- Οι πραιτωριανοί ήταν ένα σώμα σωματοφυλάκων των Ρωμαίων αυτοκρατόρων το οποίο είχε αποκτήσει τέτοια δύναμη ώστε μπορούσε να ανεβάζει και να καθαιρεί αυτοκράτορες σύμφωνα με την επιθυμία των μελών του. Μεταφορικά, η έννοια του πραιτωριανού –που καταργήθηκε μαζί με τους ενσαρκωτές της από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο– ήταν αυτή της αυτόνομης από κάθε εξουσία και ηθική αρχή απολυταρχίας. Στην εποχή μας υπάρχουν πολλές κατηγορίες πραιτωριανών, αλλά μία που έχει ειδικό βάρος είναι οι πραιτωριανοί-δημοσιογράφοι.
Τα golden boys και girls (τα «χρυσά» αγόρια και κορίτσια) τα οποία καθημερινώς μάς «ενημερώνουν» για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν τον μεγάλο Αυστριακό φιλόσοφο της ελευθερίας, Καρλ Πόππερ (1902-1999). Θα αγνοούν δε, ασφαλώς, και το περίφημο έργο του «Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της», το οποίο εκδόθηκε και στα ελληνικά πριν κάποια χρόνια, χάρις στον πνευματικό ηρωισμό κάποιων φίλων του μεγάλου φιλοσόφου. Το 1995 εξεδόθη στα ελληνικά το επίσης άγνωστο, αλλά σήμερα επίκαιρο, βιβλίο του Καρλ Πόππερ για την τηλεόραση και τον ρόλο της στις δημοκρατικές κοινωνίες –για τις οποίες, όπως τονίζει, συνιστά σοβαρότατο κίνδυνο.
Ο Αυστριακός φιλόσοφος επισημαίνει ότι η τηλεόραση μυθοποιεί την πραγματικότητα και στην ουσία παραπλανά το κοινό. Παίζει δε ολέθριο ρόλο στο επίπεδο των παιδιών, τα οποία αποβλακώνει, αντί να τα εκπαιδεύει και να τα υποβοηθά στην μόρφωσή τους.
- Την κατάσταση αυτή, ο Κ.Πόππερ χαρακτήρισε άθλια και αντιδημοκρατική διότι, όπως τονίζει, «η δημοκρατία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα σύστημα προστασίας εναντίον της δικτατορίας και τίποτα μέσα στην δημοκρατία δεν εμποδίζει τους πιο μορφωμένους ανθρώπους να μεταδίδουν την γνώση τους στους λιγότερο μορφωμένους. Το αντίθετο ακριβώς. Η δημοκρατία πάντα προσπαθούσε να ανεβάσει το επίπεδο εκπαίδευσης• αυτή είναι η αυθεντική φιλοδοξίας της».
- Συμβαίνει, ωστόσο, η τηλεόραση όχι μόνον να αδιαφορεί πλήρως για παρόμοιες λεπτομέρειες, αλλά, σε χώρες όπως η δική μας, να καταδιώκει κάθε τι το οποίο θα μπορούσε να ανεβάσει το μορφωτικό επίπεδο του κοινού. Στο σημείο αυτό, ο Καρλ Πόππερ προτείνει η τηλεόραση, ως μορφή παντοδύναμης εξουσίας, να πρέπει να υπάγεται σε έλεγχο –όπως συμβαίνει και με την δημοκρατία, η οποία ελέγχεται από την πολιτική εξουσία. «Η τηλεόραση», γράφει, «έχει γίνει σήμερα κολοσσιαία εξουσία. Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι δυνητικά είναι η σημαντικότερη από όλες τις εξουσίες, σαν να έχει αντικαταστήσει την φωνή του Θεού. Και θα συνεχίσει να είναι, για όσο καιρό θα ανεχόμαστε τις καταχρήσεις της. Η τηλεόραση απέκτησε ευρεία εξουσία στους κόλπους της δημοκρατίας. Καμμία δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει, αν δεν δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την παντοδυναμία. Και είναι βέβαιον ότι γίνεται κατάχρηση αυτής της εξουσίας σήμερα».
