Νταίηλυ Τέλεγκραφ
΄Ηβανς-Πρίτσαρντ
«Σπάνια στους σύγχρονους καιρούς είδαμε επίδειξη τέτοιας
εριστικότητας και τόσο κακής κρίσης από αυτούς που υποτίθεται είναι
υπεύθυνοι για την διεθνή χρηματοπιστωτική σταθερότητα και αυτούς που
δίνουν τον τόνο στον Δυτικό κόσμο. Το θέαμα προκαλεί έκπληξη. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Ταμείο
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μεταξύ άλλων, επιτίθενται με μανία
εναντίον μιας εκλεγμένης κυβέρνησης που αρνείται να κάνει αυτό που της
λένε. Και υπεκφεύγουν τις δικές τους ευθύνες για τις πολιτικές γκάφες
πέντε χρόνων που οδήγησαν σ’ αυτό το αδιέξοδο.
Θέλουν να δουν αυτούς του αρματωλούς κλέφτες κρεμασμένους από τις στήλες
του Παρθενώνα – ή σουβλισμένους, όπως προτιμούσαν οι Οθωμανοί, που τους
θεωρούσαν ληστές- ακόμη και ευτελίζοντας τους δικούς τους θεσμούς με
αυτή τη συμπεριφορά τους.
- Αν θέλουμε να καθορίσουμε την ημερομηνία όπου η Ατλαντική Φιλελεύθερη Τάξη (πραγμάτων) απώλεσε το κύρος της –και που το Ευρωπαϊκό Σχέδιο έπαψε να είναι μια εμπνέουσα κινητήρια δύναμη- αυτή εδώ μπορεί να είναι η ημερομηνία.
- Υπό μιαν έννοια, η ελληνική κρίση είναι το χρηματοπιστωτικό ισοδύναμο του πολέμου στο Ιράκ, με αξία συμβόλου για την Αριστερά και τους υπερασπιστές της εθνικής κυριαρχίας στη Δεξιά και ξέχειλη από τους ντροπιασμένους φακέλους (διαχείρισης της ελληνικής κρίσης).
Είναι κανείς που ν’ αμφισβητεί ότι η ΕΚΤ –μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος- με την έκδοση αυτής της έκθεσης τη Τετάρτη, εξωθεί ενεργά σ’ ένα τραπεζικό πανικό απόσυρσης κεφαλαίων, σε μια χώρα όπου (η Τ.Τ.Ε) είναι επίσης ρυθμιστής της λειτουργίας των τραπεζών;
- Προειδοποιούσε ότι, εάν δεν υπάρξει συμφωνία υπαγόρευσης δανειστών, θα ακολουθήσει «μια κρίση εκτός ελέγχου», με καλπασμό του πληθωρισμού, « γεωμετρική αύξηση της ανεργίας» και « κατάρρευση όλων όσων επέτυχε η ελληνική οικονομία σε όλα τα χρόνια συμμετοχής της στην Ε.Ε. και ειδικότερα στη ευρωζώνη.»
Ο θεματοφύλακας της νομισματικής σταθερότητας επιτάχυνε έτσι συνειδητά
και εσκεμμένα μια χρηματοπιστωτική κρίση σε χώρα-μέλος της νομισματικής
ένωσης –με ενδεχόμενο κίνδυνο μιας πανενωσιακής και ευρύτερης επέκτασής
της- ως διαπραγματευτική τακτική για να εξαναγκάσει την Ελλάδα σε
υποταγή.
