Δεν είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί ο Ευάγγελος Βενιζέλος συμπεριφέρεται σαν πληγωμένο λιοντάρι όταν ακούει τη λέξη «υποβρύχια». Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος, με την ανοχή της ΝΔ παλιότερα και τη συνδρομή της σήμερα, έχουν μεριμνήσει ώστε το ελληνικό δημόσιο να πληρώσει περίπου 2,3 δισ. ευρώ, από τα 3,3 που θα κοστίσουν συνολικα, για έξι νέα υποβρύχια τύπου Τ-214 και για τον εκσυγχρονισμό ενός ακόμη παλαιότερου, τύπου Τ-209, ενώ έχουν παραλάβει μόνο ένα, το «Παπανικολής», που γέρνει, βλέπουν άλλα τρία να σαπίζουν στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, έχουν παραγγείλει ακόμη δύο που κανείς δεν ξέρει πότε θα αρχίσει η κατασκευή τους και περιμένουν υπομονετικά την ανακατασκευή ενός ακόμη…
Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου - UNFOLLOW 24 (Δεκέμβριος 2013)
Συμφωνίες δισεκατομμυρίων ευρώ μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και γερμανικών πολυεθνικών που μοσχοπουλούν υποβρύχια, τα οποία δεν έχουν δοκιμαστεί πουθενά. Ομολογημένες μίζες εκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν από στελέχη γερμανικών επιχειρήσεων σε αξιωματούχους στην Αθήνα προκειμένου να κλείσει η συμφωνία. Ύποπτες συμφωνίες μεταπώλησης με πρωταγωνιστές κυβερνώντες και αχυρανθρώπους. Μια αποικιοκρατική συμφωνία-νόμος, που απαλλάσσει τους μιζαδόρους από τις ευθύνες τους, αφαιρεί από το ελληνικό δημόσιο το δικαίωμα της δικαστικής προσφυγής και ταυτόχρονα προσφέρει «πανωπροίκι» τα χρήματα του ελληνικού λαού σε κάποιους μυστήριους τύπους στο… Αμπού Ντάμπι. Ένας «συμβιβασμός» μεταξύ ΕΕ και ελληνικής κυβέρνησης που ουσιαστικά βάζει λουκέτο στα μεγαλύτερα ναυπηγεία της χώρας. Προμήθειες εκατομμυρίων ευρώ για άχρηστα ανταλλακτικά. Και τελικά ένας υποβρύχιος στόλος-φάντασμα, που, όταν και εάν βγει ποτέ στις ελληνικές θάλασσες, δεν θα διαθέτει ούτε τορπίλες…
Καλώς ήλθατε στον μαγικό κόσμο του σκανδάλου των γερμανικών υποβρυχίων Τype-214. Μια υπόθεση που ξεκίνησε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2000, την υπέθαλψαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και την ολοκλήρωσε (;) το 2010 ο σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος – τότε με την ουσιαστική ανοχή του Α. Σαμαρά, σήμερα με την υλοποίηση της συμφωνίας από τη συγκυβέρνησή τους. Το θέμα ξανάρχεται στην επικαιρότητα και αναμένεται να προκαλέσει έντονους τριγμούς στους κόλπους της κυβέρνησης, με αφορμή την πρόταση για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, που το 2010 δήθεν ξεσπάθωνε κατά της συμφωνίας που υλοποιούσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σήμερα φαίνεται έτοιμος να παράσχει πλήρη κάλυψη στον κυβερνητικό του εταίρο.
Η υπόθεση της προμήθειας από το ελληνικό κράτος των υποβρυχίων Τype-214, αρχικά από τη γερμανική εταιρεία HDW, η οποία στη συνέχεια συγχωνεύτηκε με τον γερμανικό όμιλο ThyssenKrupp (2005), ο οποίος εξαγόρασε τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και στη συνέχεια τα μεταπώλησε στην Abu Dhabi Mar από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, φαινόταν βρώμικη από την πρώτη στιγμή. Πρόκειται για ένα σκάνδαλο διαρκείας που δεν αφορά μόνο τις μίζες για τις οποίες ήδη καταδικάστηκε ο Α. Τσοχατζόπουλος, αλλά συνδέεται με προκλητικές πολιτικές αποφάσεις, συμφωνίες και νόμους κυβερνήσεων και υπουργών που προσέφεραν δισ. ευρώ σε πολυεθνικές χωρίς καμιά εγγύηση για την προμήθεια των υποβρυχίων, φτάνοντας τελικά να παραλάβουν ένα μη αξιόμαχο υποβρύχιο και ίσως στο μέλλον ένα σωρό από τέσσερα ακόμα σκουριασμένα παλιοσίδερα που θα βαφτιστούν «υποβρύχια».