Κατάχρηση η οποία μπορεί να προσλάβει δραματικές διαστάσεις, αν αυτοί οι μηχανισμοί χειραγωγήσεως και προπαγάνδας περιέλθουν υπό τον έλεγχο κάποιου ή κάποιων νέων Χίτλερ. Μπροστά στον κίνδυνο αυτό, ο Καρλ Πόππερ επισημαίνει τον κρίσιμο ρόλο που παίζουν στην τηλεόραση οι παραγωγοί εκπομπών, οι δημοσιογράφοι και, βεβαίως, οι ιδιοκτήτες καναλιών. Και αν είχε συμβεί να βιώσει ο μεγάλος φιλόσοφος την ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα και τις εξαιρέσεις της, τότε σίγουρα θα είχε πέσει σε βαθύτατη θλίψη, γνωρίζοντας τί αντιπροσωπεύουν για την δημοκρατία οι πραιτωριανοί των ΜΜΕ.
Οι πραιτωριανοί ήταν ένα σώμα σωματοφυλάκων των Ρωμαίων αυτοκρατόρων το οποίο είχε αποκτήσει τέτοια δύναμη ώστε μπορούσε να ανεβάζει και να καθαιρεί αυτοκράτορες σύμφωνα με την επιθυμία των μελών του. Μεταφορικά, η έννοια του πραιτωριανού –που καταργήθηκε μαζί με τους ενσαρκωτές της από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο– ήταν αυτή της αυτόνομης από κάθε εξουσία και ηθική αρχή απολυταρχίας. Στην εποχή μας υπάρχουν πολλές κατηγορίες πραιτωριανών, αλλά μία που έχει ειδικό βάρος είναι οι πραιτωριανοί-δημοσιογράφοι.
- Πρόκειται για ένα ειδικό σώμα δημοσιογράφων που έκανε την εμφάνισή του από την μεταπολίτευση και μετά, το οποίο, με εργαλείο και όπλο την δύναμη της επικοινωνίας, αποφασίζει ποιες ιδέες, αντιλήψεις και πολιτικές ερμηνείες πρέπει να δέχεται ο ελληνικός λαός και ποιες όχι. Επιπροσθέτως δε, οι πραιτωριανοί-δημοσιογράφοι αποφασίζουν ποια πολιτικά πρόσωπα θα πρέπει να προβάλλονται, ποιες πολιτικές παρατάξεις θα προωθούνται στην εξουσία και ποιες ιδέες θα χρησιμοποιούν οι ίδιοι για να θησαυρίζουν προβαλλόμενοι. Έτσι, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα δημιουργήθηκε ένα δυσώδες σύστημα διαπλοκής, στόχος του οποίου ήταν και είναι, αφ’ ενός, η λεηλασία δημόσιου χρήματος και, αφ’ ετέρου, η δημιουργία συνθηκών μόνιμης χειραγώγησης της κοινής γνώμης και προσανατολισμού της προς κατευθύνσεις που εξυπηρετούν το σύστημα.
Το ολέθριο αυτό σύστημα χρηματοδοτήθηκε αφειδώς από τράπεζες και επιχειρήσεις και σήμερα εκβιάζει για να συνεχιστεί το σχετικό «πάρτυ». Από στοιχεία που μπορέσαμε να συλλέξουμε, οι αριθμοί που προκύπτουν μόνον ζάλη προκαλούν. Την δεκαπενταετία 1997-2012, τα ελληνικά ΜΜΕ δέχθηκαν:
- -2,68 δισεκατ. ευρώ σε τηλεοπτικές διαφημίσεις,
- -56,30 δισεκατ. ευρώ τραπεζικά δάνεια,
- -6,20 δισεκατ. ευρώ αντλήθηκαν από το Χρηματιστήριο,
- -1,3 δισεκατ. ευρώ χορηγίες.
