Ο Επενδυτικός Ομιλος της Κίνας έχει στη διάθεσή του 140 δισ. δολάρια. Διευθύνεται από τον κ. Τζιν Λικούν, ο οποίος έχει μια φιλοσοφική αντίληψη για τη ζωή που θα τη ζήλευε και η Θάτσερ. Υποστηρίζει: «Τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί στην Ευρώπη οφείλονται στο κοινωνικό κράτος. Οι κοινωνικοί νόμοι που δίνουν δικαιώματα στον πολίτη είναι απαράδεκτοι. Οδηγούν τον εργαζόμενο στην τεμπελιά, στην αδιαφορία και δεν του επιτρέπουν να εργαστεί σκληρά». Η γνώμη αυτού του κυρίου στην ουσία είναι νόμος που ισχύει όχι μονάχα στην Κίνα, αλλά σε όλες τις χώρες που έχει επικρατήσει ο μαφιόζικος-αρπαχτικός καπιταλισμός του νεοφιλελευθερισμού. Σκληρή δουλειά σημαίνει: Δώδεκα ώρες εργασία την ημέρα όλο τον χρόνο. Ούτε Κυριακές ούτε αργίες ούτε διακοπές. Η αμοιβή αυτής της εργασίας είναι μισό ευρώ την ώρα.
Η Κίνα σε αντίθεση με την Ευρώπη ποτέ δεν είχε αποικίες, ακόμα και όταν ήταν αυτοκρατορική. Αλλά πάντοτε ήταν μια παγκόσμια δύναμη. Αντί να κάνει πολέμους όπως οι ΗΠΑ, προτίμησε τις επενδύσεις, δηλαδή έναν οικονομικό πόλεμο, σε όλο τον κόσμο. Αλλά εκεί που κυριάρχησε είναι στην Αφρική. Η αντιπολίτευση σε όλες τις χώρες της Μαύρης Ηπείρου μιλά για ένα νέο αποικισμό. Οι κυβερνήσεις μιλούν για ανάπτυξη. Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας δούμε τον χάρτη αυτών των επενδύσεων, που γίνονται με έναν πρωτότυπο τρόπο. Γίνονται στη βάση του τροκ (δηλαδή ανταλλαγή σε είδος και όχι συναλλαγή με χρήμα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Κογκό.
Η χώρα είναι πολιτικά ασταθής, με πέντε εκατομμύρια νεκρούς μεταξύ 1998 και 2012 και δύο εκατομμύρια πρόσφυγες στην ίδια τη χώρα. (Ολες οι εμπλεκόμενες ένοπλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του τακτικού στρατού, έχουν διαπράξει φρικτά εγκλήματα όλων των ειδών.) Αλλά ο ορυκτός πλούτος είναι πάντα στη θέση του, παρά τις λεηλασίες. Και σε αυτόν επένδυσε η Κίνα, χωρίς να δώσει ούτε ένα φράγκο. Ετσι η Κίνα σε τριάντα χρόνια θα πάρει: 10 εκατομμύρια τόνους χαλκού, 200.000 τόνους κοβάλτιο και 372 τόνους χρυσού. Να σημειώσουμε πως το Κογκό έχει διαμάντια, ουράνιο, πετρέλαιο και πολλά άλλα. Σε αντάλλαγμα η Κίνα θα κατασκευάσει ένα οδικό δίκτυο 3.600 χιλιομέτρων, 31 νοσοκομεία, 145 κέντρα υγείας, 4 πανεπιστήμια και 50.000 εργατικές κατοικίες. Αυτή η συμφωνία αναστάτωσε τη Δύση. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προσφέρθηκε να μειώσει το χρέος του Κογκό κατά 95% με την προϋπόθεση να σταματήσουν οι κινεζικές επενδύσεις. Αλλά ήταν αργά. Ολη η χώρα τώρα είναι ένα γιαπί και έχει ρυθμό ανάπτυξης 7,1%.
