Περί ορθολογισμού και άλλων φαντασιώσεων

Blogger: Μαύρο φίδι που μας έφαγε!... (Μεταγεννέστερη εγγραφή: Σας καλώ να διαβάσετε στο τέλος της εγγραφής το άρθρο με τίτλο: {"Oι διαπραγματεύσεις Αθήνας (Μηλίων) με Βερολίνο (Αθηναίων)"}
ΘΩΜΑΣ ΜΑΥΡΟΦΙΔΗΣ*

 «Σοκ και δέος» φαίνεται να χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση, μπροστά στην επιμονή των δανειστών να επιμένουν στο λάθος τους. Και δεν επιμένουν απλώς: αρνούνται οποιαδήποτε συζήτηση, οποιαδήποτε αλλαγή, οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτό που ξεκίνησε μια ανοιξιάτικη μέρα στο Καστελόριζο. Το γεγονός ότι οι διάσημοι «δείκτες της οικονομίας» τους διαψεύδουν, δεν έχει καμία σημασία. Ο ασθενής πεθαίνει, αλλά, απλώς, το φάρμακο δεν είναι αρκετό, χρειάζεται μεγαλύτερη δόση (λένε…).

Οι μονότονες επικλήσεις του Γιάνη Βαρουφάκη στον «ορθό λόγο που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη», έχουν αρχίσει να αποκτούν χροιά κακόγουστου αστείου. Κανείς ορθολογισμός δεν φαίνεται να χαρακτηρίζει την άλλη πλευρά· ή μήπως, λείπει ο ορθολογισμός από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ; Αλλιώς: υπάρχει ένας, ενιαίος ορθολογισμός; Ένας μόνο τρόπος ορθής σκέψης; Αυτό που κάποιοι κοινωνικοί επιστήμονες ονομάζουν «διϋποκειμενικότητα», ότι δηλαδή, εσύ κι εγώ μοιραζόμαστε μια κοινή εικόνα του πώς είναι ο κόσμος, υπάρχει; Γιατί, αν δεν υπάρχει, αν είναι απλώς ένα βολικό εφεύρημα, τότε μπορεί να παραπλανήσει και να οδηγήσει στην καταστροφή όποιον το πιστεύει. Κι αυτή μπορεί να είναι η τύχη του ΣΥΡΙΖΑ, αν – παρά τις επανειλημμένες διαψεύσεις – συνεχίζει να επιμένει στο σενάριο που έστησε μετά το 2012.

• Ας το ξεκαθαρίσουμε: η επιμονή των δανειστών, από την πλευρά τους, είναι απολύτως ορθολογική. Όπως θα επανελάμβανε κι ο Βενιζέλος: απολύτως! Απλώς, η εικόνα που έχει η Γερμανία κι οι δορυφόροι της για το μέλλον της ΕΕ, είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που θα επιθυμούσαν οι Έλληνες. Δεν είναι προσωπικό, δεν είναι «ανθελληνικό» και δεν είναι συνομωσία· είναι, μόνο, διαφορετικότητα. Και δεν ανήκει στις διαφορετικότητες τις οποίες «έχει μάθει να συμβιβάζει η ΕΕ με διάλογο». Διότι, αμφισβητείται ακριβώς αυτό το δόγμα: οι διαφορετικότητες, στην σημερινή Ευρώπη των «εταίρων» μας, δεν είναι πλέον αντικείμενο συμβιβασμού, αλλά συσχετισμών δυνάμεων. Έτσι, αυτό που στην Ελλάδα εμφανίζεται σαν παράλογο, στην άλλη πλευρά εμφανίζεται σαν κοινή λογική. Και με τον όρο «άλλη πλευρά», αναφέρομαι ακριβώς στην πολιτική ελίτ που κυβερνά την Ευρώπη και στο συμπαγή γραφειοκρατικό πυρήνα των Βρυξελλών, που βρίσκεται σε σφιχτό εναγκαλισμό με οργανωμένες ομάδες προώθησης συμφερόντων (lobbies).

