Μια ιστορική προδοσία έχει καταστρέψει την Ελλάδα. Παραβλέποντας το
μήνυμα του ελληνικού εκλογικού σώματος, η κυβέρνηση ΣυΡιζΑ αγνόησε
εσκεμμένα το καταλυτικό "Όχι" της περασμένης εβδομάδας και συμφώνησε
κρυφά μια σειρά καταπιεστικών μέτρων εξαθλίωσης, ως αντάλλαγμα για ένα
"σχέδιο διάσωσης", το οποίο σηματοδοτεί σκοτεινό ξένο έλεγχο και συνιστά
μια αυστηρή προειδοποίηση προς τον κόσμο. (...)
"Κόμμα αντι-λιτότητας σημειώνει μια σαρωτική νίκη", δήλωνε ένας τίτλος της Guardian στις 25 Ιανουαρίου. "Ριζοσπάστες αριστεροί", το χαρτί που ονομάζεται Τσίπρας και οι εντυπωσιακά μορφωμένοι σύντροφοί του, φορούσαν μπλουζάκια ανοικτά στον λαιμό και ο υπουργός οικονομικών οδηγούσε μοτοσυκλέττα και χαρακτηριζόταν ως «ροκ σταρ της οικονομίας". Επρόκειτο περί απάτης. Δεν ήσαν ριζοσπάστες υπό οποιαδήποτε έννοια αυτής της κλισέ ετικέτας, ούτε ήσαν "αντι-λιτότητα".
Επί έξι μήνες ο Τσίπρας και ο πρόσφατα αποπεμφθείς υπουργός οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, πηγαινοέρχονταν από την Αθήνα στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και σε άλλα κέντρα ευρωπαϊκής οικονομικής εξουσίας. Αντί της κοινωνικής δικαιοσύνης για την Ελλάδα, πέτυχαν καινούργια χρέη, μια περαιτέρω φτωχοποίηση η οποία θα αναπληρώσει απλώς τις απώλειες από μια συστημική σαπίλα. Φτωχοποίηση που δημιουργείται χάρη στην κλοπή των φορολογικών εσόδων από την ελληνική πλουτοκρατία (σε συμφωνία με τις ευρωπαϊκές νεοφιλελεύθερες αξίες) και στα φτηνά, ιδιαίτερα κερδοφόρα δάνεια από εκείνους που τώρα θέλουν να πάρουν το σκαλπ της Ελλάδας.
Το χρέος της Ελλάδας, σύμφωνα με εκθέσεις ελέγχου του ελληνικού
κοινοβουλίου, "είναι παράνομο, αθέμιτο και απεχθές". Αναλογικά, είναι
λιγώτερο από το 30% του χρέους της Γερμανίας, του κύριου πιστωτή της.
Είναι μικρότερο από το χρέος των ευρωπαϊκών τραπεζών, των οποίων η
διάσωση το 2007-2008 ήταν απολύτως αμφιλεγόμενη και έμεινε ατιμώρητη.
Για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, το ευρώ είναι ένα αποικιακό νόμισμα: ένα λουρί πρόσδεσης σε μια καπιταλιστική ιδεολογία τόσο ακραία ώστε ακόμα και ο Πάπας χαρακτηρίζει ως "απαράδεκτη" και "κοπριά του διαβόλου". Το ευρώ είναι για την Ελλάδα ό,τι το δολλάριο για τις απομακρυσμένες περιοχές του Ειρηνικού, των οποίων η φτώχεια και η δουλικότητα είναι αποτελέσματα της εξάρτησής τους.
Στα ταξίδια τους στα συμβούλια των ισχυρών σε Βρυξέλλες και Βερολίνο, οι Τσίπρας και Βαρουφάκης δεν παρουσιάστηκαν ούτε ως ριζοσπάστες ούτε ως αριστεροί ούτε έστω ως γνήσιοι σοσιαλδημοκράτες αλλά ως δύο ελαφρώς τυχάρπαστοι ζητιάνοι, με φτηνούς ισχυρισμούς και αιτήματα. Χωρίς να υποτιμάται η εχθρότητα που αντιμετώπισαν, είναι δίκαιο να πούμε ότι δεν έδειξαν κανένα πολιτικό θάρρος. Περισσότερο από μία φορά, οι έλληνες έμαθαν για τα "μυστικά σχέδια λιτότητάς" τους από διαρροές στα μέσα ενημέρωσης. Όπως η επιστολή της 30ης Ιουνίου που δημοσιεύθηκε στους Financial Times (σ.σ.: την παρουσιάσαμε στο ιστολόγιο την επόμενη μέρα), όπου ο Τσίπρας υποσχόταν στους επί κεφαλής της Ε.Ε., της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ να αποδεχθεί τα βασικά και πιο φαύλο αιτήματά τους (την ύπαρξη της επιστολής έχει πλέον αποδεχτεί ο Τσίπρας).