- Αντίστοιχες επενδύσεις έχουν γίνει στη Ζάμπια, στη Ζιμπάμπουε, στο Σουδάν και στην Γκαμπόν. Παράλληλα αγοράζει εκτάσεις για μελλοντική καλλιέργεια στην Ουγκάντα, στο Καμερούν, στην Αιθιοπία και στη Μαδαγασκάρη, με αντάλλαγμα το κτίσιμο της υποδομής της κάθε χώρας. Σίγουρα είναι ένας νεο-αποικισμός, αλλά με αντάλλαγμα. Ο κλασικός αποικισμός της Ευρώπης ήταν η στρατιωτική κατάκτηση μιας χώρας και τα έπαιρναν όλα χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Και όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια δεκαετία. Να είναι τυχαίο πως η Κίνα πολιορκείται στρατιωτικά από τις ΗΠΑ, ενώ πρώτα ήταν μέλι-γάλα, την εποχή της ΕΣΣΔ, βάσει της λογικής ότι ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου;
- Η παρουσία της Κίνας στην Αφρική εξοβελίζει τη Δύση από τις πρώην αποικίες της. Να σημειώσουμε πως υπάρχουν και οι αναδυόμενες χώρες, οι λεγόμενες BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νοτιο-Αφρικανική Ενωση). Συνολικά οι οικονομίες τους είναι ισχυρότερες από αυτές των Δυτικών. Και όταν υπάρχει ακμάζουσα οικονομία, υπάρχει και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Ηδη από το 1996 έχει δημιουργηθεί ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σανγκάης με μέλη τις Κίνα, Ρωσία, Κιργιστάν, Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν και Τατζικιστάν. Και πιθανότατα στο άμεσο μέλλον να προστεθούν η Ινδία, το Πακιστάν, η Μογγολία, το Αφγανιστάν και το Ιράν.
Αν γίνουν όλα αυτά, τότε θα έχουμε μια ιστορική γεωπολιτική εξέλιξη, που θα αναστατώσει τον δυτικό κόσμο και ίσως τον οδηγήσει στην παρακμή του, που ίσως να σημαίνει και διάλυση της Ε.Ε. ή πτώχευση των ΗΠΑ λόγω πολεμικών δαπανών. Στο παιχνίδι πρέπει να προσθέσουμε και τη Λατινική Αμερική, που χτίζει σιγά σιγά έναν άλλον κόσμο. Οπως και να έχει η κατάσταση, ένα είναι σίγουρο. Το κέντρο βάρους του πλανήτη μας μετατοπίζεται από τη Δύση στην Ανατολή. Νοιάζεται κανείς γι’ αυτά στην Ελλάδα;
πηγή – εφ. των συντακτών
-----------
Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής
Analyst Team
Ο ηγέτης της Λιβύης M. al Gaddafi, ο οποίος βρήκε τραγικό θάνατο κατά τη διάρκεια του «εισαγομένου» εμφυλίου πολέμου στη χώρα του, ήταν ο βασικός, ο πιο ενθουσιώδης καλύτερα υποστηρικτής της ιδέας της ένωσης των 54 χωρών της Αφρικής μεταξύ τους– όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα, αφού έθεσε στη διάθεση του εγχειρήματος ένα μέρος από τον πετρελαϊκό πλούτο του δικού του κράτους.
Μόλις δέκα μήνες δε πριν από την πτώση, καθώς επίσης τη δολοφονία του (2011), ζήτησε σε μία σύσκεψη κορυφής στη Σενεγάλη, τη δημιουργία ενός κοινού πολεμικού ναυτικού στην ήπειρο, με στόχο την καταπολέμηση της πειρατείας – ενώ πρότεινε την υιοθέτηση ενός κοινού νομίσματος, καθώς επίσης την εκλογή μίας παναφρικανικής κυβέρνησης, με έδρα, ή δυνατόν, τη Λιβύη.
