του Λευτέρη Ριζά
Σε άρθρο του στην ΑΥΓΗ (21/12/2014) με τίτλο «Γιατί το 2015 δεν είναι 2012» [σ.σ. θα αρκούσε να πούμε γιατί έχουν περάσει τρία χρόνια;] καθησυχάζει την ανησυχία μας σχετικά με το «κατά πόσον είναι εφικτή η σύγκρουση με τις πολιτικές λιτότητας από μια νέα κυβέρνηση», αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ. Διαβεβαιώνει μάλιστα ότι αυτή η ανησυχία μας «είναι πέρα για πέρα λανθασμένη». Γιατί από το 2012 έχουν πολλά αλλάξει. Και πρώτα – πρώτα:
«Τότε η ρευστότητα των τραπεζών αποτελούσε ένα πραγματικό πρόβλημα που δυνητικά απειλούσε όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες στην περίπτωση αναταράξεων. Σήμερα, όμως, η τραπεζική ενοποίηση στην Ευρώπη έχει υλοποιηθεί, παρά τα λάθη και τις παραλείψεις. Οι τέσσερις συστημικές ελληνικές τράπεζες είναι τμήμα του ενιαίου ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Άρα το ενδεχόμενο η ΕΚΤ να ακολουθήσει μια πολιτική διακρίσεων εναντίον συγκεκριμένων τραπεζών, εξαιτίας των πολιτικών επιλογών των πολιτών, είναι απίθανη καθώς θα αποσταθεροποιούσε όλο το εγχείρημα υπονομεύοντας τη διαδικασία εν τη γενέσει της».
Αυτό το ενιαίο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, αν ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει, του οποίου τμήμα είναι και οι τέσσερις συστημικές ελληνικές τράπεζες, βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των εργατικών και λαϊκών τάξεων της Ευρώπης. Δεν αληθεύουν αυτά που κάποιοι ξεροκέφαλοι αριστεροί κλπ ταραξίες ισχυρίζονται: ότι δηλαδή το τραπεζικό σύστημα, οι τράπεζες, υπηρετούν τα συμφέροντα του μονοπωλιακού και μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ότι στη σημερινή φάση του καπιταλισμού/ ιμπεριαλισμού επικεφαλής του ανακαλύπτουμε το χρηματοπιστωτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, που τώρα πια όχι μόνο ελέγχει τη βιομηχανία, το κράτος κλπ – όπως διατείνονταν παλιότερα ο Λένιν, ο Ν. Μπουχάριν, ο Χιλφέρτινγκ κλπ. – αλλά έχει συμπλεχτεί μαζί τους.
Έτσι ο καθηγητής κ. Γ. Σταθάκης μας καθησυχάζει. Τώρα πια έχει τόσο προχωρήσει η συγκέντρωση του τραπεζικού κεφαλαίου, ώστε έχει πια περιλάβει και τις τέσσερις συστημικές ελληνικές τράπεζες, που δεν κινδυνεύουμε πια από τίποτα. Προπαντός από «αναταράξεις» – γνωστό ότι το καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν γνωρίζει κρίσεις. Μόνο κάποιες αναταράξεις – όταν προφανώς πέφτει σε κενά αέρος. Γι αυτό και δεν «κινδυνεύει» από αλλαγή «εξουσίας», κυβέρνησης στην Ελλάδα και προφανώς και όπου αλλού στην Ευρώπη. Αλλαγή που θα φέρει στην εξουσία ένα «αριστερό» κόμμα, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί τι θα κάνει αυτή η «αριστερή» κυβέρνηση; Θα ελέγξει μήπως το τραπεζικό σύστημα; Όπως π.χ. κάποτε ψέλλιζε ο «νεαρός» ΣΥΡΙΖΑ; ή όπως επιμένει το «αριστερό ρεύμα» ακόμα; Μα τώρα αυτό ελέγχεται από το ενιαίο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Αν κάτι είναι στην πραγματικότητα καθησυχαστικό είναι ότι αυτό που μας το επιβεβαίωσε και ο κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης. «Ο κόσμος δεν έχει λόγο να φοβάται τις εκλογές» γιατί «γιατί έχει προχωρήσει η τραπεζική ενοποίηση και η ΕΚΤ είναι η εποπτεύουσα αρχή για τις 4 συστημικές ελληνικές τράπεζες» [είχε διαβάσει με προσοχή το άρθρο του καθηγητή κ. Γ. Σταθάκη]. «Θα ήταν εξαιρετικά αυτοκτονικό για την ΕΚΤ, δεν θα πυροβολήσει στα πόδια της….. Δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσει σε μια τέτοια απονενοημένη κίνηση η ΕΚΤ» [αυτό είναι δικό του]. Επιμένει να μας εξηγήσει το γιατί και πώς για να μην φοβόμαστε καθόλου: «οι δηλώσεις από την ΕΕ, από τους πιστωτές, δείχνουν ότι είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Οι πιστωτές δεν θέλουν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και κάνουν παρεμβάσεις για να θολώσουν τα νερά στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, αλλά τα πράγματα θα αλλάξουν εντελώς την επόμενη ημέρα των εκλογών, με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με νωπή εντολή από το λαό. Θα καθίσουν στο τραπέζι και θα συζητήσουν».
