Ο Πολ Κρούγκμαν σχολιάζει.
Η απάντηση είναι ότι η κίνηση του S.&P. πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο της ευρύτερης πολιτικής της δημοσιονομικής λιτότητας. Και εννοώ την πολιτική και όχι την οικονομία. Γιατί η συνωμοσία κατά της Γαλλίας – και είμαι λίγο υπερβολικός εδώ, αλλά πραγματικά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που προσπαθούν να την κακολογήσουν- είναι μια σαφής απόδειξη ότι στην Ευρώπη, όπως και στην Αμερική, οι δημοσιονομικές επιπλήξεις δεν αφορούν πραγματικά τα ελλείμματα. Αντ’ αυτού, χρησιμοποιούν τους φόβους του χρέους για να προωθήσουν μια ιδεολογική ατζέντα. Και η Γαλλία, η οποία αρνείται να «παίξει», έχει γίνει ο στόχος μιας αδιάκοπης αρνητικής προπαγάνδας.
Επιτρέψτε μου να σας δώσω μια ιδέα για το τι μιλάμε.
- Πριν από ένα χρόνο ο Economist χαρακτήριζε τη Γαλλία «βόμβα στην καρδιά της Ευρώπης», με τα προβλήματα που έκαναν να μοιάζουν ασήμαντα αυτά της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιταλίας. Τον Ιανουάριο του 2013, ο αρχισυντάκτης των οικονομικών του CNN Money δήλωσε ότι η Γαλλία είναι σε «ελεύθερη πτώση», ένα έθνος «που κατευθύνεται προς μια οικονομική Βατίλλη». Παρόμοιοι χαρακτηρισμοί μπορούν να βρεθούν σε όλα τα οικονομικά ενημερωτικά δελτία.
Δεδομένης αυτής της ρητορικής, κάποιος αναμένει να δει το χειρότερο στα γαλλικά στοιχεία. Αυτό που συναντά, αντίθετα, είναι μια χώρα που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες –και ποιος δεν αντιμετωπίζει;- αλλά σε γενικές γραμμές αποδίδει τόσο καλά ή και καλύτερα από τους περισσότερους από τους γείτονές της, με την ομολογουμένως μεγάλη εξαίρεση της Γερμανίας. Η πρόσφατη γαλλική ανάπτυξη υπήρξε υποτονική, αλλά πολύ καλύτερη από ότι, ας πούμε, στις Κάτω Χώρες, που εξακολουθούν να αξιολογούνται με AAA. Σύμφωνα με πρότυπες εκτιμήσεις, οι γάλλοι εργαζόμενοι ήταν στην πραγματικότητα λίγο πιο παραγωγικοί από τους Γερμανούς ομολόγους τους δώδεκα χρόνια πριν και –μαντέψτε- εξακολουθούν να είναι. Εν τω μεταξύ, η γαλλική δημοσιονομική προοπτική φαίνεται ευδιάκριτα μη ανησυχητική. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού έχει μειωθεί σημαντικά από το 2010 και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προβλέπει ότι ο δείκτης του χρέους προς το ΑΕΠ θα είναι περίπου σταθερός κατά τα επόμενα πέντε χρόνια.
Τι γίνεται με το μακροπρόθεσμο βάρος της γήρανσης του πληθυσμού; Αυτό είναι ένα πρόβλημα στη Γαλλία, όπως είναι και σε όλες τις πλούσιες χώρες.
- Αλλά η Γαλλία έχει υψηλότερο ποσοστό γεννήσεων από το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης – εν μέρει λόγω των κυβερνητικών προγραμμάτων που ενθαρρύνουν τις γεννήσεις και διευκολύνουν τη ζωή των εργαζόμενων μητέρων – έτσι ώστε τα δημογραφικά στοιχεία της είναι πολύ καλύτερα από αυτά των γειτόνων της, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας. Εν τω μεταξύ, το αξιόλογο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης της Γαλλίας, το οποίο προσφέρει υψηλή ποιότητα σε χαμηλό κόστος, πρόκειται να είναι ένα μεγάλο φορολογικό πλεονέκτημα μακροπρόθεσμα.
