του Νίκου Καραβέλου
Λαπαλισμός ονομάζεται η παιδαριώδης αλήθεια. Ο όρος προέκυψε από το όνομα του στρατηγού Ντε Λαπαλίς (1476 – 1525), που σκοτώθηκε στη μάχη της Παβίας. Ένα δημώδες τότε τετράστιχο ύμνησε τη συμμετοχή και τον θάνατό του, με τρόπο, όμως, απλοϊκό, προφανή και παιδαριώδη:
mort devant Pavie.
Un quart d’ heure avant sa mort
il etait encore en vie].(1)
Έκτοτε, χάριν αστεϊσμού, συντέθηκαν πολλοί στίχοι με ανόητα νοήματα, με προφανείς και παιδαριώδεις αλήθειες κι έτσι προέκυψε ο όρος «λαπαλισμός» ή «οι αλήθειες του κ. Ντε Λαπαλίς».
Απλή ανάγνωση των όσων κατά καιρούς εκφέρει ο αξιότιμος πρωθυπουργός κ. Αντώνης....
Σαμαράς (όποτε, βεβαίως, εμφανίζεται), αποδεικνύει ακόμα ζωντανό το πνεύμα του αείμνηστου στρατηγού.
Και να που χρειάστηκε! Όταν ο Γεώργιος ο Β΄ Παπανδρέου (υιός του Ανδρέα, εγγονός του Γεωργίου του Α΄, ενν. Παπανδρέου και πατέρας κάποιου άγνωστου εισέτι Παπανδρέου, που κληρονομικώ δικαιώματι υπάρχει κίνδυνος να κυβερνήσει την Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες, εκλεγμένος φυσικά από την πλειονότητα του κατά κανόνα ελευθερόφρονα και πλειστάκις βλακόφρονα ελληνικού λαού), όταν αυτός ο μέγας πνευματικός ανήρ εγκατέλειψε το καράβι, τότε το «τσούρμο», με εντολή φυσικά των «πλοιοκτητριών εταιρειών», ανέβασε στο πηδάλιο (πηδόν = το πλατύ μέρος του κουπιού + αλς = η θάλασσα) τον κ. Αντώνιο Σαμαρά τον Α΄. Αυτός, μόλις έπιασε στα χέρια του το τιμόνι, έγειρε προς τη μόνη κατεύθυνση που ξέρει (όταν κυβερνάει και όταν περπατάει), τη δεξιά μπάντα, εκείνη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αλλοδαπών και εγχωρίων αρπακτικών. Τη χαραγμένη ήδη στους χάρτες της «Γαληνοτάτης δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης», της γερμανικής κεντρικής τράπεζας και του ΔΝΤ. Με άλλα λόγια, του διεθνούς καπιταλισμού.
Να που χρειάζεται και η αποθήκη της πολιτικής ιστορίας. Να γιατί το σύστημα δεν τους πετάει. Κάποτε θα χρειαστούν.
Κι έτσι βρισκόμαστε σήμερα να μας κυβερνάει ο κ. Σαμαράς. Ο ίδιος, όπως και τότε. Επιφυλακτικός και φοβικός, με την ίδια μύτη, τα ίδια αυτιά, το ίδιο σουλούπι, λίγο πιο χλωμός, με καλύτερο κούρεμα και λίγο πιο μοδάτα γυαλιά. Το ίδιο γερτός προς τα δεξιά, όπως και τότε, το ίδιο αγέλαστος. Με τον ίδιο λόγο, γεμάτο λαπαλισμούς, κοινοτοπίες, πτωχαλαζονεία, πολιτικούς ραμφισμούς και παιδαριώδη επιχειρήματα. Κυρίως με την ίδια φοβική περιφρόνηση προς τον λαό.
Κάποτε ο βασιλιάς των Νορμανδών, ο Γουλιέλμος ο Β΄, έχοντας σκοπό να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη, αποβιβάστηκε στο Δυρράχιο και μέσω της Ηπείρου βάδισε προς τη Θεσσαλονίκη, την οποία πολιόρκησε από ξηρά και θάλασσα.
