του Ιουλιανού
Επί δεκαετίες οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες, Στράτος, Αγγελόπουλος, Ωνάσης, Τσάτσος, Φιξ, Καρέλας, Κεφάλας, Λαδόπουλους, Σκαλιστήρης, Δράκου, Κανελλόπουλος, Στασινόπουλος, Κατσάμπας κ.λπ, φέσωναν το Δημόσιο με τις παγωμένες πιστώσεις, με την υπερτιμολόγηση των εξοπλισμών, των μηχανημάτων, των κτιριακών εγκαταστάσεων και γενικά την «επένδυση» τους, την οποία χρηματοδότησαν με κρατικά δάνεια βεβαίως, χώρια τις επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, και τις φοροαπαλλαγές, τις ευνοϊκές ρυθμίσεις κεφαλαιοποίησης, διαγραφές τόκων κ.λπ.
Έτσι ο «επιχειρηματίας επενδυτής» είχε βγάλει εκ των προτέρων το κέρδος του, το οποίο διόγκωνε στη συνέχεια με υπερτιμολογήσεις στις εισαγωγές και υποτιμολογήσεις στις εξαγωγές. Τα κέρδη έμεναν σε τράπεζες της Ελβετίας, ενώ στο εσωτερικό η επιχείρηση καθίσταται «προβληματική».
Με λίγα λόγια οι «Έλληνες πατριώτες» συσσώρευαν δημόσιο πλούτο «δανειζόμενοι» δυσθεώρητα ποσά από το Κράτος τα οποία κατευθύνονταν σε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Άλλωστε το μόνο που τους απασχολούσε ήταν η προνομιακή και φτηνή πρόσβαση στους πιστωτικούς πόρους του Δημοσίου, που ως αποτέλεσμα είχε τη συνεχή χρηματοδότηση τους.
Αναγκαίοι διαμεσολαβητές ήταν το τότε πολιτικό προσωπικό τους και οι διοριζόμενες από αυτό το προσωπικό, διοικήσεις των Κρατικών Τραπεζών.
Έγραφε η Καθημερινή σε ένα άρθρο:
«Η μεγάλη πλειοψηφία, όμως, των μεταπολεμικών βιομηχάνων ανδρώθηκε λεηλατώντας τα κεφάλαια της αμερικανικής βοήθειας (Δόγμα Truman – Σχέδιο Marshall) εν συνεχεία «φέσωσε» τις κρατικές τράπεζες στη δεκαετία του ’60 με τις λεγόμενες παγωμένες πιστώσεις, για να καταλήξει στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 στα κουφάρια των προβληματικών που τη χρεωκοπία τους πλήρωσε ο Έλληνας φορολογούμενος, ενώ οι ιδιοκτήτες τους, πάμπλουτοι κυκλοφορούν ανέμελοι μεταξύ Αθηνών και Ζυρίχης (οικογένειες Φιξ, Καρέλα, Κεφάλα, Λαδόπουλου, Σκαλιστήρη, Δράκου κ.λ.π)».
Μερικές από τις πιο σημαντικές επιχειρήσεις που απήλαυσαν το καθεστώς των παγωμένων πιστώσεων ήταν:
Βέβαια οι εργάτες απάντησαν με κινητοποιήσεις στο επερχόμενο λουκέτο των επιχειρήσεων αυτών, βγήκαν στο δρόμο απαιτώντας “εδώ και τώρα κρατικοποίηση”. Κάτι που τους το υποσχέθηκε προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνοντας την εξουσία το 1981, ψήφισε και εφάρμοσε, στο όνομα της ανεργίας, τον νόμο 1386/83, ο οποίος προέβλεπε:
Τις διαδικασίες με τις οποίες θα περάσουν οι προβληματικές επιχειρήσεις από τον έλεγχο των ιδιωτών στο δημόσιο με την δημιουργία του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων.
Την οικονομική στήριξη από το Δημόσιο στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, ώστε να συνεχίσει τη λειτουργία των τέως «προβληματικών».
Τέλος με το συγκεκριμένο νόμο, το Δημόσιο αναγνώριζε τα χρέη των επιχειρήσεων αυτών ως κρατικά και αυτόματα έπαυε κάθε δίωξη των πατριωτών επιχειρηματιών για διασπάθιση δημοσίου χρήματος.
Και ήταν ο νόμος που «άνδρωσε» τους συνδικαλιστές του ΠAΣOK, που έβλεπαν τις επιχειρήσεις αυτές σαν κάστρο τους, αδιαφορώντας για την καταλήστευση και την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από τους πρώην ιδιοκτήτες και πολύ περισσότερο αδιαφορώντας για την κοινωνικοποίηση των χρεών τους. Και πέτυχε την πλήρη παθητικοποίηση των εργαζομένων εκεί και για αυτήν τους την προσφορά, ορισμένους τους αντάμειψε πλουσιοπάροχα.
Η Λεηλασία
Οι πρώτες «κρατικοποιήσεις» έγιναν επί κυβέρνησης Kαραμανλή (Εμπορική Τράπεζα ) με την βοήθεια του ΣΕΒ που έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις για την οικονομική και κοινωνική πολιτική, αφού όλοι οι νόμοι της εποχής εκπορεύτηκαν και συντάχθηκαν από τον ΣΕΒ.
Επί ΠΑΣΟΚ, υπουργός Εθνικής Οικονομίας κατά το διάστημα 1982-1985 ήταν ο Γεράσιμος Αρσένης ο οποίος δημιούργησε τους όρους, τα πλαίσια και τους κανόνες, βάση των οποίων οι ιδιωτικές επιχειρήσεις των κεφαλαιοκρατών θα περάσουν στα χέρια του κράτους. Προς όφελος όμως ποιων; Των εργαζομένων; Των πατριωτών επιχειρηματιών; Του έθνους των Ελλήνων;
Η κεντρική ιδέα ήταν η μετοχοποίηση των χρεών, το πούλημα των νέων μετοχών στους ιδιώτες και το ξεδιάλεγμα των μη βιώσιμων εργοστασίων και τμημάτων με κλεισίματα και απολύσεις. Έτσι το σχέδιο άφηνε ανέγγιχτους τους βιομηχάνους και εξασφάλιζε ότι το κράτος θα κάλυπτε τα χρέη που είχαν οι «επενδυτές» προς τις τράπεζες. Οι πρώην ιδιοκτήτες και οι τράπεζες αποζημιώθηκαν πλουσιοπάροχα. Αυτό ονομάστηκε «Σοσιαλισμός».
Ο ίδιος ο Αρσένης στο βιβλίο που έγραψε το 1987 με τίτλο «Πολιτική Κατάθεση» δικαιολογεί έτσι την «σοσιαλιστική» πολιτική του:
Αντίθετα, για να μη χρεοκοπήσει η Εθνική τράπεζα και χάσουν οι καταθέτες τα λεφτά τους μια και τα χρήματα δεν κλάπηκαν αλλά εξανεμίστηκαν μεταφυσικά, υπεύθυνος χρίστηκε ο λαός στο σύνολό του και κλήθηκε να πληρώσει για την ρεμούλα των μαφιόζων επιχειρηματιών. Με την κάλυψη του κράτους, των θεσμών, του δικαστικού σώματος και του νομικού καθεστώτος, του Τύπου, της διπολικής πολιτικής εξουσίας και του κοινοβουλίου. Βούρκος.
Ο Αρσένης όμως, είναι η αλήθεια, προσπάθησε να κινήσει νομικές διαδικασίες εναντίων των Τσάτσων της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ Ηρακλής. Διενήργησε τιμολογιακούς, τελωνειακούς, δασμολογικούς ελέγχους, έδεσε την υπόθεση και την έστειλε στον εισαγγελέα. Ο Παπανδρέου έδειξε αμέσως την πόρτα εξόδου στον Αρσένη, με ταυτόχρονο διορισμό- στο υπουργείο οικονομίας του Τραπεζίτη Καρατζά ο οποίος ήταν Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΑΓΕΤ επί Τσάτσων ως γενικό γραμματέα με υπουργό τον K. Σημίτη.
Ταυτόχρονα οι εφημερίδες δημοσιεύουν άρθρα που εμφάνιζαν τον Αρσένη ως διώκτη της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας.»
Πηγή
===========================================
Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΧΝΙΩΝ
Οι συντεχνίες και τα επαγγελματικά λόμπυ έχουν τεράστια ευθύνη για την κατάσταση που έφτασε η χώρα μας. Υποτίθεται ότι ο συνδικαλισμός δημιουργήθηκε για να προστατεύονται τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά εδώ και πολλά χρόνια προστατεύει τα συμφέροντα ολίγων συνδικαλιστών με τρόπο που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εις βάρος των άλλων πολιτών, ακόμα και των περισσότερων εργαζομένων του κάθε συνδικάτου.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι δυο μεγάλες ΔΕΚΟ, ΔΕΗ και ΟΤΕ. Όταν η ΔΕΗ κάνει απεργία ολόκληρες περιοχές μένουν χωρίς ρεύμα, προϊόντα χαλάνε στα ψυγεία και κάποιοι συνάνθρωποι μας που βασίζονται σε συστήματα υποστήριξης ζωής κινδυνεύουν. Από την άλλη στον ΟΤΕ δεν θέλουν να χάσουν με τίποτα τα κεκτημένα τους. Ξεσηκώθηκαν όταν πήγαν να τους κόψουν τα απίστευτα επιδόματα που είχαν όπως το περίφημο επίδομα «ζεστάματος μηχανής αυτοκινήτου» και αντέδρασαν ακόμα και στο bonus που αποφάσισε να τους δώσει η διοίκηση γιατί οι διευθυντές θα έπαιρναν περισσότερα. Δηλαδή θεωρούν καλύτερο να μην πάρουν τίποτα από το να πάρει κάποιος περισσότερα.
Τώρα ένα νέο χαράτσι ετοιμάζεται να μας επιβληθεί, αυτή τη φορά προς όφελος της συντεχνίας των συμβολαιογραφών. Μπορούμε να το ονομάσουμε «χαράτσι οικογενειακής ζωής» αφού για κάθε οικογενειακή μεταβολή θα πρέπει να προσφέρουμε τον οβολό μας. Έπεσαν οι δουλειές με την ύφεση αφού ούτε οικοδομές χτίζονται και ελάχιστοι ιδρύουν πια εταιρίες και το κράτος μας έσπευσε να συνδράμει τον κλάδο. Εμείς οι υπόλοιποι να ετοιμάζουμε τα πορτοφόλια μας.
Επισυνάπτω ένα πολύ καλό άρθρο για το θέμα από το Capital
Το κρατικό συντεχνιακό μπαξίσι
Όλοι νομίζω ότι συμφωνούμε πως θα πρέπει να πολεμηθούν τα ειδικά συμφέροντα καθώς και οι κλίκες που λυμαίνονται την ελληνική οικονομία. Πάνω κάτω, είτε είναι κάποιος δεξιός, ή αριστερός ή Αρειανός, συμφωνεί με την παραπάνω πρόταση.
Μέχρι τώρα όμως, όλες οι αγκυλώσεις, οι συντεχνίες, οι κλίκες και τα ειδικά συμφέροντα, που έχουν ταλαιπωρήσει αυτή τη χώρα θα έλεγα ότι ζουν και βασιλεύουν.
Για παράδειγμα, φτιάξαμε ένα πλαίσιο για την απλοποίηση των διαδικασιών ίδρυσης εταιρειών, αλλά ουσιαστικά το μόνο που κάναμε είναι να φτιάξουμε άλλο ένα επίπεδο γραφειοκρατίας, που θα αναλάβει να διεκπεραιώσει για λογαριασμό των ενδιαφερόμενων τις διαδικασίες, χωρίς ουσιαστικά να καταργήσει πολλές από αυτές τις διαδικασίες (και τις δαπάνες αυτών) παρά ελάχιστα.
Ένα από κυριότερα γραφειοκρατικά εμπόδια στην ίδρυση εταιρειών, είναι οι συμβολαιογράφοι, που υποτίθεται σου φτιάχνουν το καταστατικό. Για μένα θα πρέπει να καταργηθεί η μεσολάβηση των συμβολαιογράφων σε όλα τα επίπεδα ίδρυσης εταιρειών. Μάλιστα δε, θα πρέπει να καταργηθεί η συμβολή τους σε πάρα πολλά επίπεδα της ζωής μας και όχι μόνο σε νομικά ζητήματα..
Αλλά όλα τα πράγματα σε αυτή τη χώρα, σχεδιάζονται όχι για τις ανάγκες της αγοράς και την εξυπηρέτηση της παραγωγής, αλλά στο πως μπορεί το κράτος, σε συνδυασμό με τις διάφορες ομάδες που λυμαίνονται αυτή τη χώρα, “να στα πάρουν”.
Έτσι λοιπόν λόγω της οικονομικής ύφεσης, που σημαίνει παντελώς μηδαμινή οικοδομική δραστηριότητα, οι συμβολαιογράφοι δεν έχουν πάρα πολύ δουλειά. Είναι δηλαδή να τους λυπάται κανείς. Ειδικά δε τώρα με τα καινούργια τεκμήρια, πως θα ανταποκριθεί άραγε ο μέσος ελεύθερος συμβολαιογράφος στις φορολογικές του ανάγκες;
Με ποιο τρόπο λοιπόν (ποιο τερτίπι καλύτερα) θα μπορεί το ελληνικό δημόσιο να τα παίρνει από τους πάντες και να φανεί ότι αυτό μας συμφέρει και είναι για το καλό μας, ενώ παράλληλα θα δώσει δουλειά και στον πολύπαθο αυτό κλάδο, που δεν έχει πλέον δουλειά λόγω ύφεσης;
Είναι απλό: Θα επινοήσουμε κάποιο νέο επίπεδο γραφειοκρατίας και θα "δώσουμε φατούρα" τη δουλειά στους συμβολαιογράφους να διεκπεραιώσουν τις γραφειοκρατικές διαδικασίες. Και όλα θα είναι μια χαρά, διότι θα το βαφτίσουμε outsourcing!!!
Οι φίλοι μας οι συμβολαιογράφοι θα πάρουν ένα καλό μεροκάματα (τώρα που δεν έχει δουλειά η οικοδομή) και το κράτος επίσης θα πάρει κάτι, διότι οι συμβολαιογράφοι θα αποδίδουν ΦΠΑ και θα φορολογούνται για τα αυξημένα εισοδήματα που θα έχουν και όλη η παρέα (κράτος και συμβολαιογράφοι) θα είμαστε μια χαρά.
Έτσι λοιπόν το υπουργείο εργασίας σκέφτηκε το νέο σύστημα ΑΡΙΑΔΝΗ, που θα αναθέτει στους συμβολαιογράφους όλης της χώρας την αρμοδιότητα της πιστοποίησης και της ηλεκτρονικής καταχώρησης δεδομένων που αφορούν οποιαδήποτε οικογενειακή μεταβολή.
Έτσι λοιπόν από εδώ και στο εξής (αν περάσει αυτό το τερατουργήματα), θα πρέπει όλοι να πληρώνουμε 40-50 ευρώ στο συμβολαιογραφικό λόμπι, για να παντρευτούμε, για να πεθάνουμε, για να χωρίσουμε ή για να συμβιώσουμε!! Ναι σωστά ακούσατε, το κράτος μερίμνησε ακόμα και για τα ομοφυλοφιλικά ζευγάρια αγαπητέ αναγνώστη!!!
Να σας πω όμως το εξής, νομίζω ότι είμαστε κερδισμένοι από αυτή την ιστορία.
Πάλι καλά που δεν θα απαιτηθεί συμβολαιογράφος για να πάμε στην τουαλέτα, διότι ειλικρινά τους έχω ικανούς και για κάτι τέτοιο και αυτό πραγματικά θα με ανησυχούσε.
poor journalisto
http://taxalia.blogspot.com/2012/10/blog-post_2723.html
πηγή
=======================================
Viewed 4855 times
September 3, 2012 Παμφλέτιο για τον Πασοκικό Εκσυγχρονισμό (αναδρομικό)
Επέτειος σήμερα για το ΠΑΣΟΚ. Ανασύρω από το 'χρονοντούλαπο' ένα κείμενο που έγραψα τον Ιανουάριο 2003 (τελευταία χρονιά της διακυβέρνησης Σημίτη). Κυκλοφόρησε μόνο μέσω email σε φίλους, και δεν θέλησα τότε να το δημοσιεύσω. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, δεν έχω τίποτε να αλλάξω ως προς την αποτίμηση των κυβερνήσεων Σημίτη -- ίσα ίσα νομίζω οτι η εκτίμηση μου αποδείχθηκε σωστή. Λάθος μου, μεγάλο, ήταν οτι πίστευα πώς μια επερχόμενη κυβέρνηση της ΝΔ θα ήταν καλύτερη, έστω και μόνο μέσα από τον μηχανισμό της εναλλαγής.
(Σημείωση: οι εκτενείς αριθμημένες υποσημειώσεις είναι αναπόσπαστο μέρος της ανάλυσης)
Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολύ διαφωνώ με τους παλιούς φίλους για τις πολιτικές μας επιλογές. Σκέφτηκα λοιπόν, αντί να τα λέμε μεταξύ τυρού και αχλαδιού, συχνά σε υψηλούς τόνους, να κάτσω να γράψω τις απόψεις μου για το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, αφού εκεί εστιάζεται η διαφωνία. Με χαρά και ενδιαφέρον θα ακούσω τον όποιο αντίλογο. Το κείμενο αυτό είναι μια ‘κλειστή επιστολή’ και παρακαλώ να μην κυκλοφορήσει ευρύτερα. Ισως αποφασίσω να δημοσιεύσω κάτι αργότερα.
Απευθύνομαι σε φίλους που έχουν ευρεία μόρφωση, είναι ανοιχτοί στον κόσμο, στις διεθνείς εξελίξεις, έχουν αίσθηση της ιστορίας, δεν επιλέγουν την πολιτική τους ένταξη από ιδιοτέλεια, ενδιαφέρονται για το μέλλον περισσότερο από το σήμερα. Εχουμε κοινές πολιτικές και ιδεολογικές καταβολές, παρόμοια μόρφωση, και εν πολλοίς κοινές αξίες: έγνοια για το «δημόσιο συμφέρον», για την θέση της Ελλάδας στον κόσμο, και μια αίσθηση αλληλεγγύης στους αδύναμους και αποκλεισμένους. Δεν αθροίζουμε τα επιμέρους συμφέροντα για να αξιολογήσουμε την πρόοδο, αλλά προσπαθούμε να δούμε τη συνολική κίνηση της κοινωνίας. Και, νομίζω, οτι μπορούμε να διαχωρίζουμε στο μυαλό μας το πολιτικά πετυχημένο – το δημοφιλές – από το προοδευτικό – αυτό που η ανεξάρτητη ανάλυση μας για τη δυναμική της κονωνίας μας οδηγεί να θεωρούμε προτιμότερο.
Γιατί λοιπόν τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές μας επιλογές αποκλίνουν; Καμμιά φορά μοιάζει για διαφορά αισθητικής ή για αντίδραση σε πρόσωπα: πόσο μας τη σπάει π.χ. ο Λαλιώτης ή ο Μεϊμαράκης, ο Βενιζέλος ή ο Παυλόπουλος, η επιλογή της Γεννηματά ή του Τζανετάκου. Επειδή όμως έχουμε τα πιο πάνω κοινά χαρακτηριστικά, οι πολιτικές μας επιλογές δεν (θα έπρεπε να) διαμορφώνονται από επιμέρους θέματα ήθους και ύφους.
Νομίζω οτι διαβάζουμε διαφορετικά το σύγχρονο κόσμο, τις αδυναμίες και τις δυνατότητες της Ελλάδας μέσα σε αυτόν, και τις προτεραιότητες που απορρέουν από αυτή τη σύγκριση. Ζητάω λοιπόν από τους φίλους που ασχολήθηκαν τόσα χρόνια με τις κοινωνικές επιστήμες, και ιδίως όσους έχουν μαρξιστικές καταβολές, να δουν αυτό που συμβαίνει σήμερα με όρους πολιτικής οικονομίας. Παραθέτω τη δική μου εκδοχή.
Ο ΕΣΩΣΤΡΕΦΗΣ ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ
Ολες οι προτεραιότητες και οι παραλείψεις του πασοκικού εκσυγχρονισμού εντάσσονται σε ένα συγκροτημένο πρότυπο ανάπτυξης, που άρχισε να μορφοποιείται στις αρχές της δεκαετίας του 1990, προωθήθηκε πολύ συστηματικά από τις κυβερνήσεις Σημίτη, και θα παγιωθεί για πολλές δεκαετίες αν η κοινωνία δεν αντιδράσει γρηγορα. Ενας καλός χαρακτηρισμός του μοντέλου είναι «εσωστρεφής κορπορατισμός», σε αντιδιαστολή και με την ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς (Αμερική, Βρετανία, Ιρλανδία, Ολλανδία κτλ) και με τον εξωστρεφή κορπορατισμό της μεταπολεμικής Γερμανίας ή της Ιαπωνίας.
Το κύριο στοιχείο του μοντέλου είναι:
Συγκέντρωση οικονομικής εξουσίας σε ένα μικρό πλέγμα εταιριών και οργανισμών γύρω από το κράτος (είτε με ελεγχόμενη διοίκηση, είτε προμηθευτών του δημοσίου). Τα έσοδα και τα κέρδη αυτών δεν στηρίζονται σε ότι κάνει μια επιχείρηση ανταγωνιστική στην αγορά (τιμή, ποιότητα, καινοτομίες, μάρκετιγκ, δίκτυο διανομής, service) αλλά σε προνομιακές σχέσεις με το κράτος, είτε ως ρυθμιστή δικαιωμάτων είτε ως πελάτη. Οι κλάδοι των εταιριών αυτών είναι κυρίως τα δίκτυα υποδομής και οι προμηθευτές αυτών (εργολάβοι κτλ), αλλά και το τραπεζικό σύστημα. Δεν είναι κλάδοι όπου υπάρχει ανταγωνιστική διεθνής αγορά, όπως είναι τα τρόφιμα, τα αυτοκίνητα, τα υλικά συσκευασίας ή οι μηχανές κλωστοϋφαντουργίας. Η πολιτική εξουσία επικεντρώνει πόρους και προσπάθειες κυρίως για την κερδοφορία και την ανάπτυξη των εταιριών του πλέγματος. Αν τα συμφέροντα των εταιριών αυτών έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των πελατών τους, δηλάδη των υπόλοιπων επιχειρήσεων και των καταναλωτών, υπερισχύουν τα πρώτα.
Οι εταιρίες αυτές παράγουν προϊόντα ή υπηρεσίες σε μια ποιότητα ίσα ίσα ικανή «για να μη μας κράξουνε», και σε τιμή αποδεκτή, αν πληρώνει ο καταναλωτής, ή σκανδαλωδώς ακριβή αν πληρώνει (με αδιαφάνεια) το κράτος. Επειδή η Ελλάδα είναι μια μικρή και ανοιχτή χώρα, και οι Ελληνες ξέρουν περίπου τι αγαθά έχουν οι Ευρωπαίοι, η ποιότητα των προϊόντων που προσφέρουν οι εταιρίες του πλέγματος δεν μένει στάσιμη. Βελτιώνεται σιγά σιγά, αλλά μένει πάντα και νομοτελειακά πίσω από την Ευρωπαϊκή, γιατί οι εταιρίες του πλέγματος δεν πιέζονται άμεσα από τον ανταγωνισμό. [1]
Από τη διαπλοκή αυτή έχει άμεσο οικονομικό όφελος:
μια μικρή ομάδα επιχειρηματιών
ένας σοβαρός αριθμός στελεχών του δημοσίου (που μοιράζουν παιχνίδι και συχνά δωροδοκούνται), και
μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στους προμηθευτές του, που πληρώνονται καλύτερα, ή δουλεύουν λιγότερο, από ότι θα συνέβαινε σε μια ανταγωνιστική επιχείρηση.
Αυτές οι τρεις ομάδες αποτελούν και το σκληρό πυρήνα στήριξης του ΠΑΣΟΚ σήμερα – μια άμεση αντανάκλαση της βάσης στο εποικοδόμημα, όπως θα λέγαμε κάποτε. (Μερικοί υποστηρίζουν οτι και οι υπόλοιποι έχουμε έμμεσο όφελος από το καθεστώς αυτό, αφού προσφέρει ένα σταθερό πλαίσιο για να αναπτυχθούν ισχυρές επιχειρήσεις. Εγώ - όπως και οι περισσότεροι οικονομολόγοι, πολιτικοί και επιχειρηματίες του αναπτυγμένου κόσμου - διαφωνώ.) [2]
Για να εδραιωθεί το μοντέλο αυτό, μετά τις περιπέτειες της μεταπολίτευσης και της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ, απαιτήθηκαν κατ’ αρχήν ένα θεσμικό και πολιτικό περιβάλλον με τα εξής χαρακτηριστικά:
Περιορισμός του λαϊκισμού, κοινωνική νομιμοποίηση του κέρδους.
Νομισματική σταθερότητα, αποτροπή μεγάλων κύκλων.
Σταθερές διεθνείς σχέσεις, όχι κρίσεις
Εμφαση στα δημόσια έργα.
Τα παραπάνω ευνόησε η ένταξη στην ΕΕ και μετά στην ΟΝΕ. Ως εδώ, το περιβάλλον είναι συμβατό και με πιο ανταγωνιστικά ή εξωστρεφή μοντέλα ανάπτυξης. Και ως εδώ, είναι μεγάλη και θετική η ιστορική προσφορά του Κώστα Σημίτη.
Αλλά το πασοκικό εκσυγχρονιστικό πρότυπο σημαίνει περαιτέρω και τα εξής:
Α: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Για τα δημόσια έργα υποδομής, και τις προμήθειες εξοπλισμού: η έμφαση είναι στην ανάθεση της κατασκευής, με διαδικασίες που ευνοούν τους δικτυωμένους. Ο διεθνής ανταγωνισμός αποθαρρύνεται. Τα συμφέροντα του χρήστη της υποδομής υποβαθμίζονται – αν δεν μπορεί να τα καλύψει η τεχνογνωσία των προμηθευτών του πλέγματος, δεν θα επιλεγεί κάποιος ξένος καλύτερος. Παραμελείται η εκ των υστέρων συντήρηση ή αξιοποίηση του έργου. Ο εργολάβος σπανίως πληρώνει για κακοτεχνίες και καθυστερήσεις. [3]
Καλές σχέσεις με τους εργαζόμενους στο κράτος και τις ΔΕΚΟ, δηλαδή εκατέρωθεν ανοχή στα προνόμια, επιχειρηματικά και συντεχνιακά. Κατά συνέπεια, μέτρια ποιότητα, χαμηλή παραγωγικότητα, ψηλό κόστος.
Πολιτικο-οικονομική «διείσδυση» στα Βαλκάνια και την πρώην ΕΣΣΔ, με στόχο κυρίως τους δημόσιους πόρους των χωρών αυτών (προμήθειες, αλλά και άδειες μεταλλείων, τζόγου κτλ) – αυτούς δηλαδή τους κλάδους που στοχεύουν οι εταιρίες του πλέγματος. Οι εταιρίες αυτές δεν έχουν να πουλήσουν προϊόντα στη διεθνή ανταγωνιστική αγορά, ούτε μπορούν να γίνουν προμηθευτές του δημοσίου σε αναπτυγμένες χώρες. Αρα οι αναθέσεις από το βουλγάρικο ή το αρμένικο δημόσιο είναι μονόδρομος για την μεγέθυνση τους. [4]
Συγκέντρωση (περιορισμός του ανταγωνισμού) του τραπεζικού συστήματος, και μάλιστα σε ελληνικά χέρια, για να διευκολύνεται η χρηματοδότηση του πλέγματος.
Αντίθετα, σε αυτό το πρότυπο υποβαθμίζονται (και χειροτερεύουν):
Η ανταγωνιστικότητα στις διεθνείς αγορές (σε αντίθεση με τις προνομιακές αναθέσεις) [5]
Η παιδεία και η υγεία, που είναι δύσκολα οργανωτικά και θεσμικά ζητήματα, αλλά που η βελτίωση τους δεν είναι απαραίτητη για μια οικονομία με χαμηλή έμφαση στην ανταγωνιστικότητα.
Το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων, με κατεύθυνση την ευελιξία και τη διαφάνεια. Αντίθετα, εντείνεται η υπερρύθμιση με τρόπο που αυξάνει την εξουσία του δημοσίου υπαλλήλου και ενισχύει την ανάγκη για παράνομη συναλλαγή.
Η αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος με κατεύθυνση την απλότητα και τη διαφάνεια. [6]
Η απελευθέρωση σε ωράρια, κλειστά επαγγέλματα κτλ
Η ευελιξία στην αγορά εργασίας – την οποία οι προμηθευτές του δημοσίου δεν χρειάζονται ιδιαίτερα, αφού μετακυλύουν το χρόνο παράδοσης και το κόστος
Ο ανταγωνισμός στα δίκτυα κοινής ωφέλειας (εκτός αν μπορεί να ελεγχθεί από το πλέγμα – οι ξενοι παίκτες αποθαρρύνονται) [7]
Η μέτρηση της παραγωγικότητας και η αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα (που μπορεί να θίξει κεκτημένα των συντεχνιών) [8]
Η υποβάθμιση αυτών είναι νομοτέλεια στον εσωστρεφή κορπορατισμό. Αντίθετα, συντιστούν κύρια στοιχεία του ιρλανδικού μοντέλου, που σαφώς αποκυρήσσει ο Σημίτης.
Β. ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Σε ιδεολογικό επίπεδο το ζητούμενο του εσωστρεφούς κορπορατισμού είναι να νομιμοποιηθεί το ιδιωτικό κέρδος αλλά όχι και ο ανταγωνισμός – μια βασική ιδεολογική αντίφαση, που δεν μπορεί να στηρίξει συγκροτημένη θεωρία. Θεμελιώδης νομιμοποίηση του κέρδους στον καπιταλισμό είναι ο ανταγωνισμός: το άνισο εισόδημα προκύπτει από ίσες ευκαιρίες. Οταν το κέρδος, ή ακόμα και οι ψηλές απολαβές, προκύπτουν από προνόμια, απαιτούνται άλλοι μηχανισμοί για να περιοριστούν οι αντιδράσεις.
