Του Γιάννη Βαρουφάκη
Μπορεί μια χώρα, μια οικονομία, να συνεχίζει να φυτοζωεί με το ευρώ ως νόμισμα χωρίς ανάπτυξη, με κράτος (ουσιαστικά) εκτός λειτουργίας, με πλήρη αδυναμία να εισάγει πρώτες ύλες και αγαθά (εκτός κι αν οι αγοραστές τα προπληρώνουν πριν εισαχθούν), με μια πολιτική ηγεσία κλεπτοκρατών κι ενίοτε μαφιόζων, με μια συνεχιζόμενη, μαζική μετανάστευση όσων μπορούν στο εξωτερικό; Μπορεί! Και λέγεται Κόσοβο.
Όταν ξέσπασε η Κρίση στη χώρα μας το 2009/10 πολλοί έλεγαν ότι η κ. Μέρκελ σκόπευε να επιβάλει στην Ελλάδα το μοντέλο Βουλγαρίας: μισθοί στο 1/3 των έως τότε ελληνικών, κράτος συρρικνωμένο και σχεδόν ανύπαρκτο στους (ακριβούς) τομείς της υγείας και της παιδείας, μια οικονομία φτωχή μεν αναπτυσσόμενη δε (προσεταιριζόμενη εταιρείες που μεταναστεύουν εκεί, ελκυόμενες από τους χαμηλούς μισθούς και φόρους). Από τότε θεωρούσα πως αυτή η ερμηνεία ήταν λάθος. Αντίθετα, η Ελλάδα βρισκόταν εξαρχής αντιμέτωπη με το μοντέλο Λεττονίας.
Ποια η διαφορά με τη Βουλγαρία; Όπως και στη δική μας περίπτωση, η Κρίση του 2008 είχε βρει τη Λεττονία σε άνθηση (κι αν όχι σε πραγματική άνθηση, τουλάχιστον σε κατάσταση μεγέθυνσης εισοδημάτων). Το εισόδημα κατά κεφαλήν είχε αρχίσει να αγγίζει τα επίπεδα της Ελλάδας και της Κύπρου, κάτι που ποτέ δεν ίσχυσε για τη Βουλγαρία. Μέσα σε δύο χρόνια το εθνικό εισόδημα της Λεττονίας έπαθε καθίζηση της τάξης περίπου του 28%. Μισθοί κατρακύλησαν, η ανεργία εκτοξεύτηκε στα ουράνια, οι συντάξεις ουσιαστικά καταργήθηκαν, η μετανάστευση μετετράπη σε εθνικό άθλημα.
Από τότε η οικονομία της Λεττονίας σταθεροποιήθηκε, όπως περίπου σταθεροποιείται ένας ασθενής σε χρόνιο κώμα. Αυτό ήταν το «όραμα» της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας και για την Ελλάδα. Ο ευφημισμός που χρησιμοποίησαν ήταν η «εσωτερική υποτίμηση». Μια εξέλιξη παρόμοια με εκείνη της Λεττονίας. Όμως υπήρξε ένα σοβαρό εμπόδιο σε αυτή την «προοπτική»: αντίθετα με τη Λεττονία, η Ελλάδα είχε ένα τραπεζικό σύστημα το οποίο ήταν ιδιαίτερα διασυνδεδεμένο με το τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης. Επιπλέον, το χρέος του ελληνικού Δημοσίου είχε διασπαρεί σε όλα τα μήκη και πλάτη όχι μόνο του ελληνικού τραπεζικού συστήματος αλλά ολόκληρου του ευρωζωνικού τραπεζικού τομέα. Δεν ήταν, λοιπόν, δυνατόν απλώς να αφεθεί η ελληνική οικονομία σε μια καθίζηση τύπου Λεττονίας, επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες του ευρωπαϊκού Βορρά: καθώς η ελληνική οικονομία θα συρρικνωνόταν, όπως κι εκείνη της Λεττονίας, η δυνατότητά της να αποπληρώσει τα δάνεια προς τις τράπεζες του Βορρά θα μειωνόταν ανάλογα.
