Μια εικόνα στασιμότητας αποπνέει το τελευταίο διάστημα ο συσχετισμός δυνάμεων ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Η εκλογική επιρροή της ΝΔ μειώνεται, αλλά με σαφώς μικρότερους ρυθμούς απ” όσο θα περίμενε κανείς, λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης του ελληνικού λαού που ασκεί, χειρότερη ακόμη και από εκείνη του πανάθλιου καταστροφέα της Ελλάδας Γιώργου Παπανδρέου.
Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεν πάρει κεφάλι και προηγείται σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά του όμως παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα και σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν καν το 27% που πήρε στις εκλογές του Ιουνίου.Η εμφανώς μετριοπαθέστερη, δεξιότερη γραμμή που ακολουθεί μετά τις κάλπες και η οποία υποτίθεται ότι θα τον έφερνε σε στενότερη επαφή με ψηφοφόρους που βρίσκονται δεξιά του, αποδεικνύεται εμπράκτως ότι δεν τον ωφέλησε.
Δεν συγκινεί τις μάζες. Το αποτέλεσμα είναι ότι η εκρηκτική δυναμική της περασμένης άνοιξης, που τον έφερε από το 4,6% στο 16,8% του Μαΐου και από εκεί στο 26,9% του Ιουνίου, έχει ανακοπεί.
Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, αντιμετωπίζουν σοβαρότατο πρόβλημα στρατηγικής.
Κατάρρευση συμμάχων
Ευνόητο είναι ότι το πρόβλημα αυτό είναι πολύ οξύτερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται στην αντιπολίτευση, ενώ η ΝΔ κυβερνά τη χώρα. Σαν να μην τους έφταναν τα δικά τους προβλήματα, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν να αντιμετωπίσουν και ζητήματα που σχετίζονται με τους ήδη ή τους εν δυνάμει συμμάχους τους.
Το πρόβλημα της ΝΔ είναι η διαρκής αποδυνάμωση του καταρρέοντος «βενιζελικού» ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν εκφράζει πλέον κανέναν άλλο εκτός από τον άνευ ορίων εγωπαθή αρχηγό του, έναν άνθρωπο που είναι ανίκανος να συνεργαστεί με οποιοδήποτε στέλεχος του μόλις προ τριετίας κραταιού κόμματος. Καθώς είναι βέβαιο ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα καρατομηθεί αμέσως μόλις γίνουν εκλογές και πιθανότατα το διάδοχο «μίνι ΠΑΣΟΚ» θα τείνει να προσκολληθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθεί πάση θυσία να σώσει τον Βενιζέλο, όπως φαίνεται και από τη στάση της ΝΔ στην υπόθεση της διαβόητης «λίστας Λαγκάρντ».
Όλη η Ελλάδα είναι απολύτως πεπεισμένη για τη συνενοχή σε βαρύτατο βαθμό του Βαγγέλη Βενιζέλου στο χειρισμό της υπόθεσης, προκειμένου να προσποριστεί προσωπικό πολιτικό όφελος.Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός τον καλύπτει αυξάνει το πολιτικό κόστος για τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έτσι εμφανίζεται να προστατεύει τμήματα του συστήματος διαπλοκής.
Όσο για τη ΔΗΜΑΡ, η οποία εκφράζει την περιφρονητέα αλλά ανθούσα «Αριστερά της προσκολλήσεως» στο αστικό σύστημα, έχει υποστεί μια κάποια φθορά, που όμως δεν θέτει σε κίνδυνο την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση στις επόμενες εκλογές. Η ΔΗΜΑΡ είναι έτοιμη να προσκολληθεί είτε στη ΝΔ είτε στον ΣΥΡΙΖΑ και είναι απολύτως βέβαιη ότι θα γίνει δεκτή με ανοιχτές αγκάλες και από τους δύο. Αυτό δρα συσπειρωτικά για τον κύριο όγκο των στελεχών της, τα οποία είναι μαθημένα να παρασιτούν στις παρυφές της εξουσίας επί ολόκληρες δεκαετίες κι έτσι δεν εγκαταλείπουν το κόμμα αυτό ή όποιο κόμμα εκφράζει κατά καιρούς τη στάση αυτή.
