Γιώργος Ρούσης
Στα πλαίσια της αντιμετώπισης της κρίσης, πέρα από τους αναφανδόν υποστηριχτές της ακολουθούμενης πολιτικής, υπάρχουν και ορισμένοι τεχνοκράτες οι οποίοι παριστάνουν τους αμερόληπτους και τουςυπεράνω της όποιας ταξικής αντίθεσης. Αυτοί κατ’ αναλογία των «ουδέτερων» οικονομολόγων, τεχνοκρατών τύπου Μάριο Μόντι, ή Λουκά Παπαδήμου προτείνουν διαφορετικές μεν, εντός συστήματος δε, λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Οι τεχνοκράτες αυτοί οι οποίοι το πιο συχνά έχουν σπουδάσει κάποιο παρακλάδι της οικονομίας, παρουσιάζονται ως οι καλύτεροι επιστήμονες στον τομέα τους.
Στην πραγματικότητα συμπίπτοντας απόλυτα με το πνεύμα όλων των τελευταίων ανά τον καπιταλιστικό κόσμο εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με την ίδια την έννοια της επιστήμης, στο βαθμό που την αντιμετωπίζουν σαν μια εξειδικευμένη τεχνοκρατική γνώση, αποκομμένη τόσο από την ίδια την επιστήμη στην οποία αυτή εντάσσεται, όσο και πολύ περισσότερο από το σύνολο των κοινωνικών επιστημών και την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα.
Στα πλαίσια αυτής τους της αντίληψης «η γνώση τεμαχίζεται απεριόριστα: κάθε ειδικός δεν γνωρίζει παρά ένα ελάχιστο μιας γνώσης που τίποτα πια δεν οργανώνει στο σύνολο της». [1]
Αυτή η αντίληψη βρίσκεται σε κάθετη αντίθεση με τη μαρξική μεθοδολογία την οποία πολλοί από αυτούς τους «αντιπολιτευόμενους» τεχνοκράτες παριστάνουν ότι υιοθετούν εν μέρει ή και συνολικά.
Ας θυμηθούμε ότι μια από τις κορυφαίες συμβολές του μαρξισμού ήταν πέρα από τον σαφή ταξικό προσανατολισμό του υπέρ της εργατικής τάξης και κατά του κεφαλαίου, η συνένωση φιλοσοφίας, οικονομίας, και πολιτικής σε μια ενιαία επιστημονική ολότητα. Ας θυμηθούμε ακόμη, ότι ο ίδιος ο Μαρξ, ήταν ταυτόχρονα και οικονομολόγος και φιλόσοφος και πολιτικός και άνθρωπος της επαναστατικής δράσης.
Άλλωστε όπως αναφέρεται πιο διεξοδικά στην «Γερμανική Ιδεολογία» [2] και στο «ΑντιΝτύριγκ» προϋπόθεση για την χειραφέτηση της προσωπικότητας δεν είναι μόνον η κυριαρχία της ελεύθερης δραστηριότητας απέναντι στην καταναγκαστική δουλειά, που απορρέει από την οικονομική αναγκαιότητα, αλλά σε συνδυασμό με αυτήν και η αντικατάσταση της κυριαρχίας της κατακερματισμένης, εξειδικευμένης εργασίας, του στενού καταμερισμού της εργασίας, από την πολύμορφη, συνδυασμένη, χειρωνακτική και πνευματική δραστηριότητα.
Όπως αναφέρεται στο «Αντι-Ντύριγκ» ο στενός καταμερισμός της εργασίας , οδηγεί τις «μορφωμένες τάξεις» σε «αποστεωμένες ιδέες», σε «μικρότητες», σε «προκαταλήψεις», σε «πνευματική μυωπία», και σε «ένα ακρωτηριασμό από μια εκπαίδευση προσαρμοσμένη σε μια ειδικότητα και την πρόσδεση τους εφόρου ζωής σε αυτήν τη ίδια την ειδικότητα». [3]
Κυρίως όμως, οι εν λόγω τεχνοκράτες επιδιώκουν να αποκρύψουν την ακόλουθη αλήθεια, την όποια σοφά επεσήμανε ο Λένιν: Δεν είναι δυνατό να υπάρξει «αμερόληπτη» κοινωνική επιστήμη σε μια κοινωνία χτισμένη πάνω στην ταξική πάλη[…..] Το να περιμένει κανείς αμερόληπτη επιστήμη στην κοινωνία της μισθωτής δουλείας είναι κουτούτσικη αφέλεια, που μοιάζει με το να περιμένει κανείς αμεροληψία από τους εργοστασιάρχες στο ζήτημα , αν θα πρέπει να αυξήσουν το μεροκάματο των εργατών, ελαττώνοντας τα κέρδη του κεφαλαίου ». [4]
Όπως λοιπόν για όλους τους υπόλοιπους, έτσι και για τους επιστήμονες, όπως λέει και ο ποιητής, τίθεται το ερώτημα «με ποιους θα παν και ποιους θ’ αφήσουν».
Ας παρατήσουν λοιπόν τις δήθεν «αμερόληπτες» συμβουλές, και ας μας πουν ξεκάθαρα, αυτοί οι λάτρεις του συγκεκριμένου . Τις όποιες τεχνοκρατικές λύσεις προτείνουν, τις βλέπουν να υλοποιούνταισε συνεργασία με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό ή σε ρήξη μαζί τους;
grousis@ath.forthnet.gr
πηγή
Σχόλια