Δυστυχώς, ο τότε κυβερνήτης της Πόλης, Δαυίδ Κομνηνός, φάνηκε ανάξιος των περιστάσεων. Η Πόλη κυριεύτηκε, παρά τη γενναιότητα των κατοίκων της. Ο λογιώτατος Μητροπολίτης Ευστάθιος, λακωνικά χαρακτηρίζοντας τον παντελώς ανάξιο τότε κυβερνήτη Δαυίδ Κομνηνό, έγραψε γι’ αυτόν πως ήταν «δεινός κοιμάσθαι» (ικανότατος μόνο για να κοιμάται).(2)
Κάθε ομοιότητα με το σήμερα ελέγχεται ως εντελώς συμπτωματική και ενδεχομένως κακόβουλη.
(1)Σαράντος Ι. Καργάκος το Βυζαντικό ναυτικό, εκδ. Ι. Σιδέρης
(2) Ό.π. Ο Νίκος Καραβέλος είναι δικηγόρος - συγγραφέας Πηγή
Λαπαλισμός ονομάζεται η παιδαριώδης αλήθεια. Ο όρος προέκυψε από το όνομα του στρατηγού Ντε Λαπαλίς (1476 – 1525), που σκοτώθηκε στη μάχη της Παβίας. Ένα δημώδες τότε τετράστιχο ύμνησε τη συμμετοχή και τον θάνατό του, με τρόπο, όμως, απλοϊκό, προφανή και παιδαριώδη:
«Ο κος Ντε Λαπαλίς είναι νεκρός,
νεκρός μπρος στην Παβία.
Ένα τέταρτο πριν από τον θάνατό του
ήταν ακόμα στη ζωή».
[Monsieur de la Palisse est mort,mort devant Pavie.
Un quart d’ heure avant sa mort
il etait encore en vie].(1)
Έκτοτε, χάριν αστεϊσμού, συντέθηκαν πολλοί στίχοι με ανόητα νοήματα, με προφανείς και παιδαριώδεις αλήθειες κι έτσι προέκυψε ο όρος «λαπαλισμός» ή «οι αλήθειες του κ. Ντε Λαπαλίς».
Απλή ανάγνωση των όσων κατά καιρούς εκφέρει ο αξιότιμος πρωθυπουργός κ. Αντώνης....
Σαμαράς (όποτε, βεβαίως, εμφανίζεται), αποδεικνύει ακόμα ζωντανό το πνεύμα του αείμνηστου στρατηγού.
- Ο κ. Σαμαράς, καίτοι υπουργός εξωτερικών της Ελλάδος κατά την περίοδο που «ηυτοκρατόρει ο Μητσοτάκης», τον ανέτρεψε και μέσω νέου πολιτικού φορέα αποφάσισε να σώσει τη χώρα. Με το γνωστό του πλάγιο περπάτημα, την ελαφρώς γαμψή προτεταμένη μύτη, τη χωριστρούλα που συνηθιζόταν στα «καλά σχολεία», με την επιφύλαξη που διακρίνει τους αγοραφοβικούς, με το μισό του χαμόγελο, με τα μάτια συνήθως στο πάτωμα, με όλα, τέλος πάντων, τα γνωστά που χαρακτηρίζουν τους φοβικούς.
- Απέτυχε. Και τον απέσυραν στην αποθήκη της πολιτικής ιστορίας του τόπου. Εκεί που τοποθετούν ό,τι πλέον δε χρησιμεύει. Μέχρις ότου η ανάγκη το επαναφέρει σε χρήση. Γι’ αυτό λέει ο λαός «μην το πετάς, κάπου θα χρειαστεί».
Και να που χρειάστηκε! Όταν ο Γεώργιος ο Β΄ Παπανδρέου (υιός του Ανδρέα, εγγονός του Γεωργίου του Α΄, ενν. Παπανδρέου και πατέρας κάποιου άγνωστου εισέτι Παπανδρέου, που κληρονομικώ δικαιώματι υπάρχει κίνδυνος να κυβερνήσει την Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες, εκλεγμένος φυσικά από την πλειονότητα του κατά κανόνα ελευθερόφρονα και πλειστάκις βλακόφρονα ελληνικού λαού), όταν αυτός ο μέγας πνευματικός ανήρ εγκατέλειψε το καράβι, τότε το «τσούρμο», με εντολή φυσικά των «πλοιοκτητριών εταιρειών», ανέβασε στο πηδάλιο (πηδόν = το πλατύ μέρος του κουπιού + αλς = η θάλασσα) τον κ. Αντώνιο Σαμαρά τον Α΄. Αυτός, μόλις έπιασε στα χέρια του το τιμόνι, έγειρε προς τη μόνη κατεύθυνση που ξέρει (όταν κυβερνάει και όταν περπατάει), τη δεξιά μπάντα, εκείνη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αλλοδαπών και εγχωρίων αρπακτικών. Τη χαραγμένη ήδη στους χάρτες της «Γαληνοτάτης δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης», της γερμανικής κεντρικής τράπεζας και του ΔΝΤ. Με άλλα λόγια, του διεθνούς καπιταλισμού.