Πειραματόζωο το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το 2000, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μετά από απόφαση του ΚΥΣΕΑ, υπέγραψε τη σύμβαση με αριθμό 012Β/2000 (Πρόγραμμα «Αρχιμήδης») για την προμήθεια τριών υποβρυχίων Type-214, με δικαίωμα προαίρεσης ενός ακόμη, καθώς και τη σύμβαση με αριθμό 021Β/2002 (Πρόγραμμα «Ποσειδών ΙΙ» ή «Neptune II») για τον εκσυγχρονισμό τριών παλιών υποβρυχίων τύπου Τ-209. Υπουργός Εθνικής Άμυνας εκείνη την περίοδο ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος και πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Σημίτης. Η απόφαση της αγοράς των συγκεκριμένων υποβρυχίων είχε από την πρώτη στιγμή την οσμή σκανδάλου.
Το γερμανικό υποβρύχιο Τ-214 δεν είχε παραχθεί ποτέ στο παρελθόν, δεν υπήρχε πρότυπο, ούτε είχε κατασκευαστεί κάποιο δοκιμαστικό μοντέλο. Ουσιαστικά το γερμανικό μονοπώλιο HDM κατάφερε να πείσει την ελληνική κυβέρνηση να διαθέσει το ελληνικό ναυτικό ως «πειραματόζωο» και να αγοράσει κάτι πάνω στο οποίο οι Γερμανοί θα έκαναν πειράματα, προκειμένου να αποκτήσουν τεχνογνωσία στην κατασκευή του. Το πρώτο μοντέλο, που τελικά παραδόθηκε στην Ελλάδα το 2010, με πέντε χρόνια καθυστέρηση και αφού οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν προπληρώσει περίπου 2,3 δισ. ευρώ, ονομάστηκε «Παπανικολής» και την πρώτη φορά που μπήκε στη θάλασσα διαπιστώθηκε ότι… έγερνε επικίνδυνα.
Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι την περίοδο που η ελληνική κυβέρνηση αποφάσιζε να αγοράσει τα γερμανικά υποβρύχια, στην πιάτσα υπήρχαν άλλες δύο προσφορές. Σύμφωνα με ανώτερους αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού, η μία προσφορά ήταν από τη σουηδική πολεμική βιομηχανία που πουλούσε «επιχειρησιακά έτοιμο» υποβρύχιο, με κόστος 197.000.000 ευρώ. Η δεύτερη ήταν η γαλλική προσφορά με κόστος 328.000.000 ευρώ. Επρόκειτο για ένα υποβρύχιο το οποίο οι Γάλλοι είχαν ήδη σχεδιάσει και ετοιμάζονταν να προχωρήσουν στην κατασκευή του. Η ελληνική κυβέρνηση, ωστόσο, δεν ασχολήθηκε καθόλου με άλλες προσφορές και με κλειστά μάτια προχώρησε στη συμφωνία με τους Γερμανούς, χωρίς μάλιστα να υπογράψει σύμβαση κόστους, με αποτέλεσμα να ψωνίσει τελικά ένα υποβρύχιο σε τιμή-έκπληξη – η σύμβαση που υπογράφηκε εκ των υστέρων προέβλεπε κόστος 463.000.000 ευρώ!