Γι’ αυτό «προέκυψαν» τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, οι τρόικες κ.λπ. Έχοντας, εκ των πραγμάτων, αποκλείσει το σενάριο Βουλγαρίας και Λεττονίας, η Ελλάδα μπήκε σε μια τριετία δανειοληψίας-μετά-λιτότητας. Ουσιαστικά, κατεβλήθη η προσπάθεια να γίνουμε μια όλο-και περισσότερο δανειζόμενη Λεττονία - τουλάχιστον έως ότου το χρέος μας μεταφερόταν από τις γερμανικές τράπεζες στους ώμους των φορολογουμένων της Γερμανίας, της Ολλανδίας κ.λπ. Βέβαια, κάποια στιγμή η «μεταφορά» αυτή ολοκληρώνεται. Τότε, όπως στις μουσικές καρέκλες, η μουσική σταματά και δεν υπάρχουν αρκετές καρέκλες για να κάτσουν τόσο οι ελληνικές τράπεζες και μη όσο και το ελληνικό Δημόσιο. Αυτήν τη «στιγμή» τη διακρίνουμε στον ορίζοντα - κάπου εκεί τον Νοέμβρη (μετά τις αμερικανικές εκλογές).
Το ερώτημα είναι: «όταν σταματήσει η μουσική, τι θα γίνει;». Λογικά, η Ευρώπη θα πρέπει να αποφασίσει είτε να μας «ακρωτηριάσει» είτε να μας δώσει μια ελπίδα να ορθοποδήσουμε. (Όχι, βέβαια, με «επιμηκύνσεις» και άλλες αντίστοιχες ανοησίες, αλλά με ένα πρόγραμμα που να τερματίζει κι όχι απλώς να επεκτείνει το «κύκνειο άσμα» της χώρας.)
Δυστυχώς, εδώ ισχύει αυτό που λέγαμε στον στρατό: «Εκεί που αρχίζει η ευρωζώνη, σταματά η λογική!». Γι’ αυτόν το λόγο φοβάμαι ότι «παίζει» και μια τρίτη «προοπτική»: το μοντέλο Κοσόβου.
Να σας θυμίσω ότι το Κόσοβο δεν ανήκει, βέβαια, ούτε στο ευρώ ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι καν χώρα (τουλάχιστον όχι κατά τον ΟΗΕ). Κι όμως. Αν πάτε στο Κόσοβο, θα διαπιστώσετε ότι όλες οι συναλλαγές του γίνονται σε ευρώ. Τα ΑΤΜ των τραπεζών δίνουν ευρώ. Στα σύνορα πληρώνετε με ευρώ για τη «βίζα» που σας επιτρέπει να εισέλθετε στη χώρα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την οικονομία του Κοσόβου τη διαχειρίζεται, επισήμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση (ως εντολοδόχος του ΟΗΕ). Με άλλα λόγια, εκεί η «τρόικα» (που όμως αποτελείται από την Ε.Ε., τη Διεθνή Τράπεζα -το αδελφάκι του ΔΝΤ- και τον ΟΗΕ) κυβερνά άμεσα. Όσο για την κυβέρνηση του Κοσόβου, αυτή απλώς βοηθά στο να τηρούνται τα προσχήματα, να δίνεται η εντύπωση της αυτοδιάθεσης μιας κοινωνικής οικονομίας η οποία, χωρίς πραγματικό τραπεζικό σύστημα, χωρίς καμιά ουσιαστική εξουσία επί της τύχης της, χωρίς πολιτική εκπροσώπηση στις Βρυξέλλες ή στη Φρανκφούρτη, παρατηρεί νωχελικά και θλιμμένα τη διαιώνιση της κλεπτοκρατίας υπό συνθήκες αναπαραγόμενης εξαθλίωσης.
Τίποτα, δυστυχώς, από όσα κάνει και λέει η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν μου δίνει κάποια ελπίδα ότι το μοντέλο Κοσόβου τους φοβίζει αρκετά ώστε να το αποτρέψουν. Το χειρότερο, μάλιστα, είναι ότι μπορεί να το θεωρούν, μπροστά στο φάσμα της αποπομπής από το ευρώ, ένα «καλό» σενάριο. Δεν είναι. Το γεγονός ότι η έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφική δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για τη δική μας κλεπτοκρατία, ώστε να επενδύσει στο μοντέλο Κοσόβου.
