Η διαπλοκή βλέπει το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ να πνέουν τα λοίσθια. Προσπαθεί λοιπόν εναγωνίως να βρει τον αντικαταστάτη που θα μπορεί να παίξει, για την...
επόμενη φορά που θα χρειαστεί, το ρόλο του συμπληρώματος για το σχηματισμό κυβέρνησης. Κυβέρνησης ελεγχόμενης -πάντα- από αυτήν, εννοείται.
Η κατ’ ευφημισμό κεντροαριστερά είναι μια πολύ βολική λύση. Αρκεί βεβαίως να μπορεί να περπατήσει. Έτσι αποφάσισαν να ενώσουν το βενιζελικό εναπομείναν και διαρκώς συρρικνούμενο ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ (που ωστόσο αντιστέκεται, πλην ορισμένων) και κάποιους σημιτικούς, για να φτιάξουν τη «νέα κεντροαριστερά» με τα παλιά αυτά υλικά. Πρωτεργάτες του εγχειρήματος ο Κ.Σημίτης και ο Ευ.Βενιζέλος, βαδίζουν στον κοινό δρόμο που χάραξαν με αμοιβαία καχυποψία. Τον Γιώργο Παπανδρέου τον άφησαν εξ’αρχής απ’ έξω. Εκείνος προσπαθεί να δείξει ότι δεν ενοχλείται, αλλά οι άνθρωποί του είναι εντελώς αρνητικοί κι επικριτικοί με το εγχείρημα και δεν συμμετέχει κανείς τους.
Ο Ευ.Βενιζέλος δεν ήθελε με τίποτα να παραδώσει μέρος της εξουσίας του, όπως θα συμβεί στην πράξη αν η υπόθεση της «Ελιάς» προχωρήσει. Βλέποντας όμως την επερχόμενη πανωλεθρία των ευρωεκλογών και τον κίνδυνο αφανισμού του ΠΑΣΟΚ, προτίμησε να μοιραστεί την ευθύνη του αποτελέσματος με τον Κ.Σημίτη, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία. Ο πρώην πρωθυπουργός έχει σηκώσει τα μανίκια, κάτι για το οποίο τον πίεζαν πολύ οι δικοί του, που όλα αυτά τα χρόνια του έλεγαν πόσο αναγκαία είναι η επιστροφή του. Και ο ίδιος, είναι αλήθεια, πάντα ονειρευόταν να δημιουργήσει ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που θα αντικαταστούσε το ΠΑΣΟΚ. Όπως σχολίαζε πρόσφατα πάντως -και αρκετά κυνικά, ένας πανεπιστημιακός εκσυγχρονιστής : «Ο Σημίτης ήταν χρήσιμος όταν τον ακολουθούσε η πλέμπα του ΠΑΣΟΚ. Τώρα χωρίς αυτήν, δεν έχει καμία ισχύ».
Η διαπλοκή ωστόσο, τα δίνει όλα για να στηρίξει το εγχείρημα. Μέρες πριν την εκδήλωση στο Ακροπόλ, τα ΝΕΑ, το ΒΗΜΑ, το ΕΘΝΟΣ και από κοντά και η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ έγραφαν πλήθος άρθρων, ρεπορτάζ και εγκωμίων, ώστε να φιλοτιμηθεί ο κόσμος (τους) και να γεμίσει το θέατρο, χωρητικότητας 780 ατόμων (το κόμμα του Θάνου Τζήμερου και της Ντόρας Μπακογιάννη είχαν καταφέρει να γεμίσουν μεγαλύτερους χώρους πάντως, με μικρότερη κινητοποίηση).
Ακόμα και αν υποθέσει κάποιος ότι θα τα καταφέρουν να ενώσουν το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ σε ένα σχήμα, τα ποσοστά των δύο, σύμφωνα με τις σημερινές δημοσκοπήσεις, δεν ξεπερνάνε με τίποτα τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές. Αυτό, βέβαια είναι το καλό σενάριο. Γιατί στην πολιτική ένα και ένα δεν κάνει πάντα δύο. Μπορεί να κάνει και μισό, όπως απέδειξε και η σύμπραξη των κομμάτων του Στ.Μάνου και του Θ.Τζήμερου.
