Οι Ευρωπαίοι ηγέτες βασίζονται στην Πορτογαλία για να δώσουν ένα παράδειγμα για το πώς μπορεί να επιτύχει η λιτότητα όταν εφαρμοστεί σοβαρά. Δυστυχώς, παρά το πρωτοφανές σφίξιμο στα ζωνάρια, η Λισαβόνα εξακολουθεί να αναγκάζεται να ξεπουλά τα «διαμάντια του στέμματός» της προκειμένου να σταματήσει η απότομη αύξηση των χρεών της, γράφει ο François Musseau στην ελβετική Le Temps.
Σιγά-σιγά, η Πορτογαλία ηττάται. Τον Απρίλιο του 2011, όταν η χώρα πήρε ένα δάνειο 78 δις ευρώ από την τρόικα (ΕΚ, ΕΚΤ και ΔΝΤ) για να αποφύγει την πτώχευση, δεσμεύτηκε για την ιδιωτικοποίηση. Όμως, υπό την ηγεσία του Πάσος Κοέλιο, το μοντέλο της δημοσιονομικής πειθαρχίας που απαιτήθηκε από την τρόικα, η εκποίηση των «διαμαντιών του στέμματος» – ή ό,τι έχει απομείνει από αυτά- έχει επιταχυνθεί.
Ο στόχος είναι να μειωθεί το δημόσιο έλλειμμα. Στο τέλος του 2012, προς ευχαρίστηση της τρόικας, η χώρα έκλεισε τους λογαριασμούς της με ένα έλλειμμα 5,6% του ΑΕΠ, από 6,7% πριν από ένα χρόνο. Ο στόχος είναι να φτάσουν στο 3% μέχρι το τέλος του 2014. Όπως και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία της Πορτογαλίας, που βυθίστηκαν στην ύφεση και έπεσαν θύματα άγριων περικοπών στον προϋπολογισμό, τα ναυπηγεία της Viana do Castelo έχουν τεθεί προς πώληση. Από το 2012, νορβηγικά, βραζιλιάνικα και κινέζικα κόμματα έχουν προσπαθήσει να αναλάβουν τα μεγαλύτερα ναυπηγεία της χώρας. Αλλά οι διαπραγματεύσεις με την EMPORDEF, την κρατική υπηρεσία στην οποία ανήκει το ναυπηγείο, έχουν σταματήσει.
Η αβεβαιότητα προκαλεί στασιμότητα
«Η αβεβαιότητα αφήνει τα πάντα σε ένα τέλμα», λέει εκνευρισμένος π Αντόνιο Κόστα, πρόεδρος του συμβουλίου εργαζομένων. Στο τέλος, ο ρωσικός όμιλος Trading RSI, υπό τον μεγιστάνα Αντρέι Κισίλοφ, χωρίς ναυπηγική εμπειρία, θα τα αναλάβει από το Μάρτιο, για 10εκατ. ευρώ. Παρεμπιπτόντως, η πολιτεία θα αναλάβει τις βαριές υποχρεώσεις των 280 εκατ. ευρώ. Είναι μια θλιβερή μοίρα για αυτά τα συμβολικά ναυπηγεία που εθνικοποιήθηκαν μετά την Επανάσταση των Γαρυφάλλων του 1974 και μέχρι τη δεκαετία του 1990 είχαν πλημμυρίσει με παραγγελίες και απασχολούσαν πάνω από 2.800 εργαζόμενους.
Σε αντίθεση με τους τεράστιους γερανούς που στέκονται ακόμα στον ορίζοντα, εκατοντάδες εργαζόμενοι σκύβουν τα κεφάλια και κατευθύνονται γρήγορα προς την καντίνα της εταιρείας. Είναι μία, ώρα για μεσημεριανό γεύμα. Οι εργαζόμενοι είναι οι 526 εργαζόμενοι των ναυπηγείων Viana do Castelo της βόρειας Πορτογαλίας, ανάμεσα στον ποταμό Λίμα και τον Ατλαντικό Ωκεανό. Σήμερα το πρωί, όπως κάθε πρωί, ήρθαν κατά τις οκτώ και έκατσαν να περάσουν το υπόλοιπο της ημέρας χωρίς να κάνουν τίποτα: σκοτώνουν τον χρόνο τους με χαρτιά και κουβεντούλα. Περίπου 30 από αυτούς ασχολούνται με την επισκευή ενός μικρού πλοίου. Από το 2007, τα ναυπηγεία έχουν περάσει μια σταθερή μείωση, και κατά τους τελευταίους μήνες, χωρίς παραγγελίες, δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου δουλειά. Ενώ υπέγραψαν συμβόλαιο με τη Βενεζουέλα, αντί 128 εκατ. ευρώ, για δύο δεξαμενόπλοια, που ήταν να παραδοθούν το 2014, το έργο σταμάτησε. Γιατί; Κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά.