Την επόμενη ημέρα, μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, όλα θα αλλάξουν εντελώς. Οι λύκοι και τα λιοντάρια που μέχρι χτες μας τρομοκρατούσαν και μας κατασπάραζαν, θα ξαπλώσουν ήσυχα-ήσυχα δίπλα μας και γεμάτα καλοσύνη και ευγένεια θα μας ρωτήσουν – η αλήθεια με κάποια αγωνία και φόβο λόγω πρόσφατης λαϊκής εντολής – αν σκεπτόμαστε όποτε θέλουμε να τους δίνουμε και κανένα ευρώ να τρώνε κανένα κουλούρι…. Ο κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης με την ίδια εύθυμη διάθεση συνεχίζει :
«Αυτή τη στιγμή διακυβεύονται πολύ σημαντικά ζητήματα για τη Ευρωζώνη, η οποία βρίσκεται σε στασιμότητα. Οι ισορροπίες έχουν αλλάξει. Η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες και τους συσχετισμούς σε ολόκληρη της Ευρώπη. Αν πέσει η λιτότητα στην Ελλάδα θα είναι πολύ δύσκολο να κρατηθεί το ίδιο μοντέλο στην ευρωζώνη. Για μας αυτό είναι το ζήτημα να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε την ανατροπή στο επίπεδο της οικονομικής πολιτικής και της κοινωνίας στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη».
Πόσο χαρούμενο είναι αυτό το παιδί όταν επαναλαμβάνει το ρεφρέν του ΣΥΡΙΖΑ, που λέει ότι η ανατροπή της λιτότητας κλπ κλπ θα ξεκινήσει από την Ελλάδα; Μακάρι. Αλλά γιατί; Αν οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες λόγω «εσωτερικών» εξελίξεων δεν αλλάξουν, δεν θα επηρεαστούν από τη δική μας. Το 1917 έγινε μια μεγάλη, συγκλονιστική και πρωτόφαντη επανάσταση στη Ρωσία – εν μέσω παγκοσμίου πολέμου – που πραγματικά κατατρόμαξε τους ιμπεριαλιστές, που έπεσαν πάνω της ξένοι στρατοί να την πνίξουν, και στις υπόλοιπες χώρες τελικά το ιμπεριαλιστικό σύστημα άντεξε. Ο Λένιν προσδοκούσε επανάσταση στη Γερμανία για να ενισχυθεί και η Ρωσική. Αλλά φεύ! Τι είναι αυτό που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη να επαναλαμβάνει άκριτα αυτά που ακούει και διαβάζει από τα άλλα υψηλά στελέχη, περί ανατροπών σε ευρωπαϊκό επίπεδο κλπ κλπ;
Όσο για το ότι η Ελλάδα «είναι ο αδύναμος κρίκος που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες και τους συσχετισμούς σε ολόκληρη της Ευρώπη», κάπου σίγουρα τα έχει μπερδέψει στο μυαλό του. Ο Λένιν για άλλους λόγους χαρακτήριζε αδύνατο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας τη Ρωσία. Να πούμε δε ότι πράγματι αποδείχτηκε αδύναμος κρίκος, αλλά όχι μόνο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας αλλά και της σοσιαλιστικής προσπάθειας. Γι αυτό και σήμερα δεν υπάρχει.
