Ένα οργανωμένο σχέδιο γερμανικού τύπου. Σχέδιο αρπαγής. Απομύζησης της δημόσιας, αλλά και κάθε ιδιωτικής περιουσίας. Πλάνο λαφυραγώγησης και λεηλασίας του πλούτου, που αποκτήθηκε από την εργασία του λαού. Ένα σχέδιο κατακρήμνισης του κοινωνικού κράτους, κατεδάφισης της δημόσιας υγείας και της παιδείας, κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και της ίδιας της λέξης της εργασίας. Κατάργησης, ακόμα, των θεμελιωδών θεσμών και δικαιωμάτων και των αρχών του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως αυτά περιγράφονται στο Σύνταγμα και στο άρθρο 134Α του Ποινικού Κώδικα. Ένα σχέδιο υπονόμευσης, κατασυκοφάντησης και εκθεμελίωσης της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας.
Οι πλουτοκράτες και τραπεζοκράτορες με τη σύμπραξη μεταπρατών εγχώριας κοπής, είναι πλέον προφανές ότι δεν αρκούνται στην καταδυνάστευση των λαών, αλλά επιδιώκουν την κατάργηση και των ίδιων των εθνικών κρατών. Στη θέση τους επιχειρούν να κατασκευάσουν ελεύθερους για τα συμφέροντά τους οικονομικούς χώρους, με άλλα λόγια «περιοχές», εντός των οποίων ασύδοτο θα εξελίσσεται το διεθνές κεφάλαιο και ζοφερή θα εκτυλίσσεται η ζωή των πολλών. Το σχέδιο αυτό βγαλμένο από τα σεντούκια της πάλαι ποτέ Ιεράς Συμμαχίας, φρεσκαρισμένο από την άρρωστη «διανόηση» των ναζιστών του μεσοπολέμου, ανακαινίζεται σήμερα με την ίδια ναζιστική λογική που διέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση και εφαρμόζεται πειραματικά στο κορμί της πατρίδας μας.
Μέχρι στιγμής έχουν παράσχει την αμέριστη συνδρομή τους όλες οι «εξουσίες» της χώρας. Με πράξεις και παραλείψεις τους, σε βάρος του λαού, σε βάρος των επόμενων γενεών. Έτοιμες από καιρό στην υπηρεσία της διεθνούς τοκογλυφίας. Έτοιμες να υπηρετήσουν το σχέδιο. Και το χειρότερο, αυτοί που κυβερνούν δεν εκτελούν απλά τις εντολές των ξένων, αλλά έχουν φτάσει στο έσχατο σημείο να το ομολογούν και μάλιστα δημόσια. Μερικοί μάλιστα να υπερηφανεύονται. Θυμίζουν απατημένους συζύγους, «σαλπιγκτές», που συνηθίζουν να διατυμπανίζουν πρώτοι αυτοί των συζύγων τους τα καμώματα, θεωρώντας ότι έτσι αποφεύγουν ή περιορίζουν τη χλεύη.
Πρώτη και καλύτερη η εκτελεστική εξουσία, που έχει μεταβληθεί σε τυραννία. Στην ουσία δεν υπάρχει κυβέρνηση. Η «κυβέρνηση» δεν είναι τίποτα άλλο παρά τυφλή εντολοδόχος μιας παρακυβέρνησης, αποτελούμενης από ξένους και εγχώριους δυνάστες που ενεργεί προς στραγγαλισμό της αληθούς θελήσεως του λαού και προς εξυπηρέτηση ξένων και εγχώριων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Είναι πασίδηλο ότι πρωθυπουργός της χώρας δεν είναι ο μιμούμενος τον λέοντα βρυχώμενος μυς Αντώνης Σαμαράς, αλλά ο ύπατος αρμοστής κύριος Ράιχενμπαχ. Και τούτο γιατί ο πρώτος δεν έχει στη διάθεσή του ούτε το στοιχειώδες, να αποφασίζει, δηλαδή, ο ίδιος ως πρωθυπουργός για τις τύχες της χώρας και να επιλέγει την πολιτική που θα ασκηθεί.