Αν δηλαδή, σταθούμε στην άλλη πλευρά, π.χ. στην πλευρά της Μέρκελ, τι θα μπορούσαμε να δούμε; Μια ανθούσα οικονομία, που της προσφέρει πολιτική σταθερότητα, τη δυνατότητα να δίνει κάποιες (χαμηλές μεν, αλλά ως φαίνεται ανεκτές) αυξήσεις στους Γερμανούς εργαζόμενους, να δανείζεται με χαμηλά έως αρνητικά επιτόκια, να κερδίζει επιπλέον κι από την κρίση του Νότου, να επεκτείνει και να ισχυροποιεί τις συμμαχίες της με άλλες χώρες του Βορρά. Να προωθεί ένα καλό «πλασάρισμα» της χώρας της στην παγκοσμιοποίηση, να κάνει τη Γερμανία διεθνή παράγοντα, σε μια βάση αρκετά ασφαλέστερη από εκείνη που παρέχουν οι …αξιόπιστες ηλεκτρικές κουζίνες, τα πλυντήρια και τα αυτοκίνητα. Μια χώρα που συμμαχεί με όποιον την συμφέρει, κι όλοι, τουλάχιστον στην ΕΕ. θα ήθελαν να συμμαχήσουν μαζί της.
Θα βλέπαμε και την Ελλάδα βεβαίως με Γερμανικά μάτια. Μια χώρα διεφθαρμένων, τεμπέληδων κι ανοργάνωτων, που έχουν καλομάθει να τρώνε τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, να αλληλολαδώνονται, και να αντιμετωπίζουν με αδιαφορία την οικονομική καταστροφή της χώρας τους. Μια χώρα, οι κάτοικοι της οποίας, σε μια επίδειξη της ανευθυνότητας που τους διακρίνει, εξέλεξαν ένα ακραίο …κομμουνιστικό (!!) κόμμα στην κυβέρνηση. Ένα κόμμα λαϊκιστικό, που έδωσε υποσχέσεις στους Έλληνες πολίτες τις οποίες δεν μπορεί να υλοποιήσει, παρά μόνο απειλώντας το ντουλάπι που ο καλός, συνετός, υπεύθυνος και υπάκουος Γερμανός πολίτης, φυλάει το σναπς και τα λουκάνικα της χρονιάς του· τη σύνταξή του· και, κυρίως, το εκλογικό του βιβλιάριο.

• Για να μην μακρηγορώ: είναι περισσότερα αυτά που η Γερμανία κι οι σύμμαχοί της έχουν να χάσουν εάν ανεχτούν την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά εκείνα που θα απωλέσουν εάν επέλθει ρήξη. Πολύ περισσότερο, που η ρήξη μπορεί να παρουσιαστεί από την πλευρά των «εταίρων» και σαν «απολύμανση» της Ευρωζώνης. Διότι, οι σύμμαχοι που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέμενε, η διαβόητη «συμμαχία των χωρών του Νότου», δεν φαίνεται να εμφανίζεται. Οπότε, το ρίσκο για τη Γερμανία είναι μικρότερο από αυτό που είχε υποτεθεί.

Συμπερασματικά λοιπόν, ορθολογισμός δεν υπάρχει. Κάθε πλευρά, έχει τον δικό της «ορθό λόγο» και κανείς δεν μπορεί – ούτε και θέλει – να μπει στη θέση του άλλου. Οι στόχοι διαφέρουν και οδηγούν σε αποκλίνουσες τροχιές, κι η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί – και με ευθύνη του αφηγήματος της «ισχυρής Ελλάδας» του Σημίτη – δείχνει πως ό,τι συμφέρει τη μια πλευρά, είναι καταστροφικό για την άλλη. Είναι αδιάφορο π.χ. το αν η Γερμανία δεν πρόκειται «πραγματικά» να καταστραφεί από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Η Γερμανία, όπως όλα δείχνουν, αντιλαμβάνεται την οποιαδήποτε υποχώρηση εκ μέρους της ως καταστροφή και τότε, λογικά, προσπαθεί να την αποφύγει. Το γεγονός ότι η Ελλάδα βιώνει την καταστροφή της, είναι αδιάφορο: δεν είναι – και πρέπει να το καταλάβει η Αθήνα – Γερμανικό πρόβλημα, ούτε Ευρωπαϊκό.