Η διαπλοκή όμως (θέλει να) βλέπει άλλα. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ, το σχετικό άρθρο έφερε τον τίτλο «46,6% «ναι» σε νέα Κεντροαριστερά και σημείωνε ότι υπάρχουν «ισχυρές ενδείξεις ότι ο νέος φορέας μπορεί να έχει σημαντική διεισδυτικότητα σε όλους τους πολιτικούς χώρους». Στην ίδια δημοσκόπηση, σε ερώτηση εάν θα ψήφιζαν ένα κόμμα της κεντροαριστεράς με κοινή κάθοδο «ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ανεξάρτητων», στις επόμενες ευρωεκλογές, φέρεται να απαντά θετικά (ναι και μάλλον ναι) το 28,1%.
Η δημοσκόπηση αυτή που δημοσίευσε το ΒΗΜΑ , ωστόσο, θυμίζει -όπως επισήμανε κάποιος, ερωτήσεις του τύπου «αγαπάτε τα ζώα;». στις οποίες οι περισσότεροι απαντούν θετικά. Αν όμως διευκρινιστεί ποια ζώα συγκεκριμένα (π.χ ύαινες ή σκυλιά) οι απαντήσεις είναι πολύ διαφορετικές. Έτσι κι εδώ. Πόση αξία έχουν αυτές οι απαντήσεις, όταν ο ερωτώμενος δεν γνωρίζει : με ποια ιδεολογία, με ποιο πολιτικό περιεχόμενο, με ποια ηγεσία; Με τον ίδιο τρόπο την είχε πατήσει και ο Α.Λοβέρδος πριν φτιάξει το κόμμα του, αλλά το πάθημα του δεν τους έγινε μάθημα.
Ας ελπίζουν λοιπόν. Τα στελέχη που φιλοδοξούν να αποτελέσουν τον κορμό της «Ελιάς», όμως, είναι αυτά που γλεντούσαν στα πάρτι των ψευδαισθήσεων της ισχυρής Ελλάδας και όταν σχόλασε η ορχήστρα και τελείωσε η σαμπάνια, έστειλαν το λογαριασμό σε εκείνους που κοιτούσαν. Και τώρα ζητούν από αυτούς που έχουν γονατίσει για να πληρώσουν, να τους ξαναβάλουν στο παιχνίδι. Δεν ξέρω από πού αντλούν την αισιοδοξία τους, αλλά το σενάριο αυτό είναι πραγματικά πολύ χλωμό. Πηγή
------------------
58 συν ΦΠΑ lifestyle
του Κώστα Βαξεβάνη (πηγή)
Για να παραφράσω τον ποιητή «τι είναι αριστερός, τι μη αριστερός και τι το ανάμεσό τους;». Μα η κίνηση των 58 μπορεί να είναι η απάντηση. Η κίνηση που ξεκινά από τις παρυφές του διεφθαρμένου Σημιτισμού και καταλήγει ως τα όρη της πολιτικής σκέψης του Νίκου Μπίστη που ναι, κινούνται με τη δύναμη της διαρκούς πολιτικής του θέλησης. Ό,τι αμφιβολία υπήρχε για το τι μπορεί να είναι οι 58, λύθηκε με την παρουσία των 700 και το θαύμα του εκδοτικού μεσσιανισμού να τους εμφανίσει ως πεντακισχιλίους.
Η Κεντροαριστερά των 58, δεν ήταν τίποτα άλλο από το Σημίτη στο κέντρο, την ομάδα ενός ξεπεσμένου ΠΑΣΟΚ στα δεξιά του και την αφρόκρεμα του επί χρόνια βολεμένου αριστεροδιανοουμενισμού στα αριστερά του. Μέσα σε αυτό τον αχταρμά των νέων δημοσίων σχέσεων της προσπάθειας αλληλοδιάσωσης, ακόμη και ο Ευάγγελος Βενιζέλος μπορούσε να φορέσει το φωτοστέφανο του σωτήρα συνομιλητή και να πάρει την ευλογία από τον Γρηγόρη Ψαριανό, του οποίου πλέον το γιλεκάκι αντιμετωπίζεται ως πετραχήλι στον αγχωμένο κόσμο της διαπλοκής.
Εκεί ήταν και αυτοί που κάθισαν στις υπουργικές καρέκλες και αυτοί που γύριζαν στους...
διαδρόμους των υπουργείων αναζητώντας μια επιδότηση που να πιστοποιεί την τέχνη τους που δεν πιστοποιούσε το κοινό. Εκεί ήταν και οι οπαδοί του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και της «ελεύθερης αγοράς» αλλά και οι παντρεμένοι επί χρόνια με τον κρατισμό των φιλοκυβερνητικών δημοσίων σχέσεων. Εκεί ήταν και τα εκτρώματα της αιμομικτικής σχέσης lifestyle και πολιτικής, αλλά και οι κλώνοι της σύγχρονης εθνικοφροσύνης που απαιτεί «τσάι και συμπάθεια» αντί για διαμαρτυρία και αγανάκτηση.