Να που χρειάζεται και η αποθήκη της πολιτικής ιστορίας. Να γιατί το σύστημα δεν τους πετάει. Κάποτε θα χρειαστούν.
Κι έτσι βρισκόμαστε σήμερα να μας κυβερνάει ο κ. Σαμαράς. Ο ίδιος, όπως και τότε. Επιφυλακτικός και φοβικός, με την ίδια μύτη, τα ίδια αυτιά, το ίδιο σουλούπι, λίγο πιο χλωμός, με καλύτερο κούρεμα και λίγο πιο μοδάτα γυαλιά. Το ίδιο γερτός προς τα δεξιά, όπως και τότε, το ίδιο αγέλαστος. Με τον ίδιο λόγο, γεμάτο λαπαλισμούς, κοινοτοπίες, πτωχαλαζονεία, πολιτικούς ραμφισμούς και παιδαριώδη επιχειρήματα. Κυρίως με την ίδια φοβική περιφρόνηση προς τον λαό.
- Αυτός ο άνθρωπος ανέλαβε τις τύχες της χώρας μας σε στιγμές καταιγίδας. Όταν τα σύννεφα της απολυταρχίας και του φασισμού, επανέρχονται στην Ευρώπη και τον κόσμο. Όταν τόσοι ραδιούργοι και δολοπλόκοι βυσσοδομούν σε βάρος της πατρίδας μας. Τόσοι στυγνοί πλουτοκράτες (το «στυγνοί» ελέγχεται ως πλεονασμός, τίθεται μόνο ως έμφαση).
- Αυτός ο άνθρωπος κυβερνάει, όταν η χώρα διαλύεται, χάνει την εθνική της ανεξαρτησία, τα κυριαρχικά της δικαιώματα, όταν ο λαός υποφέρει.
- Αυτός ο άνθρωπος κυβερνάει την Ελλάδα, ταυτίζοντας το εφικτό με το εξευτελιστικό, ταυτίζοντας τις φοβίες του με τις ανάγκες της χώρας.
- Αυτός, που δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά του ενίοτε αναγκαίου «κατά συνθήκη πολιτικού ψεύδους» με την αξιοθρήνητη ψευδολογία σε βάρος του λαού.
- Αυτός, που κατά τρόπο αξιολοιδώρητο, αναξιοπρεπή και ανανδρόφρονα, επιτρέπει στον εαυτό του να παριστάνει τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, χωρίς να έχει ούτε αυτήν ακόμα τη δυνατότητα καθορισμού των δόσεων προς την Εφορία και να χρειάζεται έγκριση από τα τρία σκύβαλα της τρόικας, που τυραννούν τη χώρα.
- Αυτός ο άνθρωπος κυβερνάει τούτη την ώρα την Ελλάδα!
Κάποτε ο βασιλιάς των Νορμανδών, ο Γουλιέλμος ο Β΄, έχοντας σκοπό να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη, αποβιβάστηκε στο Δυρράχιο και μέσω της Ηπείρου βάδισε προς τη Θεσσαλονίκη, την οποία πολιόρκησε από ξηρά και θάλασσα.
Δυστυχώς, ο τότε κυβερνήτης της Πόλης, Δαυίδ Κομνηνός, φάνηκε ανάξιος των περιστάσεων. Η Πόλη κυριεύτηκε, παρά τη γενναιότητα των κατοίκων της. Ο λογιώτατος Μητροπολίτης Ευστάθιος, λακωνικά χαρακτηρίζοντας τον παντελώς ανάξιο τότε κυβερνήτη Δαυίδ Κομνηνό, έγραψε γι’ αυτόν πως ήταν «δεινός κοιμάσθαι» (ικανότατος μόνο για να κοιμάται).(2)
Κάθε ομοιότητα με το σήμερα ελέγχεται ως εντελώς συμπτωματική και ενδεχομένως κακόβουλη.
(1)Σαράντος Ι. Καργάκος το Βυζαντικό ναυτικό, εκδ. Ι. Σιδέρης
(2) Ό.π. Ο Νίκος Καραβέλος είναι δικηγόρος - συγγραφέας Πηγή
Σχόλια