Ετσι ο ελληνικός κορπορατισμός χτίζει ένα consensus χωρίς αρχές, που στηρίζεται στα εξής στοιχεία:
Ελεγχος των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, μέσω οικονομικών μηχανισμών (δάνεια, αγγελιόσημο, προσωρινές άδειες, διαπλεκόμενη ιδιοκτησία) [9α]
Μια αριστερίζουσα εκσυγχρονιστική ελίτ (εν πολλοίς μέσα στα Πανεπιστήμια) που δεν είναι πολύ εξοικειωμένη με τους θεσμούς της αγοράς, δεν καταλαβαίνει τη σημασία του ανταγωνισμού, και δεν ενοχλείται αν κάποιες αρχές παραβιάζονται (π.χ «διαφθορά υπάρχει σε όλο τον κόσμο» κ.α.) [9β]
Μια σοβαρότητα στο λόγο, ένας αντι-λαϊκισμός, που προσελκύει το «μεσαίο χώρο»
Ενσωμάτωση και έλεγχος των ιστορικών στελεχών του αριστερού λαϊκισμού.
Ιδεολογικά αποτελέσματα της βασικής ιδεολογικής αντίφασης (νομιμοποιούμε το επιχειρηματικό κέρδος αλλά όχι τον ανταγωνισμό) είναι :
Μια επιμονή στην έννοια του κοινωνικού σχεδιασμού (social engineering) που όμως επειδή συνυπάρχει με την παντελή έλλειψη κυρώσεων για τους σχεδιαστές (είτε από την αγορά είτε από ένα θεσμικό σύστημα με checks and balances) στην πράξη σημαίνει αυθαιρεσία και γραφειοκρατικούς φραγμούς. Και αντίστροφα, ένας φόβος για το καινούργιο και το μη ελεγχόμενο, που δεν υπάρχει στις φιλελεύθερες χώρες. [10]
Μια στρεβλή εικόνα για την ευελιξία και την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα. Στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ επικρατεί η εντύπωση οτι δεν υπάρχει «κοινωνική δυναμική για την ανάπτυξη» (Χριστοδουλάκης), οτι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει σε γρήγορες αλλαγές, οτι οι Ελληνες δεν μπορούν να δεχτούν την αγορά και τις ανασφάλειες της. Αυτό δεν στηρίζεται ούτε στην ιστορία, ούτε στο σήμερα – η Ελλάδα έχει εξαιρετική επιχειρηματική παράδοση (με την έννοια του εμπόρου ή του entrepreneur), περισσότερη κινητικότητα στην απασχόληση από τις πιο πολλές ευρωπαϊκές χώρες, και πολλούς νέους επιχειρηματίες που ρισκάρουν. Ο φόβος της αγοράς υπάρχει όμως σε αυτούς που είναι πιο κοντά στην πολιτική εξουσία, και αυτοί διαμορφώνουν την εικόνα του «πολιτικού κόστους» για το ΠΑΣΟΚ.
Μια βαθεία ριζωμένη και διαβρωτική υποκρισία για την σχέση δημόσιου/ ιδιωτικού σε τομείς όπως η παιδεία, η υγεία, η ασφάλιση, οι μεταφορές -- δηλαδή εκεί όπου η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχτισε ένα αξιοθαύμαστο δημόσιο τομέα και στήριξε τη νομιμοποίηση του μεγάλου κράτους. Στην Ελλάδα όλοι καταφεύγουν σε ιδιωτικά μέσα και δαπάνες (αν μπορούν), με πρώτα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει τη σοσιαλδημοκρατική ρητορεία. Ετσι, ενώ δεν πιέζεται αρκετά να βελτιώσει το δημόσιο σκέλος, εμποδίζει και τη βελτίωση του ιδιωτικού. [11]
Τα παραπάνω οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία συνιστούν ένα συγκροτημένο σύνολο, με συγκροτημένο εκφραστή τον Κώστα Σημίτη και τους περί αυτόν. Διασφαλίζουν μια τομή από ένα ασταθές και τριτοκοσμικό παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα καθηλώνουν νομοτελειακά την Ελλάδα σε μια από τις τελευταίες θέσεις της ΕΕ. [12] Και, εφόσον διαιωνιστεί, αυτό το κλειστό σύστημα εξουσίας θα είναι όλο και πιο ανήθικο και απεχθές.
Οπως σε όλα τα συγκροτημένα συστήματα, οι εκφραστές του έχουν πολλαπλά προσωπικά χαρακτηριστικά – πολλαπλό «ήθος και ύφος». Ο Σημίτης και μερικοί στενοί του συνεργάτες έχουν ένα ύφος χαμηλών τόνων, ιδιαίτερα συμπαθές σε εμάς, και ένα προσωπικό ήθος υψηλό για πολιτικό: φαίνεται να πορεύεται με βάση τις πεποιθήσεις του για το κοινό καλό, και όχι από αρχομανία ή οικονομική ιδιοτέλεια. Είναι ένας διανοούμενος πολιτικός, και γι΄αυτό συμπαθής στους διανοούμενους.
Αλλά ο εσωστρεφής κορπορατισμός που με τόση επιμονή χτίζει ο Σημίτης είναι ένα σύστημα που στηρίζεται στη αδιαφάνεια και εκτρέφει την διαφθορά και την αλαζονεία, πολύ περισσότερο από ότι μια οικονομία αγοράς. Η αντίληψη οτι τα προνόμια είναι αναπτυξιακός μηχανισμός, η μεγάλη εξουσία του κάθε κρατικού λειτουργού, το μεγάλο κράτος χωρίς checks and balances: αυτά είναι το υπόβαθρο της μίζας, της διαπλοκής και της αλαζονείας. Μπορεί ο Σημίτης να ήθελε να μην είναι έτσι. Αλλά είναι υπευθυνος για τις συνέπειες των επιλογών του, όταν αυτές είναι τόσο προβλέψιμες. Και αν δεν βλέπει τις συνέπειες, είναι υπεύθυνος και για αυτό. Για το λόγο αυτό, δεν καταλαβαίνω την αγανάκτηση αυτών που γνωρίζουν μεν την έκταση της διαπλοκής και της διαφθοράς, αλλά εξανίστανται όταν κατηγορείται για αυτό ο Σημίτης. [13]
Θεωρώ επίσης ότι πλανώνται οικτρά όσοι φίλοι ελπίζουν οτι μπορεί να υπάρξει ένα ΠΑΣΟΚ ισχυρό μεν, αλλά με την νοοτροπία του Λαλιώτη ή του Βενιζέλου στο περιθώριο. Ο πασοκικός εκσυγχρονισμός είναι το καθεστώς των εργολάβων. Και οι εργολάβοι συνεννοούνται μια χαρά με το Λαλιώτη. [14]
Μπορεί να αλλάξει κάτι μια κυβέρνηση της ΝΔ; Δυστυχώς όχι και δυστυχώς ναι. Δυστυχώς οχι, για όλους τους γνωστούς λόγους (ποιότητα αρχηγού, λαϊκισμός, έλλειψη προγραμματικού λόγου). [15]
Δυστυχώς ναι, γιατί αυτό το προβληματικό κόμμα προσφέρει διέξοδο μέσα από αυτό που δεν είναι. Δεν είναι ταγμένο να εξυπηρετήσει κανένα σχέδιο κοινωνικής μηχανικής. Δεν έχει την αλαζονεία και την αυτοπεποίθηση που δίνει η μακριά παραμονή στην εξουσία και η διαπλοκή. Δεν ταυτίζει το δημόσιο συμφέρον ή το «πολιτικό κόστος» με τα ειδικά συμφέροντα του κορπορατισμού, και άρα φοβάται λιγότερο την ανταγωνισμό που μπορεί να τα θίξει. [16]
Για να κάνει διαφορά η Νεα Δημοκρατία δεν χρειάζεται ούτε μεγάλο όραμα, ούτε μεγάλες τεχνοκρατικές ικανότητες, ούτε καν σταθερότητα στην υλοποίηση προγράμματος – αν είχε και αυτά τα στοιχεία, θα ήταν φυσικά καλύτερα. Αλλά αν απλώς περάσουμε τέσσερα χρόνια χωρίς νέες σοσιαλιστικές εμπνεύσεις του τύπου «απαγορεύονται οι υπερωρίες» ή «δεν απολύονται οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί», αν βάλει λίγο χέρι στους εργολάβους, αν βάλει στις ΔΕΚΟ διοικήσεις που ασχολούνται κυρίως με την παροχή των υπηρεσιών και όχι με «βιομηχανική στρατηγική», αν αφήσει τους δημόσιους πόρους να διαχυθούν ευρύτερα, αν επιτρέψει σε ξένους να συμμετάσχουν στην ιδιωτικοποίηση των υποδομών, τότε οι ζωντανές, εξωστρεφείς και ανταγωνιστικές δυνάμεις της οικονομίας θα μπορέσουν να κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς περισσότερη βοήθεια. Η δημοκρατία θα ωφεληθεί από την εναλλαγή. Στην παιδεία και στην υγεία ίσως να αναγνωριστούν τα πραγματικά προβλήματα, με τη βοήθεια και της αντιπολίτευσης. Και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ θα έχει την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει την ιδεολογία του. [17]
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Τεχνολογική πρόοδος και συγκριτική υστέρηση
Μερικοί βλέπουν την πρόοδο σε σχέση με το χτες, αλλά όχι την υστέρηση σε σχέση με τους άλλους. Στη χρήση της τεχνολογίας (πληροφορική και τηλεπικοινωνίες) η Ελλάδα μένει όλο και πιο πίσω, παρόλο που προχωράει.
Οταν η τεχνολογία των επικοινωνιών προόδευε αργά, η δική μας βραδυπορεία δεν είχε μεγάλες επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα. Τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι αλλιώς. Αν ο Ολλανδός μείωσε το χρόνο που απαιτείται για κάποιες δουλειές από πέντε ανθρωποώρες σε μία, και εμείς τον μειώσαμε σε τέσσερις, αυτό επιδεινώνει την ανταγωνιστική μας θέση. Ούτε είναι κανένα επίτευγμα οτι κουτσά στραβά αγοράσαμε κάποιο εξοπλισμό και γράψαμε πέντε προγράμματα για μερικές δουλειές.
Σήμερα, το να θεωρείς αναβάθμιση τη γραμμή ISDN, όταν όλη η Ευρώπη έχει δίκτυα DSL, είναι οπισθοχώρηση. Και αν βάλεις ISDN στο κέντρο της Αθήνας, περίπου μια φορά το μήνα μένεις από σύνδεση είτε γιατί τα modem του ΟΤΕ είναι υπερφορτωμένα, είτε γιατί κάποιος έσκαψε τα καλώδια και τα συνεργεία δεν δουλεύουν Σαββατοκύριακο. Ή, ανακαλύπτεις οτι τα Windows XP δεν είναι συμβατά με τις συσκευές της ΙΝΤΡΑΚΟΜ που δίνει ο ΟΤΕ για σύνδεση στο δίκτυο.
Αν ζητήσεις να συνδέσεις επτά σημεία της επικράτειας με ευθείες γραμμές (που είναι μια ακριβή λύση αλλά τι να κάνεις χωρίς DSL), θα δεις οτι χρειάζονται τουλάχιστο τέσσερις μήνες για να το καταφέρεις (τουλάχιστο, και στο τέλος Φεβρουαρίου θα σας πω αν τελειώσαμε...) -- βέβαια ο ΟΤΕ αρχικά σου είπε ένα μήνα, αλλά ποιός μετράει... Και όταν σκέφτηκες να κάνεις τη δουλειά σου με ασύρματη λύση μέσω Vodafone, έμαθες οτι θα ήταν μεν φτηνή και αξιόπιστη, πλην όμως παράνομη, γιατί δεν έχουν δοθεί άδειες για αυτό στη Vodafone, και μπορεί να ξυλωθούν οι κεραίες της!
Καλό είναι που μπορούμε να υποβάλουμε δήλωση φόρου από το Διαδίκτυο, αλλά πολύ χειρότερο το απόλυτο χάος, που διαιωνίζεται, π.χ., στα κεντρικά databases του Υπουργείου Οικονομικών, ή η μεσαιωνική πληροφορική του ΙΚΑ, και των Νοσοκομείων.
Δεν είναι ανάγκη αυτό να είναι έτσι. Τα θέματα αυτά έχουν λυθεί πολλές φορές σε άλλες χώρες, πριν από μας. Αρκεί να δόσουμε προτεραιότητα στη λύση, όχι στην παραγωγή της λύσης. Ας φέρει ο ΟΤΕ εξοπλισμό DSL απ’ έξω αν δεν μπορεί να τον παράγει η ΙΝΤΡΑΚΟΜ. Ας φέρουν τα Νοσοκομεία software και συμβούλους απ’ έξω αν η (πρώην) INTRASOFT δεν μπορεί, που αποδεδειγμένα δεν μπορεί, να δόσει λύση.
Γιατί δεν γίνεται αυτό: για τρείς λόγους που έχουν σχέση με το σύστημα διακυβέρνησης.
Πρώτον: ο Πασοκικός εκσυγχρονισμός θεωρεί ακόμα οτι είναι αναπτυξιακό να ενισχύεις τον Ελληνα παραγωγό τεχνολογικών προϊόντων σε βάρος του Ελληνα χρήστη – industrial policy της 10ετίας του 1970 που εγκαταλείφθηκε σε όλο το δυτικό κόσμο από την πίεση των ραγδαίων αλλαγών μετά το 1980. Σε μερικά στελέχη, αυτό είναι μια καλοπροαίρετη πλάνη.
Δεύτερον: το ΠΑΣΟΚ αντλεί τα στελέχη του από το δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ, ΑΕΙ, Υπουργεία). Οι παραστάσεις που έχουν περί παραγωγικότητας και περί ποιότητας υπηρεσιών έχουν διαμορφωθεί εκεί, μακριά από τον ανταγωνισμό και την εξουσία του χρήστη, που τον χάνεις από πελάτη όταν δυσαρεστηθεί. Ετσι οι στόχοι μπαίνουν χαμηλά, και όλοι ικανοποιούνται απο μετριότατα αποτελέσματα.
Τρίτο, όμως, και πολύ χειρότερο, η πλάνη και η μετριότητα είναι συνυφασμένη με τη διαπλοκή και τη μίζα που στηρίζει το μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ σχεδόν είκοσι χρόνια, και που ενισχύει με πολλούς τρόπους την ιδεολογία του κρατισμού και του κορπορατισμού.
Τα τρία αυτά στοιχεία δεν χαρακτηρίζουν συλλήβδην όλο το πολιτικό φάσμα. Αφορούν ειδκότερα στο ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα στο εκσυγχρονιστικό τμήμα του. Τα πρώτα δύο αφορούν δυστυχώς και πολλά στελέχη του Συνασπισμού.
2. Κορπορατισμός και ανταγωνιστικότητα
Οι απολογητές επικαλούνται τα παραδείγματα της Γαλλίας, της Γερμανίας ή της Ιαπωνίας για να δικαιολογήσουν τον κορπορατισμό. Είναι μεγάλη συζήτηση, που θα την κάνω με όποιον θέλει, αλλά η επιχειρηματολογία δε στέκει. Επιγραμματικά:
· Οι επιτυχίες εκείνων ανάγονται σε άλλη εποχή, με πιο αργή τεχνολογική πρόοδο και πιο κλειστές αγορές.
· Οι πρακτικές εκείνες έχουν εν πολλοίς εγακαταλειφθεί (Γερμανία) ή έχουν οδηγήσει σήμερα σε αδιέξοδο (Ιαπωνία).
· Οι προϋποθέσεις του πετυχημένου κορπορατισμού περιλαμβάνουν μια εργασιακή και κονωνική πειθαρχία που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, και που κανείς δε θέλει να αναπτύξουμε.
· Οι οικονομίες τους είχαν και άλλα ισχυρά και μοναδικά πλεονεκτήματα που στήριζαν την ανταγωνιστικότητα των ηγετικών εταιρών (Μittelstand, γαλλική δημόσια διοίκηση)
· Εταιρίες σαν τη Siemens, τη Mitsubishi και τη Renault στράφηκαν από νωρίς στη διεθνή αγορά και επιδίωξαν να γίνουν διεθνείς ηγέτες στον κλάδο τους με βάση την ποιότητα τους. Εταιρίες σαν την ΑΚΤΩΡ και την ΙΝΤΡΑΚΟΜ δεν έχουν τέτοια δυναμική. Ενώ αντίθετα, τέτοια δυναμική έχουν άλλοι κλάδοι της ελληνικής οικονομίας, που δεν ζουν από το κράτος.
3. Η ασυδοσία των εργολάβων
Οι υπερβάσεις κόστους και χρόνου και η απόκλιση από τις προδιαγραφές είναι ο κανόνας στα δημόσια έργα, και ο κύριος τροπος που αποκομίζουν κέρδη οι εργολάβοι (δηλαδή και οι πάσης φύσεως προμηθευτές εξοπλισμού, ολοκληρωμένων λύσεων πληροφορικής κτλ). Τίποτα σχεδόν δεν έγινε, από κανένα υπουργό του ΠΑΣΟΚ, για να αλλάξει αυτό. Και δεν είναι τόσο δύσκολο να αλλάξει. Θυμίζω τις συμβάσεις για το Μετρό και το Αεροδρόμιο, όπου τα φαινόμενα αυτά ήταν πολύ περιορισμένα, γιατί η αρχική φιλοσοφία της σύμβασης δεν σχεδιάστηκε από τους επιτελείς του Λαλιώτη και της Βάσως. Είναι τόσο γενική η αδράνεια των υπουργών γύρω από το πρόβλημα, ώστε μόνο σε σαφή πολιτική επιλογή μπορεί να αποδοθεί. Στην καλή περίπτωση, το πρόβλημα θεωρείται άλυτο (= ανικανότητα). Στην κακή, είναι μια κυνική συναλλαγή.
4. Η επέκταση στην ανατολική Ευρώπη
Είναι ευκαιρία για την Ελλάδα η ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων με την ανατολική Ευρώπη. Αλλά είναι λάθος οι μεγάλες προσδοκίες και η τόσο ψηλή προτεραίοτητα που δίνεται στο στόχο αυτό. Η επέκταση του ΟΤΕ , της Εθνικής Τράπεζας και της ΙΝΤΡΑΚΟΜ δημιουργούν μια πλασματική εικόνα διεθνοποίησης και ανταγωνιστικότητας, ενώ στηρίζονται σε παρόμοιους μηχανισμούς προνομιακών σχέσεων όπως στην Ελλάδα, ή σε ένα παροδικό κενό ανταγωνισμού.
Δυστυχώς ένας οργανισμός που είναι από το γονίδιο του μη ανταγωνιστικός δεν θα γίνει ανταγωνιστικός επειδή μεγάλωσε. Κάθε άλλο. Ετσι για πολλούς, η ευκαιρία των Βαλκανίων λειτουργεί αποπροσανατολιστικά.
Αντίθετα, πολλές επιχειρήσεις που αναπτύχθηκαν εξ αρχής σε ανταγωνιστικό περιβάλλον μπορούν να κερδίσουν μακροπρόθεσμα από την ευκαιρία αυτή (π.χ. Chipita, Alumil, Χαρτοποιϊα Θράκης). Οι δραστηριότητες στην αν. Ευρώπη προσθέτουν οικονομίες κλίμακας. Αλλά για αυτές η αγορά της ανατολικής Ευρώπης είναι ένας από τους πολλούς στόχους, όπως είναι και η ΕΕ ή η Αίγυπτος. Το γενικό ζητούμενο της ανταγωνιστικότητας είναι πιο σημαντικό από την ειδική περιφερειακή ευκαιρία.
5. Η Ελλάδα χάνει σε ανταγωνιστικότητα
Οι διάφοροι δείκτες ανταγωνιστικότητας δίνουν μεικτή εικόνα για την πορεία της Ελλάδας, αλλά σε γενικές γραμμές έδειχναν μια βελτίωση από το 1995 ως το 2000, και μια επιδείνωση έκτοτε. Πρόσφατα κρούει κώδωνα κινδύνου ο Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας και πολλοί άλλοι. Ποιά είναι η δυναμική;
Την ανταγωνιστικότητα την έχουν ενισχύσει σημαντικά ορισμένοι μακροοικονομικοί παράγοντες, όπως τα χαμηλά επιτόκια και ο χαμηλός πληθωρισμός, που οφείλονται στην ένταξη μας στην ζώνη του Ευρώ, και στις αλλαγές πολιτικής που έγιναν για να πετύχουμε αυτό το στόχο. Επίσης, η μαζική εισροή μεταναστών τα τελευταία δέκα χρόνια. Την δε μεγέθυνση του ΑΕΠ, που δεν υποδηλώνει πάντα ανταγωνιστικότητα, την ενισχύει επίσης το fiscal stimulus του ΚΠΣ και των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι παράγοντες αυτοί είτε αποτελούν πλέον κεκτημένο, είτε έχουν ημερομηνία λήξης.
Αντίθετα, στο μικροοικονομικό επίπεδο, τα πράγματα επιδεινώνονται σταθερά. Οι στρεβλώσεις στον ανταγωνισμό που δημιουργεί η διαπλοκή εντείνονται αντί να μειώνονται. Και όσο, λόγω του ΚΠΣ, το δημόσιο εξακολουθεί να καθορίζει σε πολλούς κλάδους τους νικητές και τους ηττημένους (πληροφορική, εξοπλισμός τηλεπικονωνωνιών, κατασκευαστές, οικοδομικά υλικά, ηλεκτρολογικά, εργολαβίες ΥΠΕΘΑ κ.α.) τόσο η νοοτροπία των επιχειρήσεων στρεβλώνεται: στον ιδιώτη πελάτη κερδίζεις όταν παραδώσεις το έργο στην ώρα του, εντός προδιαγραφών, και χωρίς υπερβάσεις κόστους. Στο δημόσιο, κερδίζεις αν κάνεις ακριβώς το αντίθετο.
Αποτέλεσμα: όσες επιχειρήσεις ζουν από έργα και προμήθειες του δημοσίου δεν μπορούν να ανταγωνιστούν διεθνώς. Οι κατασκευαστικές εταιρίες που άλλοτε δέσποζαν στη Μέση Ανατολή τώρα έχουν περιχαρακωθεί στο εσωτερικό. Η ΙΝΤΡΑΚΟΜ, που έχει ενισχυθεί με εκατοντάδες δισεκατομμύρια από τον ΟΤΕ και το δημόσιο, που έχει προσλάβει χιλιάδες επιστήμονες με καλές σπουδές, που ξοδεύει σεβαστά ποσά σε «Ερευνα και Ανάπτυξη» δεν έχει καταφέρει να καταξιωθεί ως αξιόπιστος προμηθευτής στις δυτικές αγορές με ένα έστω εξάρτημα ή λογισμικό που να είναι διεθνώς ανταγωνιστικό (οι μικροδουλίτσες δεν μετράν για τέτοια μεγέθη). Σαν τον Ολυμπιακό, που είναι πάντα πρώτος στην Ελλάδα και πάτος στην Ευρώπη, οι προστατευμένοι προμηθευτές και εργολάβοι δεν μπορούν να γίνουν ανταγωνιστικοί σε πεδία όπου δεν τους παραχωρούνται προνόμια. Και ίσως δεν ενδιαφέρονται. Τα περιθώρια κέρδους σε βάρος του Ελληνα φορολογούμενου δεν μπορούν να τα βρουν αλλού.
Στους υπόλοιπους κλάδους η καθυστέρηση των υποδομών (ακόμα διπλής κατεύθυνσης η Εθνική Οδός Κόρινθος – Πάτρα), η γραφειοκρατία που όλο περιορίζεται και όλο ξεπροβάλλει από αλλού (τώρα θέλουμε και ενημερότητα ΙΚΑ για να αγοράσουμε οικόπεδο!), οι νέοι περιορισμοί (απαγορεύτηκαν οι υπερωρίες – από την εποχή του νόμου Γιαννίτση όλες οι επιχειρήσεις λογισμικού στην Ελλάδα λειτουργούν παράνομα) και η διαφθορά κάνουν το έργο των επιχειρήσεων πολύ δύσκολο.
6. Η προβλέψιμη έκτακτη φορολόγηση
Οσο καθαρά και τακτοποιημένα βιβλία και αν έχει, μια εμπορική επιχείρηση θα υποχρεωθεί κατά κανόνα να πληρώσει περίπου 1% του τζίρου της εκ των υστέρων, για φορολογικές διαφορές και πρόστιμα. Εκτός αν έχει ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τον έφορο. Η επιβάρυνση αυτή ισοδυναμεί με αύξηση του φορολογικού συντελεστή επί των κερδών από 35% σε 45% και βάλε.
7. Ο φόβος των ξένων και των ιδιωτών
Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν η κινητή τηλεφωνία είχε φτάσει εδώ επί εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, και χειριζόταν την ανάθεση ο Χριστοδουλάκης και ο Βερελής. Θα είχαμε δύο ανάδοχες κοινοπραξίες, την πρώτη υπό τον έλεγχο του ΟΤΕ και την άλλη υπό την την Εθνική Τράπεζα, με ξένους συνεταίρους τέταρτης κατηγορίας, και με επίπεδο υπηρεσιών εφάμιλλο του ΟΤΕ και της Εθνικής. Η απόφαση της ΝΔ να δόσει τις άδειες σε μεγάλους ξένους παίκτες θα εθεωρείτο πολύ τολμηρή αφού «η Ελληνική κοινωνία δεν αντέχει σε σοκ» (διάβαζε: θα αντιδράσει ο ΟΤΕ). Χάσαμε λοιπόν που ήρθε η Vodafone στην Ελλάδα; Θα ήταν τόσο καλός ο Cosmote (που είναι εξαίρεση για δημόσια επιχείρηση), αν δεν ήταν αναγκασμένος να ανταγωνιστεί με ισχυρούς ξένους ιδιώτες;
Αφού καταφέραμε στην κινητή τηλεφωνία να έχουμε ισάξια υποδομή και υπηρεσίες με τους Αγγλους και τους Γερμανούς (και καλύτερες από τους Γάλλους, όπου κυριαρχεί η France Telecom!), είναι ανεύθυνο και ηττοπαθές να δεχόμαστε την υστέρηση σε τόσα άλλα: σταθερή τηλεφωνία, λιμάνια και τρένα, ύδρευση, μετρό Θεσσαλονίκης, πληροφορική του δημοσίου.
Προσωπικά ο καθένας μας μπορεί να βολεύεται με κάτι χειρότερο, γιατί είμαστε σε μια ηλικία όπου το επάγγελμα μας έχει παγιωθεί, η νέα τεχνολογία μας αφήνει λίγο αδιάφορους, και κάθε μικρή βελτίωση στις υποδομές μας κάνει εντύπωση μετά από δεκαετίες ταλαιπωρίας. Αλλά για τις επιχειρήσεις, που ανταγωνίζονται τους ξένους με τις καλές υποδομές, και για τα παιδιά μας, που θελουν να είναι ισότιμοι πολιτες του νέου κόσμου της πληροφορίας και της παγκόσμιας αγοράς, αυτή η υστέρηση είναι καταδίκη.
Κάθε μήνα έχουμε και νέες αποδείξεις οτι για το ΠΑΣΟΚ οι διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία έχουν τελειώσει. Πρόσφατα ο Χριστοδουλάκης δήλωσε οτι ποτέ δεν θα δοθεί το μάνατζμεντ των ΔΕΚΟ, ούτε ο μετοχικός έλεγχος, σε ιδιώτες. Μέχρι τώρα, μερικοί εκσυγχρονιστές ψιθύριζαν οτι οι «μετοχοποιήσεις» ήταν ένα πρώτο βήμα για την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ. Τώρα μαθαίνουμε από τον πιο εκσυγχρονιστή οτι ως εδώ ήταν η μεταρρύθμιση. Είναι λοιπόν ικανοποιημένοι από την κατάσταση; Μήπως ο ΟΤΕ έφτασε τη British Telecom και δεν το έχω καταλάβει; Μήπως ο ταχυδρόμος άρχισε να φέρνει τις επιστολές την εβδομάδα που ταχυδρομήθηκαν; Μήπως μετρήσαμε την συμβολή του ΟΣΕ στην ανταγωνιστκότητα και τη βρήκαμε θετική; Η μήπως θυμηθήκαμε πάλι τους «στρατηγικούς κλάδους» που πρέπει να περιφρουρηθούν για να μην μας υπονομεύσουν οι ξένοι;
Δεν υπάρχει οικονομική ή επιχειρηματική λογική σε όλα αυτά. Είναι ένας συμβιβασμός με τη μετριότητα, και παράλληλα μια πολιτική επιλογή για ένα μέτωπο προμηθευτών, συνδικαλιστών και πολιτικού προσωπικού που πρέπει παση θυσία να μείνει αρραγές για να διατηρηθεί η εξουσία.
8. Η ασυλία των δημοσίων οργανισμών
Η αξιολόγηση του έργου των οργανισμών, ίδιως η απλή μέτρηση, είναι από τα πιο εύκολα μέτρα που μπορεί να λάβει μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση – εύκολο από τεχνική και δημοσιονομική άποψη. Πολιτικά όμως πολυ δύσκολο, αν τα τα στελέχη αυτών των οργανισμών είναι ένας από τους πυλώνες της εξουσίας.
Σήμερα λοιπόν, εν έτει 2003, στα ΑΕΙ συζητάν ακόμα όχι για το πώς πρέπει να γίνεται αξιολόγηση των πανεπιστημαικών τμημάτων, αλλά άν πρέπει. Τα δε Νοσοκομεία αντιδρούν με βδελυγμία στην απλή κοστολόγηση, πόσο μάλλον στην τεχνική της σύνδεσης των δαπανών με το του casemix που εφαρμόζεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, από την συγκεντρωτική Γαλλία μέχρι τη (θου κύριε φυλακή τω στοματί μου) ασύδοτη Ιρλανδία.
Αλλά η αξιόπιστη μέτρηση δεν είναι το φόρτε του εκσυγχρονισμού. Ακόμα είναι στη θέση του ο Γενικός Γραμματέας της ΕΣΥΕ κ. Κραβαρίτης, που πέρυσι κατηγορήθηκε εκ των εσω, και περίπου παραδέχτηκε, ότι μαγείρεψε τα στοιχεία της απασχόλησης.