Ας επανέλθουμε στον καθηγητή κ. Γ. Σταθάκη. Το δεύτερο που έχει αλλάξει από το 2012 είναι ότι «ο κανόνας σχετικά με τις αυστηρές αρχές δημοσιονομικής πειθαρχίας φάνταζε ακόμα σταθερός. Είχε παραβιαστεί την περίοδο της κρίσης του 2008 από τις περισσότερες ευρωπαϊκές οικονομίες, αλλά έμοιαζε ως ένα μεμονωμένο και έκτακτο γεγονός. Σήμερα οι ασθενικοί ρυθμοί ανάπτυξης έχουν καθηλώσει όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία, με το ειδικό βάρος που φέρουν, έχουν κατοχυρώσει το δικαίωμα μονομερώς να μην εφαρμόζουν τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας. Άρα οι ρωγμές στην πολιτική της λιτότητας είναι πλέον πραγματικότητα».
Αυτό δεν απόλυτα ακριβές. Προσπάθησε η Γαλλία και η Ιταλία. Τελικά πέτυχαν πολύ λίγα πράγματα. Και πρέπει να σκεφτούμε ότι οι χώρες αυτές ανήκουν στους G-8, εμείς βεβαίως όχι, ούτε στη G-20. Κάτι ακόμα: όταν αρχίζει η ανάκαμψη οι μικρότερες και πιο αδύνατες οικονομίες, όπως π.χ. η δική μας, ανακάμπτουν – και εάν – τελευταίες. Υπάρχει μια σειρά, μια «ιεραρχία» ακόμα και σε αυτό στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Και «Τρίτον, το 2012 οι συγκρούσεις σχετικά με την ανεπάρκεια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ήταν ακόμα εν εξελίξει. Σήμερα, όμως, έχουν γίνει βήματα στην κατεύθυνση της ανάληψης του ρόλου που της αναλογεί. Δηλαδή στη διεύρυνση του ενεργητικού της στο ύψος του 1 τρισ. με σκοπό την έμμεση, μέσω των τραπεζών, αγορά κρατικών ομολόγων το αργότερο μέχρι τον Μάρτιο». Θαυμάσια, υπέροχα. Το μονοπωλιακό-χρηματοπιστωτικό-τραπεζικό κεφάλαιο μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε όχι μόνο να διευρύνει το ενεργητικό του αλλά και να επινοήσει τρόπους ώστε να ξεπεράσει τις συγκρούσεις σχετικά με την ανεπάρκεια της ΕΚΤ. Δηλαδή τώρα απέναντι μας έχουμε ένα πιο ισχυρό οικονομικο-πολιτικό μπλοκ να αντιμετωπίσουμε. Έτσι αυτό το μπλόκ δεν έχει να φοβάται τίποτα από το «ποντίκι που βρυχάται» (για να θυμηθούμε μια παλιά ταινία με τον Πήτερ Σέλλερς), την Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το σπουδαιότερο όμως είναι – όπως μας λέει ο κ. καθηγητής – ότι «Έχει αλλάξει και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας άλματα στην ικανότητά του να διαπραγματευτεί μια διαφορετική πορεία για τη χώρα. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης άλλαξε την ατζέντα της πολιτικής συζήτησης από τον Σεπτέμβριο και μετά. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο από ποτέ έτοιμος να διαπραγματευτεί ένα διαφορετικό πακέτο πολιτικών παρεμβάσεων στον αντίποδα του Μνημονίου και να πείσει για την επίδραση που θα έχουν στην αναθέρμανση της οικονομίας και στην ανακούφιση της κοινωνίας.».
Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει καμιά διαφωνία. Σε σχέση με το 2012 είναι πολύ λιγότερο «ριζοσπαστικός», έχει «βάλει μυαλό» – με τη βοήθεια και των ιερέων του Αγίου Όρους, του Πάπα και του Ιερώνυμου και φυσικά των επαφών με τόσα ινστιτούτα στο εξωτερικό και επαφές μαζί τους – ώστε να επαναλαμβάνει κάθε τόσο ότι μένει στην ευρωζώνη, δεν την αμφισβητεί κλπ και ότι τώρα πια είναι έτοιμος να «διαπραγματευτεί» κι όχι να σκίσει τα μνημόνια. Το όποιο πακέτο θα διαπραγματευτεί θα είναι μέσα στα πλαίσια των επιταγών του διεθνούς, ευρωπαϊκού και ελληνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου και του κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου που θέλει να επιβάλλει.
