Αναγνώριση ή καταγγελία;

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην παγίδα των δανειακών

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (Blogger: To άρθρο δημοσιεύθηκε πριν τις εκλογές)

Ελάχιστες αμφιβολίες μπορούν να υπάρχουν πλέον για την μεγάλης έκτασης εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή. Η νέα Βουλή θα διαθέτει πιθανότατα σταθερή «αντιμνημονιακή» πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ. Ελπίζουμε να έχει εξίσου ισχυρή «αντιμνημονιακή» βούληση. Κι ο ελληνικός λαός να κινητοποιηθεί μαζικά/μαχητικά για να στηρίξει (αλλά και να αποτρέψει τυχόν απαράδεκτες συνθηκολογήσεις).

Το πρόβλημα για τα δύο αντιμνημονιακά κόμματα δεν τελειώνει, αρχίζει  την Κυριακή. Εμείς εκτιμάμε ως εξαιρετικά απίθανη την επιβεβαίωση του «αφηγήματος» για σχετικά εύκολη/ομαλή μετεκλογική πορεία. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι λάθος - είναι η αιχμή πολύ ριζοσπαστικής ευρωπαϊκής «αντεπανάστασης».

Μόνο ένα κίνημα ισχυρότατο στο λαό, πολύ συνειδητό στις επιδιώξεις, με ισχυρότατη τεχνοκρατική ετοιμασία και διεθνή ερείσματα, μπορεί να ελπίσει να τη σταματήσει.

Η πορεία υποδούλωσης-καταστροφής που συνεχίζεται πέντε τώρα χρόνια οργανώθηκε νομικά μεν από τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, οικονομικά δε από την... υποχρέωση αποπληρωμής μη βιώσιμου χρέους – η υποχρέωση αυτή οδήγησε στο μεγάλο κραχ του ΑΕΠ και τη θηριώδη ανεργία, όπως και στη διάλυση του συστήματος υγείας και ασφάλισης της χώρας.

Οι δανειακές συμβάσεις είναι η καρδιά της αποικιακής σχέσης. Εκεί βρίσκει κανείς τους όρους παραίτησης από κάθε προστασία εθνικής κυριαρχίας, εισαγωγής του αγγλικού αποικιακού δικαίου και των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου, υποθήκευσης όλης της δημόσιας περιουσίας, έμμεσης απαγόρευσης δανεισμού από άλλες πηγές κλπ. Οι συμβάσεις οργανώνουν την έμμεση πλην ουσιαστική κατάλυση τα εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. ‘Όχι τυχαία συνετάχθησαν από το ίδιο βρετανικό δικηγορικό γραφείο που συνέταξε και το σχέδιο Ανάν που κατέλυε το κυπριακό κράτος. Οι συμβάσεις είναι άρρηκτα και ρητά συνδεδεμένες με τα Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα και δεν μπορείς να αλλάξεις τα μεν, χωρίς τα δε.

• Οι δανειακές συμβάσεις είναι ένα τερατούργημα από πλευράς διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου. Συνιστούν ουσιαστικά μια συμφωνία τύπου Σάιλοκ, πρωτοτυπία όχι στην ευρωπαϊκή ιστορία, πρωτοτυπία στην ιστορία της αποικιοκρατίας. Συνιστούν αποδείξιμα προϊόν εξαπάτησης και εξαναγκασμού αλλά και διεθνούς συνωμοσίας για την είσοδο του ΔΝΤ στην ευρωζώνη. Έχουν οδηγήσει σε μείζονα εθνική και κοινωνική καταστροφή, έχουν θέσει σε κίνδυνο τη  υγεία, την ασφάλεια  και τη ζωή εκατομμυρίων .
• 
  
• ‘Όλα τα παραπάνω και άλλα είναι εύκολο να αποδειχθούν αδυνατίζοντας σημαντικά την εγκυρότητα των συμβάσεων από νομική και πολιτική άποψη. Γι’ αυτό οι Πιστωτές θέλουν να σιγουρέψουν το ανουσιούργημά τους και έχουν βγει τώρα να φωνάζουν όλοι μαζί εν χορώ ότι πρέπει να τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα (Σόιμπλε, Λαγκάρντ, Γιουνγκέρ).

