(Δεν) δουλεύει το μαγαζί…

Δεν δουλεύει το μαγαζί: Γερμανία 52,1%! Δανία 43,6%! Ολλανδία, κρατηθείτε: 63%!! Τι είναι αυτά; Ποσοστά αποχής στις ευρωεκλογές! Αυστρία, 54,3%!

Πάμε στο «Νησί». Βρετανία: 64% αποχή! Πάμε στους «χορτασμένους», Σουηδία: 54,3% αποχή! Φινλανδία: 59,1%! Γαλλία, η «ψυχή» της Ευρώπης. Εκτός απ’ την άνοδο των Λεπενικών του Εθνικού Μετώπου, ταβάνι βάρεσε και η αποχή: 56,5%! Στη διπλανή και βασανισμένη Ισπανία (με τον εκεί δικομματισμό να καταρρέει) η αποχή έφθασε το 54,1%!

• Ενώ στην εξαθλιωμένη Πορτογαλία, που «βγήκε» προσφάτως απ’ τα Μνημόνια (παρ’ ότι δεν την κυβερνά ο Σαμαρομπαλτάκος), η αποχή βάρεσε 65,5%!! Δεν δουλεύει το μαγαζί στη δύση της Δύσης, αλλά δεν δουλεύει και στην ανατολή της. Στις χώρες του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ, που τώρα συναπαρτίζουν ένα ψηφιδωτό προτεκτοράτων, αποικιών, ειδικών οικονομικών ζωνών, σαντζακίων, και ζωτικών χώρων αλλωνών η αποχή έσπασε λέβητες: Λετονία 70%! Τσεχία 80%! Σλοβακία 87%!! – πάρτε ανάσα! Ουγγαρία 71,1%!Σλοβενία 79%! Ρουμανία 67,8%! Κροατία 74,9! Βουλγαρία 64,5% και στην Πολωνία (που διατηρεί ακόμα κάποιες φιλοδοξίες κρατικής υπόστασης) 77,3%!

Στην πολυβασανισμένη -για να γυρίσουμε στη δύση της Δύσης- Ιρλανδία (που γνωρίζει το τέταρτο μεγάλο κύμα μετανάστευσης στη νεότερη ιστορία της) απ’ τις ευρωεκλογές απείχε το 48%! Το 40% στην Ιταλία και το 56% στην Κύπρο. Δεν δουλεύει το μαγαζί, ή μάλλον δουλεύει με έναν τρόπο που στους πιο πολλούς προκαλεί αποξένωση και σε σημαντικό μέρος σκεπτικισμό ή αποστροφή. Οι Ευρωπαίοι πολίτες βλέπουν την Ενωση σαν μια γραφειοκρατία των τραπεζών και των τραστ, σαν ένα στράτευμα μισθοφόρων που έχει μπουκάρει στα κράτη τους, στις πόλεις τους, στα χωριά τους και κάνει κουμάντο με τον πιο άκαρδο αλλά και άξεστο τρόπο στους νόμους, τους κανόνες και τα ήθη με τα οποία ήταν συνηθισμένοι να ζουν. Η Ενωση χτυπάει κατακέφαλα συντηρητικές και προοδευτικές αντιλήψεις με έναν υπερταξικό και υπερεθνικό κομφορμισμό (αλλά και επικοινωνιακό βερμπαλισμό) που θυμίζει -ω, ναι- τις συντεχνιακές αντιλήψεις των φασιστών για τα κράτη, όπου κάθε τάξη πρέπει να παίζει ήσυχα και ωραία τον ρόλο της, αν δεν θέλουν οι ανήσυχοι να καταλήγουν στο περιθώριο ή στα ψυχιατρεία – ή σε κάθε άλλη σύγχρονη εκδοχή ενός στρατοπέδου καταναγκαστικής εργασίας.

Στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ενωση ο «τρόμος και η αθλιότητα του Γ’ Ράιχ» είναι οικονομικός, συμβαίνει σε πολλές χώρες -και στις χορτασμένες- κι απλώνεται παντού.

Αυτή η παρακμή και η εξαθλίωση, αν παγιωθεί, αν βαθύνει κι άλλο, ο μόνος τρόπος για να διαιωνίζεται θα είναι τα πραξικοπήματα (πολιτικά στην αρχή, στρατιωτικά στη συνέχεια) και η εγκαθίδρυση τυραννιών. Ηδη στην Ελλάδα πολιτικά πραξικοπήματα έχουν συμβεί, ενώ «η οικονομία της φρίκης» έχει πάρει πλέον μορφές οικονομικού ναζισμού. Κι επειδή η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, έχει γίνει η Ελλάδα του Μπαγκλαντές ή η Ελλάδα Καμπότζη – διότι σε αυτό το επίπεδο, στα έσχατα, στον πάτο, κατατάσσεται πλέον η χώρα μας εις ό,τι αφορά τη δυστυχία της εργασίας.

• Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας κι άλλοι διεθνείς οργανισμοί που ασχολούνται με τις συνθήκες δουλειάς διεθνώς διεκτραγωδούν τη ζούγκλα, τη μαφιόζικη ζούγκλα που έχει υποκαταστήσει την εργασιακή νομιμότητα στη χώρα μας. Νόμος πλέον είναι ό,τι γουστάρει το αφεντικό. Που δεν σε πληρώνει, που σε απασχολεί με ατομική σύβαση ή χωρίς καν σύμβαση, που σε απολύει όποτε θέλει, νόμος «στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη», έτσι όπως κατάντησε η εργασία στη χώρα μας είναι η μαύρη εργασία. 
• Οπως και η εργασία για «μαύρους», καθώς τους εννοούσαν οι αποικιοκράτες. Στη χώρα μας πλέον εγκαταλείπονται παιδιά στην τύχη τους, τα «παρκάρουν» σε συγγενείς και ιδρύματα γονείς που δεν έχουν να τα θρέψουν, «ανάξιοι γονείς» όπως θα έλεγε ο κυρ Πάγκαλος, η κυρία Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, ο κ. Πρωθυπουργός ή όποιος άλλος τούς έκανε παρίες και τάλαινες.
• Εχω σιχαθεί -επιτρέψτε μου- μου γυρίζουν τα έντερα να βλέπω τους ανάλγητους πολιτικούς που ψήφισαν τους ανθρωποκτόνους νόμους να ζουν τη ζωή τους σαν να μην τρέχει τίποτα, υπεράνω αυτοκτονιών, να κομπάζουν όπως ο κ. Βενιζέλος ότι το κόμμα του ανέβηκε εν σχέσει με τα… γκάλοπ κι ας έπεσε τέσσερις ακόμα μονάδες, είναι ύβρις για την πατρίδα να αγορεύει αυτός ο άνθρωπος πλήρης κακίας, με το μάτι του να γυαλίζει, εκτοξεύοντας προς τους πάντες απειλές που γαβγίζουν, ειρωνείες που σαρκάζουν, συκοφαντίες που χορεύουν το χορό των εφτά πέπλων, ένας αλαζών που ό,τι έχει πιάσει το χέρι του το έχει κάνει στάχτη – δεν δουλεύει το μαγαζί. Ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη. Εχει γίνει το «μαγαζάκι του τρόμου» κι αλίμονο στον καθέναν μας, έναν-έναν με τη σειρά του. Στη χώρα μας έχει κηρυχθεί εσωτερικό χρεωστάσιο, τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται από 60 δισ. έως προσφάτως, σε ελάχιστο χρόνο, έχουν ανέβει στα 71 δισ. (εξ ων τα 39 δισ. αφορούν σε επιχειρηματικά δάνεια, τα υπόλοιπα κυρίως σε στεγαστικά). 
• Το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά 50 δισ. και το εθνικό χρέος έχει εκτιναχθεί στο 170% του ΑΕΠ – όμως αυτά είναι «χθεσινά νέα» και ο Θεός να βάλει το χέρι του για τα αυριανά – αν δεν του το κόψει ο κ. Βενιζέλος. Αν δεν σου ξεριζώσει τη γλώσσα εσένα που μιλάς εκεί πίσω και μουρμουρίζεις ότι δεν πάνε καλά τα πράγματα, καλά πάνε! σκάσε! Σου μιλούν ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος με απόλυτο σεβασμό στον πόνο που σου προκαλούν, σκάσε κι άκου και μην αντιμιλάς, θα προκαλέσεις «ατύχημα», θα φέρεις τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και θα δημιουργήσεις «αστάθεια». Θέλεις να πάψει η Ελλάδα να είναι Μπαγκλαντές; θέλεις πίσω νοσοκομεία, μεροκάματα και σχολεία; πώς; με τι λεφτά; αν δεν πουλήσουμε ΔΕΗ, ποτάμια, παραλίες, λίμνες, με τι λεφτά θα συνεχίσουν να (σε) τρώνε αυτοί που σου φάγανε τον μισθό, τα ασφαλιστικά, το μαγαζάκι σου, το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου; 

