Η επιστροφή του Τζορτζ Όργουελ και ο πόλεμος του Big Brother: Για το Ισραήλ, την Ουκρανία και την Αλήθεια
Η αξιοπρόσεκτη αυτή παραγωγή έδινε ένα μέτρο της πολιτικής κουλτούρας και στην εποχή μας. Όταν άναψαν τα φώτα, οι θεατές άρχισαν να φεύγουν. Δεν φαινόταν να είχαν συγκινηθεί καθόλου.
Καθώς οι πολίτες στις προηγμένες κοινωνίες αποπολιτικοποιούνται, συμβαίνουν αλλαγές ανεπαίσθητες, ίσως, αλλά και θεαματικές. Η πολιτική γλώσσα είναι ενεργοποιημένη στο κεφάλι μας με όρους καθομιλουμένης, όπως προφήτεψε ο Όργουελ στο 1984. Η «Δημοκρατία» σήμερα είναι ρητορικό σχήμα. Η Ειρήνη είναι ο «διαρκής πόλεμος». Το «Παγκόσμιο» ταυτίζεται με το αυτοκρατορικό. Η κάποτε ελπιδοφόρα έννοια της «μεταρρύθμισης» σημαίνει τώρα παλινδρόμηση, ακόμη και καταστροφή. «Λιτότητα» είναι η επιβολή του ακραίου καπιταλισμού στους φτωχούς και το δώρο του σοσιαλισμού στους πλούσιους: ένα ευφυές σύστημα βάσει του οποίου η πλειοψηφία εξυπηρετεί τα χρέη των λίγων.
Στις τέχνες, η εχθρότητα προς την πολιτική της αλήθειας είναι βασικό στοιχείο της πίστης των αστών. Η «Κόκκινη περίοδος του Πικάσο», είναι ο τίτλος ενός άρθρου του Guardian, «και γιατί η πολιτική δεν κάνει καλή τέχνη». Να σκεφθεί κανείς ότι η εφημερίδα αυτή θεώρησε το αιματοκύλισμα στο Ιράκ ως μια νεοφιλελεύθερη σταυροφορία. Η δια βίου αντίθεση του Πικάσο στο φασισμό είναι μια απλή υποσημείωση, όπως ακριβώς έχει ξεθωριάσει και ο ριζοσπαστισμός του Όργουελ από το βραβείο που δίνεται στο όνομά του.
Πριν από μερικά χρόνια, ο Terry Eagleton, τότε καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, είπε ότι «για πρώτη φορά σε διάστημα δύο αιώνων, δεν υπάρχει επιφανής Βρετανός ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος έτοιμος να αμφισβητήσει τα θεμέλια του δυτικού τρόπου ζωής». Κανένας Σέλλεϋ δεν μιλάει για τους φτωχούς, κανένας Μπλαίηκ για ουτοπικά όνειρα, κανένας Μπάϊρον δεν καταδικάζει τη διαφθορά της άρχουσας τάξης, κανένας Thomas Carlyle ή John Ruskin δεν αποκαλύπτει την ηθική καταστροφή του καπιταλισμού. Δεν υπάρχουν σήμερα ισοδύναμοι του William Morris, του Όσκαρ Ουάιλντ, του H.G. Wells, του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω. Ο Χάρολντ Πίντερ ήταν ο τελευταίος που ύψωσε την φωνή του. Δεν υπάρχει μια νέα Βιρτζίνια Γουλφ, που περιέγραψε «την τέχνη της κυριαρχίας στους άλλους ανθρώπους … της εξουσίας, του φόνου, της απόκτησης γης και κεφαλαίου».
Στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου, ένα νέο παιχνίδι, το Great Britain, σατιρίζει το σκάνδαλο της υποκλοπής τηλεφώνων για το οποίο δικάστηκαν και καταδικάστηκαν δημοσιογράφοι, μεταξύ των οποίων και ένας πρώην συντάκτης της News of the World του Rupert Murdoch. Στο έργο, που περιγράφεται ως «φάρσα που ξεσκεπάζει και καταδικάζει ανελέητα τις τακτικές και τα θέματα των μέσων ενημέρωσης», στοχοποιούνται κυρίως οι «αστείοι» χαρακτήρες του κίτρινου Τύπου της Βρετανίας. Αλλά, τι γίνεται με τα υπόλοιπα μη-ταμπλόιντ και «σοβαρά» μέσα ενημέρωσης, που θεωρούν εαυτούς του αξιόπιστους, που λειτουργούν ως παράλληλος βραχίονας του κράτους και της εξουσίας των εταιρειών, όπως στην προώθηση των παράνομων πολέμων;
Κατά την έρευνα Leveson για τις υποκλοπές των τηλεφώνων φωτίστηκε και αυτή η πλευρά. Είχε προσέλθει ο Τόνι Μπλερ για να καταθέσει την διαμαρτυρία του για παρενόχληση της συζύγου του από τα εξώφυλλά τους. Ξαφνικά, διακόπηκε από μια φωνή από τα θεωρεία. Ο David Lawley-Wakelin, κινηματογραφιστής, ζήτησε την σύλληψη και την ποινική δίωξη του Μπλερ για εγκλήματα πολέμου. Υπήρξε μια μεγάλη παύση: το σοκ της αλήθειας. Ο Λόρδος Leveson σηκώθηκε όρθιος και διέταξε να πεταχτεί έξω αυτός που τόλμησε να πει την αλήθεια. Ζήτησε μάλιστα συγγνώμη από τον εγκληματία πολέμου. Ο Lawley-Wakelin διώχθηκε, τελικά, ενώ ο Μπλερ αφέθηκε ελεύθερος.
Οι συνεργοί του Μπλερ είναι πιο σεβαστοί από τους χάκερς των τηλεφώνων. Όταν η παρουσιάστρια του BBC, Kirsty Wark, του πήρε συνέντευξη για τη δέκατη επέτειο της εισβολής στο Ιράκ, του έκανε ένα μοναδικό δώρο: του επέτρεψε να εκθέσει την αγωνία του πριν την «δύσκολη» απόφαση για το Ιράκ, αντί να τον καλέσει να λογοδοτήσει για το επικών διαστάσεων έγκλημά του.
Από την εισβολή στο Ιράκ – το πρότυπο μιας πράξης απρόκλητης επίθεσης που ο εισαγγελέας της δίκης της Νυρεμβέργης Robert Jackson αποκάλεσε ως «το υπέρτατο διεθνές έγκλημα το οποίο διαφέρει από τα άλλα εγκλήματα πολέμου μόνο στο ότι περιέχει το ίδιο το συσσωρευμένο κακό ως ολότητα» - ο Μπλερ και ο εκπρόσωπος και βασικός συνεργός του, Alastair Campbell, είχαν στην διάθεσή τους άφθονο χώρο στην Guardian για την αποκατάσταση της φήμης τους.
Ενώ το Ιράκ παραμένει διαμελισμένο ως συνέπεια της εισβολής Μπλερ/Μπους, ένας τίτλος της Guardian δήλωνε: «Η ανατροπή του Σαντάμ ήταν σωστή, αλλά αποχωρήσαμε πάρα πολύ γρήγορα». Ήταν ο τίτλος κεντρικού άρθρου, στις 13 Ιουνίου, ενός πρώην αξιωματούχου του Μπλερ, του Τζον ΜακΤέρναν, ο οποίος υπηρέτησε τον εγκαταστημένο από την CIA δικτάτορα Ιγιάντ Αλάουι στο Ιράκ. Ζητώντας την επανάληψη την εισβολή σε μια χώρα, στην καταστροφή της οποίας συνέβαλε το πρώην αφεντικό του, δεν έκανε καμμία αναφορά στους θανάτους τουλάχιστον 700.000 ανθρώπων, την φυγή τεσσάρων εκατομμυρίων προσφύγων και την θρησκευτική αναταραχή σε μια χώρα που κάποτε υπερηφανευόταν για την κοινωνική ανοχή της.