Ο Gaddafi είχε πολλούς οπαδούς στην Αφρικανική Ένωση – κυρίως λόγω των γενναιόδωρων ενισχύσεων του, σε χώρες που αντιμετώπιζαν προβλήματα. Πλήρωνε δε το 15% όλων των συνδρομών των μελών της Αφρικανικής Ένωσης, θέλοντας να προωθήσει το όραμα του – το οποίο πιθανότατα του στοίχισε τη ζωή.
Προηγουμένως, σε μία συνάντηση στη Νιγηρία το 1991, οι ηγέτες των αφρικανικών χωρών είχαν αποφασίσει να ενώσουν τις μικρές εμπορικές ζώνες μεταξύ τους – ενώ, το έγγραφο που προέκυψε, προέβλεπε τη δημιουργία μίας ζώνης ελευθέρου εμπορίου, μίας τελωνειακής ένωσης των 54 χωρών της ηπείρου (χάρτης), καθώς επίσης ένα κοινό νόμισμα – το οποίο θα υιοθετούταν το 2028.
.
Αφρική – ο χάρτης και οι χώρες της μεγάλης ηπείρου σήμερα.
.
Ο Gaddafi δε ζήτησε το 2005 την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής με ορίζοντα το 2015 – προβλέποντας πιθανόν το «τι μέλει γενέσθαι και τη δολοφονία του.
.
Η μεγάλη ιδέα
Η ιδέα της ένωσης της ηπείρου, θα είχε σαν αποτέλεσμα την καταπολέμηση των βασικών προβλημάτων της, από τα οποία υποφέρει ανέκαθεν (πείνα, αρρώστιες, μηδενικές υποδομές, τρομοκρατία κλπ.), καθώς επίσης τη γεωπολιτική της άνοδο, ως μία παγκόσμια οικονομική δύναμη – κάτι που έχουν οραματισθεί στο παρελθόν αρκετοί ακτιβιστές, καλλιτέχνες και πολιτικοί.
Εν τούτοις, η Αφρική συνεχίζει να είναι διαιρεμένη κατά μήκος των συνόρων, τα οποία οριοθετήθηκαν μάλλον χωρίς τη θέληση των λαών της – από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις του παρελθόντος.
Σήμερα εξετάζεται η πιθανότητα της δημιουργίας μίας οικονομικής ένωσης στην ήπειρο, κατά τα πρότυπα της αντίστοιχης που προηγήθηκε στην Ευρώπη – έτσι ώστε να τεθούν οι βάσεις για την πολιτική ένωση των χωρών μεταξύ τους στο μέλλον (για την μετεξέλιξη τους δηλαδή στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής).
Οι αντιδράσεις είναι βέβαια τεράστιες εκ μέρους αρκετών χωρών, οι οποίες είναι εχθρικές μεταξύ τους – ενώ υπάρχουν πολλά άλλα προβλήματα, όπως οι συγκρούσεις μεταξύ του Malawi και της Τανζανίας, σε σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς μίας λίμνης, με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η εξόρυξη πιθανών ποσοτήτων πετρελαίου, οι διαμάχες της Ν. Αφρικής με τη Νιγηρία και την Κένυα, σχετικά με τις προϋποθέσεις παροχής βίζας κοκ.
Το μεγαλύτερο όμως εμπόδιο φαίνεται να είναι η παραδοσιακή ασυνέπεια των ηγετών των αφρικανικών χωρών – οι οποίοι, ενώ οργανώνουν παναφρικανικές συνόδους με αντικείμενο την οργάνωση από κοινού των οικονομιών τους, την επόμενη ημέρα, μετά το τέλος τους, ξεχνούν τα πάντα.
.