- Mε άλλα λόγια, το σύστημα διαπλοκής τροφοδοτήθηκε μέσα σε μία δεκαπενταετία με 68 δισεκατ. ευρώ περίπου, για να πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα η μεγαλύτερη μαζική πλύση εγκεφάλου που έχει σημειωθεί στον ευρωπαϊκό χώρο μετά τα μαύρα χρόνια του ναζισμού-φασισμού.
Εκείνο που πρέπει επίσης να σημειωθεί και είναι πολύ σοβαρό αφορά τις δυνάμεις που κινητοποιεί το σύστημα για να εμποδίσει την είσοδο στον χώρο του ανθρώπων και επιχειρήσεων που θα στηρίζονταν στην ποιότητα, αλλά και σε αντιλήψεις που ξεφεύγουν από αυτές του ιερατείου. Για παράδειγμα, το δημοσιογραφικό ιερατείο στην χώρα μας ναι μεν παίζει κομματικά παιχνίδια, πλην όμως προσπαθεί να αποφεύγει όσο γίνεται την κυκλοφορία αντιλήψεων που έχουν σχέση με την φιλελεύθερη κριτική σκέψη, την ευρωπαϊκή ιστορία και τις διάφορες επιμέρους πτυχές της, την ορθολογική ανάλυση της πραγματικότητας και, βέβαια, την απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και φαντασιώσεις επικαιρότητα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η πολιτική και δημοσιογραφική ζωή της χώρας κυριαρχείται από μία ευρύτατη παρεοκρατία, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία νέου τύπου φεουδαρχία. Μία φεουδαρχία η οποία, μπροστά στις τεράστιες οικονομικές και πνευματικές ζημιές που έχει προκαλέσει, προσπαθεί να αποποιηθεί των ευθυνών της επιρρίπτοντας τα τερατουργήματά της στην Ευρώπη και την ισχυρότερη χώρα της, την Γερμανία. Μέσα από αυτή την τακτική, το φαιοκόκκινο ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο επιδιώκει να εφεύρει νέους εχθρούς και να παραπλανήσει για μιαν ακόμη φορά την κοινή γνώμη. Συνήθως, η δικαιολογία για τις πρακτικές αυτές είναι ότι «ο λαϊκισμός πουλάει». Όμως, οι αρχιμάστορες αυτής της ουρανομήκους σε κυνισμό αντίληψης ποτέ δεν μάς λένε ποιο είναι το ποσόν του λογαριασμού που πρέπει να πληρωθεί μετά την πώληση από τους αγοραστές.
πηγή
----------------------
Υπονομεύοντας την δημοσιογραφία και τη χώρα
Από τον Βασίλη Μπόνιο
“Η δουλειά μας είναι τα μπετά και τα μελάνια…”, συνήθιζε να λέει ο Γιώργος Μπόμπολας, μεγαλοκατασκευαστής και μεγαλομηντιάρχης, από αυτούς που τα διεθνή ΜΜΕ αποκαλούν Έλληνες ολιγάρχες. Ο Μπόμπολας στα μπετά είχε την τύχη και την έμπνευση να συμπορευθεί με τον Δημήτρη Κούτρα, έναν άνθρωπο παθιασμένο, οραματιστή, εμπνευσμένο-των αλωνιών και των σαλονιών, που λέμε. Ο Κούτρας είχε τον τρόπο του να χορεύει τσάμικο με τον Σουφλιά αλλά και να παθιάζεται (παρέα με τον Πέτρο Στρατουδάκη, σαν σύγχρονοι χρυσοθήρες), με το χρυσό της Χαλκιδικής.
Από τότε που έφυγε από τη ζωή ο Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος-με τον οποίο ο Μπόμπολας είχε κάνει την μεγάλη εκδοτική επιτυχία του “Έθνους”- η οικογένεια Μπόμπολα δεν κατάφερε η δεν επεδίωξε να βρει αντικαταστάτη του. Ο Φιλιππόπουλος ώσπου ν' αρχίσει η περιπέτεια της υγείας του δεν επέτρεπε παρεμβάσεις στην δουλειά του.