Οι μόνοι που έλειπαν ήταν ο Άκης γιατί ήταν στη φυλακή, ο Σαμαράς γιατί την ίδια μέρα είχε κάνει και άλλη εμφάνιση στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του διευθυντή του Mega και βέβαια ο Πέτρος Κωστόπουλος γιατί ενδεχομένως θεωρούσε πιο αποτελεσματικό να βρίζει τον Τσίπρα μαγειρεύοντας μπουγάτσα το πρωί στο κανάλι παρά να χάνει το χρόνο του με μπανάλ τύπους που έχει βαρεθεί από την εποχή της Μυκόνου.
Όσοι μαζεύτηκαν στο Ακροπόλ για να φωτογραφηθούν ως κοινωνικά και πολιτικά ανήσυχοι από τις κάμερες του Ψυχάρη, δεν έψαχναν καμιά εναλλακτική ενάντια στο κατεστημένο. Ήταν το ίδιο το κατεστημένο επί χρόνια, ο καθένας με τον τρόπο του. Ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν αντιπαρατέθηκαν ποτέ με αυτό.
Αυτά για τα πρόσωπα που αποτέλεσαν το πρόσωπο της νέας κίνησης. Γιατί αν μιλήσουμε για τις πολιτικές, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Μέσα σε ένα τοπίο καταστροφής που οφείλεται σε πολιτικές και όχι σε αόριστες ανευθυνότητες, το παλιό κατεστημένο εφευρίσκει για μια ακόμη φορά το Κέντρο, το οποίο ταυτίζει με τη σύνεση. Η λογική των ίσων ευθυνών φαντάζει υπευθυνότητα στα αυτιά του απολίτικου και στα μάτια του φοβισμένου. Αυτό το Κέντρο, όχι μόνο δεν έχει κοινωνική βάση για να πατήσει, αλλά καλύπτει το έγκλημα. Μοιάζει με αυτόν που βλέποντας τον ληστή μαχαιροβγάλτη να μαχαιρώνει το άοπλο θύμα του, φωνάζει όλο ανησυχία «μην μαλώνετε ρε παιδιά».
Το νέο εφευρισκόμενο Κέντρο, δεν είναι η μέση όπου βρίσκεται πιθανόν η αλήθεια, αλλά το άκρο που θεωρεί το ίδιο υπεύθυνους θύμα και θύτη. Όσο για το τι σχέση έχει όλο αυτό με την Αριστερά αυτό είναι πλέον μοιάζει αυταπόδεικτο. Ό,τι σχέση έχει η Σώτη με έναν άνθρωπο που του έχουν κόψει το ρεύμα.
από το «Κουτί της Πανδώρας»
============================
Από τον Θανάση Μαυρίδη
============================
Οι 58 είναι ένας τρόπος για να ξεφύγει το ΠΑΣΟΚ από τις υποχρεώσεις του (δάνεια κλπ) έναντι του παρελθόντος;
Από τον Θανάση Μαυρίδη
Η αλλαγή του ονόματος και του ΑΦΜ δεν μπορεί να γλιτώσει ένα πολιτικό
κόμμα από τις υποχρεώσεις του στο τραπεζικό σύστημα και στον ελληνικό
λαό. Μπορεί να υπάρχουν 58 ή 59 ή
1009 υποψήφιοι νονοί του νέου που κυοφορείται στον
χώρο της κεντροαριστεράς, αλλά ούτε ένας, πιστεύουμε, ανέντιμος που θα
ήθελε να συμβεί κάτι τόσο ακραίο. Αν πάντως το νέο σχήμα κληρονομήσει
και τα χρέη του ΠΑΣΟΚ, τότε θα βγω δημόσια και θα πω ένα μεγάλο μπράβο!
Θα μου πείτε τι να το κάνει το ΠΑΣΟΚ το μπράβο. Από ψήφους έχει ανάγκη
και όχι από μπράβο. Η μεταβίβαση των χρεών στον νέο φορέα, όμως, είναι η
απαραίτητη συνθήκη για να επανακτήσει το ΠΑΣΟΚ την χαμένη του
αξιοπιστία. Αλλιώς, αυτά τα εκατομμύρια που οφείλουν θα τους
στοιχειώνουν για πάντα.