- «Αυτό που βλέπουμε εδώ είναι η ψυχολογική τρομοκρατία», εκμυστηρεύεται ο Αντόνιο Κόστα. «Τα νεύρα μας έχουν σπάσει και μερικοί άνθρωποι υποφέρουν από κρίσεις άγχους. Δεν κάνουμε τίποτα και δεν γνωρίζουμε τίποτα. Ο Κόστα εργάζεται εκεί από 14 χρόνων. Οι περισσότεροι από τους εργαζομένους έχουν περάσει σαράντα χρόνια σε αυτές τις πλατφόρμες: όλο τον εργασιακό βίο τους. «Οι περισσότεροι θα ήθελαν να λάβουν πρόωρη συνταξιοδότηση στα 55, αλλά σύμφωνα με το νέο νόμο αυτό δεν είναι δυνατό πια» σχολιάζει ο Ζοζέ Περέιρα.. Η συντηρητική κυβέρνηση Κοέλιο, ένθερμος υποστηρικτής της λιτότητας, έχει βγάλει την πρόωρη συνταξιοδότηση από τα βιβλία και έθεσε το όριο στα 65.
Χάνοντας τον έλεγχο του πεπρωμένου τους
- Για τους περίπου 80.000 κατοίκους της Viana, όπως και για τους υπόλοιπους της χώρας, το ισχυρό κύμα των ιδιωτικοποιήσεων προκαλεί μεγάλη ανησυχία. «Ορισμένες από αυτές τις κρατικές επιχειρήσεις είναι πολύτιμοι λίθοι, άλλες είναι σκουπίδια, αλλά είναι όλες στρατηγικά περιουσιακά στοιχεία. Και τις χάνουμε» ανησυχεί ο Bernardo S Barbosa, επικεφαλής της τοπικής εβδομαδιαίας Aurora do Lima. Ο Σοσιαλιστής δήμαρχος, José Maria Costa, μοιράζεται την αυξανόμενη εθνική ανησυχία: η αίσθηση ότι η χώρα έχει χάσει την κυριαρχία της.
- Στην περιοχή, η τύχη των ναυπηγείων (ENVC) προκαλεί τη μεγαλύτερη ανησυχία. Μετά από το δημόσιο νοσοκομείο, το δήμο και τη γερμανική εταιρεία Enercon (η οποία απασχολεί 1.200 άτομα που κατασκευάζουν ανεμογεννήτριες), η ENVC είναι ένας σημαντικός εργοδότης στην περιοχή του Μίνχο. Ειδικά, δεδομένου ότι, από τη στιγμή που υπάρχουν παραγγελίες, το έργο στα ναυπηγεία έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα σε όλες τις περιφερειακές επιχειρήσεις – από τις μεταφορικές εταιρείες ως τις μικρομεσαίες μεταποιητικές επιχειρήσεις συναρμολόγησης εξαρτημάτων και τις τοπικές επιχειρήσεις. «Από τότε που έκλεισαν τα ναυπηγεία, έχουμε πέσει σε κατάθλιψη εδώ γύρω» λέει η ξενοδόχος Lucilia Passos Cruz. «Όταν πουληθούν, οι ξένοι εργαζόμενοι θα γεμίσουν τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία. Το μόνο που θα μείνει για μας θα είναι ο τουρισμός και το σέρφινγκ στις παραλίες μας».
- Πολλοί θεωρούν ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. «Αντί να πουλήσουν τα ναυπηγεία» λέει ο δήμαρχος José Maria Costa, «το κράτος θα μπορούσε να διατηρήσει τον έλεγχο και να συνεργαστεί με ξένους πλοιοκτήτες. Χώρες όπως η Βραζιλία, το Μεξικό και η Χιλή έχουν μεγάλη ανάγκη για τα πλοία. Περισσότερες από 3.000 θέσεις εργασίας θα μπορούσαν να δημιουργηθούν» συμφωνεί ο Viana Branco, πρόεδρος της Ένωσης Εμπορίου. «Το κράτος πρέπει να διατηρήσει τουλάχιστον το 35%. Οι Ρώσοι, οι υποψήφιοι αγοραστές, έχουν υποσχεθεί να μην αγγίξουν τις θέσεις εργασίας. Σε πέντε χρόνια, όμως, μπορεί κάλλιστα να αποχωρήσουν και οι 526 εργαζόμενοι να μείνουν στην τύχη τους. Και εμείς, τα συνδικάτα, σε ποιον να διαμαρτυρηθούμε; Η πολιτεία θα νίψει τας χείρας της».
presseurop (πηγή)
Σχόλια