Ο ειδικός εκκαθαριστής της ΑΤΕ, η Τράπεζα Πειραιώς και η διοίκηση της Βιομηχανίας έχουν προδιαγράψει το μέλλον. Οι σχετικές πληροφορίες αναφέρουν ότι εξετάζεται το ενδεχόμενο να κλείσει άμεσα το ένα από τα τρία εναπομείναντα εργοστάσια, αυτό των Σερρών. Δεν αποκλείεται να κλείσει και αυτό της Ορεστιάδας. Επίσης εξετάζεται το ενδεχόμενο από του χρόνου να κλείσει οριστικά η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης.
Θέλουν την ΕΒΖ εμπορικό κέντρο
- Αλλωστε τους επίδοξους αγοραστές δεν τους ενδιαφέρει η λειτουργία της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης και η παραγωγή τεύτλων και ζάχαρης στην Ελλάδα. Τους ενδιαφέρει το οργανωμένο δίκτυο πώλησης της ΕΒΖ, η ποσόστωση ζάχαρης των 158.000 τόνων, η «προίκα» της ΕΒΖ στη Σερβία και φυσικά οι εγκαταστάσεις και η ακίνητη περιουσία της βιομηχανίας στην Ελλάδα. Στόχος φαίνεται να είναι, πράγμα που εκτιμούν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην ΕΒΖ, να την μετατρέψουν σε εμπορικό κέντρο διακίνησης από χώρες της Κεντρικής Ευρώπης.
- Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι πως συγκεκριμένη γαλλική εταιρεία, που εδώ και μερικά χρόνια είναι ο βασικός προμηθευτής ζάχαρης φασόν της ΕΒΖ, ενδιαφέρεται να την αγοράσει κοψοχρονιά!
Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην ΕΒΖ και την τευτλοκαλλιέργεια είναι αποτέλεσμα της εγκληματικής πολιτικής που ακολουθείται και στον τομέα αυτό. Μια πολιτική που είναι και υποκριτική αφού έρχεται σε αντίθεση με τις ίδιες τις κυβερνητικές εξαγγελίες περί ανάπτυξης του αγροτικού τομέα και στροφής στην παραγωγή αγροτικών προϊόντων, ώστε να ξεπεραστεί η κρίση. Με το κλείσιμο των εργοστασίων της ΕΒΖ και την πώληση της υπονομεύεται η ανάπτυξη της αγροτικής μας οικονομίας. Είναι σίγουρο ότι τα σπασμένα θα τα πληρώσουν πρωτίστως οι εργαζόμενοι της ΕΒΖ, αλλά και όλοι οι Ελληνες καταναλωτές, που θα αγοράζουν την εισαγόμενη ζάχαρη ακόμα πιο ακριβά. Οι τευτλοπαραγωγοί, που απέμειναν θα εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν την καλλιέργεια και να βρουν τι θα καλλιεργήσουν.
Εν αρχή …η Ευρωπαϊκή Ενωση
Το δράμα της ΕΒΖ δεν είναι τωρινό. Ξεκίνησε από το 2005 όταν ψηφίστηκε ο νέος κοινοτικός κανονισμός της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς Ζάχαρης που μείωνε υποχρεωτικά την τιμή παραγωγού κατά 36,5%. Ο τότε υπουργός Γεωργίας Ε. Μπασιάκος τον είχε καταψηφίσει, αλλά στη συνέχεια εφαρμόστηκε κατά γράμμα από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Το αποτέλεσμα: Το 2007 έκλεισαν τα δύο από τα πέντε ζαχαρουργεία σε Λάρισα και Ξάνθη και παραδόθηκε η μισή εθνική ποσόστωση ζάχαρης στην ΕΕ. Ως αντάλλαγμα καθιερώθηκε για μια πενταετία στρεμματική και ποιοτική ενίσχυση για τους καλλιεργητές τεύτλων, αλλά η τευτλοκαλλιέργεια δε σήκωσε ποτέ κεφάλι και ποτέ δεν καλύφτηκε η εναπομείνασα ποσόστωση των 158.000 τόνων.
- Να σκεφτεί κανείς ότι το 2005 καλλιεργούνταν στη χώρα 418.000 στρέμματα και η παραγωγή ζάχαρης ήταν γύρω 320.000 τόνους. Ποσότητα που κάλυπτε τις εγχώριες ανάγκες. Η δραματική συρρίκνωση της τευτλοκαλλιέργειας είχε ως αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια γίνεται μαζική εισαγωγή ζάχαρης, 200.000 και 250.000 τόνους ετησίως. Στο εξής όπως φαίνεται όλες οι ανάγκες της χώρας θα καλύπτονται με εισαγωγές!
Και στο τέλος το… μημόνιο
Είναι προφανές ότι το πρώτο χαστούκι στην ΕΒΖ το έδωσε η νέα ΚΑΠ και τη χαριστική βολή τη δίνει το μνημόνιο. Η πολιτική ιδιωτικοποιήσεων και οι τραπεζικές αναδιαρθρώσεις που επιβάλουν τρόικα και ΕΕ, εξαφανίζει άλλο ένα εργοστάσιο συνεταιριστικής μορφής. Ηδη η ΔΩΔΩΝΗ και η ΕΛΒΙΖ πωλήθηκαν. Εν μέσω κρίσης και τεράστιας ανεργίας, με τέτοιες ενέργειες η χώρα βγαίνει ακόμα πιο λαβωμένη. Κι αν δεν θέλουν να το δούνε αυτό οι κυβερνώντες γιατί υπηρετούν άλλα συμφέροντα, οφείλει να το δει ο λαός. Με αφορμή και την ΕΒΖ όλα τα σημάδια δείχνουν πως η κατάσταση δεν πάει άλλο.
- Στον τομέα της γεωργίας η χώρα έχει τεράστιες παραγωγικές και αναπτυξιακές δυνατότητες σε όφελος των παραγωγών και των καταναλωτών. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει την τρόικα και την ΕΕ.
- Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των Βόρειων χωρών της ΕΕ και κυρίως Γερμανίας, Γαλλίας. Φαίνεται δύσκολο, αλλά υπάρχει ακόμα δυνατότητα να μπει φρένο σε αυτή τη ολέθρια πολιτική.
Πηγή
---------------
Σχόλια