• Τότε λοιπόν, το δεύτερο που πρέπει να καταλάβει η κυβέρνηση, είναι ότι μόνον η Ελλάδα – και κανείς άλλος – μπορεί να σώσει την Ελλάδα. 
• Που σημαίνει ότι, η κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να στραφεί στους πολίτες. Όχι ζητώντας απλώς «να διαδηλώσουν», στηρίζοντας όσα λέγονται πίσω από κλειστές πόρτες στις Βρυξέλλες, αλλά ενημερώνοντας λεπτομερώς και υπεύθυνα για το πώς έχουν τα πράγματα και ποιες δυνατότητες υπάρχουν. Το σχέδιο, «επίθεση λογικής», απέτυχε. Το σχέδιο, «να στηριχθεί το ευρωπαϊκό όραμα», κατέρρευσε. Το σχέδιο, «θα ξεσηκωθούν οι καταπιεσμένοι», ναυαγεί.

Όμως, η Ελλάδα έχει κυβέρνηση, που ακόμη διαθέτει κοινωνικό κεφάλαιο, κι η οποία έχει μια συγκεκριμένη δουλειά να κάνει: να σώσει την κοινωνία, από αυτό που την καταστρέφει, εδώ και πέντε χρόνια. Κι οφείλει να το κάνει , επιτέλους. Κι ο μόνος τρόπος για να γίνει, είναι να συζητηθούν πλέον, τώρα κι όχι αργότερα, όλες οι προοπτικές, χωρίς προκαταλήψεις και ταμπού. Για να μπορέσουν να αποφασίσουν οι πολίτες, τι θέλουν από την κυβέρνησή τους και τι συνέπειες θα έχει η απόφαση αυτή για όλους. Το σίγουρο είναι, ότι η απόφαση «λύση εντός ευρώ» δεν δικαιώνεται μέχρι στιγμής. Και, επειδή το μνημόνιο είναι εδώ, λειτουργικό και υγιέστατο, δεν υπάρχει χρόνος για άλλες καθυστερήσεις.
Να θυμηθούμε τέλος, ότι οι «Εκατόν ημέρες» του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, δεν τελείωσαν όπως ο ίδιος προέβλεπε.
*Ο Θωμάς Μαυροφίδης διδάσκει Συστημική Θεωρία και Πληροφορική, στο Παν. Αιγαίου
Πηγή
Blogger: βλέπε σχετικά: 

• Περί λεκτικών επιχειρημάτων και ισχύος.

Για χρόνια, οι "εκσυχρονιστές"  και τμήμα της αριστεράς έβαλε όλα τ' αυγά στην Ευρώπη και στους Ευρωπαίους. Ευρωλιγούρηδες - κατά Ζουράρη, από βλακεία ή ιδιοτέλεια ξέχασαν ότι οι συμπεριφορές των κρατών καθορίζονται απο συμφέροντα και μόνον απ'αυτά! Οι δικοί μας ηγέτες - απλοί υπάλληλοι - βιάσθηκαν να αφεθούν στην αγκαλιά της Ευρώπης και διέλυσαν το κράτος για να βρεθούμε με το ξέσπασμα της κρίσης χωρίς κρατική - πείτε το εθνική, όπως σας αρέσει - πυξίδα, χωρίς σχέδιο. Τα χαιρετίσματά μου στους "εκσυχρονιστάς"  του Σημιτικού τόξου και στους αριστεριτζήδες της Εσπερίας - αφού από εκεί έρχονταν τα φράγκα της εξαγοράς και της εκδούλευσης.  

• Η Ευρώπη μας "τελείωσε" γιατί ποτέ δεν υπήρξε. Ζούσαμε τις "μεταμορφώσεις της ισχύος" - βλ. Παν. Ήφαιστος  - και εδώ -  άγνωστες έννοιες στους σπιθαμιαίους ηγέτες μας. Όσο για την αριστερά κρατάω τους χαρακτηρισμούς του διεθνολόγου Σταύρου που μίλησε για "κουτάβια", προσθέτοντας μόνο τη λέξη: καλοταϊσμένα (κουτάβια).

Μιας και θυμηθήκαμε τον σχωρεμένο πια Σταύρου έχει αξία να διαβάσετε:

• Πέθανε ο Ελληνοαμερ​ικανός καθηγητής Ν. Σταύρου, που μας αποκάλυψε την πραγματικότητα της κατοχής που περνάμε!

• Πώς στην περίπτωση της Ελλάδας τετραγωνίστηκε ο κύκλος

• Η αποδόμηση των εθνών.