πηγή
- Βlogger: Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι η ελληνική πολιτική - οικονομική - δημοσιογραφική ελίτ (μια είναι και διαπλεκόμενη) έχει κερδίσει την (πρώτη...!) μάχη και οδεύουμε ολοταχώς προς Κόσοβο... αν δε τα παραπάνω τα συνδυάσετε τα παρακάτω τότε δεν μπορείτε παρά να βγάλετε το συμπέρασμα ότι μάλλον είμαστε πολύ ευγενικοί με τα δικά μας καλόπαιδα... βλέπε...
" ....Είναι γνωστό ότι σύσσωμη η ελληνική κοινωνία ζητούσε μετ΄ επιτάσεως να ελεγχθούν τα «πόθεν έσχες» των ανθρώπων του πολιτικού συστήματος. Μάλιστα ο ίδιος ο κ. Σαμαράς είχε υποσχεθεί ότι θα ελεγχθεί το ουσιαστικό «πόθεν έσχες» όλων των πολιτικών από το 1974 μέχρι σήμερα.
Τελευταία όμως πληροφορούμαστε από τα κατοχικά ΜΜΕ ότι στο στόχαστρο των φορολογικών ελέγχων μπαίνουν 8.500.000 Έλληνες. Προφανώς εξαιρούνται μόνο οι ανήλικοι που δεν διαθέτουν περιουσιακό στοιχείο.
Δηλαδή εκεί που η κοινωνία απαιτούσε να ελεγχθεί ο πλουτισμός των ανθρώπων του πολιτικού συστήματος και…. κατ’ επέκταση της άρχουσας ελίτ, η τελευταία (ως ελέγχουσα την εξουσία) αντέστρεψε τους όρους και αντί πλέον να ελεγχθεί η πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου, θα ελεγχθούν λεπτομερώς όλα τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας, για νέο ξεζούμισμα υπέρ του αδηφάγου χρεοκοπημένου κράτους, από το οποίο τρέφεται αυτή η κρατικοδίαιτη παρασιτική ελίτ.
Αναρωτιόμαστε: Αυτό είναι άραγε το πολιτικό σύστημα που θα μας βγάλει από την κρίση;;; " πηγή
ΥΓ. Ο λαός εδώ λέει: «Πήγαμε για μαλλί και φεύγουμε κουρεμένοι».
Απαραίτητο ένα νέο Σύνταγμα
SHARE THIS
Μπορεί ο Μάριο Ντράγκι να πέρασε την πρότασή του για «ανοιχτή» αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ, διάρκειας μέχρι τρία χρόνια, η Ελλάδα όμως θα πρέπει να συνεχίσει να ακολουθεί τον δρόμο των Μνημονίων, χωρίς ελπίδα διεξόδου
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Μάλιστα με το να αξιοποιεί τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου για την αποπληρωμή των δόσεων των δανειστών, αντί για την ενίσχυση της ρευστότητας του κράτους έχει κλείσει ένα τελευταίο παράθυρο προς τις αγορές. Άρα η συζήτηση περί ευρώ ή δραχμής στην Ελλάδα και την Ευρώπη θα πρέπει να σταματήσει. Πολύ περισσότερο αφού ο Ντράγκι πέρασε, με συντριπτική πλειοψηφία, τη «φόρμουλα»- εργαλείο που η Goldman Sachs δόμησε για να βγάλει την ευρωζώνη από την καταστροφή και προσωρινά τον κύκλο της διάλυσης.
Την ίδια περίοδο, περίπου στο τέλος του καλοκαιριού, η ίδια διεθνής τράπεζα, σε έκθεσή της, παρουσίασε και ανέλυσε μια μεθοδολογία σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει επιμήκυνση των υποχρεώσεων της προς την Ευρώπη, χωρίς επιπλέον κεφάλαιο 20 δισ. ευρώ, όπως ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε διεκήρυσσε. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει λόγο να μην ακολουθήσει αυτή τη μεθοδολογία ζητώντας επιμήκυνση (ή διαχωρισμό των κεφαλαίων για την αναχρηματοδότηση των τραπεζών σε σχέση με τα δάνεια για το κρατικό χρέος), προκειμένου να εξυπηρετηθούν, σε ρεαλιστική βάση οι στόχοι του Μνημονίου, χωρίς να καταρρεύσει με εσωτερικό κραχ, η ελληνική πραγματική οικονομία.
