Τα
τελευταία εικοσιτετράωρα κάνει το γύρο του κόσμου ένας ύπουλος νεολογισμός:
«Grexident». Δηλαδή έξοδος από το ευρώ εξαιτίας ενός δήθεν… ατυχήματος. Ποιος
προσχεδιάζει το «ατύχημα» και γιατί; Ο Χερ Σόιμπλε με χθεσινοβραδινές δηλώσεις
του στο αυστριακό δίκτυο ORF δεν άφησε την παραμικρή αμφιβολία πως πρόκειται
για τον εμπνευστή και τον σκηνοθέτη της απειλής του Grexident. Όχι Grexit,
εφόσον δεν υπάρχει θεσμικός τρόπος αυτό να γίνει αλλά κι αν γινόταν
θα υποχρέωνε τη Γερμανία να δώσει εξηγήσεις για ό,τι θα συνέβαινε μετά, αλλά
Grexident που θα μεταφέρει όλη την ευθύνη στην… άμυαλη κι απρόσεχτη
ελληνική πλευρά. Είναι σαφές πως η Ελλάδα έχει εξοργίσει τον Χερ Σόιμπλε
κι αναζητεί φόρμουλα για να απαλλαγεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από το
ενοχλητικό εμπόδιο που βρέθηκε στο δρόμο του μετά τις 25 Ιανουαρίου.
Ας
δούμε πιο αναλυτικά τη «μεγάλη εικόνα». Ο κόσμος έγινε ξαφνικά πολύ μικρός σε
ότι αφορά τις μεταφορές, το εμπόριο και τις επικοινωνίες αλλά ταυτόχρονα και
πολύ μεγάλος σε ότι αφορά το αίσθημα της συμμετοχής του πολίτη στις υποθέσεις
που αφορούν τη ζωή του. Ο όρος «πολίτες του κόσμου» είναι στην πραγματικότητα
μια ψευδαισθησιακή επινόηση. Δεν μπορούμε να είμαστε πολίτες του κόσμου γιατί
δεν έχει αυτός ο κόσμος πολιτικές δομές στις οποίες μπορούμε να συμμετάσχουμε
και να επηρεάσουμε. Για να είμαστε πολίτες χρειαζόμαστε μια πολιτική κοινότητα
και προς το παρόν είναι μόνο αυτή που έχουμε ζήσει ως πατρίδα και η οποία
περικλείεται από εθνικά σύνορα.
Το
πολιτικό αίσθημα που γεννιέται από την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στη δημόσια
ζωή μπορεί να το εξασφαλίσει μόνο η πατρίδα, ως δημοκρατικά οργανωμένη
κοινότητα. Κι εδώ ακριβώς έγκειται το μεγάλο πρόβλημα της σημερινής Ευρώπης.
Συνειδητοποιούμε πως στο πλαίσιό της, η δημοκρατία γίνεται όλο και περισσότερο
ένα κενό τελετουργικό, που στερείται τη δυνατότητα να παρέχει αληθινές
εναλλακτικές λύσεις και αληθινές επιλογές. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι αντί να
είναι σε θέση να αποφασίσει μεταξύ πραγματικών εναλλακτικών λύσεων, είναι μόνο
σε θέση να εκλέξει τα πρόσωπα και τα ονόματα εκείνων που θα επιβάλουν
προσυσκευασμένες και αναπόφευκτες αποφάσεις επάνω του. H ευρωπαϊκή ιστορία
αρχίζει να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με μια αλυσίδα μη αναστρέψιμων
αυτοματισμών που υπαγορεύονται από μια μονοδιάστατη σκέψη, εν προκειμένω του
Χερ Σόιμπλε.
Η
μονοδιάστατη σκέψη έχει το χαρακτήρα της καταστροφής του νεωτερικού ανθρωπισμού
την ίδια στιγμή που αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία ως περιττό βαρίδι στα πόδια
της οικονομικής αποτελεσματικότητας. Εξού και οι αήθεις βολές περί «μονομερούς
ενέργειας» έναντι της προσπάθειας της ελληνικής κυβέρνησης να εφαρμόσει κάποια
πρώτα μέτρα για την ανακούφιση της ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα.
Το
μήνυμα που εκπέμπει το «πεφωτισμένο» Διευθυντήριο της Ε.Ε είναι σαφές. Ψηφίστε
ό,τι θέλετε για να ζήσετε μια χαζοχαρούμενη «δημοκρατική προσομοίωση» αλλά «το
πρόγραμμα» είναι πρόγραμμα». Και όχι μόνο αυτό, αλλά το «πρόγραμμα» είναι
αλάνθαστο ακόμη κι αν η πραγματικότητα το διαψεύδει. Έτσι λειτουργεί διαχρονικά
ο «πεφωτισμένος» ολοκληρωτισμός, όποιον πολιτικο-ιδεολογικό μανδύα κι αν
χρησιμοποιεί. Αν το «πρόγραμμα» διαφωνεί με την πραγματικότητα, τόσο το
χειρότερο για την πραγματικότητα!
