δοθεί «σαφέστατη» ανάλογη «δέσμευση», που όμως ουδόλως τηρήθηκε από τους δανειστές. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι θα τηρηθεί και τώρα;

Αλλά επί της ουσίας: Είναι από όλους παραδεκτό -ακόμη κι απ' τον Σόιμπλε- ότι το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο και ότι για να γίνει απαιτείται ένα βαθύ «κούρεμα». Αυτό, ωστόσο, έχει αποκλειστεί εκ προοιμίου: Από το κείμενο της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου. Τι μπορεί να επιτευχθεί επομένως; Το πολύ - πολύ μια επιμήκυνση της αποπληρωμής και με μικρότερα, έστω, επιτόκια. Δεν νομίζουμε πως θα πρέπει να γίνεται αντικείμενο θριαμβολογίας το ότι το δημόσιο χρέος θα φορτωθεί σε μερικές ακόμη γενιές Ελλήνων. Μάλλον το αντίθετο, θα λέγαμε. Κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ευτυχής όταν η χώρα μας καθίσταται πια μια αποικία χρέους στο διηνεκές.

«Κανένας άνεργος, κανένας μεροκαματιάρης, κανένας χαμηλόμισθος και χαμηλοσυνταξιούχος, κανένας δανειολήπτης σε λαϊκές συνοικίες, σε φτωχές γειτονιές, σε υποβαθμισμένες γειτονιές δεν πρόκειται να χάσει το σπίτι του», δήλωσε με παρρησία ο πρωθυπουργός. Μόνο θλίψη προκαλεί η δήλωση αυτή -ίσως και θυμηδία, αν το ζήτημα δεν ήταν τόσο σοβαρό- όταν γίνεται την ίδια ακριβώς στιγμή που η κυβέρνηση εισηγείται ένα νόμο που επιτρέπει το ξεπάγωμα και με διαδικασίες fast track των πλειστηριασμών!

Ιδού η Ρόδος!

«Η παρουσία της Αριστεράς στην κυβέρνηση -τόνισε, τέλος, ο πρωθυπουργός- δεν είναι επιδίωξη αξιώματος. Είναι οχυρό μάχης για τα συμφέροντα του λαού μας! Οχυρό μάχης για την προστασία των αδικημένων! Οχυρό μάχης για τις μεγάλες ταξικές συγκρούσεις εντός της χώρας με τα οργανωμένα συμφέροντα!».

Συμφωνούμε απόλυτα. Μόνο που όλα αυτά δεν έχουν κανένα αντίκρισμα όταν από αυτό το οχυρό εκτοξεύονται μνημόνια, που πυρπολούν ανελέητα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, βάλλουν μέχρις εξόντωσης ολόκληρα κοινωνικά στρώματα και ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία. Όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τα οράματα της Αριστεράς.

Υπάρχει, ωστόσο, ακόμη καιρός όλα αυτά να διορθωθούν. Αρκεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ξαναγυρίσει στην κοιτίδα του. Να ξανακερδίσει τις αρχές που τον ανέδειξαν και να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, αφού απευθυνθεί στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού που βροντοφώναξε το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, ερμηνεύοντας αυτή τη φορά σωστά το μήνυμά του. Ιδού η Ρόδος!

από το «iskra.gr»