- η παραπληροφόρηση να πηγαίνει καλά, οι παρωνυμίες, οι ευφημισμοί, η διατεταγμένη δημοσιογραφία, η προπαγάνδα, η αποπληροφόρηση, η παρασιώπηση, η πλύση εγκεφάλου και... όλα όσα διακονούν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου στη θαυμαστή γενναία μας Δύση. Την επικράτεια του Μεγάλου Αδελφού, όπου άνετα η Γερμανία μπορεί να υπαγορεύει, φέρ’ ειπείν, στην Τσεχία τι θα γράφουν τα σχολικά της βιβλία, προκειμένου να ωθηθούν στη λήθη ορισμένες... ατυχείς στιγμές στις μεταξύ τους σχέσεις. Η «συμφιλίωση» όμως που βασίζεται στη «λήθη» δεν είναι παρά μια φάρσα που ετοιμάζει την επόμενη τραγωδία.
- Οπως την τραγωδία που ζει η χώρα μας. Η οποία έχει καταντήσει (όχι μόνον λόγω της κρίσης, αλλά ήδη πριν από την κρίση) ένα ψοφοδεές προτεκτοράτο. Μάλιστα, αν η Ελλάδα δεν είχε μπει σε κρίση εθνικής ανεξαρτησίας ήδη με την αρχή της Μεταπολίτευσης, λόγω της κυπριακής τραγωδίας, αν δεν είχε μπει σε κρίση αυτεξούσιου καθ’ όλην τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ίσως και να μην έμπαινε ποτέ σε οικονομική κρίση.
- Αν η χώρα μας ήταν ένα πράγματι κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, δεν θα μπορούσε ένας Γιωργάκης ή ο οποιοσδήποτε άλλος τυχάρπαστος να την υπαγάγει εν μια νυκτί σε Καθεστώς Εντολής ξένων Δυνάμεων και να τη μετατρέψει σε Αποικία Χρέους (εν πρώτοις, ώστε στη συνέχεια να μετατραπεί η Ελλάδα σε λάφυρο και ο λαός της σε άθυρμα). Επί μακρόν, υπό το κράτος της νίλας στην Κύπρο, η Ελλάδα βάθυνε τους δεσμούς υποτέλειας με τη Δύση, ενώ ταυτοχρόνως ασκήθηκε στην πολιτική «κατευνασμού» προς την Τουρκία, με αποτέλεσμα να βρίσκεται, ή μάλλον να υπάρχει, υπό καθεστώς μόνιμης απειλής πολέμου.
- Η οικονομική κρίση (απότοκο της εθνικής) βάθυνε την κρίση κρατικής υπόστασης της χώρας, ενώ ταυτοχρόνως απομόνωσε ακόμα περισσότερο τον λαό από κάθε ψήγμα κυριαρχίας που του είχε απομείνει, ου μην και τον αποξένωσε (ακόμα και) από το πολίτευμα. Ο κοινωνικός ιστός αποσαθρώθηκε, τα φαινόμενα «κοινωνικού αυτοματισμού» εντάθηκαν, ενώ η πολιτισμική αποβλάκωση ανέβηκε «πίστα» στο video game του θανάτου που βλέπουμε γύρω μας με τα ίδια μας τα μάτια. Σήμερα, ο Ελληνας πολίτης, ο ελληνικός λαός, ζει σε ένα «κράτος» (προτεκτοράτο) υποτελές, με τη ζωή του να λεηλατείται από μια ανελέητη «οικονομική φρίκη», αποξενωμένος απ’ το πολιτικό σύστημα, υπήκοος της διαφθοράς και της διαπλοκής, υπό διαρκή απειλή πολέμου. Εξακολουθεί να κυβερνάται απ’ όσους δημιούργησαν την παθολογία προ κρίσης, την ίδια εκείνην που οδήγησε στην παθολογία της κρίσης.
- Μια κρίση-εργαλείο ντόπιων Δυνατών και ξένων Δυναστών, που κατασκευάζει μια (νεομεσαιωνική) χώρα-ειδική ζώνη.
- Αν λοιπόν το αίτημα της εξόδου απ’ την οικονομική κρίση είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για τους Ελληνες, η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας είναι θέμα «ελευθερίας ή θανάτου» για την Ελλάδα.