«Ο Μπλερ ενσαρκώνει την διαφθορά και τον πόλεμο», έγραψε ο αρθρογράφος της Guardian Seumas Milne σε ένα εμπνευσμένο άρθρο στις 3 Ιουλίου. Αυτό που στο εμπόριο είναι γνωστό ως «ισορροπία». Την επόμενη ημέρα, η εφημερίδα δημοσίευσε μια ολοσέλιδη διαφήμιση για ένα βομβαρδιστικό αμερικανικό Stealth. Σε μια απειλητική εικόνα του βομβαρδιστικού ήταν τα λόγια: «Το F-35 – ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ για την Μεγάλη Βρετανία». Αυτή η άλλη ενσάρκωση «της διαφθοράς και του πολέμου» θα κοστίσει 1.300 δισεκατομμύρια λίρες στερλίνες στους Βρετανούς φορολογούμενους. Τα προηγούμενα μοντέλα της σειράς αυτής είναι υπεύθυνα για την σφαγή ανθρώπων σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Σε ένα χωριό στο Αφγανιστάν, που κατοικείται από τους φτωχότερους των φτωχών, κινηματογράφησα την Orifa, γονατισμένη στον τάφο του συζύγου της, Gul Ahmed, υφαντή χαλιών, και άλλων επτά μελών της οικογένειάς της, εκ των οποίων τα έξι ήταν παιδιά. Μια «έξυπνη» βόμβα 500 κιλών έπεσε στο μικρό σπίτι τους από λάσπη, πέτρα και άχυρο, αφήνοντας έναν κρατήρα πλάτους 15 μέτρων. Η Lockheed Martin, κατασκευαστής του αεροσκάφους, είχε εξέχουσα θέση στη διαφήμιση της Guardian.
Η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και επίδοξη πρόεδρος, Χίλαρι Κλίντον, παρουσιάστηκε πρόσφατα στην εκπομπή Women’s Hour του BBC και ήταν η ενσάρκωση της αξιοπρέπειας. Η δημοσιογράφος Jenni Murray παρουσίασε την Κλίντον ως φάρο των γυναικείων επιτευγμάτων. Δεν θύμισε όμως στους ακροατές της την δήλωση της Κλίντον, ότι η εισβολή στο Αφγανιστάν έγινε για να «απελευθερωθούν» γυναίκες όπως η Orifa. Δεν την ρώτησε τίποτα για τις αμερικανικές επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη που ευθύνονται για τους θανάτους γυναικών, ανδρών και παιδιών, τις οποίες είχε διατάξει η κυβέρνηση στην οποία η ίδια συμμετείχε. Δεν έγινε καμία αναφορά στην απειλή της Κλίντον, ότι θα είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ που «θα εξαλείψει» το Ιράν, και τίποτα για την υποστήριξή της στην παράνομη παρακολούθηση πολιτών.
Η Jenni Murray της έκανε και μια προσωπική ερώτηση. Αν η Κλίντον συγχώρεσε την Μόνικα Λεβίνσκι για την σχέση με τον άντρα της. «Η συγχώρεση είναι μια επιλογή», δήλωσε η Κλίντον, «για μένα, ήταν απόλυτα σωστή επιλογή». Αυτό μας θύμισε την δεκαετία του 1990 και τα χρόνια που πέρασαν με το «σκάνδαλο»Λεβίνσκι. Ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον εισέβαλε τότε στην Αϊτή και βομβάρδιζε τα Βαλκάνια, την Αφρική και το Ιράκ. Κατέστρεφε, επίσης, τις ζωές των παιδιών του Ιράκ. Η Unicef ανέφερε ότι εξ αιτίας του εμπάργκο που επέβαλαν τότε ΗΠΑ και Βρετανία στο Ιράκ έχασαν την ζωή τους μισό εκατομμύριο βρέφη ηλικίας κάτω των πέντε ετών.
Τα παιδιά αυτά δεν θεωρήθηκαν άνθρωποι από τα μέσα ενημέρωσης, όπως και τα θύματα της Χίλαρι Κλίντον στις επιδρομές που υποστηρίζει και προπαγανδίζει –στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Υεμένη, την Σομαλία- δεν θεωρούνται άνθρωποι από τα μέσα ενημέρωσης.
Στην πολιτική, όπως στη δημοσιογραφία και τις τέχνες, φαίνεται ότι η διαφωνία που κάποτε ήταν ανεκτή από το «mainstream» σήμερα κινείται μόνο υπογείως. Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου στην βρετανική Fleet Street την δεκαετία του 1960, ήταν αποδεκτό να επικρίνεται η Δύση ως αρπακτική δύναμη. Διαβάστε τα περίφημα ρεπορτάζ του James Cameron για την έκρηξη της βόμβας υδρογόνου στο Bikini Atoll, τον βάρβαρο πόλεμο στην Κορέα και τον αμερικανικό βομβαρδισμό του Βορείου Βιετνάμ. Σήμερα, έχουμε την μεγάλη ψευδαίσθηση ότι ζούμε στην εποχή της πληροφορίας όταν, στην πραγματικότητα, πρόκειται για την εποχή των μέσων ενημέρωσης μέσω των οποίων προωθείται αδιάκοπα η διαφήμιση των πολυεθνικών που είναι ύπουλη, μεταδοτική και νεοφιλελεύθερη.