9 α. Τα ημι-δυτικά media
Τα ΜΜΕ μας έχουν αναπτυχθεί κατά τον ένα άξονα όπως στη δύση: προβάλλουν celebrities, πλούτο, reality shows. Είναι σύμπτωμα της ανόδου των εισοδημάτων και του απογαλακτισμού από τις παραδοσιακές αξίες της οικογένειας και του χωριού. Αλλά παραμένει τελείως ατροφικός ο άλλος άξονας των δυτικών ΜΜΕ: η ανεξάρτητη και σοβαρή δημοσιογραφία, που στηρίζει τη νομιμότητα και το ήθος του καπιταλισμού, και ελέγχει την οικονομική και την πολιτική εξουσία. Εχουμε το ύφος, αλλά όχι το ήθος, τον πλούτο χωρίς τον ανταγωνισμό.
9 β. Η μεροληψία των opinion leaders
Αυτή η ελιτ ελαστικών αρχών μαζί με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ επιφέρουν μια ιδιαίτερη στρέβλωση στην ατζέντα του δημόσιου διαλόγου. Ολισθήματα που θα ξεσήκωναν μεγάλη κατακραυγή αν τα διέπραττε η ΝΔ περνάν στα ψιλά για το ΠΑΣΟΚ.
Μικρό παράδειγμα: στις δημοτικές εκλογές οι εθνικές ομάδες άρσης βαρών και ρυθμικής γυμναστικής επισκέφτηκαν τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ στη Νίκαια και την Πάτρα αντίστοιχα, και εκφάσανε την υποστήριξή τους! Οχι ένας ή δύο αθλητές ιδιωτικά, αλλά όλη η ομάδα με επικεφαλής τον προπονητή. Τσαουσεσκικό, τριτοκοσμικό ή όχι; Πόσο κατακρίθηκε; Τι θα γινόταν αν αυτό συνέβαινε επί ΝΔ;
Μεσαίο παράδειγμα: πόσο συζητήθηκε στα ΜΜΕ η περίπτωση του ακροδεξιού Ψωμιάδη της ΝΔ, και πόσο η ακόμα πιο ακραία περίπτωση του Βουνάτσου του ΠΑΣΟΚ;
Μεγάλο παράδειγμα: η χειραγώγηση του Χρηματιστηρίου από τους δημόσιους οργανισμούς και τις τράπεζες πριν τις εκλογές του 2000, γεγονός πασίγνωστο στους χρηματιστές. Χάθηκαν πολλά δισεκατομμύρια από το δημόσιο και από μικροεπενδυτές για να εξυπηρετηθούν οι εκλογικοί στόχοι. Μόνο ο Εβερτ, με τη γνωστή προχειρότητα, προσπάθησε να δημιουργήσει ζήτημα, και η υπόθεση κουκουλώθηκε. Η ΝΔ ως κόμμα ούτε τόλμησε να το αγγίξει, γιατί οι ποινικές ευθύνες είναι τόσο μεγάλες που θα έπρεπε να δόσει μάχη μέχρι τέλους, με όλο το μηχανισμό του κράτους και της διαπλοκής εναντίον της. Αλλά οι opinion leaders του κορπορατισμού, κατά βάθος πεπεισμένοι για την ανηθικότητα του καπιταλισμού, ουδόλως ενοχλήθηκαν – «παντού γίνονται αυτά, δεν βλέπεις και την Enron;» (μόνο που εκεί κάποιοι μπήκαν φυλακή, και μια εταιρία κολοσσός διαλύθηκε εξαιτίας του σκανδάλου)
10. Η απαγόρευση των ΑΕΙ
Ο Κ. Σημίτης έχει την κύρια ευθύνη που δεν αναθεωρήθηκε το Σύνταγμα και σήμερα ακόμα απαγορεύονται τα μη κρατικά ΑΕΙ. Δεν μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερο σκοταδισμό σε μια δημοκρατία από το να απαγορεύεται η πανεπιστημιακή διδασκαλία έξω από τα ασφυκτικά πλαίσια του δημοσίου. Αγανακτούμε όταν κάποιοι καίνε βιβλία, αλλά ευτυχώς κανένας απ΄αυτούς δεν κατάφερε ακόμα να απαγορεύσει τη κυκλοφορία τους. Αντίθετα, το κρατικιστικό κατεστημένο απαγορεύει την ίδρυση Ανώτατων Σχολών, μια πραγματική και όχι συμβολική στέρηση δικαιώματος, και όμως πολλοί απο μας το θεωρούν φυσικό ή ασήμαντο. Ετσι η πανεπιστημιακή διδασκαλία εξομοιώνεται με τη χορήγηση μεθαδόνης: είναι οι μόνες δραστηριότητες που μπορώ να σκεφτώ που επιτρέπονται σε κρατικούς λειτουργούς και όχι σε ιδιώτες.
Εδώ δεν ισχύει καμμία από τις συνήθεις δικαιολογίες που δεν έγινε η αναθεώρηση (δημοσιονομικό κόστος, πολιτικό κόστος, αδράνεια της γραφειοκρατίας): η μόνη εξήγηση είναι ο πατερναλισμός της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που θεωρεί οτι ξέρει καλύτερα από εμάς τους πληβείους πώς πρέπει να σπουδάσουν τα παιδιά.. Και είναι ξεφτίλα η παθητική απολογία του τύπου «ε, δεν πειράζει και πολύ, αφού δεν θα μπορούσαν να γίνουν πολλές σχολές με ιδιωτική χρηματοδότηση» -- ή, όπως το διατύπωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος «οταν βρεθεί ο μεγάλος χορηγός θα το επανεξετάσουμε» (αυτός ο άνθρωπος είναι υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών). Είναι ξεφτίλα για πολλούς λόγους, και σημειώνω μόνο έναν: σήμερα οι κοινωνίες πάνε μπροστά όταν αφήνουν τους ιδιώτες να δημιουργήσουν αυτά που δεν μπορεί να φανταστεί ο κάθε κυριος Βενιζέλος ή Σημίτης. Οποιος δεν ενστερνίζεται αυτή την απλή αλήθεια δεν μπορεί να λέγεται εκσυγχρονιστής. Είναι κολλημένος στην ξεπερασμένη νοοτροπία του social engineering. Και δυστυχώς αυτή είναι η κυρίαρχη τάση στην κυβέρνηση.
Και μια εύθυμη(;) νότα: ο Πέτρος Ευθυμίου (γέννημα θρέμμα του εκσυγχρονιστικού ΔΟΛ), δηλώνει πως και το Χάρβαρντ δημόσιο είναι, αφού δεν είναι κερδοσκοπικό!
11. Η υποκρισία για τη δημόσια παιδεία
Οταν προτιμάμε το ιδιωτικό αλλά παινεύουμε το δημόσιο για να μη χαλάσουμε το σοσιαλδημοκρατικό προφίλ, μεταρρυθμίζουμε άλλα αντ άλλων.
Ολοι οι Υπουργοί Παιδείας του ΠΑΣΟΚ στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία. Αν τα παιδιά είναι καλοί μαθητές, θα επιδιώξουν μετά να τα στείλουν για σπουδές στο Λονδίνο ή τη Βοστώνη. Ο Γιώργος Παπανδρέου, όντας Υπουργός, είχε το παιδί του στο St. Catherines, που δεν ανήκει καν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και όπου απαγορεύεται να πάει το κοινό ελληνόπουλο. Το Κολλέγιο Αθηνών έχει ένα αριθμό θέσεων κάθε χρόνο διαθέσιμο για τα ρουσφέτια των υπουργών («policy cases»).
Αυτά θα ήταν αποδεκτά, αν η πολιτική που εφαρμόζουν ως Υπουργοί δεν ερχόταν σε τόσο κραυγαλέα αντίθεση με τις ιδιωτικές τους επιλογές. Αυτό που κάνει τα ιδιωτικά και τα ξένα σχολεία προτιμητέα είναι οτι διαφέρουν από το δημόσιο λύκειο: αν έχουν καλύτερους καθηγητές προφανώς αυτό οφείλεται στις διαφορετικές εργασιακές σχέσεις. Αν προετοιμάζουν καλύτερα για το ξένο Πανεπιστήμιο ή εξοικειώνουν με την τεχνολογία ή καλλιεργούν τα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, είναι γιατί έχουν ενμέρει διαφορετικό πρόγραμμα. Αντί λοιπόν να ενισχύσουν τη διαφορετικότητα του ιδιωτικού, και αντί να μπολιάσουν και το δημόσιο σύστημα με ψήγματα πλουραλισμού, επιμένουν στον κεντρικό σχεδιασμό και στον ασφυκτικό έλεγχο και επί των ιδιωτικών. Γι αυτό τα καλά σχολεία είναι συνήθως αυτά που οχυρώνονται πίσω από μια σχέση με ξένα συστήματα για να έχουν κάποιους βαθμούς ελευθερίας. Και φυσικά οι Υπουργοί, για τα δικά τους παιδιά, αυτά θα προτιμήσουν.
Υπάρχει εδώ ένα βαθύτερο και ευρύτερο ζήτημα. Η φτωχή Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών για παιδεία και υγεία από όλες (σχεδόν;) τις Ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος από αυτά τα χρήματα πάει χαμένο σε μη αποδοτικές χρήσεις: φροντιστήρια, έξοδα διαβίωσης στο εξωτερικό, φακελάκι στο ΕΣΥ, πολλαπλές άχρηστες εργαστηριακές εξετάσεις. Αντί να αναγνωρίσουν τη σημασία των ιδιωτικών δαπανών και να ενισχύσουν την ποιοτική ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, επιμένουν σε πολιτικές που εδραιώνουν μια παρασιτική σχέση με το δημόσιο.
12. 25οι στους 25;
Πόσοι πιστεύουμε οτι το 2010 θα είμαστε μπροστά από τα νέα μέλη της ΕΕ σε ανταγωνιστικότητα, σε εισόδημα, σε ποιότητα υπηρεσιών και σε παιδεία; Νομίζω οτι όλοι βλέπουμε το συγκριτικό δυναμισμό των νέων μελών, και ξέρουμε οτι αν συνεχίσουμε έτσι θα είμαστε στην καλύτερη περίπτωση 22οι στους 25 (ή στους 27). Αρκετά νέα μέλη της ΕΕ θα μας ξεπεράσουν μέσα σε πέντε χρόνια. Ηδη η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Σλοβενία και η Κύπρος ίσως είναι μπροστά. Μας νοιάζει αυτό; Θα έπρεπε – όχι από κάποια εθνική περηφάνεια, αλλά επειδή η πορεία των άλλων δείχνει τι μπορούμε να πετύχουμε και εμείς, που στο κάτω κάτω ευτυχήσαμε να είμαστε στη σωστή όχθη της ιστορίας τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο προσωπικά είναι να βλέπω φίλους που αποδέχονται τη φιλοσοφία του «αυτή είναι η Ελλάδα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καλύτερο». Και φυσικά αυτοί που πάσχουν περισσότερο σε μια καθυστερημένη και περιθωριακή χώρα είναι οι φτωχότεροι.
13. Η επιθετική διαφθορά
Δεν υπάρχουν στατιστικά δεδομένα για τη διαφθορά. Αλλά όσοι συναλλάσσονται με το δημόσιο συμφωνούν οτι η κατάσταση χειροτερεύει με τα χρόνια. Η μίζα στις επιδοτήσεις έχει ανέβει από το 2 ή 3% στο τουλάχιστο 5% και συχνά 10%. Το σύστημα λειτουργεί όλο και πιο ανοιχτά. Οι εργολάβοι καταθέτουν ποσά απ ευθείας στο τραπεζικό λογαριασμό του υπαλλήλου της πολεδοδομίας. Τα γραφεία συμβούλων που διοχετεύουν τις μίζες είναι μια καλά εδραιωμένη και γνωστή σε όλους βιομηχανία. Οταν ο ενδιαφερόμενος προμηθευτής δεν μπεί στο νόημα, υπάρχει πάντα κάποιος σύμβουλος του Προέδρου του Οργανισμού να του εξηγήσει ξεκάθαρα το ζητούμενο («θα πάνε στο κόμμα»). Κυνικά μπορεί να πει κάποιος οτι καλύτερα έτσι, αφού ο καθένας μπορεί να κάνει τη δουλειά του --- είναι πιο εύκολο στον αδαή να βρεί τον τρόπο, όταν το σύστημα είναι σχεδόν θεσμοθετημένο. Αλλά αν για μια πολεοδομική άδεια ισχύει αυτό (με όλες τις επιπτωσεις στο περιβάλλον), στα μεγάλα έργα και προμήθειες δεν υπάρχει καμμία ισότητα ευκαιριών για λάδωμα.
Εκεί οι σχέσεις διαπλοκής είναι σύνθετες, μακροχρόνιες και στρατηγικές. Εκεί το παράνομο χρήμα δημιουργεί μια αλληλεξάρτηση. Ο ιδιώτης πετυχαίνει μια μόνιμη προνομιακή μεταχείριση, και το κόμμα αγοράζει την εύνοια των ΜΜΕ, την επαγγελματική εξασφάλιση στελεχών και τη δυνατότητα να κάνει ακριβούς εκλογικούς αγώνες. Αυτό στρεβλώνει μόνιμα τη δημοκρατία, αφού αναπαράγει το ένα φυσικό κόμμα εξουσίας, με την αντιπολίτευση σταθερά σε μειονεκτική θέση.
Χρόνια έχουμε να ακούσουμε από την κυβέρνηση κάτι για τη διαφθορά στο κεντρικό κράτος και στις ΔΕΚΟ. Γιατί; Στον γενικά ανερμάτιστο λόγο της ΝΔ, αυτό είναι ένα από τα λίγα σταθερά μοτίβα. Η απάντηση της κυβέρνησης ποιά είναι; Ο Σημίτης, που οι περισσότεροι τον θεωρούμε ατομικά έντιμο, γιατί δεν τολμά ούτε να θίξει το θέμα;
14. Σημίτης και συμβιβασμοί
Ακούω φίλους να λένε συχνά: «ο Σημίτης έχει μεταρρυθμιστικό όραμα, αλλά δε μπορεί να ανατρέψει όλες τις ισορροπίες μέσα στο ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτό συμβιβάζεται στα μικρά για να πετύχει τα μείζονα». Ωραία λοιπόν ποιός είναι ο μείζων στόχος της τρέχουσας τετραετίας, αφού για χάρη του θυσιάζονται: η ανταγωνιστικότητα, η ευελιξία στην αγορά εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις, το ασφαλιστικό, η παιδεία, η εξυγίανση των δημοσίων έργων, ο πολεδομικός σχεδιασμός. Ποιός; Εκτός από τα Ελληνοτουρκικά, ποιά είναι μία μεγάλη διαρθρωτική αλλαγή που προχωράει με συνέπεια αυτή την τετραετία;
15. Ο μπαμπούλας της ακροδεξιάς
Δεν περιλαμβάνω στα μεγάλα προβλήματα του κόμματος της ΝΔ την ύπαρξη δυνάμεων ακροδεξιών/ εθνικιστικών/ εκκλησιαστικών. Παρόμοιες υπάρχουν σε πολλές χώρες κοντά ή μέσα στο κόμμα εξουσίας, χωρίς να ακυρώνουν ούτε την ανοιχτή κοινωνία, ουτε την αγορά και την ανάπτυξη, ούτε το κοινωνικό κράτος. Είναι επικίνδυνες πιο πολύ μέσω της κοινωνίας των πολιτών, παρά μέσω της κρατικής εξουσίας. Και θα παραμείνουν στο περιθώριο μόνο μέσα από πολιτικές ανοιχτής κοινωνίας, δηλαδή φιλελεύθερες. Αντίθετα, θα γιγαντωθούν κάποτε, αν ο αντίπαλος τους παραμένει ένα συμπαγές συντεχνιακό κλειστό σύστημα, με κυρίαρχη ιδεολογία το social engineering, δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση το κράτος πατερούλη.
16. Κρατισμός παροχών και κορπορατισμός
Η ΝΔ απέχει πολύ από του να είναι ένα φιλελεύθερο κόμμα αρχών. Εχει ισχυρά αντανακλαστικά ενός κρατισμού παροχών, που όμως διαφέρει ποιοτικά από τον κορπορατισμό. Σε σχέση με τις μεγάλες επιχειρήσεις, τους οργανισμούς, και την παιδεία η ΝΔ παρουσιάζεται σαφώς πιο φιλελεύθερη από το ΠΑΣΟΚ. Αναφέρεται όμως πολύ σε παροχές και ελαφρύνσεις για λαϊκά στρώματα, με τρόπο ίσως ανεύθυνο. Ευτυχώς η πειθαρχία της ΟΝΕ δεν αφήνει πολλά περιθώρια για δημοσιονομική χαλάρωση.
17. Το πρόγραμμα της ΝΔ
Το κείμενο αυτό είχε σχεδόν τελειώσει όταν είδα στην Καθημερινή της 5 Ιαν. 03 μια περίληψη κυβερνητικού προγράμματος της ΝΔ. Ενισχύει την ανάλυση μου. Εχει σαφώς φιλελεύθερες τοποθετήσεις σε κρισιμα ζητήματα, αλλά και παροχολογία, κυρίως προς τους αγρότες. Μοιάζει να θέλει να λύσει το πλέγμα του κορπορατισμού, και να χτίσει μια αντίπαλη κοινωνική συμμαχία ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, μικρομεσαίων και αγροτών. Φυσικά είναι τεράστια η απόσταση από ένα προγραμματικό κείμενο σε ένα κόμμα με σαφή προσανατολισμό. Οψόμεθα
http://aristosd.posterous.com/158770398
=========================================================
Μεταγεννέστερη εγγραφή (Συνέχεια) :
«Σοβιετοποίηση» ΙΙ
Posted on 13 Νοεμβρίου, 2012 6:27 μμ από Συνεργοί Παραλληλογράφοι 30
Του Ιουλιανού
Καλοκαίρι 1989.
Μετά από εκλογές – στις οποίες είχαν εμπλακεί εκδότες, δημοσιογράφοι, εισαγγελείς, δικαστές, ξένοι διπλωμάτες, πρεσβείες, και στις οποίες σημειώθηκαν και αθλιότητες σε εκλογικά κέντρα με την μη παρουσία δικαστικών αντιπροσώπων ή εφορευτικών επιτροπών- ο εκλογικός συσχετισμός των δυνάμεων διαμορφώθηκε ως εξής: Η ΝΔ πήρε 44,28%, το ΠΑΣΟΚ 39,13%, ο ΣΥΝ 13,13%, η ΔΗΑΝΑ 1,01%.
Έτσι προέκυψε μια κυβέρνηση «κάθαρσης» όπως ονομάστηκε, στην οποία συμμετείχαν η ΝΔ και ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου. Η συν-κυβέρνηση δηλαδή των ΝΔ- ΚΚΕ ΕΑΡ (ΚΚΕ εσωτερικού) ΕΔΑ, ΕΣΠΕ, ΑΚΕ, με τη συμμετοχή και των διαγραμμένων του ΠΑΣΟΚ Στ. Γιώτα, Μ. Δρεττάκη, Στ. Νέστωρ και Ν. Κωνσταντόπουλου. Η κυβέρνηση αυτή είχε σχηματιστεί με ορίζοντα διακυβέρνησης τριών μηνών, με σκοπό να προχωρήσουν οι παραπομπές όσων εμπλέκονταν, λόγω κινδύνου παραγραφής (ήταν νομικοπολιτικό ζήτημα, δηλαδή καθορίζονταν από το νόμο οι προθεσμίες παραγραφής) στα αδικήματα των σχετικών με την υπόθεση «Κοσκωτά», το επονομαζόμενο και ως «σκάνδαλο Κοσκωτά».
Το 1979, επί κυβερνήσεως Καραμανλή, ο Κοσκωτάς διορίστηκε, από τον εφοπλιστή και ιδιοκτήτη της τράπεζας Κρήτης, Καρρά, Διευθυντής του τμήματος συναλλάγματος της τράπεζας. Από το πουθενά όμως αυτός ο υπάλληλος αγόρασε το 1982 την δημοσιογραφική και εκδοτική επιχείρηση «Γραμμή Α.Ε.» από τον Παύλο Μπακογιάννη και μετά το 1984 αγόρασε πρώτα 56% του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας Κρήτης και αργότερα έφτασε να κατέχει το 82% της τράπεζας. Ο Καρράς του την πούλησε. Το 1987 προχώρησε στην αγορά από τον εφοπλιστή Σταύρο Νταϊφά της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού. Πως τα αγόρασε όλα αυτά; Και τι έπραξε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Άρχισε ελέγχους; Έφερε το θέμα στην βουλή; Μήπως μπλόκαρε τις πανάκριβες μεταγραφές ποδοσφαιριστών στον Ολυμπιακό; Ο Υπουργός Δικαιοσύνης Μένιος Κουτσόγιωργας έφερε τροπολογία στη Βουλή η οποία προστάτευε τον Κοσκωτά, Νόμος 1806/1988 ή «Κουτσονόμος» και ταυτόχρονα με εντεινόμενο ρυθμό άρχισαν οι καταθέσεις δημοσίου χρήματος από ΔΕΚΟ και κρατικούς οργανισμούς στην τράπεζα του Κοσκωτά.
Τα μεγαλύτερα ποσά που κατατέθηκαν:
Ολυμπιακή Αεροπορία, 1.950.000.000 δραχμές.
ΟΤΕ, 2.063.000.000 δραχμές
ΕΛΤΑ, 3.111.000.000 δραχμές.
Διοικητές των επιχειρήσεων αυτών ήταν οι : Ακριβάκης, Τόμπρας και Βουρνάς με πολιτικό προϊστάμενο τον Υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών Γεώργιο Πέτσο, κουμπάρο του Ανδρέα Παπανδρέου στο γάμο του με τη Λιάνη.
«Μικρότερες» καταθέσεις έγιναν από τον ΟΑΣ, 586.000.000 δραχμές και από τον ΗΣΑΠ, 308.000.000 δραχμές.
«Τα χρήματα αυτά δεν καθίσταται πλέον δυνατό να επιστραφούν στις (σ.σ. δημόσιες) επιχειρήσεις, αφού η τράπεζα Κρήτης έχει σήμερα παθητικό που αγγίζει τα 35 δις δραχμές..» γράφει η έκθεση παραπομπής του κουμπάρου Πέτσου.
Όμως παρότι στον Κοσκωτά έχει από τις 20 Οκτωβρίου του 1988 απαγορευτεί η έξοδος από την Ελλάδα, εκείνος θα διαφύγει στις ΗΠΑ, με «μυθιστορηματικές» συνθήκες στις 7 Νοέμβρη του ίδιου έτους. (Όπως αργότερα και ο Χριστοφοράκος της Siemens.)
Για την ιστορία, το 1999 η Consolidated Eurofinance Holdings SA δηλαδή ο Λάτσης και η Deutsche Bank αγόρασαν την τράπεζα αφού πρώτα μια άλλη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυτή του Σημίτη, κοινωνικοποίησε της «ζημιές» της Κρήτης, μιας και την χώρισε σε «κακή» τράπεζα και «καλή». Όπως ακριβώς έγινε αργότερα με την OMEGA BANK, στην οποία από το 2001 έως και το 2005 ο Νικολάκης Παπανδρέου ήταν μέλος του Δ.Σ, και η οποία συγχωνεύτηκε με την Proton Bank, όπου με την σειρά του ο Βενιζέλος αποφάσισε την υπαγωγή της στο νόμο για τα πιστωτικά ιδρύματα που αντιμετωπίζουν πρόβλημα βιωσιμότητας. Μια φωτογραφική ρύθμιση που συνοδεύτηκε από δημόσιο χρήμα, 1,1 δισ. ευρώ (!), εκ του οποίου τα 850 εκατομμύρια καταβλήθηκαν από το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων (τον Προϋπολογισμό δηλαδή) και τα 250 εκατομμύρια, από το ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (δάνεια της τρόικας). Λαυρεντιάδης, Aθανάσογλου και Daniel Vern Spechhard αποτελούν παράδειγμα επιχειρηματικότητας.
Σημαντικό: Η Τράπεζα Κρήτης από το 1989 χρωστούσε, πέραν όλων των άλλων, στην ΔΕΗ το ποσό των 2.200.000.000 δρχ. Από τις οικονομικές καταστάσεις της ΔΕΗ προκύπτει ότι ο οργανισμός βρίσκεται σε δικαστική διαμάχη με την τράπεζα Κρήτης από το 1996. Ακόμα και όταν χωρίστηκε η τράπεζα σε «καλή» και «κακή», η ΔΕΗ δεν σταμάτησε να διεκδικεί τα Δις, από την κακή και όχι από την καλή τράπεζα που ανήκει πλέον στον Λάτση. Μάλιστα η Τράπεζα Κρήτης εμφανίζεται όλο αυτό το διάστημα να εφεσιβάλει διάφορες αποφάσεις των δικαστηρίων που βγαίνουν υπέρ της ΔΕΗ. Η τελευταία έφεση της τράπεζας κατατέθηκε και εκδικάστηκε το 2010 στο Εφετείο Αθηνών και απορρίφθηκε με την με αριθ. 1732/2010 απόφαση. Η ΔΕΗ χαιρετίζοντας την απόφαση αναφέρει «Kατόπιν αυτών, η δίκη επί της ως άνω αγωγής συνεχίζεται…»
Ερωτήματα: Υφίσταται ακόμα η τράπεζα ως ΑΕ; Ποιο το αντικείμενο της; Τι διαχειρίζεται; Που εδρεύει; Από ποιον εκπροσωπείται; Ποιος πληρώνει τους δικηγόρους;
Χορός τρισεκατομμυρίων
Ωστόσο, το «σκάνδαλο Κοσκωτά» αφορούσε υπεξαίρεση από την Τράπεζα Κρήτης περί τα 35 δις δρχ, ποσό τεράστιο αλλά και παρανυχίδα μιας και σύμπασα η χώρα ήταν κυριολεχτικά βουτηγμένη σε δεκάδες σκάνδαλα που αποτελούσαν στην ουσία τους μια λεηλασία της, από υπουργούς, υφυπουργούς, βουλευτές και διορισμένους αξιωματούχους των κλαδικών του ΠΑΣΟΚ στις τότε ΔΕΚΟ, μα και στις λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις.
Εφάρμοσαν πολιτικές που ούτε το οργανωμένο έγκλημα στυλ Μαφίας δεν θα μπορούσε να διανοηθεί και κατά προέκταση η νομοθετική τους εξουσία τους επέτρεπε να μοιράζουν το κέρδος και να αποφεύγουν τον «ανταγωνισμό». Άλλωστε στρατολογούσαν με κάθε μέσο και υποσχέσεις ή ακόμα και απειλές, δικαστικούς, δημοσιογράφους, εκδότες, περιοδικά, όπου πρόσωπα και μέσα μετατρέπονταν σε κυβερνητική υπηρεσία.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει στο σημείο να κρατικοποιήσει την εισαγωγή καφέ, να στήσει μια εταιρεία, την ΠΡΟΜΕΤ, και να διπλασιάσει την αξία του υπερτιμολογώντας την τιμή εισαγωγής και ταυτόχρονα μέσω της κρατικής εταιρείας ITCO (Θόδωρος Μαργέλλος της IJ Partners) βάφτιζαν το “γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι” ελληνικό και τσέπωναν τις επιδοτήσεις.
Άλλωστε «Αν δεν υπάρχει καφές του ανθρώπου το κεφάλι γυρίζει, αν δεν υπάρχει δημοκρατία, του ανθρώπου το κεφάλι δε γυρίζει. Ο καφές μοσχοβολάει, η δημοκρατία δεν έχει μυρουδιά. Τον καφέ τον βάζεις στο φλιτζάνι, τον πίνεις. Η δημοκρατία ούτε τρώγεται ούτε πίνεται. Σε τι χρειάζεται αυτή η δημοκρατία μπορείτε να μου πείτε;…Για τον καφέ χρειάζεται συνάλλαγμα, για την δημοκρατία τίποτα δεν χρειάζεται.» μας λέει ο Τούρκος συγγραφέας Αζίζ Νεσίν. Και όπως εμείς οι Έλληνες ξεμπερδέψαμε με τον καφέ βαφτίζοντας τον «ελληνικό», έτσι ξεμπερδέψαμε και με το καλαμπόκι.
Μας έμεινε όμως η τζάμπα δημοκρατία για να διοικεί ο κομματικός στρατός του ΠαΣοΚ τις ΔΕΚΟ με τέτοιο τρόπο ώστε αυτές να προσαρμόζονται στις προδιαγραφές των προμηθευτών με αποτέλεσμα να τις κρατούν δέσμιες σε λίγα μονοπώλια με το αζημίωτο. Να κρύβει ευρωπαϊκά προγράμματα υψηλής επιδότησης και να τα πωλεί μόνο σε ημετέρους «επενδυτές».Να μετατρέπει τον ΟΤΕ σε υπηρεσία τηλεφωνικών υποκλοπών με εντολή κυβερνητικών κλιμακίων. Παρακυβερνητικοί μηχανισμοί παρακολουθούσαν δημοσιογράφους, πολιτικούς, κόμματα, επιχειρηματίες ο ένας τον άλλον. Όλοι παρακολουθούσαν όλους και ο Τόμπρας τους πάντες. Μέσα σε αυτό το κλίμα θεριεύει ο «αυριανισμός» και λαμβάνει πολιτική διάσταση μιας και εκείνη την εποχή εκτός από φερέφωνο ημιεπίσημο όργανο του ΠΑΣΟΚ, συνιστά και προκεχωρημένο φυλάκιο του.
Ωστόσο, το μεγάλο φαγοπότι έγινε στις αποκαλούμενες «προβληματικές επιχειρήσεις», όπου το ΠΑΣΟΚ φρόντισε να φορτωθούν στον κρατικό προϋπολογισμό. Κι ας τις είχαν λεηλατήσει οι ιδιοκτήτες τους με την αμέριστη βοήθεια των «δανεικών κι αγύριστων» των κυβερνήσεων Καραμανλή. Η κεντρική ιδέα ήταν η μετοχοποίηση των χρεών, το πούλημα των νέων μετοχών στους ιδιώτες και το ξεδιάλεγμα των μη βιώσιμων εργοστασίων και τμημάτων με κλεισίματα και απολύσεις. Έτσι το σχέδιο άφηνε ανέγγιχτους τους βιομηχάνους και εξασφάλιζε ότι το κράτος θα κάλυπτε τα χρέη που είχαν οι «επενδυτές» προς τις τράπεζες. Οι πρώην ιδιοκτήτες και οι τράπεζες αποζημιώθηκαν πλουσιοπάροχα. Αυτό ονομάστηκε «Σοσιαλισμός».