- Αντιμετωπίζουμε, τηρουμένων των αναλογιών, συνθήκες 1821 ή 1941 - και αυτό δεν είναι υπερβολή, διότι η Ελλάδα έχει γλιστρήσει σε συνθήκες εθνικής και διεθνούς αφάνειας. Το ειδικό πολιτικό βάρος της χώρας στις διεθνείς σχέσεις είναι ανύπαρκτο. Το στίγμα της δεν εντοπίζεται. Η ικανότητά της να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των Ελλήνων, νεκρή. Δείτε: Η Γερμανία καλεί διάσκεψη για τα δυτικά Βαλκάνια και η Ελλάδα δεν καλείται. Η Αλβανία αναλαμβάνει πρωτοβουλίες ακόμα και για το όνομα της FYROM (αναβαθμίζει τον ρόλο της), ενώ η Αθήνα (διά του κ. Σαμαρά) αναγνωρίζει στα Τίρανα το δικαίωμα να αποστούν των συμφωνιών για τις ΑΟΖ. Για την ουκρανική κρίση, εκτός απ’ τις αθλιότητες Βενιζέλου, η Αθήνα έχει να επιδείξει αφωνία, όχι μόνον για τις συνέπειες του ρωσικού εμπάργκο, αλλά για τις ζωές καν των Ελλήνων που ζουν στη Μαριούπολη καθώς και κοντά (ή μέσα) στις άλλες ζώνες πυρός. Για την κρίση στη Συρία, για το ογκούμενο μεταναστευτικό, για τους νέους παράγοντες που εμφανίζονται στη γεωπολιτική σκηνή απ’ το Κουρδιστάν έως τη λωρίδα της Γάζας, ούτε λόγος να γίνεται περί ελληνικών θέσεων. Για το Κυπριακό, το Αιγαίο, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τη Θράκη, ο συνήθης «κατευνασμός» που μας φέρνει όλο και πιο κοντά σε κάποιο θερμό επεισόδιο ή σε πιθανή σύρραξη. Για τις σχέσεις με την Ουάσιγκτων, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, δεν υπάρχουν λόγια - άλλωστε οι κυβερνήσεις των ανδρεικέλων δεν μιλάνε, μόνον κανένα γιαβόλ λένε και εκτελούν εντολές - για τον ΕΝΦΙΑ,
- το χρέος (και τη διαιώνισή του), τις κατασχέσεις αποταμιεύσεων, τους πλειστηριασμούς σπιτιών, το Ασφαλιστικό, τις νέες περικοπές κι όλο το υπόλοιπο βαρύ πυροβολικό της τρόικας, μονίμως καταπάνω μας. Η μόνη απάντηση της κυβέρνησης σε όλα αυτά και τόσα άλα είναι η μούγγα στο εξωτερικό και τα ψέματα στο εσωτερικό.
- Παιάνας αυτής της μούγγας, εμβατήριο της διεθνούς ανυπαρξίας και του εκμηδενισμού της Ελλάδας υπήρξε η στάση της χώρας μας στον ΟΗΕ στην πρόσφατη συνέλευσή του για την προστασία των υπερχρεωμένων χωρών (όπως η Αργεντινή). Εκεί, 141 χώρες ψήφισαν υπέρ της προστασίας λαών, εθνών και κρατών από τους διεθνείς γύπες του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και συνεπώς από τα ιμπεριαλιστικά γεράκια, 11 χώρες ψήφισαν κατά (ανάμεσά τους οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γερμανία), ενώ 41 απείχαν. Η Ελλάδα, παρ’ ότι υπερχρεωμένη (και μάλιστα εν πολλοίς δολίως) σε ένα κρεσέντο γιέσμεν - ραγιαδισμού, απείχε της ψηφοφορίας.
- Περιγράφοντας το αυτονόητο, η Πρόεδρος (της πολύ λιγότερο χρεωμένης Αργεντινής) κυρία Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ δήλωσε: «Δεν μπορεί μια χούφτα δισεκατομμυριούχων να πνίγει μια χώρα και να εξοντώνει μια κοινωνία με την απειλή της χρεοκοπίας, βγάζοντάς την απ’ τον κόσμο».