Όταν το ελληνικό εκλογικό σώμα ψήφισε στις 5 Ιουλίου "όχι" σ' αυτή την επονείδιστη συμφωνία, ο Τσίπρας είπε: "Την Δευτέρα η ελληνική κυβέρνηση θα είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με καλύτερους όρους για τον ελληνικό λαό." Οι Έλληνες δεν είχαν ψηφίσει για "καλύτερους όρους". Είχαν ψηφίσει για δικαιοσύνη και για κυριαρχία, όπως έκαναν και στις 25 Ιανουαρίου.
Την επομένη των εκλογών του Γενάρη, μια πραγματικά δημοκρατική και, ναι, ριζοσπαστική κυβέρνηση θα σταματούσε την έξοδο κάθε ευρώ από τη χώρα, θα αποκήρυσσε το «παράνομο και απεχθές" χρέος (όπως έκανε με επιτυχία η Αργεντινή) και θα επιτάχυνε τα σχέδια εγκατάλειψης της παραλυμένης Ευρωζώνης. Αλλά δεν υπήρχε σχέδιο. Υπήρχε μόνο μια προθυμία να είναι "στο τραπέζι" αναζητώντας "καλύτερους όρους".
Η αληθινή φύση του ΣυΡιζΑ δεν έχει εξεταστεί και εξηγηθεί επαρκώς. Για τα ξένα μέσα ενημέρωσης δεν είναι τίποτα περισσότερο από "αριστερά" ή "άκρα αριστερά", ή "σκληροπυρηνικοί" -η συνήθης παραπλανητική εικόνα. Μερικοί από τους διεθνείς υποστηρικτές του ΣυΡιζΑ έχουν φθάσει, κατά καιρούς, σε επίπεδα ευφορίας που θυμίζουν την άνοδο του Μπαράκ Ομπάμα. Όμως, λίγοι έχουν ρωτήσει: ποιοί είναι αυτοί οι "ριζοσπάστες"; σε τι πιστεύουν;
Το 2013, ο Γιάνης Βαρουφάκης έγραψε: "Άραγε, πρέπει να καλωσορίσουμε αυτή την κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού ως μια ευκαιρία για να τον αντικαταστήσουμε με ένα καλύτερο σύστημα; Ή μήπως πρέπει να ανησυχούμε γι 'αυτό, έτσι ώστε να ξεκινήσει μια εκστρατεία για την σταθεροποίηση του καπιταλισμού; Για μένα, η απάντηση είναι σαφής. Η κρίση στην Ευρώπη κάνει λιγότερο πιθανή την εμφάνιση μιας καλύτερης εναλλακτικής λύσης στον καπιταλισμό ... Αποδέχομαι την κριτική ότι έχω υποστηρίξει την άποψη πως η αριστερά ήταν -και παραμένει- σαφώς νικημένη... Ναι, θα ήθελα πολύ να προωθήσω μια ριζοσπαστική ατζέντα. Αλλά, όχι, δεν είμαι διατεθειμένος να επαναλάβω το σφάλμα του βρετανικού Εργατικού Κόμματος μετά τη νίκη της Θάτσερ ... Τι καλό πετύχαμε στην Βρεττανία στις αρχές του 1980 προωθώντας την ατζέντα της σοσιαλιστικής αλλαγής, την οποία η βρεττανική κοινωνία περιφρόνησε πέφτοντας ολοταχώς στην παγίδα τού θατσερικού νεοφιλελευθερισμού; Απολύτως κανένα. Τι καλό θα φέρει σήμερα το να φωνάζουμε υπέρ μιας διάλυσης της Ευρωζώνης, της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ...; "
Ο Βαρουφάκης παραλείπει κάθε αναφορά στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα που διέσπασε τους ψηφοφόρους τού Εργατικού Κόμματος και οδήγησε στον Μπλαιρισμό. Υποστηρίζοντας ότι ο κόσμος στην Βρετανία "περιφρόνησε την σοσιαλιστική αλλαγή" -ενώ δεν τους δόθηκε καμμία πραγματική ευκαιρία για την επίτευξη αυτής της αλλαγής- απλώς απηχεί τις απόψεις του Μπλαιρ.