Θα μας πείτε ότι και στη Νέα Δημοκρατία έχουν ανάλογες οφειλές. Κι εκεί
ισχύει ακριβώς το ίδιο. Αλλά δεν έχουν ακόμη εμφανιστεί 48 ή 58 οπαδοί
να ζητήσουν την μετεξέλιξη του κόμματος σε κάτι "άλλο". Δεν έχει υπάρξει
ακόμη κάλεσμα των "πατριωτικών δυνάμεων" για τη δημιουργία της μεγάλης
"εθνικής παράταξης". Όταν θα γίνει, θα πούμε κάτι ανάλογο.
Στην κεντροαριστερά είναι που τρέχουν οι εξελίξεις. Τρέχουν οι
εξελίξεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι βλέπουμε και κάτι καινούργιο.
Μπορεί η χώρα να έχει περάσει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην
ιστορία της, να έχουν καταστραφεί εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά η
κεντροαριστερά δεν βρήκε κάτι νέο να μας πει. Δεν έχουμε ακούσει κάτι
καινούργιο, κάτι που να μας δείχνει ότι αυτά τα τέσσερα τελευταία χρόνια
έμαθαν κι αυτοί κάτι μαζί με τους δοκιμαζόμενους Έλληνες.
Κι αυτό δεν αφορά μόνο το ΠΑΣΟΚ και τους δορυφόρους του, αλλά και την
ΔΗΜΑΡ. Ούτε κι εκεί είδαμε κάτι καινούργιο. Οι άνθρωποι συζητούν μόνο
για το αν θα πάνε με τους 58 ή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Λες και το ζητούμενο σε
αυτή την χώρα είναι να αλλάξουμε φανέλα και να χαθούμε μέσα στο
πλήθος...
Η κεντροαριστερά, όπως και η κεντροδεξιά, είναι μέρος του προβλήματος.
Όλοι συμμετείχαν μέχρι σήμερα στη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν μας είπαν,
όμως, τι ακριβώς έκαναν λάθος. Το παράδειγμα Μανιάτη προχτές μας έδειξε
ότι δεν έχουν μάθει το παραμικρό. Παραμένουν το ίδιο πρόχειροι, το ίδιο
επιπόλαιοι, όσο και στο παρελθόν. Έτσι χωρίς πρόγραμμα, με μόνη σημαία
τον άκρατο λαϊκισμό. Και για το ποιός πληρώνει τον λογαριασμό; Τα συνήθη
κορόιδα.
Αν είχαν μάθει από την κρίση, θα έπρεπε να παρουσιάσουν το "καινούργιο",
με βάση την εμπειρία. Τότε ναι! Η παρουσία τους θα είχε αξία. Ο
πολιτικός τους λόγος θα ήταν περιζήτητος. Αλλά δεν ακούσαμε κάτι νέο.
Όχι! Δεν θέλουμε άλλο αυτομαστίγωμα. Προτάσεις αναζητούμε.
Και μία καλή αρχή κύριοι του ΠΑΣΟΚ, είναι να πείσετε ότι οι 58 δεν ήταν
ένας τρόπος για να ξεφύγετε από τις υποχρεώσεις σας έναντι του
παρελθόντος. Διευκρινίστε προς όλους ότι η οποιασδήποτε μορφής
συγχώνευση προϋποθέτει και τη μεταβίβαση των χρεών σας. Αυτό είναι μία
πρόταση. Δείχνει ότι κάτι έχετε μάθει από το παρελθόν!
========================
ΟΙ «58», Ο «ΜΠΕΝΙ» ΚΑΙ Ο ΖΙΓΔΗΣ...
( Δευτ.16/12/13 - 12:05)
Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ*
Συνάξεις οιωνοσκόπων ή παλιών δελαπατρίδηδων του Ζαππείου θυμίζουν πλέον οι ποικίλες διαδικασίες που έχουν ως άξονα την πρωτοβουλία των 58 «κεντροαριστερών». Εκτός τόπου και χρόνου, σχεδόν όλοι, για όλα.
Τους ακούς και αναρωτιέσαι μήπως τυχόν νομίζουν ότι o κόσμος δεν βιώνει στ' αλήθεια την «οικονομική γενοκτονία» των Μνημονίων. Ότι απλώς την παρακολουθεί ταραγμένος, όπως κάποιο ευαίσθητο παιδί βλέπει στον κινηματογράφο ένα άγριο θρίλερ - και το μόνο που χρειάζεται είναι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη κι ένα ψιθύρισμα: «Μην επηρεάζεσαι τόσο, μια ταινία είναι».