Και το έκανε λίγες μέρες μετά τη δήλωση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα,
που κατηγορούσε τους δανειστές ότι «στήνουν παγίδες» στις
διαπραγματεύσεις και ενεργούν με πολιτικά κίνητρα. Πάνω κάτω τους
κατηγορούσε ότι επιχειρούν να ανατρέψουν μια εκλεγμένη κυβέρνηση και να
επιφέρουν αλλαγή καθεστώτος με νομισματικό καταναγκασμό. (Blogger: βλέπε εδώ. Να γιατί πρέπει να μιλάμε για εσχάτη προδοσία σ' αυτούς που διαχρονικά με τις πράξεις τους ή τις παραλείψεις τους οδηγησαν τη χώρα σε τέτοια κατάσταση ώστε να εκβιάζεται...Ποιό οδηγησαν ένα λαό σε μια λυκοφωλιά;)
- Το αφήνω στους νομικούς να κρίνουν εάν αυτή η έκθεση αποτελεί μια προφανή παραβίαση του πρωταρχικού καθήκοντος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά τις ιδρυτικές συνθήκες της Ε.Ε. Είναι οπωσδήποτε ασυνήθης. (Blogger: Στην Ελλάδα αφού έχουμε φιμώσει τον Κασιμάτη, που τα λέει αυτά από την αρχή της κρίσης, ...περιμένουμε από τους Λοβέρδο και Βενιζέλο να υπερασπισθούν την νομιμότητα: ως συνταγματολόγοι-ποιητές βεβαίως-βεβαίως! Να γιατί οι επιτροπές της Βουλής που η Ζωή Κωνσταντοπούλου επέβαλε, αφού αποτελούν τους μόνους φορείς νομιμότητας που δίνουν φωνή στην νομιμότητα)
- Η ΕΚΤ μόλις αναγκάσθηκε να αυξήσει την ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών κατά 1,8 δις (αρκετά για μέχρι το βράδυ της Δευτέρας), για να αναχαιτίσει τη ζημιά από την αυξανόμενη διαρροή καταθέσεων.
Στην έκθεσή της, η Τ.Τ.Ε. ισχυρίσθηκε ότι η μη ικανοποίηση των
απαιτήσεων των δανειστών θα οδηγήσει «πιθανότατα» στην έξωση της Ελλάδος
από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Ας είμαστε ξεκάθαροι για το νόημα αυτής της
φράσης. Δεν αποτελεί την διατύπωση μιας γνώμης. Είναι το ισοδύναμο
απειλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να πετάξει τους ΄Ελληνες έξω
από την Ε.Ε. εάν αντισταθούν.
Δεν είναι αυτή η πρώτη φορά που η ΕΚΤ εκτρέπεται πάρα πολύ από την
εντολή της.
- Εξανάγκασε το ιρλανδικό κράτος να ικανοποιήσει τις αξιώσεις των μικρότερων ομολογιούχων της Αγγλο-Ιρλανδικής Τράπεζας, φορτώνοντας τους Ιρλανδούς φορολογουμένους με πρόσθετο χρέος ίσο με το 20% του ΑΕΠ. Αυτό έγινε μόνο και μόνο για να διασωθεί το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, όταν η ΕΚΤ αρνιόταν να το κάνει η ίδια, προδίδοντας την αποστολή μιας κεντρικής τράπεζας να λειτουργεί ως πιστωτής εσχάτης ανάγκης. (Βlogger: στην περίπτωση της Ιρλανδίας βλέπουμε ανάγλυφα πως η Ευρωπαϊκή 'Ενωση" προχωράει με εκβιασμούς! Βλέπε σχετικά εδώ, εδώ, εδώ)
- ΄Εστειλε μυστικές επιστολές στους εκλεγμένους ηγέτες της Ισπανίας και Ιταλίας, τον Αύγουστο 2011, ζητώντας τους λεπτομερειακές αλλαγές στο εσωτερικό Δίκαιο, όπου δεν έχει δικαιοδοσία ούτε τεχνικές γνώσεις, αναμιγνυόμενη και σε λεπτά θέματα εργατικού δικαίου, που είχαν στο παρελθόν οδηγήσει στη δολοφονία δύο αξιωματούχων από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.
Όταν ο Σύλβιο Μπερλουσκόνι κλώτσησε, η ΕΚΤ έκοψε τις αγορές ομολόγων,
ανεβάζοντας τα επιτόκια των δεκαετών σε 7,5%, που οδήγησε σ’ ένα
πραξικόπημα του πολιτικού παρασκηνίου που τον ανέτρεψε.
Να μην ξεχάσουμε, ότι έριξε με αλεξίπτωτο τον υποδιοικητή της Λ.
Παπαδήμο να αναλάβει την Ελλάδα, όταν ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου
απλώς ανέφερε ότι θα μπορούσε να υποβάλει σε δημοψήφισμα το πακέτο
διάσωσης που πρότεινε η ΟΝΕ. Γεγονός που ανεβάζει σε δύο τα
πραξικοπήματα. Τώρα ο Σύριζα φοβείται ό ετοιμάζουν ένα τρίτο.
