Αρης Σκιαδόπουλος
Μετεωρίζεσαι ανάμεσα στις ματαιώσεις, σ αυτά που λένε οι άλλοι και υπόσχονται, σ αυτό που διαγράφεται μπροστά σου, σ αυτό που πιστεύεις και δεν έρχεται, σ αυτό πού είσαι και σ εκείνο πού θέλουν οι άλλοι να είσαι.
Ο Πολιτισμός σου, σχεδόν στάσιμος. Εκεί πού τον άφησες λίγο πριν έρθουν οι συνταγματάρχες…
Τούς εκδότες αντικατέστησαν οι εργολάβοι τής πολιτικής και της αρπαχτής. Κορδώνονται μπροστά στα κατορθώματά τους. Άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να στριμώξουν χαμογελαστά καλλίγραμμα κι α-νόητα μανεκέν, πού προσδοκούν μια καλή σιρμαγιά στο βίο. Άλλοι σεργιανάνε με τη θαλαμηγό ανά το Αιγαίο, πιάνουν μια μαρίνα και δεν βγαίνουν έξω να δουν τον κόσμο. Στέλνουν τον καμαρότο να τούς φέρει κάνα ροφό…
Κάποιοι, τα βράδια αποσύρονται στη μοναξιά της μεζονέτας τους, κάπου στα βόρεια προάστια και, για να περάσει η ώρα, καλούν τούς γελωτοποιούς τους, να τους ψυχαγωγήσουν.
Τη μέρα κλειδαμπαρωμένοι στα γραφεία τους, που προστατεύονται από βαριές σιδεριές και σεκιουριτάδες, στήνουν τα χαλκεία τους, για το πώς θα χειραγωγήσουν ακόμα περισσότερο έναν λαό, σημαδεμένο από την ήττα.
Κι όταν καμιά φορά κυκλοφορήσουν έξω, παίρνουν τους υποτακτικούς τους, να τούς στείλουν συνοδεία, άντρες της ΔΙΑΣ.
Μέσα στα πλούτη τους, φυλακισμένοι και τρομοκρατημένοι. Μέχρι και ειδικά ασανσέρ- γκαράζ έχουν, να βγαίνουν μέχρι την κρεβατοκάμαρα με τ αυτοκίνητο, θωρακισμένοι.
Μια άρχουσα τάξη ολίγων πού κυβερνάνε αυτή την πατρίδα, από τη μοναξιά της πολυτελούς χωματερής τους. Ανάξιοι τής Πατρίδας. Αμέτοχοι της τραγωδίας της.
Μετεωρίζεσαι ανάμεσα στο άρρητο δίκαιο και το υπάρχον. Παρακολουθείς μια
Δικαιοσύνη, που πάντα ήταν η εγγύηση για το δίκιο των αδυνάτων, να είναι κι αυτή εγκλωβισμένη, μέσα από νομοθετικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις και νόμους, πού αντί ν απελευθερώνουν τον άνθρωπο και να ενθαρρύνουν κάθε δημιουργική του ικμάδα, τον καθηλώνουν κι ενίοτε τον εξοντώνουν. Ο φυσικός αυτουργός, πλέον, είναι ο λυτρωτής σου, μπροστά στην θηριωδία και την αποφασιστικότητα του ηθικού αυτουργού που, κλεισμένος στο πολυτελές του ανάκτορο, αποφασίζει.
Ο Πολιτισμός σου είναι το σήμα κατατεθέν ενός τάφου. Μετά τον Παρθενώνα,η Ακρόπολη, μετά την Ακρόπολη η Βεργίνα, μετά τη Βεργίνα η Αμφίπολη κι η Αρπαγή τής Περσεφόνης. Ευτυχώς που υπάρχουν κι οι Αρχαιολόγοι, γιατί τους ποιητές τους θάβουμε. Εκτός κι αν μας φέρουν ένα Νόμπελ, η ένα αλήστου μνήμης βραβείο Λένιν, και τότε μαθαίνουμε πως υπήρξαν.
Ευτυχώς που πρόλαβε ο Μίκης και μελοποίησε κάποιους. Ως εκεί. Οι άλλοι,οι υπόλοιποι,είναι γνωστοί μόνο σε μυημένους. Γιατί σιγά τώρα μην και κάτσει η κυρία που παρακολουθεί Τατιάνα και Μενεγάκη, να μάθει ποιος ήταν ο Καραβασίλης, ποιος ο Καρούζος, ποιος ο Βαρβέρης,ποιος ο Γκόρπας, ποιος ο Κατσαρός και πάει λέγοντας…
Αθώοι της ποίησης κι οι παπαρολογούντες πολιτικάντηδες. Όπως ο Σαμαράς, ή ο Κικίλιας!!!