  Eίμαστε τρομοκρατημένοι;

  o ΣΤΑΘΗΣ μας διαβάζει.... 

  Η λογική της διαγραφής (η λογική των άλλων)

  ======================

  Oι διαπραγματεύσεις Αθήνας (Μηλίων) με Βερολίνο (Αθηναίων)

  Toυ Χάρη Ναξάκη
  

  «Αθηναίοι: Κατά τη συζήτηση των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξία έχει όπου ίση υπάρχει δύναμη για την επιβολή του, όταν όμως αυτό δεν συμβαίνει οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους και ο αδύνατος παραχωρεί ότι του επιβάλλει η αδυναμία του.»
  
  
  Θουκυδίδης
  
  
  Ο Θουκυδίδης στην Ξυγγραφή, βιβλίο 5ο, αφηγείται τις διαπραγματεύσεις που διεξήχθησαν το 416πχ μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, όταν οι πρώτοι, υπό την απειλή των όπλων (βλέπε  Grexit), ζήτησαν από τους δεύτερους, που είχαν μείνει ουδέτεροι στον Πελοποννησιακό πόλεμο, να ενταχθούν στην Αθηναϊκή Συμμαχία (βλέπε νέο μνημόνιο). 
  
  
  Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων οι διαπραγματευτές της Αθηναϊκής Συμμαχίας, Κλεομήδης και Τεισίας (βλέπε σήμερα θεσμοί) καθιστούν στους Μήλιους απολύτως σαφές ότι η συζήτηση που κάνουν δεν μπορεί να στηριχθεί στην έννοια του δικαίου αλλά στο συμφέρον του ισχυρού, την άνευ όρων δηλαδή ένταξή τους στην Αθηναϊκή Συμμαχία. 
  
  
  Οι αντιστοιχίες με τη σημερινή διαπραγμάτευση είναι σαφείς: ανταλλάξτε την παραμονή στο ευρώ με νέο μνημόνιο και διαρκή λιτότητα. Η επίκληση του δικαίου από τους Μήλιους ή η αντίστοιχη σήμερα αναφορά από την κυβέρνηση στο δίκαιο ως μέρος του διαφωτιστικού προτάγματος ή η αναφορά στην ισότητα μεταξύ εταίρων, στον ορθό λόγο ή στο « κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι», ήταν και είναι ένα αφελές διαπραγματευτικό χαρτί. Διότι όπως τονίζει ο Π. Κονδύλης η επίκληση της δικαιοσύνης, η πίστη στην υπερίσχυση των ηθικών κανόνων, γεννά φρούδες ελπίδες διότι παραβλέπει ότι ένα από τα αληθινά πρόσωπα της ανθρώπινης φύσης, που φέρνει στην επιφάνεια ο πόλεμος (βλέπε σήμερα η οικονομική κρίση), είναι οι παλιοί δαίμονες της ύβρεως και της βούλησης για ισχύ, που ο πολιτισμός καλύπτει με ένα λεπτό υμένα. Οι δαίμονες της θέλησης για δύναμη και εξουσία έχουν εγκαθιδρύσει εξαρχής το βασίλειό τους (Γ. Σταματόπουλος). 
  
  
  Οι Μήλιοι στη συνέχεια απαντούν στους Αθηναίους ότι είναι καθήκον μας να αντισταθούμε γιατί τέτοια εντολή μας έδωσε ο λαός για να μείνουμε ελεύθεροι, δες το επιχείρημα της ελληνικής κυβέρνησης για τις κόκκινες γραμμές της νωπής λαϊκής εντολής, 
  και οι Αθηναίοι ανταπαντούν: δε χρειάζεται να φτάσετε στα έσχατα, αν σκεφτείτε φρόνιμα. Διότι δεν αγωνίζεστε περί αρετής εναντίον ίσων αντιπάλων, οπότε θα ήταν ντροπή να υποχωρήσετε, αλλά αγωνίζεστε για τη σωτηρία σας. Επομένως δεν πρέπει να αντισταθείτε σε πολύ ανωτέρους σας… θέλουμε και χωρίς κόπο να σας εξουσιάζουμε και για το συμφέρον και των δύο να σωθείτε. 
  Απορημένοι οι Μήλιοι ρωτούν: και πως μπορεί να συμβεί να είναι ίδιον συμφέρον σε εμάς να γίνουμε δούλοι, όπως και σε εσάς να γίνετε κύριοι μας; 
  