- Η δομή εξουσίας των δανειστών έχει χάσει τα νερά της. Το ΔΝΤ τελεί σε σύγχυση. Επιβάλλει βίαια μια πολιτική περιοριστικής λιτότητας στην Ελλάδα –χωρίς ελάφρυνση χρέους, συναλλαγματικό μαξιλάρι, η αντισταθμιστικές επενδύσεις- που έχει στηλιτευθεί δημόσια από το δικό του διαπρεπές τμήμα επιστημονικής ερεύνης, ως επιστημονικά απαράδεκτο.
Η ενοχή του ΔΝΤ σ’ αυτό το φιάσκο είναι πασίγνωστη πλέον. Όπως ανέπτυξα την περασμένη εβδομάδα, τα ίδια τα εσωτερικά έγγραφα του Ταμείου αποδεικνύουν ότι η αρχική επέμβασή του το 2010 προοριζόταν να διασώσει το τραπεζικό σύστημα της νομισματικής ένωσης και ευρωζώνης, την εποχή πού δεν διέθετε αμυντική οχύρωση κατά μιας επέκτασης της κρίσεως. Και η Ελλάδα θυσιάσθηκε.
- Θα νόμιζε κανείς ότι το ΔΝΤ θα προτιμούσε να ρίξει το θερμόμετρο, δοθέντος ότι παίζεται η δική του αξιοπιστία και η μακροπρόθεσμη επιβίωση. Αλλά όχι, η Κριστίν Λαγκάρντ διπλασιάζει τη μίζα της, δηλώνοντας ότι η Ελλάδα θα κηρυχθεί εκπρόθεσμη αμέσως, εάν δεν καταβάλει στις 30 Ιουνίου το 1,6 δις στο Ταμείο.
Κατά τη γνώμη μου αυτή η κλιμάκωση αποτελεί ειδική μεταχείριση. Η φυσιολογική διαδικασία είναι να ειδοποιηθεί το Δ.Σ. του ΔΝΤ μετά από 30 ημέρες. Αυτή είναι μια ντε φάκτο περίοδος χάριτος και σε αρκετές προηγούμενες περιπτώσεις η καθυστέρηση ετακτοποιείτο σιωπηρά, προτού καν το θέμα φθάσει στο Συμβούλιο. Το ΔΝΤ θα μπορούσε να αφήσει να τρέξει αυτή η διαδικασία και για την Ελλάδα. Επέλεξε να μην το κάνει, προφανώς με το επιχείρημα ότι τα ποσά ήταν ασυνήθως μεγάλα.
- Ο επικεφαλής του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (ΕFSF) Κλάους Ρέγκλινγκ, μπήκε στην ουρά με ορμή για να υπαινιχθεί καθαρά ότι το Ταμείο του θα κηρύξει στάση πληρωμών για τα ελληνικά ομόλογα στην κατοχή του –τα 45% του ελληνικού πακέτου- μολονότι δεν υπάρχει ανάγκη να το κάνει. Είναι θέμα επιλογής του Δ.Σ. του EFSF. Φαίνεται να απειλεί μια στάση πληρωμών του EFSF παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι ΄Ελληνες δεν το κάνουν. Ωραία κατάσταση πραγμάτων.
Είναι ολοφάνερο τι συμβαίνει. Οι δανειστές κινούνται συντονισμένα. Αντί να σταθούν και να συλλογισθούν για λίγο σοφότερες επιλογές στρατηγικής, διπλασιάζουν αυτόματα τις μίζες τους, προφανώς πιστεύοντας ότι με τακτικές τρομοκρατίας θα λυγίσουν τους ΄Ελληνες τη δωδέκατη ώρα.
- Εγώ, προσωπικά είμαι ένα συντηρητικός της σχολής του Εdmund Βurke και υπέρ της ελεύθερης αγοράς. Ιδεολογικά ο Σύριζα δεν είναι το πιάτο της προτίμησής μου. Αλλά σ’ εμάς τους πιστούς στις ιδέες του Μπερκ μας αρέσει η Δημοκρατία – δεν μας αρέσουν οι νομισματικές χούντες- ακόμη και όταν (η Δημοκρατία) οδηγεί σε κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς.