Το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει σήμερα το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, αναγκάζει το λαό στην προσπάθεια του να ανασάνει, να μην προσέχει αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και ψάχνοντας απελπισμένα για μια σανίδα σωτηρίας θα του δώσει ψήφο. Σε ποια έκταση δεν μπορώ να το γνωρίζω. Αλλά μόνο ψήφο. Όχι εμπιστοσύνη, όχι στράτευση. Δυστυχώς, λοιπόν, τα πράγματα εξακολουθούν να είναι δύσκολα για το λαό και το έθνος [εννοώ τα ανοιχτά εθνικά μας θέματα]
Πηγή
«Τότε η ρευστότητα των τραπεζών αποτελούσε ένα πραγματικό πρόβλημα που δυνητικά απειλούσε όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες στην περίπτωση αναταράξεων. Σήμερα, όμως, η τραπεζική ενοποίηση στην Ευρώπη έχει υλοποιηθεί, παρά τα λάθη και τις παραλείψεις. Οι τέσσερις συστημικές ελληνικές τράπεζες είναι τμήμα του ενιαίου ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Άρα το ενδεχόμενο η ΕΚΤ να ακολουθήσει μια πολιτική διακρίσεων εναντίον συγκεκριμένων τραπεζών, εξαιτίας των πολιτικών επιλογών των πολιτών, είναι απίθανη καθώς θα αποσταθεροποιούσε όλο το εγχείρημα υπονομεύοντας τη διαδικασία εν τη γενέσει της».
Αυτό το ενιαίο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, αν ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει, του οποίου τμήμα είναι και οι τέσσερις συστημικές ελληνικές τράπεζες, βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των εργατικών και λαϊκών τάξεων της Ευρώπης. Δεν αληθεύουν αυτά που κάποιοι ξεροκέφαλοι αριστεροί κλπ ταραξίες ισχυρίζονται: ότι δηλαδή το τραπεζικό σύστημα, οι τράπεζες, υπηρετούν τα συμφέροντα του μονοπωλιακού και μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ότι στη σημερινή φάση του καπιταλισμού/ ιμπεριαλισμού επικεφαλής του ανακαλύπτουμε το χρηματοπιστωτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, που τώρα πια όχι μόνο ελέγχει τη βιομηχανία, το κράτος κλπ – όπως διατείνονταν παλιότερα ο Λένιν, ο Ν. Μπουχάριν, ο Χιλφέρτινγκ κλπ. – αλλά έχει συμπλεχτεί μαζί τους.
Έτσι ο καθηγητής κ. Γ. Σταθάκης μας καθησυχάζει. Τώρα πια έχει τόσο προχωρήσει η συγκέντρωση του τραπεζικού κεφαλαίου, ώστε έχει πια περιλάβει και τις τέσσερις συστημικές ελληνικές τράπεζες, που δεν κινδυνεύουμε πια από τίποτα. Προπαντός από «αναταράξεις» – γνωστό ότι το καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν γνωρίζει κρίσεις. Μόνο κάποιες αναταράξεις – όταν προφανώς πέφτει σε κενά αέρος. Γι αυτό και δεν «κινδυνεύει» από αλλαγή «εξουσίας», κυβέρνησης στην Ελλάδα και προφανώς και όπου αλλού στην Ευρώπη. Αλλαγή που θα φέρει στην εξουσία ένα «αριστερό» κόμμα, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί τι θα κάνει αυτή η «αριστερή» κυβέρνηση; Θα ελέγξει μήπως το τραπεζικό σύστημα; Όπως π.χ. κάποτε ψέλλιζε ο «νεαρός» ΣΥΡΙΖΑ; ή όπως επιμένει το «αριστερό ρεύμα» ακόμα; Μα τώρα αυτό ελέγχεται από το ενιαίο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Αν κάτι είναι στην πραγματικότητα καθησυχαστικό είναι ότι αυτό που μας το επιβεβαίωσε και ο κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης. «Ο κόσμος δεν έχει λόγο να φοβάται τις εκλογές» γιατί «γιατί έχει προχωρήσει η τραπεζική ενοποίηση και η ΕΚΤ είναι η εποπτεύουσα αρχή για τις 4 συστημικές ελληνικές τράπεζες» [είχε διαβάσει με προσοχή το άρθρο του καθηγητή κ. Γ. Σταθάκη]. «Θα ήταν εξαιρετικά αυτοκτονικό για την ΕΚΤ, δεν θα πυροβολήσει στα πόδια της….. Δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσει σε μια τέτοια απονενοημένη κίνηση η ΕΚΤ» [αυτό είναι δικό του]. Επιμένει να μας εξηγήσει το γιατί και πώς για να μην φοβόμαστε καθόλου: «οι δηλώσεις από την ΕΕ, από τους πιστωτές, δείχνουν ότι είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Οι πιστωτές δεν θέλουν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και κάνουν παρεμβάσεις για να θολώσουν τα νερά στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, αλλά τα πράγματα θα αλλάξουν εντελώς την επόμενη ημέρα των εκλογών, με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με νωπή εντολή από το λαό. Θα καθίσουν στο τραπέζι και θα συζητήσουν».