Πώς θα αντιμετωπίσω το κόκκινο δάνειο, πώς θα γλιτώσω το σπίτι μου, πώς θα ξεφορτωθώ ένα σαράβαλο αυτοκίνητο που έχω, πως θα φτωχοποιηθώ, θα εξαθλιωθώ, αρκεί να γλιτώσω τη φυλακή.
Εφτασες να παρακαλείς τον πατέρα σου να μην σού γράψει κληρονομιά το σπίτι, γιατί αλίμονο σου. Κι εκείνο τ όνειρο που είχες, να αποκτήσεις μια στέγη,σήμερα έγινε ο εφιάλτης σου…
Και ιδού τώρα, ενήλικας, καλείσαι να γκρεμίσεις όσα έχτισες, ν αρνηθείς τα όνειρά σου και ν απαρνηθείς ακόμα και την ίδια σου την ύπαρξη. Κάπως έτσι μετεωρίστηκε ο καθηγητής και ποιητής Μανώλης Μαρώλιας (Ποιος τον ξέρει, ή τον θυμάται;), πάνω από το Κάστρο, στο Μόλυβο, μια Παρασκευή. Στο μετεωρισμό του έγραψε κάτι λίγα για μας. «Προς ημάς» (ναι, με ήτα τόχε γραμμένο) και άρχιζε έτσι:
Και κατέληγε:
Κι αφέθηκε στο κενό..
Η πράξη του καταγράφεται ως το ΟΝΕΙΔΟΣ του σύγχρονου Πολιτισμού και τής πολιτικής.
Μετεωρίζεσαι ανάμεσα στις ματαιώσεις, σ αυτά που λένε οι άλλοι και υπόσχονται, σ αυτό που διαγράφεται μπροστά σου, σ αυτό που πιστεύεις και δεν έρχεται, σ αυτό πού είσαι και σ εκείνο πού θέλουν οι άλλοι να είσαι.
Ο Πολιτισμός σου, σχεδόν στάσιμος. Εκεί πού τον άφησες λίγο πριν έρθουν οι συνταγματάρχες…
Τούς εκδότες αντικατέστησαν οι εργολάβοι τής πολιτικής και της αρπαχτής. Κορδώνονται μπροστά στα κατορθώματά τους. Άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να στριμώξουν χαμογελαστά καλλίγραμμα κι α-νόητα μανεκέν, πού προσδοκούν μια καλή σιρμαγιά στο βίο. Άλλοι σεργιανάνε με τη θαλαμηγό ανά το Αιγαίο, πιάνουν μια μαρίνα και δεν βγαίνουν έξω να δουν τον κόσμο. Στέλνουν τον καμαρότο να τούς φέρει κάνα ροφό…
Κάποιοι, τα βράδια αποσύρονται στη μοναξιά της μεζονέτας τους, κάπου στα βόρεια προάστια και, για να περάσει η ώρα, καλούν τούς γελωτοποιούς τους, να τους ψυχαγωγήσουν.
Τη μέρα κλειδαμπαρωμένοι στα γραφεία τους, που προστατεύονται από βαριές σιδεριές και σεκιουριτάδες, στήνουν τα χαλκεία τους, για το πώς θα χειραγωγήσουν ακόμα περισσότερο έναν λαό, σημαδεμένο από την ήττα.
Κι όταν καμιά φορά κυκλοφορήσουν έξω, παίρνουν τους υποτακτικούς τους, να τούς στείλουν συνοδεία, άντρες της ΔΙΑΣ.
Μέσα στα πλούτη τους, φυλακισμένοι και τρομοκρατημένοι. Μέχρι και ειδικά ασανσέρ- γκαράζ έχουν, να βγαίνουν μέχρι την κρεβατοκάμαρα με τ αυτοκίνητο, θωρακισμένοι.
Μια άρχουσα τάξη ολίγων πού κυβερνάνε αυτή την πατρίδα, από τη μοναξιά της πολυτελούς χωματερής τους. Ανάξιοι τής Πατρίδας. Αμέτοχοι της τραγωδίας της.
