Δεν μπορεί κανείς να μην ενοχληθεί από τον θόρυβο που ξεσηκώνει ο συρφετός των ανεκδιήγητων που συσπειρώνονται γύρω από τα αποκαΐδια του «παπανδρεϊκού» Πα.Σο.Κ. ελπίζοντας ότι με την επιστροφή του Mind-the-GAPapandreou στο προσκήνιο θα αναγεννηθεί ως Φοίνικας, η καρβουνιασμένη όρνιθα του τριτοδρομικού «σοσιαλισμού».
Βέβαια ο ηγεμονίσκος εκ δυτικής Λιβύης (*), ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει σκοπό να ηγηθεί των ανταρτών του γλυκού νερού που τον περιβάλλουν με την εμπιστοσύνη τους, προκειμένου να ρίξει την άθλια αυτή κυβέρνηση –αθλιότερη ακόμα κι από τη δική του- που στηρίζει με την ψήφο του δυόμισι χρόνια τώρα -οπότε άνθρακας ο θησαυρός.
Επαναλαμβάνουν μονότονα οι παρατρεχάμενοι, ότι το 2010, ο Γιωργάκης προέταξε το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό, αναλαμβάνοντας μόνος του, ευθύνες που δεν του αναλογούσαν.
Πράγματι, ανέλαβε ευθύνες που δεν του αναλογούσαν, αφού σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 28 του Συντάγματος: «Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών».
Αυτός ο ηγεμονίσκος εκ δυτικής Λιβύης, λοιπόν, ήταν ο πρώτος διδάξας για τη συστηματική, έκτοτε, καταπάτηση του ελληνικού Συντάγματος και των θεμελιωδών μας δικαιωμάτων -και αν δεν έχομε μνήμη και αντίληψη χρυσόψαρου, ξέρουμε ότι δεν μπορεί να τον ξεπλύνει, πλέον, ετούτον τον άνθρωπο, ούτε το ποτάμι της Καλλιρρόης…
Παραμένει μόνο να διαλευκανθεί από τους ψυχιάτρους του ιδρύματος στο οποίο πρέπει να εγκλειστεί το φαιδρό αυτό ζιζάνιο του πολιτικού μας βιότοπου, αν πράγματι, ο κενόδοξος Γιωργάκης, προέτασσε εκείνες τις δύσκολες ώρες το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό ή –όπως κάποιοι ισχυρίζονται- το οικογενειακό όφελος, επειδή είναι ψυχικά διαταραγμένος ή διότι, όπως οι περισσότεροι πιστεύουμε, είναι απλώς καθυστερημένος κι άρα, παρά τη ζημιά που προκάλεσε, πρέπει να αθωωθεί λόγω βλακείας.
Είναι, πάντως, όνειδος για όλους μας, να ασχολούμαστε με αυτό το φαιδρό υποκείμενο, που κατά γενική ομολογία είναι για τις σφαλιάρες, μόνο και μόνο επειδή φέρει ένα «βαρύ» επίθετο, που ειρήσθω εν παρόδω, έχει γίνει κατά πολύ βαρύτερο από την πούδρα που έχει ρίξει επάνω του η Ιστορία, αποκρύπτοντας πολλές πτυχές της πραγματικότητας και αρκετές φορές φτιασιδώνοντας την ιστορική αλήθεια.
Είναι αξιολύπητες, πάντως, οι προσπάθειες του καταρρέοντος συστήματος να επιμένει να στήνει αναχώματα στην επέλαση των «κόκκινων διαβόλων», όπως τους αντιλαμβάνονται διάφοροι γελωτοποιοί-«υπουργοί» και άλλοι παρατρεχάμενοι, που μέσα στον πανικό τους από τη διαφαινόμενη απώλεια της κουτάλας της εξουσίας που τους τρέφει, τα έχουν χάσει. Είναι, ασφαλώς, μάταιες, τέτοιες προσπάθειες και δεδομένη η λειψανδρία.
Ζήσαμε πρώτα τον ουρανοκατέβατο Σταύρο που με το ποτάμι των ανοησιών που αραδιάζει δεξιά κι αριστερά, γρήγορα έδειξε ότι έφτασε στο ταβάνι των δυνατοτήτων του και μάλιστα χτύπησε και το κεφάλι του πάνω σ’ αυτό το χαμηλό ταβάνι, αφού ο πολιτικός του λόγος είναι τόσο φθηνός και προβλέψιμος.
Τώρα βλέπουμε τις προσπάθειες του συστήματος να επαναφέρει τον αποτυχημένο πρόεδρο της ανυπόληπτης Διεθνούς των Σοσια-ληστών, ο οποίος φαίνεται να ετοιμάζει την επάνοδό του, με την ανακατάληψη των διάσπαρτων ερειπίων του πτωχευμένου πατρικού κληροδοτήματος!
Ας είμαστε λίγο σοβαροί, παρακαλούμε, κι ας επαναλάβουμε κι εδώ, αυτό που είχαμε γράψει και για τον Σταύρο και κυρ-Σταύρο κι αφέντη τσουτσουλομύτη, που ασφαλώς κατατάσσεται στην ίδια συνομοταξία: μόνο με καχυποψία μπορεί να ιδωθεί οποιαδήποτε προσπάθεια του κατεστημένου, να λειτουργήσει ως ανάχωμα στην προοπτική της διακυβέρνησης από τον Συ.Ριζ.Α. γιατί μια ψυχή που είναι να βγει πρέπει να βγει.
Ο Mind-the-GAP, βεβαίως προθερμαίνεται, για να γίνει ξανά λαγός του συστήματος. Το αστειότερο είναι ότι ενδέχεται να ψηφιστεί από υπερήλικες που στα κουρασμένα μυαλά τους, τον μπερδεύουν με τον ένδοξο παππού του ή ακόμα και τον πατέρα του.
Σ” εμάς, το μόνο που απόμεινε να θυμόμαστε, είναι ότι ακόμα και η καμαριέρα αντιστάθηκε∙ όχι όμως ο Γιωργάκης -κι έτσι τα πράγματα πήραν τον άσχημο δρόμο που πήραν!
Υ.Γ. Όπως πολύ εύστοχα σημείωσε πρόσφατα ο Μιχάλης Ιγνατίου, «το μείζον θέμα ήταν να μην καταλήξει η Ελλάδα στα γρανάζια του μηχανισμού της ΕΕ και του ΔΝΤ. Από τη στιγμή που μπήκαν απερίσκεπτα οι υπογραφές, είναι αδύνατο να αλλάξει οτιδήποτε πριν δώσουν τη συγκατάθεσή τους οι δανειστές». Αυτό λοιπόν είναι σήμερα το πρόταγμα και χρόνια τώρα περιμένομε απαντήσεις για το πώς θα ξεφύγουμε από αυτήν την παγίδα στην οποία μας έριξε ο άνθρωπος που επιχειρεί τώρα να βγει από τον πολιτικό του τάφο, ας ελπίσουμε ασκόπως.
________________________
(*)Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται∙
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ’ οι Aλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.
Η σύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ
Πηγή
Σχόλια