Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Σήμερα συμπληρώνονται 40 ακριβώς χρόνια από την εκδήλωση ενός από τα πιο αιμοσταγή φασιστικά πραξικοπήματα στην Ιστορία, το πραξικόπημα στη Χιλή στις 11 Σεπτέμβρη του 1973.
Ηταν η απαρχή της πολύχρονης υπαγωγής μιας ολόκληρης χώρας σε ένα από τα στυγνότερα φασιστικά καθεστώτα που επέβαλαν μέσα στον 20ό αιώνα το κεφάλαιο και οι πολυεθνικές για τη διατήρηση της εξουσίας τους.
Στις 11 Σεπτέμβρη 1973 οι Αμερικανοί, με τη δολοφονία του Προέδρου Αλιέντε και την ανατροπή της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας, εγκατέστησαν τοποτηρητή τους στη Χιλή το κτηνώδες ανδρείκελό τους, τον δικτάτορα Πινοσέτ.
Από εκείνη τη μέρα και με την επικράτηση των στρατιωτικών, ξεκινά ένα τρομακτικό πογκρόμ. Χιλιάδες κομμουνιστές, αριστεροί και δημοκράτες οδηγούνται στο Εθνικό Στάδιο του Σαντιάγκο, εκατοντάδες δολοφονούνται ύστερα από φρικτά βασανιστήρια.
Για περίπου ένα μήνα, οι εργάτες καθαριότητας ανακαλύπτουν στους δρόμους του Σαντιάγκο πτώματα δολοφονημένων με ρυθμό 250 – 300 τη μέρα…
Μετά την πτώση της χούντας, όλα τα στοιχεία για την πρωταγωνιστική υπό την καθοδήγηση του Κίσινγκερ εμπλοκή των ΗΠΑ στο έγκλημα ήρθαν και δημόσια στο φως μέσα από επίσημα στοιχεία και έγγραφα.
Στα στοιχεία αυτά στηρίχτηκε το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής, για να ζητήσει πριν από μερικά χρόνια την προσαγωγή του Κίσινγκερ ως κυρίως υπεύθυνου για το πραξικόπημα. Η προσαγωγή δεν έγινε ποτέ…
*Πριν από λίγες μέρες, με αφορμή τη μαύρη επέτειο του πραξικοπήματος, στο Σαντιάγκο χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους κρατώντας φωτογραφίες των θυμάτων του καθεστώτος του Πινοσέτ. Οι διαδηλωτές χτυπήθηκαν από τις δυνάμεις της αστυνομίας… Ανάμεσα στα άλλα ζητούσαν την τιμωρία των ενόχων αφού ακόμα και σήμερα, μετά την πτώση της χούντας από το 1990, περίπου 1.300 υποθέσεις αγνοουμένων παραμένουν ανοιχτές, με τις αρχές να μη δίνουν κανένα στοιχείο…
Ομάδα του ΟΗΕ επιφορτισμένη να ερευνήσει τις υποθέσεις των «αναγκαστικών εξαφανίσεων» από το καθεστώς της χούντας ανακοίνωσε πρόσφατα ότι ελάχιστος αριθμός των εγκληματιών του φασιστικού καθεστώτος τιμωρήθηκαν για τα εγκλήματά τους.
Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Ντιέγο Πορτάλες, συνολικά μόλις 76 στελέχη της δικτατορίας καταδικάσθηκαν για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και 67 εξ αυτών οδηγήθηκαν στη φυλακή. Ακόμα και σήμερα περίπου 350 μηνύσεις που αφορούν 700 στελέχη της δικτατορίας δεν έχουν λάβει καν το δρόμο προς την «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη…
- *Τα θύματα της 17χρονης δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή ξεπερνούν συνολικά τα 40.000, σύμφωνα με την εξεταστική επιτροπή που φτιάχτηκε γι’ αυτόν ειδικά το λόγο στο Σαντιάγκο. Οι αριθμοί αφορούν τους φυλακισθέντες και βασανισθέντες, ενώ ο επίσημος αριθμός νεκρών και εξαφανισθέντων ανέρχεται σε 3.065.