Όλα τα παραπάνω όμως δεν αλλάζουν την εικόνα που έχουν μπροστά τους οι Έλληνες. Ποια είναι αυτή; Επιστρέφουν στο 1950 στο βιοτικό τους επίπεδο, αλλά και στην λειτουργία του κράτους και της οικονομίας τους. Η φτωχοποίηση έντασης, η αποδόμηση ακόμη και του σκληρού πυρήνα του κράτους και η πλήρης αποκεφαλαιοποίηση της ελληνικής επιχειρηματικότητας, έρχονται να συμπληρώσουν την απουσία εθνικής ταυτότητας και στρατηγικής ανασυγκρότησης, που έχουν προηγηθεί.
Ουσιαστικά οι Έλληνες έχουν παρασυρθεί σε ετεροκαθορισμό ως προς την εθνική τους ταυτότητα, προσβλέποντας σε ένα ανύπαρκτο ευρωπαϊκό έθνος-πατρίδα και ταυτόχρονα έχουν παραδώσει οι ηγεσίες τους το κράτος, σε μια υπό σύσταση Γερμανική Αυτοκρατορία, υπό ευρωπαϊκό νομισματικό μανδύα.
Παράλληλα η σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά και οι όποιες επόμενες κυβερνήσεις του, αποτελούν την τελευταία ευχέρεια του πολιτικού και συνταγματικού συστήματος της χώρας , όπως αυτό ορίσθηκε και λειτούργησε από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και μετά, με όρους Μεταπολίτευσης. Ολόκληρη η νομική βάση συγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας, έχοντας αποσαρθρωθεί από τη διαφθορά, την διαπλοκή- ιδιωτικά συμφέροντα και την κομματική λεηλασία του κράτους έχει καταρρεύσει , μέσα σε μια τριετία με την υπογραφή ενός χαρτιού, του πρώτου Μνημονίου που οδήγησε στο δεύτερο και ούτω καθεξής, χωρίς καμία πολιτική και πολιτειακή νομιμοποίηση. Μάλιστα ο υπουργός που το υπέγραψε, ο απόγονος οικογένειας δοσιλόγων της προηγούμενης γερμανικής κατοχής, σήμερα βρίσκεται ουσιαστικά σε ...πρόωρη συνταξιοδότηση και ειδικό καθεστώς φυσικής και νομικής προστασίας.
- Η συζήτηση περί του ευρώ και της δημοσιονομικής προσαρμογής, που συνεχίζεται στην Ελλάδα, δεν μπορεί να αφορά τους Έλληνες, στον κύριο όγκο τους, αφού δεν αλλάζει τους όρους μόνιμης φτωχοποίησης και πλεμποποίησης, που τους επιβάλλουν οι ευρωπαίοι επικυρίαρχοι που αγόρασαν τα χρέη τους από τους ιδιώτες διεθνείς δανειστές της Ελλάδας.
- Η συζήτηση στην Ελλάδα θα πρέπει να γίνει πολιτική. Το πολιτικό σύστημα, όπως εδραζόταν στον δικομματισμό ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, έχει καταρρεύσει, με το ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες δημοσκοπήσεις να δείχνει να κινείται στα όρια του 4% και τη Ν.Δ μετά τα επόμενα πακέτα μέτρων να ακολουθεί την ίδια διαδρομή με το ΠΑΣΟΚ, απλά με χρονική υστέρηση φάσης, αλλά όχι ουσίας. Ο Α. Σαμαράς ως πρωθυπουργός προσπαθεί να διασφαλίσει ότι μπορεί ή και να νοικοκυρέψει ό,τι μπορεί από την κατεστραμμένη εθνική κρατική και κοινωνική οντότητα των Ελλήνων. Όμως ο συστημικός ευρωπαϊκός ενδοτισμός και υποτέλεια της Ελλάδας, περιορίζει ασφυκτικά τα όρια.