Πλήρωναν τις δόσεις χωρίς να παραλαμβάνουν
Οι συγκεκριμένες συμφωνίες φέρουν την υπογραφή του Α. Τσοχατζόπουλου. Στη συνέχεια, ωστόσο, τη θέση του υπουργού Εθνικής Άμυνας κατέλαβαν κατά σειρά ο Γιάννος Παπαντωνίου από το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια ο Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης από τη ΝΔ. Ενώ η μπόχα του σκανδάλου ήταν ήδη ανυπόφορη, οι τρεις υπουργοί που διαδέχτηκαν τον Α. Τσοχατζόπουλο, όχι μόνο δεν κατήγγειλαν τη σύμβαση, αλλά συνέχισαν να πληρώνουν τις δόσεις των συμβολαίων, χωρίς να παραλαμβάνουν νέα υποβρύχια και χωρίς να προχωρούν οι επισκευές στα παλαιότερα.
Στο όνομα της δήθεν διάσωσης των θέσεων εργασίας στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπως αποδεικνύεται από επίσημα έγγραφα, φρόντισαν –μέχρι το 2009– το ελληνικό δημόσιο να χρεωθεί:
Για τη σύμβαση 012Β/2000 («Αρχιμήδης»), που αφορά τα τρία συν ένανέα υποβρύχια, το ελληνικό δημόσιο έχει ήδη πληρώσει 1.395.300.000 ευρώ και υπολείπονται ακόμα 458.700.000 ευρώ βάσει της αρχικής σύμβασης, χωρίς να έχει παραληφθεί κανένα νέο υποβρύχιο Τ-214, ενώ το μοναδικό δείγμα είναι το «Παπανικολής», που γέρνει.
Για τη σύμβαση 021Β/2002 («Ποσειδών ΙΙ») ύψους 1.383.100.000 ευρώ, με επιπλέον κόστος 117.000.000 ευρώ, που αντιστοιχεί σε ανταλλακτικά για τα παλαιά υποβρύχια Τ-209, μέχρι την ενεργοποίηση της εκτελεστικής συμφωνίας (EDCA), είχαν καταβληθεί 637.800.000 συν 117.000.000 ευρώ, ενώ το πρώτο από τα τρία υποβρύχια για επισκευή, το «Ωκεανός», δεν είχε καν δοκιμαστεί.
Τόσο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ, δεν ενεργοποιούν τις ρήτρες ασφαλείας που υπάρχουν στις συμβάσεις. Μόνο λίγους μήνες πριν πέσει η κυβέρνηση της ΝΔ, στις 27/5/2009, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού αντιναύαρχος Γ. Καραμαλίκης ανακοινώνει ότι δεν θα προχωρήσει η παραλαβή του υποβρυχίου «Παπανικολής» για λόγους «τεχνικούς και ψυχολογικούς»! Διά στόματος του αντιναυάρχου, η κυβέρνηση ουσιαστικά ξεκαθαρίζει ότι θα αποδεχθεί τα άλλα τρία υποβρύχια («Πιπίνος», «Ματρώζος» και «Κατσώνης») τύπου Τ-214, και στη θέση του «Παπανικολή» θα παραγγείλει ακόμη ένα. Επίσης, δεσμεύεται ότι από τα παλαιότερα υποβρύχια, θα εκσυγχρονίσει μόνο το «Ωκεανός» και, έναντι των άλλων δύο που θα επισκεύαζε, θα παραγγείλει δύο υποβρύχια Τ-209 και πάλι από την ίδια γερμανική εταιρεία, δηλώνοντας μάλιστα πρόθυμη να τροποποιήσει τις ήδη σκανδαλώδεις συμβάσεις για να βγάλει λάδι τους Γερμανούς.