Οι Πιστωτές θέλουν να έρθει τώρα άφθαρτη, με πρόσφατη λαϊκή εντολή, μια κυβέρνηση της Αριστεράς και να πει «αναγνωρίζουμε τις δανειακές συμβάσεις» ευελπιστώντας σε μια «ευνοϊκή μεταχείριση» από τους αποικιοκράτες. Τώρα το αν κάποιος προσθέσει στη αναγνώριση και το «θα τις ξαναδιαπραγματευτούμε» μικρή σημασία έχει για τις πιστωτές. Η βασική δήλωση που παράγει νομικές συνέπειες είναι το «αναγνωρίζουμε τις δανειακές συμβάσεις», τα υπόλοιπα είναι για κατανάλωση από το πόπολο.

• Ελπίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξεστομίσει και δεν θα υπογράψει ποτέ μια τέτοια φράση για αναγνώριση των δανειακών συμβάσεων, για αναγνώριση δηλαδή από την Αριστερά και την Ελλάδα των κειμένων που καταργούν την εθνική μας ανεξαρτησία και τη δημοκρατία μας. Αλλά ομολογουμένως μας έχουν αιφνιδιάσει δυσάρεστα ορισμένες παράξενες δηλώσεις στελεχών του.

Οι συμβιβασμοί είναι συχνά απαραίτητοι, έλεγε ο Λένιν, αλλά, πρόσθετε, υπάρχουν συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. ‘Άλλο Μπρεστ Λιτόφσκ, άλλο Βάρκιζα. Τα παραδείγματα Παπανδρέου και ΠΑΣΟΚ, Σαμαρά και ΝΔ είναι πάρα πολύ σαφή για να έχουν οποιαδήποτε αυταπάτη οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος μπει στη λογική δανειακών και Μνημονίων θα καταστραφεί – και μάλλον γρήγορα. Ταυτόχρονα όμως ο ελληνικός λαός θα πληρώσει δυσανάλογο κόστος, ίσως η βλάβη που θα υποστεί μπορεί να αποδειχθεί ανήκεστος.

Μια αυθεντικά αντιμνημονιακή κυβέρνηση οφείλει να αρχίσει νομικά και πολιτικά με την καταγγελία δανειακών/μνημονίων, ζητώντας επαναδιαπραγμάτευσή τους με τους εταίρους. Οφείλει να προκαλέσει άμεσα λογιστικό έλεγχο του χρέους, όπως και να ξεκινήσει όλες τις νομικές διαδικασίες εις βάρος όσων συνομολόγησαν τις συμφωνίες που κατέλυσαν το ελληνικό κράτος και οργάνωσαν την καταστροφή της οικονομίας του. Οφείλει να ζητήσει άμεσα σειρά μέτρων βοήθειας λόγω ανθρωπιστικής καταστροφής και κατάρρευσης ζωτικών κοινωνικών και κρατικών λειτουργιών. Οφείλει να απευθυνθεί με ένα τέτοιο πνεύμα στις κυβερνήσεις και τους λαούς της Ευρώπης, εν ονόματι και όχι εναντίον της. Οφείλει να σταματήσει την εξυπηρέτηση του χρέους κατά προτεραιότητα, πριν δηλαδή από τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, εις βάρος της υγείας, της ασφάλειας και της υγείας. Ακόμη κι αν η κατάσταση την υποχρεώσει να εφαρμόσει συμφωνίες και μέτρα που δεν συμφωνεί, πρέπει να το κάνει χωρίς να τα «αναγνωρίσει». Το τι θα πει και θα δηλώσει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έχει επίσης τεράστια σημασία σε ενδεχόμενες μελλοντικές δίκες ενώπιον διεθνών δικαστηρίων. (Πηγή)
===========================
 

ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΜΟΙΡΑΙΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, "ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ" Ή ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ; 

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΤΕΛΗ

Βάσει κάποιων μοντέλων  (βλ. Elisabeth Kübler-Ross) υπάρχουν πέντε φάσεις, από τις οποίες περνάει ο άνθρωπος για να αποδεχτεί τελικά τον μοιραίο επικείμενο θάνατο (ατομικό ή μαζικό - γενοκτονία).
1. Άρνηση.