Οι ηγέτες του ΣυΡιζΑ είναι κάποιου είδους επαναστάτες, αλλά η επανάστασή
τους είναι η διεστραμμένη εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας και των
κοινοβουλευτικών κινημάτων την οποία "καλλωπίζουν" οι φιλελεύθεροι,
προκειμένου να την συμμορφώσουν προς τις νεοφιλελεύθερες ανοησίες και
τον κοινωνικό αυτοματισμό, των οποίων αυθεντική έκφραση αποτελεί ο
Βόλφγκανγκ Σώυμπλε, υπουργός οικονομικών της Γερμανίας και μέγας
κακοποιός. Όπως και το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία και όμοιά του πρώην
σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (σαν το Εργατικό Κόμμα της Αυστραλίας)
εξακολουθούν να αυτοχαρακτηρίζονται ως "φιλελεύθερα" ή ακόμα και
"αριστερά", ο ΣυΡιζΑ είναι το προϊόν μιας εύπορης, εξαιρετικά
προνομιούχου, μορφωμένης μεσαίας τάξης, «εκπαιδευμένης στον
μεταμοντερνισμό», όπως έγραψε ο Alex Lantier.
Πηγή
"Κόμμα αντι-λιτότητας σημειώνει μια σαρωτική νίκη", δήλωνε ένας τίτλος της Guardian στις 25 Ιανουαρίου. "Ριζοσπάστες αριστεροί", το χαρτί που ονομάζεται Τσίπρας και οι εντυπωσιακά μορφωμένοι σύντροφοί του, φορούσαν μπλουζάκια ανοικτά στον λαιμό και ο υπουργός οικονομικών οδηγούσε μοτοσυκλέττα και χαρακτηριζόταν ως «ροκ σταρ της οικονομίας". Επρόκειτο περί απάτης. Δεν ήσαν ριζοσπάστες υπό οποιαδήποτε έννοια αυτής της κλισέ ετικέτας, ούτε ήσαν "αντι-λιτότητα".
Επί έξι μήνες ο Τσίπρας και ο πρόσφατα αποπεμφθείς υπουργός οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, πηγαινοέρχονταν από την Αθήνα στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και σε άλλα κέντρα ευρωπαϊκής οικονομικής εξουσίας. Αντί της κοινωνικής δικαιοσύνης για την Ελλάδα, πέτυχαν καινούργια χρέη, μια περαιτέρω φτωχοποίηση η οποία θα αναπληρώσει απλώς τις απώλειες από μια συστημική σαπίλα. Φτωχοποίηση που δημιουργείται χάρη στην κλοπή των φορολογικών εσόδων από την ελληνική πλουτοκρατία (σε συμφωνία με τις ευρωπαϊκές νεοφιλελεύθερες αξίες) και στα φτηνά, ιδιαίτερα κερδοφόρα δάνεια από εκείνους που τώρα θέλουν να πάρουν το σκαλπ της Ελλάδας.
Για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, το ευρώ είναι ένα αποικιακό νόμισμα: ένα λουρί πρόσδεσης σε μια καπιταλιστική ιδεολογία τόσο ακραία ώστε ακόμα και ο Πάπας χαρακτηρίζει ως "απαράδεκτη" και "κοπριά του διαβόλου". Το ευρώ είναι για την Ελλάδα ό,τι το δολλάριο για τις απομακρυσμένες περιοχές του Ειρηνικού, των οποίων η φτώχεια και η δουλικότητα είναι αποτελέσματα της εξάρτησής τους.
Στα ταξίδια τους στα συμβούλια των ισχυρών σε Βρυξέλλες και Βερολίνο, οι Τσίπρας και Βαρουφάκης δεν παρουσιάστηκαν ούτε ως ριζοσπάστες ούτε ως αριστεροί ούτε έστω ως γνήσιοι σοσιαλδημοκράτες αλλά ως δύο ελαφρώς τυχάρπαστοι ζητιάνοι, με φτηνούς ισχυρισμούς και αιτήματα. Χωρίς να υποτιμάται η εχθρότητα που αντιμετώπισαν, είναι δίκαιο να πούμε ότι δεν έδειξαν κανένα πολιτικό θάρρος. Περισσότερο από μία φορά, οι έλληνες έμαθαν για τα "μυστικά σχέδια λιτότητάς" τους από διαρροές στα μέσα ενημέρωσης. Όπως η επιστολή της 30ης Ιουνίου που δημοσιεύθηκε στους Financial Times (σ.σ.: την παρουσιάσαμε στο ιστολόγιο την επόμενη μέρα), όπου ο Τσίπρας υποσχόταν στους επί κεφαλής της Ε.Ε., της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ να αποδεχθεί τα βασικά και πιο φαύλο αιτήματά τους (την ύπαρξη της επιστολής έχει πλέον αποδεχτεί ο Τσίπρας).
Όταν το ελληνικό εκλογικό σώμα ψήφισε στις 5 Ιουλίου "όχι" σ' αυτή την επονείδιστη συμφωνία, ο Τσίπρας είπε: "Την Δευτέρα η ελληνική κυβέρνηση θα είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με καλύτερους όρους για τον ελληνικό λαό." Οι Έλληνες δεν είχαν ψηφίσει για "καλύτερους όρους". Είχαν ψηφίσει για δικαιοσύνη και για κυριαρχία, όπως έκαναν και στις 25 Ιανουαρίου.