Έτσι έστησαν τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων. Στον οργανισμό αυτόν είχαν προσληφθεί 6.000 άτομα. Ο έλεγχος της εξουσίας άλλωστε περνάει μεταξύ άλλων και από τους διορισμούς. Όμως το αποτέλεσμα των κρατικοποιήσεων ήταν να επιβαρυνθεί η χώρα άρα ο κάθε πολίτης 1 τρις δρχ κι αυτό με τις τιμές του 1989!!!
Πρώτα-πρώτα, γιατί ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) εξέδωσε ομόλογα με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου για την κάλυψη των δανεικών που είχαν πάρει οι ιδιώτες κάτοχοι των επιχειρήσεων και για να πληρωθούν οι υποχρεώσεις των ιδιωτών σε ασφαλιστικά ταμεία και σε κοινωφελείς οργανισμούς. Τσάτσος, Ανδρεάδης, Μποδοσάκης και λοιποί δεν πληρώνανε ούτε το νερό που κατανάλωναν!!! Εννοείται ότι τα ομόλογα αυτά επιβαρύνονταν με τοκοχρεολύσια και προμήθειες.
Στις επιχειρήσεις τώρα του ΟΑΕ, ο κάθε διευθύνων σύμβουλος εκτός από το μισθό του εισέπραττε και ένα 3% από τον ειδικό λογαριασμό προώθησης εξαγωγών. Έτσι οι διοικητές έδιναν τεράστιες εκπτώσεις στο εξωτερικό κάτω του κόστους προκειμένου να παρουσιάζουν πωλήσεις, εισπράττοντας το μπόνους και ταυτόχρονα χρησιμοποιούσαν ημέτερους ιδιώτες εργολάβους που πληρώνονταν χωρίς να παράγουν κανένα έργο. Επίσης τεράστια ποσά δόθηκαν από το κρατικό ταμείο μέσω του ΟΑΕ ως χρηματοδότηση σε τέτοιες εταιρείες. Ενδεικτικά στην ΕΒΟΤΕΧ που κατασκεύαζε κουρτίνες δόθηκε ως χρηματοδότηση το ποσό των 485.000.000 δρχ. Στην ταπητουργία ΜΕΚΚΑ 1.485.ΟΟΟ.ΟΟΟ, στην Πειραϊκή-Πατραϊκή 1.200.000.000, και πάει λέγοντας και κλαίγοντας…
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου συμβολαιογράφος, εκλεκτός του ΠΑΣΟΚ στον οποίο ανατέθηκε η εκκαθάριση της ΛΑΡΚΟ, εισέπραξε 400.000.000 δρχ. Η λεηλασία του δημοσίου ήταν μαφιόζικου τύπου με μόνη διαφορά ότι πραγματοποιήθηκε από ένα κόμμα που έστησε έναν ιστό από κομματικά ανδράποδα με την κάλυψη του κράτους, των θεσμών, του δικαστικού σώματος και του νομικού καθεστώτος, του Τύπου, της διπολικής πολιτικής εξουσίας και του κοινοβουλίου. Καθόλου τυχαία από το 1986 κιόλας ο Σημίτης, υπουργός Οικονομικών, υποστήριζε ότι «η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου οδήγησε σε αύξηση του εξωτερικού χρέους της χώρας». Έτσι υπεύθυνος χρίστηκε ο λαός στο σύνολό του και κλήθηκε να πληρώσει για την ρεμούλα των μαφιόζων επιχειρηματιών και των γραβατωμένων αποφύσεων του διπολικού κοινοβουλευτικού συστήματος. Βούρκος.
Μετά ταύτα πως η αδιαφάνεια, η διαπλοκή, οι μίζες και η διαφθορά να μη λάβουν θεσμικές διαστάσεις; Και πως όλα αυτά να μην ωχριούν μπροστά στα απίστευτα που συνέβησαν στην δεκαετία 1995-2005 μα και μπροστά σε ότι συμβαίνει σήμερα;
Άρπαξε να φας και κλέψε να ’χεις
Το Μάρτη του 1998, διάφορα “funds”, περιλαμβανομένης και μιας πλειάδας χρηματιστών γύρω από τη χρηματιστηριακή εταιρία “Salomon” (όπου επιχειρησιακός επιτελάρχης ήταν η κ. Μιράντα Ξαφά) «επιτέθηκαν» στην δραχμή. Το αποτέλεσμα της επίθεσης ήταν η υποτίμηση της δραχμής κατά 14% στις 14 Μάρτη του 1998.
Την Παρασκευή 13 του Μάρτη, μία ημέρα πριν από την υποτίμηση, ξένες, αλλά και ελληνικές τράπεζες γνώριζαν την απόφαση της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να “ξεφορτωθούν” δραχμές και να αγοράσουν ομόλογα, οι τιμές των οποίων είχαν κατρακυλήσει. Όταν ο Γ. Παπαντωνίου τότε Υπουργός Οικονομίας ρωτήθηκε για τις σχετικές διαρροές, αποποιήθηκε κυβερνητικές και προσωπικές ευθύνες, ισχυριζόμενος ότι το σχετικό αίτημα κατατέθηκε στο ΕΚΟΦΙΝ την Τετάρτη και μέχρι το Σάββατο που συζητήθηκε, το γνώριζαν περισσότερα από 50 άτομα… Ως επίσημη αιτιολογία παρουσιάστηκε ότι η Ελλάδα υποτίμησε τη δραχμή κατά 14% για να ενταχθεί στο ευρώ.
Ξέρανε δεν ξέρανε, που σίγουρα ξέρανε, με τη μείωση της αγοραστικής αξίας του εθνικού μας τότε νομίσματος, διευκολύνεται σημαντικά η πολιτική εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Οι παίκτες funds τύπου “Salomon” κέρδισαν περίπου 1,7 τρις δραχμές μια και μερικές μέρες πριν είχε παρατηρηθεί μια κούρσα αγορών συναλλάγματος. Αμέσως μετά, τα funds προχωρούν σε μαζική εισροή συναλλάγματος 3,5 δις δολαρίων και μια μέρα μετά την υποτίμηση τοποθετήθηκαν στις φτηνές μετοχές του μετοχοποιημένου δημοσίου (Τράπεζες Μακεδονίας–Θράκης, Κρήτης και Ιονικής) οι οποίες ιδιωτικοποιήθηκαν, στις προς εκποίηση ΔΕΚΟ, (ΟΤΕ -τρίτη φάση μετοχοποίησης τότε- πρώην ΔΕΠ, ΚΑΕ καθώς και ΕΥΔΑΠ, ΚΕΔ, ΔΕΘ, “Ολυμπιακή Τουριστική”, “Ολύμπικ Κέτερινγκ”, ΔΕΠ -νυν “Ελληνικά Πετρέλαια”, Διώρυγα της Κορίνθου, ΞΕΝΙΑ) και στην αλματώδη αγορά ομόλογων του δημοσίου. Ας μην ξεχνάμε ότι τότε το ΠΑΣΟΚ δεν ιδιωτικοποιούσε. Μόνο μετοχοποιούσε! Μετά η χώρα εντάχθηκε στο ευρώ.
Ωστόσο, όταν η Ελλάδα του Σημίτη υποτίμησε τη δραχμή «για να ενταχθεί στον προθάλαμο του ευρώ» το Χρηματιστήριο πήρε τα πάνω του, προδιαγράφοντας ένα θαυμάσιο μέλλον… H άνοδος του δείκτη και η πορεία προς τις 6.400 μονάδες ξεκίνησε στις αρχές του 1999 και ολοκληρώθηκε στα μέσα Σεπτεμβρίου, οπότε και άρχισε το σταδιακό ξεφούσκωμα της φούσκας. Όπως είναι γνωστό σχεδόν στους πάντες, τα χρηματιστήρια είναι κατά κύριο λόγο ιδρύματα άντλησης φτηνών και χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις κεφαλαίων για όσους επιχειρηματίες έχουν εισηγμένες μετοχές, ενώ παράλληλα αποτελούν χώρο, όπου παλαιόθεν, ο κάθε κεφαλαιοκράτης προσπαθεί να αφαιρέσει συσσωρευμένα κεφάλαια από τους συναδέλφους του. Ο κύκλος όμως αυτός παραμένει στενός και χάνει σε αποτελεσματικότητα στο βαθμό που συναλλασσόμενοι είναι μόνο οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι περιβόητοι “θεσμικοί επενδυτές”, τα τραπεζικά συγκροτήματα και οι χρηματοοικονομικές εταιρίες. Γι’ αυτό ακριβώς, για την “απρόσκοπτη λειτουργία του χρηματιστηρίου”, οι χρηματιστηριακές συναλλαγές “πρέπει” να αναζωογονούνται με την εισροή “νέων κεφαλαίων”. Επειδή, όμως, όσοι λόγω της κοινωνικο-ταξικής τους θέσης διαθέτουν κεφάλαια έτσι κι αλλιώς εμπλέκονται στον τζόγο των χρηματαγορών, η κατά καιρούς “αιμοδοσία” του χρηματιστηριακού τζόγου αναζητείται στο χώρο των λαϊκών αποταμιεύσεων. Έτσι στη χώρα μας στήθηκε ένας απίστευτος μηχανισμός διαφήμισης του χρηματιστηριακού τζόγου όπου παπαγάλοι δημοσιογράφοι, χρηματιστηριακά στελέχη και πολιτικοί προέβλεπαν άλλοι τον δείκτη να φθάνει στις 10 χιλιάδες μονάδες άλλοι στις 15 χιλιάδες, ενώ Γ. Παπαντωνίου δήλωνε πως ο δείκτης πάει για τις 7.000 μονάδες και ο Σημίτης δήλωνε πως το χρηματιστήριο είναι ο «καθρέπτης της ισχυρής οικονομίας μας». Άνθρωποί του άλλωστε ήταν στη διοίκηση του Χρηματιστηρίου, στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, στη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας, δικοί του υπουργοί με δηλώσεις τους φούσκωσαν το χρηματιστηριακό μπαλόνι, δηλητηριάζοντας μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας με την ιδέα του «εύκολου», του «γρήγορου» και του «σίγουρου» πλουτισμού. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι καταθέσαν εκεί τις όποιες οικονομίες τους.
Η ενασχόληση με το Χρηματιστήριο αποκτά σταδιακά διαστάσεις επιδημίας. Εκατομμύρια εργατοώρες σπαταλιούνται καθημερινά μπροστά στις οθόνες των ηλεκτρονικών υπολογιστών που είναι απευθείας συνδεδεμένοι με τις συνεδριάσεις του ΧΑΑ. Παίζουν με τις αγοραπωλησίες, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για το μεγάλο κόλπο. Με τις ευλογίες των κυβερνώντων, το σύνολο των υπηρεσιών στα υπουργεία και τους Οργανισμούς «νεκρώνει» από τις 10.30 το πρωί μέχρι το κλείσιμο της συνεδρίασης… Χιλιάδες εργαζόμενοι θα ασχοληθούν με τις μετοχές. Οι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους, αφού πέραν των άλλων κερδών, αρχίζουν να τσεπώνουν και κέρδη από δάνεια που προορίζονται για την αγορά μετοχών. Ανυποψίαστοι και αφελείς ανά τη χώρα πουλάνε τα χωράφια και τα σπίτια τους για να ρίξουν το ρευστό στη χρηματιστηριακή χοάνη. Και στο τέλος έμειναν να κοιτούν τα χαρτιά των μετοχών και να μην πιστεύουν στα μάτια τους. Να μην πιστεύουν πώς είναι δυνατόν τα “χαρτιά”, εκεί που τους έλεγαν πως αξίζουν ολόκληρη περιουσία, να αποτιμώνται τελικά ψίχουλα.
H πτώση των μετοχικών αξιών όμως σταδιακά άρχισε να μετατρέπεται σε χιονοστιβάδα που απειλούσε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατεσπευσμένα και με το δίλημμα της ONE, οδηγήθηκε στις εκλογές της 9ης Απριλίου. Οι εκλογές εκείνες κερδήθηκαν από το ΠAΣOK και ουδείς αμφιβάλλει ότι σοβαρό ρόλο στο αποτέλεσμα έπαιξε η διαβεβαίωση: ότι οι Έλληνες δεν θα χάσουν από το Χρηματιστήριο! H κυβέρνηση ως χορωδία παλλόμενη διαβεβαίωνε τους πολίτες ότι η νευρικότητα στη Σοφοκλέους θα έληγε την επομένη των εκλογών, δηλαδή στις 10 Απριλίου 2000. Όλοι γνωρίζουν σήμερα ότι σ’ εκείνη την προεκλογική περίοδο ο δείκτης επιχειρούνταν να διατηρηθεί τεχνικά στα επίπεδα των 5.000 μονάδων. H στήριξη του δείκτη γινόταν με χρήματα των φορολογουμένων μέσω της ΔEKA, κρατικών τραπεζών, αλλά και ασφαλιστικών ταμείων, που ανερυθρίαστα και με στόχο την εκλογική νίκη του ΠAΣOK, τοποθετούσαν στη Σοφοκλέους χρήματα των ασφαλισμένων τους.
Ταυτόχρονα, δημιουργείται η «Επιτροπή Ελέγχου και Εποπτείας της διαχείρισης της περιουσίας των ασφαλιστικών οργανισμών». Η Επιτροπή αποτελούνταν από: Nικ. Aλεξόπουλο, εκπρόσωπο της Τράπεζας της Ελλάδος (ο Παπαδήμας ήταν πρόεδρος), Aναστ. Kαραγιάννη, εκπρόσωπο του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, Aθαν. Σάγο, εκπρόσωπο του υπουργείου Οικονομικών, Nικ. Παπαδόπουλο, εκπρόσωπο του υπουργείου Εργασίας και Kοιν. Ασφαλίσεων, Kων. Συριόπουλο, εκπρόσωπο της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, Aλέξ. Παπαδάτο, εκπρόσωπο του IKA, Aθαν. Mπακαλέξη, εκπρόσωπο του Οργανισμού Γεωργικών Aσφαλίσεων, Γ. Bουδούρη, εκπρόσωπο του Ταμείου Σύνταξης και Aυτ. Υγειονομικών, και Σάββα Pομπόλη, εκπρόσωπο της ΓΣEE, ως μέλη.
Το έργο της Επιτροπής συνιστάται σύμφωνα με το νόμο που ψηφίστηκε μόλις το χρηματιστήριο παρουσίασε κάμψη:
α. Στον έλεγχο των πάσης φύσεως επενδύσεων που πραγματοποιούν οι Ασφαλιστικοί Φορείς, με εξαίρεση αυτές που αφορούν τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου, ομόλογα τραπεζών και μετοχές εταιρειών που ιδιωτικοποιούνται.
β. Στον Τακτικό ή περιοδικό έλεγχο των στοιχείων στα οποία στηρίζονται οι επενδυτικές επιλογές των πάσης φύσεως διαχειριστών της περιουσίας των ανωτέρω Ασφαλιστικών Φορέων και της εφαρμογής της κείμενης νομοθεσίας.
γ. Σε εισηγήσεις προς τον Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για επενδύσεις σε κινητές αξίες καθ’ υπέρβαση των προβλεπόμενων από την παράγραφο 1 του άρθρου 40 του παρόντος ποσοστών και για ρευστοποιήσεις τραπεζικών μετοχών.
δ. Στον καθορισμό των κανόνων επενδυτικής συμπεριφοράς για την αξιοποίηση της κινητής περιουσίας των Ασφαλιστικών Οργανισμών. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Εθνικής Οικονομίας και Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων οι ανωτέρω κανόνες καθίστανται υποχρεωτικής εφαρμογής για τους Ασφαλιστικούς Οργανισμούς.
Έτσι, με νόμο ανοίγει διάπλατα η πόρτα του «χρηματοκιβωτίου» των Ταμείων, τα οποία μπορούν να επενδύσουν το σύνολο των αποθεματικών, χωρίς οροφή, στο Χρηματιστήριο. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τα αποθεματικά των Ταμείων, τα οποία αιμοδότησαν το Χρηματιστήριο. Ταυτόχρονα εξέδωσε τα «ανταλλάξιμα ομόλογα»: Τα εξέδιδε κατά συρροήν το Δημόσιο από το καλοκαίρι του 2000, όταν λόγω της μεγάλης πτώσης του Χρηματιστηρίου, σταμάτησαν οι πωλήσεις μετοχών ΔEKO. Και όταν τα πάντα κατέρρευσαν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης έκλεισε το θέμα λέγοντας μέσα στη Βουλή: «Ας πρόσεχαν».
Και από το «ας πρόσεχαν» με ενδιαμέσους σταθμούς -το φαγοπότι των Ολυμπιακών Αγώνων, που μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος, την χορηγό του δικομματισμού και του αστικού συστήματος «Ζήμενς», το καθεστώς των προνομίων, των επιδοτήσεων, των επιχορηγήσεων, των «κινήτρων» και των δανείων που εισπράττουν οι κεφαλαιοκράτες, που όλα αυτά μετατράπηκαν σε χρέος, τη ρεμούλα του κτηματολογίου και των Βατοπεδίων, των «αναψυκτηρίων» και τα ομόλογα των «κουμπάρων», τα μυστικά κονδύλια και τις χορηγίες του υπουργείου Εξωτερικών προς τους εκλεκτούς των ΜΚΟ, τα «υποβρύχια που γέρνουν» τα λύτρα υπέρ εργολάβων στις εθνικές και λοιπές οδούς, την μετατροπή των δανείων του Μεγάρου Μουσικής του ΔΟΛ σε δημόσιο χρέος- φτάσαμε στο «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Εν κατακλείδι
Η καταγραφή αυτή θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο μεγάλη, με την ουσία να παραμένει πάντα η ίδια: Η ουσία έχει να κάνει με το ποια πολιτική εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, ποια τάξη εξυπηρετούν και από ποια τάξη ζητάνε «θυσίες για να μπούμε στο ευρώ», «θυσίες για να μείνουμε στο ευρώ», «θυσίες για να μη βγούμε από το ευρώ».
Διότι για τα χάλια της χώρας:
«Φταίει» ο λαός του 1 εκατομμυρίου 250 χιλιάδων ανέργων.
«Φταίει» ο λαός των 2,5 εκατομμυρίων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
«Φταίει» ο λαός του 1 εκατομμυρίου συνταξιούχων που ζουν με 600 ευρώ και κάτω.
«Φταίει» ο ιδιωτικός υπάλληλος που αμείβεται με κάτω από 700 ευρώ.
«Φταίει» ο λαός της συντριπτικής πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων – δασκάλων και καθηγητών (που λείπουν κατά χιλιάδες από τα σχολεία), των νοσοκομειακών γιατρών και νοσηλευτών (που λείπουν κατά χιλιάδες από τα νοσοκομεία) και που ζουν με «τρεις κι εξήντα».
«Φταίει» ο λαός των 11 εκατομμυρίων, γιατί oι 500.000 από αυτούς (το χαμηλότερο κατ’ αναλογία πληθυσμού ποσοστό στην ΕΕ) διορίστηκαν στο Δημόσιο και οι κρατούντες, αυτοί που «τους διόρισαν», οι ίδιοι που επιχειρούν να χτίσουν πάνω στο δικαίωμα για δουλειά τους κομματικούς τους στρατούς, οι ίδιοι που αναφωνούσαν «εσείς είστε το κράτος», έρχονται σήμερα και ισχυρίζονται: «Όλοι μαζί τα φάγαμε»…
«Φταίει» η συλλογική σύμβαση των εργαζομένων.
«Φταίει» το ΠΑΜΕ που κλείνει εργοστάσια.
«Φταίει» η ύπαρξη των μαϊμού τυφλών και των μαϊμού συνταξιούχων.
«Φταίει» η «λαθρομετανάστευση» και οι «ξένοι» οι μαύροι, οι κίτρινοι, οι μελαψοί που μας παίρνουν τις δουλειές και εξαγάγουν τα λεφτά μας.
«Φταίει» που υπάρχουν «άκρα» εντός της δημοκρατίας.
«Φταίει» η κομματικοποίηση των φοιτητικών παρατάξεων.
«Φταίει» η κάθε πράξη αντίστασης, από το δικαίωμα του λαού να αντιπαλεύει την άδικη αντιλαϊκή ταξική πολιτική, ως τα πανό στην Ακρόπολη.
«Φταίει» ο μισθός γενικά, το αναπηρικό επίδομα, το βοήθημα του ΟΑΕΔ τα δώρα των γιορτών, οι αναρρωτικές άδειες, οι άδειες σκέτα, το πεντάλεπτο διάλειμμα από την εργασία, ο τεμπέλης άνεργος, ο συνταξιούχος που ζει πολλά χρόνια, ο διαβητικός που δεν θέλει να του κόψουν τα πόδια αλλά προτιμά τα «ακριβά» ειδικά παπούτσια, ο εξαρτημένος που πάει και τεμπελιάζει σε δημόσια κέντρα απεξάρτησης.
«Φταίει» που η παροχή νερού είναι δημόσια, που η παροχή υγείας είναι δημόσια, που τα σχολεία και τα πανεπιστήμια είναι δημόσια.
«Φταίει» η Σοβιετοποίηση του Κράτους.
Ήταν αναμενόμενο να μας λένε πλέον κατάμουτρα : «Είστε μαλάκες»!
Ναι, είμαστε …γιατί δεν σηκώνουμε την γροθιά μας.
Διαβάστε: «Σοβιετοποίηση»
Πηγές:
ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΡΗΤΗΣ Χοντραίνει ο “τζόγος” των τραπεζιτών (Ριζοσπάστης, 30/06/1998)
Ομιλος Λάτση: διείσδυση στην αγορά με εκπλήξεις (ΒΗΜΑ, 13/06/1999)
Οι βαθιές πολιτικές ρίζες της ελληνικής χρεοκοπίας (Ποντίκι, 23/05/2010)
Tο X.A. μητέρα των σκανδάλων (Καθημερινή, 26/04/2003)
Άρθρο 42 Ν. 2676/99: Σύσταση Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου και Εποπτείας της Διαχείρισης της Περιουσίας των Ασφαλιστικών Οργανισμών
«Ολοι μαζί τα φάγαμε» ( Του Νίκου Μπογιόπουλου Ριζοσπάστης, 23/09/2010)
ΔΕΗ: Ενδιάμεσες Συνοπτικές Οικονομικές Καταστάσεις της τρίμηνης περιόδου που έληξε την 31 Μαρτίου 2011
Τα στοιχεία για τις προβληματικές προέρχονται από την αγόρευση στην Βουλή του τότε υπουργού βιομηχανίας Μιχάλη Παπακωνσταντίνου. Είναι μόνο ένα κλάσμα από όσα παρουσίασε τότε.
Πηγή
Επί δεκαετίες οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες, Στράτος, Αγγελόπουλος, Ωνάσης, Τσάτσος, Φιξ, Καρέλας, Κεφάλας, Λαδόπουλους, Σκαλιστήρης, Δράκου, Κανελλόπουλος, Στασινόπουλος, Κατσάμπας κ.λπ, φέσωναν το Δημόσιο με τις παγωμένες πιστώσεις, με την υπερτιμολόγηση των εξοπλισμών, των μηχανημάτων, των κτιριακών εγκαταστάσεων και γενικά την «επένδυση» τους, την οποία χρηματοδότησαν με κρατικά δάνεια βεβαίως, χώρια τις επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, και τις φοροαπαλλαγές, τις ευνοϊκές ρυθμίσεις κεφαλαιοποίησης, διαγραφές τόκων κ.λπ.
Έτσι ο «επιχειρηματίας επενδυτής» είχε βγάλει εκ των προτέρων το κέρδος του, το οποίο διόγκωνε στη συνέχεια με υπερτιμολογήσεις στις εισαγωγές και υποτιμολογήσεις στις εξαγωγές. Τα κέρδη έμεναν σε τράπεζες της Ελβετίας, ενώ στο εσωτερικό η επιχείρηση καθίσταται «προβληματική».
Με λίγα λόγια οι «Έλληνες πατριώτες» συσσώρευαν δημόσιο πλούτο «δανειζόμενοι» δυσθεώρητα ποσά από το Κράτος τα οποία κατευθύνονταν σε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Άλλωστε το μόνο που τους απασχολούσε ήταν η προνομιακή και φτηνή πρόσβαση στους πιστωτικούς πόρους του Δημοσίου, που ως αποτέλεσμα είχε τη συνεχή χρηματοδότηση τους.
Αναγκαίοι διαμεσολαβητές ήταν το τότε πολιτικό προσωπικό τους και οι διοριζόμενες από αυτό το προσωπικό, διοικήσεις των Κρατικών Τραπεζών.
Έγραφε η Καθημερινή σε ένα άρθρο:
«Η μεγάλη πλειοψηφία, όμως, των μεταπολεμικών βιομηχάνων ανδρώθηκε λεηλατώντας τα κεφάλαια της αμερικανικής βοήθειας (Δόγμα Truman – Σχέδιο Marshall) εν συνεχεία «φέσωσε» τις κρατικές τράπεζες στη δεκαετία του ’60 με τις λεγόμενες παγωμένες πιστώσεις, για να καταλήξει στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 στα κουφάρια των προβληματικών που τη χρεωκοπία τους πλήρωσε ο Έλληνας φορολογούμενος, ενώ οι ιδιοκτήτες τους, πάμπλουτοι κυκλοφορούν ανέμελοι μεταξύ Αθηνών και Ζυρίχης (οικογένειες Φιξ, Καρέλα, Κεφάλα, Λαδόπουλου, Σκαλιστήρη, Δράκου κ.λ.π)».
Μερικές από τις πιο σημαντικές επιχειρήσεις που απήλαυσαν το καθεστώς των παγωμένων πιστώσεων ήταν:
- Στράτου – Κατσάμπα, που μέσω της «Πειραϊκής-Πατραϊκής» είχαν τον έλεγχο και μιας σειράς άλλων επιχειρήσεων, κυρίως στον κλάδο παραγωγής και εμπορίας κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων.
- Μποδοσάκη, που μέσω της Ανώνυμης Εταιρίας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (Λιπάσματα Δραπετσώνας) είχε ουσιαστικά και τον έλεγχο μιας σειράς άλλων αξιόλογων επιχειρήσεων, όπως ΛΑΡΚΟ, «Χημικές Βιομηχανίες Βορείου Ελλάδας», «Υαλουργία Ελευσίνας» κλπ.
- Σκαλιστήρη, που μέσω της «Ανώνυμης Εταιρίας Μεταλλευτικών, Βιομηχανικών, Ναυτιλιακών» είχε τον έλεγχο του χρωμίτη και το μονοπώλιο στην παραγωγή δίπυρης και καυστικής μαγνησίας. Στο συγκρότημα ανήκε επίσης η εταιρία «Μακεδονικοί Λευκόλιθοι»
- Κεφάλα, με την ίδρυση της χαρτοβιομηχανίας «Αθηναϊκή Χαρτοποιία» ή «Σόφτεξ»
- Τσάτσων, με την ίδρυση της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ Ηρακλής
- Ανδρεάδη, επικεφαλής ενός από τους σημαντικότερους ομίλους ελληνικών επιχειρήσεων. Έχοντας τον έλεγχο των Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων (του σημερινού ΗΣΑΠ) και από το 1952 της Εμπορικής Τράπεζας (αργότερα απέκτησε και τις μικρότερες τράπεζες Ιονική, Πειραιώς, Αττικής και Επενδύσεων), ίδρυσε στη συνέχεια τη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων στη Νέα Καρβάλη Καβάλας, τα Διυλιστήρια Ασπροπύργου, τα Ναυπηγεία Ελευσίνας κλπ.
- Λάτση, με την ίδρυση των διυλιστηρίων της ΠΕΤΡΟΛΑ
- Βαρδινογιάννη, με την ίδρυση των διυλιστηρίων της ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ στην Κόρινθο
- Νιάρχου, με την ίδρυση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά.
Βέβαια οι εργάτες απάντησαν με κινητοποιήσεις στο επερχόμενο λουκέτο των επιχειρήσεων αυτών, βγήκαν στο δρόμο απαιτώντας “εδώ και τώρα κρατικοποίηση”. Κάτι που τους το υποσχέθηκε προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνοντας την εξουσία το 1981, ψήφισε και εφάρμοσε, στο όνομα της ανεργίας, τον νόμο 1386/83, ο οποίος προέβλεπε:
Τις διαδικασίες με τις οποίες θα περάσουν οι προβληματικές επιχειρήσεις από τον έλεγχο των ιδιωτών στο δημόσιο με την δημιουργία του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων.
Την οικονομική στήριξη από το Δημόσιο στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων, ώστε να συνεχίσει τη λειτουργία των τέως «προβληματικών».
Τέλος με το συγκεκριμένο νόμο, το Δημόσιο αναγνώριζε τα χρέη των επιχειρήσεων αυτών ως κρατικά και αυτόματα έπαυε κάθε δίωξη των πατριωτών επιχειρηματιών για διασπάθιση δημοσίου χρήματος.
Και ήταν ο νόμος που «άνδρωσε» τους συνδικαλιστές του ΠAΣOK, που έβλεπαν τις επιχειρήσεις αυτές σαν κάστρο τους, αδιαφορώντας για την καταλήστευση και την διασπάθιση του δημόσιου χρήματος από τους πρώην ιδιοκτήτες και πολύ περισσότερο αδιαφορώντας για την κοινωνικοποίηση των χρεών τους. Και πέτυχε την πλήρη παθητικοποίηση των εργαζομένων εκεί και για αυτήν τους την προσφορά, ορισμένους τους αντάμειψε πλουσιοπάροχα.