Στο μεταξύ, γίνονται δίκες στη Γερμανία στις οποίες τιμωρούνται δύο υψηλόβαθμα στελέχη της HDW, γιατί, όπως παραδέχτηκαν, προχώρησαν σε χρηματισμό πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων στην Ελλάδα για την ανάληψη της κατασκευής των υποβρυχίων από τη γερμανική εταιρεία. Ταυτόχρονα, βρισκόταν σε εξέλιξη έρευνα του ΣΔΟΕ στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά –που τότε ανήκαν στην HDW– με τους δημοσίους υπαλλήλους να ανακαλύπτουν πλαστά τιμολόγια, εικονικές τιμολογήσεις, μη ολοκλήρωση των αντισταθμιστικών ωφελημάτων, ανύπαρκτες πληρωμές…
Το έγκλημα ολοκληρώνει ο Βενιζέλος …
Κι όμως, κανένα από τα παραπάνω «όπλα» δεν χρησιμοποιείται απέναντι στους Γερμανούς. Στις 4 Οκτωβρίου 2009, το ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση και ο Ε. Βενιζέλος αναλαμβάνει τη θέση του υπουργού Εθνικής Άμυνας. Μόλις 9 μέρες μετά, στις 13/10/2009, η γερμανική πολυεθνική ThyssenKrupp, που στο μεταξύ έχει εξαγοράσει την HDW, η οποία είχε συνάψει την αρχική συμφωνία για τα υποβρύχια και είναι κάτοχος του 50% των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, ανακοινώνει πως αποχωρεί από αυτά και το πρόγραμμα κατασκευής των υποβρυχίων –όπως και οι εργαζόμενοι των ναυπηγείων– μένουν στον αέρα.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου πιάνει δουλειά. Ο τότε στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού Χάρης Παμπούκης και ο αδελφός του πρωθυπουργού Νίκος Παπανδρέου πηγαινοέρχονται στο Αμπού Ντάμπι, αναζητώντας αγοραστές για τα ναυπηγεία, που θα αναλάβουν και την κατασκευή των υποβρυχίων. Το «ντιλ» τελικά κλείνει ο ίδιος ο Ε. Βενιζέλος, ο οποίος πραγματοποιεί με τη σειρά του ταξίδια στο Αμπού Ντάμπι και έρχεται σε συμφωνία με τον γαλλολιβανέζο επιχειρηματία Ισκαντάρ Σάφα, βασικό μέτοχο της εταιρείας Αbu Dhabi Mar LLC. Στις 10 Μαρτίου 2010, ο Ε. Βενιζέλος ανακοινώνει ότι μετά από διαπραγματεύσεις με τον εκτελεστικό πρόεδρο της Αbu Dhabi Mar I. Σάφα και τον εκτελεστικό πρόεδρο της ThyssenKrupp H. Atzpontien, ο ίδιος ως πληρεξούσιος του ελληνικού δημοσίου και οι άλλοι ως διάδοχοι της αρχικής συμφωνίας κατασκευής των υποβρυχίων, συμφώνησαν να συνεχιστούν τα προγράμματα «Αρχιμήδης» και «Ποσειδών ΙΙ».
Η συμφωνία για τη μεταβίβαση των ναυπηγείων στην Abu Dhabi Mar υπογράφεται τελικά στις 18 Μαρτίου 2010 και ολοκληρώνεται το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους με την αναγνώριση οφειλής του ελληνικού δημοσίου προς τα ναυπηγεία περί τα 1,3 δισ. ευρώ. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, στις 29 Σεπτεμβρίου 2010 κυρώθηκε από την ελληνική Βουλή ο νόμος 3885/2010 και την επόμενη μέρα υπογράφτηκε από τους υπουργούς Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου και Εθνικής Άμυνας Ε. Βενιζέλο η «εκτελεστική συμφωνία» εξαγοράς των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά ανάμεσα στις εταιρίες Ελληνικά Ναυπηγεία ΑΕ, HDW, Αbu Dhabi Mar και ThyssenKrupp.
Με άλλα λόγια, η μεταβίβαση του 75% των μετοχών των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (50% από τους Γερμανούς και 25% από το ελληνικό δημόσιο) στην εταιρεία του Ισκαντάρ Σάφα επικυρώθηκε και με νόμο από τη Βουλή το φθινόπωρο του 2010. Ακόμα πιο προκλητικό είναι το γεγονός ότι η τροπολογία για τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά εντάχθηκε σε νομοσχέδιο για την… «Ηλεκτρονική καταχώριση και εκτέλεση ιατρικών συνταγών και παραπεμπτικών ιατρικών πράξεων» (Ν. 3892/2010)!
Ο νέος ιδιοκτήτης των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, η εταιρεία από το Αμπού Ντάμπι, έχει μετοχικό κεφάλαιο μόλις 26.000 ευρώ, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον Ε. Βενιζέλο να της προσφέρει στο πιάτο τα μεγαλύτερα ναυπηγεία της χώρας και κρατικές παραγγελίες εκατοντάδων εκατομμυρίων.
