Ακόμα και το ΔΝΤ στο τελευταίο αφιέρωμα του για το μέλλον της ευρωζώνης, το οποίο παρουσιάζει αναλυτικά η Καθημερινή της Κυριακής (09/03/14), αισθάνεται υποχρεωμένο να προδιαγράψει το ουσιαστικό τέλος της, αφού η εκδοχή της «ομοσπονδοποίησης» της ευρωζώνης, την οποία θεωρεί ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη διάσωση του ευρώ, είναι μάλλον ανέφικτη.
Το ΔΝΤ σε αυτήν την εκτίμηση του ίσως να επηρεάζεται και από πολιτικές στοχεύσεις, η διαπίστωση του, όμως, για την ευρωζώνη εδράζεται σε πραγματικά οικονομικά δεδομένα και οικονομικές παραμέτρους, που είναι, σχεδόν, ανεξάρτητες από σκοπιμότητες και έχουν βαθιά αντικειμενική υπόσταση, όπως επανειλημμένα έχει τονίσει η Iskra.
Κύκλοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς τόνιζαν ότι ιδιαίτερα για την Ελλάδα η έξοδος από την ευρωζώνη συνιστά όρο για τη διέξοδο από την κρίση και μάλιστα με προοδευτικό προσανατολισμό, ενώ υπογράμμιζαν ότι μια τέτοια έξοδος θα σήμαινε τη διάλυση της ευρωζώνης, με ένα, σχεδόν, αναγκαστικό ντόμινο αποχωρήσεων και άλλων χωρών.
ΤΟ ΠΟΛΥΣΕΛΙΔΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΔΝΤ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ
Τον τίτλο «Η Ευρωζώνη βρίσκεται στα μαύρα της τα χάλια», επέλεξε το ΔΝΤ για το πολυσέλιδο αφιέρωμα του σχετικά με το μέλλον της ευρωζώνης.
Το αφιέρωμα καταλήγει σε στο συμπέρασμα ότι οι μόνοι δρόμοι για την ευρωζώνη, είναι ή να αποκτήσει ομοσπονδιακή δομή, ή να διαλυθεί. Στην έκθεση του ΔΝΤ σημειώνεται μάλιστα πως όλα τα βήματα που έχουν γίνει μέχρι τώρα (τα χαρακτηρίζει θετικά) έχουν γίνει με χαρακτηριστικά αργούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα να έχουν μηδαμινή πρακτική σημασία.
Σημειώνει, επίσης, πως από το 2008, με το ξέσπασμα της πιστωτικής κρίσης, έγινε φανερό πως η ευρωζώνη δεν είχε καμία γραμμή άμυνας, ούτε ήταν έτοιμη πολιτικά, οικονομικά και νομισματικά ώστε να διαχειριστεί την κρίση και την ύφεση.
Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που θεωρητικά επέβαλε τη δημοσιονομική πειθαρχεία και τον έλεγχο στα κράτη-μέλη, ήταν όμως βαθύτατα αναποτελεσματικό, διότι ενώ υπήρχε, δεν εμπόδισε την μετατροπή της πιστωτικής κρίσης σε κρίση χρέους. Απέτυχε δηλαδή να εξυπηρετήσει το σκοπό για τον οποίο ακριβώς είχε σχεδιαστεί.
Πολιτική Ανεπάρκεια
Όπως σημειώνεται στο αφίερωμα του ΔΝΤ για το μέλλον της ευρωζώνης, το πρόβλημα δεν ήταν μόνο το δημοσιονομικό, αλλά πολύ περισσότερο πρόβλημα έλλειψης πολιτικής βούλησης.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται, πως το ευρώ, έφερε χαμηλά επιτόκια στις αδύναμες χώρες της περιφέρειας, που με τη σειρά τους προκάλεσε εκτίναξη των τιμών στους μη παραγωγικούς τομείς, μεγάλη αύξηση των μισθών και ανεξέλεγκτο δανεισμό. Ενώ λοιπόν, σε όλα αυτά τα χρόνια, από την εμφάνιση του ευρώ μέχρι και το 2008, υπήρχαν διασυνοριακές ροές κεφαλαίων, δεν υπήρχε ταυτόχρονα «διασυνοριακή μεταφορά κόστους χρήματος».
Έτσι, όταν ξέσπασε η κρίση και τα κεφάλαια αποτραβήχτηκαν από τις αγορές, η κάθε χώρα έμεινε με τα χρέη της και τα αντίστοιχα κόστη της.. Δηλαδή , ανεξάρτητα κράτη, το καθένα με το δικό του πρόβλημα. Με τον τρόπο αυτό, μετατράπηκε η πιστωτική κρίση σε κρίση χρέους, καθώς τα κράτη εκλήθησαν να διασώσουν τις τράπεζες.
Η πολιτική ανεπάρκεια, σύμφωνα με το ΔΝΤ φάνηκε όταν τα πρώτα δύο χρόνια της κρίσης, αντί οι Ευρωπαίοι πολιτικοί να καταλάβουν την επικίνδυνη σύνδεση μεταξύ των τραπεζών και κρατικού χρέους, απέδωσαν την κρίση των τραπεζών στα subprime των ΗΠΑ, ενώ όταν αντιλήφθηκαν με καθυστέρηση το λάθος τους, προχώρησαν σε μια σειρά από αμήχανες πολιτικές.
Παράλληλα, όσον αφορά την μη ετοιμότητα της ευρωζώνης για την κρίση, σημειώνεται πως η τελευταία παρόλο που είχε κοινό νόμισμα, δεν κατάφερε να διαχειριστεί νομισματικά την κρίση. Έτσι, η μείωση των επιτοκίων του ευρώ δεν έφτασε σε όλα τα κράτη, με αποτέλεσμα οι οικονομικές και οι επιχειρήσεις της περιφέρειας να δανείζονται πολύ ακριβότερα σε σχέση με τις χώρες του κέντρου. Το φαινόμενο αυτό, οδήγησε στο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, ενώ όταν ξεκίνησε μια πολιτική «τόνωσης της οικονομίας», αυτή προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερες δημοσιονομικές και νομισματικές ανισορροπίες. Με άλλα λόγια, επιδείνωσε την κατάσταση.
ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΔΟΜΗ Ή ΔΙΑΛΥΣΗ
Η λύση, βέβαια που προκρίνει το ΔΝΤ, αντί της διάλυσης της ευρωζώνης, είναι όπως ήδη σημειώσαμε, μια λύση που εύλογα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ανέφικτη.
Στα πλάισια , της λύσης που προτείνει το ΔΝΤ, περιλαμβάνονται:
1. Αύξηση του ορίου του πληθωρισμού άνω του 2%.
2. Χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής.
3. Ολοκλήρωση σε ομοσπονδιακό κράτος με ενίαια δημοσιονομική πολιτική που θα αναδιανέμει τους πόρους από μια οικονομία σε άλλη.
4. Ενίσχυση της κινητικότητας στο χώρο της εργασίας.
Κυριακή 09 Μαρτίου 2014 Πηγή
Σχόλια