Είναι σίγουρο ότι αυτές οι γυναίκες δεν είναι πρώτη φορά που μάχονται για την επιβίωσή τους. Μπορεί στον 2ο ΠΠ να ήταν μικρά κορίτσια, αλλά οι αφηγήσεις, οι μνήμες των μεγαλύτερων "πέρασαν" στο μυαλό τους στο είναι τους. Με την πράξη τους αυτή γίνονται ένα με τους προγόνους τους, τους τιμούν και ανυψώνονται σ' ένα άλλο επίπεδο αυτοσυνειδησίας: αποκτούν συνείδηση όντων που έχουν λόγο στην ζωή τους, στην ιστορία τους.
Και ερχόμαστε στα δικά μας. Επί μια 30ετία "κατασκευάζεται συστηματικά ο δουλικός τύπος του Έλληνα", οικοδομούνται οι δουλικές συνειδήσεις, αφού οι περισσότεροι έπαψαν να είναι πολίτες, αλλά έγιναν πελάτες συμμοριών που για να εξαγοράσουν την σιωπή τους, πετούσαν κι' ένα κομμάτι ψωμί στην πλέμπα. Αυτός ο τύπος του ανθρώπου δεν μπορεί να βρει το σθένος σηκωθεί από τον καναπέ, έχει εξουθενωθεί. Στην υπηρέτηση αυτού του σκοπού, εκτός από τον άθλιο ρόλο της κλίκας των ΜΜΕ, έγινε συστηματική αποδόμηση της ιστορικής μνήμης και όχι μόνο...
Διάβασε σχετικά: "Μετά το τέλος" Γ. Παπαμιχαήλ, εκδόσεις "Πεδίο".
Δες επίσης σχετικά: Oύτε καν δούλοι... το μέλλον είναι εδώ!, αλλά και εδώ
Σχόλια