Την επόμενη ημέρα, μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, όλα θα αλλάξουν εντελώς. Οι λύκοι και τα λιοντάρια που μέχρι χτες μας τρομοκρατούσαν και μας κατασπάραζαν, θα ξαπλώσουν ήσυχα-ήσυχα δίπλα μας και γεμάτα καλοσύνη και ευγένεια θα μας ρωτήσουν – η αλήθεια με κάποια αγωνία και φόβο λόγω πρόσφατης λαϊκής εντολής – αν σκεπτόμαστε όποτε θέλουμε να τους δίνουμε και κανένα ευρώ να τρώνε κανένα κουλούρι…. Ο κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης με την ίδια εύθυμη διάθεση συνεχίζει :
«Αυτή τη στιγμή διακυβεύονται πολύ σημαντικά ζητήματα για τη Ευρωζώνη, η οποία βρίσκεται σε στασιμότητα. Οι ισορροπίες έχουν αλλάξει. Η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες και τους συσχετισμούς σε ολόκληρη της Ευρώπη. Αν πέσει η λιτότητα στην Ελλάδα θα είναι πολύ δύσκολο να κρατηθεί το ίδιο μοντέλο στην ευρωζώνη. Για μας αυτό είναι το ζήτημα να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε την ανατροπή στο επίπεδο της οικονομικής πολιτικής και της κοινωνίας στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη».
Πόσο χαρούμενο είναι αυτό το παιδί όταν επαναλαμβάνει το ρεφρέν του ΣΥΡΙΖΑ, που λέει ότι η ανατροπή της λιτότητας κλπ κλπ θα ξεκινήσει από την Ελλάδα; Μακάρι. Αλλά γιατί; Αν οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες λόγω «εσωτερικών» εξελίξεων δεν αλλάξουν, δεν θα επηρεαστούν από τη δική μας. Το 1917 έγινε μια μεγάλη, συγκλονιστική και πρωτόφαντη επανάσταση στη Ρωσία – εν μέσω παγκοσμίου πολέμου – που πραγματικά κατατρόμαξε τους ιμπεριαλιστές, που έπεσαν πάνω της ξένοι στρατοί να την πνίξουν, και στις υπόλοιπες χώρες τελικά το ιμπεριαλιστικό σύστημα άντεξε. Ο Λένιν προσδοκούσε επανάσταση στη Γερμανία για να ενισχυθεί και η Ρωσική. Αλλά φεύ! Τι είναι αυτό που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη να επαναλαμβάνει άκριτα αυτά που ακούει και διαβάζει από τα άλλα υψηλά στελέχη, περί ανατροπών σε ευρωπαϊκό επίπεδο κλπ κλπ;
Όσο για το ότι η Ελλάδα «είναι ο αδύναμος κρίκος που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες και τους συσχετισμούς σε ολόκληρη της Ευρώπη», κάπου σίγουρα τα έχει μπερδέψει στο μυαλό του. Ο Λένιν για άλλους λόγους χαρακτήριζε αδύνατο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας τη Ρωσία. Να πούμε δε ότι πράγματι αποδείχτηκε αδύναμος κρίκος, αλλά όχι μόνο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας αλλά και της σοσιαλιστικής προσπάθειας. Γι αυτό και σήμερα δεν υπάρχει.
Ας επανέλθουμε στον καθηγητή κ. Γ. Σταθάκη. Το δεύτερο που έχει αλλάξει από το 2012 είναι ότι «ο κανόνας σχετικά με τις αυστηρές αρχές δημοσιονομικής πειθαρχίας φάνταζε ακόμα σταθερός. Είχε παραβιαστεί την περίοδο της κρίσης του 2008 από τις περισσότερες ευρωπαϊκές οικονομίες, αλλά έμοιαζε ως ένα μεμονωμένο και έκτακτο γεγονός. Σήμερα οι ασθενικοί ρυθμοί ανάπτυξης έχουν καθηλώσει όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία, με το ειδικό βάρος που φέρουν, έχουν κατοχυρώσει το δικαίωμα μονομερώς να μην εφαρμόζουν τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας. Άρα οι ρωγμές στην πολιτική της λιτότητας είναι πλέον πραγματικότητα».