  
  Για να τους απαντήσουν οι Αθηναίοι , « επειδή εσείς θα έχετε τη δυνατότητα να υποταχθείτε πριν πάθετε τις πιο μεγάλες συμφορές  (βλέπε  Grexit) , κι εμείς, αν δε σας καταστρέψουμε, θα έχουμε κέρδος (δες αποπληρωμή του χρέους). Η φιλία σας λένε με πολιτικό κυνισμό οι Αθηναίοι είναι επιζήμια για μας διότι οι υπήκοοί σας θα έβλεπαν στη φιλία ένα σημάδι αδυναμία μας. Προτιμούμε το μίσος σας γιατί είναι απόδειξη της δύναμής μας πάνω στους συμμάχους και τους υποτελείς μας. Να γιατί ο έντιμος συμβιβασμός που επιδιώκει σήμερα η κυβέρνηση, μέσω της επίκλησης του επιχειρήματος του κινδύνου αποσταθεροποίησης της Ευρώπης από ένα Grexit τους ενδιαφέρει λιγότερο από την αμφισβήτηση της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας τους. Ο έντιμος συμβιβασμός δεν γίνεται δεκτός γιατί αμφισβητεί τον ηγεμόνα, εκλαμβάνεται ως αδυναμία του, ενθαρρύνοντας και άλλους να γίνουν στασιαστές.
  
  
  Οι Μήλιοι ρίχνουν στην διαπραγμάτευση το τελευταίο τους χαρτί, την απειλή γενίκευσης του πολέμου γιατί οι φίλοι τους οι Σπαρτιάτες θα προστρέξουν σε βοήθεια, για να πάρουν ως απάντηση από τους Αθηναίους: 
  το συμφέρον σας βρίσκεται στην ασφάλεια, ενώ το δίκαιο και το έντιμο κατορθώνεται με κινδύνους τους οποίους οι Λακεδαιμόνιοι τις περισσότερες φορές ελάχιστα αποτολμούν… γιατί να στείλουν στρατό σε ένα νησί την ώρα που εμείς είμαστε θαλασσοκράτορες; 
  
  
  Οι Σπαρτιάτες βέβαια δε βοήθησαν, όπως και η συγκρότηση της συμμαχίας των χωρών του Νότου ενάντια στα μνημόνια ή η αντίσταση των ευρωπαϊκών λαών ήταν ένα απατηλό όνειρο. 
  Η καταστροφή της Μήλου, παρατηρεί ο Κ. Παπαϊωάννου «δείχνει σε ποιο βαθμό μηδενισμού είχε φτάσει η δίψα των Αθηναίων για την απόκτηση ισχύος» . Στα ανθρώπινα όμως την ύβρη την διαδέχεται η νέμεσις, η τιμωρία της αλαζονείας. Η αλαζονική υπερεκτίμηση της δύναμής τους οδήγησε τους Αθηναίους στην ήττα κατά τη Σικελική εκστρατεία και στην οριστική διάλυση της ηγεμονίας τους. Αργά η γρήγορα η νέμεσις είτε λόγω αντίστασης των λαών είτε λόγω του ανταγωνισμού από άλλους επίδοξους υβριστές θα πέσει βαριά πάνω και στη Γερμανική αλαζονεία. 
  
  
  Ίσως λοιπόν στην παρούσα κατάσταση πρέπει να αναληφθεί το ρίσκο της ρήξης , η ελπιδοφόρα προοπτική της αντίστασης και της συνακόλουθης νέμεσης για τις αλαζονικές ευρωπαϊκές ελίτ ή να γίνει αποδεκτός ο δυσμενής συσχετισμός δυνάμεων για το κίνημα και το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Αυτό σημαίνει άρνηση του λεγόμενου τίμιου συμβιβασμού (τρίτο μνημόνιο), αποχώρηση της Αριστεράς από την εξουσία και προετοιμασία  της για τις επόμενες μάχες. Η εξουσία άλλωστε δεν είναι αυτοσκοπός. 
  
  
  Χάρης Ναξάκης, καθηγητής οικονομικών στο Τ.Ε.Ι Ηπείρου , συγγραφέας 
  
  
  Πηγή:http://www.artversion.eu/index.php?article141/dialogos-athinaion-mhlion