Εκτός κι αν ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας γνώριζε αυτό που κυκλοφορούσε ευρέως στην πιάτσα, ότι η συμφωνία με την Αbu Dhabi Mar έγινε για λόγους επικοινωνιακούς και παραπλανητικούς, ενώ στην ουσία κύριος μέτοχος του 75% των ναυπηγείων θα ήταν μια γερμανική ΕΠΕ, η Horn Beteiligungs GmbH, με έδρα τη Βηρυτό. Ή αν υπήρχαν κι άλλα «αντισταθμιστικά» οφέλη.
Ίσως γι’ αυτό η νέα σύμβαση είναι ακόμη πιο σκανδαλώδης από την προηγούμενη, σε βαθμό που θυμίζει… αποικιοκρατία. Η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να παραλάβει τελικά το υποβρύχιο «Παπανικολής» με έκπτωση και στη συνέχεια να βρει κάποιο άλλο κράτος για να το μεταπουλήσει. Δεσμεύτηκε επίσης να παραγγείλει άλλα δύο υποβρύχια τύπου Τ-214 στην τιμή των 500.000.000 ευρώ το καθένα, πληρώνοντας μάλιστα προκαταβολικά ένα μεγάλο ποσό. Από τα υποβρύχια που περιλαμβάνονταν στο Πρόγραμμα «Ποσειδών ΙΙ», συμφώνησε να εκσυγχρονιστεί μόνο το υποβρύχιο «Ωκεανός», αλλά ταυτόχρονα το ελληνικό δημόσιο να πληρώσει τα ανταλλακτικά αξίας 117.000.000 ευρώ που προορίζονταν για τον εκσυγχρονισμό και των άλλων δύο υποβρυχίων του προγράμματος, που τελικά αποσύρθηκαν. Επιπλέον, η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να χαρίσει στα γερμανικά μονοπώλια τις ποινικές ρήτρες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ (υπολογίζονται σε 500 εκ. ευρώ) για τις προηγούμενες καθυστερήσεις, δέχτηκε να επιβάλει μηδενικές ρήτρες σε περίπτωση νέων καθυστερήσεων στην παράδοση των άλλων υποβρυχίων και υπέγραψε ότι οι πληρωμές του υπολοίπου των συμβάσεων θα γίνουν σε βάθος εννέα ετών με δόσεις περίπου 200.000.000 ευρώ ετησίως. Αυτή η ιδιαίτερα συμφέρουσα για τους… άλλους συμφωνία, φέρει την υπογραφή του Ε. Βενιζέλου.
Υπέγραψε τη διάλυση των ναυπηγείων
Το κυριότερο, όμως, ήταν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δρομολόγησε την ουσιαστική διάλυση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, μιας και αυτά δεν θα μπορούν για τα επόμενα 15 χρόνια να εκτελούν καμιά άλλη εμπορική δραστηριότητα, αφού η σύμβαση που υπογράφηκε προβλέπει ότι θα κατασκευάζουν μόνο πολεμικά σκάφη. Και οι εργαζόμενοι; Αφού χρησιμοποιήθηκαν ως άλλοθι για την υπογραφή των ληστρικών συμβάσεων, κανείς σήμερα δεν νοιάζεται για 1.200 εργαζόμενους, που βρίσκονται απλήρωτοι και χωρίς δουλειά.
Πώς δρομολογήθηκε το έγκλημα; Στις 2 Ιουλίου 2008, η ΕυρωπαϊκήΕπιτροπή ζήτησε από την Ελλάδα να ανακτήσει από τα Ελληνικά Ναυπηγεία τις κρατικές ενισχύσεις άνω των 230 εκατομμυρίων ευρώ που τους είχε παραχωρήσει. Τον Ιανουάριο του 2009, η Ελλάδα επικαλέστηκε την ανάγκη για την προστασία των εθνικών της συμφερόντων και δεσμεύτηκε για τον περιορισμό των ναυπηγείων μόνο σε στρατιωτικές δραστηριότητες για 15 χρόνια.