- Είναι ο λόγος άλλωστε για τον οποίο ο Βαρουφάκης καθυβρίστηκε σαν «ανόητα αφελής» από τον Χερ Σόιμπλε, όταν τόλμησε να μιλήσει περί δημοψηφίσματος, περί της δυνατότητας δηλαδή ενός λαού να είναι κύριος της μοίρας του κι αυτεξούσιος στο σπίτι του. Με αντίστοιχο εξευτελιστικό τρόπο είχε αντιμετωπιστεί στο πρόσφατο παρελθόν και ο Γιώργος Παπανδρέου σαν «ψυχάκιας» και «τρελός», με αποτέλεσμα να ανατραπεί ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας, με τη συνδρομή ασφαλώς της «πέμπτης φάλαγγας» που δρα ανοιχτά στο εσωτερικό της χώρας, σε αγαστή συνεργασία με το «πεφωτισμένο» Διευθυντήριο.
Ο
Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, σήκωσε το «γάντι» της ιταμής
πρόκλησης κι αντί να παραδώσει επί πίνακι το κεφάλι του Βαρουφάκη, όπως
απαίτησε επί της ουσίας ο Χερ Σόιμπλε, κατέστησε σαφές από το βήμα του
κοινοβουλίου πως η Ελλάδα διαθέτει πλέον την ισχυρή βούληση να διεκδικήσει τις
γερμανικές οφειλές, από την περίοδο της ναζιστικής κατοχής. Χτύπησε τον Σόιμπλε
εκεί που πραγματικά πονάει.
- «Ποτάμια» και πάλι τα δάκρυα της «πέμπτης φάλαγγας». Οι «Τζήμεροι» και οι «Μπάμπηδες» ολημερίς κι ολονυχτίς να οδύρονται «για το κακό που μας βρήκε». Θλιβεροί κι αστείοι, ταυτόχρονα. Είναι παραδομένοι εθελουσίως στη χλεύη της Ιστορίας, στις ίδιες μαύρες σελίδες με εκείνο το εμετικό δημοσίευμα της «Βραδυνής» στις 2.6.1941 όπου έγραφε επί λέξει: « Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τα φρένας, αυτοί που υπεξαίρεσαν εν ώρα νυκτός την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζε επί της Ακροπόλεως… και είναι βέβαιον ότι, αν οι δράσται του εγκλήματος περιήρχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας».
Αυτό
που θα μείνει, είναι η ιστορική ομιλία του Τσίπρα. Στην οποία, όχι τυχαία, ο
Έλληνας πρωθυπουργός επέλεξε να αναφερθεί στη γνωστή ρήση από την επί του
Όρους ομιλία του Ιησού Χριστού: «Βλέπουν την ακίδα στο μάτι του αδελφού τους,
αλλά όχι το δοκάρι στο δικό τους», καταγγέλλοντας τον φαρισαϊσμό του
«πεφωτισμένου» Διευθυντηρίου που αναζητεί αποδιοπομπαίους τράγους και
εξιλαστήρια θύματα για να «σταυρώσει», ώστε να νομιμοποιήσει το
καθεστώς δημοκρατικής αποστέρησης που έχει επιβάλλει στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Όμως η
φλόγα της δημοκρατικής αξιοπρέπειας πρόλαβε κι άναψε. Μπορεί να τρεμοπαίζει
αλλά ακόμα κι έτσι, σκορπά ήδη τον πανικό. Φέρνει το πρώτο αμυδρό φως
μέσα στο σκοτάδι, αποκαλύπτοντας τον τυχοδιωκτικό σχεδιασμό του Δ Ράιχ πάνω
στους λαούς της Ευρώπης. Σχεδιασμός που αφορά στο τέλος της ανθρώπινης
ελευθερίας, και επομένως του ίδιου του ανθρώπου, στο μέτρο που ο άνθρωπος είναι
αυτή η ελευθερία που τα συμφέροντα και οι πολιτικές του Χερ Σόιμπλε επιδιώκουν
να ακυρώσουν.
Θα
σβήσει; Η Ιστορία θα το δείξει. Αλλά έχει πάντα σημασία με ποια πλευρά έχεις
επιλέξει να είσαι.
ΥΓ1:
Οι κρίσιμες ώρες δεν σηκώνουν πολλά λόγια. Για να αντέξει
η Ελληνική Δημοκρατία στις επιθέσεις του οικονομικού ολοκληρωτισμού και
της δομικής ανηθικότητας που κυριαρχούν στην Ε.Ε με ευθύνη της γερμανικής
ηγεσίας, θα πρέπει να έχει υπό κεντρικό συντονισμό οργανωμένες και
ολοκληρωμένες δομές Εθνικής Αλληλεγγύης, ώστε – αν ο μη γένοιτο
χρειαστεί – να μη «λυγίσει» ο λαός, χτυπώντας στους δρόμους άδειες
κατσαρόλες…
ΥΓ2:
Η κεντροδεξιά κυβέρνηση της Ισλανδίας απέσυρε το αίτημα της χώρας για ένταξη
στην Ε.Ε. Τα μάτια των λαών άρχισαν να βλέπουν. (blogger: εδώ)
Σχόλια