- Όπως έχουν τα πράγματα, ο ΄Ενμουντ Μπερκ θα εύρισκε το σχέδιο που παρουσίασε χθες το βράδυ στην Ευρω-ομάδα ο υπουργός των Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης ορθολογικό, λογικό, δίκαιο και σεβόμενο τις αναλογίες.
Περιλαμβάνει ανταλλαγή χρέους, σε ομόλογα της ΕΚΤ λήγοντα Ιούλιο και
Αύγουστο, με ομόλογα της χρηματικής βοήθειας που θα έχουν μακρύτερη
διάρκεια και χαμηλότερα επιτόκια, σύμφωνα με το κόστος δανεισμού των
δανειστών.
Ο Σύριζα δήλωσε εξ αρχής ότι είναι πρόθυμος να συνεργασθεί με τον ΟΟΣΑ
στην εφαρμογή οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Και με τον Διεθνή Οργανισμό
Εργασίας για εργασιακές και ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις σκανδιναβικού
τύπου, μια σωστή διαφορετική επιλογή από τις γερμανικού τύπου
μεταρρυθμίσεις που φτωχοποίησαν το χαμηλότερο πέμπτο της γερμανικής
κοινωνίας και που κανένα αριστερό κίνημα δεν μπορεί να χωνέψει.
Επιθυμούσε να προωθήσει μια πιο ριζική αναμόρφωση του ελληνικού κράτους
από οτιδήποτε έχει γίνει στην πενταετία της τροϊκανής διακυβέρνησης-
και για να είμαστε δίκαιοι έχουν γίνει πολλά. Όπως είπε ο κ. Βαρουφάκης
στην (γερμανική εφημερίδα) Ντι Τσάϊτ: «Γιατί ένα χιλιόμετρο
αυτοκινητόδρομου να στοιχίζει τρείς φορές περισσότερο στην Ελλάδα από
ότι στοιχίζει στην Γερμανία; Επειδή έχουμε να κάνουμε μ’ ένα σύστημα
συναλλαγής και διαφθοράς. Αυτό είναι που πρέπει να χτυπήσουμε. Αλλά,
αντί γι’ αυτό, απεραντολογούμε σε συζητήσεις για τις ώρες ανοίγματος των
φαρμακείων.»
- Η Τρόϊκα έσπρωξε στην ιδιωτικοποίηση κεφαλαιουχικών αγαθών, σε τιμές ξεπουλήματος, σε ιδιωτικά μονοπώλια, προς όφελος μιας ριζωμένης οικονομικής ελίτ. Το να βαφτίζεται αυτό μεταρρύθμιση προκαλεί πικρά κυνικά σχόλια.
- Ο μόνος λόγος που η Τρόϊκα επέβαλε αυτή την πολιτική ήταν για να αποσπάσει χρήματα. Ενεργούσε σαν εισπράκτορας χρέους.
- Η αλήθεια είναι ότι η δομή εξουσίας των δανειστών ούτε κοίταξε ποτέ τις ελληνικές προτάσεις. Ποτέ δεν εξέτασαν το ενδεχόμενο να σχίσουν την δική τους μπαγιάτικη, ανυπόληπτη, νομικίστικη και ηλίθια τροϊκανή συνταγή.
- Είχαν αποφασίσει εξ αρχής να αξιώσουν την αυστηρή εφαρμογή των όρων που συμφωνήθηκαν στο αρχικό Μνημόνιο, το οποίο ούτε η προηγούμενη συντηρητική φιλο-τροϊκανή κυβέρνηση δεν μπορούσε να εφαρμόσει – ανεξάρτητα αν διέπεται από κάποια λογική ή πραγματικά αυξάνει τις πιθανότητες της Γερμανίας και των άλλων δανειστών να πάρουν πίσω τα λεφτά τους.
Στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για γραφειοκρατική αδράνεια, χαρακτηριστικό δείγμα του γιατί η Ε.Ε. έγινε μη λειτουργική, σχεδόν γενετικά ανίκανη να αναγνωρίσει και διορθώσει τα λάθη της. (blogger: δηλ. βακώδης χούντα!)
- Στην χειρότερη περίπτωση είναι μια μοχθηρή, παλληκαράδικη επιμονή για τελετουργική συνθηκολόγηση, έτσι για την ικανοποίηση της ταπείνωσης.
