- Με αφορμή την παρωδία της "ψηφοφορίας για την ανάδειξη" του Βενιζέλου ως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και για βάλω σε τάξη κάποια πράγματα εξ' αιτίας της πλύσης εγκεφάλου που δεχόμαστε εκτεθειμένοι στις μπούρδες των ΜΜΕ, ξαναδιαβάζω Καστοριάδη.
"Η δημοκρατική αναγέννηση προϋποθέτει τη δημιουργία νέων μορφών πολιτικής εκπροσώπισης. Οι "αντιπρόσωποι" του λαού, σήμερα, είναι αντιπρόσωποι των κομμάτων, αφού διορίζονται απ' αυτά και επιβάλλονται στους ψηφοφόρους.
- Εξ'ου και το αστείο του υποτιθέμενου διαχωρισμού των εξουσιών: Το κόμμα που έχει την εξουσία, κυβερνά, εκτελεί και νομοθετεί. Επεμβαίνει επίσης στη δικαστική εξουσία για υποθέσεις που το ενδιαφέρουν" (εδώ) (Blogger: Στην Ισλανδία όπου υπάρχει διάκριση εξουσιών, ο Πρόεδρος δεν υπέγραψε διάταγμα της Κυβέρνησης και συμφώνησε στην διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Στα καθ' ημάς με όλες τις εξουσίες στα χέρια της μιας και μοναδικής - της πολιτικής - εκτελεστικής - η δημοκρατία μας είναι ανάπηρη. Όσο για τον Πρόεδρό μας, τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Θα μείνει στην ιστορία ως ο Πρόεδρος που παρέδωσε την κυριαρχία της χώρας).
- "Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων" (εδώ).
Αντιγράφω από το βιβλίο: ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΥΜΕΡΙΑ - MANCUR OLSON, Εκδ. ΠΑΠΑΖΗΣΗ, σελ. 59:
- "Στη Βενετία, μετά τον αποκεφαλισμό ενός δόγη που επιχείρησε να γίνει αυταρχικός ηγέτης για το έγκλημά του, οι επόμενοι δόγηδες ακολουθούνταν στις επίσημες παρελάσεις από έναν δήμιο που έφερε συμβολικά ένα σπαθί, ως υπόμνηση της τιμωρίας που περίμενε οποιονδήποτε ηγέτη προσπαθούσε να αποκτήσει δικτακτορική εξουσία". Στα καθ' ημάς. Οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες - καίσαρες δεν τιμωρούνται ποτέ και επίσης δεν παρελαύνουν, αλλά στέκονται ακίνητοι σε μια εξέδρα.
- Αντιγράφοντας τους Βενετσιάνους, δεν θα ήταν διδακτικό φέτος στη γιορτή της 25ης Μαρτίου - οι εξέδρες των επισήμων να φέρουν στοιχεία (αφίσες, κατασκευές) που να παραπέμπουν ευθέως στην τιμωρία των πολιτικών που εξαπάτησαν το λαό και υφάρπαξαν την ψήφο του;
Οι διαπλεκόμενοι κοινοβουλευτικοί θα αναμορφώσουν την πολιτική;
Τον Ιανουάριο του 2008 ο δημόσιος διάλογος είχε επικεντρωθεί στα σκάνδαλα που ταλάνιζαν τη χώρα. Τίποτα πρωτότυπο θα πει κάποιος. Αυτό γινόταν χτες, αυτό γίνεται σήμερα και, πιθανότατα, με το θέμα της διαφθοράς θα ασχολούμαστε και στο μέλλον. Τότε, λοιπόν ,ο Άγγελος Ελεφάντης έγραψε ένα κείμενο στην «Αυγή» στο οποίο ανάμεσα στ’ άλλα ανέφερε τα εξής:
- «…κάτω από τη σημαία του φιλελευθερισμού ζευγαρωμένου με τον καπιταλισμό, βασιλεύει ολόγυμνος ο θεός του χρήματος και τα νάματα που λατρεύουν οι άνθρωποι είναι τα μερίσματα που σκορπά. Κι όποιος μπορεί να τα αρπάξει-αυτό είναι η επιτυχία-τα άρπαξε, όπως η ρωμαική πλέμπα ριχνόταν ν’ αρπάξει τα μικρά νομίσματα που έριχναν στο πλήθος οι ρωμαίοι στρατηγοί, όταν τελούσαν τους θριάμβους μετά από κάποια επιτυχή εκστρατεία τους. Ο άνθρωπος-αστός του φιλελευθερισμού είναι ένας ολόγυμνος homo economicus».