Η Λεηλασία
Οι πρώτες «κρατικοποιήσεις» έγιναν επί κυβέρνησης Kαραμανλή (Εμπορική Τράπεζα ) με την βοήθεια του ΣΕΒ που έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις για την οικονομική και κοινωνική πολιτική, αφού όλοι οι νόμοι της εποχής εκπορεύτηκαν και συντάχθηκαν από τον ΣΕΒ.
Επί ΠΑΣΟΚ, υπουργός Εθνικής Οικονομίας κατά το διάστημα 1982-1985 ήταν ο Γεράσιμος Αρσένης ο οποίος δημιούργησε τους όρους, τα πλαίσια και τους κανόνες, βάση των οποίων οι ιδιωτικές επιχειρήσεις των κεφαλαιοκρατών θα περάσουν στα χέρια του κράτους. Προς όφελος όμως ποιων; Των εργαζομένων; Των πατριωτών επιχειρηματιών; Του έθνους των Ελλήνων;
Η κεντρική ιδέα ήταν η μετοχοποίηση των χρεών, το πούλημα των νέων μετοχών στους ιδιώτες και το ξεδιάλεγμα των μη βιώσιμων εργοστασίων και τμημάτων με κλεισίματα και απολύσεις. Έτσι το σχέδιο άφηνε ανέγγιχτους τους βιομηχάνους και εξασφάλιζε ότι το κράτος θα κάλυπτε τα χρέη που είχαν οι «επενδυτές» προς τις τράπεζες. Οι πρώην ιδιοκτήτες και οι τράπεζες αποζημιώθηκαν πλουσιοπάροχα. Αυτό ονομάστηκε «Σοσιαλισμός».
Ο ίδιος ο Αρσένης στο βιβλίο που έγραψε το 1987 με τίτλο «Πολιτική Κατάθεση» δικαιολογεί έτσι την «σοσιαλιστική» πολιτική του:
- «Το πρόβλημα το είχε κατ’ αρχήν η Εθνική Τράπεζα που είχε δανείσει υπέρογκα ποσά σε αυτές τις εταιρείες…» «…Πρόβλημα είχαν επίσης οι εργαζόμενοι σε αυτές τις εταιρείες αφού η απασχόληση τους εξαρτιόταν άμεσα από την συνέχιση των εργασιών των επιχειρήσεων…»
- «…οι πιστώσεις ανέρχονταν (σ.σ μόνο στην Εθνική!) στο ύψος των 200 δισεκατομμυρίων δρχ, θα έπρεπε να χαρακτηριστούν επισφαλή χρέη και να διαγραφούν. Η τράπεζα θα αδυνατούσε βεβαία να καλύψει ζημιά τέτοιου ύψους από άλλους πόρους και θα αναγκαζόταν να αθετήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στους καταθέτες…»
- «…Για να προχωρήσουμε αποτελεσματικά έπρεπε πρώτα από όλα να παραδεχτούμε την πικρή αλήθεια, ότι δηλαδή, το μεγαλύτερο μέρος των 200 δισεκατομμυρίων- που εξανεμίστηκε έπρεπε να καλυφθεί- θα πληρωνόταν κατ’ ανάγκη από τον φορολογούμενο…Το κόστος θα μπορούσε να κατανεμηθεί διαχρονικά με τέτοιο τρόπο που η επιβάρυνση να μην είναι σημαντική…»
Συμπέρασμα:
Τα 200 δις δεν τα έκλεψαν οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες αυτών των εταιριών αλλά εξανεμίστηκαν με τρόπο μαγικό. Τσάτσος, Ανδρεάδης, Μποδοσάκης και λοιποί δεν έχουν καμία ευθύνη για την «εξανέμιση» των δις, δεν τσέπωσαν τα δάνεια, άρα δεν θα διωκόταν δε θα δικαζόταν, δε θα καταδικαζόταν. Ούτε καν θα γινόταν κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων. Τα παιδιά είναι καθαρά και αθώα.Αντίθετα, για να μη χρεοκοπήσει η Εθνική τράπεζα και χάσουν οι καταθέτες τα λεφτά τους μια και τα χρήματα δεν κλάπηκαν αλλά εξανεμίστηκαν μεταφυσικά, υπεύθυνος χρίστηκε ο λαός στο σύνολό του και κλήθηκε να πληρώσει για την ρεμούλα των μαφιόζων επιχειρηματιών. Με την κάλυψη του κράτους, των θεσμών, του δικαστικού σώματος και του νομικού καθεστώτος, του Τύπου, της διπολικής πολιτικής εξουσίας και του κοινοβουλίου. Βούρκος.
Ο Αρσένης όμως, είναι η αλήθεια, προσπάθησε να κινήσει νομικές διαδικασίες εναντίων των Τσάτσων της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ Ηρακλής. Διενήργησε τιμολογιακούς, τελωνειακούς, δασμολογικούς ελέγχους, έδεσε την υπόθεση και την έστειλε στον εισαγγελέα. Ο Παπανδρέου έδειξε αμέσως την πόρτα εξόδου στον Αρσένη, με ταυτόχρονο διορισμό- στο υπουργείο οικονομίας του Τραπεζίτη Καρατζά ο οποίος ήταν Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΑΓΕΤ επί Τσάτσων ως γενικό γραμματέα με υπουργό τον K. Σημίτη.
Ταυτόχρονα οι εφημερίδες δημοσιεύουν άρθρα που εμφάνιζαν τον Αρσένη ως διώκτη της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας.»
Ο ίδιος γράφει για το θέμα στο βιβλίο του:
- «Προβληματίστηκα, γιατί πίστευα πως δινόταν μια μεγάλη ευκαιρία στον Τύπο να αποκαλύψει τι κρυβόταν πίσω από τις διαμάχες με τις προβληματικές. Με τον καιρό κατάλαβα πόσο δικτυωμένα ήταν τα συμφέροντα και πόσο αποτελεσματικά λειτουργούσαν-πόσο καθοριστική ήταν η χρηματοδότηση από την Εθνική Τράπεζα για μια μερίδα του Τύπου….Οι ίδιες εταιρείες, οι ίδιες οικογένειες τα ίδια κυκλώματα…»
Η Εθνική Τράπεζα (Παναγόπουλος) ήταν ο κύριος μέτοχος της ΑΓΕΤ ελέγχοντας το 40% των μετοχών της. Η οικογένεια Τσάτσου έλεγχε το 12,5%.
Το 1985 η Βάσω Παπανδρέου -τότε ήταν αναπληρώτρια υπουργός Βιομηχανίας- και κατά τη διάρκεια συζήτησης στη Βουλή με αφορμή ερώτησης που κατατέθηκε και αφορούσε την λειτουργία των επιχειρήσεων αυτών απάντησε το εξής καταπληκτικό: «Αν αρχίσουμε, κύριοι βουλευτές της ΝΔ, να σκαλίζουμε ο ένας τις αμαρτίες του άλλου, τότε θα μολυνθεί πολύ ο πολιτικός βίος αυτής της χώρας». Έτσι βολεύτηκαν όλοι. Από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό ως τον Λάτση. Από το ΠΑΣΟΚ ως την ΝΔ.
Ακόμα χειρότερα, κανείς μα κανείς, ούτε καν από τα κινήματα των εργαζομένων δεν πάλεψε ή ακόμα χειρότερα δεν έθεσε το ζήτημα της κοινωνικοποίησης χωρίς αποζημίωση για όσα εργοστάσια οι ιδιοκτήτες του δήλωναν ότι έχουν γίνει ασύμφορα και θα τα κλείσουν, οτι πρέπει και επιβάλλεται να περάσουν στο δημόσιο χωρίς δεκάρα για τους βιομήχανους και τις τράπεζες.
Και δεν πάλεψε κανείς γιατί εργάτες βολεύτηκαν με το αντίδωρο που τους πέταξε το ΠΑΣΟΚ σε συνδυασμό με την κομματική νομιμοφροσύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Το ΚΚΕ την εποχή εκείνη ζητούσε «…τουλάχιστον ένα μέρος των δανείων να εξοφληθεί από τα άλλα περιουσιακά στοιχεία των πρώην ιδιοκτητών … και μέτρα προστασίας της ντόπιας παραγωγής (που) αποτελούν βασικό μέσο περιορισμού της δύναμης των μονοπωλίων και της ασυδοσίας του…» και «να ξεσκεπαστούν τα φαινόμενα ασυδοσίας και ρεμούλας των προηγούμενων διοικήσεων και τα κυκλώματα διαφθοράς».
Ήταν η εποχή που «ντόπια και ξένα κέντρα επιβουλεύονται την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ». Και πολλοί που θυμόνταν το ξορκισμένο παρελθόν πίστευαν την διασπορά πάσης φύσης σπερμολογιών, ιδίως αν τις εκσπερμάτωνε το στόμα του αρχηγού. Του Ανδρέα σκέτο. Το όραμα της αλλαγής που όλοι πίστεψαν. Και είναι και η εποχή που ένας νεαρός ονόματι Κοσκωτάς που παρουσιάστηκε στο προσκήνιο ως δόκτορας εξαγόραζε μια τράπεζα…
Και τον Γενάρη δε του 1999 το ΠΑΣΟΚ προχώρησε ένα βήμα παραπέρα καταθέτοντας τροπολογία πάνω στον νόμο 1386/83 με την οποία έδινε τη δυνατότητα να δοθεί σε ορισμένους ιδιοκτήτες των πρώην προβληματικών επιχειρήσεων και τραπεζών που πέρασαν κάτω από τον έλεγχο του δημοσίου «πλήρης αποζημίωση για τις ζημιές που υπέστησαν συνεπεία των αυξήσεων κεφαλαίου», εφόσον οι παλιοί μέτοχοι “δεν έχουν αποδεχτεί ρητά ή σιωπηρά τις γενόμενες αυξήσεις κεφαλαίου και εφόσον εκδοθεί αμετάκλητη δικαστική απόφαση με την οποία ακυρώνεται η αύξηση κεφαλαίου».
Η αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας αναφέρει:
- «Όπως είναι γνωστό, εκκρεμούν ενώπιον διαφόρων Διοικητικών και Πολιτικών Δικαστηρίων προσφυγές ή αγωγές με αίτημα την ακύρωση ή την αναγνώριση της ακυρότητας αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου και κεφαλαιοποιήσεων απαιτήσεων που έγιναν με υπουργικές αποφάσεις κατά τις διατάξεις του Ν. 1386/1983 και αφορούσαν επιχειρήσεις που είχαν υπαχθεί στις ρυθμίσεις του ως άνω νόμου, δηλ. τις λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις, καθώς και αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου τραπεζικών ανωνύμων εταιρειών που είχαν υπαχθεί σε καθεστώς προσωρινής επιτροπείας βάσει του Π.Δ. 861/1975, που κυρώθηκε με τον Ν. 236/1975, που έγιναν με πράξη του προσωρινού Επιτρόπου σύμφωνα με τις αρμοδιότητες που του παρείχαν οι ως άνω διατάξεις.
- Κοινό χαρακτηριστικό των ως άνω αυξήσεων κεφαλαίου είναι ότι έγιναν βάσει ειδικών ρυθμίσεων της τότε ισχύουσας νομοθεσίας και κατά παρέκκλιση ορισμένων ρυθμίσεων του Κ.Ν. 2190/1920 «περί ανωνύμων εταιρειών», όπως ίσχυε κατά τα χρονικά σημεία που έλαβαν χώρα οι ως άνω αυξήσεις κεφαλαίου, δηλ. χωρίς να ακολουθηθεί η προβλεπόμενη στον νόμο αυτό διαδικασία σύγκλησης της Γενικής Συνέλευσης προκειμένου αυτή να λάβει τη σχετική απόφαση και, σε ορισμένες περιπτώσεις, χωρίς να παρασχεθεί στους παλαιούς μετόχους δικαίωμα προτίμησης στο σύνολο των νέων μετοχών.
- Πρόκειται, επομένως, για άδικες περιπτώσεις αυξήσεως μετοχικού κεφαλαίου, που έλαβαν χώρα βάσει ορισμένων ρυθμίσεων της τότε ισχύουσας εθνικής νομοθεσίας, οι οποίες, όπως αποφάνθηκε πολύ μεταγενέστερα το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, ήταν αντίθετες προς ορισμένες διατάξεις της δεύτερης κοινοτικής εταιρικής οδηγίας (οδηγία 77/91/ΕΟΚ) και ειδικότερα προς το άρθρο 25 παρ. 1 εδάφιο 1 και, στις περιπτώσεις που δεν παρασχέθηκε δικαίωμα προτίμησης, και προς το άρθρο 29 παρ. 1 της ως άνω οδηγίας.»
- «Σημειώνεται όμως ότι σε όλες τις περιπτώσεις τόσο η λογιστική όσο και η εσωτερική αξία των μετοχών των υπ’ όψη εταιρειών πριν την υπαγωγή τους στις ρυθμίσεις του Ν. 1386/83, ήταν μηδενική, συνεπεία της τεράστιας συσσώρευσης ληξιπρόθεσμων και μη χρεών. Οι εταιρείες θα οδηγούντο στην πτώχευση (εξ’ άλλου μερικές από αυτές είτε είχαν πτωχεύσει ήδη, είτε ευρίσκοντο σε πραγματική κατάσταση παύσης πληρωμών). Η υπαγωγή των εταιρειών στις ρυθμίσεις του Ν. 1386/83 και ιδίως οι αυξήσεις κεφαλαίου τους τις οποίες επωμίσθηκε αμέσως μεν το Δημόσιο (μέσω του ΟΑΕ) εμμέσως δε και οι πιστωτές τους με μετοχοποίηση των συσσωρευμένων απαιτήσεων τους, υπήρξε η μοναδική δυνατότητα επιβίωσης των επιχειρήσεων. Η επιβίωση τους δε αυτή, είχε ως αποτέλεσμα την σε κάθε περίπτωση βελτίωση των οικονομικών τους δεικτών σε σχέση με τον προηγούμενο της υπαγωγής (και κυρίως των αυξήσεων κεφαλαίου) χρόνο. Έτσι, είτε οι επιχειρήσεις αυτές μεταβιβάσθηκαν εν λειτουργία, είτε όχι, η εσωτερική αξία της μετοχής είχε αυξηθεί αφού στις εταιρείες εισέρρευσαν κεφάλαια μεγάλου ύψους είτε αμέσως είτε εμμέσως δια της διαγραφής των χρεών.»
- «Η ρύθμιση διευκόλυνε δικονομικά τη διεκδίκηση της αποζημίωσης δεδομένου ότι θα υπάρχει μόνο ένας και φερέγγυος αντίδικος των εναγόντων, οι οποίοι έτσι δεν θα βαρύνονται με την απόδειξη υπαιτιότητας άλλων εμπλεκομένων προσώπων, έναντι των οποίων, σε αντίθεση με το Ελληνικό Δημόσιο, θα ήταν ενδεχομένως εκτεθειμένοι σε κινδύνους αφερεγγυότητας.»
- Αθήνα, 13 Ιανουαρίου 1999
ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ
ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
Γ. ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ ΒΑΣΩ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Short URL: http://wp.me/p1pa1c-hT0
Πηγή
===========================================
Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΧΝΙΩΝ
Οι συντεχνίες και τα επαγγελματικά λόμπυ έχουν τεράστια ευθύνη για την κατάσταση που έφτασε η χώρα μας. Υποτίθεται ότι ο συνδικαλισμός δημιουργήθηκε για να προστατεύονται τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά εδώ και πολλά χρόνια προστατεύει τα συμφέροντα ολίγων συνδικαλιστών με τρόπο που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εις βάρος των άλλων πολιτών, ακόμα και των περισσότερων εργαζομένων του κάθε συνδικάτου.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι δυο μεγάλες ΔΕΚΟ, ΔΕΗ και ΟΤΕ. Όταν η ΔΕΗ κάνει απεργία ολόκληρες περιοχές μένουν χωρίς ρεύμα, προϊόντα χαλάνε στα ψυγεία και κάποιοι συνάνθρωποι μας που βασίζονται σε συστήματα υποστήριξης ζωής κινδυνεύουν. Από την άλλη στον ΟΤΕ δεν θέλουν να χάσουν με τίποτα τα κεκτημένα τους. Ξεσηκώθηκαν όταν πήγαν να τους κόψουν τα απίστευτα επιδόματα που είχαν όπως το περίφημο επίδομα «ζεστάματος μηχανής αυτοκινήτου» και αντέδρασαν ακόμα και στο bonus που αποφάσισε να τους δώσει η διοίκηση γιατί οι διευθυντές θα έπαιρναν περισσότερα. Δηλαδή θεωρούν καλύτερο να μην πάρουν τίποτα από το να πάρει κάποιος περισσότερα.
Τώρα ένα νέο χαράτσι ετοιμάζεται να μας επιβληθεί, αυτή τη φορά προς όφελος της συντεχνίας των συμβολαιογραφών. Μπορούμε να το ονομάσουμε «χαράτσι οικογενειακής ζωής» αφού για κάθε οικογενειακή μεταβολή θα πρέπει να προσφέρουμε τον οβολό μας. Έπεσαν οι δουλειές με την ύφεση αφού ούτε οικοδομές χτίζονται και ελάχιστοι ιδρύουν πια εταιρίες και το κράτος μας έσπευσε να συνδράμει τον κλάδο. Εμείς οι υπόλοιποι να ετοιμάζουμε τα πορτοφόλια μας.
Επισυνάπτω ένα πολύ καλό άρθρο για το θέμα από το Capital
Το κρατικό συντεχνιακό μπαξίσι
Όλοι νομίζω ότι συμφωνούμε πως θα πρέπει να πολεμηθούν τα ειδικά συμφέροντα καθώς και οι κλίκες που λυμαίνονται την ελληνική οικονομία. Πάνω κάτω, είτε είναι κάποιος δεξιός, ή αριστερός ή Αρειανός, συμφωνεί με την παραπάνω πρόταση.
Μέχρι τώρα όμως, όλες οι αγκυλώσεις, οι συντεχνίες, οι κλίκες και τα ειδικά συμφέροντα, που έχουν ταλαιπωρήσει αυτή τη χώρα θα έλεγα ότι ζουν και βασιλεύουν.
Για παράδειγμα, φτιάξαμε ένα πλαίσιο για την απλοποίηση των διαδικασιών ίδρυσης εταιρειών, αλλά ουσιαστικά το μόνο που κάναμε είναι να φτιάξουμε άλλο ένα επίπεδο γραφειοκρατίας, που θα αναλάβει να διεκπεραιώσει για λογαριασμό των ενδιαφερόμενων τις διαδικασίες, χωρίς ουσιαστικά να καταργήσει πολλές από αυτές τις διαδικασίες (και τις δαπάνες αυτών) παρά ελάχιστα.
Ένα από κυριότερα γραφειοκρατικά εμπόδια στην ίδρυση εταιρειών, είναι οι συμβολαιογράφοι, που υποτίθεται σου φτιάχνουν το καταστατικό. Για μένα θα πρέπει να καταργηθεί η μεσολάβηση των συμβολαιογράφων σε όλα τα επίπεδα ίδρυσης εταιρειών. Μάλιστα δε, θα πρέπει να καταργηθεί η συμβολή τους σε πάρα πολλά επίπεδα της ζωής μας και όχι μόνο σε νομικά ζητήματα..
Αλλά όλα τα πράγματα σε αυτή τη χώρα, σχεδιάζονται όχι για τις ανάγκες της αγοράς και την εξυπηρέτηση της παραγωγής, αλλά στο πως μπορεί το κράτος, σε συνδυασμό με τις διάφορες ομάδες που λυμαίνονται αυτή τη χώρα, “να στα πάρουν”.
Έτσι λοιπόν λόγω της οικονομικής ύφεσης, που σημαίνει παντελώς μηδαμινή οικοδομική δραστηριότητα, οι συμβολαιογράφοι δεν έχουν πάρα πολύ δουλειά. Είναι δηλαδή να τους λυπάται κανείς. Ειδικά δε τώρα με τα καινούργια τεκμήρια, πως θα ανταποκριθεί άραγε ο μέσος ελεύθερος συμβολαιογράφος στις φορολογικές του ανάγκες;
Με ποιο τρόπο λοιπόν (ποιο τερτίπι καλύτερα) θα μπορεί το ελληνικό δημόσιο να τα παίρνει από τους πάντες και να φανεί ότι αυτό μας συμφέρει και είναι για το καλό μας, ενώ παράλληλα θα δώσει δουλειά και στον πολύπαθο αυτό κλάδο, που δεν έχει πλέον δουλειά λόγω ύφεσης;
Είναι απλό: Θα επινοήσουμε κάποιο νέο επίπεδο γραφειοκρατίας και θα "δώσουμε φατούρα" τη δουλειά στους συμβολαιογράφους να διεκπεραιώσουν τις γραφειοκρατικές διαδικασίες. Και όλα θα είναι μια χαρά, διότι θα το βαφτίσουμε outsourcing!!!
Οι φίλοι μας οι συμβολαιογράφοι θα πάρουν ένα καλό μεροκάματα (τώρα που δεν έχει δουλειά η οικοδομή) και το κράτος επίσης θα πάρει κάτι, διότι οι συμβολαιογράφοι θα αποδίδουν ΦΠΑ και θα φορολογούνται για τα αυξημένα εισοδήματα που θα έχουν και όλη η παρέα (κράτος και συμβολαιογράφοι) θα είμαστε μια χαρά.
Έτσι λοιπόν το υπουργείο εργασίας σκέφτηκε το νέο σύστημα ΑΡΙΑΔΝΗ, που θα αναθέτει στους συμβολαιογράφους όλης της χώρας την αρμοδιότητα της πιστοποίησης και της ηλεκτρονικής καταχώρησης δεδομένων που αφορούν οποιαδήποτε οικογενειακή μεταβολή.
Έτσι λοιπόν από εδώ και στο εξής (αν περάσει αυτό το τερατουργήματα), θα πρέπει όλοι να πληρώνουμε 40-50 ευρώ στο συμβολαιογραφικό λόμπι, για να παντρευτούμε, για να πεθάνουμε, για να χωρίσουμε ή για να συμβιώσουμε!! Ναι σωστά ακούσατε, το κράτος μερίμνησε ακόμα και για τα ομοφυλοφιλικά ζευγάρια αγαπητέ αναγνώστη!!!
Να σας πω όμως το εξής, νομίζω ότι είμαστε κερδισμένοι από αυτή την ιστορία.
Πάλι καλά που δεν θα απαιτηθεί συμβολαιογράφος για να πάμε στην τουαλέτα, διότι ειλικρινά τους έχω ικανούς και για κάτι τέτοιο και αυτό πραγματικά θα με ανησυχούσε.
poor journalisto
http://taxalia.blogspot.com/2012/10/blog-post_2723.html
πηγή
=======================================
Viewed 4855 times
September 3, 2012 Παμφλέτιο για τον Πασοκικό Εκσυγχρονισμό (αναδρομικό)
Επέτειος σήμερα για το ΠΑΣΟΚ. Ανασύρω από το 'χρονοντούλαπο' ένα κείμενο που έγραψα τον Ιανουάριο 2003 (τελευταία χρονιά της διακυβέρνησης Σημίτη). Κυκλοφόρησε μόνο μέσω email σε φίλους, και δεν θέλησα τότε να το δημοσιεύσω. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά, δεν έχω τίποτε να αλλάξω ως προς την αποτίμηση των κυβερνήσεων Σημίτη -- ίσα ίσα νομίζω οτι η εκτίμηση μου αποδείχθηκε σωστή. Λάθος μου, μεγάλο, ήταν οτι πίστευα πώς μια επερχόμενη κυβέρνηση της ΝΔ θα ήταν καλύτερη, έστω και μόνο μέσα από τον μηχανισμό της εναλλαγής.
(Σημείωση: οι εκτενείς αριθμημένες υποσημειώσεις είναι αναπόσπαστο μέρος της ανάλυσης)
Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολύ διαφωνώ με τους παλιούς φίλους για τις πολιτικές μας επιλογές. Σκέφτηκα λοιπόν, αντί να τα λέμε μεταξύ τυρού και αχλαδιού, συχνά σε υψηλούς τόνους, να κάτσω να γράψω τις απόψεις μου για το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, αφού εκεί εστιάζεται η διαφωνία. Με χαρά και ενδιαφέρον θα ακούσω τον όποιο αντίλογο. Το κείμενο αυτό είναι μια ‘κλειστή επιστολή’ και παρακαλώ να μην κυκλοφορήσει ευρύτερα. Ισως αποφασίσω να δημοσιεύσω κάτι αργότερα.
Απευθύνομαι σε φίλους που έχουν ευρεία μόρφωση, είναι ανοιχτοί στον κόσμο, στις διεθνείς εξελίξεις, έχουν αίσθηση της ιστορίας, δεν επιλέγουν την πολιτική τους ένταξη από ιδιοτέλεια, ενδιαφέρονται για το μέλλον περισσότερο από το σήμερα. Εχουμε κοινές πολιτικές και ιδεολογικές καταβολές, παρόμοια μόρφωση, και εν πολλοίς κοινές αξίες: έγνοια για το «δημόσιο συμφέρον», για την θέση της Ελλάδας στον κόσμο, και μια αίσθηση αλληλεγγύης στους αδύναμους και αποκλεισμένους. Δεν αθροίζουμε τα επιμέρους συμφέροντα για να αξιολογήσουμε την πρόοδο, αλλά προσπαθούμε να δούμε τη συνολική κίνηση της κοινωνίας. Και, νομίζω, οτι μπορούμε να διαχωρίζουμε στο μυαλό μας το πολιτικά πετυχημένο – το δημοφιλές – από το προοδευτικό – αυτό που η ανεξάρτητη ανάλυση μας για τη δυναμική της κονωνίας μας οδηγεί να θεωρούμε προτιμότερο.
Γιατί λοιπόν τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές μας επιλογές αποκλίνουν; Καμμιά φορά μοιάζει για διαφορά αισθητικής ή για αντίδραση σε πρόσωπα: πόσο μας τη σπάει π.χ. ο Λαλιώτης ή ο Μεϊμαράκης, ο Βενιζέλος ή ο Παυλόπουλος, η επιλογή της Γεννηματά ή του Τζανετάκου. Επειδή όμως έχουμε τα πιο πάνω κοινά χαρακτηριστικά, οι πολιτικές μας επιλογές δεν (θα έπρεπε να) διαμορφώνονται από επιμέρους θέματα ήθους και ύφους.
Νομίζω οτι διαβάζουμε διαφορετικά το σύγχρονο κόσμο, τις αδυναμίες και τις δυνατότητες της Ελλάδας μέσα σε αυτόν, και τις προτεραιότητες που απορρέουν από αυτή τη σύγκριση. Ζητάω λοιπόν από τους φίλους που ασχολήθηκαν τόσα χρόνια με τις κοινωνικές επιστήμες, και ιδίως όσους έχουν μαρξιστικές καταβολές, να δουν αυτό που συμβαίνει σήμερα με όρους πολιτικής οικονομίας. Παραθέτω τη δική μου εκδοχή.
Ο ΕΣΩΣΤΡΕΦΗΣ ΚΟΡΠΟΡΑΤΙΣΜΟΣ
Ολες οι προτεραιότητες και οι παραλείψεις του πασοκικού εκσυγχρονισμού εντάσσονται σε ένα συγκροτημένο πρότυπο ανάπτυξης, που άρχισε να μορφοποιείται στις αρχές της δεκαετίας του 1990, προωθήθηκε πολύ συστηματικά από τις κυβερνήσεις Σημίτη, και θα παγιωθεί για πολλές δεκαετίες αν η κοινωνία δεν αντιδράσει γρηγορα. Ενας καλός χαρακτηρισμός του μοντέλου είναι «εσωστρεφής κορπορατισμός», σε αντιδιαστολή και με την ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς (Αμερική, Βρετανία, Ιρλανδία, Ολλανδία κτλ) και με τον εξωστρεφή κορπορατισμό της μεταπολεμικής Γερμανίας ή της Ιαπωνίας.
Το κύριο στοιχείο του μοντέλου είναι:
Συγκέντρωση οικονομικής εξουσίας σε ένα μικρό πλέγμα εταιριών και οργανισμών γύρω από το κράτος (είτε με ελεγχόμενη διοίκηση, είτε προμηθευτών του δημοσίου). Τα έσοδα και τα κέρδη αυτών δεν στηρίζονται σε ότι κάνει μια επιχείρηση ανταγωνιστική στην αγορά (τιμή, ποιότητα, καινοτομίες, μάρκετιγκ, δίκτυο διανομής, service) αλλά σε προνομιακές σχέσεις με το κράτος, είτε ως ρυθμιστή δικαιωμάτων είτε ως πελάτη. Οι κλάδοι των εταιριών αυτών είναι κυρίως τα δίκτυα υποδομής και οι προμηθευτές αυτών (εργολάβοι κτλ), αλλά και το τραπεζικό σύστημα. Δεν είναι κλάδοι όπου υπάρχει ανταγωνιστική διεθνής αγορά, όπως είναι τα τρόφιμα, τα αυτοκίνητα, τα υλικά συσκευασίας ή οι μηχανές κλωστοϋφαντουργίας. Η πολιτική εξουσία επικεντρώνει πόρους και προσπάθειες κυρίως για την κερδοφορία και την ανάπτυξη των εταιριών του πλέγματος. Αν τα συμφέροντα των εταιριών αυτών έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των πελατών τους, δηλάδη των υπόλοιπων επιχειρήσεων και των καταναλωτών, υπερισχύουν τα πρώτα.
Οι εταιρίες αυτές παράγουν προϊόντα ή υπηρεσίες σε μια ποιότητα ίσα ίσα ικανή «για να μη μας κράξουνε», και σε τιμή αποδεκτή, αν πληρώνει ο καταναλωτής, ή σκανδαλωδώς ακριβή αν πληρώνει (με αδιαφάνεια) το κράτος. Επειδή η Ελλάδα είναι μια μικρή και ανοιχτή χώρα, και οι Ελληνες ξέρουν περίπου τι αγαθά έχουν οι Ευρωπαίοι, η ποιότητα των προϊόντων που προσφέρουν οι εταιρίες του πλέγματος δεν μένει στάσιμη. Βελτιώνεται σιγά σιγά, αλλά μένει πάντα και νομοτελειακά πίσω από την Ευρωπαϊκή, γιατί οι εταιρίες του πλέγματος δεν πιέζονται άμεσα από τον ανταγωνισμό. [1]
Από τη διαπλοκή αυτή έχει άμεσο οικονομικό όφελος:
μια μικρή ομάδα επιχειρηματιών
ένας σοβαρός αριθμός στελεχών του δημοσίου (που μοιράζουν παιχνίδι και συχνά δωροδοκούνται), και
μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στους προμηθευτές του, που πληρώνονται καλύτερα, ή δουλεύουν λιγότερο, από ότι θα συνέβαινε σε μια ανταγωνιστική επιχείρηση.