- Στον αντίποδα, η Ελλάδα, συνηθισμένη ως κράτος χρόνια τώρα, να σέρνεται και να εκλιπαρεί, όχι μόνον δεν διεκδικεί όσα δικαιούται, όπως οι Γερμανικές Επανορθώσεις (για το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις), αλλά έχει παραδώσει την ίδια την Ασυλία της χώρας στους δανειστές. Μάλιστα με βάση το αγγλικό δίκαιο. Δεν τους χρωστάμε μόνον 320 δισ., αλλά, ώσπου να ξεχρεώσουμε, τους χρωστάμε την Ακρόπολη, την Ολυμπία και την Αμφίπολη, μα πάνω απ’ όλα τους χρωστάμε την ψυχή μας. Αυτήν έβαλε στην ακούμπα ο Γιωργάκης κι αυτήν διασύρει ο κ. Σαμαράς. Εμάς τους «τεμπέληδες» (που δουλεύουν περισσότερο απ’ τους Γερμανούς) και «διεφθαρμένους» (από τη φοροδιαφυγή της Μερσεντές, της Μπεμβέ και της Οπελ) Ελληνες, εμάς τους «σβησμένους απ΄τον χάρτη»,
- όχι μόνον τον γεωπολιτικό, αλλά κάθε ελπίδας, λες κι έχουμε διαβεί τις Σκαιές Πύλες της Κόλασης, τα Καυδιανά Δίκρανα και το κατώφλι του Νταχάου.
- Τίθεται θέμα ελευθερίας. Ή η κρίση θα παραμείνει εργαλείο συντριβής του λαού ή θα μετατραπεί σε εργαλείο συντριβής του συστήματος που την προκάλεσε (και θα προκαλέσει την επόμενη, την επόμενη και την επόμενη)...
Τόσον απλό, τόσον τραγικό...
Του Στάθη από enikos, μέσω "Το Γρέκι" email: stathis@enikos.gr
===========================
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Σε φίλους που μοιρολογούν για την κατάπτωση της Ελλάδας και των Ελλήνων, αντιτάσσω αισιόδοξα ότι ακόμα δεν φτάσαμε στο σημείο να προσκυνάμε, όπως τότε οι Αθηναίοι, το άλογο του Δημήτριου (του πολιορκητή) τοποθετημένο στην Ακρόπολη, ως θεός. Δεν λέω ότι είμαστε πολύ μακριά από εκείνη την ώρα αλλά μας μένει, ελπίζω, λίγος καιρός ακόμα για να αποφύγουμε τον πλήρη ευτελισμό. Σίγουρα όμως αυτά που μας απασχολούν και αυτά που αφήνουμε να περάσουν ως άνευ σημασίας είναι τόσα και τέτοια που πραγματικά πλησιάζουμε ολοταχώς στο σημείο μηδέν. Για παράδειγμα η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορείται για πολλά και διάφορα αλλά μένει στο απυρόβλητο για ένα, το πιο σημαντικό: Αγνοεί, επιμένει να παραβλέπει, ότι πχ η χώρα δεν κινδυνεύει σήμερα από την παραμονή της στο ΝΑΤΟ αλλά από την έλλειψη αυτοσεβασμού. Δεν έχει τόση σημασία αν είσαι μέσα ή έξω από μια Συμμαχία, ένα Οργανισμό κλπ. Σημασία έχει αν σε σέβονται όπου και αν είσαι. Σε ποδοπατούν με περιφρόνηση όταν παραδίδεσαι χωρίς αντίσταση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην αρχή κάτι πήγε να πει για Εθνική Αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια αλλά γρήγορα το ξέχασε και ψάχνει τώρα τον Κουβέλη, (μήπως και τον Ποτάμι;) ή τον «Γιώργο γερά να...
φύγει η Δεξιά» για να μην εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας και πάμε σε εκλογές. Λένε ότι φταίνε οι παλιοί του ΚΚΕ εσωτ., οι μπολιασμένοι από τον Κύρκο, οι γαλουχημένοι επί Σοβιετίας κλπ. Και ποιος νοιάζεται; Όποιος είναι φταίχτης να πάει στην άκρη. Αν δεν υπάρχει ο κατάλληλος να βάλει στην άκρη τα εμπόδια, τότε όταν έρθει, όπως έρχεται πάντα, η ώρα της πληρωμής θα είναι αργά για δάκρια για όλους, δεν υπάρχουν ούτε αθώοι, ούτε ανεύθυνοι, ούτε «μα εγώ τα (τους τα) έλεγα». Στο βάθος, αλλά και στον αφρό, ένα είναι το πρόβλημα, και δεν είναι να φύγουμε από το ευρώ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και κάθε μισερό Οργανισμό. Είναι να ξέρουμε τι θέλουμε, να έχουμε συνείδηση της ιστορικής καταστροφής που μας απειλεί. Και δεν έχουμε. Δεν έχουμε συναίσθηση ότι οι στιγμές είναι ιστορικές, όχι επειδή αδειάζουν το πορτοφόλι μας οι ξένοι, αλλά επειδή αδειάζουν την ψυχή μας. Κι εμείς συναινούμε.