Οι εκλογές έγιναν, τελείωσαν! λάβαμε το μήνυμα. Θα κάνουμε ορισμένες βελτιώσεις. Λόγου χάριν, το μπόνους των πενήντα εδρών για το πρώτο κόμμα – αφού ωφεληθήκαμε από αυτό, τώρα, που δεν είμαστε πια πρώτο κόμμα, μπορούμε να το αλλάξουμε. Οχι, δεν σε δουλεύω, είσαι  πολύ χαζός για να καταλάβεις πότε σε δουλεύω και πότε όχι. Εγέρθητου όταν σου μιλάω, είμαι ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος ΕΓΩ! Είμαι μεγαλύτερο θηρίο απ’ την προπαγάνδα ΕΓΩ! ΕΓΩ την προπαγάνδα την τρώω για κολατσιό! Είμαι ΕΓΩ ο κακός δαίμων της Ελλάδας κι όπως θέλω ΕΓΩ με λένε. Βενιζέλο και Σαμαρά και Στουρνάρα και Γιωργάκη και Σημίτη και κυρ Φώτη, όπως θέλω με λένε και λογαριασμό δεν θα σας δώσω. Οι εκλογές έγιναν, το μήνυμα το λάβαμε…

Περισκόπιο εν όψει…

Τα δύο ακροδεξιά (νεοναζιστικά) κόμματα, Σβόμποντα και Δεξιός Τομέας, που ανέτρεψαν με πραξικόπημα τη δεξιά κι ολιγαρχική (πλην όμως εκλεγμένη) κυβέρνηση της Ουκρανίας, έλαβαν στις εκεί εκλογές 1,3% το πρώτο και 1% το δεύτερο. Εκαναν οι φασίστες τη βρόμικη δουλειά, σκότωσαν κόσμο, δίχασαν την κοινωνία, οδήγησαν σε διαμελισμό την πατρίδα τους και τώρα τα αφεντικά τους τούς πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων. Τις εκλογές κέρδισε ο μεγιστάνας του χρήματος («ολιγάρχης» στη μετασοβιετική γλώσσα) κ. Ποροσένκο, όστις φαίνεται να γνωρίζει ώς πού πρέπει να τα έχει καλά με τους Γερμανούς, πώς να τα έχει καλά με τους Ρώσους και πώς να κρατά στο παίγνιο τους Αμερικανούς.