Ξαίρουμε όλοι το επιχείρημα. Η ΕΕ ανησυχεί για τον πολιτικό «ηθικό
κίνδυνο», για το τι μπορεί να επιτύχουν οι Ποντέμος στην Ισπανία, ή οι
Ευρωσκεπτικιστές στην Ιταλία, ή το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, εάν ο
Σύριζα φανεί να συγκρούεται με το σύστημα και να γλυτώνει.
Αλλά οι οπαδοί αυτής της άποψης (την οποία πολύ ακούμε) πιστεύουν
πράγματι πως οι Ποντέμος μπορούν να ηττηθούν με την συντριβή του
Σύριζα, ή ότι θα αποθαρρύνουν την Μαρίν Λε Πεν παραβιάζοντας την
κυριαρχία και τις ευαισθησίες ενός έθνους;
Πιστεύουν πράγματι ότι η ολοένα μειούμενη προσήλωση της ευρωπαϊκής
νεολαίας στην Ε Ε θα αντιστραφεί με την δημιουργία ενός κράτους- μάρτυρα
της αριστεράς; Δεν αντιλαμβάνονται πως αυτή είναι η Γουατεμάλα τους, το
ριζοσπαστικό πείραμα του Γιάκομπο ΄Αρμπενζ, πού καταστράφηκε από τη
C.I.A. το 1954, αλλά πυροδότησε την κουβανική επανάσταση
και τριάντα χρόνια ανταρτοπολέμου στη Λατινική Αμερική;
- Αυτοί οι δικηγόροι –γιατί όλοι σχεδόν δικηγόροι είναι- δεν βλέπουν ποτέ πιο πέρα από τη μύτη τους;
Στις Βερσαλλίες, οι νικητές πίστεψαν πως διέθεταν όλο το βάρος της ηθικής εξουσίας στη πλευρά τους όταν επέβαλαν μια Καρχηδόνια Ειρήνη στην ηττημένη Γερμανία το 1919, ζητώντας την πληρωμή χρεών που οι ίδιοι είχαν επινοήσει. Η Ιστορία, όπως, έκρινε διαφορετικά.»
Νταίηλυ Τέλεγκραφ
΄Ηβανς-Πρίτσαρντ
Πηγή
ΒLogger: Κάλιο αργά παρά ποτέ: Τον παραλληλισμό αυτού του χρηματοοικονομικού πολέμου με τον πόλεμο στο Ιράκ τον κάνουμε από το 2010, βλεπε σχόλια εδώ
--------------------------
Ο κορυφαίος Γερμανός φιλόσοφος στο πλευρό της Ελλάδας, μιλά για πολιτικά Ζόμπι και διεφθαρμένες ελιτ!
Σφοδρή επίθεση εναντίον της ηγεσίας της Ευρώπης και της Γερμανίας, για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την νομισματική και πολιτική ένωση, αλλά και τους χειρισμούς τους απέναντι στην Ελλάδα, ασκεί ο μεγαλύτερος εν ζωή Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας, με σημερινό του άρθρο στην Sueddeutcsche Zeitung. Ο Χάμπερμας κάνει λόγο για πολιτικούς «ζόμπι» και «διεφθαρμένες ελίτ» που εκμεταλλεύθηκαν τον ελληνικό λαό, ενώ τονίζει ότι «είναι οι πολίτες, όχι οι τράπεζες οι οποίοι πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο για το ευρωπαϊκό πεπρωμένο».
