Blogger: Όταν το "Δημόσιο συμφέρον" κάποιοι το ταυτίζουν με το "συμφέρον των τραπεζών". Η απόφαση αυτή είναι απόδειξη του σιδερένιου κλουβιού που έχουν στήσει και περίτεχνα "βελτιώνουν" οι τραπεζίτες για τους λαούς της Ευρώπης. Αυτό είναι παραβίαση κανόνων και της χρηστής Τραπεζικής δραστηριότητας. Αφού καταργείται η διαφάνεια του τραπεζικού συστήματος, έχουμε τη αυτόνομη ύπαρξη ενός φορέα - εν προκειμένου της ΕΚΤ - που δρα έξω από κάθε έλεγχο, αφού μπορεί να αποκρύψει δραστηριότητες της ίδιας, αλλά και των εποπτευόμενων τραπεζών - κεντρικές τράπεζες κρατών μελών.
Χωρίς αμφιβολία βλέπουμε το πρόσωπο ενός τέρατος που κρύβεται πίσω από ωραίες λέξεις, όπως ομοσπονδία και άλλα τινά ευχάριστα. Ότι και να προσπαθούν να στήσουν οι ευρωπαίοι ιθύνοντες, αν αυτό περιέχει στεγανά δεν είναι παρά μια απροκάλυπτη δικτατορία (των αγορών) που πετάει στο καλάθι των αχρήστων τις δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών της Ευρώπης. Κτίζεται με υπερεθνική δομή που αρχίζει να αποκτά τα χαρακτηριστικά των Σοβιέτ. (μεταγεννέστερη εγγραφή:Είναι η Αμερική η νέα Ρωσία;). Μια γραφεικρατική δομή που έχει αποσπασθεί από τους λαούς και τα συμφέροντά τους και υπηρετεί αυτούς που κάνουν αποτελεσματικό - εκ του αποτελέσματος κρινόμενο - lobbying, του τραπεζίτες. Έχει αξία να διαβάσετε τις παρακάτω εγγραφές αφού διαβάσετε το άρθρο.
- Tο παγκόσμιο πραξικόπημα της Goldman Sachs (μεταγεννέστερη εγγραφή)
- Javier Solana: Είναι επικίνδυνο να "κολλάμε" σε απαρχαιωμένες ιδέες της εθνικής κυριαρχίας ,
- «Δεν είναι λάθος η παραχώρηση της Εθν. Κυριαρχίας»!
- Οι γραφειοκράτες της ΕΕ έχουν πάψει προ πολλού να βλέπουν κράτη ως αυτοτελείς νομικές οντότητες, αλλά ως εταιρείες που μπορούν να τις "κλείσουν" να τις διαλύσουν προκειμένου να γίνουν "βιώσιμες". Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο επιτρέπεται και η εξαγορά, επιθετική ή απλή!
Το Γενικό Δικαστήριο της ΕΕ έκρινε σήμερα ότι η ΕΚΤ, αρνούμενη το 2010 να επιτρέψει την πρόσβαση σε δύο έγγραφα που αφορούσαν την Ελλάδα με το επιχείρημα της προστασίας του δημόσιου συμφέροντος, δεν παραβίασε την νομοθεσία της ΕΕ.
- Η νομοθεσία προβλέπει ότι κάθε πολίτης της Ένωσης και κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο το οποίο κατοικεί ή έχει την έδρα του εντός κράτους μέλους έχει δικαίωμα πρόσβασης στα έγγραφα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).
- Την πρόνοια αυτή επικαλέστηκε η Gabi Thesing, δημοσιογράφος του Bloomberg Finance LP, ζητώντας στις 20 Αυγούστου 2010 από την ΕΚΤ την πρόσβαση σε δύο έγγραφα, τιτλοφορούμενα: «Η επίπτωση των εκτός αγοράς συναλλαγών επί του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού και του δημόσιου χρέους. Η περίπτωση της Ελλάδας» και «Η συναλλαγή Titlos και το ενδεχόμενο ύπαρξης παρεμφερών συναλλαγών επηρεαζουσών τα επίπεδα του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού και του δημόσιου χρέους στην ευρωζώνη». (blogger: Τι είναι το σουάπ; SWAP = Aνταλλαγή = Απάτη και συνέχεια εδώ)
- Η ΕΚΤ αρνήθηκε την πρόσβαση στα εν λόγω έγγραφα επικαλούμενη, μεταξύ άλλων, την προστασία του δημόσιου συμφέροντος όσον αφορά την οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ελλάδας.
- Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η δημοσιογράφος και το Bloomberg Finance LP να προσφύγουν στο Γενικό Δικαστήριο της ΕΕ.
- Το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή εκτιμώντας ότι όταν η δημοσιοποίηση ενός εγγράφου θίγει το δημόσιο συμφέρον, η ΕΚΤ οφείλει να αρνηθεί την πρόσβαση, ενώ το δίκαιο της Ένωσης δεν προβλέπει τη στάθμισή του έναντι ενός «υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος».
- Σε μία τέτοια συγκυρία, είναι πρόδηλο ότι οι δραστηριοποιούμενοι στην αγορά χρησιμοποιούν τις πληροφορίες που δημοσιοποιούν οι κεντρικές τράπεζες και οι αναλύσεις και αποφάσεις των τελευταίων εκλαμβάνονται ως ιδιαίτερα σημαντική και αξιόπιστη πηγή προκειμένου οι ίδιοι να προβούν σε αξιολόγηση των εξελίξεων της χρηματοπιστωτικής αγοράς, αναφέρει η απόφαση.
-------------------------
ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΕ 30 Νοεμβρίου 2012 (#48)
Blogger: αξίζει ν' ακούσετε όλη την εκπομπή.
---------------------------------------
---------------------------
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_02/12/2012_472575
Είναι η Αμερική η νέα Ρωσία;
Της Ζέζας Ζήκου
«I believe that banking institutions are more dangerous to our liberties than standing armies... If the American people ever allow private banks to control the issue of their currency, first by inflation, then by deflation, the banks and corporations that will grow up around the banks will deprive the people of all property until their children wake-up homeless on the continent their fathers conquered». Thomas Jefferson, 1802
Την ιστορική αλήθεια των παραπάνω λέξεων του Αμερικανού προέδρου φαίνεται να την έχει πλήρως ενστερνιστεί ο διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος Σάιμον Τζόνσον, πρώην επικεφαλής των οικονομολόγων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και καθηγητής της πανίσχυρης Sloan School of Management του ΜΙΤ. Οι τραπεζίτες... της Wall Street είναι η νέα αμερικανική ολιγαρχία, λέει ο Τζόνσον, με μια ορολογία που συνήθως χρησιμοποιούσαν οι Αμερικανοί μόνο για τις μπανανίες του Τρίτου Κόσμου.
Για το «αθόρυβο πραξικόπημα» των τραπεζιτών έγραφε: «Η χρηματοπιστωτική βιομηχανία ουσιαστικά έχει αλώσει την κυβέρνησή μας. Η ανάκαμψη θα αποτύχει αν δεν συντρίψουμε τη χρηματοπιστωτική ολιγαρχία που εμποδίζει κάθε ουσιώδη μεταρρύθμιση. Τα περιθώρια στενεύουν». Και εξηγούσε πώς τα κέρδη του χρηματοπιστωτικού τομέα έφτασαν, τη δεκαετία του 2000, στα πρωτοφανή ύψη του 41% του συνολικού επιχειρηματικού κέρδους, «δίνοντας στους τραπεζίτες τεράστιο πολιτικό ειδικό βάρος».
Ενα από τα άρθρα του με τον άκρως προβοκατόρικο τίτλο: «Είναι η Αμερική η νέα Ρωσία;» και μια αιρετική σύγκριση της «τραπεζικής ολιγαρχίας», όπως αποκαλεί τους τραπεζίτες της Wall Street, που χειραγωγούν τους πολιτικούς της Ουάσιγκτον, με τους «ολιγάρχες» του Κρεμλίνου, έφθασε και στο γραφείο μου, αφού έκανε τον γύρο του κόσμου.
Βεβαίως, ο Αμερικανός νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν συμμερίζεται την απαξιωτική κριτική του Τζόνσον για τους Αμερικανούς τραπεζίτες. Οργίλος, είχε καταγγείλει: «Μα ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο, η Goldman Sachs;» Για να προσθέσει: «Η Goldman είναι πολύ καλή σε ό,τι κάνει. Δυστυχώς, όμως, ό,τι κάνει είναι κακό για την Αμερική»! Η Goldman, εκτός από χρήμα, παράγει στελέχη για τον Λευκό Oίκο και υπουργούς Oικονομικών των Hνωμένων Πολιτειών. Τον Ιούνιο του 2006 ο Tζορτζ Mπους επέλεξε τον σκληρότερο τραπεζίτη της Wall Street: τον Xένρι «Xανκ» Πόλσον, που ήταν πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs. Bεβαίως από τα σπλάχνα της Goldman προερχόταν και ο εξαιρετικά επιτυχημένος υπουργός Οικονομικών του Μπιλ Κλίντον, Ρόμπερτ Ρούμπιν. Tι συγκινητικό... Ομως, ο Πόλσον αποδείχθηκε ο «μοιραίος» υπουργός στη «μοιραία» θέση. Στα χέρια έσκασε η «φούσκα» των κορυφαίων τραπεζών της Wall Street, προκαλώντας το μεγαλύτερο τραπεζικό κραχ από το 1930, που βύθισε την αμερικανική οικονομία και ολόκληρο τον κόσμο.