Αυτές οι τρεις ομάδες αποτελούν και το σκληρό πυρήνα στήριξης του ΠΑΣΟΚ σήμερα – μια άμεση αντανάκλαση της βάσης στο εποικοδόμημα, όπως θα λέγαμε κάποτε. (Μερικοί υποστηρίζουν οτι και οι υπόλοιποι έχουμε έμμεσο όφελος από το καθεστώς αυτό, αφού προσφέρει ένα σταθερό πλαίσιο για να αναπτυχθούν ισχυρές επιχειρήσεις. Εγώ - όπως και οι περισσότεροι οικονομολόγοι, πολιτικοί και επιχειρηματίες του αναπτυγμένου κόσμου - διαφωνώ.) [2]
Για να εδραιωθεί το μοντέλο αυτό, μετά τις περιπέτειες της μεταπολίτευσης και της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ, απαιτήθηκαν κατ’ αρχήν ένα θεσμικό και πολιτικό περιβάλλον με τα εξής χαρακτηριστικά:
Περιορισμός του λαϊκισμού, κοινωνική νομιμοποίηση του κέρδους.
Νομισματική σταθερότητα, αποτροπή μεγάλων κύκλων.
Σταθερές διεθνείς σχέσεις, όχι κρίσεις
Εμφαση στα δημόσια έργα.
Τα παραπάνω ευνόησε η ένταξη στην ΕΕ και μετά στην ΟΝΕ. Ως εδώ, το περιβάλλον είναι συμβατό και με πιο ανταγωνιστικά ή εξωστρεφή μοντέλα ανάπτυξης. Και ως εδώ, είναι μεγάλη και θετική η ιστορική προσφορά του Κώστα Σημίτη.
Αλλά το πασοκικό εκσυγχρονιστικό πρότυπο σημαίνει περαιτέρω και τα εξής:
Α: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Για τα δημόσια έργα υποδομής, και τις προμήθειες εξοπλισμού: η έμφαση είναι στην ανάθεση της κατασκευής, με διαδικασίες που ευνοούν τους δικτυωμένους. Ο διεθνής ανταγωνισμός αποθαρρύνεται. Τα συμφέροντα του χρήστη της υποδομής υποβαθμίζονται – αν δεν μπορεί να τα καλύψει η τεχνογνωσία των προμηθευτών του πλέγματος, δεν θα επιλεγεί κάποιος ξένος καλύτερος. Παραμελείται η εκ των υστέρων συντήρηση ή αξιοποίηση του έργου. Ο εργολάβος σπανίως πληρώνει για κακοτεχνίες και καθυστερήσεις. [3]
Καλές σχέσεις με τους εργαζόμενους στο κράτος και τις ΔΕΚΟ, δηλαδή εκατέρωθεν ανοχή στα προνόμια, επιχειρηματικά και συντεχνιακά. Κατά συνέπεια, μέτρια ποιότητα, χαμηλή παραγωγικότητα, ψηλό κόστος.
Πολιτικο-οικονομική «διείσδυση» στα Βαλκάνια και την πρώην ΕΣΣΔ, με στόχο κυρίως τους δημόσιους πόρους των χωρών αυτών (προμήθειες, αλλά και άδειες μεταλλείων, τζόγου κτλ) – αυτούς δηλαδή τους κλάδους που στοχεύουν οι εταιρίες του πλέγματος. Οι εταιρίες αυτές δεν έχουν να πουλήσουν προϊόντα στη διεθνή ανταγωνιστική αγορά, ούτε μπορούν να γίνουν προμηθευτές του δημοσίου σε αναπτυγμένες χώρες. Αρα οι αναθέσεις από το βουλγάρικο ή το αρμένικο δημόσιο είναι μονόδρομος για την μεγέθυνση τους. [4]
Συγκέντρωση (περιορισμός του ανταγωνισμού) του τραπεζικού συστήματος, και μάλιστα σε ελληνικά χέρια, για να διευκολύνεται η χρηματοδότηση του πλέγματος.
Αντίθετα, σε αυτό το πρότυπο υποβαθμίζονται (και χειροτερεύουν):
Η ανταγωνιστικότητα στις διεθνείς αγορές (σε αντίθεση με τις προνομιακές αναθέσεις) [5]
Η παιδεία και η υγεία, που είναι δύσκολα οργανωτικά και θεσμικά ζητήματα, αλλά που η βελτίωση τους δεν είναι απαραίτητη για μια οικονομία με χαμηλή έμφαση στην ανταγωνιστικότητα.
Το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων, με κατεύθυνση την ευελιξία και τη διαφάνεια. Αντίθετα, εντείνεται η υπερρύθμιση με τρόπο που αυξάνει την εξουσία του δημοσίου υπαλλήλου και ενισχύει την ανάγκη για παράνομη συναλλαγή.
Η αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος με κατεύθυνση την απλότητα και τη διαφάνεια. [6]
Η απελευθέρωση σε ωράρια, κλειστά επαγγέλματα κτλ
Η ευελιξία στην αγορά εργασίας – την οποία οι προμηθευτές του δημοσίου δεν χρειάζονται ιδιαίτερα, αφού μετακυλύουν το χρόνο παράδοσης και το κόστος
Ο ανταγωνισμός στα δίκτυα κοινής ωφέλειας (εκτός αν μπορεί να ελεγχθεί από το πλέγμα – οι ξενοι παίκτες αποθαρρύνονται) [7]
Η μέτρηση της παραγωγικότητας και η αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα (που μπορεί να θίξει κεκτημένα των συντεχνιών) [8]
Η υποβάθμιση αυτών είναι νομοτέλεια στον εσωστρεφή κορπορατισμό. Αντίθετα, συντιστούν κύρια στοιχεία του ιρλανδικού μοντέλου, που σαφώς αποκυρήσσει ο Σημίτης.
Β. ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Σε ιδεολογικό επίπεδο το ζητούμενο του εσωστρεφούς κορπορατισμού είναι να νομιμοποιηθεί το ιδιωτικό κέρδος αλλά όχι και ο ανταγωνισμός – μια βασική ιδεολογική αντίφαση, που δεν μπορεί να στηρίξει συγκροτημένη θεωρία. Θεμελιώδης νομιμοποίηση του κέρδους στον καπιταλισμό είναι ο ανταγωνισμός: το άνισο εισόδημα προκύπτει από ίσες ευκαιρίες. Οταν το κέρδος, ή ακόμα και οι ψηλές απολαβές, προκύπτουν από προνόμια, απαιτούνται άλλοι μηχανισμοί για να περιοριστούν οι αντιδράσεις.
Ετσι ο ελληνικός κορπορατισμός χτίζει ένα consensus χωρίς αρχές, που στηρίζεται στα εξής στοιχεία:
Ελεγχος των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, μέσω οικονομικών μηχανισμών (δάνεια, αγγελιόσημο, προσωρινές άδειες, διαπλεκόμενη ιδιοκτησία) [9α]
Μια αριστερίζουσα εκσυγχρονιστική ελίτ (εν πολλοίς μέσα στα Πανεπιστήμια) που δεν είναι πολύ εξοικειωμένη με τους θεσμούς της αγοράς, δεν καταλαβαίνει τη σημασία του ανταγωνισμού, και δεν ενοχλείται αν κάποιες αρχές παραβιάζονται (π.χ «διαφθορά υπάρχει σε όλο τον κόσμο» κ.α.) [9β]
Μια σοβαρότητα στο λόγο, ένας αντι-λαϊκισμός, που προσελκύει το «μεσαίο χώρο»
Ενσωμάτωση και έλεγχος των ιστορικών στελεχών του αριστερού λαϊκισμού.
Ιδεολογικά αποτελέσματα της βασικής ιδεολογικής αντίφασης (νομιμοποιούμε το επιχειρηματικό κέρδος αλλά όχι τον ανταγωνισμό) είναι :
Μια επιμονή στην έννοια του κοινωνικού σχεδιασμού (social engineering) που όμως επειδή συνυπάρχει με την παντελή έλλειψη κυρώσεων για τους σχεδιαστές (είτε από την αγορά είτε από ένα θεσμικό σύστημα με checks and balances) στην πράξη σημαίνει αυθαιρεσία και γραφειοκρατικούς φραγμούς. Και αντίστροφα, ένας φόβος για το καινούργιο και το μη ελεγχόμενο, που δεν υπάρχει στις φιλελεύθερες χώρες. [10]
Μια στρεβλή εικόνα για την ευελιξία και την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα. Στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ επικρατεί η εντύπωση οτι δεν υπάρχει «κοινωνική δυναμική για την ανάπτυξη» (Χριστοδουλάκης), οτι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει σε γρήγορες αλλαγές, οτι οι Ελληνες δεν μπορούν να δεχτούν την αγορά και τις ανασφάλειες της. Αυτό δεν στηρίζεται ούτε στην ιστορία, ούτε στο σήμερα – η Ελλάδα έχει εξαιρετική επιχειρηματική παράδοση (με την έννοια του εμπόρου ή του entrepreneur), περισσότερη κινητικότητα στην απασχόληση από τις πιο πολλές ευρωπαϊκές χώρες, και πολλούς νέους επιχειρηματίες που ρισκάρουν. Ο φόβος της αγοράς υπάρχει όμως σε αυτούς που είναι πιο κοντά στην πολιτική εξουσία, και αυτοί διαμορφώνουν την εικόνα του «πολιτικού κόστους» για το ΠΑΣΟΚ.
Μια βαθεία ριζωμένη και διαβρωτική υποκρισία για την σχέση δημόσιου/ ιδιωτικού σε τομείς όπως η παιδεία, η υγεία, η ασφάλιση, οι μεταφορές -- δηλαδή εκεί όπου η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχτισε ένα αξιοθαύμαστο δημόσιο τομέα και στήριξε τη νομιμοποίηση του μεγάλου κράτους. Στην Ελλάδα όλοι καταφεύγουν σε ιδιωτικά μέσα και δαπάνες (αν μπορούν), με πρώτα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει τη σοσιαλδημοκρατική ρητορεία. Ετσι, ενώ δεν πιέζεται αρκετά να βελτιώσει το δημόσιο σκέλος, εμποδίζει και τη βελτίωση του ιδιωτικού. [11]
Τα παραπάνω οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία συνιστούν ένα συγκροτημένο σύνολο, με συγκροτημένο εκφραστή τον Κώστα Σημίτη και τους περί αυτόν. Διασφαλίζουν μια τομή από ένα ασταθές και τριτοκοσμικό παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα καθηλώνουν νομοτελειακά την Ελλάδα σε μια από τις τελευταίες θέσεις της ΕΕ. [12] Και, εφόσον διαιωνιστεί, αυτό το κλειστό σύστημα εξουσίας θα είναι όλο και πιο ανήθικο και απεχθές.
Οπως σε όλα τα συγκροτημένα συστήματα, οι εκφραστές του έχουν πολλαπλά προσωπικά χαρακτηριστικά – πολλαπλό «ήθος και ύφος». Ο Σημίτης και μερικοί στενοί του συνεργάτες έχουν ένα ύφος χαμηλών τόνων, ιδιαίτερα συμπαθές σε εμάς, και ένα προσωπικό ήθος υψηλό για πολιτικό: φαίνεται να πορεύεται με βάση τις πεποιθήσεις του για το κοινό καλό, και όχι από αρχομανία ή οικονομική ιδιοτέλεια. Είναι ένας διανοούμενος πολιτικός, και γι΄αυτό συμπαθής στους διανοούμενους.
Αλλά ο εσωστρεφής κορπορατισμός που με τόση επιμονή χτίζει ο Σημίτης είναι ένα σύστημα που στηρίζεται στη αδιαφάνεια και εκτρέφει την διαφθορά και την αλαζονεία, πολύ περισσότερο από ότι μια οικονομία αγοράς. Η αντίληψη οτι τα προνόμια είναι αναπτυξιακός μηχανισμός, η μεγάλη εξουσία του κάθε κρατικού λειτουργού, το μεγάλο κράτος χωρίς checks and balances: αυτά είναι το υπόβαθρο της μίζας, της διαπλοκής και της αλαζονείας. Μπορεί ο Σημίτης να ήθελε να μην είναι έτσι. Αλλά είναι υπευθυνος για τις συνέπειες των επιλογών του, όταν αυτές είναι τόσο προβλέψιμες. Και αν δεν βλέπει τις συνέπειες, είναι υπεύθυνος και για αυτό. Για το λόγο αυτό, δεν καταλαβαίνω την αγανάκτηση αυτών που γνωρίζουν μεν την έκταση της διαπλοκής και της διαφθοράς, αλλά εξανίστανται όταν κατηγορείται για αυτό ο Σημίτης. [13]
Θεωρώ επίσης ότι πλανώνται οικτρά όσοι φίλοι ελπίζουν οτι μπορεί να υπάρξει ένα ΠΑΣΟΚ ισχυρό μεν, αλλά με την νοοτροπία του Λαλιώτη ή του Βενιζέλου στο περιθώριο. Ο πασοκικός εκσυγχρονισμός είναι το καθεστώς των εργολάβων. Και οι εργολάβοι συνεννοούνται μια χαρά με το Λαλιώτη. [14]
Μπορεί να αλλάξει κάτι μια κυβέρνηση της ΝΔ; Δυστυχώς όχι και δυστυχώς ναι. Δυστυχώς οχι, για όλους τους γνωστούς λόγους (ποιότητα αρχηγού, λαϊκισμός, έλλειψη προγραμματικού λόγου). [15]
Δυστυχώς ναι, γιατί αυτό το προβληματικό κόμμα προσφέρει διέξοδο μέσα από αυτό που δεν είναι. Δεν είναι ταγμένο να εξυπηρετήσει κανένα σχέδιο κοινωνικής μηχανικής. Δεν έχει την αλαζονεία και την αυτοπεποίθηση που δίνει η μακριά παραμονή στην εξουσία και η διαπλοκή. Δεν ταυτίζει το δημόσιο συμφέρον ή το «πολιτικό κόστος» με τα ειδικά συμφέροντα του κορπορατισμού, και άρα φοβάται λιγότερο την ανταγωνισμό που μπορεί να τα θίξει. [16]
Για να κάνει διαφορά η Νεα Δημοκρατία δεν χρειάζεται ούτε μεγάλο όραμα, ούτε μεγάλες τεχνοκρατικές ικανότητες, ούτε καν σταθερότητα στην υλοποίηση προγράμματος – αν είχε και αυτά τα στοιχεία, θα ήταν φυσικά καλύτερα. Αλλά αν απλώς περάσουμε τέσσερα χρόνια χωρίς νέες σοσιαλιστικές εμπνεύσεις του τύπου «απαγορεύονται οι υπερωρίες» ή «δεν απολύονται οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί», αν βάλει λίγο χέρι στους εργολάβους, αν βάλει στις ΔΕΚΟ διοικήσεις που ασχολούνται κυρίως με την παροχή των υπηρεσιών και όχι με «βιομηχανική στρατηγική», αν αφήσει τους δημόσιους πόρους να διαχυθούν ευρύτερα, αν επιτρέψει σε ξένους να συμμετάσχουν στην ιδιωτικοποίηση των υποδομών, τότε οι ζωντανές, εξωστρεφείς και ανταγωνιστικές δυνάμεις της οικονομίας θα μπορέσουν να κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς περισσότερη βοήθεια. Η δημοκρατία θα ωφεληθεί από την εναλλαγή. Στην παιδεία και στην υγεία ίσως να αναγνωριστούν τα πραγματικά προβλήματα, με τη βοήθεια και της αντιπολίτευσης. Και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ θα έχει την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει την ιδεολογία του. [17]
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Τεχνολογική πρόοδος και συγκριτική υστέρηση
Μερικοί βλέπουν την πρόοδο σε σχέση με το χτες, αλλά όχι την υστέρηση σε σχέση με τους άλλους. Στη χρήση της τεχνολογίας (πληροφορική και τηλεπικοινωνίες) η Ελλάδα μένει όλο και πιο πίσω, παρόλο που προχωράει.
Οταν η τεχνολογία των επικοινωνιών προόδευε αργά, η δική μας βραδυπορεία δεν είχε μεγάλες επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα. Τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι αλλιώς. Αν ο Ολλανδός μείωσε το χρόνο που απαιτείται για κάποιες δουλειές από πέντε ανθρωποώρες σε μία, και εμείς τον μειώσαμε σε τέσσερις, αυτό επιδεινώνει την ανταγωνιστική μας θέση. Ούτε είναι κανένα επίτευγμα οτι κουτσά στραβά αγοράσαμε κάποιο εξοπλισμό και γράψαμε πέντε προγράμματα για μερικές δουλειές.
Σήμερα, το να θεωρείς αναβάθμιση τη γραμμή ISDN, όταν όλη η Ευρώπη έχει δίκτυα DSL, είναι οπισθοχώρηση. Και αν βάλεις ISDN στο κέντρο της Αθήνας, περίπου μια φορά το μήνα μένεις από σύνδεση είτε γιατί τα modem του ΟΤΕ είναι υπερφορτωμένα, είτε γιατί κάποιος έσκαψε τα καλώδια και τα συνεργεία δεν δουλεύουν Σαββατοκύριακο. Ή, ανακαλύπτεις οτι τα Windows XP δεν είναι συμβατά με τις συσκευές της ΙΝΤΡΑΚΟΜ που δίνει ο ΟΤΕ για σύνδεση στο δίκτυο.
Αν ζητήσεις να συνδέσεις επτά σημεία της επικράτειας με ευθείες γραμμές (που είναι μια ακριβή λύση αλλά τι να κάνεις χωρίς DSL), θα δεις οτι χρειάζονται τουλάχιστο τέσσερις μήνες για να το καταφέρεις (τουλάχιστο, και στο τέλος Φεβρουαρίου θα σας πω αν τελειώσαμε...) -- βέβαια ο ΟΤΕ αρχικά σου είπε ένα μήνα, αλλά ποιός μετράει... Και όταν σκέφτηκες να κάνεις τη δουλειά σου με ασύρματη λύση μέσω Vodafone, έμαθες οτι θα ήταν μεν φτηνή και αξιόπιστη, πλην όμως παράνομη, γιατί δεν έχουν δοθεί άδειες για αυτό στη Vodafone, και μπορεί να ξυλωθούν οι κεραίες της!
Καλό είναι που μπορούμε να υποβάλουμε δήλωση φόρου από το Διαδίκτυο, αλλά πολύ χειρότερο το απόλυτο χάος, που διαιωνίζεται, π.χ., στα κεντρικά databases του Υπουργείου Οικονομικών, ή η μεσαιωνική πληροφορική του ΙΚΑ, και των Νοσοκομείων.
Δεν είναι ανάγκη αυτό να είναι έτσι. Τα θέματα αυτά έχουν λυθεί πολλές φορές σε άλλες χώρες, πριν από μας. Αρκεί να δόσουμε προτεραιότητα στη λύση, όχι στην παραγωγή της λύσης. Ας φέρει ο ΟΤΕ εξοπλισμό DSL απ’ έξω αν δεν μπορεί να τον παράγει η ΙΝΤΡΑΚΟΜ. Ας φέρουν τα Νοσοκομεία software και συμβούλους απ’ έξω αν η (πρώην) INTRASOFT δεν μπορεί, που αποδεδειγμένα δεν μπορεί, να δόσει λύση.
Γιατί δεν γίνεται αυτό: για τρείς λόγους που έχουν σχέση με το σύστημα διακυβέρνησης.
Πρώτον: ο Πασοκικός εκσυγχρονισμός θεωρεί ακόμα οτι είναι αναπτυξιακό να ενισχύεις τον Ελληνα παραγωγό τεχνολογικών προϊόντων σε βάρος του Ελληνα χρήστη – industrial policy της 10ετίας του 1970 που εγκαταλείφθηκε σε όλο το δυτικό κόσμο από την πίεση των ραγδαίων αλλαγών μετά το 1980. Σε μερικά στελέχη, αυτό είναι μια καλοπροαίρετη πλάνη.
Δεύτερον: το ΠΑΣΟΚ αντλεί τα στελέχη του από το δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ, ΑΕΙ, Υπουργεία). Οι παραστάσεις που έχουν περί παραγωγικότητας και περί ποιότητας υπηρεσιών έχουν διαμορφωθεί εκεί, μακριά από τον ανταγωνισμό και την εξουσία του χρήστη, που τον χάνεις από πελάτη όταν δυσαρεστηθεί. Ετσι οι στόχοι μπαίνουν χαμηλά, και όλοι ικανοποιούνται απο μετριότατα αποτελέσματα.
Τρίτο, όμως, και πολύ χειρότερο, η πλάνη και η μετριότητα είναι συνυφασμένη με τη διαπλοκή και τη μίζα που στηρίζει το μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ σχεδόν είκοσι χρόνια, και που ενισχύει με πολλούς τρόπους την ιδεολογία του κρατισμού και του κορπορατισμού.
Τα τρία αυτά στοιχεία δεν χαρακτηρίζουν συλλήβδην όλο το πολιτικό φάσμα. Αφορούν ειδκότερα στο ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα στο εκσυγχρονιστικό τμήμα του. Τα πρώτα δύο αφορούν δυστυχώς και πολλά στελέχη του Συνασπισμού.
2. Κορπορατισμός και ανταγωνιστικότητα
Οι απολογητές επικαλούνται τα παραδείγματα της Γαλλίας, της Γερμανίας ή της Ιαπωνίας για να δικαιολογήσουν τον κορπορατισμό. Είναι μεγάλη συζήτηση, που θα την κάνω με όποιον θέλει, αλλά η επιχειρηματολογία δε στέκει. Επιγραμματικά:
· Οι επιτυχίες εκείνων ανάγονται σε άλλη εποχή, με πιο αργή τεχνολογική πρόοδο και πιο κλειστές αγορές.
· Οι πρακτικές εκείνες έχουν εν πολλοίς εγακαταλειφθεί (Γερμανία) ή έχουν οδηγήσει σήμερα σε αδιέξοδο (Ιαπωνία).
· Οι προϋποθέσεις του πετυχημένου κορπορατισμού περιλαμβάνουν μια εργασιακή και κονωνική πειθαρχία που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, και που κανείς δε θέλει να αναπτύξουμε.
· Οι οικονομίες τους είχαν και άλλα ισχυρά και μοναδικά πλεονεκτήματα που στήριζαν την ανταγωνιστικότητα των ηγετικών εταιρών (Μittelstand, γαλλική δημόσια διοίκηση)
· Εταιρίες σαν τη Siemens, τη Mitsubishi και τη Renault στράφηκαν από νωρίς στη διεθνή αγορά και επιδίωξαν να γίνουν διεθνείς ηγέτες στον κλάδο τους με βάση την ποιότητα τους. Εταιρίες σαν την ΑΚΤΩΡ και την ΙΝΤΡΑΚΟΜ δεν έχουν τέτοια δυναμική. Ενώ αντίθετα, τέτοια δυναμική έχουν άλλοι κλάδοι της ελληνικής οικονομίας, που δεν ζουν από το κράτος.
3. Η ασυδοσία των εργολάβων
Οι υπερβάσεις κόστους και χρόνου και η απόκλιση από τις προδιαγραφές είναι ο κανόνας στα δημόσια έργα, και ο κύριος τροπος που αποκομίζουν κέρδη οι εργολάβοι (δηλαδή και οι πάσης φύσεως προμηθευτές εξοπλισμού, ολοκληρωμένων λύσεων πληροφορικής κτλ). Τίποτα σχεδόν δεν έγινε, από κανένα υπουργό του ΠΑΣΟΚ, για να αλλάξει αυτό. Και δεν είναι τόσο δύσκολο να αλλάξει. Θυμίζω τις συμβάσεις για το Μετρό και το Αεροδρόμιο, όπου τα φαινόμενα αυτά ήταν πολύ περιορισμένα, γιατί η αρχική φιλοσοφία της σύμβασης δεν σχεδιάστηκε από τους επιτελείς του Λαλιώτη και της Βάσως. Είναι τόσο γενική η αδράνεια των υπουργών γύρω από το πρόβλημα, ώστε μόνο σε σαφή πολιτική επιλογή μπορεί να αποδοθεί. Στην καλή περίπτωση, το πρόβλημα θεωρείται άλυτο (= ανικανότητα). Στην κακή, είναι μια κυνική συναλλαγή.
4. Η επέκταση στην ανατολική Ευρώπη
Είναι ευκαιρία για την Ελλάδα η ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων με την ανατολική Ευρώπη. Αλλά είναι λάθος οι μεγάλες προσδοκίες και η τόσο ψηλή προτεραίοτητα που δίνεται στο στόχο αυτό. Η επέκταση του ΟΤΕ , της Εθνικής Τράπεζας και της ΙΝΤΡΑΚΟΜ δημιουργούν μια πλασματική εικόνα διεθνοποίησης και ανταγωνιστικότητας, ενώ στηρίζονται σε παρόμοιους μηχανισμούς προνομιακών σχέσεων όπως στην Ελλάδα, ή σε ένα παροδικό κενό ανταγωνισμού.
Δυστυχώς ένας οργανισμός που είναι από το γονίδιο του μη ανταγωνιστικός δεν θα γίνει ανταγωνιστικός επειδή μεγάλωσε. Κάθε άλλο. Ετσι για πολλούς, η ευκαιρία των Βαλκανίων λειτουργεί αποπροσανατολιστικά.
Αντίθετα, πολλές επιχειρήσεις που αναπτύχθηκαν εξ αρχής σε ανταγωνιστικό περιβάλλον μπορούν να κερδίσουν μακροπρόθεσμα από την ευκαιρία αυτή (π.χ. Chipita, Alumil, Χαρτοποιϊα Θράκης). Οι δραστηριότητες στην αν. Ευρώπη προσθέτουν οικονομίες κλίμακας. Αλλά για αυτές η αγορά της ανατολικής Ευρώπης είναι ένας από τους πολλούς στόχους, όπως είναι και η ΕΕ ή η Αίγυπτος. Το γενικό ζητούμενο της ανταγωνιστικότητας είναι πιο σημαντικό από την ειδική περιφερειακή ευκαιρία.
5. Η Ελλάδα χάνει σε ανταγωνιστικότητα
Οι διάφοροι δείκτες ανταγωνιστικότητας δίνουν μεικτή εικόνα για την πορεία της Ελλάδας, αλλά σε γενικές γραμμές έδειχναν μια βελτίωση από το 1995 ως το 2000, και μια επιδείνωση έκτοτε. Πρόσφατα κρούει κώδωνα κινδύνου ο Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας και πολλοί άλλοι. Ποιά είναι η δυναμική;
Την ανταγωνιστικότητα την έχουν ενισχύσει σημαντικά ορισμένοι μακροοικονομικοί παράγοντες, όπως τα χαμηλά επιτόκια και ο χαμηλός πληθωρισμός, που οφείλονται στην ένταξη μας στην ζώνη του Ευρώ, και στις αλλαγές πολιτικής που έγιναν για να πετύχουμε αυτό το στόχο. Επίσης, η μαζική εισροή μεταναστών τα τελευταία δέκα χρόνια. Την δε μεγέθυνση του ΑΕΠ, που δεν υποδηλώνει πάντα ανταγωνιστικότητα, την ενισχύει επίσης το fiscal stimulus του ΚΠΣ και των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι παράγοντες αυτοί είτε αποτελούν πλέον κεκτημένο, είτε έχουν ημερομηνία λήξης.
Αντίθετα, στο μικροοικονομικό επίπεδο, τα πράγματα επιδεινώνονται σταθερά. Οι στρεβλώσεις στον ανταγωνισμό που δημιουργεί η διαπλοκή εντείνονται αντί να μειώνονται. Και όσο, λόγω του ΚΠΣ, το δημόσιο εξακολουθεί να καθορίζει σε πολλούς κλάδους τους νικητές και τους ηττημένους (πληροφορική, εξοπλισμός τηλεπικονωνωνιών, κατασκευαστές, οικοδομικά υλικά, ηλεκτρολογικά, εργολαβίες ΥΠΕΘΑ κ.α.) τόσο η νοοτροπία των επιχειρήσεων στρεβλώνεται: στον ιδιώτη πελάτη κερδίζεις όταν παραδώσεις το έργο στην ώρα του, εντός προδιαγραφών, και χωρίς υπερβάσεις κόστους. Στο δημόσιο, κερδίζεις αν κάνεις ακριβώς το αντίθετο.
Αποτέλεσμα: όσες επιχειρήσεις ζουν από έργα και προμήθειες του δημοσίου δεν μπορούν να ανταγωνιστούν διεθνώς. Οι κατασκευαστικές εταιρίες που άλλοτε δέσποζαν στη Μέση Ανατολή τώρα έχουν περιχαρακωθεί στο εσωτερικό. Η ΙΝΤΡΑΚΟΜ, που έχει ενισχυθεί με εκατοντάδες δισεκατομμύρια από τον ΟΤΕ και το δημόσιο, που έχει προσλάβει χιλιάδες επιστήμονες με καλές σπουδές, που ξοδεύει σεβαστά ποσά σε «Ερευνα και Ανάπτυξη» δεν έχει καταφέρει να καταξιωθεί ως αξιόπιστος προμηθευτής στις δυτικές αγορές με ένα έστω εξάρτημα ή λογισμικό που να είναι διεθνώς ανταγωνιστικό (οι μικροδουλίτσες δεν μετράν για τέτοια μεγέθη). Σαν τον Ολυμπιακό, που είναι πάντα πρώτος στην Ελλάδα και πάτος στην Ευρώπη, οι προστατευμένοι προμηθευτές και εργολάβοι δεν μπορούν να γίνουν ανταγωνιστικοί σε πεδία όπου δεν τους παραχωρούνται προνόμια. Και ίσως δεν ενδιαφέρονται. Τα περιθώρια κέρδους σε βάρος του Ελληνα φορολογούμενου δεν μπορούν να τα βρουν αλλού.