Το «κεντροαριστερό» τρένο εκτροχιάστηκε: καιρός ήταν! Όλοι τους όμως, από τους μηχανοδηγούς έως τις λεπτεπίλεπτες «Σουσούδες» της πρώτης θέσης, μιλούν σαν να πρόκειται για το παλιό, ενεργό, ένδοξο Όριεντ Εξπρές που απλώς έκανε μια στάση για ανεφοδιασμό. Βαλίτσες έχουν πεταχτεί στα χωράφια. Μαζί και οι «Σουσούδες», αυτές όμως συμπεριφέρονται λες και κάνουν κάποιο ολιγόλεπτο πικ- νικ, ώσπου να «ξεκινήσει» πάλι το τρένο.
«Η Κεντροαριστερά, η μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη, έχει μία δυναμική, που κανείς δεν μπορεί να ανακόψει». Τάδε έφη «Μπένι». Ο «κεντροαριστερός» υπερφίαλος ναρκισσισμός του Δεκεμβρίου 2013 θυμίζει ορισμένες κεντρώες ατάκες, που είχαν εκστομιστεί στο τέλος Νοεμβρίου 1977. «Σήμερα αρχίζουμε το μεγάλο ξεκίνημα» είχε πει ο Ι. Ζίγδης για την ΕΔΗΚ, εννέα ημέρες έπειτα από τις εκλογές που έριξαν το κόμμα στο 11,9% από το 20,4% του 1974. «Μεγάλο ξεκίνημα» είδε, μοιραίο ξεχαρβάλωμα ακολούθησε.
- Η ΕΔΗΚ του Ζίγδη δήλωνε προσηλωμένη στον «διμέτωπο αγώνα». Προ ολίγων ημερών στο «Ακροπόλ», ο Π. Ρήγας, γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, επιβεβαίωσε ως εξής την ευλαβική παραλαβή της ιστορικής σκυτάλης: «Δεν μπορούμε να αφήσουμε να συνθλιβεί ο χώρος μεταξύ της συντηρητικής δεξιάς και της λαϊκιστικής αριστεράς». Καλά, ρε παλικάρια, κινδυνεύει να συνθλιβεί ο χώρος που κατά τον Βενιζέλο διαθέτει δυναμική ασταμάτητου Νιαγάρα; Ο Ζίγδης ήταν, τουλάχιστον, λιγότερο ανακόλουθος: όταν διακήρυττε αγώνα εναντίον και της Δεξιάς δεν συγκυβερνούσε μαζί της.
Ακούς τον Ρήγα και ο νους σου ταξιδεύει στην τράπουλα. Αλίμονο, ο ίδιος άνθρωπος παίζει τόσο ...σκληρό πόκερ με τη «συντηρητική δεξιά» στη Βουλή, ώστε σε αφήνει άφωνο. Προσφάτως, στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, μιλώντας για τη σύγκρουση στην Υγεία απευθύνθηκε στον Α. Γεωργιάδη με τα εξής ανελέητα λόγια: «Ήταν κακό πριν την ολοκλήρωση της μελέτης που ακούστηκαν αριθμοί απολύσεων (...) Η κυβέρνηση δεν επιτρέπεται να εκβιάζει, αλλά ούτε και να εκβιάζεται από καμία συντεχνία. Εμείς θα στηρίξουμε τη μεταρρύθμιση, αρκεί να είναι ολοκληρωμένη». Φημολογείται ότι ο Άδωνις, κατόπιν αυτού, έδωσε εντολή να αποσπαστούν καμιά σαρανταριά γιατροί και να αναλάβουν να προσέχουν τον ίδιο. Εμφράγματα και εγκεφαλικά τον απειλούν, έτσι όπως τον «σφυροκοπεί» η «κεντροαριστερά»...
Τους ακούς να δηλώνουν εκστασιασμένοι με την - προ εικοσαετίας συγκροτηθείσα- ιταλική «Ελιά» κι αναρωτιέσαι αν πιστεύουν πως το μυαλό της ελληνικής κοινωνίας το κατατρώγει κάποιο είδος νοητικού δάκου. Οι περισσότεροι μοιάζουν με ελλανοδίκες που φιλοδοξούν να στεφανώσουν με κλαδί αγριελιάς, το γνωστό «κότινο», την ... εκλαμπρότατη εποχή Σημίτη.
