του Κώστα Γιαννιώτη*
Η οριοθέτηση του «ευρωπαϊκού ιδεώδους» πλησιάζει στην ολοκλήρωσή της. Αφού πρώτα ανέδειξε, σαν κυρίαρχο στόχο, το «ιδεώδες» της επικυριαρχίας των γερμανικών τραπεζών και του μονοπωλιακού κεφαλαίου, σε συνδυασμό με τους, ληστρικούς, διεθνείς χρηματιστηριακούς κύκλους, πολτοποιώντας λαούς, προχώρησε ακόμα παραπέρα.
Η επιβολή ολοκληρωτικών πρακτικών, σε μέλη - κράτη της ευρωζώνης, ήταν επιβεβλημένη στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (όνειρο και δόγμα του ναζισμού από το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, και νωρίτερα) και της ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης. Απαραίτητος όρος η απονεύρωση, μέχρι κατάλυσης, της κάθε έννοιας δημοκρατίας στο εσωτερικό των χωρών - μελών σαν περιφερειακής εθνικής οντότητας, μέχρι την τελική απορρόφηση του κάθε εθνικού πολιτεύματος από τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης.
Όλα στο καμίνι του «ιερού» σκοπού, της μετατροπής της Ευρώπης σε μια ομοσπονδία κρατών, όπου η αυτοδιάθεση και η εθνική ανεξαρτησία θα αποτελούν ιστορικό παρελθόν και μουσειακό είδος.
Ο κεντρικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, του συνόλου του ευρωπαϊκών χωρών που....
περνά, πρώτα, μέσα από τον έλεγχο και την πιστοποίηση του προϋπολογισμού, κάθε χώρας – μέλους της ευρωζώνης, από τα κυρίαρχα κράτη –μέλη (βλ. COMMISSION και EUROGROUP), γέννησε – εξ αντικειμένου – την ανάγκη ελέγχου του συνόλου της πολιτειακής δομής (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας) των, υπό διάλυση, εθνικών κρατών.
Πέρα από τον έλεγχο των υποταγμένων «κυβερνήσεων» και κοινοβουλίων, προχώρησαν και στην παραγωγή δικαίου – ελέω «ανωτάτης αρχής»- για να παίξει το ρόλο του βασικού μοχλού κατεδάφισης θεμελιακών συνταγματικών διατάξεων, κάθε χώρας ξεχωριστά.
- Η αρχή έγινε με το πειραματόζωο – Ελλάδα. Τώρα προχωρούν σε Κύπρο και στη συνέχεια σε Ιταλία. Αυτό δε σημαίνει ότι οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, και κυρίως της περιφέρειας, εξαιρούνται από το, ήδη, δρομολογημένο σχέδιο. Όμως έχει την ξεχωριστή σημασία του να αναφερθούμε ειδικά στην Ιταλία. Γιατί εκεί τώρα ξεδιπλώνεται ένα από τα σχέδια, που έχουν ετοιμάσει για κάθε χώρα.
- Εκεί, όταν διαπίστωσαν ότι το υποταγμένο πολιτικό σύστημα της χώρας αυτής δεν ήταν αρκετά ικανό να εγκλωβίσει στη λογική τους τον ιταλικό λαό, που γύρισε την πλάτη στους δωσίλογους πολιτικούς και ανέδειξε σε ρυθμιστική δύναμη το κόμμα του Μπέπε Γκρίλο, αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα της δικτατορικής επιβολής των επιθυμιών τους. Θορυβημένοι από το απρόσμενο αποτέλεσμα, ανέθεσαν στο «θεματοφύλακα» της συνταγματικής νομιμότητας της χώρας – τον πρόεδρο Ναπολιτάνο – να αρνηθεί να προχωρήσει στην προκήρυξη νέων εκλογών , παρά το γεγονός ότι εξάντλησε τις διερευνητικές εντολές, και απέτυχε στην εξεύρεση λύσης για τη σύσταση κυβέρνησης. Αντί της νόμιμης, και συνταγματικά επιβεβλημένης, προκήρυξης νέων εκλογών, καλεί και ξανακαλεί τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς αρχηγούς σε συσκέψεις, μήπως και πετύχει τον επιθυμητό «κυβερνητικό» συρφετό (βλ. Ελλάδα) που θα προχωρήσει στην ολοκληρωτική εξόντωση του ιταλικού λαού. Όταν και αυτή του η προσπάθεια απέτυχε, έφτασε στον πλήρη εξευτελισμό των θεσμών και ζητά τη σύσταση επιτροπής …… «σοφών» που θα «βοηθήσει» στην κατεύθυνση της «λύσης» που επιτάσσουν οι Ευρωπαίοι πάτρωνές του, αρκεί από τη λύση αυτή, και από κάθε διαδικασία, να είναι αποκλεισμένο το κόμμα του Μπέπε Γκρίλο.