Η αμερικανική πρωτοβουλία
Παραδόξως τώρα, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. υποδέχθηκε στην Ουάσιγκτον, στις αρχές Αυγούστου, την πλειοψηφία των ηγετών των χωρών της «μαύρης ηπείρου» – σε μία πρώτη Αμερικανική-Αφρικανική σύνοδο κορυφής, από την οποία έχουν εξαιρεθεί κυρίως τα κράτη, εναντίον των οποίων υφίστανται κυρώσεις (όπως η Ζιμπάμπουε).
Ο αμερικανός θέλει να συζητηθούν επισήμως θέματα με όλους τους ηγέτες μαζί, χωρίς προσωπικές επαφές, τα οποία θα αφορούν ολόκληρη την ήπειρο, σύμφωνα με τη WSJ – ενώ υπενθυμίζουμε πως οι Η.Π.Α. έχουν ιδρύσει ένα καινούργιο στρατιωτικό κέντρο στην περιοχή (Africa Corps), στην οποία έχει επεκταθεί τα τελευταία χρόνια η Κίνα,εξαγοράζοντας ενεργειακές πηγές και επενδύοντας σε διάφορα άλλα εγχειρήματα.
Ορισμένοι ειδικοί προειδοποιούν βέβαια πως η πρωτοβουλία των Η.Π.Α., να αντιπαρατεθούν με το σύνολο των ηγετών της ηπείρου, αντιμετωπίζοντας την Αφρική ως μία ενιαία περιοχή, θα αποδειχθεί τελικά «αντιπαραγωγική» – τόσο σε διπλωματικό επίπεδο, όσο και σε στρατηγικό, επειδή η Αφρική είναι εντελώς διαφορετική (από την Ευρώπη για παράδειγμα, στην οποία ευοδώθηκε στο παρελθόν το αμερικανικό σχέδιο ένωσης της – ανάλυση), οπότε η στρατηγική ενέχει μεγάλα ρίσκα.
Το θέμα φυσικά που απασχολεί την αμερικανική κυβέρνηση είναι η προστασία, καθώς επίσης η καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας στην Αφρική – γνωρίζοντας πως ο φυσικός πλούτος της μαύρης ηπείρου (γράφημα) έχει τεθεί στο στόχαστρο της Κίνας, η οποία δαπανά το 50% περίπου της βοήθειας που παρέχει προς τις αναδυόμενες οικονομίες, σε αφρικανικά κράτη.
.
Αφρική – η χαρτογράφηση των φυσικών πόρων που διαθέτει η ήπειρος. Στο πάνω μέρος, αναγράφονται τα τρία μέρη της εικόνας:
(α) Ποσοστό της παγκόσμιας παραγωγής (percentage of world’s production), όπου η Γκάνα (και λοιπές) έχει το 9% του μεριδίου της παραγωγής χρυσού, ενώ το Gongo μαζί με την Botswana, παρέχουν το 43% της παραγωγής διαμαντιών. Παράλληλα η Ν. Αφρική, είναι υπεύθυνη για την παραγωγή του 77% σε λευκόχρυσο/πλατίνα και η Namibia και Νιγηρία για το 16% του Ουρανίου.
(β) Εκτίμηση της ετήσιας αξίας εξαγωγών, όπου η Νιγηρία και η Ανγκόλα μαζί, αγγίζουν τα $170 δις σε εξαγωγές πετρελαίου.
(γ) Η προοπτικές παραγωγής τζίρου για νέες επενδύσεις (στο σύνολο, προοπτικές για αύξηση του τζίρου της Αφρικής κατά $10 δις ετησίως).
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
Περαιτέρω, η Κίνα οργανώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα διμερείς συζητήσεις με τους ηγέτες των αφρικανικών χωρών – ενώ η Ιαπωνία, σε μία σύνοδο κορυφής στο Τόκυο, συμπεριφέρθηκε ανάλογα, αφού ο πρωθυπουργός της συζήτησε για 15-20 λεπτά με τον κάθε Αφρικανό ηγέτη χωριστά.
