Το βραχιολάκι, το σύστημα της ηλεκτρονικής επιτήρησης, έγινε ένα από τα πιο συζητημένα θέματα των ημερών. Φοβού τους τρομοκράτες και βραχιολάκι φέροντας είναι το δόγμα των Αμερικανών, το οποίο απαιτούν να εφαρμοστεί και στην αποικία τους.
Στις μέρες μας πληθαίνουν οι «βραχιολάκια φέροντες», οι άνθρωποι που ζουν καθηλωμένοι σε ένα σπίτι, σε μια συνοικία, σε μια χώρα, που η επικοινωνία τους με τον έξω κόσμο συντελείται κυρίως μέσα από το κινητό τηλέφωνο ή τα σόσιαλ μίντια ή την οθόνη της τηλεόρασης. Είναι αυτοί που δεν έχουν χρήματα ούτε για έναν καφέ στο πιο φτηνό καφενείο της γειτονιάς τους, ούτε για ένα αναψυκτικό από το περίπτερο, ούτε για εισιτήριο λεωφορείου ή μετρό. Και είναι πολλοί.
Είναι τα παιδιά που οι γονείς τους δεν μπορούν να τα στείλουν Αγγλικά, γυμναστήριο, ωδείο, φροντιστήριο γιατί δεν διαθέτουν χρήματα για δίδακτρα. Στο ποδαράκι τους είναι περασμένο το αόρατο βραχιολάκι της φτώχειας, όπως είναι περασμένο σε νέους και γέρους, ανέργους και ψευτοεργαζόμενους. Πολλοί φοράνε το βραχιολάκι της αρρώστιας. Ανασφάλιστοι αλλά και ασφαλισμένοι που δεν έχουν να πληρώσουν ούτε καν τη συμμετοχή τους για φάρμακα και εξετάσεις ή που γυρεύουν γιατριά σε νοσοκομεία υπό κατάρρευση.
Λίγες εκατοντάδες χιλιάδες «τυχεροί» ξέφυγαν από την επιτήρηση του εγχώριου βραχιολιού, αφού κατάφεραν να βρουν δουλειά στο εξωτερικό. Εκεί φόρεσαν ένα άλλου τύπου βραχιολάκι που τους κρατά καθηλωμένους μακριά από την πατρίδα, την οικογένεια, τους φίλους τους. Αν όμως επιχειρήσουν να διαβούν τα σύνορα, να επιστρέψουν, θα σημάνει ο ηλεκτρονικός συναγερμός της ανεργίας, της επαναφοράς στο μηδέν.
Το βραχιολάκι είναι πια εσωτερικευμένο, έχει εμφυτευθεί στις συνειδήσεις. Είναι ο μηνιαίος μισθός-βραχιολάκι των 200 ή 300 ευρώ ή των 12 ευρώ το 4ωρο για το μοίρασμα διαφημιστικών φυλλαδίων, είναι τα ψίχουλα που υπόσχονται την επιβίωση αλλα όχι τη ζωή. Είναι το αόρατο βραχιολάκι του φόβου για τα χειρότερα.
Τι μπορεί να σημαίνει η Εργατική Πρωτομαγιά για τα εκατομμύρια των αποκλεισμένων από την εργασία; Όχι άνθινο αλλά ηλεκτρονικό στεφάνι στην κνήμη φορούν, που σήμερα το φορτίζει ο φόβος, αύριο η ωμή βία
Πηγή
της Μαριάννας Τζιαντζή
Το βραχιολάκι, το σύστημα της ηλεκτρονικής επιτήρησης, έγινε ένα από τα πιο συζητημένα θέματα των ημερών. Φοβού τους τρομοκράτες και βραχιολάκι φέροντας είναι το δόγμα των Αμερικανών, το οποίο απαιτούν να εφαρμοστεί και στην αποικία τους.
Στις μέρες μας πληθαίνουν οι «βραχιολάκια φέροντες», οι άνθρωποι που ζουν καθηλωμένοι σε ένα σπίτι, σε μια συνοικία, σε μια χώρα, που η επικοινωνία τους με τον έξω κόσμο συντελείται κυρίως μέσα από το κινητό τηλέφωνο ή τα σόσιαλ μίντια ή την οθόνη της τηλεόρασης. Είναι αυτοί που δεν έχουν χρήματα ούτε για έναν καφέ στο πιο φτηνό καφενείο της γειτονιάς τους, ούτε για ένα αναψυκτικό από το περίπτερο, ούτε για εισιτήριο λεωφορείου ή μετρό. Και είναι πολλοί.
Είναι τα παιδιά που οι γονείς τους δεν μπορούν να τα στείλουν Αγγλικά, γυμναστήριο, ωδείο, φροντιστήριο γιατί δεν διαθέτουν χρήματα για δίδακτρα. Στο ποδαράκι τους είναι περασμένο το αόρατο βραχιολάκι της φτώχειας, όπως είναι περασμένο σε νέους και γέρους, ανέργους και ψευτοεργαζόμενους. Πολλοί φοράνε το βραχιολάκι της αρρώστιας. Ανασφάλιστοι αλλά και ασφαλισμένοι που δεν έχουν να πληρώσουν ούτε καν τη συμμετοχή τους για φάρμακα και εξετάσεις ή που γυρεύουν γιατριά σε νοσοκομεία υπό κατάρρευση.
Λίγες εκατοντάδες χιλιάδες «τυχεροί» ξέφυγαν από την επιτήρηση του εγχώριου βραχιολιού, αφού κατάφεραν να βρουν δουλειά στο εξωτερικό. Εκεί φόρεσαν ένα άλλου τύπου βραχιολάκι που τους κρατά καθηλωμένους μακριά από την πατρίδα, την οικογένεια, τους φίλους τους. Αν όμως επιχειρήσουν να διαβούν τα σύνορα, να επιστρέψουν, θα σημάνει ο ηλεκτρονικός συναγερμός της ανεργίας, της επαναφοράς στο μηδέν.
Το βραχιολάκι είναι πια εσωτερικευμένο, έχει εμφυτευθεί στις συνειδήσεις. Είναι ο μηνιαίος μισθός-βραχιολάκι των 200 ή 300 ευρώ ή των 12 ευρώ το 4ωρο για το μοίρασμα διαφημιστικών φυλλαδίων, είναι τα ψίχουλα που υπόσχονται την επιβίωση αλλα όχι τη ζωή. Είναι το αόρατο βραχιολάκι του φόβου για τα χειρότερα.
Τι μπορεί να σημαίνει η Εργατική Πρωτομαγιά για τα εκατομμύρια των αποκλεισμένων από την εργασία; Όχι άνθινο αλλά ηλεκτρονικό στεφάνι στην κνήμη φορούν, που σήμερα το φορτίζει ο φόβος, αύριο η ωμή βία.
Πηγή
Σχόλια