H αντιπροσωπευτική δημοκρατία χαρακτηρίζεται από τη de facto κυριαρχία των πολιτικών κομμάτων.

Του Κώστα Χρυσόγονου

Η έμμεση ή «αντιπροσωπευτική» δημοκρατία χαρακτηρίζεται από τη de facto κυριαρχία των πολιτικών κομμάτων και, στο μέτρο αυτό, είναι επί της ουσίας υπαρκτή μόνο σε όσο βαθμό είναι...

υπαρκτές οι δημοκρατικές διαδικασίες στο εσωτερικό των κομμάτων. Αναπόσπαστο στοιχείο της εσωκομματικής δημοκρατίας είναι η επίσημη αναγνώριση από το κόμμα του πλουραλισμού απόψεων που φυσιολογικά υφίσταται στους κόλπους του και η χάραξη της πολιτικής του μέσα από τη διαφανή σύνθεση των απόψεων αυτών.
Το κυριότερο στοιχείο παθολογίας του πολιτεύματος στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης είναι ακριβώς η έλλειψη όχι μόνο εσωκομματικής δημοκρατίας, αλλά και γενικότερα θεσμοποιημένων διαδικασιών λήψης αποφάσεων στα κόμματα εξουσίας(ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.) .

• Στα κόμματα αυτά λειτουργεί ένα βοναπαρτικό καθεστώς,όπου οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται εξωθεσμικά, σε προσωπική βάση από τον«Πρόεδρο» - ηγεμόνα και συμβούλους του επιλεγμένους αυθαίρετα από τον ίδιο. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η λήψη της απόφασης για υπαγωγή της χώρας στον μνημονιακό ζυγό, την άνοιξη του 2012, από τον τρίτης γενιάς κληρονομικό ηγεμόνα της «δημοκρατικής παράταξης» (!) χωρίς να ερωτηθεί κανένα συλλογικό κομματικό όργανο και σε πλήρη αντίθεση με το προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν». Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Η κατοχύρωση της εσωκομματικής δημοκρατίας, μεταξύ άλλων και με την αναγνώριση τάσεων στο εσωτερικό του κόμματος, αποτελεί καίριο ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα για τον ενιαίο πια ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Η σοσιαλιστική τάση, που ανακοινώθηκε πρώτη την προηγούμενη τρίτη, ξεκινά την υλοποίηση της σχετικής διάταξης του άρθρου 21 του Καταστατικού με στόχο όχι να διαιρέσει το κόμμα, αλλά αντίθετα να το ενισχύσει. Με την ίδρυσή της φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για την ενίσχυση της ριζοσπαστικής αριστεράς από εκείνη την κρίσιμη μάζα προοδευτικών συμπολιτών μας η οποία είναι απαραίτητη για την νίκη στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, την ανατροπή της αντιδραστικής μνημονιακής πολιτικής και την προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων που απειλούνται από τη λαίλαπα του νέου φιλελευθερισμού.

Πηγή: costaschryssogonos