- Μ’ άλλα λόγια, όταν η ιδεολογία ενός συστήματος είναι το χρήμα και ο εύκολος πλουτισμός, οι πολίτες εκπαιδεύονται από τα γεννοφάσκια τους να το κυνηγούν με κάθε τρόπο.
- Αποκτώντας το αναβαθμίζονται κοινωνικά και εξασφαλίζουν προβολή, ισχύ και εξουσία. Η προσφυγή σε παράνομα μέσα είναι μια αυτονόητη πρακτική.
Βεβαίως, στις σοβαρές και με παράδοση καπιταλιστικές χώρες υπάρχουν και κάποιοι μηχανισμοί ελέγχου, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον της διάχυσης των προνομίων σε περισσότερους ανθρώπους και της εξουδετέρωσης προκλητικών καταστάσεων διαφθοράς. Τιμωρώντας τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις το σύστημα έχει μια επίφαση νομιμοποίησης και μπορεί να οργανώνει ευρύτερες συναινέσεις.
Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ τέτοιου τύπου ασφαλιστικές δικλίδες.
- Η ατιμωρησία είναι ο κανόνας, και γι αυτό κάθε τρείς και λίγο «σκάνε» υποθέσεις διασπάθισης του δημόσιου χρήματος, προκαλώντας την οργή των ανυποψίαστων πολιτών και τη χλεύη των «πολιτισμένων» Ευρωπαίων.
- Οι χιλιάδες συντάξεις σε πεθαμένους, οι μαϊμού αναπηρικές συντάξεις, η χορήγηση προνοιακών επιδομάτων σε πολίτες που δεν τα δικαιούνται, η φορολογική ασυλία που απολαμβάνουν έχοντες και κατέχοντες, οι αιμομικτικές σχέσεις ανάμεσα στη δημόσια διοίκηση και τις επιχειρήσεις. η ανοχή του κράτους απέναντι σε συμπεριφορές που προσβάλουν την κοινή λογική γιατί προέρχονται από ανθρώπους που δηλώνουν γλίσχρα εισοδήματα ενώ διάγουν τρυφηλό βίο, χαρακτηρίζουν εδώ και πολλά χρόνια τον ελληνικό πελατειακό και διαπλεκόμενο Κοινοβουλευτισμό.
- Το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που τον υπηρέτησαν από νευραλγικά πόστα και με θρησκευτική ευλάβεια, αποκομίζοντας ποικίλα ωφελήματα [σε είδος και σε επιρροή] προσπαθούν σήμερα να υποδυθούν τους αναμορφωτές του.
Από θύτες θέλουν να μεταμφιεστούν σε σωτήρες. Είναι φυσικό να μην πείθουν. Είναι φυσικό να αντιμετωπίζονται με εχθρότητα από το λαό. Είναι φυσικό να μην θεωρούνται ειλικρινείς οι μίζερες συγνώμες τους, αφού, όπως προσφυώς είπε πρόσφατα στον «Φλας» ο καθηγητής Γ. Πανούσης [αποδίδεται από μνήμης η φράση του], «στην Ελλάδα η συγνώμη δεν συνοδεύεται από το φεύγω, αλλά από το μένω και συνεχίζω».
Σχόλια