Ο Γερμανός φιλόσοφος αποδίδει εύσημα στον Μάριο Ντράγκι γιατί «προστάτευσε το απειλούμενο από καταστροφή κοινό νόμισμα», καλύπτοντας την «ανικανότητα» των ηγετών της ΕΕ. Ο Χάμπερμας κάνει εκτεταμένη αναφορά στο ελληνικό ζήτημα, λέγοντας ότι «το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ψήφος κατά της ταπεινωτικής δυστυχίας» και αναφέρει ότι με αυτή τη δημοκρατική νομιμοποίηση, η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να επιφέρει μια αλλαγή πολιτικής στην ευρωζώνη, αλλά βρίσκεται αντιμέτωπη με μία ξεροκέφαλη επιμονή σε μία πολιτική λιτότητας που έχει βάρβαρες συνέπειες στην Ελλάδα και έχει αποδεδειγμένα αποτύχει.Ο Χάμπερμας δεν φείδεται κριτικής στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την λάθος στρατηγική που ακολούθησε, αλλά και στην Άνγκελα Μέρκελ την οποία θεωρεί συνυπεύθυνη για την κρίση, καθώς όπως λέει, τα συμφέροντα των επενδυτών είναι γι’ αυτήν σημαντικότερα από την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας. Χαρακτηρίζει σκάνδαλο την δυστοκία με την οποία αντιμετωπίζει τον ηγετικό της ρόλο η γερμανική κυβέρνηση, σημειώνει ότι η Γερμανία οφείλει την ώθηση στην οικονομική της ανάπτυξη στην εξυπνάδα των δανειστών-εθνών, τα οποία διέγραψαν περίπου το μισό των οφειλών της με το σύμφωνο του Λονδίνου το 1953. Καταλήγει ότι είναι οι πολίτες και όχι οι τράπεζες οι οποίοι πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο για το ευρωπαϊκό πεπρωμένο.
Στο εκτενές άρθρο του αναφέρει μεταξύ άλλων ο Γιούρκγεν Χάμπερμας:
Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ρίχνει άπλετο φως στο κατασκευαστικό λάθος μιας νομισματικής ένωσης χωρίς πολιτική ένωση. Όλοι οι πολίτες θα έπρεπε να είναι ευγνώμονες στον Μάριο Ντράγκι, διότι με μια και μοναδική φράση προστάτεψε το άμεσα απειλούμενο από την καταστροφή νόμισμά τους.
Με την ανακοίνωσή του ότι θα αγοράσει εν ανάγκη κρατικά ομόλογα σε απεριόριστο ύψος, έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά. Έπρεπε να προλάβει, διότι οι ηγέτες (των χωρών της Ε.Ε.) ήταν ανίκανοι να δράσουν προς όφελος των κοινών συμφερόντων, έμειναν αιχμάλωτοι των καθ’ έκαστον εθνικών συμφερόντων και επέμειναν στην ακαμψία….
Το ελληνικό εκλογικό αποτέλεσμα είναι ψήφος κατά της ταπεινωτικής δυστυχίας.
Εκείνα τα δραματικά γεγονότα του 2012 εξηγούν γιατί ο Μάριο Ντράγκι κολυμπά αντίθετα με το ρεύμα μιας κοντόφθαλμης, ακέφαλης πολιτικής. Μετά την κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα έλαβε αμέσως το λόγο:
«Χρειαζόμαστε ένα ποιοτικό άλμα για την θεσμική σύγκλιση…. Πρέπει να ξεφύγουμε από ένα σύστημα κανόνων της εθνικής οικονομικής πολιτικής και αντ’ αυτής να παραχωρήσουμε σε περισσότερη ανεξαρτησία των κοινών θεσμών». Ακόμα και αν δεν θα το ανέμενε κανείς από έναν πρώην τραπεζίτη της Goldman-Sachs, (ο Ντράγκι) ήθελε να συνδυάσει αυτές τις καθυστερημένες θεσμικές μεταρρυθμίσεις με «περισσότερη δημοκρατική λογοδοσία».
Εδώ μίλησε κάποιος ο οποίος είχε διαπιστώσει ότι με τη διαμάχη, η οποία διεξαγόταν κεκλεισμένων των θυρών μεταξύ των ηγετών, οι οποίοι σκέφτονται μόνο τους εκλογείς-πελάτες τους, δεν θα φτάσουμε στις αναγκαίες δημοσιονομικές, οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές αποφάσεις. Σήμερα, τρεις μήνες αργότερα η ΕΚΤ ασχολείται ξανά με το να αγοράσει χρόνο με έκτακτα δάνεια για κυβερνήσεις που δεν μπορούν να δράσουν.
Επειδή για τη γερμανική κυβέρνηση τα συμφέροντα των επενδυτών ήδη από το Μάιο του 2012 ήταν σημαντικότερα από το κούρεμα του ελληνικού χρέους για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, βρισκόμαστε ξανά σε κρίση. Τώρα έρχεται στην επιφάνεια η ύπαρξη ενός άλλου θεσμικού ελλείμματος.