Στους υπόλοιπους κλάδους η καθυστέρηση των υποδομών (ακόμα διπλής κατεύθυνσης η Εθνική Οδός Κόρινθος – Πάτρα), η γραφειοκρατία που όλο περιορίζεται και όλο ξεπροβάλλει από αλλού (τώρα θέλουμε και ενημερότητα ΙΚΑ για να αγοράσουμε οικόπεδο!), οι νέοι περιορισμοί (απαγορεύτηκαν οι υπερωρίες – από την εποχή του νόμου Γιαννίτση όλες οι επιχειρήσεις λογισμικού στην Ελλάδα λειτουργούν παράνομα) και η διαφθορά κάνουν το έργο των επιχειρήσεων πολύ δύσκολο.
6. Η προβλέψιμη έκτακτη φορολόγηση
Οσο καθαρά και τακτοποιημένα βιβλία και αν έχει, μια εμπορική επιχείρηση θα υποχρεωθεί κατά κανόνα να πληρώσει περίπου 1% του τζίρου της εκ των υστέρων, για φορολογικές διαφορές και πρόστιμα. Εκτός αν έχει ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τον έφορο. Η επιβάρυνση αυτή ισοδυναμεί με αύξηση του φορολογικού συντελεστή επί των κερδών από 35% σε 45% και βάλε.
7. Ο φόβος των ξένων και των ιδιωτών
Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν η κινητή τηλεφωνία είχε φτάσει εδώ επί εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, και χειριζόταν την ανάθεση ο Χριστοδουλάκης και ο Βερελής. Θα είχαμε δύο ανάδοχες κοινοπραξίες, την πρώτη υπό τον έλεγχο του ΟΤΕ και την άλλη υπό την την Εθνική Τράπεζα, με ξένους συνεταίρους τέταρτης κατηγορίας, και με επίπεδο υπηρεσιών εφάμιλλο του ΟΤΕ και της Εθνικής. Η απόφαση της ΝΔ να δόσει τις άδειες σε μεγάλους ξένους παίκτες θα εθεωρείτο πολύ τολμηρή αφού «η Ελληνική κοινωνία δεν αντέχει σε σοκ» (διάβαζε: θα αντιδράσει ο ΟΤΕ). Χάσαμε λοιπόν που ήρθε η Vodafone στην Ελλάδα; Θα ήταν τόσο καλός ο Cosmote (που είναι εξαίρεση για δημόσια επιχείρηση), αν δεν ήταν αναγκασμένος να ανταγωνιστεί με ισχυρούς ξένους ιδιώτες;
Αφού καταφέραμε στην κινητή τηλεφωνία να έχουμε ισάξια υποδομή και υπηρεσίες με τους Αγγλους και τους Γερμανούς (και καλύτερες από τους Γάλλους, όπου κυριαρχεί η France Telecom!), είναι ανεύθυνο και ηττοπαθές να δεχόμαστε την υστέρηση σε τόσα άλλα: σταθερή τηλεφωνία, λιμάνια και τρένα, ύδρευση, μετρό Θεσσαλονίκης, πληροφορική του δημοσίου.
Προσωπικά ο καθένας μας μπορεί να βολεύεται με κάτι χειρότερο, γιατί είμαστε σε μια ηλικία όπου το επάγγελμα μας έχει παγιωθεί, η νέα τεχνολογία μας αφήνει λίγο αδιάφορους, και κάθε μικρή βελτίωση στις υποδομές μας κάνει εντύπωση μετά από δεκαετίες ταλαιπωρίας. Αλλά για τις επιχειρήσεις, που ανταγωνίζονται τους ξένους με τις καλές υποδομές, και για τα παιδιά μας, που θελουν να είναι ισότιμοι πολιτες του νέου κόσμου της πληροφορίας και της παγκόσμιας αγοράς, αυτή η υστέρηση είναι καταδίκη.
Κάθε μήνα έχουμε και νέες αποδείξεις οτι για το ΠΑΣΟΚ οι διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία έχουν τελειώσει. Πρόσφατα ο Χριστοδουλάκης δήλωσε οτι ποτέ δεν θα δοθεί το μάνατζμεντ των ΔΕΚΟ, ούτε ο μετοχικός έλεγχος, σε ιδιώτες. Μέχρι τώρα, μερικοί εκσυγχρονιστές ψιθύριζαν οτι οι «μετοχοποιήσεις» ήταν ένα πρώτο βήμα για την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ. Τώρα μαθαίνουμε από τον πιο εκσυγχρονιστή οτι ως εδώ ήταν η μεταρρύθμιση. Είναι λοιπόν ικανοποιημένοι από την κατάσταση; Μήπως ο ΟΤΕ έφτασε τη British Telecom και δεν το έχω καταλάβει; Μήπως ο ταχυδρόμος άρχισε να φέρνει τις επιστολές την εβδομάδα που ταχυδρομήθηκαν; Μήπως μετρήσαμε την συμβολή του ΟΣΕ στην ανταγωνιστκότητα και τη βρήκαμε θετική; Η μήπως θυμηθήκαμε πάλι τους «στρατηγικούς κλάδους» που πρέπει να περιφρουρηθούν για να μην μας υπονομεύσουν οι ξένοι;
Δεν υπάρχει οικονομική ή επιχειρηματική λογική σε όλα αυτά. Είναι ένας συμβιβασμός με τη μετριότητα, και παράλληλα μια πολιτική επιλογή για ένα μέτωπο προμηθευτών, συνδικαλιστών και πολιτικού προσωπικού που πρέπει παση θυσία να μείνει αρραγές για να διατηρηθεί η εξουσία.
8. Η ασυλία των δημοσίων οργανισμών
Η αξιολόγηση του έργου των οργανισμών, ίδιως η απλή μέτρηση, είναι από τα πιο εύκολα μέτρα που μπορεί να λάβει μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση – εύκολο από τεχνική και δημοσιονομική άποψη. Πολιτικά όμως πολυ δύσκολο, αν τα τα στελέχη αυτών των οργανισμών είναι ένας από τους πυλώνες της εξουσίας.
Σήμερα λοιπόν, εν έτει 2003, στα ΑΕΙ συζητάν ακόμα όχι για το πώς πρέπει να γίνεται αξιολόγηση των πανεπιστημαικών τμημάτων, αλλά άν πρέπει. Τα δε Νοσοκομεία αντιδρούν με βδελυγμία στην απλή κοστολόγηση, πόσο μάλλον στην τεχνική της σύνδεσης των δαπανών με το του casemix που εφαρμόζεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, από την συγκεντρωτική Γαλλία μέχρι τη (θου κύριε φυλακή τω στοματί μου) ασύδοτη Ιρλανδία.
Αλλά η αξιόπιστη μέτρηση δεν είναι το φόρτε του εκσυγχρονισμού. Ακόμα είναι στη θέση του ο Γενικός Γραμματέας της ΕΣΥΕ κ. Κραβαρίτης, που πέρυσι κατηγορήθηκε εκ των εσω, και περίπου παραδέχτηκε, ότι μαγείρεψε τα στοιχεία της απασχόλησης.
9 α. Τα ημι-δυτικά media
Τα ΜΜΕ μας έχουν αναπτυχθεί κατά τον ένα άξονα όπως στη δύση: προβάλλουν celebrities, πλούτο, reality shows. Είναι σύμπτωμα της ανόδου των εισοδημάτων και του απογαλακτισμού από τις παραδοσιακές αξίες της οικογένειας και του χωριού. Αλλά παραμένει τελείως ατροφικός ο άλλος άξονας των δυτικών ΜΜΕ: η ανεξάρτητη και σοβαρή δημοσιογραφία, που στηρίζει τη νομιμότητα και το ήθος του καπιταλισμού, και ελέγχει την οικονομική και την πολιτική εξουσία. Εχουμε το ύφος, αλλά όχι το ήθος, τον πλούτο χωρίς τον ανταγωνισμό.
9 β. Η μεροληψία των opinion leaders
Αυτή η ελιτ ελαστικών αρχών μαζί με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ επιφέρουν μια ιδιαίτερη στρέβλωση στην ατζέντα του δημόσιου διαλόγου. Ολισθήματα που θα ξεσήκωναν μεγάλη κατακραυγή αν τα διέπραττε η ΝΔ περνάν στα ψιλά για το ΠΑΣΟΚ.
Μικρό παράδειγμα: στις δημοτικές εκλογές οι εθνικές ομάδες άρσης βαρών και ρυθμικής γυμναστικής επισκέφτηκαν τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ στη Νίκαια και την Πάτρα αντίστοιχα, και εκφάσανε την υποστήριξή τους! Οχι ένας ή δύο αθλητές ιδιωτικά, αλλά όλη η ομάδα με επικεφαλής τον προπονητή. Τσαουσεσκικό, τριτοκοσμικό ή όχι; Πόσο κατακρίθηκε; Τι θα γινόταν αν αυτό συνέβαινε επί ΝΔ;
Μεσαίο παράδειγμα: πόσο συζητήθηκε στα ΜΜΕ η περίπτωση του ακροδεξιού Ψωμιάδη της ΝΔ, και πόσο η ακόμα πιο ακραία περίπτωση του Βουνάτσου του ΠΑΣΟΚ;
Μεγάλο παράδειγμα: η χειραγώγηση του Χρηματιστηρίου από τους δημόσιους οργανισμούς και τις τράπεζες πριν τις εκλογές του 2000, γεγονός πασίγνωστο στους χρηματιστές. Χάθηκαν πολλά δισεκατομμύρια από το δημόσιο και από μικροεπενδυτές για να εξυπηρετηθούν οι εκλογικοί στόχοι. Μόνο ο Εβερτ, με τη γνωστή προχειρότητα, προσπάθησε να δημιουργήσει ζήτημα, και η υπόθεση κουκουλώθηκε. Η ΝΔ ως κόμμα ούτε τόλμησε να το αγγίξει, γιατί οι ποινικές ευθύνες είναι τόσο μεγάλες που θα έπρεπε να δόσει μάχη μέχρι τέλους, με όλο το μηχανισμό του κράτους και της διαπλοκής εναντίον της. Αλλά οι opinion leaders του κορπορατισμού, κατά βάθος πεπεισμένοι για την ανηθικότητα του καπιταλισμού, ουδόλως ενοχλήθηκαν – «παντού γίνονται αυτά, δεν βλέπεις και την Enron;» (μόνο που εκεί κάποιοι μπήκαν φυλακή, και μια εταιρία κολοσσός διαλύθηκε εξαιτίας του σκανδάλου)
10. Η απαγόρευση των ΑΕΙ
Ο Κ. Σημίτης έχει την κύρια ευθύνη που δεν αναθεωρήθηκε το Σύνταγμα και σήμερα ακόμα απαγορεύονται τα μη κρατικά ΑΕΙ. Δεν μπορώ να σκεφτώ μεγαλύτερο σκοταδισμό σε μια δημοκρατία από το να απαγορεύεται η πανεπιστημιακή διδασκαλία έξω από τα ασφυκτικά πλαίσια του δημοσίου. Αγανακτούμε όταν κάποιοι καίνε βιβλία, αλλά ευτυχώς κανένας απ΄αυτούς δεν κατάφερε ακόμα να απαγορεύσει τη κυκλοφορία τους. Αντίθετα, το κρατικιστικό κατεστημένο απαγορεύει την ίδρυση Ανώτατων Σχολών, μια πραγματική και όχι συμβολική στέρηση δικαιώματος, και όμως πολλοί απο μας το θεωρούν φυσικό ή ασήμαντο. Ετσι η πανεπιστημιακή διδασκαλία εξομοιώνεται με τη χορήγηση μεθαδόνης: είναι οι μόνες δραστηριότητες που μπορώ να σκεφτώ που επιτρέπονται σε κρατικούς λειτουργούς και όχι σε ιδιώτες.
Εδώ δεν ισχύει καμμία από τις συνήθεις δικαιολογίες που δεν έγινε η αναθεώρηση (δημοσιονομικό κόστος, πολιτικό κόστος, αδράνεια της γραφειοκρατίας): η μόνη εξήγηση είναι ο πατερναλισμός της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που θεωρεί οτι ξέρει καλύτερα από εμάς τους πληβείους πώς πρέπει να σπουδάσουν τα παιδιά.. Και είναι ξεφτίλα η παθητική απολογία του τύπου «ε, δεν πειράζει και πολύ, αφού δεν θα μπορούσαν να γίνουν πολλές σχολές με ιδιωτική χρηματοδότηση» -- ή, όπως το διατύπωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος «οταν βρεθεί ο μεγάλος χορηγός θα το επανεξετάσουμε» (αυτός ο άνθρωπος είναι υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών). Είναι ξεφτίλα για πολλούς λόγους, και σημειώνω μόνο έναν: σήμερα οι κοινωνίες πάνε μπροστά όταν αφήνουν τους ιδιώτες να δημιουργήσουν αυτά που δεν μπορεί να φανταστεί ο κάθε κυριος Βενιζέλος ή Σημίτης. Οποιος δεν ενστερνίζεται αυτή την απλή αλήθεια δεν μπορεί να λέγεται εκσυγχρονιστής. Είναι κολλημένος στην ξεπερασμένη νοοτροπία του social engineering. Και δυστυχώς αυτή είναι η κυρίαρχη τάση στην κυβέρνηση.
Και μια εύθυμη(;) νότα: ο Πέτρος Ευθυμίου (γέννημα θρέμμα του εκσυγχρονιστικού ΔΟΛ), δηλώνει πως και το Χάρβαρντ δημόσιο είναι, αφού δεν είναι κερδοσκοπικό!
11. Η υποκρισία για τη δημόσια παιδεία
Οταν προτιμάμε το ιδιωτικό αλλά παινεύουμε το δημόσιο για να μη χαλάσουμε το σοσιαλδημοκρατικό προφίλ, μεταρρυθμίζουμε άλλα αντ άλλων.
Ολοι οι Υπουργοί Παιδείας του ΠΑΣΟΚ στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία. Αν τα παιδιά είναι καλοί μαθητές, θα επιδιώξουν μετά να τα στείλουν για σπουδές στο Λονδίνο ή τη Βοστώνη. Ο Γιώργος Παπανδρέου, όντας Υπουργός, είχε το παιδί του στο St. Catherines, που δεν ανήκει καν στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και όπου απαγορεύεται να πάει το κοινό ελληνόπουλο. Το Κολλέγιο Αθηνών έχει ένα αριθμό θέσεων κάθε χρόνο διαθέσιμο για τα ρουσφέτια των υπουργών («policy cases»).
Αυτά θα ήταν αποδεκτά, αν η πολιτική που εφαρμόζουν ως Υπουργοί δεν ερχόταν σε τόσο κραυγαλέα αντίθεση με τις ιδιωτικές τους επιλογές. Αυτό που κάνει τα ιδιωτικά και τα ξένα σχολεία προτιμητέα είναι οτι διαφέρουν από το δημόσιο λύκειο: αν έχουν καλύτερους καθηγητές προφανώς αυτό οφείλεται στις διαφορετικές εργασιακές σχέσεις. Αν προετοιμάζουν καλύτερα για το ξένο Πανεπιστήμιο ή εξοικειώνουν με την τεχνολογία ή καλλιεργούν τα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, είναι γιατί έχουν ενμέρει διαφορετικό πρόγραμμα. Αντί λοιπόν να ενισχύσουν τη διαφορετικότητα του ιδιωτικού, και αντί να μπολιάσουν και το δημόσιο σύστημα με ψήγματα πλουραλισμού, επιμένουν στον κεντρικό σχεδιασμό και στον ασφυκτικό έλεγχο και επί των ιδιωτικών. Γι αυτό τα καλά σχολεία είναι συνήθως αυτά που οχυρώνονται πίσω από μια σχέση με ξένα συστήματα για να έχουν κάποιους βαθμούς ελευθερίας. Και φυσικά οι Υπουργοί, για τα δικά τους παιδιά, αυτά θα προτιμήσουν.
Υπάρχει εδώ ένα βαθύτερο και ευρύτερο ζήτημα. Η φτωχή Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών για παιδεία και υγεία από όλες (σχεδόν;) τις Ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος από αυτά τα χρήματα πάει χαμένο σε μη αποδοτικές χρήσεις: φροντιστήρια, έξοδα διαβίωσης στο εξωτερικό, φακελάκι στο ΕΣΥ, πολλαπλές άχρηστες εργαστηριακές εξετάσεις. Αντί να αναγνωρίσουν τη σημασία των ιδιωτικών δαπανών και να ενισχύσουν την ποιοτική ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, επιμένουν σε πολιτικές που εδραιώνουν μια παρασιτική σχέση με το δημόσιο.
12. 25οι στους 25;
Πόσοι πιστεύουμε οτι το 2010 θα είμαστε μπροστά από τα νέα μέλη της ΕΕ σε ανταγωνιστικότητα, σε εισόδημα, σε ποιότητα υπηρεσιών και σε παιδεία; Νομίζω οτι όλοι βλέπουμε το συγκριτικό δυναμισμό των νέων μελών, και ξέρουμε οτι αν συνεχίσουμε έτσι θα είμαστε στην καλύτερη περίπτωση 22οι στους 25 (ή στους 27). Αρκετά νέα μέλη της ΕΕ θα μας ξεπεράσουν μέσα σε πέντε χρόνια. Ηδη η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Σλοβενία και η Κύπρος ίσως είναι μπροστά. Μας νοιάζει αυτό; Θα έπρεπε – όχι από κάποια εθνική περηφάνεια, αλλά επειδή η πορεία των άλλων δείχνει τι μπορούμε να πετύχουμε και εμείς, που στο κάτω κάτω ευτυχήσαμε να είμαστε στη σωστή όχθη της ιστορίας τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο προσωπικά είναι να βλέπω φίλους που αποδέχονται τη φιλοσοφία του «αυτή είναι η Ελλάδα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καλύτερο». Και φυσικά αυτοί που πάσχουν περισσότερο σε μια καθυστερημένη και περιθωριακή χώρα είναι οι φτωχότεροι.
13. Η επιθετική διαφθορά
Δεν υπάρχουν στατιστικά δεδομένα για τη διαφθορά. Αλλά όσοι συναλλάσσονται με το δημόσιο συμφωνούν οτι η κατάσταση χειροτερεύει με τα χρόνια. Η μίζα στις επιδοτήσεις έχει ανέβει από το 2 ή 3% στο τουλάχιστο 5% και συχνά 10%. Το σύστημα λειτουργεί όλο και πιο ανοιχτά. Οι εργολάβοι καταθέτουν ποσά απ ευθείας στο τραπεζικό λογαριασμό του υπαλλήλου της πολεδοδομίας. Τα γραφεία συμβούλων που διοχετεύουν τις μίζες είναι μια καλά εδραιωμένη και γνωστή σε όλους βιομηχανία. Οταν ο ενδιαφερόμενος προμηθευτής δεν μπεί στο νόημα, υπάρχει πάντα κάποιος σύμβουλος του Προέδρου του Οργανισμού να του εξηγήσει ξεκάθαρα το ζητούμενο («θα πάνε στο κόμμα»). Κυνικά μπορεί να πει κάποιος οτι καλύτερα έτσι, αφού ο καθένας μπορεί να κάνει τη δουλειά του --- είναι πιο εύκολο στον αδαή να βρεί τον τρόπο, όταν το σύστημα είναι σχεδόν θεσμοθετημένο. Αλλά αν για μια πολεοδομική άδεια ισχύει αυτό (με όλες τις επιπτωσεις στο περιβάλλον), στα μεγάλα έργα και προμήθειες δεν υπάρχει καμμία ισότητα ευκαιριών για λάδωμα.
Εκεί οι σχέσεις διαπλοκής είναι σύνθετες, μακροχρόνιες και στρατηγικές. Εκεί το παράνομο χρήμα δημιουργεί μια αλληλεξάρτηση. Ο ιδιώτης πετυχαίνει μια μόνιμη προνομιακή μεταχείριση, και το κόμμα αγοράζει την εύνοια των ΜΜΕ, την επαγγελματική εξασφάλιση στελεχών και τη δυνατότητα να κάνει ακριβούς εκλογικούς αγώνες. Αυτό στρεβλώνει μόνιμα τη δημοκρατία, αφού αναπαράγει το ένα φυσικό κόμμα εξουσίας, με την αντιπολίτευση σταθερά σε μειονεκτική θέση.
Χρόνια έχουμε να ακούσουμε από την κυβέρνηση κάτι για τη διαφθορά στο κεντρικό κράτος και στις ΔΕΚΟ. Γιατί; Στον γενικά ανερμάτιστο λόγο της ΝΔ, αυτό είναι ένα από τα λίγα σταθερά μοτίβα. Η απάντηση της κυβέρνησης ποιά είναι; Ο Σημίτης, που οι περισσότεροι τον θεωρούμε ατομικά έντιμο, γιατί δεν τολμά ούτε να θίξει το θέμα;
14. Σημίτης και συμβιβασμοί
Ακούω φίλους να λένε συχνά: «ο Σημίτης έχει μεταρρυθμιστικό όραμα, αλλά δε μπορεί να ανατρέψει όλες τις ισορροπίες μέσα στο ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτό συμβιβάζεται στα μικρά για να πετύχει τα μείζονα». Ωραία λοιπόν ποιός είναι ο μείζων στόχος της τρέχουσας τετραετίας, αφού για χάρη του θυσιάζονται: η ανταγωνιστικότητα, η ευελιξία στην αγορά εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις, το ασφαλιστικό, η παιδεία, η εξυγίανση των δημοσίων έργων, ο πολεδομικός σχεδιασμός. Ποιός; Εκτός από τα Ελληνοτουρκικά, ποιά είναι μία μεγάλη διαρθρωτική αλλαγή που προχωράει με συνέπεια αυτή την τετραετία;
15. Ο μπαμπούλας της ακροδεξιάς
Δεν περιλαμβάνω στα μεγάλα προβλήματα του κόμματος της ΝΔ την ύπαρξη δυνάμεων ακροδεξιών/ εθνικιστικών/ εκκλησιαστικών. Παρόμοιες υπάρχουν σε πολλές χώρες κοντά ή μέσα στο κόμμα εξουσίας, χωρίς να ακυρώνουν ούτε την ανοιχτή κοινωνία, ουτε την αγορά και την ανάπτυξη, ούτε το κοινωνικό κράτος. Είναι επικίνδυνες πιο πολύ μέσω της κοινωνίας των πολιτών, παρά μέσω της κρατικής εξουσίας. Και θα παραμείνουν στο περιθώριο μόνο μέσα από πολιτικές ανοιχτής κοινωνίας, δηλαδή φιλελεύθερες. Αντίθετα, θα γιγαντωθούν κάποτε, αν ο αντίπαλος τους παραμένει ένα συμπαγές συντεχνιακό κλειστό σύστημα, με κυρίαρχη ιδεολογία το social engineering, δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση το κράτος πατερούλη.
16. Κρατισμός παροχών και κορπορατισμός
Η ΝΔ απέχει πολύ από του να είναι ένα φιλελεύθερο κόμμα αρχών. Εχει ισχυρά αντανακλαστικά ενός κρατισμού παροχών, που όμως διαφέρει ποιοτικά από τον κορπορατισμό. Σε σχέση με τις μεγάλες επιχειρήσεις, τους οργανισμούς, και την παιδεία η ΝΔ παρουσιάζεται σαφώς πιο φιλελεύθερη από το ΠΑΣΟΚ. Αναφέρεται όμως πολύ σε παροχές και ελαφρύνσεις για λαϊκά στρώματα, με τρόπο ίσως ανεύθυνο. Ευτυχώς η πειθαρχία της ΟΝΕ δεν αφήνει πολλά περιθώρια για δημοσιονομική χαλάρωση.
17. Το πρόγραμμα της ΝΔ
Το κείμενο αυτό είχε σχεδόν τελειώσει όταν είδα στην Καθημερινή της 5 Ιαν. 03 μια περίληψη κυβερνητικού προγράμματος της ΝΔ. Ενισχύει την ανάλυση μου. Εχει σαφώς φιλελεύθερες τοποθετήσεις σε κρισιμα ζητήματα, αλλά και παροχολογία, κυρίως προς τους αγρότες. Μοιάζει να θέλει να λύσει το πλέγμα του κορπορατισμού, και να χτίσει μια αντίπαλη κοινωνική συμμαχία ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, μικρομεσαίων και αγροτών. Φυσικά είναι τεράστια η απόσταση από ένα προγραμματικό κείμενο σε ένα κόμμα με σαφή προσανατολισμό. Οψόμεθα
http://aristosd.posterous.com/158770398
=========================================================
Μεταγεννέστερη εγγραφή (Συνέχεια) :
«Σοβιετοποίηση» ΙΙ
Posted on 13 Νοεμβρίου, 2012 6:27 μμ από Συνεργοί Παραλληλογράφοι 30
Του Ιουλιανού
Καλοκαίρι 1989.
Μετά από εκλογές – στις οποίες είχαν εμπλακεί εκδότες, δημοσιογράφοι, εισαγγελείς, δικαστές, ξένοι διπλωμάτες, πρεσβείες, και στις οποίες σημειώθηκαν και αθλιότητες σε εκλογικά κέντρα με την μη παρουσία δικαστικών αντιπροσώπων ή εφορευτικών επιτροπών- ο εκλογικός συσχετισμός των δυνάμεων διαμορφώθηκε ως εξής: Η ΝΔ πήρε 44,28%, το ΠΑΣΟΚ 39,13%, ο ΣΥΝ 13,13%, η ΔΗΑΝΑ 1,01%.
Έτσι προέκυψε μια κυβέρνηση «κάθαρσης» όπως ονομάστηκε, στην οποία συμμετείχαν η ΝΔ και ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου. Η συν-κυβέρνηση δηλαδή των ΝΔ- ΚΚΕ ΕΑΡ (ΚΚΕ εσωτερικού) ΕΔΑ, ΕΣΠΕ, ΑΚΕ, με τη συμμετοχή και των διαγραμμένων του ΠΑΣΟΚ Στ. Γιώτα, Μ. Δρεττάκη, Στ. Νέστωρ και Ν. Κωνσταντόπουλου. Η κυβέρνηση αυτή είχε σχηματιστεί με ορίζοντα διακυβέρνησης τριών μηνών, με σκοπό να προχωρήσουν οι παραπομπές όσων εμπλέκονταν, λόγω κινδύνου παραγραφής (ήταν νομικοπολιτικό ζήτημα, δηλαδή καθορίζονταν από το νόμο οι προθεσμίες παραγραφής) στα αδικήματα των σχετικών με την υπόθεση «Κοσκωτά», το επονομαζόμενο και ως «σκάνδαλο Κοσκωτά».
Το 1979, επί κυβερνήσεως Καραμανλή, ο Κοσκωτάς διορίστηκε, από τον εφοπλιστή και ιδιοκτήτη της τράπεζας Κρήτης, Καρρά, Διευθυντής του τμήματος συναλλάγματος της τράπεζας. Από το πουθενά όμως αυτός ο υπάλληλος αγόρασε το 1982 την δημοσιογραφική και εκδοτική επιχείρηση «Γραμμή Α.Ε.» από τον Παύλο Μπακογιάννη και μετά το 1984 αγόρασε πρώτα 56% του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας Κρήτης και αργότερα έφτασε να κατέχει το 82% της τράπεζας. Ο Καρράς του την πούλησε. Το 1987 προχώρησε στην αγορά από τον εφοπλιστή Σταύρο Νταϊφά της ποδοσφαιρικής ομάδας του Ολυμπιακού. Πως τα αγόρασε όλα αυτά; Και τι έπραξε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Άρχισε ελέγχους; Έφερε το θέμα στην βουλή; Μήπως μπλόκαρε τις πανάκριβες μεταγραφές ποδοσφαιριστών στον Ολυμπιακό; Ο Υπουργός Δικαιοσύνης Μένιος Κουτσόγιωργας έφερε τροπολογία στη Βουλή η οποία προστάτευε τον Κοσκωτά, Νόμος 1806/1988 ή «Κουτσονόμος» και ταυτόχρονα με εντεινόμενο ρυθμό άρχισαν οι καταθέσεις δημοσίου χρήματος από ΔΕΚΟ και κρατικούς οργανισμούς στην τράπεζα του Κοσκωτά.
Τα μεγαλύτερα ποσά που κατατέθηκαν:
Ολυμπιακή Αεροπορία, 1.950.000.000 δραχμές.
ΟΤΕ, 2.063.000.000 δραχμές
ΕΛΤΑ, 3.111.000.000 δραχμές.
Διοικητές των επιχειρήσεων αυτών ήταν οι : Ακριβάκης, Τόμπρας και Βουρνάς με πολιτικό προϊστάμενο τον Υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών Γεώργιο Πέτσο, κουμπάρο του Ανδρέα Παπανδρέου στο γάμο του με τη Λιάνη.
«Μικρότερες» καταθέσεις έγιναν από τον ΟΑΣ, 586.000.000 δραχμές και από τον ΗΣΑΠ, 308.000.000 δραχμές.
«Τα χρήματα αυτά δεν καθίσταται πλέον δυνατό να επιστραφούν στις (σ.σ. δημόσιες) επιχειρήσεις, αφού η τράπεζα Κρήτης έχει σήμερα παθητικό που αγγίζει τα 35 δις δραχμές..» γράφει η έκθεση παραπομπής του κουμπάρου Πέτσου.
Όμως παρότι στον Κοσκωτά έχει από τις 20 Οκτωβρίου του 1988 απαγορευτεί η έξοδος από την Ελλάδα, εκείνος θα διαφύγει στις ΗΠΑ, με «μυθιστορηματικές» συνθήκες στις 7 Νοέμβρη του ίδιου έτους. (Όπως αργότερα και ο Χριστοφοράκος της Siemens.)