Στο δοκίμιό του Περί Ελευθερίας (1859), στο οποίο οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι αποτίουν φόρο τιμής, ο John Stuart Mill έγραψε: «Ο δεσποτισμός είναι μια νόμιμη λειτουργία της κυβέρνησης όταν έχει να κάνει με βαρβάρους, εφόσον στόχος είναι η βελτίωσή τους, και τα μέσα δικαιολογούν την πραγματοποίησή του». Οι«βάρβαροι» ήταν μεγάλα τμήματα της ανθρωπότητας από τα οποία απαιτείτο η «σιωπηρή υπακοή». «Είναι ωραίος και βολικός μύθος ότι οι φιλελεύθεροι είναι ειρηνοποιοί και οι συντηρητικοί πολεμοκάπηλοι», έγραψε ο ιστορικός Hywel Williams το 2001, «αλλά ο ιμπεριαλισμός των φιλελεύθερων μπορεί να είναι πιο επικίνδυνος λόγω του ανοικτού χαρακτήρα του και την πεποίθησή του ότι αντιπροσωπεύει μια ανώτερη μορφή ζωής». Είχε κατά νου μια ομιλία του Μπλερ, στην οποία ο τότε πρωθυπουργός υποσχέθηκε να «αναδιατάξει τον κόσμο γύρω μας» σύμφωνα με τις«ηθικές αξίες» του.
Ο Richard Falk, η σεβαστή αυθεντία του διεθνούς δικαίου και Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, αναφέρθηκε κάποτε σε μια «φαρισαϊκή, αναμφισβήτητη, νόμιμη και ηθική προβολή της θετικής εικόνας των δυτικών αξιών και της αθωότητας, ότι δήθεν αυτά απειλούνται, οπότε δικαιολογείται η επιβολή μιας άνευ ορίων πολιτικής βίας». Είναι «τόσο ευρέως αποδεκτή ώστε να είναι σχεδόν απρόσβλητη».
Όταν η ιρακινή πόλη της Μοσούλης έπεσε στα χέρια των μαχητών της Τζιχάντ του ISIS, ο Ομπάμα είπε: «Ο αμερικανικός λαός κάνει τεράστιες επενδύσεις και θυσίες προκειμένου να δώσει στους Ιρακινούς την ευκαιρία να χαράξουν μια καλύτερη μοίρα». Ωραίο ψέμα. Και, επίσης, πολύ προσεγμένη ήταν η ομιλία του Ομπάμα στη στρατιωτική ακαδημία West Point στις 28 Μαΐου. Αναφερόμενος στο «παγκόσμιο κράτος» (state of the world), είπε κατά την τελετή αποφοίτησης των νέων αξιωματικών: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα χρησιμοποιήσουν στρατιωτική δύναμη, μονομερώς αν χρειαστεί, όταν το απαιτήσουν τα ζωτικά μας συμφέροντα.Υπολογίζουμε την διεθνή κοινή γνώμη, αλλά η Αμερική ποτέ δεν θα ζητήσει την άδεια…».
Αποκηρύσσοντας το διεθνές δίκαιο και τα δικαιώματα των ανεξάρτητων εθνών, ο Αμερικανός πρόεδρος μιλά για μια ανώτατη αρχή που βασίζεται στην δύναμη του «απαραίτητου έθνους». Φέρνοντας στο νου την άνοδο του φασισμού στη δεκαετία του 1930, ο Ομπάμα είπε: «Πιστεύω στην αμερικανική ιδιαιτερότητα με κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου». Ο ιστορικός Norman Pollack έγραψε: «Στο βήμα της χήνας βάλτε το, φαινομενικά, πιο ανώδυνο υποκατάστατο, την στρατιωτικοποίηση της συνολικής κουλτούρας. Και στην θέση του πομπώδους ηγέτη, έχουμε τον αποτυχημένο αναμορφωτή, που σχεδιάζει και εκτελεί τις δολοφονίες, χαμογελώντας συνεχώς».