Το ελληνικό εκλογικό αποτέλεσμα είναι η ψήφος ενός έθνους, το οποίο αντιστέκεται με ξεκάθαρη πλειοψηφία κατά μιας, τόσο ταπεινωτικής, όσο και καταπιεστικής κοινωνικής εξαθλίωσης, εξαιτίας της επιβληθείσας στη χώρα πολιτικής λιτότητας. Επί της ψήφου καθεαυτής δεν μπορεί να υπάρξει καμιά παρερμηνεία: Ο λαός απορρίπτει τη συνέχιση μιας πολιτικής της οποίας την αποτυχία έχει ζήσει δραστικά στο πετσί του. Εξοπλισμένη με αυτή τη δημοκρατική νομιμοποίηση η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να επιφέρει μια αλλαγή πολιτικής στην ευρωζώνη.
Βρίσκεται, όμως, αντιμέτωπη στις Βρυξέλλες με τους εκπροσώπους των άλλων 18 κυβερνήσεων οι οποίοι δικαιολογούν την απόρριψή τους με την ψυχρή παραπομπή στη δική τους δημοκρατική εντολή.
Το βέβαιον είναι, ότι επί της ουσίας πρόκειται για μια ξεροκέφαλη επιμονή σε μια πολιτική λιτότητας, η οποία δεν γίνεται κυρίως αντικείμενο κριτικής μόνο στη διεθνή επιστήμη, αλλά είχε βάρβαρες συνέπειες στην Ελλάδα και αποδεδειγμένα έχει αποτύχει.
Πρέπει να καταστεί σαφές το απρεπές, μάλλον σκανδαλώδες της άρνησης (για πολιτικές διαπραγματεύσεις): Ο συμβιβασμός δεν αποτυγχάνει σε μερικά δισεκ. περισσότερα ή λιγότερα, ούτε καν σε αυτόν ή τον άλλο όρο, αλλά μόνο στην ελληνική απαίτηση, την απαίτηση της οικονομίας και του λαού, τον οποίο εκμεταλλεύθηκαν οι διεφθαρμένες ελίτ, για κούρεμα ή κάποια αντίστοιχη ρύθμιση, για παράδειγμα ένα μνημόνιο διαγραφής σε συνδυασμό με ανάπτυξη, ώστε να καταστεί δυνατή μια νέα αρχή. Αντ’ αυτής οι δανειστές επιμένουν στην αναγνώριση του βουνού του χρέους, το οποίο δεν μπορεί να αντέξει η ελληνική οικονομία. Επιμένουν, δηλαδή, παρά τις αμφιβολίες στην τυπική αναγνώριση ενός πραγματικά ασήκωτου βάρους του χρέους.
Μέχρι πρότινος επέμεναν, μάλιστα, στην απόλυτη εφαρμογή της εξωπραγματικής απαίτησης ενός πρωτογενούς πλεονάσματος πάνω από 4%. Μειώθηκε, βέβαια, στο επίσης μη ρεαλιστικό 1%, αλλά το μέλλον της Ε.Ε. εξαρτάται από την απαίτηση τω δανειστών να διατηρήσουν μια φαντασίωση.
Φυσικά και υπάρχουν πολιτικοί λόγοι για την επιμονή αυτή, φοβούνται ένα ντόμινο και η Άνγκελα Μέρκελ δεν αισθάνεται ασφαλής με τη δική της πλειοψηφία στο γερμανικό κοινοβούλιο. Αλλά μια λάθος πολιτική πρέπει υπό το πρίσμα των αντιπαραγωγικών συνεπειών να αναθεωρηθεί με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο.
Δεν μπορώ να αξιολογήσω κατά πόσον η στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης είναι μελετημένη….
Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι προφανές ότι οι Βίτελμπαχ δεν έφτιαξαν ένα λειτουργούν κράτος. Εν τούτοις, δεν μπορεί να εξηγηθεί γιατί η ελληνική κυβέρνηση καθιστά δύσκολη την κατανόηση της γραμμής της, ακόμα και σε αυτούς που την συμπαθούν. Δεν διακρίνει κανείς μια λογική προσπάθεια να συνάψει συνασπισμούς, στο αν οι αριστεροί εθνικιστές υποστηρίζουν μια εθνοκεντρική προσέγγιση της αλληλεγγύης και αν θέλουν να παραμείνουν στην ευρωζώνη από φρόνιμους λόγους ή αν η προοπτική τους ξεφεύγει από τα όρια του εθνικού κράτους.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να αναπτύξουν ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, ώστε να το παρουσιάσουν στους εταίρους διαπραγματευτές τους στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Ο Αμάρτια Σεν συνέκρινε ήδη τον περασμένο μήνα την επιβληθείσα από τη γερμανική κυβέρνηση πολιτική λιτότητας, με ένα φάρμακο το οποίο περιέχει ένα τοξικό μίγμα από αντιβιοτικά και ποντικοφάρμακο.
