Η διαδικασία ψήφισης του πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα της νέας δόσης δανεικών από την τρόικα, την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου, περιείχε διάφορα στοιχεία εξευτελισμού των κοινοβουλευτικών θεσμών. Τέτοια ήταν η εισαγωγή και ψήφισή του με τη διαδικασία του «κατεπείγοντος» χωρίς να υπάρχει κατεπείγον (αφού τα χρεολύσια τα οποία θα καλύψει η δόση είναι καταβλητέα στα μέσα Μαΐου), κατά παράβαση του...άρθρου 76 του Συντάγματος, η παρεμβολή σωρείας άσχετων διατάξεων κατά παράβαση του άρθρου 74 Συντ. και άλλα. Το χειρότερο όμως από όλα ήταν η συμπεριφορά του πρωθυπουργού.
΄Οπως το συνηθίζει στα περίπου δύο χρόνια που κατέχει το αξίωμα, ο Αντώνης Σαμαράς απαξίωσε και πάλι να παραστεί έστω και για λίγα λεπτά στη Βουλή και να λάβει τον λόγο. Περιορίσθηκε να προσέλθει στην ψηφοφορία και να διαγράψει μέσα σε λίγα λεπτά από την κοινοβουλευτική ομάδα της «Νέας Δημοκρατίας» τον μοναδικό βουλευτή της τελευταίας ο οποίος σε ένα από τα άρθρα του πολυνομοσχεδίου αντί να υπερψηφίσει προτίμησε το «παρών». Η διαγραφή μάλιστα διεκπεραιώθηκε με θεατρικό τρόπο, αφού ο ηγεμόνας του κυβερνώντος κόμματος έγραψε επιδεικτικά ιδιόχειρο σημείωμα και το παρέδωσε στο Προεδρείο.
- Αποδεικνύεται έτσι, για ακόμη μια φορά, ότι το εσωκομματικό «πολίτευμα» στη Ν.Δ. (όπως άλλωστε και στο ΠΑΣΟΚ) είναι η απόλυτη μοναρχία. Ο αρχηγός του κόμματος είναι εκλεγμένος από τα μέλη και τους φίλους, αλλά τούτο επί της ουσίας δεν τον καθιστά λιγότερο μονάρχη από ό, τι ήταν π.χ. οι Οθωμανοί σουλτάνοι, που αποκεφάλιζαν με μεγάλη ευκολία τους βεζίρηδες και άλλους υποτακτικούς τους, όταν δεν τους ικανοποιούσαν. Απλά τότε επρόκειτο για κυριολεκτικό, αιματηρό αποκεφαλισμό, ενώ τώρα για συμβολική κίνηση, με το ίδιο όμως πολιτικό αποτέλεσμα, αφού όποιος διαγραφεί δεν έχει, κατά κανόνα, ελπίδα επανεκλογής.
Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με κομματική πειθαρχία, αφού το ίδιο το κόμμα ως συλλογικός πολιτικός οργανισμός είναι στην πράξη «υπνωτισμένο» και τα όργανά του είτε αδρανούν είτε συνεδριάζουν μόνο για να επευφημήσουν τον «πρόεδρο»-αιρετό μονάρχη. Και βέβαια η «πειθαρχία» νοείται ως διαδικασία καταλογισμού ευθύνης ύστερα από απολογία και κρίση από αρμόδιο όργανο (ακόμη και στις ένοπλες δυνάμεις, πειθαρχική ποινή στον στρατιώτη δεν επιβάλει ο λοχίας, αλλά ο διοικητής της μονάδας, αφού πρώτα ακούσει τις εξηγήσεις του στην «αναφορά».) Εδώ όμως ο κομματικός ηγεμόνας λειτουργεί ως εισαγγελέας, ως δικαστής και ως δήμιος ταυτόχρονα, κατά παράβαση τόσο του Κανονισμού της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της «Νέας Δημοκρατίας» όσο και του άρθρου 29 παρ. 1 Συντ. (αρχή της εσωκομματικής δημοκρατίας).
Τα μέσα μαζικής «αποχαύνωσης» μας έχουν σταδιακά εθίσει σε παρόμοιες μοναρχικές συμπεριφορές σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τις θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικές και μάλιστα να μας ξενίζει αντίστροφα η ύπαρξη εσωκομματικής δημοκρατίας (π.χ. στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καθίσταται μόνιμος στόχος λοιδορίας για τις «συνιστώσες» του). Και επειδή βέβαια ο ηγεμονισμός συνοδεύεται συνήθως από αυθαιρεσία και αδιαφάνεια στην πολιτική και οικονομική διαχείριση, οι παραπάνω παθογένειες των κομμάτων εξουσίας δεν είναι καθόλου άσχετες με τις περιπέτειες της χώρας τα τελευταία ιδίως χρόνια. Στις επερχόμενες ευρωεκλογές ο ελληνικός λαός θα έχει μια ευκαιρία να αποδείξει πως έπαθε αλλά τουλάχιστον έμαθε.
Πηγή: chrysogonos
Σχόλια