Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή: Το νόμισμα είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Το αν μια χώρα θα έχει μάρκο, δολάριο, ευρώ, δραχμή, φράγκο ή ρούβλι, δεν αντιμετωπίζει από μόνο του τα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Είναι όμως ένα εργαλείο για την αντιμετώπισή τους. Είναι ένα μέσο στη χάραξη της γενικότερης οικονομικής –και όχι μόνο– πολιτικής.
Για παράδειγμα: Η Σοβιετική Ένωση είχε ρούβλι. Ρούβλι έχει και η σημερινή Ρωσία. Ασκείται η ίδια οικονομική πολιτική; Ασφαλώς όχι. Ασκείται η ίδια κοινωνική πολιτική; Ασφαλώς όχι. Το ρούβλι, όμως, παραμένει το ίδιο.
Αν, λοιπόν, έχουμε ξεκαθαρίσει ότι το νόμισμα δεν είναι φετίχ, αλλά είναι ένα μέσο για να ασκηθεί μια συγκεκριμένη πολιτική, τότε ρωτάμε: Για ποιο λόγο οι υπέρμαχοι του ευρώ, όπως είναι η κυβέρνηση, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, καθώς και το σύνολο του μιντιακού κατεστημένου, δε θέλουν να ακούσουν ούτε για πλάκα το ενδεχόμενο αλλαγής του νομίσματος; Έχουν φτάσει, μάλιστα, στο σημείο να ξορκίζουν ακόμη και το ενδεχόμενο σκέψης ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
Για αυτούς τους ευρωλάγνους, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
1. Είτε έχουν μετατρέψει το μέσο σε σκοπό, οπότε πάσχουν πλέον από μια πολύ βαριά ασθένεια που λέγεται τύφλωση, είτε,
2. εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα.
Ας κάνουμε, λοιπόν, μια υπόθεση εργασίας:
Όλοι αυτοί θέλουν να μείνουμε στο ευρώ γιατί μόνο έτσι θα ανακάμψει η οικονομία. Θα κερδίσουν, λένε, οι εταιρείες και μέσω αυτών θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και, κάπως έτσι, θα ορθοποδήσει ο τόπος και ο λαός. Άρα, ο σκοπός τους είναι να σώσουν τη χώρα, να ανασάνει ο λαός.
Όποιος έχει έστω και λίγο ασχοληθεί με την ελληνική πραγματικότητα τα τελευταία πέντε χρόνια μπορεί να κατανοήσει ότι αυτό το επιχείρημα καταρρέει σα χάρτινος πύργος. Διότι, αν ήταν έτσι, τότε θα έπρεπε, μετά από τόσα προγράμματα και τόσα δισεκατομμύρια ευρώ για την ανατροφοδότηση των τραπεζών, όχι απλά να υπήρχε ανάπτυξη, αλλά, το κυριότερο, αισθητή μείωση της ανεργίας, δημιουργία θέσεων εργασίας, επενδύσεις κ.ο.κ.; Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει συμβεί. Αντιθέτως βρισκόμαστε στην ίδια καταστροφική περιδίνηση και δεν θα μπούμε καν στη συζήτηση για το αν πέτυχαν ή όχι τα προγράμματά τους. Δικά τους είναι, αυτοί τα εφαρμόζουν, αυτοί έφεραν αυτά τα αποτελέσματα.
Εφόσον, λοιπόν, ο σκοπός τους δεν πετυχαίνει, τότε, κάποιο πρόβλημα υπάρχει με το μέσο. Όσοι λοιπόν ισχυρίζονται ότι θέλουν να σώσουν τον τόπο (σκοπός) και επιμένουν ότι το μέσο για να το κάνουν αυτό είναι το ευρώ, τότε το λιγότερο που έχουν πάθει είναι μια άνευ προηγουμένου ιδεολογική αγκύλωση. (Για την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, κατηγορούν όλους τους άλλους).