Αυτό δεν απόλυτα ακριβές. Προσπάθησε η Γαλλία και η Ιταλία. Τελικά πέτυχαν πολύ λίγα πράγματα. Και πρέπει να σκεφτούμε ότι οι χώρες αυτές ανήκουν στους G-8, εμείς βεβαίως όχι, ούτε στη G-20. Κάτι ακόμα: όταν αρχίζει η ανάκαμψη οι μικρότερες και πιο αδύνατες οικονομίες, όπως π.χ. η δική μας, ανακάμπτουν – και εάν – τελευταίες. Υπάρχει μια σειρά, μια «ιεραρχία» ακόμα και σε αυτό στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Και «Τρίτον, το 2012 οι συγκρούσεις σχετικά με την ανεπάρκεια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ήταν ακόμα εν εξελίξει. Σήμερα, όμως, έχουν γίνει βήματα στην κατεύθυνση της ανάληψης του ρόλου που της αναλογεί. Δηλαδή στη διεύρυνση του ενεργητικού της στο ύψος του 1 τρισ. με σκοπό την έμμεση, μέσω των τραπεζών, αγορά κρατικών ομολόγων το αργότερο μέχρι τον Μάρτιο». Θαυμάσια, υπέροχα. Το μονοπωλιακό-χρηματοπιστωτικό-τραπεζικό κεφάλαιο μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε όχι μόνο να διευρύνει το ενεργητικό του αλλά και να επινοήσει τρόπους ώστε να ξεπεράσει τις συγκρούσεις σχετικά με την ανεπάρκεια της ΕΚΤ. Δηλαδή τώρα απέναντι μας έχουμε ένα πιο ισχυρό οικονομικο-πολιτικό μπλοκ να αντιμετωπίσουμε. Έτσι αυτό το μπλόκ δεν έχει να φοβάται τίποτα από το «ποντίκι που βρυχάται» (για να θυμηθούμε μια παλιά ταινία με τον Πήτερ Σέλλερς), την Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το σπουδαιότερο όμως είναι – όπως μας λέει ο κ. καθηγητής – ότι «Έχει αλλάξει και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας άλματα στην ικανότητά του να διαπραγματευτεί μια διαφορετική πορεία για τη χώρα. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης άλλαξε την ατζέντα της πολιτικής συζήτησης από τον Σεπτέμβριο και μετά. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι περισσότερο από ποτέ έτοιμος να διαπραγματευτεί ένα διαφορετικό πακέτο πολιτικών παρεμβάσεων στον αντίποδα του Μνημονίου και να πείσει για την επίδραση που θα έχουν στην αναθέρμανση της οικονομίας και στην ανακούφιση της κοινωνίας.».
Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει καμιά διαφωνία. Σε σχέση με το 2012 είναι πολύ λιγότερο «ριζοσπαστικός», έχει «βάλει μυαλό» – με τη βοήθεια και των ιερέων του Αγίου Όρους, του Πάπα και του Ιερώνυμου και φυσικά των επαφών με τόσα ινστιτούτα στο εξωτερικό και επαφές μαζί τους – ώστε να επαναλαμβάνει κάθε τόσο ότι μένει στην ευρωζώνη, δεν την αμφισβητεί κλπ και ότι τώρα πια είναι έτοιμος να «διαπραγματευτεί» κι όχι να σκίσει τα μνημόνια. Το όποιο πακέτο θα διαπραγματευτεί θα είναι μέσα στα πλαίσια των επιταγών του διεθνούς, ευρωπαϊκού και ελληνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου και του κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου που θέλει να επιβάλλει.
Το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει σήμερα το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, αναγκάζει το λαό στην προσπάθεια του να ανασάνει, να μην προσέχει αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και ψάχνοντας απελπισμένα για μια σανίδα σωτηρίας θα του δώσει ψήφο. Σε ποια έκταση δεν μπορώ να το γνωρίζω. Αλλά μόνο ψήφο. Όχι εμπιστοσύνη, όχι στράτευση. Δυστυχώς, λοιπόν, τα πράγματα εξακολουθούν να είναι δύσκολα για το λαό και το έθνος [εννοώ τα ανοιχτά εθνικά μας θέματα]
Πηγή
Σχόλια