- Το 2005, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής αθώωσε τον Πινοσέτ για τις μαζικές δολοφονίες και βασανιστήρια των πολιτικών του αντιπάλων, για τα οποία κατηγορούνταν ο πρώην δικτάτορας…
*Η 11η Σεπτέμβρη του 1973 στη Χιλή, ο τιμημένος και ηρωικός αγώνας του λαού της, η θυσία, η αυτοθυσία, ο σφαγιασμός των υπερασπιστών της κοινωνικής απελευθέρωσης από το κράτος των αστών, από τον ιμπεριαλισμό και τις μαριονέτες του, αποτελεί μια διαρκή υπόμνηση ενός βασικού συμπεράσματος που όσες φορές «ξεχάστηκε», το επαναστατικό εργατικό κίνημα το πλήρωσε ακριβά:
Πρόκειται για το συμπέρασμα των Μαρξ και Ενγκελς, που διατυπώθηκε ήδη από το 1872, στον πρόλογο του«Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» στη γερμανική έκδοση,
ότι «ιδίως η Κομμούνα απέδειξε ότι δεν μπορεί “η εργατική τάξη να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς”».
Πρόκειται για το συμπέρασμα του Μαρξ, ήδη από τις 12 του Απρίλη 1871, δηλαδή ακριβώς τον καιρό της Κομμούνας, όταν έγραφε στον Κούγκελμαν:
- «Αν ανοίξεις το τελευταίο κεφάλαιο του έργου μου “Η Ι8η Μπρυμαίρ”, θα δεις ότι εκφράζω τη γνώμη πως η επόμενη προσπάθεια της γαλλικής επανάστασης δεν πρέπει, όπως γινόταν ως τώρα, να περάσει τη γραφειοκρατική – στρατιωτική μηχανή από το ένα χέρι στο άλλο, αλλά να την τσακίσει και αυτός είναι ο προκαταρκτικός όρος κάθε πραγματικής λαϊκής επανάστασης…».
Πρόκειται για το συμπέρασμα – υπενθύμιση του Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση» ότι
«η σκέψη του Μαρξ είναι ότι η εργατική τάξη πρέπει να συντρίψει, να τσακίσει την “έτοιμη κρατική μηχανή” και να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψή της (…) Στα λόγια αυτά “να τσακίσει τη γραφειοκρατική – στρατιωτική κρατική μηχανή” περιέχεται, σύντομα διατυπωμένο - τόνιζε ο Λένιν - το κυριότερο δίδαγμα του μαρξισμού στο ζήτημα των καθηκόντων του προλεταριάτου στην επανάσταση όσον αφορά το κράτος. Κι αυτό ακριβώς το δίδαγμα όχι μόνο λησμονήθηκε ολότελα, μα και διαστρεβλώθηκε ανοιχτά από την κυρίαρχη καουτσκική “ερμηνεία” του μαρξισμού»!
«… τούτο τον πικρό μήνα Σεπτέμβρη του 1973… »
«Νίξον, Φρέι και Πινοτσέτ
ως τώρα, ως τούτο τον πικρό
μήνα Σεπτέμβρη του 1973,
με τον Μπορνταμπέρι, τον Γκαρατσάτσου και τον Μπαντζέρ,
ύαινες αχόρταγες, τρωκτικά,
σιγοτρώνε τα λάβαρα,
τα καταχτημένα με τόσο αίμα, με τόση φωτιά,
στα τσιφλίκια ποδοπατημένα,
διαβολικοί δραγουμιστές,
σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι,
ξεπουλητάδες βαλτοί
από τους λύκους της Νέας Υόρκης…
πεινασμένες για δολάρια μηχανές,
σημαδεμένοι από τα θύματα
των λαών που θυσιάσατε,
εκπορνευμένοι μικροπωλητές
ψωμιού και αέρα αμερικάνικου,
εγκληματικοί βούρκοι, συμμορίες
από μαστρωπούς μπόσηδες
δίχως άλλο νόμο απ’ τα βασανιστήρια
και την πείνα που μαστιγώνει τους λαούς…»
(Πάμπλο Νερούδα – «Σατράπες»)
πηγή
Σχόλια