Είχε συμφωνήσει με τον Μπόμπολα να έχει εν λευκώ την εφημερίδα, εκτός από το ΠΕΧΩΔΕ. Ο συντάκτης του συγκεκριμένου υπουργείου έδινε παραδοσιακά απευθείας αναφορά στον Γιώργο Μπόμπολα. Ως εδώ καλά. Άλλωστε ο Μπόμπολας, όπως και κάθε επιχειρηματίας, φρόντιζε να πηγαίνουν καλά οι δουλειές του. Και είναι αλήθεια ότι από την κατασκευαστική εταιρεία του έχει φάει πολύς κόσμος ψωμί.
Τα στελέχη της ξεχώριζαν τόσο για τις σπουδές τους (οι πιο πολλοί βρίσκονταν ανέκαθεν ιδεολογικά κοντά στο ΚΚΕ), όσο και για την προσήλωσή τους στην εταιρεία-δεν θυμάμαι να έχουν γίνει μεγάλες απεργίες στον ΑΚΤΩΡΑ, ούτε να βγαίνουν προς τα έξω παράπονα για την εργοδοσία εκτός από τις περιόδους που είχαν σταματήσει τα έργα και κάποιοι από τους εργαζόμενους μοιραία έχαναν την δουλειά τους.
Πως τα κατάφερε όμως ο Γιώργος Μπόμπολας, καπετάνιος μιας κατασκευαστικής με δουλειές στις άκρες του πλανήτη, να του κατουράει τον τοίχο του Μega, o Παπάς της «Χρυσής Αυγής»;
Φταίει ο Δένδιας που δεν του διέθεσε έναν στρατό από Ράμπο, ώστε να κρατάνε μακριά τους Χρυσαυγίτες και τους πάσης φύσεως αγανακτισμένους; Ποιος φταίει που αυτός, ο πετυχημένος μεγαλοκατασκευαστής που υπήρξε στενός φίλος ιστορικών πολιτικών προσώπων όπως ο Ανδρέας, ο Σημίτης, ο Σουφλιάς, ο Λαλιώτης, ο Σιούφας, ο Τσοχατζόπουλος, ο Παπαντωνίου, ο Κατσιφάρας, κατέληξε σήμερα να του κατουράνε το τοίχο; Είναι το θράσος του Χρυσαυγίτη Παπά (που πούλαγε στρώματα Cocomat στα Γιάννενα), η συμβαίνει κάτι άλλο εδώ;
Μήπως ο Μπόμπολας (ο Βαρδινογιάννης και ο Ψυχάρης) άφησαν ανυπεράσπιστο το κανάλι τους; Μήπως στην τελική ποτέ δεν επένδυσαν με σοβαρότητα στην τηλεόραση, όπως έκαναν με τις άλλες δουλειές τους; Νοιάστηκε κανείς, από τους 3 ιδιοκτήτες του πολυδανεισμένου καναλιού, για το κύρος και την αξιοπιστία του Mega; Πως υπερασπίστηκαν διαχρονικά την δημόσια συχνότητα που τους παρείχαν οι κυβερνήσεις πάνω στην οποία έστησαν το Mega;
Έχουν αναρωτηθεί οι ιδιοκτήτες του καναλιού, εάν υπάρχει μεγαλύτερο και πιο ασφαλές τείχος προστασίας-από τους πάσης φύσεως Παπάδες- από το κύρος που μόνο η δημοσιογραφία μπορεί να προσδώσει σε ένα δημοσιογραφικό μέσο; Αντί να χτίσουν μεθοδικά λοιπόν πάνω στην δημοσιογραφική αξιοπιστία (όπως για παράδειγμα οι ιδιοκτήτες του Spiegel και του Stern), αντιμετώπισαν το Mega σαν παιγνίδι αναψυχής για τους ίδιους αλλά και σαν πολιορκητικό κριό στις κυβερνήσεις.