Τον Φεβρουάριο, οι ΗΠΑ έκαναν ένα από τα «χρωματιστά» τους πραξικοπήματα εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης στην Ουκρανία, αξιοποιώντας γνήσιες διαδηλώσεις κατά της διαφθοράς στο Κίεβο. Η σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Ομπάμα, Βικτώρια Νούλαντ, επέλεξε προσωπικά τον ηγέτη της «προσωρινής κυβέρνησης». Του έδωσε το παρατσούκλι «Yats». Ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν ήρθε στο Κίεβο, όπως και ο διευθυντής της CIA Τζον Μπρέναν. Τα άτομα που χρησιμοποίησαν για το πραξικόπημά τους ήταν Ουκρανοί φασίστες.
Για πρώτη φορά από το 1945, ένα νεοναζιστικό κόμμα ελέγχει βασικούς τομείς της κρατικής εξουσίας σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Κανένας Δυτικοευρωπαίος ηγέτης δεν καταδίκασε αυτήν την αναβίωση του φασισμού στα σύνορα μέσω των οποίων εισέβαλαν οι Ναζί του Χίτλερ και αφαίρεσαν τις ζωές εκατομμυρίων Ρώσων. Είχαν την υποστήριξη του Ουκρανικού Επαναστατικού Στρατού (UPA), που ήταν υπεύθυνος για την σφαγή Εβραίων και Ρώσων, τους οποίους αποκαλούσαν «παράσιτα». Το UPA ενέπνευσε το σημερινό κόμμα Σβόμποντα και τους συνοδοιπόρους τους του Πράβι Σέκτορ. Ο ηγέτης του Σβόμποντα, OlehTyahnybok, ζήτησε να γίνει εκκαθάριση της «εβραιο-μοσχοβίτικης μαφίας» και «άλλων αποβρασμάτων», συμπεριλαμβανομένων των ομοφυλόφιλων, των φεμινιστριών και των αριστερών.
Από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν περιζώσει την Ρωσία με στρατιωτικές βάσεις, πυρηνικά πολεμικά αεροσκάφη και πυραύλους, στα πλαίσια του σχεδίου διεύρυνσης του ΝΑΤΟ. Υπαναχωρώντας από την υπόσχεση που έδωσαν στον τελευταίο σοβιετικό πρόεδρο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ το 1990, ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ούτε «ίντσα προς τα ανατολικά», το ΝΑΤΟ έχει κάνει, στην ουσία, στρατιωτική κατοχή της Ανατολικής Ευρώπης. Στον πρώην Σοβιετικό Καύκασο, η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική συγκέντρωση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η προοπτική ένταξης στο ΝΑΤΟ είναι το δώρο της Ουάσιγκτον στο νέο καθεστώς του Κιέβου. Η νατοϊκή Επιχείρηση «Trident Rapid» θα φέρει αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα στα ρωσικά σύνορα με την Ουκρανία και η «Sea Breeze» θα στείλει πολεμικά πλοία των ΗΠΑ έξω από τα ρωσικά λιμάνια. Φανταστείτε την αντίδραση, αν αυτές οι προκλητικές ενέργειες γινόντουσαν στα σύνορα της Αμερικής.
Κατά την επανάκτηση της Κριμαίας – την οποία ο Νικίτα Χρουστσόφ απέσπασε παράνομα από τη Ρωσία το 1954 – οι Ρώσοι υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους, όπως έκαναν για ένα αιώνα σχεδόν. Περισσότερο από το 90% του πληθυσμού της Κριμαίας ψήφισε να επιστρέψει το έδαφος στη Ρωσία. Η Κριμαία είναι το σπίτι του στόλου της Μαύρης Θάλασσας και η απώλειά της είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για το Ρωσικό Ναυτικό, ενώ θα αποτελέσει τρόπαιο για το ΝΑΤΟ. Διαψεύδοντας τους πολεμοχαρείς σε Ουάσιγκτον και Κίεβο, ο Πούτιν απέσυρε τα στρατεύματα από τα ουκρανικά σύνορα και προέτρεψε τους Ρώσους της ανατολικής Ουκρανίας να εγκαταλείψουν τις αποσχιστικές τάσεις.