- Ω, ναι, η «κεντροαριστερά» έχει συνέχεια και συνέπεια. Οι άνεργοι, οι «απασχολούμενοι» των τριών μεροκάματων μηνιαίως και οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι στέλνουν περήφανο χαιρετισμό στο όραμα των «απασχολήσιμων» του Σημίτη. Άστραψε ο Σπράος, βρόντηξε ο Γιαννίτσης, μούγκρισε θριαμβολογώντας ο «Μπένι» που με το PSI αφάνισε σε μια νύκτα το 75% των αποθεματικών των ασφαλιστικών Ταμείων.
- Ανταποδίδει η «χρυσή εποχή» τους περήφανους χαιρετισμούς: Θυμάστε τη «μισθολογική σύγκλιση» που θα ερχόταν με όχημα το ευρώ και δη το σκληρό ευρώ, το οποίο βεβαίως, βεβαίως ουδεμία ακρίβεια θα κόμιζε άμα τη αφίξει του - κι ας έλεγαν το αντίθετο κάτι «μίζερες Κασάνδρες»; Ε, αυτή η «σύγκλιση» τώρα χαμογελά με νόημα στην εξελισσόμενη οικονομική σύγκλιση με τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, αλλά και στον παιάνα «ευρώ ή καταστροφή», που ηχεί απτόητος στην Ελλάδα των μαγγαλιών, των αυτοκτονιών, των σισιτίων.
- «Ιδιωτικοποιήσεις για να μειώσουμε το χρέος», διατείνεται η ακροδεξιά του Σαμαρά και η συγκυβερνώσα «αντίπαλός» της, η «κεντροαριστερά». Κάτι ξέρουν τα «παιδιά» του Σημίτη από τέτοια επιτεύγματα. Από το 1996, με νόμους όπως ο 2414/1996 (για τις ΔΕΚΟ) πήραν φόρα για το μεγάλο άλμα των «μετοχοποιήσεων» - ιδιωτικοποιήσεων. Απανωτές ένδοξες σελίδες εκποίησης έγραψαν στην τετραετία 2000 -2004 και το δημόσιο χρέος το καθυπόταξαν, οι άτιμοι: από 139,2, το 2000, έφθασε στα 201,2 δισ. ευρώ το 2004. Τέτοια «δικαίωση» γνώρισε (και) επί των ημερών τους το δόγμα «ξεπουλάμε για να μην χρωστάμε»!
- Κουράγιο: απομένει η αγάπη των καθεστωτικών media, ορισμένα εκ των οποίων μάλιστα εντυπωσιάστηκαν επειδή η πρωτοβουλία των «58» κατέκλυσε -λεει- το ...αχανές «Ακροπόλ». Α, δεν τα μάθατε; Στις διεθνείς ανασκοπήσεις για το 2013 τρεις λαοσυνάξεις μνημονεύονται ως ξεχωριστές: Ο Πάπας στην Κόπα Καμπάνα, οι Rolling Stones στο Χάιντ Παρκ και οι «58» στο «Ακροπόλ». Βέέέβαιαααα...
Καλή ψυχή, «κεντροαριστερά»... Καθόλου δεν θα μας λείψεις.
* Πηγή: "Πριν", Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013
============================================
Πήρε φωτιά ο… πόλος τους
Είναι κάτι παραπάνω από φανερή το τελευταίο διάστημα η αγωνιώδης αναζήτηση μιας «κεντροαριστερής» πολιτικής κολυμπήθρας (του Σιλωάμ).
Έτοιμοι και πάντα πρόθυμοι να βουτήξουν στα δροσερά νερά της θείας κάθαρσης εμφανίζονται πολλοί, (άνθρωποι και συστήματα) καμένοι από το μαγκανοπήγαδο της εξουσίας και τις… ευθύνες που μοιράστηκαν για χρόνια κυβερνώντας (ή βοηθώντας - με το αζημίωτο - αυτούς που κυβερνούσαν) τον τόπο.
Είναι όμως η εποχή και η κατάσταση τέτοια που η κοινωνία δυσκολεύεται να πιστέψει σε ταμπέλες και να χάψει τα παραμύθια με τους δράκους και τα κεντροαριστερά πριγκιπόπουλα. Είναι η εποχή (και η κατάσταση) τέτοια που ο κόσμος κοιτάει και τα ψιλά γράμματα του «συμβολαίου» που του προτείνουν οι κεντροαριστεροί/ εκσυγχρονιστές/ υπεύθυνοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι από κανένα μεγάλο φαγοπότι των τελευταίων χρόνων.