Από την άλλη πλευρά τόσο οι κινήσεις στα Δεξιά όσο και στα Αριστερά του πολιτικοοικονομικού συστήματος διαχείρισης, που συνεχίζει να ασκεί εξουσία, δείχνουν χαοτικές και αναποτελεσματικές ως προς το να δημιουργήσουν μια νέα θετική πραγματικότητα για τους Έλληνες. Μια επόμενη κατάσταση Δημοκρατίας, όπου θα υπάρχουν εγγυήσεις Ελευθερίας, Ευημερίας, Πολιτικής Αρμονίας, πολυμερούς εθνικής ανασυγκρότησης, εντός ή εκτός της ζώνης του ευρώ. Με ένα ΣΥΡΙΖΑ που αδυνατεί να συγκροτηθεί σε ρεύμα νέας εθνικής και κοινωνικής συνεννόησης και συλλογικό ρεύμα αναδόμησης των Ελλήνων και την Χρυσή Αυγή να κυριαρχεί στους δρόμους, με εξτρεμισμό αλλά χωρίς χαρακτήρα δυνατότητας νέου κυβερνητισμού, το αδιέξοδο πιστοποιείται.
- Φυσικά δεν θα έχουμε εκλογές σύντομα. Αυτό μαζί με την παρουσία Σαμαρά στο Μαξίμου δίνει έναν ελάχιστο χρόνο. Το ζήτημα όμως είναι να μιλήσουμε και πάλι πολιτικά. Να βρεθεί διέξοδος με ένα νέο Σύνταγμα για τη χώρα, που θα την βγάζει από την Βαυαροκρατία και πολιτικοοικονομική διάρθρωση και θα εγγυάται την έξοδο των Ελλήνων από τον ραγιαδισμό και την κρατική συγκρότηση των Κοτζαμπάσηδων. Το Έθνος είναι πιο δυνατό από το κράτος της μεταπολίτευσης ή την κρατική συγκρότηση του '50.
- Έτσι είτε το έθνος θα δημιουργήσει νέο κράτος, διαπραγματευόμενο και αναθεωρώντας την νεοελληνική ιστορία του, είτε το κράτος των κοτζαμπάσηδων και των εκπροσώπων των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης θα οδηγήσει σε αφανισμό το Έθνος.
- Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι . Η λύση για τους Έλληνες δεν μπορεί να είναι, ως κατάληξη, τίποτα άλλο παρά ένα Νέο Σύνταγμα. Όχι αναθεώρηση του παρόντος, αλλά μια νέα αρχή. Για να υπάρξει αυτό η πραγματικότητα θα πρέπει να καταργήσει τα κόμματα, το Κοινοβούλιο των 300, την ανώτατη ηγεσία του Έθνους, που ούτως ή άλλως , εν μέσω παρακμής της, καταρρέει.
- Τι σημαίνει αυτό. Κίνημα – κινητοποίηση των εθνικών ελίτ των Ελλήνων, όπου Γης και δόμηση της Πατρίδας. Νέο κράτος, με νέα Πολιτεία. Κατάργηση της κομματοκρατίας, με τη μη αναγνώριση των κομμάτων ως θεμελιωδών στοιχείων του πολιτεύματος, αναθεώρηση του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας και της λειτουργίας του ανώτατου άρχοντα, κατάργηση του Κοινοβουλίου των 300, υπέρ μιας Γερουσίας των 100, εκλογή πρωθυπουργού και όχι κόμματος στην κυβέρνηση, επανακωδικοποίηση του συνόλου του Δικαίου, Αστικού-Ποινικού, Δικονομίας, ανεξαρτησία εξουσιών, επιχειρηματική διεθνοποίηση από και προς την Ελλάδα, συνολική αναδιάταξη της κρατικής υπόστασης και λειτουργίας στο κεντρικό και το περιφερειακό κράτος.
- Η εξέλιξη για τους Έλληνες και την Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ευθύγραμμή όπως δείχνει. Το αριστοκρατικό έθνος θα πρέπει να έχει την ευκαιρία να χτίσει ένα νέο κράτος, που να αρμόζει στην ιστορία του και τις φιλοσοφικές αφετηρίες του. Σήμερα η Ελλάδα έχει γυρίσει στο 1950, όχι μόνον σε επίπεδο εισοδημάτων και αποσάρθρωσης των δομών, αλλά συνολικά. Κείτεται σε ερείπια.
- Οι δημοσιονομικές συζητήσεις δεν ωφελούν. Ήρθε και πάλι η ώρα της Πολιτικής, της Γεωπολιτικής και της Γεωοικονομίας...
Σχόλια