Με οργουελικό τρόπο, αυτό έχει αντιστραφεί από την Δύση και παρουσιάζεται ως «ρωσική απειλή». Η Χίλαρι Κλίντον παρομοίασε τον Πούτιν με τον Χίτλερ, όπως και οι δεξιοί σχολιαστές στην Γερμανία. Στα μέσα ενημέρωσης, οι Ουκρανοί νεοναζί περιγράφονται απλώς ως «εθνικιστές» ή «υπερ-εθνικιστές». Αυτό που φοβούνται είναι ότι ο Πούτιν επιδιώκει μια διπλωματική λύση, την οποία μπορεί να επιτύχει. Στις 27 Ιουνίου, απαντώντας σε πρόσφατο ελιγμό του Πούτιν – αίτημά του προς το ρωσικό κοινοβούλιο να άρει την νομοθεσία που του έδινε την αρμοδιότητα να παρέμβει για λογαριασμό των Ρώσων της Ουκρανίας – ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι εξέδωσε άλλο ένα τελεσίγραφο. Η Ρωσία πρέπει να «ενεργήσει μέσα στις επόμενες ώρες, κυριολεκτικά» για τον τερματισμό της εξέγερσης στην ανατολική Ουκρανία. Παρά το γεγονός ότι ο Κέρι αναγνωρίζεται ευρέως ως γελωτοποιός, ο σοβαρός σκοπός αυτών των «προειδοποιήσεων» είναι να αποδώσει καθεστώς «παρία» την Ρωσία και να αποκρύψει ότι το Κίεβο έχει κηρύξει τον πόλεμο ουσιαστικά στους δικούς του πολίτες.
Το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ουκρανίας είναι ρωσόφωνο και δίγλωσσο. Ανήκουν σε μια μακρά δημοκρατική ομοσπονδία που αντικατοπτρίζει την εθνοτική πολυμορφία της Ουκρανίας και είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη από την Μόσχα. Οι περισσότεροι δεν είναι ούτε «αυτονομιστές» ούτε «αντάρτες», αλλά πολίτες που θέλουν να ζήσουν με ασφάλεια στην πατρίδα τους. Οι αποσχιστικές τάσεις είναι μια αντίδραση στις επιθέσεις της χούντας του Κιέβου, που προκάλεσε την φυγή110.000 αμάχων (εκτίμηση του ΟΗΕ) προς τη Ρωσία μέσω των συνόρων. Πρόκειται, κυρίως, για ταλαιπωρημένες γυναίκες και παιδιά.
Όπως στα βρέφη του Ιράκ είχε επιβληθεί εμπάργκο, και οι «απελευθερωμένες» γυναίκες και τα κορίτσια του Αφγανιστάν τρομοκρατούνται από πολέμαρχους που στηρίζει η CIA, αυτές οι εθνότητες της Ουκρανίας δεν θεωρούνται άνθρωποι από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ενώ η δυστυχία τους και οι βιαιοπραγίες εναντίον τους ελαχιστοποιούνται ή αποσιωπούνται. Δεν παρουσιάζεται το μέγεθος και η ένταση της επίθεσης του καθεστώτος στα κατεστημένα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Διαβάζοντας ξανά το εξαιρετικό The First Casualty: the war correspondent as hero, propagandist and mythmaker του Phillip Knightley, ανανέωσα τον θαυμασμό μου για τον Morgan Philips Price της Manchester’s Guardian, τον μόνο δυτικό δημοσιογράφο που παρέμεινε στην Ρωσία κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1917 και μετέδωσε την αλήθεια για την καταστροφική εισβολή των δυτικών συμμάχων. Δίκαιος και θαρραλέος, ο Philips Price μόνος του έσπασε την αντι-ρωσική «σκοτεινή σιωπή» των δυτικών.
Στις 2 Μαΐου, στην Οδησσό, 41 Ρώσοι κάηκαν ζωντανοί στο Σπίτι των Συνδικάτων με την αστυνομία να στέκεται δίπλα. Υπάρχει και ένα τρομακτικό βίντεο. Ο ηγέτης του Πράβι Σέκτορ Dmytro Yarosh χαιρέτισε την σφαγή ως «άλλη μια φωτεινή ημέρα της εθνικής μας ιστορίας». Στα αμερικανικά και βρετανικά μέσα ενημέρωσης, το περιστατικό αναφέρθηκε σαν «σκοτεινή τραγωδία» που προήλθε από τις «συγκρούσεις» μεταξύ «εθνικιστών» (νεοναζί) και «αυτονομιστών» (των ανθρώπων που μάζευαν υπογραφές για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για μια ομοσπονδιακή Ουκρανία). Οι New York Times το έθαψαν, αφού απέρριψαν ως ρωσική προπαγάνδα τις προειδοποιήσεις για τις φασιστικές και αντισημιτικές πολιτικές των νέων πελατών της Ουάσιγκτον. Η Wall Street Journal καταδίκασε τα θύματα: «Η θανατηφόρα πυρκαγιά στην Ουκρανία προκλήθηκε πιθανόν από τους εξεγερμένους, λέει η κυβέρνηση ». Ο Ομπάμα συνεχάρη την χούντα για την«αυτοσυγκράτηση» της.