Είναι η εποχή και η κατάσταση τέτοια που ο κόσμος αρχίζει και αντιλαμβάνεται ποιοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, ποιοι τον οδήγησαν εδώ, ποιοι έβαλαν την ελληνική κοινωνία στην καρμανιόλα των μνημονίων, ποιοι, συγκυβέρνησαν προκειμένου ο όρος αριστερά να μουλιάσει στο βόθρο του νεοφιλελευθερισμού.
Είτε πρόκειται για τους 58 που έγιναν 3.000 (εφημερίδα το «Βήμα»), είτε πρόκειται για τα ορφανά του Γ. Παπανδρέου που αναζητούν πολιτικό απάγκιο (με λίγο παντεσπάνι), είτε πρόκειται για τους «ανήσυχους» περί της πατρίδας (και της πάρτης τους) ΔΗΜΑΡίτες, είτε πρόκειται για τα λοιπά του πρώην Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, οι εν λόγω για να αντικρίσουν κατάματα την ελληνική κοινωνία μπροστά στην κάλπη θα πρέπει πρώτα και κύρια να πουν, τί και με ποιον είναι.
Με άλλα λόγια θα πρέπει να απαντήσουν:
•αν εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι το μνημόνιο είναι το μόνο σχέδιο που υπάρχει για τη χώρα
•αν η διάλυση του κοινωνικού κράτους είναι εκσυγχρονισμός
•αν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι ανάπτυξη
•αν το ξεθεμελίωμα των εργασιακών/ ασφαλιστικών δικαιωμάτων είναι πρόοδος
Υ.Γ. Με ακόμη απλούστερα λόγια, όλοι τούτοι που προσπαθούν να βρουν την κολυμπήθρα του «αριστερού» Σιλωάμ για να βουτήξουν, απλώς θέλουν να σβήσουν την φωτιά που έχει πάρει ο… πόλος τους.
Άργησαν όμως…
Του Δημήτρη Μηλάκα από το Ποντίκι μέσω ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ (Το Γρέκι)
=====================
H κινηση των 58 νεοφιλελεύθερων κρατικοδίαιτων γερμανοτσόγλανων... με μία κουβέντα
ΠαραΠΑΣΟΚ
Ήτοι:
Οι νέοι
Πήρε φωτιά ο… πόλος τους
Είναι κάτι παραπάνω από φανερή το τελευταίο διάστημα η αγωνιώδης αναζήτηση μιας «κεντροαριστερής» πολιτικής κολυμπήθρας (του Σιλωάμ).
Έτοιμοι και πάντα πρόθυμοι να βουτήξουν στα δροσερά νερά της θείας κάθαρσης εμφανίζονται πολλοί, (άνθρωποι και συστήματα) καμένοι από το μαγκανοπήγαδο της εξουσίας και τις… ευθύνες που μοιράστηκαν για χρόνια κυβερνώντας (ή βοηθώντας - με το αζημίωτο - αυτούς που κυβερνούσαν) τον τόπο.
- Λες και οι εν λόγω (πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, άνθρωποι των – επιχορηγούμενων - γραμμάτων και των... τεχνών, δημοσιογραφικά συγκροτήματα και κάποιοι σκόρπιοι αφελείς μαλάκες) εμφανίστηκαν σ’ αυτόν τον τόπο σήμερα. Λες και δεν υπήρξαν ραχοκοκαλιά του συστήματος εξουσίας των τελευταίων 40 χρόνων. Λες και δε γνώριζαν ποιος τα έτρωγε. Λες και δεν μοιράστηκαν ούτε ένα ψίχουλο από το μεγάλο φαγοπότι. Λες και δε φέρουν καμία ευθύνη για την καταστροφή της χώρας…
- Αυτοί «οι εν λόγω», λοιπόν, εμφανίζονται σήμερα φορώντας το λευκό χιτώνιο έτοιμοι για τη βουτιά στην κολυμπήθρα της Αριστεράς, την οποία προσδιορίζουν «κέντρο αριστερά» «κυβερνώσα αριστερά», «αριστερά της ευθύνης» ή ακόμα «μεγάλη δημοκρατική παράταξη».