Έτσι, λοιπόν, ανέθεσαν, το ξαναλέμε, στο «θεματοφύλακα» της συνταγματικής νομιμότητας μιας χώρας – και εν προκειμένω στον πρόεδρο Ναπολιτάνο – να καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας και να παραδώσει αμαχητί αυτό για το οποίο ορκίστηκε ότι είναι ταγμένος να υπηρετεί και να υπερασπίζεται: Το Σύνταγμα, τη Δημοκρατία και το λαό. Αν αυτό δεν είναι εσχάτη προδοσία του ανώτατου άρχοντα, σε βάρος της χώρας του, τότε τι είναι;
- Εδώ λοιπόν αναδεικνύεται, από μόνο του, το κρίσιμο ζήτημα, για κάθε λαό, που θα βρεθεί στην ανάγκη της υπεράσπισης της εθνικής του ανεξαρτησίας. Αναδεικνύεται το γεγονός ότι κάθε απόπειρα αντίδρασης ενός λαού στα σχέδια του Δ΄ Ράιχ και της παγκόσμιας τραπεζοκρατίας, που δεν είναι οργανωμένη συστηματικά από τον ίδιο το λαό και περιορίζεται στο αυθόρμητο και ανοργάνωτο ξέσπασμα, με κατάρες, μούντζες και ακτιβισμούς, είναι καταδικασμένη εν τη γεννέσει της. Όπως το ίδιο θα συμβαίνει και με κάθε λαό που παραμένει υποταγμένος στη λογική, στην οποία τον βύθισαν χρόνια τώρα, στη λογική της ψευτοδημοκρατίας τους. Που παραμένει καλός μαθητής στο μάθημα, που του μάθαιναν χρόνια τώρα, να εναποθέτει τις ελπίδες και τα όνειρά του στο παιγνιδάκι της εκλογικής «αναμέτρησης» που του στήνουν κάθε …… όποτε θέλουν, και που παίζεται με δικούς τους κανόνες. Ο λαός αυτός θα είναι καταδικασμένος να παραμείνει δέσμιος, μέχρι την ώρα και τη μέρα της τελικής του εξόντωσης.
Μοναδικός δρόμος απελευθέρωσης και αυτοδιάθεσης του κάθε λαού, είναι η επίπονη προσπάθεια ενημέρωσης, αφύπνισης, οργάνωσης και, τελικά, της έγερσης του ίδιου του λαού αυτού, με κοινά προτάγματα και τακτικές που θα υπηρετούν ένα και βασικό στόχο: Την ΑΝΑΤΡΟΠΗ του σάπιου, και πουλημένου στους κατακτητές, πολιτικού συστήματος – στο σύνολό του – και την επιβολή συγκρότησης ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ, με ταυτόχρονη αποχώρηση από τη λυκοφωλιά της ευρωζώνης και της Ε.Ε., την άρνηση και μονομερή διαγραφή του οποιουδήποτε χρέους προς τους διεθνείς τοκογλύφους και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα της χώρας του.
Αν πέσει στην παγίδα της αναμονής εκλογών, μέσα στην υπάρχουσα κατάσταση, τότε θα βρεθεί μπροστά σε αδιέξοδα, που με σαφήνεια κατοπτρίζονται αυτή τη στιγμή στην Ιταλία.
Γιατί μια, λαϊκής προέλευσης, δύναμη, που θέλει να προχωρήσει σε επαναστατική, εθνικοαπελευθερωτική πορεία, ακόμα κι αν πάρει μέρος στην εκλογική διαδικασία, στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, δε θα πρέπει να το κάνει για να ενσωματωθεί στον πολιτικό και κοινοβουλευτικό αχταρμά. Αν – οσοδήποτε μεγάλη εκλογική δύναμη κι αν αποκτήσει - πέσει στο τραγικό λάθος να πιστέψει ότι, με το να συμμετάσχει σ` αυτό το κοινοβούλιο, μπορεί να ανατρέψει ριζικά την κατάσταση προς όφελος του λαού, τότε υπογράφει εκ των προτέρων την καταδίκη της και τον αφανισμό της.
Αν όμως αξιοποιήσει την όποια εκλογική της δύναμη ώστε, από καλύτερες θέσεις, να καταγγείλει το πολιτικό έκτρωμα, στο σύνολό του και παραιτούμενη απευθυνθεί στις ο ρ γ α ν ω μ έ ν ε ς δυνάμεις του λαού, τότε ανοίγει ο δρόμος για εξελίξεις και λύσεις που θα περνάνε από τα χέρια και τη θέληση της ίδιας της κοινωνίας και προς όφελός της.
Σ` αυτή την κρίσιμη καμπή βρίσκεται αυτή τη στιγμή η γειτονική μας χώρα και το κίνημα του Μπέπε Γκρίλο. Παρά το γεγονός ότι δεν είχε φροντίσει να δουλέψει - παράλληλα με την προεκλογική του εκστρατεία- στην κατεύθυνση της οργάνωσης του κόσμου, ακόμα και τώρα, έχει τα περιθώρια να ξεφύγει από τη λογική του συστήματος και των εκλογών και να απευθυνθεί και πάλι στο λαό καλώντας τον σε αυτοοργάνωση και αναμέτρηση με το σύστημα. Να στήσει ο ίδιος το παιγνίδι της αντιπαράθεσης, με την προετοιμασία, την οργάνωση και την κήρυξη Γενικής Πολιτικής Απεργίας. Έτσι, και μόνο έτσι, έχει πιθανότητες να παραμείνει ζωντανή η ελπίδα ξημερώματος άσπρης μέρας για τον ιταλικό λαό. Κι αυτό ας γίνει μάθημα για όλους μας και κυρίως για όσους περιμένουν τις εκλογές για να δουν άσπρη μέρα. Θα περιμένουν για αιώνες.
*Ο Κώστας Γιαννιώτης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ (πηγή)
Σχόλια