Την επομένη των εκλογών του Γενάρη, μια πραγματικά δημοκρατική και, ναι, ριζοσπαστική κυβέρνηση θα σταματούσε την έξοδο κάθε ευρώ από τη χώρα, θα αποκήρυσσε το «παράνομο και απεχθές" χρέος (όπως έκανε με επιτυχία η Αργεντινή) και θα επιτάχυνε τα σχέδια εγκατάλειψης της παραλυμένης Ευρωζώνης. Αλλά δεν υπήρχε σχέδιο. Υπήρχε μόνο μια προθυμία να είναι "στο τραπέζι" αναζητώντας "καλύτερους όρους".
Η αληθινή φύση του ΣυΡιζΑ δεν έχει εξεταστεί και εξηγηθεί επαρκώς. Για τα ξένα μέσα ενημέρωσης δεν είναι τίποτα περισσότερο από "αριστερά" ή "άκρα αριστερά", ή "σκληροπυρηνικοί" -η συνήθης παραπλανητική εικόνα. Μερικοί από τους διεθνείς υποστηρικτές του ΣυΡιζΑ έχουν φθάσει, κατά καιρούς, σε επίπεδα ευφορίας που θυμίζουν την άνοδο του Μπαράκ Ομπάμα. Όμως, λίγοι έχουν ρωτήσει: ποιοί είναι αυτοί οι "ριζοσπάστες"; σε τι πιστεύουν;
Το 2013, ο Γιάνης Βαρουφάκης έγραψε: "Άραγε, πρέπει να καλωσορίσουμε αυτή την κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού ως μια ευκαιρία για να τον αντικαταστήσουμε με ένα καλύτερο σύστημα; Ή μήπως πρέπει να ανησυχούμε γι 'αυτό, έτσι ώστε να ξεκινήσει μια εκστρατεία για την σταθεροποίηση του καπιταλισμού; Για μένα, η απάντηση είναι σαφής. Η κρίση στην Ευρώπη κάνει λιγότερο πιθανή την εμφάνιση μιας καλύτερης εναλλακτικής λύσης στον καπιταλισμό ... Αποδέχομαι την κριτική ότι έχω υποστηρίξει την άποψη πως η αριστερά ήταν -και παραμένει- σαφώς νικημένη... Ναι, θα ήθελα πολύ να προωθήσω μια ριζοσπαστική ατζέντα. Αλλά, όχι, δεν είμαι διατεθειμένος να επαναλάβω το σφάλμα του βρετανικού Εργατικού Κόμματος μετά τη νίκη της Θάτσερ ... Τι καλό πετύχαμε στην Βρεττανία στις αρχές του 1980 προωθώντας την ατζέντα της σοσιαλιστικής αλλαγής, την οποία η βρεττανική κοινωνία περιφρόνησε πέφτοντας ολοταχώς στην παγίδα τού θατσερικού νεοφιλελευθερισμού; Απολύτως κανένα. Τι καλό θα φέρει σήμερα το να φωνάζουμε υπέρ μιας διάλυσης της Ευρωζώνης, της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ...; "
Ο Βαρουφάκης παραλείπει κάθε αναφορά στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα που διέσπασε τους ψηφοφόρους τού Εργατικού Κόμματος και οδήγησε στον Μπλαιρισμό. Υποστηρίζοντας ότι ο κόσμος στην Βρετανία "περιφρόνησε την σοσιαλιστική αλλαγή" -ενώ δεν τους δόθηκε καμμία πραγματική ευκαιρία για την επίτευξη αυτής της αλλαγής- απλώς απηχεί τις απόψεις του Μπλαιρ.
- Γι 'αυτούς, δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, πόσο μάλλον μια διαρκής πάλη ανάμεσά τους, ανεξάρτητα από την πραγματικότητα της ζωής των περισσότερων ανθρώπων. Τα φωτεινά μυαλά του ΣυΡιζΑ, είναι προσεκτικά: δεν οδηγούν στην αντίσταση που οι απλοί άνθρωποι ποθούν (όπως τόσο γενναία απέδειξε το ελληνικό εκλογικό σώμα) αλλά σε "καλύτερους όρους" μιας αρρωστημένης κατάστασης που απομυζά και τιμωρεί τους φτωχούς. Όταν αυτό συγχωνεύεται με την "παγιωμένη πολιτική" και τους ύπουλους περισπασμούς της, αυτό που προκύπτει δεν λέγεται αντίσταση αλλά δουλοπρέπεια. (...)
Πηγή
Σχόλια