Τη δέσμευση αυτή ο Ε. Βενιζέλος την ενέταξε στο νόμο 3885/2010, βάζοντας ουσιαστικά την ταφόπλακα στα ναυπηγεία, που πλέον δεν μπορούν να επισκευάσουν ή να κατασκευάσουν ούτε εμπορικό καΐκι.
Το εξοργιστικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ τα ναυπηγεία του Σάφα δεν παραδίδουν ούτε δείγμα από τα νέα υποβρύχια, παρότι έχουν πάρει προκαταβολικά χρήματα, απαιτούν να πληρωθούν βάσει της νέας συμφωνίας! Αυτά και άλλα θαυμαστά αναφέρονται σε επιστολή που απηύθυνε στις 2 Δεκεμβρίου 2012 ο κ. Σάφα στον Ε. Βενιζέλο, που στο μεταξύ είχε ήδη προαχθεί σε υπουργό Οικονομικών. Ο γαλλολιβανέζος επιχειρηματίας διαμαρτύρεται γιατί η εταιρεία του δεν έχει λάβει το ποσό των 77,25 εκατομμυρίων ευρώ της δόσης του Νοεμβρίου του 2012, όπως προβλέπει η νέα σύμβαση για τα υποβρύχια. Ο κ. Σάφα αποκαλεί τον Ε. Βενιζέλο «εξοχότατο» και του ζητάει να καταβάλει τα χρήματα που απαιτούνται για την επανεκκίνηση του προγράμματος, απειλώντας με κομψό τρόπο ότι σε διαφορετική περίπτωση «διακινδυνεύει το πρόγραμμα και την επιβίωση του ναυπηγείου»…
Οι νέοι ιδιοκτήτες των ναυπηγείων ξεπερνούν κάθε όριο στις 27/04/2012, όταν ο Ανδρέας Βγενόπουλος, ως πληρεξούσιος δικηγόρος του κ. Σάφα, και όχι με την –πιο γνωστή– ιδιότητα του εκτελεστικού προέδρου της MARFIN, προσφεύγει στο Διεθνές Εμπορικό Δικαστήριο, εγκαλώντας την ελληνική κυβέρνηση γιατί δεν πληρώνει τις προβλεπόμενες δόσεις.
Πού το βρήκαν τόσο θράσος; Τους το εξέθρεψε, προφανώς, η ανοχή των κυβερνώντων επί σειρά ετών, που δέχτηκαν να πληρώσουν 2,3 δισ. για να παραλάβουν μόνο ένα υποβρύχιο που γέρνει, δέχτηκαν να συνεχίσει να πληρώνει το ελληνικό δημόσιο για άλλα έξι υποβρύχια και τα ανταλλακτικά που δεν εμφανίζονται πουθενά, δέχτηκαν να δεσμεύσουν το ελληνικό δημόσιο με μια συμφωνία που στο τέλος, στην καλύτερη περίπτωση, θα καταλήξει σε έναν παροπλισμένο σάπιο στόλο υποβρυχίων, που δεν θα μπορούν να έχουν πολεμική χρήση, αφού δεν έχει συμπεριληφθεί η απλή πρόβλεψη να έχουν… τορπίλες!
Ε, αξίζει να αναρωτηθούμε ποιος κερδίζει από το έγκλημα.
Πηγή
==================
Οι καταστροφικές ιδιωτικοποιήσεις...
1) Οι καταστροφικές ιδιωτικοποιήσεις...
Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν αποτελούν ιδεολογικό αυτοσκοπό, αλλά αναγκαιότητα για την καλύτερη και αποδοτικότερη λειτουργία της κοινωνίας και της οικονομίας.
Οι ιδιωτικοποιήσεις κρατικών μονοπωλίων έχουν νόημα μόνο με το άνοιγμα των συγκεκριμένων αγορών στον ελεύθερο ανταγωνισμό. Αντιθέτως, η μετατροπή ενός κρατικού μονοπωλίου σε ιδιωτικό μονοπώλιο μπορεί να χειροτερέψει την κατάσταση για την κοινωνία και την οικονομία.
Να προσφέρει δηλαδή χαμηλότερου επιπέδου υπηρεσίες σε ακριβότερες τιμές. Το ζητούμενο αλλά και ο γνώμονας που πρέπει να γίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η προσφορά καλύτερων υπηρεσιών σε φθηνότερες τιμές.