Κορομηλά, Μενεγάκη, Μικρούτσικοι, Αρναούτογλου και διάφοροι άλλοι εγχώριοι αστέρες του βλαχομπαρόκ lifestyle παρήλασαν από το κανάλι πριν φτάσουμε στο «Πρωινό μου». Στην ουσία το δελτίο ειδήσεων και δυο τρεις πολιτικές εκπομπές, δεν ήταν παρά το ξεκάρφωμα σοβαροφάνειας σε ένα κανάλι που συστηματικά και συστημικά αρνήθηκε να υπερασπισθεί την έρευνα και την δημοσιογραφία. Η μόνιμη δικαιολογία για το υψηλό κόστος παραγωγής της σωστής δημοσιογραφίας δεν μπορεί να είναι άλλοθι για την περιθωριοποίηση της ερευνητικής δημοσιογραφίας από το μεγαλύτερο (παπακαλιάτειο) κανάλι της χώρας. Αυτή η πολιτική από τους ιδιοκτήτες και η απουσία μιας ισχυρής προσωπικότητας στο τιμόνι του Mega οδηγεί το κανάλι στα βράχια κουβαλώντας πάνω του ένα σκασμό από δάνεια. Το Mega, όπως είναι σήμερα, δεν διαθέτει το προφίλ να σταθεί επάξια σε όσα επιφυλάσσει η Ιστορία για την χώρα μας. Και είναι πολύ μεγάλο καράβι για να μπορέσουν να το ξεφορτωθούν από πάνω τους χωρίς χασούρα.
Ο Μπόμπολας, ο Βαρδινογιάννης και ο Ψυχάρης, ξεγύμνωσαν το κανάλι τους από την ασπίδα προστασίας του κύρους που προσφέρει η ερευνητική δημοσιογραφία και η πολυφωνία. Έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να το μετατρέψουν σε σαλόνι της Μενεγάκη και του Αρναούτογλου. Είχαν όμως αυτό το δικαίωμα οι τρεις τους; Δεν απαιτούμε από επιχειρηματίες να μετατραπούν σε σταυροφόροι της πνευματικής ανάτασης των πολιτών. Δεν έχουν όμως κανένα ηθικό αλλά και νόμιμο δικαίωμα να μετατρέπονται σε σκοταδιστές προβάλλωντας τούρκικα, σαχλά σήριαλ και συνταγές μαγειρικής. Δεν έχουν δικαίωμα να εκμεταλλεύονται την θέση ισχύος που τους δίνει το κανάλι, ώστε να ξεφορτώνουν τόνους ηλιθιοδίνης στα σπίτια των Ελλήνων.
Η συγκεκριμένη επιλογή τους είναι αυτοκαταστροφική για τους ίδιους (τους κατουράει τον τοίχο ο Παπάς) αλλά και μοιραία για τη χώρα. Σπάνια στο συγκεκριμένο κανάλι θα εμφανισθούν σοβαροί άνθρωποι (υπάρχουν τέτοιοι και στην πολιτική) οι οποίοι να μπορούν να αρθρώσουν λόγο που θα συνεπάρει, θα αφυπνίσει, θα βάλει τουλάχιστο τους προβληματισμούς της κοινωνίας στο τραπέζι.
Το πως αντιλαμβάνονται οι επιχειρηματίες την δύναμη των συχνοτήτων που τους παρέχουν οι Έλληνες πολίτες, αποκαλύπτεται δίχως προσχήματα στα προγράμματα των καναλιών τους.
Τουλάχιστο ο Κυριακού και ο ΑΝΤ1 έδωσαν από το ξεκίνημα το βουκόλ τηλεοπτικό τους στίγμα.
Όσους Λιαρέληδες κι αν θυσιάσει η οικογένεια Κυριακού στην συνείδηση του κόσμου ο ΑΝΤ1 θα είναι πάντα το κανάλι της Ελένης Μενεγάκη. Άλλωστε ο Μίνως γι αυτό έκανε το κανάλι: Για να το γλεντάνε οι ξανθές που κατέβηκαν με την ΚΤΕΛάδα στην Αθήνα αποφασιμένες- με τον φανατισμό μουτζαχεντίν- να κατακτήσουν το εγχώριο Μπόλιγουντ, να βγάλουν λεφτά, να γίνουν πλούσιες και διάσημες.