Από κοντά η νομοθετική, ήδη αυτοκαταργημένη (ένα μέρος της με το στανιό, το άλλο με τη θέλησή του), συναινεί στο να έχει μετατραπεί ο κοινοβουλευτισμός σε τυπικό ολοκληρωτικό μόρφωμα. Είναι γνωστό πλέον πως το Κοινοβούλιο δε νομοθετεί, ούτε επεξεργάζεται νόμους, όπως απαιτεί το Σύνταγμα. Διεκπεραιώνει μόνο, ως κοινός μεταπράτης, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τις εντολές των ξένων με νομικό επενδύτη. Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που προσιδιάζουν μόνο σε δικτατορίες και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Και τέλος η δικαστική εξουσία. Το «οχυρό», όπως πιστεύουν όσοι ανιστόρητα διακονούν την ουτοπία. Συμπράττει κι αυτή, δυστυχώς και παρέχει τη συνδρομή της σε όσους καταδυναστεύουν το λαό, όπως το έπραττε πάντα σε χαλεπούς καιρούς. Στην παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων. Στην κατάλυση της δημοκρατικής ομαλότητας και των δημοκρατικών θεσμών.
Η επισήμανση αυτή δεν αφορά βεβαίως εκείνους τους δικαστικούς λειτουργούς, των κατωτέρων κυρίως βαθμίδων, που μέσα σε αντίξοες συνθήκες κι εν μέσω μιας έκδηλης πλέον κοινοβουλευτικής δικτατορίας πράττουν το καθήκον τους. Αφορά τη δικαιοσύνη ως σύστημα εξουσίας και ως μοχλό καταστολής, όπως τη θέλουν οι ισχυροί. Αφορά, δυστυχώς, αρκετούς δικαστικούς λειτουργούς και την ηγεσία της δικαιοσύνης, που μέχρι σήμερα όχι μόνο έχουν σιωπήσει εκκωφαντικά μπροστά στο έγκλημα που συντελείται σε βάρος του λαού και που συνιστά ταυτόχρονα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, αλλά κι έχουν νομιμοποιήσει το έγκλημα με την έκδοση δικαστικών αποφάσεων, που θα αποτελούν εσαεί το όνειδος της δικαιοσύνης.
Βρισκόμαστε ενώπιον μιας συνωμοσίας σε βάρος του δικαίου και της νομιμότητας. Το δημοκρατικό πολίτευμα, το ίδιο το Σύνταγμα, έχουν ήδη καταλυθεί. Εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μας ένας καινούργιος τύπος ολοκληρωτικού καθεστώτος, που ασκεί ψυχολογική βία σε βάρος του λαού. Βίας που ορίζεται ως πρόκληση φοβίας και παράλυσης, ώστε να εμποδιστεί η φυσική αντίδραση και αντίσταση απέναντι σε αυτή τη βία. Επιχειρείται νόθευση της λαϊκής βούλησης με την έμπνευση τρόμου.
Ακούγεται από επίσημα χείλη ότι τα όσα σχεδιάζονται και υλοποιούνται σε βάρος του λαού και της κοινωνίας είναι τάχα μονόδρομος, καθώς η χώρα είναι σε δεινή οικονομική θέση. Έχει ακόμα ομολογηθεί ότι η πατρίδα μας εισήλθε στα μνημόνια και δεσμεύτηκε με τις κατάπτυστες δανειακές συμβάσεις (που συντάχθηκαν στο εξωτερικό και απεστάλησαν προς υπογραφή) διότι εκβιάστηκε από τους δανειστές της. Όφειλε, όμως, το πολιτικό προσωπικό που κυβερνά τη χώρα να υποκύπτει μόνο στη θέληση του λαού κι όχι στη βία. Είχε κι έχει υποχρέωση να αρνηθεί τις συμβάσεις αυτές, καθώς αντιβαίνουν στο διεθνές, αλλά και το εσωτερικό μας δίκαιο. Είχε κι έχει την υποχρέωση, ασκώντας τα δικαιώματα, που απορρέουν από τις διατάξεις του άρθρου 51 της Σύμβασης της Βιέννης, να δηλώσει ότι τα μνημόνια κι οι δανειακές συμβάσεις στερούνται οποιασδήποτε νομικής ισχύος, αφού το κράτος μας εκβιάστηκε. Λέει το άρθρο 51: «Στερείται οιασδήποτε νομικής ισχύος η έκφραση της συναινέσεως του κράτους όπως δεσμευθεί διά συνθήκης, εάν αύτη εξησφαλίσθη δι’ ασκήσεως εναντίον των αντιπροσώπων του πράξεων ή απειλών βίας». Έπρεπε να θυμηθεί το πολιτικό προσωπικό που κυβερνά σήμερα τη χώρα αυτό που είχε πει κάποτε ο «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών» Γεώργιος Παπανδρέου (ενδοξότερος παππούς αδόξου εγγονού) : «Όσοι υποκύπτουν εις την θέλησιν του λαού, είναι άνδρες, ενώ όσοι υποκύπτουν εις την βίαν, είναι ανδράποδα». Και δε θα έπρεπε το πολιτικό προσωπικό της χώρας να έχει τέτοια φιλοδοξία.