Καλημέρα σας και πρόκειται για την επαύριο μιας ιστορικής ημέρας, της 25ης Μαΐου, όταν η Αριστερά στην Ελλάδα ανεδείχθη εν μέσω κρίσης ως η πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα και όταν η Ελλάδα, εν μέσω ευρωπαϊκής κρίσης, καθίσταται με επιλογή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού το πρώτο προπύργιο (με την ελπίδα να ακολουθήσουν κι άλλα) ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που αφανίζει τη Γηραιά Ηπειρο.

• Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε πολλά επίπεδα. Κερδίζει πολλούς και σημαντικούς δήμους σε όλην την επικράτεια, ενώ διέθετε μόνον ελάχιστους, αναλαμβάνει τη διοίκηση σε δύο Περιφέρειες, εξ ων η μία κρίσιμη, αυτή της Αττικής, κι επιπλέον πλήθος στελεχών του μπαίνουν στα περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια όλης της χώρας. Παρά τα αυτογκόλ που σημείωσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλην αυτήν τη διαδικασία, παρά την έλλειψη αυτοδιοικητικής πείρας και το ανοργάνωτον που χαρακτηρίζει πολλές απ’ τις οργανώσεις του, ο λαός «έσπρωξε» την Αριστερά μπροστά στα βαθειά να δείξει τι ψάρια πιάνει. Αν η Αριστερά δεν έχανε με την ευγενική φροντίδα του ΚΚΕ τον Δήμο Αθηναίων (χάριν του ακομμάτιστου από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ν.Δ., Ποταμιού κι Ελιάς κυρ Καμίνη), η πρόκληση αλλά και η επιτυχία (καθώς και η σημειολογία της επιτυχίας) θα ήταν μεγαλύτερη.

Το εθνικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές δεν αλλάζει άμεσα την κατάσταση, αλλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την αλλαγή της. Δεν οδηγεί άμεσα σε εθνικές εκλογές, αλλά δείχνει την ανάγκη για την επίσπευσή τους. Διότι η δυσαρμονία της θέλησης του εκλογικού σώματος με την αποτύπωσή της στη Βουλή στη βάση των προηγούμενων εκλογών είναι προφανέστατη. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ μείωσαν τη δύναμή τους από κοινού κατά 11 μονάδες, ενώ η διακρίβωση της δεδηλωμένης στο Κοινοβούλιο θα είναι ένα διαρκώς ζητούμενο.

Ο κ. Σαμαράς πανηγύρισε την ήττα του μόνον για λόγους επικοινωνιακούς. Εδράζοντας τη στάση του στην εκτίμηση ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν δημιουργεί συνθήκες ανατροπής. Παραδόξως, συμφωνεί μαζί του και ο κ. Κουτσούμπας, δηλώνοντας: «Το συνολικό αποτέλεσμα δεν δείχνει ανατροπή του συνολικού αντιλαϊκού πολιτικού συσχετισμού». Αν ήταν έτσι, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε προς τα όσα πορευόμαστε απρόσκοπτα, μάλιστα με την κυβέρνηση να έχει και τη δυνατότητα ορισμένων «βελτιωτικών» κινήσεων όπως ο ανασχηματισμός, πάντα για λόγους επικοινωνιακούς, διότι για τα ουσιώδη η κυβέρνηση δεν έχει κανένα περιθώριο ελιγμών, πάρεξ της επ’ ακριβώς εκτέλεσης των εντολών της Τρόικας.

Μπορεί λοιπόν ο κ. Κουτσούμπας (και πάλι) να εκτιμά ότι, παρά την άνοδο του κόμματός του, το «αποτέλεσμα δεν συνιστά νέο πολιτικό σκηνικό προς όφελος του λαού», η πραγματικότητα όμως άλλα κελεύει: ο κ. Σαμαράς και ο ομόσταβλός του κ. Βενιζέλος είναι πλέον υποχρεωμένοι να κυβερνούν επί ξηρού ακμής, με τη σπάθη του Δαμοκλή πάνω απ’ το κεφάλι τους. Με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα, ο κ. Σαμαράς θα είναι υποχρεωμένος να περάσει εφαρμοστικούς νόμους του Μεσοπρόθεσμου (νόμους άγριους και κανιβαλικούς) απεκδυόμενος την (προεκλογική) ρητορική περί τέλους των μνημονίων, περί ανάκαμψης κι άλλων συναφών φληναφημάτων.