Ο Τζόνσον καταγγέλλει τους τραπεζίτες ότι, αφού διαδραμάτισαν κεντρικό ρόλο στη δημιουργία της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, όχι μόνο δεν αποδέχθηκαν τις ζημιές τους, αλλά παρεμπόδισαν την οικονομία να ξεφύγει από τον ολισθηρό κατήφορο, επηρεάζοντας την πολιτική των κυβερνήσεων Μπους και Ομπάμα. Δηλαδή, «Κρεμλίνο» κατάντησαν οι τραπεζίτες την Ουάσιγκτον! Εντάξει...
Η δεινή χρηματοπιστωτική κρίση της Αμερικής «μοιάζει ανατριχιαστικά» με κρίσεις σε χώρες όπως η Ρωσία και η Αργεντινή, επισημαίνει ο Τζόνσον. Στην Αμερική, όπως και στον Τρίτο Κόσμο, «τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ελίτ, δηλαδή των τραπεζιτών στην περίπτωση της Αμερικής, διαδραμάτισαν καίριο ρόλο στην πρόκληση της κρίσης με την έμμεση υποστήριξη της κυβέρνησης. Και το πιο ανησυχητικό είναι πως τώρα χρησιμοποιούν την επιρροή τους για να αποτρέψουν ακριβώς το είδος μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται επειγόντως ώστε να αναδυθεί η οικονομία από τον γκρεμό.
Τι ειρωνεία... Οι διαβόητοι ανά τον κόσμο «ολιγάρχες», που θεώρησαν εαυτούς ως τους Κάρνεγκι ή τους Ροκφέλερ της Ρωσίας, σύντομα κατέληξαν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, ενώ οι Αμερικανοί τραπεζίτες διασώθηκαν χάρις στην ισχύ της Ουάσιγκτον. Αυθάδεις, νέοι και πλούσιοι, αυτοί οι βαρώνοι των μετασοβιετικών επιχειρήσεων που γλίτωσαν από την εθνικοποίηση –για να μην πούμε την εξορία ή τη φυλακή– επί Βλαντιμίρ Πούτιν έμελλε να κάνουν ακόμη μεγαλύτερες περιουσίες με σύμμαχο την οικονομική ευημερία της Δύσης. Οι περισσότεροι από τους πιο πλούσιους ανθρώπους της Ρωσίας υπέστησαν πελώριες ζημίες λόγω της οικονομικής κρίσης, που δεν μπόρεσαν να εξοφλήσουν δάνεια δυτικών τραπεζών.
Το Κρεμλίνο παρενέβη με βραχυπρόθεσμες πιστώσεις, καθώς δεν ήθελε οι περιουσίες να πέσουν σε ξένα χέρια. Ομως, ο όγκος του χρέους τους ήταν τόσο μεγάλος, που πολλά μέλη της ολιγαρχίας έσβησαν. Η απόγνωση της ρωσικής ολιγαρχίας έφθασε στο σημείο να κάνει προσκύνημα στο Κρεμλίνο, για να καταθέσει μια αδιανόητη έως τότε πρόταση. Οι πέντε «ολιγάρχες» πρότειναν τη συγχώνευση των περιουσιακών τους στοιχείων –στα οποία περιλαμβάνονται μερικά από τα μεγαλύτερα ορυχεία της Ρωσίας και εργοστάσια– σ’ έναν κρατικά ελεγχόμενο βιομηχανικό όμιλο. Σε αντάλλαγμα, η κυβέρνηση θα έπρεπε να καλύψει το χρέος τους στις δυτικές τράπεζες, που ανερχόταν σε δισεκατομμύρια δολάρια. Με άλλα λόγια, προσέφεραν εθελοντικώς την ανατροπή των επίμαχων ιδιωτικοποιήσεων, εκείνων ακριβώς που δημιούργησαν την ολιγαρχία στα μέσα της δεκαετίας του ’90.
Σχόλια