Κρίση στρατηγικής
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου -Κουβέλη είναι πλέον τυφλό όργανο των Γερμανών –
πολύ περισσότερο από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Αυτό της
έδινε στήριξη ισχυρή από τους κύκλους της ολιγαρχίας, καθώς μέχρι
πρόσφατα η ελληνική αστική τάξη ήταν ένθερμος υποστηρικτής των
Μνημονίων, από τα οποία αποκόμιζε τεράστια κέρδη μέσω της μείωσης των
μισθών και της κατάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων. Ως σύγχρονοι
«μαυραγορίτες» της νέας Κατοχής, οι Έλληνες αστοί προσαρμόζονταν στις
καινούριες συνθήκες, δραστηριοποιούμενοι στο πλαίσιο που αφήνουν οι
κατοχικοί διοικητές της χώρας μας.Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν εσχάτως. Πρώτα πρώτα οι Αμερικανοί, βοηθούμενοι από τους Αγγλους, άρχισαν στοχευμένες επιθέσεις εναντίον Ελλήνων επιχειρηματιών τους οποίους θεωρούσαν συνεργαζόμενους με τους Γερμανούς. Τους έβαλαν στο στόχαστρο με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα. Αυτό ήταν αναμενόμενο.
Η δυσάρεστη έκπληξη όμως για κορυφαίους Έλληνες επιχειρηματίες ήρθε όταν διαπίστωσαν ότι το Βερολίνο, έχοντας πλέον πειστεί ότι ο ελληνικός λαός δεν κινείται προς την κατεύθυνση ανατροπής του συστήματος στη χώρα μας, άρχισε κι αυτό την επίθεση εξανδραποδισμού των ελληνικών ελίτ. Η γερμανική στάση εκκινεί από την ορθή αρχή ότι δεν μπορείς να υποδουλώσεις πλήρως μια χώρα, αν προηγουμένως δεν έχεις καθυποτάξει και την άρχουσα τάξη της.
Οι Γερμανοί δεν αρκούνται στο να τους προσφέρουν γη και ύδωρ οι Έλληνες αστοί. Προτιμούν να διαλύσουν ακόμη και τους «προσκυνημένους» επιχειρηματικούς ομίλους και να βοηθήσουν στη δημιουργία νέων, που θα έχουν επικεφαλής ανθρώπους της εμπιστοσύνης τους, πράκτορες των γερμανικών συμφερόντων πάνω απ’όλα.
Αυτό όμως προκαλεί μια σοβαρότατη κρίση στρατηγικής στην ελληνική αστική τάξη. Άλλο πράγμα η συνεργασία με τους Γερμανούς, έστω και από πολύ υποδεέστερες θέσεις συγκριτικά με τις μέχρι σήμερα, και εντελώς άλλο πράγμα η υποταγή στους Γερμανούς, αν ξέρεις ότι σχεδιάζουν να εξοντώσουν εσένα προσωπικά και τον επιχειρηματικό όμιλο σου!
Κομματικές ταλαντεύσεις
Η ελληνική οικονομική ελίτ αρχίζει τώρα να ταλαντεύεται. Θα αποδεχτεί μοιρολατρικά την εξαφάνιση της, θα προσπαθήσει να βρει ανεκτό συμβιβασμό με τους Γερμανούς ή θα αντισταθεί; Πρέπει ή όχι να παραμείνει στο ευρώ; Θα συνεχίσει την υποταγή στους Γερμανούς ή θα επιχειρήσει να αποκαταστήσει εκ νέου οικονομικές και πολιτικές γέφυρες με τους Αμερικανούς;
Τα κρισιμότατα αυτά ζητήματα την απασχολούν έντονα και, επειδή δεν αφορούν στους κορυφαίους επιχειρηματίες μόνο της Ελλάδας, αλλά όλων των χωρών της Ευρωζώνης, γίνονται ζυμώσεις σε πανευρωπαϊκή κλίμακα στους κόλπους των ελίτ ολόκληρης της Γηραιάς Ηπείρου ως προς το δέον γενέσθαι.