Δείγμα επιτυχημένης ιδιωτικοποίησης και απελευθέρωσης αγοράς είναι του ΟΤΕ στις τηλεπικοινωνίες. Η αγορά λειτουργεί υπό αποτελεσματικό ανταγωνισμό και οι πολίτες απολαμβάνουν επίπεδο υπηρεσιών ανάλογο των ανεπτυγμένων κοινωνιών σε σύγκριση με την προηγούμενη της απελευθέρωσης κατάσταση. Αν αφαιρεθούν οι υπερβολικοί κρατικοί φόροι οι Έλληνες θα είχαν την ευκαιρία να απολαμβάνουν και καλύτερες υπηρεσίες σε φθηνότερες τιμές.
Αποτυχημένο δείγμα ιδιωτικοποίησης αποτελούν τα ναυπηγεία. Η εταιρεία παραδόθηκε σε ιδιώτη με τη σιωπηρή δέσμευση του κράτους να αποτελεί το μοναδικό πελάτη, με αδιευκρίνιστό κόστος και περιθώριο κέρδους επί των προσφερόμενων υπηρεσιών. Αντί να υπολογίζει τους εργαζόμενους των ναυπηγείων στον αριθμό όσων αμείβονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, τους καταμετρά στον ιδιωτικό τομέα, ενώ συνεχίζει να τους πληρώνει το κράτος. Αυτό αποτελεί τη βάση του σκανδάλου των υποβρυχίων.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις είτε του ΠΑΣΟΚ, είτε της Νέας Δημοκρατίας με τις ευλογίες της άκρας αριστεράς και δεξιάς, δεν επιθυμούν να ιδιωτικοποιήσουν καμία ΔΕΚΟ και αν μπορούσαν θα διόριζαν όλους τους ψηφοφόρους στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, με αντάλλαγμα τις ψήφους που τους εξασφαλίζουν τη νομή της εξουσίας και την «κουτάλα» που τους εξασφαλίζει πρόσβαση στην «χύτρα» του κρατικού προϋπολογισμού.
Οι ιδιωτικοποιήσεις τους προέκυψαν ως πιέσεις από όσους επιδοτούσαν και δάνειζαν την ελληνική οικονομία προκειμένου αυτή να συγκλίνει με τις άλλες ευρωπαϊκές στα πλαίσια της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.
Καθώς αναγκάστηκαν έξωθεν, ο τρόπος που επιδιώκουν να τις κάνουν είναι με γνώμονα την εξυπηρέτηση διαφόρων ολιγαρχών και πρόσκαιρα των κρατικών ταμείων, προκειμένου να καταβάλουν τα εφαπάξ, τις συντάξεις και τους μισθούς μέχρι τις επόμενες εκλογές, ώστε να αποσπάσουν τις απαραίτητες ψήφους...
Αντί λοιπόν να ιδιωτικοποιούν με γνώμονα το άνοιγμα των αγορών και την εξασφάλιση αποτελεσματικού ανταγωνισμού μεταξύ των ιδιωτών, το κάνουν με τρόπους που είναι βέβαιο πως θα αποδειχθούν επιζήμιοι για την κοινωνία και την οικονομία.
Έτσι αντί να ανοίξουν την αγορά του τζόγου, στην περίπτωση του ΟΠΑΠ μετέτρεψαν ένα κρατικό μονοπώλιο σε ιδιωτικό.
Στην περίπτωση των λιμανιών αντί να δημιουργήσουν στην Αττική τις προϋποθέσεις του ανταγωνισμού με την εκχώρηση δυο-τριών διαφορετικών λιμανιών σε διαφορετικούς ιδιώτες, οι οποίοι θα ανταγωνίζονται να προσελκύσουν πελάτες από εμπορικά, ακτοπλοϊα, και κρουαζιέρα, δημιουργούν ένα ιδιωτικό μονοπώλιο...