Η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να αποκρούσει με συνέπεια τις νεοφιλελεύθερες θρασύτητες με ένα κεϋνσιανικό διαχωρισμό του φάρμακου της Μέρκελ, αλλά συγχρόνως να γίνει αξιόπιστη προχωρώντας σε εκμοντερνισμό του κράτους και της οικονομίας, να προχωρήσει σε επιμερισμό των βαρών, στην καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.
Αντ’ αυτών στράφηκαν στις ηθικολογίες -σε ένα παιχνίδι επικρίσεων….
Η αδύναμη εμφάνιση της ελληνικής κυβέρνησης δεν αλλάζει τίποτα στο σκάνδαλο, το οποίο αποτελείται από το γεγονός ότι οι πολιτικοί στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο αρνούνται να προσεγγίσουν τους συναδέλφους τους από την Αθήνα ως πολιτικούς. Εμφανίζονται βέβαια ως πολιτικοί, αλλά μιλάνε μόνο με τον οικονομικό τους ρόλο ως δανειστές. Αυτή η μεταμόρφωση σε ζόμπι, έχει το νόημα να δώσουν στην υποκρυπτόμενη χρεοκοπία του (ελληνικού) κράτους τη μορφή μιας διαδικασίας απολιτικής, ως εάν επρόκειτο για ιδιωτικού δικαίου διαδικασία ενώπιον αστικών δικαστηρίων.
Διότι έτσι είναι ακόμα πιο εύκολο να αποκρυβεί η πολιτική συνευθύνη τους. Ο Τύπος μας γελοιοποιεί την πράξη της μετονομασίας της τρόικας, είναι πράγματι κάτι σαν μια μαγική πράξη. Σε αυτήν, όμως, εκφράζεται η νόμιμη επιθυμία να εμφανιστεί πίσω από τη μάσκα των δανειστών πραγματικά το πρόσωπο των πολιτικών. Διότι μόνον τότε μπορούν να κληθούν για λογοδοσία ως πολιτικοί για μια αποτυχία η οποία εξαπλώθηκε μαζικά.
Η Άνγκελα Μέρκελ έβαλε εξ αρχής το ΔΝΤ στο πλοίο με τις αμφισβητούμενες ενέργειές της για τη σωτηρία (της Ελλάδας). Αυτό είναι υπεύθυνο για τη δυσλειτουργία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, ως θεράπων ιατρός φροντίζει για τη σταθερότητά του και ενεργεί, επομένως, προς το κοινό συμφέρον των επενδυτών, ιδίως των θεσμικών επενδυτών.
Ως σκάνδαλο μέσα στο σκάνδαλο, είναι η δυστοκία με την οποία αντιμετωπίζει τον ηγετικό της ρόλο η γερμανική κυβέρνηση. Η Γερμανία οφείλει την ώθηση στην οικονομική της ανάπτυξη -από την οποία ακόμα και σήμερα τρέφεται- , στην εξυπνάδα των δανειστών-εθνών, τα οποία διέγραψαν περίπου το μισό των οφειλών της με το σύμφωνο του Λονδίνου το 1953.
Αλλά δεν είναι μόνο η ηθική αμηχανία, αλλά και πολιτικός πυρήνας του θέματος: Οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης δεν επιτρέπεται πλέον να κρύβονται πίσω από τους ψηφοφόρους τους και οι ίδιοι να αποφεύγουν τις εναλλακτικές προ των οποίων τίθεται μια πολιτικά ανολοκλήρωτη νομισματική ένωση. Είναι οι πολίτες, όχι οι τράπεζες οι οποίοι πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο για το ευρωπαϊκό πεπρωμένο.
ΑΠΕ
Σχόλια