2.    Θυμός.

3.    Διαπραγμάτευση.

4.    Κατάθλιψη.

5.    Αποδοχή.

Στις επικείμενες εκλογές, υπάρχει ένα κυρίαρχο σενάριο απόρριψης της άρνησης και του θυμού.

Βάσει αυτού του σεναρίου, η γενοκτονία επιχειρείται να εδραιωθεί ως "μοναδική βιώσιμη στρατηγική λύση", ενώ στους ψηφοφόρους - "σώφρονες αυτόχειρες", ως δήθεν μοναδικές "σοβαρές" εναλλακτικές εκδοχές, παρουσιάζονται μόνον όσες ανάγονται στη μοιρολατρική η ευχέρεια επιλογής μεταξύ εκτελεστών-διαχειριστών της γενοκτονίας δύο αποχρώσεων μοιρολατρίας: των φάσεων 3 και 5.

Διαπραγμάτευση ή/και Αποδοχή, με την κατάθλιψη δεδομένη...

Περιθωριακά παίζει και μια καμουφλαρισμένη εκδοχή εθελόδουλης μοιρολατρίας και παραίτησης: είναι και κάποιοι που "κρατούν δυνάμεις" για μετά τη Δευτέρα Παρουσία και την "καθαρή" Ανάσταση νεκρών, ταμπουρωμένοι πίσω από επαναστατική φρασεολογία ...

Το ζητούμενο του μονόδρομου αυτού του σεναρίου είναι η απόρριψη κάθε -έστω και κατά διάνοια- αναζήτησης και διεκδίκησης εναλλακτικής προοπτικής επιβίωσης του λαού, πέρα από την πρακτικά εθελόδουλη μοιρολατρική αποδοχή της "στρατηγικής του θανάτου".

Δεν μπορεί να είναι σοβαρή εναλλακτική λύση η "επαναδιαπραγμάτευση" των λεπτομερειών και των δόσεων εκτέλεσης της γενοκτονίας.

Δεν συνιστά λύση η απελπιστική επένδυση ελπίδων στην εναλλαγή διαχειριστών των ίδιων στρατηγικών επιλογών.
Ε όχι λοιπόν!

Υπάρχει άλλος δρόμος: Αυτός της απόρριψης των στρατηγικών επιλογών του καθεστώτος, από τον ίδιο το λαό,  οργανωμένο σε κοινωνικό και πολιτικό Μέτωπο ανένδοτου αγώνα, βάσει ενός εναλλακτικού προγράμματος κομβικών στόχων αποτροπής της καταστροφής.

Η μοναδική βιώσιμη στρατηγική προοπτική, που μπορεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού, είναι αυτή που βάζει στόχο να αποτινάξει το ζυγό του Ευρώ, της φυλακής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Δ.Ν.Τ. και όλων των ιμπεριαλιστικών οργάνων, να κατακτήσει τη διαγραφή του χρέους, των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, τη λαϊκή κυριαρχία, τον εθνικό έλεγχο με σχεδιασμό βάσει των λαϊκών αναγκών στη νομισματική και οικονομική πολιτική, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων στρατηγικής σημασίας, την αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζόμενων και ριζικό εκδημοκρατισμό όλης της κοινωνίας.
Όσοι εξακολουθούν να υπονομεύουν  την προοπτική του μετωπικού αγώνα (συγκαλυμμένα ή απροκάλυπτα, με ή χωρίς επαναστατική φρασεολογία ή/και ποικίλα προσχήματα), στρώνουν το δρόμο για την επέλαση του απροκάλυπτου φασισμού και του πολέμου.

Η Ουκρανία δεν είναι τόσο μακρυά...

Τα ίδια κέντρα, βάσει των ίδιων στρατηγικών επιλογών του Ευρωατλαντικού άξονα μακελεύουν εκεί και εδώ. Η εναλλαγή των μεθόδων τους στην κρίση και στον πόλεμο, είναι θέμα συσχετισμών και συγκυρίας...

==================

 

Ποιόν τελικά εκπροσωπεί ο Βαρουφάκης;