Αλλά είπαμε, ο Aντένας είναι συνεπής στο όραμα του ιδρυτή του. Θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον την πορεία του.
Πάμε παρακάτω: Φάληρο, ΣΚΑΙ. Εδώ ο Αλαφούζος παρουσιάζει με επιτυχία το Διχασμένο μου (δημοσιογραφικό) Κορμί. Αυτή είναι η συνταγή του ΣΚΑΙ με αποτέλεσμα οι θεατές να χτυπάνε ενέσεις. Κάτι σαν τους ταλαίπωρους βάζελους. «Κατά του Δαίμονα Εαυτού» που γράφει και ο τάφος του Τζιμ Μόρισσον. Ο φιλομνημονιακός ΣΚΑΙ του Μπάμπη Παπαδημητρίου «επιτίθεται» με σφοδρότητα στον αντιμνημονιακό ΣΚΑΙ του Γιώργου Τράγκα. Το λαικίστικο δελτίο του Νίκου Ευαγγελάτου δέρνει αλύπητα την τηλεθέαση της «σοβαρής, μετρημένης, πολύγλωσσης» Σίας Κοσιώνη. Οι κραυγές του Άδωνη Γεωργιάδη στην εκπομπή της Πόπης ξυπνάνε από τη χειμέρια νάρκη τα συμπαθή φίδια που ησυχάζουν στα μεταμεσονύχτια ντοκιμαντέρ του καναλιού. Το λαικό, το κίτρινο, η φτήνια μάχονται στα μαρμαρένια αλώνια του ΣΚΑΙ με την ναρκισσεύομενη διανόηση των καλεσμένων του Μπογδάνου-βλέπε Νότης Μαδιάς. Ένα κανάλι που χρόνια τώρα αναζητεί δημοσιογραφική ταυτότητα και πάνω που νομίζεις ότι την βρήκε σε αφήνει Παυλόπουλο. Κρίμα.
Τουλάχιστο ο Κουρής και ο Γιαννίκος δεν είχαν προβληματισμούς: Ζουζούνια, Βάσια Λόη, Φαίη Σκορδά, έξυπνα ντιλ με τους διαφημιστές, τους τραπεζίτες, πλάτες στο Μαξίμου και κάστινγκ στα 4 για τις παρουσιάστριες του καναλιού.
Για το χαζοΣτάρ την ξέρετε την άποψή μας. Είναι προφανές ότι και οι Βαρδινογιάννηδες έτσι αντιλαμβάνονται την τηλεοπτική συνταγή και την δημοσιογραφία. Όσο για τον Κοντομηνά με τόσους συμβούλους, διευθυντές, παρουσιαστές, δημοσιογράφους που έχει αλλάξει κατά καιρούς δεν τον αδικούμε. Ποιος θα μπορούσε να μείνει αλώβητος με όλο το δημοσιογραφικό συρφετό να έχει περάσει από την αυλή του;
Αυτοί είναι οι καναλάρχες μας. Κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα της νοσηρής και διαπλεκόμενης Μεταπολίτευσης η αυλαία της οποίας μας οδήγησε στα σαγόνια της Τρόικας. Καταχρεωμένοι στις τράπεζες και «χρεοκοπημένοι»-οι ίδιοι και τα κανάλια τους- στην συνείδηση των πολιτών- όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Αυτή εδώ η Κολομβιάνικη Δημοκρατία των Βαλκανίων, αλίμονο αν δεν είχε τους Καναλάρχες που της άξιζαν. Το μόνο που ευχόμαστε είναι κουράγιο στα νέα παιδιά που μεγαλώνουν σ΄αυτή εδώ την ατιμασμένη- από τους άρχοντές της- πατρίδα. Στα νέα παιδιά που παίρνουν- εν έτει 2013-τον δρόμο της ξενιτιάς.
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τις ιστορίες τους για να ξεχαρμανιάστε από τους νταβατζήδες...
Σχόλια