Αυτή η έμπνευση φοβίας, αντί να παραλύσει τους πολίτες θα πρέπει να τους εμπνεύσει το θάρρος και την απόφαση αντίστασης απέναντι σ’ αυτή την εσωτερική και εξωτερική κατοχή που σκιάζει το λαό και τη χώρα μας. Εξαιρετικά είναι τα γεγονότα που η τυραννία αυτή απεργάζεται σε βάρος του λαού. Εξαιρετικά θα είναι και τα μέτρα με τα οποία ο λαός θα αντιμετωπίσει την απρόκλητη αυτή επίθεση. Κι ό,τι πράξει δε θα είναι παρά άσκηση νόμιμης άμυνας. Και τούτο γιατί, όταν οι αρχές της χώρας ή δε θέλουν ή δε μπορούν να εξασφαλίσουν και να υπερασπίσουν την ομαλότητα του πολιτεύματος και την ελευθερία, τότε οι πολίτες υψώνουν το ανάστημά τους κι επιβάλλουν και την ομαλότητα και την ελευθερία.
Κάποια στιγμή όσοι συνέπραξαν, συναυτούργησαν, συνήργησαν με οποιοδήποτε τρόπο παραβαίνοντας το καθήκον τους, ακόμα και όσοι ανέχθηκαν αυτή τη βάρβαρη υπόθεση, την κατάλυση, δηλαδή, των θεσμών και των αρχών του πολιτεύματος, τον εξευτελισμό των ηλικιωμένων, της νεολαίας τον εξανδραποδισμό, είναι βέβαιο ότι θα λογοδοτήσουν.
Όμως κι αν αυτό συμβεί, η λύση θα απέχει ακόμα. Γιατί ποτέ η δικαιοσύνη δεν ήταν ούτε θα είναι άχρωμη πολιτικά ή ουδέτερη. Η εφαρμογή της θα συντελείται από την εκάστοτε άρχουσα τάξη. Και όπως έγραφε ο Εισαγγελέας Εφετών Βασίλης Παππάς στο έργο του «Το ποινικό πρόβλημα» : «Μια καλύτερη δικαιοσύνη μπορεί να αναζητηθεί και πραγματωθεί μόνο μέσα από ένα καινούργιο πλαίσιο ζωής, μια αναδιανομή του έχειν και του εξουσιάζειν, από μια νέα κοινωνικοπολιτική οργάνωση. Αναδιανομή, που θα αντικαταστήσει τα ηθικά κριτήρια με κοινωνικά και θα αποβλέπει περισσότερο στην αλληλεγγύη παρά στην ηθικοθρησκευτικού τύπου επιβολή».
Τελειώνοντας, θα πρέπει να γίνεται συνεχώς μνεία ότι εκείνοι που ανοσιούργησαν και συνεχίζουν να κακουργούν σε βάρος του λαού έχουν ήδη καταγραφεί στη συνείδησή του ως δωσίλογοι κι έτσι θα τους καταγράψει κι η ιστορία. Επομένως, θα δώσουν λόγο, καθώς οι πράξεις τους δεν παραγράφονται, αφού ο σφετερισμός με οιονδήποτε τρόπο της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτήν, διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε τότε αρχίζει και η παραγραφή των εγκλημάτων.
Έτσι τουλάχιστον επιτάσσει το άρθρο 120 παρ.3 του Συντάγματος της Ελλάδος. Έτσι ορίζει και η κοινή συνείδηση.
Υ.Γ. Αποστομωτική είναι η φράση του Ξενοφώντα στο έργο του «Ιέρων ή τυραννικός». Αναφέρεται σε όσους γίνονται τύραννοι για το λαό. Γράφει : «Οι τύραννοι πανταχή ως διά πολεμίας πορεύονται». (Όλοι οι τύραννοι παντού μέσα στη χώρα τους προχωρούν σαν να προχωρούν μέσα σε εχθρική χώρα).
(*) Ο Νίκος Καραβέλος είναι δικηγόρος Αθηνών και συγγραφέας. Έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές. Έργα του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ισπανικά και Σερβικά.
Εργατικός Αγώνας (το είδα εδώ)
Σχόλια