Αυτές οι ταλαντεύσεις όμως έχουν άμεση αντανάκλαση και στο πολιτικό σύστημα κάθε χώρας. Οι κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως εξωτερικού προσανατολισμού, εξαρτώνται από τους ισχυρούς κύκλους κάθε κράτους, οι οποίοι τους υπαγορεύουν και το αν θα είναι στραμμένες προς τη Γερμανία ή τις ΗΠΑ.Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ σήμερα είναι κυβέρνηση «γερμανοτσολιάδων» γιατί έτσι έχουν απαιτήσει οι κορυφαίοι οικονομικοί κύκλοι της χώρας. Αυτή η γραμμή όμως τώρα βρίσκεται υπό επανεξέταση και δεν αποκλείεται η διόρθωση της, τουλάχιστον θεωρητικά.
Ούτως ή άλλως αυτό οδηγεί σε ταλάντευση τους Έλληνες ισχυρούς παράγοντες για το αν πρέπει να διατηρήσουν αυτή την κυβέρνηση ή αν πρέπει να βάλουν κάποια άλλη στη θέση της. Μόνο αν αλλάξει η στάση απέναντι στη Γερμανία θα αλλάξουν οι ίδιοι οι αστοί τον Σαμαρά με τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο, πάντως, για την ώρα κρίνουν απολύτως «μη πρωθυπουργήσιμο». Δεν θεωρούν ότι είναι έτοιμος να υπηρετήσει τα συμφέροντα τους, ιδίως τώρα που έχουν αποθρασυνθεί με τα όσα έχουν αποσπάσει εναντίον των εργαζομένων από την κυβέρνηση Σαμαρά με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μεταβατική περίοδος
Αυτές οι ταλαντεύσεις έχουν προσωρινά φρενάρει τις διεργασίες για τη συγκρότηση ενιαίου γερμανόδουλου κεντροδεξιού κόμματος υπό τον Α. Σαμαρά, με τη συμμετοχή στελεχών του ΠΑΣΟΚ που θα ανασυρθούν από τον… κάδο πολιτικών απορριμμάτων που τώρα βρίσκονται. Όσο δεν έχει ληφθεί η στρατηγική απόφαση από την ελληνική ολιγαρχία ως προς το τι θα κάνει, το μόνο που παρατηρούμε σε κομματικό επίπεδο είναι κάποιες γελοίες προσπάθειες αυτοδιάσωσης πρώην υπουργών, οι οποίοι βαρύνονται με σοβαρότατες πολιτικές -συχνά και ποινικές- ευθύνες και αισθάνονται ανασφάλεια προσωπική αν μείνουν εκτός κοινοβουλευτικής ασυλίας.
Η συνειδητή αποδόμηση των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Κομμένου έλαβε χώρα ως προληπτικό μέτρο εξάλειψης της δυνατότητας σχηματισμού αντιμνημονιακής κυβέρνησης υπό την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρις ότου αποφασίσουν τι θα κάνουν. Σε κάθε περίπτωση, το σύστημα προτιμά την κοινοβουλευτική ομηρία του ΣΥΡΙΖΑ από τη συστημική ΔΗΜΑΡ ή το άκρως διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ, παρά από έναν κάποτε απρόβλεπτο δεξιό πολιτικό όπως ο Πάνος Καμμένος.
Όσο για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν δείχνει να έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι, αν δεν ξαναρχίσει να ηγείται ενός ρωμαλέου κινήματος διαμαρτυρίας και λαϊκών αγώνων, τα κοινοβουλευτικά παιχνίδια από μόνα τους αποκλείεται να τον φέρουν ποτέ στην εξουσία. ■
«Επίκαιρα»
Βαθύ Κόκκινο
Πηγή
Σχόλια