Βάσει αριθμών, λοιπόν, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί η Γαλλία αξίζει κάποια συγκεκριμένη υποβάθμιση. Έτσι, και πάλι, τι συμβαίνει; Ιδού μια ιδέα: Πριν από δύο μήνες, ο Όλι Ρεν, ο Επίτροπος της Ευρώπης για τις οικονομικές και νομισματικές υποθέσεις – και ένας από τους πρωτεργάτες της σκληρής πολιτικής λιτότητας – απέρριψε την φαινομενικά υποδειγματική δημοσιονομική πολιτική της Γαλλίας. Γιατί; Επειδή βασίστηκε στην αύξηση των φόρων και όχι στις περικοπές δαπανών – και οι αυξήσεις φόρων, δήλωσε, «θα καταστρέψουν την ανάπτυξη και θα πλήξουν τη δημιουργία θέσεων εργασίας». Με άλλα λόγια, δεν πειράζει το τι είπα για τη δημοσιονομική πειθαρχία, υποτίθεται ότι διαλύετε το δίχτυ ασφαλείας.
Η εξήγηση του S.&P. για την υποβάθμιση, αν και λιγότερο σαφής, κινήθηκε στο ίδιο πλαίσιο: η Γαλλία υποβαθμίστηκε επειδή η «τρέχουσα προσέγγιση της γαλλικής κυβέρνησης για δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στη φορολογία, καθώς και στις αγορές προϊόντων, υπηρεσιών και αγορών εργασίας, είναι απίθανο να αυξήσουν σημαντικά τις μεσοπρόθεσμες προοπτικές ανάπτυξης της Γαλλίας. «Και πάλι, αφήστε τους αριθμούς του προϋπολογισμού, που είναι οι φορολογικές περικοπές και η απορρύθμιση;
Μπορεί να σκεφτείτε ότι ο Ρεν και ο S.&P. είχαν στηρίξει τα αιτήματά τους σε αδιάσειστα στοιχεία, ότι οι περικοπές δαπανών είναι στην πραγματικότητα καλύτερες για την οικονομία από την αύξηση των φόρων. Αλλά δεν ήταν. Στην πραγματικότητα, η έρευνα του ΔΝΤ δείχνει ότι όταν προσπαθείς να μειώσεις τα ελλείμματα σε μια ύφεση, ισχύει το αντίθετο: οι προσωρινές αυξήσεις φόρων κάνουν πολύ λιγότερες ζημίες από τις περικοπές των δαπανών.
Και όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να μιλούν για τα θαύματα των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», να είστε επιφυλακτικοί. Είναι κυρίως μια φράση κώδικας για την απορρύθμιση – και τα αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με τις αρετές της απορρύθμισης είναι αναμφισβήτητα ανάμικτα. Θυμηθείτε, η Ιρλανδία έλαβε πολλούς επαίνους για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις τη δεκαετία του 1990 και του 2000. Το 2006, ο Τζορτζ Όσμπορν, τώρα καγκελάριος της Βρετανίας του Υπουργείου Οικονομικών, την αποκάλεσε «λαμπρό παράδειγμα». Πώς τελείωσε αυτό;
Αν όλα αυτά φαίνονται γνώριμα στους αμερικανούς αναγνώστες, θα έπρεπε. Οι φορολογικές επιπλήξεις των ΗΠΑ αποδεικνύονται, σχεδόν πάντοτε, ότι ενδιαφέρονται πιο πολύ για περικοπές στο Medicare και την Κοινωνική Ασφάλιση παρά για την πραγματική μείωση των ελλειμμάτων. Οι υποστηριχτές της λιτότητας στην Ευρώπη αποκαλύπτεται πλέον ότι είναι λίγο- πολύ το ίδιο.
- Η Γαλλία έχει διαπράξει ένα ασυγχώρητο αμάρτημα του να είναι φορολογικά υπεύθυνη, χωρίς να προκαλεί πόνο στους φτωχούς και άτυχους. Και γι’ αυτό πρέπει να τιμωρηθεί.
http://www.nytimes.com/2013/11/11/opinion/krugman-the-plot-against-france.html?_r=0 Πηγή
Σχόλια