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πιθανότητα: Αν ο σκοπός δεν είναι η ανάκαμψη του τόπου. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να μας πούνε ποιος είναι ο σκοπός. Και επειδή δεν μας τον λένε, θα πρέπει να τον βρούμε μόνοι μας, ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία. Για να βρούμε τον (ανομολόγητο) σκοπό, θα πρέπει να δούμε τι εξυπηρετεί στην πράξη το μέσο.
Συμφωνούμε όλοι ότι το ευρώ είναι το νόμισμα που δημιούργησε μια ένωση κρατών. Τα κράτη αυτά ανήκουν σε μια μεγαλύτερη ένωση: Στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποιοι είναι οι σκοποί της ΕΕ; Ας μην πάμε μακριά. Πανθομολογούμενοι σκοποί της ΕΕ είναι οι περιβόητες «τέσσερις ελευθερίες» του Μάαστριχτ. Είναι η ελευθερία στην κίνηση των κεφαλαίων. Είναι η ελευθερία στην κίνηση των εμπορευμάτων. Είναι η απελευθέρωση των υπηρεσιών. Είναι η ελευθερία κίνησης του εργατικού δυναμικού.
Πάνω σε αυτές τις ελευθερίες βασίστηκε η συνθήκη Άμστερνταμ. Πάνω σε αυτές θεσμοθετήθηκε η Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Πάνω σε αυτές καθιερώθηκε το Σύμφωνο Σταθερότητας. Πάνω σε αυτές οικοδομήθηκε το σημερινό έκτρωμα που ονομάζεται ευρωζώνη και που δεν είναι τίποτα άλλο από τη δυνατότητα των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών να εφαρμόζουν τις «4 ελευθερίες τους» όχι σε μία μόνο χώρα, αλλά σε πολλές. Δεν είναι τίποτα άλλο από τη δυνατότητα των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών της Ένωσης να εφαρμόζουν τις «4 ελευθερίες τους» σε βάρος των άλλων «εταίρων» τους. Και, σε τελική ανάλυση, δεν είναι τίποτα άλλο από τη δυνατότητα της Ένωσης, ως ιμπεριαλιστικού πλέον μηχανισμού, να παρεμβαίνει και να μοιράζει τις αγορές του κόσμου.
Από αυτές τις 4 ελευθερίες, είναι προφανές, δε χάνουν όλοι. Κάποιοι κερδίζουν και μάλιστα πολύ και πολλά. Και αυτοί που κερδίζουν έχουν εταιρείες, έχουν off shore, έχουν λιμουζίνες.
Και κάποιοι άλλοι χάνουν. Οι εκατομμύρια. Αυτοί που δεν έχουν ονόματα. Αυτοί που δεν έχουν λιμουζίνες. Αυτοί που δεν έχουν δουλειές. Αυτοί που δεν έχουν μέλλον.
Όσοι, λοιπόν, υπερασπίζονται το ευρώ (ως μέσο) υπερασπίζονται και τον καπιταλισμό, την ανασφάλεια, την ανεργία, τη φτώχεια και το φόβο, ως σκοπό.
Και επειδή τέτοιους σκοπούς δεν τους λες, σπέρνεις τον τρόμο.
Βάζεις τα κανάλια σου να υλοποιούν μια πρωτοφανή προπαγάνδα.
Και γίνεσαι ο πομπός μιας επίθεσης δίχως σταματημό στις συνειδήσεις. Που λέει ότι το ευρώ είναι μονόδρομος. Που λέει ότι έξω από το ευρώ θα… πεθαίνουμε σαν τα κοτόπουλα. Που λέει ότι ζωή υπάρχει μόνο μέσα στη λυκοσυμμαχία τους. Και που λέει, στο τέλος, ότι ο λαός δεν έχει δικαίωμα επιλογής.
Ε, λοιπόν, όχι, κύριοι! Επιλογή υπάρχει…
Πηγή
Σχόλια