Οι Η.Π.Α. όμως θέλουν να εφαρμόσουν μία διαφορετική στρατηγική, έχοντας την εμπειρία της Ευρώπης – παρά το ότι το σχέδιο μίας ενωμένης Αφρικής θεωρείται πως έχει πολύ λίγες προοπτικές επιτυχίας, ότι δεν είναι ρεαλιστικό.
Στο σημείο αυτό οφείλει να αναφέρει κανείς πως η Αφρική είναι μεγαλύτερη από τις Η.Π.Α., την Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία και την Ευρώπη μαζί – ενώ η απόσταση από το Νότο μέχρι το Βορά είναι 8.000 χιλιόμετρα, στα οποία ζουν παραπάνω από 1 δις άνθρωποι που μιλούν 2.000 διαφορετικές γλώσσες. Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται το αληθινό μέγεθος της Αφρικής – συγκρινόμενο με άλλες περιοχές του πλανήτη.
.
Αφρική – το μέγεθος της ηπείρου και η σύγκρισή της με μεγάλες χώρες του κόσμου.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
.
Ολοκληρώνοντας, με το τέλος της αποικιοκρατικής εποχής μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες των κρατών της ηπείρου πίστευαν ότι, η οικονομική και κοινωνική εξέλιξη της, θα εξασφαλιζόταν μόνο εάν δημιουργούνταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής – η πολιτική ένωση όλων των κρατών μεταξύ τους.
Ο πρώτος πρόεδρος δε της Γκάνας, η οποία απέκτησε την ανεξαρτησία της στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ανέφερε σε μία σύσκεψη κορυφής των χωρών της Αφρικής το 1963, ότι η ένωση θα ήταν μία μεγάλη, μοναδική ευκαιρία για την ήπειρο – λέγοντας τα εξής:
«Εάν χάσουμε αυτή την ιστορική και υπέροχη ευκαιρία, τότε θα προετοιμάσουμε ένα γόνιμο έδαφος, για μία ακόμη μεγαλύτερη διάσπαση και διχόνοια μεταξύ μας – κάτι που δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ οι λαοί της Αφρικής«.
.
Επιμύθιο
Στη δυτική Αφρική οκτώ χώρες ενώθηκαν μεταξύ τους, υιοθετώντας ένα κοινό νόμισμα και ιδρύοντας μία κεντρική τράπεζα. Στην κεντρική Αφρική έξι χώρες έκαναν το ίδιο – ενώ στην ανατολική Αφρική πολλοί άνθρωποι μπορούν πλέον να ταξιδεύουν ελεύθερα από χώρα σε χώρα, έχοντας μόνο την ταυτότητα της χώρας τους, όπως στην ΕΕ. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας δε, θα δημιουργηθεί μία ζώνη ελευθέρου εμπορίου, για τα κράτη της ανατολικής και δυτικής πλευράς της ηπείρου.
Στα πλαίσια αυτά, η συνάντηση που θα διενεργηθεί στην Ουάσιγκτον έχει σκοπό την προώθηση της ένωσης της ηπείρου, η οποία θα βασίζεται στην Οικονομία και όχι στην Πολιτική - κάτι ανάλογο με την προώθηση και τη δημιουργία της ΕΕ στο παρελθόν, «υπό την αιγίδα», ως μία «λανθάνουσα αποικία» καλύτερα της υπερδύναμης.
Αν και είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τι θα συμβεί, πόσο μάλλον να το τοποθετήσει στη μεγάλη εικόνα του πλανήτη σήμερα (απομόνωση της Ρωσίας, αναταραχές στη Μέση Ανατολή, εντάσεις στην περιοχή της Κίνας κλπ.), μπορεί σίγουρα να υποθέσει τους πραγματικούς στόχους της υπερδύναμης – καθώς επίσης τις αντιδράσεις των υπολοίπων «μονομάχων», με έπαθλο την παγκόσμια ηγεμονία.
: Analyst.gr
Σχόλια