Αν το ιδιωτικό μονοπώλιο αύριο αποφασίσει να κερδίσει περισσότερα, ανεβάζοντας το κόστος για τα πλοία, με ποιο τρόπο θα προστατέψει την οικονομία και την κοινωνία;
Είναι θετικό που εκπορθούνται τα κρατικά μονοπώλια, τα οποία μέσω των ισόβιων διοικήσεων της μάστιγας των συνδικαλιστών, αλλά η δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων δεν αποτελεί την καλύτερη λύση για την οικονομία και την κοινωνία.
Επιπλέον, όσοι σχεδιάζουν τη μετατροπή των κρατικών μονοπωλίων σε ιδιωτικά, αποδίδουν τις αντιρρήσεις των ευρωπαϊκών θεσμών στο φόβο ή ιδιοτελείς σκοπούς έναντι των ανταγωνιστών κινέζων. Συχνά κρύβονται ιδιοτελείς σκοποί, αλλά συνήθως πρόκειται για αντιδράσεις στο αυτονόητο, την παράδοση της κοινωνίας και οικονομίας σε ιδιωτικά μονοπώλια.
Το νερό δεν μοιάζει με το φυσικό αέρα. Το νερό για να φτάσει στη βρύση μας χρειάζεται κάπου να συγκεντρώνεται, μέσω αγωγών να μεταφέρεται κοντά στην πόλη, μετά να φιλτράρεται και μέσω του δικτύου να παροχετεύεται σε ιδιώτες και επιχειρήσεις που το χρειάζονται.
Ολη αυτή η διαδικασία έχει ένα κόστος. Ο ιδιώτης σε αντίθεση με το κράτος μπορεί να κρατά αυτό το κόστος χαμηλά, άρα να προσφέρει νερό σε καλύτερες τιμές.
Η ιδιαιτερότητα με το νερό στην Αθήνα είναι πως δεν μπορεί να αναπτυχθούν ανταγωνιστικές υπηρεσίες. Εκτός αν φτιαχτούν τεχνητές λίμνες και λεκάνες απορροής που θα τις γεμίζουν.
Κατά συνέπεια η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ με τον τρόπο που γίνεται, επί της ουσίας είναι μετατροπή ενός κρατικού μονοπωλίου σε ιδιωτικό. Αυτό μπορεί να μειώσει τις τεράστιες απώλειες νερού του δικτύου λόγω της αναποτελεσματικής κρατικής διαχείρισης, αλλά ο ιδιώτης δεν έχει κανένα λόγο να προσφέρει ανταγωνιστικές υπηρεσίες. Δηλαδή, την καλύτερη δυνατή ποιότητα στην χαμηλότερη τιμή.
Ο τρόπος που γίνονται πολλές από τις ιδιωτικοποιήσεις αντί να βελτιώσουν τις παρεχόμενες υπηρεσίες προς την οικονομία και την κοινωνία, είναι πιθανό να τις επιδεινώσουν.
Δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποιο οργανωμένο σχέδιο προκειμένου να πληγεί η αποτελεσματικότητα της ιδιωτικής οικονομίας, αλλά ανεπάρκεια προσώπων και αντιλήψεων στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Από τη μια η λαϊκή δεξιά και λαϊκή κεντροαριστερά για να λάβει τις δόσεις των δανείων ιδιωτικοποιεί στρατηγικούς τομείς όπως-όπως και από την άλλη η «παλαβή» αριστερά που δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του κόστους και της ανταγωνιστικότητας και πλέει στη Νιρβάνα της βεβαιότητας πως υπάρχει «δωρεάν γεύμα»...
Οι περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις όπως γίνονται θα δυσφημίσουν το ρόλο και την αποδοτικότητά τους στην οικονομική ανάπτυξη και τη διαβίωση των πολιτών. Θα έχουν δηλαδή το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που πέτυχαν σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης...
2) Οι συνέπειες της γοητείας του ρίσκου...
Ο παίκτης απλώνει την παλάμη με τα δάχτυλα ανοιχτά και με το άλλο χέρι προσπαθεί να καρφώσει ένα μαχαίρι στα κενά μεταξύ των δαχτύλων, με ταχύτητα. Νικητής βγαίνει όποιο καταφέρει περισσότερες μαχαιριές σε ένα ορισμένο χρόνο, χωρίς να αγγίξει κάποιο δάχτυλο.
Πηγή:www.capital.gr
=====================
Σχόλια