• Η Τρόικα έρχεται τον Ιούνιο. Θα εκδώσει όρντινα προκειμένου να λάβουμε τις επόμενες δύο ανθυποδόσεις. Ως τον Σεπτέμβρη θα ληφθούν νέα μέτρα για τις επικουρικές, θα «συζητηθεί» (διάβαζε: θα ζητηθεί) η παράταση της έκτακτης εισφοράς (διάβαζε: συμφοράς) ώς το 2015 ή και πέραν αυτού. Η Τρόικα ήδη διαμηνύει, άρα θέτει, θέμα «απρόβλεπτου» (νέου) δημοσιονομικού κενού ύψους 6 δισ. ευρώ. Και πάει λέγοντας. Συνεπώς, πολύ δύσκολα πλέον ο κ. Σαμαράς θα μπορέσει να κυβερνήσει κάνοντας μαγκιές και τσαμπουκάδες, με προεδρικά και κατεπείγουσες διαδικασίες, λέγοντας ψέματα και υπεκφεύγοντας, παραβιάζοντας συστηματικά το Σύνταγμα – κατά όλα τούτα κι άλλα το «πολιτικό σκηνικό» έχει αλλάξει κι έχει αλλάξει δραματικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη δύναμη που του έδωσε ο λαός πέτυχε μια εν δυνάμει ανατροπή, η οποία μπορεί να ολοκληρωθεί από στιγμή σε στιγμή. Ας προετοιμάζεται για τη διακυβέρνηση και ας δείξει στον λαό ότι προετοιμάζεται καλύτερα από όσον έχει δείξει ώς τώρα.

Οσο γράφονται αυτές οι γραμμές η κυβέρνηση ετοιμάζεται εκτός από παράκτιες περιοχές να φάει και παρόχθιες, σε λίμνες και ποτάμια, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, είναι υποχρεωμένη να δρα έτσι, είναι δεσμευμένη απ’ όσα έχει συμφωνήσει με τους δανειστές κι εντολοδόχους μας. Απέναντί τους μόνον υποταγή μπορούν να δείχνουν τα παρ’ ημίν ανδρείκελα, υποταγή και υπερβάλλοντα ζήλο, όπως ο κ. Βενιζέλος, όταν, μόνος αυτός, διακηρύσσει ότι το χρέος είναι βιώσιμο!
Αλλο τόσο βιώσιμο είναι και το ΠΑΣΟΚ κρεμασμένο απ’ την Ελιά να σπαρταράει και να ψυχορραγεί λέγοντας ανοησίες για… αύξηση του ποσοστού του εν σχέσει με τα…γκάλοπ(!!!) ταυτίζοντας τον εαυτόν του με την πατρίδα και τρεις-τέσσερις γαλαξίες με το εγώ του αρχηγού του, ενός ανθρώπου που βάσκανος η μοίρα θέλησε να πρωταγωνιστήσει τα τελευταία χρόνια στις τύχες της χώρας, οδηγώντας, αυτός και το σινάφι του, την πατρίδα σε βαθειά παρακμή και τη δημοκρατία σε επικίνδυνο εκφυλισμό.