Για την ιστορία, το 1999 η Consolidated Eurofinance Holdings SA δηλαδή ο Λάτσης και η Deutsche Bank αγόρασαν την τράπεζα αφού πρώτα μια άλλη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυτή του Σημίτη, κοινωνικοποίησε της «ζημιές» της Κρήτης, μιας και την χώρισε σε «κακή» τράπεζα και «καλή». Όπως ακριβώς έγινε αργότερα με την OMEGA BANK, στην οποία από το 2001 έως και το 2005 ο Νικολάκης Παπανδρέου ήταν μέλος του Δ.Σ, και η οποία συγχωνεύτηκε με την Proton Bank, όπου με την σειρά του ο Βενιζέλος αποφάσισε την υπαγωγή της στο νόμο για τα πιστωτικά ιδρύματα που αντιμετωπίζουν πρόβλημα βιωσιμότητας. Μια φωτογραφική ρύθμιση που συνοδεύτηκε από δημόσιο χρήμα, 1,1 δισ. ευρώ (!), εκ του οποίου τα 850 εκατομμύρια καταβλήθηκαν από το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων (τον Προϋπολογισμό δηλαδή) και τα 250 εκατομμύρια, από το ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (δάνεια της τρόικας). Λαυρεντιάδης, Aθανάσογλου και Daniel Vern Spechhard αποτελούν παράδειγμα επιχειρηματικότητας.
Σημαντικό: Η Τράπεζα Κρήτης από το 1989 χρωστούσε, πέραν όλων των άλλων, στην ΔΕΗ το ποσό των 2.200.000.000 δρχ. Από τις οικονομικές καταστάσεις της ΔΕΗ προκύπτει ότι ο οργανισμός βρίσκεται σε δικαστική διαμάχη με την τράπεζα Κρήτης από το 1996. Ακόμα και όταν χωρίστηκε η τράπεζα σε «καλή» και «κακή», η ΔΕΗ δεν σταμάτησε να διεκδικεί τα Δις, από την κακή και όχι από την καλή τράπεζα που ανήκει πλέον στον Λάτση. Μάλιστα η Τράπεζα Κρήτης εμφανίζεται όλο αυτό το διάστημα να εφεσιβάλει διάφορες αποφάσεις των δικαστηρίων που βγαίνουν υπέρ της ΔΕΗ. Η τελευταία έφεση της τράπεζας κατατέθηκε και εκδικάστηκε το 2010 στο Εφετείο Αθηνών και απορρίφθηκε με την με αριθ. 1732/2010 απόφαση. Η ΔΕΗ χαιρετίζοντας την απόφαση αναφέρει «Kατόπιν αυτών, η δίκη επί της ως άνω αγωγής συνεχίζεται…»
Ερωτήματα: Υφίσταται ακόμα η τράπεζα ως ΑΕ; Ποιο το αντικείμενο της; Τι διαχειρίζεται; Που εδρεύει; Από ποιον εκπροσωπείται; Ποιος πληρώνει τους δικηγόρους;
Χορός τρισεκατομμυρίων
Ωστόσο, το «σκάνδαλο Κοσκωτά» αφορούσε υπεξαίρεση από την Τράπεζα Κρήτης περί τα 35 δις δρχ, ποσό τεράστιο αλλά και παρανυχίδα μιας και σύμπασα η χώρα ήταν κυριολεχτικά βουτηγμένη σε δεκάδες σκάνδαλα που αποτελούσαν στην ουσία τους μια λεηλασία της, από υπουργούς, υφυπουργούς, βουλευτές και διορισμένους αξιωματούχους των κλαδικών του ΠΑΣΟΚ στις τότε ΔΕΚΟ, μα και στις λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις.
Εφάρμοσαν πολιτικές που ούτε το οργανωμένο έγκλημα στυλ Μαφίας δεν θα μπορούσε να διανοηθεί και κατά προέκταση η νομοθετική τους εξουσία τους επέτρεπε να μοιράζουν το κέρδος και να αποφεύγουν τον «ανταγωνισμό». Άλλωστε στρατολογούσαν με κάθε μέσο και υποσχέσεις ή ακόμα και απειλές, δικαστικούς, δημοσιογράφους, εκδότες, περιοδικά, όπου πρόσωπα και μέσα μετατρέπονταν σε κυβερνητική υπηρεσία.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει στο σημείο να κρατικοποιήσει την εισαγωγή καφέ, να στήσει μια εταιρεία, την ΠΡΟΜΕΤ, και να διπλασιάσει την αξία του υπερτιμολογώντας την τιμή εισαγωγής και ταυτόχρονα μέσω της κρατικής εταιρείας ITCO (Θόδωρος Μαργέλλος της IJ Partners) βάφτιζαν το “γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι” ελληνικό και τσέπωναν τις επιδοτήσεις.
Άλλωστε «Αν δεν υπάρχει καφές του ανθρώπου το κεφάλι γυρίζει, αν δεν υπάρχει δημοκρατία, του ανθρώπου το κεφάλι δε γυρίζει. Ο καφές μοσχοβολάει, η δημοκρατία δεν έχει μυρουδιά. Τον καφέ τον βάζεις στο φλιτζάνι, τον πίνεις. Η δημοκρατία ούτε τρώγεται ούτε πίνεται. Σε τι χρειάζεται αυτή η δημοκρατία μπορείτε να μου πείτε;…Για τον καφέ χρειάζεται συνάλλαγμα, για την δημοκρατία τίποτα δεν χρειάζεται.» μας λέει ο Τούρκος συγγραφέας Αζίζ Νεσίν. Και όπως εμείς οι Έλληνες ξεμπερδέψαμε με τον καφέ βαφτίζοντας τον «ελληνικό», έτσι ξεμπερδέψαμε και με το καλαμπόκι.
Μας έμεινε όμως η τζάμπα δημοκρατία για να διοικεί ο κομματικός στρατός του ΠαΣοΚ τις ΔΕΚΟ με τέτοιο τρόπο ώστε αυτές να προσαρμόζονται στις προδιαγραφές των προμηθευτών με αποτέλεσμα να τις κρατούν δέσμιες σε λίγα μονοπώλια με το αζημίωτο. Να κρύβει ευρωπαϊκά προγράμματα υψηλής επιδότησης και να τα πωλεί μόνο σε ημετέρους «επενδυτές».Να μετατρέπει τον ΟΤΕ σε υπηρεσία τηλεφωνικών υποκλοπών με εντολή κυβερνητικών κλιμακίων. Παρακυβερνητικοί μηχανισμοί παρακολουθούσαν δημοσιογράφους, πολιτικούς, κόμματα, επιχειρηματίες ο ένας τον άλλον. Όλοι παρακολουθούσαν όλους και ο Τόμπρας τους πάντες. Μέσα σε αυτό το κλίμα θεριεύει ο «αυριανισμός» και λαμβάνει πολιτική διάσταση μιας και εκείνη την εποχή εκτός από φερέφωνο ημιεπίσημο όργανο του ΠΑΣΟΚ, συνιστά και προκεχωρημένο φυλάκιο του.
Ωστόσο, το μεγάλο φαγοπότι έγινε στις αποκαλούμενες «προβληματικές επιχειρήσεις», όπου το ΠΑΣΟΚ φρόντισε να φορτωθούν στον κρατικό προϋπολογισμό. Κι ας τις είχαν λεηλατήσει οι ιδιοκτήτες τους με την αμέριστη βοήθεια των «δανεικών κι αγύριστων» των κυβερνήσεων Καραμανλή. Η κεντρική ιδέα ήταν η μετοχοποίηση των χρεών, το πούλημα των νέων μετοχών στους ιδιώτες και το ξεδιάλεγμα των μη βιώσιμων εργοστασίων και τμημάτων με κλεισίματα και απολύσεις. Έτσι το σχέδιο άφηνε ανέγγιχτους τους βιομηχάνους και εξασφάλιζε ότι το κράτος θα κάλυπτε τα χρέη που είχαν οι «επενδυτές» προς τις τράπεζες. Οι πρώην ιδιοκτήτες και οι τράπεζες αποζημιώθηκαν πλουσιοπάροχα. Αυτό ονομάστηκε «Σοσιαλισμός».
Έτσι έστησαν τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων. Στον οργανισμό αυτόν είχαν προσληφθεί 6.000 άτομα. Ο έλεγχος της εξουσίας άλλωστε περνάει μεταξύ άλλων και από τους διορισμούς. Όμως το αποτέλεσμα των κρατικοποιήσεων ήταν να επιβαρυνθεί η χώρα άρα ο κάθε πολίτης 1 τρις δρχ κι αυτό με τις τιμές του 1989!!!
Πρώτα-πρώτα, γιατί ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) εξέδωσε ομόλογα με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου για την κάλυψη των δανεικών που είχαν πάρει οι ιδιώτες κάτοχοι των επιχειρήσεων και για να πληρωθούν οι υποχρεώσεις των ιδιωτών σε ασφαλιστικά ταμεία και σε κοινωφελείς οργανισμούς. Τσάτσος, Ανδρεάδης, Μποδοσάκης και λοιποί δεν πληρώνανε ούτε το νερό που κατανάλωναν!!! Εννοείται ότι τα ομόλογα αυτά επιβαρύνονταν με τοκοχρεολύσια και προμήθειες.
Στις επιχειρήσεις τώρα του ΟΑΕ, ο κάθε διευθύνων σύμβουλος εκτός από το μισθό του εισέπραττε και ένα 3% από τον ειδικό λογαριασμό προώθησης εξαγωγών. Έτσι οι διοικητές έδιναν τεράστιες εκπτώσεις στο εξωτερικό κάτω του κόστους προκειμένου να παρουσιάζουν πωλήσεις, εισπράττοντας το μπόνους και ταυτόχρονα χρησιμοποιούσαν ημέτερους ιδιώτες εργολάβους που πληρώνονταν χωρίς να παράγουν κανένα έργο. Επίσης τεράστια ποσά δόθηκαν από το κρατικό ταμείο μέσω του ΟΑΕ ως χρηματοδότηση σε τέτοιες εταιρείες. Ενδεικτικά στην ΕΒΟΤΕΧ που κατασκεύαζε κουρτίνες δόθηκε ως χρηματοδότηση το ποσό των 485.000.000 δρχ. Στην ταπητουργία ΜΕΚΚΑ 1.485.ΟΟΟ.ΟΟΟ, στην Πειραϊκή-Πατραϊκή 1.200.000.000, και πάει λέγοντας και κλαίγοντας…
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου συμβολαιογράφος, εκλεκτός του ΠΑΣΟΚ στον οποίο ανατέθηκε η εκκαθάριση της ΛΑΡΚΟ, εισέπραξε 400.000.000 δρχ. Η λεηλασία του δημοσίου ήταν μαφιόζικου τύπου με μόνη διαφορά ότι πραγματοποιήθηκε από ένα κόμμα που έστησε έναν ιστό από κομματικά ανδράποδα με την κάλυψη του κράτους, των θεσμών, του δικαστικού σώματος και του νομικού καθεστώτος, του Τύπου, της διπολικής πολιτικής εξουσίας και του κοινοβουλίου. Καθόλου τυχαία από το 1986 κιόλας ο Σημίτης, υπουργός Οικονομικών, υποστήριζε ότι «η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου οδήγησε σε αύξηση του εξωτερικού χρέους της χώρας». Έτσι υπεύθυνος χρίστηκε ο λαός στο σύνολό του και κλήθηκε να πληρώσει για την ρεμούλα των μαφιόζων επιχειρηματιών και των γραβατωμένων αποφύσεων του διπολικού κοινοβουλευτικού συστήματος. Βούρκος.
Μετά ταύτα πως η αδιαφάνεια, η διαπλοκή, οι μίζες και η διαφθορά να μη λάβουν θεσμικές διαστάσεις; Και πως όλα αυτά να μην ωχριούν μπροστά στα απίστευτα που συνέβησαν στην δεκαετία 1995-2005 μα και μπροστά σε ότι συμβαίνει σήμερα;
Άρπαξε να φας και κλέψε να ’χεις
Το Μάρτη του 1998, διάφορα “funds”, περιλαμβανομένης και μιας πλειάδας χρηματιστών γύρω από τη χρηματιστηριακή εταιρία “Salomon” (όπου επιχειρησιακός επιτελάρχης ήταν η κ. Μιράντα Ξαφά) «επιτέθηκαν» στην δραχμή. Το αποτέλεσμα της επίθεσης ήταν η υποτίμηση της δραχμής κατά 14% στις 14 Μάρτη του 1998.
Την Παρασκευή 13 του Μάρτη, μία ημέρα πριν από την υποτίμηση, ξένες, αλλά και ελληνικές τράπεζες γνώριζαν την απόφαση της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να “ξεφορτωθούν” δραχμές και να αγοράσουν ομόλογα, οι τιμές των οποίων είχαν κατρακυλήσει. Όταν ο Γ. Παπαντωνίου τότε Υπουργός Οικονομίας ρωτήθηκε για τις σχετικές διαρροές, αποποιήθηκε κυβερνητικές και προσωπικές ευθύνες, ισχυριζόμενος ότι το σχετικό αίτημα κατατέθηκε στο ΕΚΟΦΙΝ την Τετάρτη και μέχρι το Σάββατο που συζητήθηκε, το γνώριζαν περισσότερα από 50 άτομα… Ως επίσημη αιτιολογία παρουσιάστηκε ότι η Ελλάδα υποτίμησε τη δραχμή κατά 14% για να ενταχθεί στο ευρώ.
Ξέρανε δεν ξέρανε, που σίγουρα ξέρανε, με τη μείωση της αγοραστικής αξίας του εθνικού μας τότε νομίσματος, διευκολύνεται σημαντικά η πολιτική εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Οι παίκτες funds τύπου “Salomon” κέρδισαν περίπου 1,7 τρις δραχμές μια και μερικές μέρες πριν είχε παρατηρηθεί μια κούρσα αγορών συναλλάγματος. Αμέσως μετά, τα funds προχωρούν σε μαζική εισροή συναλλάγματος 3,5 δις δολαρίων και μια μέρα μετά την υποτίμηση τοποθετήθηκαν στις φτηνές μετοχές του μετοχοποιημένου δημοσίου (Τράπεζες Μακεδονίας–Θράκης, Κρήτης και Ιονικής) οι οποίες ιδιωτικοποιήθηκαν, στις προς εκποίηση ΔΕΚΟ, (ΟΤΕ -τρίτη φάση μετοχοποίησης τότε- πρώην ΔΕΠ, ΚΑΕ καθώς και ΕΥΔΑΠ, ΚΕΔ, ΔΕΘ, “Ολυμπιακή Τουριστική”, “Ολύμπικ Κέτερινγκ”, ΔΕΠ -νυν “Ελληνικά Πετρέλαια”, Διώρυγα της Κορίνθου, ΞΕΝΙΑ) και στην αλματώδη αγορά ομόλογων του δημοσίου. Ας μην ξεχνάμε ότι τότε το ΠΑΣΟΚ δεν ιδιωτικοποιούσε. Μόνο μετοχοποιούσε! Μετά η χώρα εντάχθηκε στο ευρώ.
Ωστόσο, όταν η Ελλάδα του Σημίτη υποτίμησε τη δραχμή «για να ενταχθεί στον προθάλαμο του ευρώ» το Χρηματιστήριο πήρε τα πάνω του, προδιαγράφοντας ένα θαυμάσιο μέλλον… H άνοδος του δείκτη και η πορεία προς τις 6.400 μονάδες ξεκίνησε στις αρχές του 1999 και ολοκληρώθηκε στα μέσα Σεπτεμβρίου, οπότε και άρχισε το σταδιακό ξεφούσκωμα της φούσκας. Όπως είναι γνωστό σχεδόν στους πάντες, τα χρηματιστήρια είναι κατά κύριο λόγο ιδρύματα άντλησης φτηνών και χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις κεφαλαίων για όσους επιχειρηματίες έχουν εισηγμένες μετοχές, ενώ παράλληλα αποτελούν χώρο, όπου παλαιόθεν, ο κάθε κεφαλαιοκράτης προσπαθεί να αφαιρέσει συσσωρευμένα κεφάλαια από τους συναδέλφους του. Ο κύκλος όμως αυτός παραμένει στενός και χάνει σε αποτελεσματικότητα στο βαθμό που συναλλασσόμενοι είναι μόνο οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι περιβόητοι “θεσμικοί επενδυτές”, τα τραπεζικά συγκροτήματα και οι χρηματοοικονομικές εταιρίες. Γι’ αυτό ακριβώς, για την “απρόσκοπτη λειτουργία του χρηματιστηρίου”, οι χρηματιστηριακές συναλλαγές “πρέπει” να αναζωογονούνται με την εισροή “νέων κεφαλαίων”. Επειδή, όμως, όσοι λόγω της κοινωνικο-ταξικής τους θέσης διαθέτουν κεφάλαια έτσι κι αλλιώς εμπλέκονται στον τζόγο των χρηματαγορών, η κατά καιρούς “αιμοδοσία” του χρηματιστηριακού τζόγου αναζητείται στο χώρο των λαϊκών αποταμιεύσεων. Έτσι στη χώρα μας στήθηκε ένας απίστευτος μηχανισμός διαφήμισης του χρηματιστηριακού τζόγου όπου παπαγάλοι δημοσιογράφοι, χρηματιστηριακά στελέχη και πολιτικοί προέβλεπαν άλλοι τον δείκτη να φθάνει στις 10 χιλιάδες μονάδες άλλοι στις 15 χιλιάδες, ενώ Γ. Παπαντωνίου δήλωνε πως ο δείκτης πάει για τις 7.000 μονάδες και ο Σημίτης δήλωνε πως το χρηματιστήριο είναι ο «καθρέπτης της ισχυρής οικονομίας μας». Άνθρωποί του άλλωστε ήταν στη διοίκηση του Χρηματιστηρίου, στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, στη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας, δικοί του υπουργοί με δηλώσεις τους φούσκωσαν το χρηματιστηριακό μπαλόνι, δηλητηριάζοντας μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας με την ιδέα του «εύκολου», του «γρήγορου» και του «σίγουρου» πλουτισμού. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι καταθέσαν εκεί τις όποιες οικονομίες τους.
Η ενασχόληση με το Χρηματιστήριο αποκτά σταδιακά διαστάσεις επιδημίας. Εκατομμύρια εργατοώρες σπαταλιούνται καθημερινά μπροστά στις οθόνες των ηλεκτρονικών υπολογιστών που είναι απευθείας συνδεδεμένοι με τις συνεδριάσεις του ΧΑΑ. Παίζουν με τις αγοραπωλησίες, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για το μεγάλο κόλπο. Με τις ευλογίες των κυβερνώντων, το σύνολο των υπηρεσιών στα υπουργεία και τους Οργανισμούς «νεκρώνει» από τις 10.30 το πρωί μέχρι το κλείσιμο της συνεδρίασης… Χιλιάδες εργαζόμενοι θα ασχοληθούν με τις μετοχές. Οι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους, αφού πέραν των άλλων κερδών, αρχίζουν να τσεπώνουν και κέρδη από δάνεια που προορίζονται για την αγορά μετοχών. Ανυποψίαστοι και αφελείς ανά τη χώρα πουλάνε τα χωράφια και τα σπίτια τους για να ρίξουν το ρευστό στη χρηματιστηριακή χοάνη. Και στο τέλος έμειναν να κοιτούν τα χαρτιά των μετοχών και να μην πιστεύουν στα μάτια τους. Να μην πιστεύουν πώς είναι δυνατόν τα “χαρτιά”, εκεί που τους έλεγαν πως αξίζουν ολόκληρη περιουσία, να αποτιμώνται τελικά ψίχουλα.
H πτώση των μετοχικών αξιών όμως σταδιακά άρχισε να μετατρέπεται σε χιονοστιβάδα που απειλούσε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατεσπευσμένα και με το δίλημμα της ONE, οδηγήθηκε στις εκλογές της 9ης Απριλίου. Οι εκλογές εκείνες κερδήθηκαν από το ΠAΣOK και ουδείς αμφιβάλλει ότι σοβαρό ρόλο στο αποτέλεσμα έπαιξε η διαβεβαίωση: ότι οι Έλληνες δεν θα χάσουν από το Χρηματιστήριο! H κυβέρνηση ως χορωδία παλλόμενη διαβεβαίωνε τους πολίτες ότι η νευρικότητα στη Σοφοκλέους θα έληγε την επομένη των εκλογών, δηλαδή στις 10 Απριλίου 2000. Όλοι γνωρίζουν σήμερα ότι σ’ εκείνη την προεκλογική περίοδο ο δείκτης επιχειρούνταν να διατηρηθεί τεχνικά στα επίπεδα των 5.000 μονάδων. H στήριξη του δείκτη γινόταν με χρήματα των φορολογουμένων μέσω της ΔEKA, κρατικών τραπεζών, αλλά και ασφαλιστικών ταμείων, που ανερυθρίαστα και με στόχο την εκλογική νίκη του ΠAΣOK, τοποθετούσαν στη Σοφοκλέους χρήματα των ασφαλισμένων τους.
Ταυτόχρονα, δημιουργείται η «Επιτροπή Ελέγχου και Εποπτείας της διαχείρισης της περιουσίας των ασφαλιστικών οργανισμών». Η Επιτροπή αποτελούνταν από: Nικ. Aλεξόπουλο, εκπρόσωπο της Τράπεζας της Ελλάδος (ο Παπαδήμας ήταν πρόεδρος), Aναστ. Kαραγιάννη, εκπρόσωπο του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, Aθαν. Σάγο, εκπρόσωπο του υπουργείου Οικονομικών, Nικ. Παπαδόπουλο, εκπρόσωπο του υπουργείου Εργασίας και Kοιν. Ασφαλίσεων, Kων. Συριόπουλο, εκπρόσωπο της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, Aλέξ. Παπαδάτο, εκπρόσωπο του IKA, Aθαν. Mπακαλέξη, εκπρόσωπο του Οργανισμού Γεωργικών Aσφαλίσεων, Γ. Bουδούρη, εκπρόσωπο του Ταμείου Σύνταξης και Aυτ. Υγειονομικών, και Σάββα Pομπόλη, εκπρόσωπο της ΓΣEE, ως μέλη.
Το έργο της Επιτροπής συνιστάται σύμφωνα με το νόμο που ψηφίστηκε μόλις το χρηματιστήριο παρουσίασε κάμψη:
α. Στον έλεγχο των πάσης φύσεως επενδύσεων που πραγματοποιούν οι Ασφαλιστικοί Φορείς, με εξαίρεση αυτές που αφορούν τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου, ομόλογα τραπεζών και μετοχές εταιρειών που ιδιωτικοποιούνται.
β. Στον Τακτικό ή περιοδικό έλεγχο των στοιχείων στα οποία στηρίζονται οι επενδυτικές επιλογές των πάσης φύσεως διαχειριστών της περιουσίας των ανωτέρω Ασφαλιστικών Φορέων και της εφαρμογής της κείμενης νομοθεσίας.
γ. Σε εισηγήσεις προς τον Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για επενδύσεις σε κινητές αξίες καθ’ υπέρβαση των προβλεπόμενων από την παράγραφο 1 του άρθρου 40 του παρόντος ποσοστών και για ρευστοποιήσεις τραπεζικών μετοχών.
δ. Στον καθορισμό των κανόνων επενδυτικής συμπεριφοράς για την αξιοποίηση της κινητής περιουσίας των Ασφαλιστικών Οργανισμών. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Εθνικής Οικονομίας και Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων οι ανωτέρω κανόνες καθίστανται υποχρεωτικής εφαρμογής για τους Ασφαλιστικούς Οργανισμούς.
Έτσι, με νόμο ανοίγει διάπλατα η πόρτα του «χρηματοκιβωτίου» των Ταμείων, τα οποία μπορούν να επενδύσουν το σύνολο των αποθεματικών, χωρίς οροφή, στο Χρηματιστήριο. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τα αποθεματικά των Ταμείων, τα οποία αιμοδότησαν το Χρηματιστήριο. Ταυτόχρονα εξέδωσε τα «ανταλλάξιμα ομόλογα»: Τα εξέδιδε κατά συρροήν το Δημόσιο από το καλοκαίρι του 2000, όταν λόγω της μεγάλης πτώσης του Χρηματιστηρίου, σταμάτησαν οι πωλήσεις μετοχών ΔEKO. Και όταν τα πάντα κατέρρευσαν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης έκλεισε το θέμα λέγοντας μέσα στη Βουλή: «Ας πρόσεχαν».
Και από το «ας πρόσεχαν» με ενδιαμέσους σταθμούς -το φαγοπότι των Ολυμπιακών Αγώνων, που μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος, την χορηγό του δικομματισμού και του αστικού συστήματος «Ζήμενς», το καθεστώς των προνομίων, των επιδοτήσεων, των επιχορηγήσεων, των «κινήτρων» και των δανείων που εισπράττουν οι κεφαλαιοκράτες, που όλα αυτά μετατράπηκαν σε χρέος, τη ρεμούλα του κτηματολογίου και των Βατοπεδίων, των «αναψυκτηρίων» και τα ομόλογα των «κουμπάρων», τα μυστικά κονδύλια και τις χορηγίες του υπουργείου Εξωτερικών προς τους εκλεκτούς των ΜΚΟ, τα «υποβρύχια που γέρνουν» τα λύτρα υπέρ εργολάβων στις εθνικές και λοιπές οδούς, την μετατροπή των δανείων του Μεγάρου Μουσικής του ΔΟΛ σε δημόσιο χρέος- φτάσαμε στο «όλοι μαζί τα φάγαμε»!
Εν κατακλείδι
Η καταγραφή αυτή θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο μεγάλη, με την ουσία να παραμένει πάντα η ίδια: Η ουσία έχει να κάνει με το ποια πολιτική εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, ποια τάξη εξυπηρετούν και από ποια τάξη ζητάνε «θυσίες για να μπούμε στο ευρώ», «θυσίες για να μείνουμε στο ευρώ», «θυσίες για να μη βγούμε από το ευρώ».
Διότι για τα χάλια της χώρας:
«Φταίει» ο λαός του 1 εκατομμυρίου 250 χιλιάδων ανέργων.
«Φταίει» ο λαός των 2,5 εκατομμυρίων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
«Φταίει» ο λαός του 1 εκατομμυρίου συνταξιούχων που ζουν με 600 ευρώ και κάτω.
«Φταίει» ο ιδιωτικός υπάλληλος που αμείβεται με κάτω από 700 ευρώ.
«Φταίει» ο λαός της συντριπτικής πλειοψηφίας των δημοσίων υπαλλήλων – δασκάλων και καθηγητών (που λείπουν κατά χιλιάδες από τα σχολεία), των νοσοκομειακών γιατρών και νοσηλευτών (που λείπουν κατά χιλιάδες από τα νοσοκομεία) και που ζουν με «τρεις κι εξήντα».
«Φταίει» ο λαός των 11 εκατομμυρίων, γιατί oι 500.000 από αυτούς (το χαμηλότερο κατ’ αναλογία πληθυσμού ποσοστό στην ΕΕ) διορίστηκαν στο Δημόσιο και οι κρατούντες, αυτοί που «τους διόρισαν», οι ίδιοι που επιχειρούν να χτίσουν πάνω στο δικαίωμα για δουλειά τους κομματικούς τους στρατούς, οι ίδιοι που αναφωνούσαν «εσείς είστε το κράτος», έρχονται σήμερα και ισχυρίζονται: «Όλοι μαζί τα φάγαμε»…
«Φταίει» η συλλογική σύμβαση των εργαζομένων.
«Φταίει» το ΠΑΜΕ που κλείνει εργοστάσια.
«Φταίει» η ύπαρξη των μαϊμού τυφλών και των μαϊμού συνταξιούχων.
«Φταίει» η «λαθρομετανάστευση» και οι «ξένοι» οι μαύροι, οι κίτρινοι, οι μελαψοί που μας παίρνουν τις δουλειές και εξαγάγουν τα λεφτά μας.
«Φταίει» που υπάρχουν «άκρα» εντός της δημοκρατίας.
«Φταίει» η κομματικοποίηση των φοιτητικών παρατάξεων.
«Φταίει» η κάθε πράξη αντίστασης, από το δικαίωμα του λαού να αντιπαλεύει την άδικη αντιλαϊκή ταξική πολιτική, ως τα πανό στην Ακρόπολη.
«Φταίει» ο μισθός γενικά, το αναπηρικό επίδομα, το βοήθημα του ΟΑΕΔ τα δώρα των γιορτών, οι αναρρωτικές άδειες, οι άδειες σκέτα, το πεντάλεπτο διάλειμμα από την εργασία, ο τεμπέλης άνεργος, ο συνταξιούχος που ζει πολλά χρόνια, ο διαβητικός που δεν θέλει να του κόψουν τα πόδια αλλά προτιμά τα «ακριβά» ειδικά παπούτσια, ο εξαρτημένος που πάει και τεμπελιάζει σε δημόσια κέντρα απεξάρτησης.
«Φταίει» που η παροχή νερού είναι δημόσια, που η παροχή υγείας είναι δημόσια, που τα σχολεία και τα πανεπιστήμια είναι δημόσια.
«Φταίει» η Σοβιετοποίηση του Κράτους.
Ήταν αναμενόμενο να μας λένε πλέον κατάμουτρα : «Είστε μαλάκες»!
Ναι, είμαστε …γιατί δεν σηκώνουμε την γροθιά μας.
Διαβάστε: «Σοβιετοποίηση»
Πηγές:
ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΡΗΤΗΣ Χοντραίνει ο “τζόγος” των τραπεζιτών (Ριζοσπάστης, 30/06/1998)
Ομιλος Λάτση: διείσδυση στην αγορά με εκπλήξεις (ΒΗΜΑ, 13/06/1999)
Οι βαθιές πολιτικές ρίζες της ελληνικής χρεοκοπίας (Ποντίκι, 23/05/2010)
Tο X.A. μητέρα των σκανδάλων (Καθημερινή, 26/04/2003)
Άρθρο 42 Ν. 2676/99: Σύσταση Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου και Εποπτείας της Διαχείρισης της Περιουσίας των Ασφαλιστικών Οργανισμών
«Ολοι μαζί τα φάγαμε» ( Του Νίκου Μπογιόπουλου Ριζοσπάστης, 23/09/2010)
ΔΕΗ: Ενδιάμεσες Συνοπτικές Οικονομικές Καταστάσεις της τρίμηνης περιόδου που έληξε την 31 Μαρτίου 2011
Τα στοιχεία για τις προβληματικές προέρχονται από την αγόρευση στην Βουλή του τότε υπουργού βιομηχανίας Μιχάλη Παπακωνσταντίνου. Είναι μόνο ένα κλάσμα από όσα παρουσίασε τότε.
Πηγή
Σχόλια