- Αυτοί «οι εν λόγω», συνηθισμένοι να κινούνται μέσα (ή στα πέριξ) της κυβερνητικής μαρμίτας, απολαμβάνοντας τα οφέλη της, σουλατσάρουν και σήμερα ανάμεσά μας προσπαθώντας να μας πείσουν περί της πολιτικής τους παρθενίας και των αγνών τους προθέσεων.
- Αυτοί οι εν λόγω, ίπτανται σαν κοράκια πάνω από το (πολιτικό) πτώμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και μελετούν σχέδια διανομής της όποιας κληρονομιάς του… μακαρίτη.
- Αυτοί «οι εν λόγω», εκ γενετής ειδήμονες της διακυβέρνησης, εμφανίζονται και σήμερα κρατώντας την ταμπέλα της (με κάποιον προσδιορισμό) «Αριστεράς» για να ζητήσουν και πάλι την εμπιστοσύνη της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι όμως η εποχή και η κατάσταση τέτοια που η κοινωνία δυσκολεύεται να πιστέψει σε ταμπέλες και να χάψει τα παραμύθια με τους δράκους και τα κεντροαριστερά πριγκιπόπουλα. Είναι η εποχή (και η κατάσταση) τέτοια που ο κόσμος κοιτάει και τα ψιλά γράμματα του «συμβολαίου» που του προτείνουν οι κεντροαριστεροί/ εκσυγχρονιστές/ υπεύθυνοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι από κανένα μεγάλο φαγοπότι των τελευταίων χρόνων.
Είναι η εποχή και η κατάσταση τέτοια που ο κόσμος αρχίζει και αντιλαμβάνεται ποιοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, ποιοι τον οδήγησαν εδώ, ποιοι έβαλαν την ελληνική κοινωνία στην καρμανιόλα των μνημονίων, ποιοι, συγκυβέρνησαν προκειμένου ο όρος αριστερά να μουλιάσει στο βόθρο του νεοφιλελευθερισμού.
Είτε πρόκειται για τους 58 που έγιναν 3.000 (εφημερίδα το «Βήμα»), είτε πρόκειται για τα ορφανά του Γ. Παπανδρέου που αναζητούν πολιτικό απάγκιο (με λίγο παντεσπάνι), είτε πρόκειται για τους «ανήσυχους» περί της πατρίδας (και της πάρτης τους) ΔΗΜΑΡίτες, είτε πρόκειται για τα λοιπά του πρώην Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, οι εν λόγω για να αντικρίσουν κατάματα την ελληνική κοινωνία μπροστά στην κάλπη θα πρέπει πρώτα και κύρια να πουν, τί και με ποιον είναι.
Με άλλα λόγια θα πρέπει να απαντήσουν:
•αν εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι το μνημόνιο είναι το μόνο σχέδιο που υπάρχει για τη χώρα
•αν η διάλυση του κοινωνικού κράτους είναι εκσυγχρονισμός
•αν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι ανάπτυξη
•αν το ξεθεμελίωμα των εργασιακών/ ασφαλιστικών δικαιωμάτων είναι πρόοδος
Υ.Γ. Με ακόμη απλούστερα λόγια, όλοι τούτοι που προσπαθούν να βρουν την κολυμπήθρα του «αριστερού» Σιλωάμ για να βουτήξουν, απλώς θέλουν να σβήσουν την φωτιά που έχει πάρει ο… πόλος τους.
Άργησαν όμως…
Του Δημήτρη Μηλάκα από το Ποντίκι μέσω ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ (Το Γρέκι)
=====================
H κινηση των 58 νεοφιλελεύθερων κρατικοδίαιτων γερμανοτσόγλανων... με μία κουβέντα
ΠαραΠΑΣΟΚ
Ήτοι:
Οι νέοι
οι...
άφθαρτοι
οι αγνοι αριστεροί ιδεολόγοι
οι καθαροί
οι διανοητές
οι λαϊκοί αγωνιστες
Η Ελλάδα του αύριο δηλαδής. Ο Ακης έλειπε διοτι ηταν απασχολημένος και ο Αντρέας διότι ειναι νεκρός, μπορεί πολλοί walkers να κυκλοφόρησαν, δυστυχώς όμως ο ίδιος δεν τα κατάφερε.
Καταφεραν πάντως να μας πείσουν πως το έθνος χρειάζεται μια νέα δύναμη που θα διώξει τη χώρα απο το χτες και θα φέρει νέους ανθρώπους στην εξουσία. Δηλαδή όχι αυτούς.
πηγη φωτογραφιών (http://www.thepressproject.gr/article/52822), μέσω "aeisixtir"
Σχόλια