• Συμπτώματα αυτού του εκφυλισμού της δημοκρατίας είναι τα παρα-πολιτικά (Μώραλης και Μπέος), καθώς και τα α-πολιτικά (Ποτάμι) σχήματα που έκαναν την εμφάνισή τους επ’ εσχάτοις στην πολιτική ζωή. Ο… δημοτικός σύμβουλος(!) κ. Μαρινάκης να βγάζει διάγγελμα στους Πειραιώτες, ο κ. Μπέος να αναφέρεται στους καλλιτέχνες με τον τρόπο που αναφερόταν (ακριβώς) ο Γκαίμπελς, οι δεξιοί να υπερψηφίζουν Σπυράκη, οι «ελιές» Καψή και ο κ. Θεοδωράκης να ανακαλύπτει ότι με 5-6% «δεν πάει σπίτι του», αλλά για καινούριο σακίδιο με νέες ιδέες, όπως εκείνες ενός άθλιου υποψηφίου του Ποταμιού που γύρναγε τα πάνελ κι έλεγε ότι η μείωση του κόστους εργασίας κάνει καλό στην απασχόληση! – δεν είναι κρέμα προσώπου η μείωση του κόστους εργασίας, χρυσέ μου, ούτε η ανεργία φραπεδιές στο Φίλιον.

Αυτόν τον εκφυλισμό της δημοκρατίας, όμως, περισσότερο όλων τον καταδεικνύει το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, αλλά και η πορεία πολλών, πολύμορφων και ποικιλώνυμων ακροδεξιών σχημάτων και κομμάτων στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών. Παρά τη ρητορική των κυρίαρχων ελίτ εναντίον τους (ψευδή, διότι η πολιτική αυτών των ελίτ τα γεννά), τα σχήματα αυτά πληθύνονται και προοδεύουν, διότι στα μάτια πολλών απ’ τους πολίτες, κι όχι απαραιτήτως μόνον των περιθωριοποιημένων, οι δημοκρατίες χρεωκοπούν. Ταυτισμένες με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, μιλώντας μια γλώσσα μεταμοντερνική και οργουελική, οι δημοκρατίες μοιάζουν να περιφρονούν τις λαϊκές παραδόσεις, το κοινό περί δικαίου αίσθημα, να σνομπάρουν τους κώδικες αρχών και τις αξίες που εμπνέουν πολλούς, και να αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως εμπορεύματα. Αποτέλεσμα η αποξένωση των πολιτών απ’ αυτές τις δημοκρατίες, ή μάλλον τις εκφυλισμένες και τυραννικές εκδοχές τους. Στα καθ’ ημάς, η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί πλέον μόνον στη βάση της καταγγελίας του ναζιστικού της πυρήνα -τα φασιστοειδή με ευκολία τον αρνούνται, όπως και με ευκολία μεταμορφώνονται ή καρφώνουν ο ένας τον άλλον- αλλά στη βάση της διείσδυσής τους στην κοινωνία σε πολλά επίπεδα. Απ’ τις μπίζνες που στήνουν με πρόθυμους ή απελπισμένους συνεταίρους στις γειτονιές, έως τις σχέσεις τους με το μεγάλο κεφάλαιο (που ιχνηλατούνται εύκολα απ’ τη δραστηριότητά τους στη Βουλή). (blogger: βλέπε κι' αυτό σχετικά) Οπως και να ’χει, η προσπάθεια των χιτλερικών αποβρασμάτων να γίνουν αποδεκτοί σε δομές, θεσμούς και κόλπα, τώρα μόλις αρχίζει. Αφού μπόρεσαν να εναρμονισθούν με τους κρατούντες ένας Γεωργιάδης ή ένας Βορίδης, γιατί να μην μπορέσουν να ενσωματωθούν ένας Κασιδιάρης ή ένας Παναγιώταρος; Θα στάξει η ουρά του Μπαλτάκου;

Για την ώρα επίκειται ο ανασχηματισμός. Κάπως θα πρέπει ο κ. Πρωθυπουργός να αποκαταστήσει τα τεθλιμμένα θύματα του αγώνα, Αρη Σπηλιωτόπουλο, Γιάννη Ιωαννίδη, Γιώργο Κουμουτσάκο και λοιπούς συγγενείς…
Πηγή