Στις 28 Ιουνίου, η εφημερίδα Guardian αφιέρωσε μια σελίδα για τις δηλώσεις του «πρόεδρου» του Κιέβου, του ολιγάρχη Πιοτρ Ποροσένκο. Πάλι, η οργουελλική αναστροφή. Δεν υπήρξε πραξικόπημα, κανένας πόλεμος κατά της μειονότητας της Ουκρανίας, οι Ρώσοι φταίνε για όλα. «Θέλουμε τον εκσυγχρονισμό της χώρας», δήλωσε ο Ποροσένκο. «Θέλουμε να καθιερώσουμε την ελευθερία, τη δημοκρατία και τις ευρωπαϊκές αξίες. Σε κάποιους δεν αρέσει αυτό».
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του, ο δημοσιογράφος της Guardian, Luke Harding, δεν αμφισβήτησε τους ισχυρισμούς αυτούς ούτε ανέφερε την αγριότητα της Οδησσού, τις επιθέσεις από αέρος και από το πυροβολικό του καθεστώτος του Κιέβου σε κατοικημένες περιοχές, την δολοφονία και απαγωγή δημοσιογράφων, τον εμπρησμό μιας εφημερίδας της αντιπολίτευσης και την απειλή του Ποροσένκο να «απαλλάξει την Ουκρανία από τη βρωμιά και τα παράσιτα». Ο εχθρός είναι«αντάρτες», «φανατικοί», «τρομοκράτες» και ανδρείκελα του Κρεμλίνου. Επισείουν ξανά τα φαντάσματα της ιστορίας από το Βιετνάμ, την Χιλή, το Ανατολικό Τιμόρ, την Νότια Αφρική, το Ιράκ, χρησιμοποιούν τις ίδιες ετικέτες. Η Παλαιστίνη υφίσταται σταθερά εδώ και χρόνια όλη αυτή την διαστρέβλωση. Στις 11 Ιουλίου, μετά από την τελευταία ισραηλινή -με αμερικανικό εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας- σφαγή στη Γάζα, όπου έχουν χάσει την ζωή τους εκατοντάδες άτομα, ένας Ισραηλινός στρατηγός χρησιμοποίησε τον εξής τίτλο στην Guardian: «Μια απαραίτητη επίδειξη δύναμης».
Την δεκαετία του 1970, γνώρισα την Λένι Ρίφενσταλ και την ρώτησα για τις ταινίες της όπου εξυμνούσε τους Ναζί. Χρησιμοποιώντας επαναστατικές τεχνικές για την κάμερα και τον φωτισμό, δημιούργησε μια μορφή ντοκιμαντέρ που μάγεψε τους Γερμανούς. Τη ρώτησα για την προπαγάνδα σε κοινωνίες που θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο. Εκείνη απάντησε ότι τα «μηνύματα» στις ταινίες της δεν εξαρτώντο από «άνωθεν εντολές», αλλά σε «υποχωρητικό κενό» στον γερμανικό πληθυσμό. «Μήπως αυτό περιλαμβάνει τους φιλελεύθερους, μορφωμένους αστούς;» ρώτησα. «Τους πάντες», μου απάντησε, «και φυσικά και την διανόηση».
[Πηγή: του John Pilger, Counterpunch, 11-13/07/2014, http://www.counterpunch.org/2014/07/11/on-israel-ukraine-and-truth/print]
Ο John Pilger είναι ο συγγραφέας του Freedom Next Time. Μπορείτε να δείτε δωρεάν όλα τα ντοκιμαντέρ του στο site www.johnpilger.com/.
[Μτφ. - Επιμέλεια: ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ]
Σχόλια