Ο κόσμος, λέει, σκέπτεται ακόμα πως θα ξαναβρεί τη χαμένη ευημερία και δεν πάει παραπέρα. Αν είναι έτσι χρήσιμος θα είναι όποιος μας βγάλει από τις αυταπάτες. Θα βγούμε αν από τα 580 πάρουμε 751ευρώ; Μακάρι, αλλά ποιος το πιστεύει; Κάποιος δεν πρέπει να πει την αλήθεια, ότι θέλει αρετή καιτόλμη η Ελευθερία; Και κόπο. Το ζητούμενο δεν είναι τα ευρώ αλλά η Ελευθερία. Επειδή μόνο αν τα ευρώ είναι ενταγμένα σε μια πρόταση για την Ελευθερία θα μας απαλλάξουν από τις αυταπάτες, ως καρπός του κόπου μας. Αλλιώς, θα πάρουμε τα 751 και με πονηριές θα θέλουμε περισσότερα, αιώνιοι νοσταλγοί της πλαστής ευημερίας. Αλλιώς, διατηρούμε την ιδέα, την προσφιλή σ' αυτούς που θέλουν και σχεδίασαν τους μισθούς πείνας, ότι μπορεί να ζήσει κανείς με 751 ευρώ. Θα ζει, αλλά πώς; Και θα γίνει «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» για 751 ευρώ; Όχι για το Κυπριακό, το Σκοπιανό, όχι για την κοινωνική ανασυγκρότηση, όχι για την εθνική αναγέννηση; Ξέρω, ανατριχίλα διαπερνά κάποιους ότι λησμόνησα τις Τάξεις, να τις βάλω εις θέσιν περίοπτον ως ταιριάζει στους Βασιλείς, και προτάσσω το (ταξικόν) Έθνος, η (τότε) Εθνική Αντίσταση εξοβελιστέα, η νυν αντίσταση στους Γερμανούς και άλλους Βρυξελλιώτες «φτερό στον άνεμο». Κρίμα που δεν ζούμε στην Παλαιστίνη να ενδιαφερθούν και για μας οι ενθάδε των ταξικών αναμετρήσεων. Να εξηγούμε: οι Τάξεις υπάρχουν και αντιπαλεύουν. Κρίμα που ο Μαρξ πέθανε αφήνοντας κατάλοιπο στο «Κεφάλαιο» μόνο τον τίτλο του ύστατου θέματος, «οι Τάξεις». Προφανώς ανικανοποίητος από όσα είχε ήδη γράψει γι' αυτές και ιδίως από όσα (δεν) είχαν καταλάβει οι συγκαιρινοί του. Αλλά να σταματήσει, επιτέλους, αυτό το βιολί, ομάδες, ομαδούλες, κόμματα αυθεντικά (κατά την κρίση του εαυτού τους) και τα άλλα κίβδηλα, να ομιλούν εν ονόματι της τάξης, ως ιερατείο ελέω θεού, επιστροφή στη Βασιλεία. Όλα τα ξέρουν, όλα τα μαχαιρώνουν (και όλους), κατακόκκινο το καρπούζι πλην άγευστο, από τις ορμόνες. Να σταματήσουν να ζουν από (και όχι για) τις Τάξεις. Ζούμε σ' αυτό τον τόπο και πρέπει να τον υπερασπιστούμε, να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας. Εργάτες, αστούς, μικρομεσαίους, όλους. Αν καταφέρει η Αριστερά να μη μιλάει εν ονόματι της Τάξης, αλλά να βάλει την ίδια στο παιχνίδι, αν καταφέρει να ηγηθεί όλων, σε ένα σώμα, ίσως- λέω ίσως- υπάρχει κάποια ελπίδα να γλιτώσουμε. Με πολύ κόπο και περισσότερες θυσίες. Αν τα καταφέρει κάποιος άλλος, (δεν τον βλέπω αλλά μπορεί να φταίνε τα μάτια μου) θα κερδίσει τους πάντες, ας μη γελιόμαστε ότι η Ιστορία ανάθεσε νομοτελειακά σε μας τον ορθό δρόμο. Ακόμα κι αν στην αρχή ήταν έτσι, εμείς ξεστρατίσαμε. Θέλει τόλμη και κυρίως αρετή για να τον ξαναβρούμε. Τελεία και παύλα.
από το «ΠΟΝΤΙΚΙ» μέσω του «iskra.gr»
Σχόλια