Μετεωρίζεσαι ανάμεσα στο άρρητο δίκαιο και το υπάρχον. Παρακολουθείς μια
Δικαιοσύνη, που πάντα ήταν η εγγύηση για το δίκιο των αδυνάτων, να είναι κι αυτή εγκλωβισμένη, μέσα από νομοθετικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις και νόμους, πού αντί ν απελευθερώνουν τον άνθρωπο και να ενθαρρύνουν κάθε δημιουργική του ικμάδα, τον καθηλώνουν κι ενίοτε τον εξοντώνουν. Ο φυσικός αυτουργός, πλέον, είναι ο λυτρωτής σου, μπροστά στην θηριωδία και την αποφασιστικότητα του ηθικού αυτουργού που, κλεισμένος στο πολυτελές του ανάκτορο, αποφασίζει.
Ο Πολιτισμός σου είναι το σήμα κατατεθέν ενός τάφου. Μετά τον Παρθενώνα,η Ακρόπολη, μετά την Ακρόπολη η Βεργίνα, μετά τη Βεργίνα η Αμφίπολη κι η Αρπαγή τής Περσεφόνης. Ευτυχώς που υπάρχουν κι οι Αρχαιολόγοι, γιατί τους ποιητές τους θάβουμε. Εκτός κι αν μας φέρουν ένα Νόμπελ, η ένα αλήστου μνήμης βραβείο Λένιν, και τότε μαθαίνουμε πως υπήρξαν.
Ευτυχώς που πρόλαβε ο Μίκης και μελοποίησε κάποιους. Ως εκεί. Οι άλλοι,οι υπόλοιποι,είναι γνωστοί μόνο σε μυημένους. Γιατί σιγά τώρα μην και κάτσει η κυρία που παρακολουθεί Τατιάνα και Μενεγάκη, να μάθει ποιος ήταν ο Καραβασίλης, ποιος ο Καρούζος, ποιος ο Βαρβέρης,ποιος ο Γκόρπας, ποιος ο Κατσαρός και πάει λέγοντας…
Αθώοι της ποίησης κι οι παπαρολογούντες πολιτικάντηδες. Όπως ο Σαμαράς, ή ο Κικίλιας!!!
- Την ακρωτηριάζουν για να ωραιοποιήσουν ανόητους βερμπαλισμούς. Λες κι η ποίηση είναι αξεσουάρ της μαλακίας του καθένα. Κατάπτυστοι και καταγέλαστοι!
- Μετεωρίζεσαι ανάμεσα στην εξατομίκευση και τη συλλογικότητα. Το μέγα επίτευγμα του σύγχρονου καπιταλισμού είναι η απομόνωση από τον διπλανό μου. Η εξατομίκευση του δικού μου προβλήματος.
Πώς θα αντιμετωπίσω το κόκκινο δάνειο, πώς θα γλιτώσω το σπίτι μου, πώς θα ξεφορτωθώ ένα σαράβαλο αυτοκίνητο που έχω, πως θα φτωχοποιηθώ, θα εξαθλιωθώ, αρκεί να γλιτώσω τη φυλακή.
Εφτασες να παρακαλείς τον πατέρα σου να μην σού γράψει κληρονομιά το σπίτι, γιατί αλίμονο σου. Κι εκείνο τ όνειρο που είχες, να αποκτήσεις μια στέγη,σήμερα έγινε ο εφιάλτης σου…
Και ιδού τώρα, ενήλικας, καλείσαι να γκρεμίσεις όσα έχτισες, ν αρνηθείς τα όνειρά σου και ν απαρνηθείς ακόμα και την ίδια σου την ύπαρξη. Κάπως έτσι μετεωρίστηκε ο καθηγητής και ποιητής Μανώλης Μαρώλιας (Ποιος τον ξέρει, ή τον θυμάται;), πάνω από το Κάστρο, στο Μόλυβο, μια Παρασκευή. Στο μετεωρισμό του έγραψε κάτι λίγα για μας. «Προς ημάς» (ναι, με ήτα τόχε γραμμένο) και άρχιζε έτσι:
«Δυστυχώς όλα τα κραυγαλέα και βδελυρά έχουνε κατακυριεύσει τον τόπο, σαν ένας κύκλος νοήματος που ορχείται με το σκότος…»
Και κατέληγε:
…»απεφάσισα μη δυνάμενος πλέον να υφίσταμαι,το ειδεχθές άλγος των κοινωνικών συνθηκών, την ολοκλήρωση του βιολογικού μου κύκλου. Έρρωσθε.»
Κι αφέθηκε στο κενό..
Η πράξη του καταγράφεται ως το ΟΝΕΙΔΟΣ του σύγχρονου Πολιτισμού και τής πολιτικής.
Σχόλια