Δεν υπάρχει επανόρθωση για το χαμένο παρόν.

Blogger: "ξεσκονίζοντας" παλιές εγγραφές βρήκα μία ( 1/11/2008) που έχει αξία να ξαναδαβιασθεί αυτούσια: 

PIERRE BOURDIEU
η διάκριση
Κοινωνική κριτική της καλαισθητικής κρίσης (Εκδ. ΠΑΤΑΚΗ)


".....Είναι καταδικασμένος στις στρατηγικές που εκτείνονται σε
πολλές γενιές και επιβάλλονται οσάκις η προθεσμία για την
πρόσβαση στο ποθούμενο αγαθό ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης
ζωής, είναι άνθρωπος της αναβεβλημένης ηδονής και του
αναβεβλημένου παρόντος, που θα τα έχει και τα δύο αργότερα,
" όταν θα έχει χρόνο ",
" όταν θα σταματήσει να πληρώνει ",
" όταν θα έχει τελειώσει τις σπουδές ",
" όταν θα μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά " ή
" όταν θα βγει στη σύνταξη ".
Δηλαδή, συχνότατα, όταν θα είναι πολύ αργά, όταν, έχοντας
δώσει τη ζωή του με π ί σ τ ω σ η, δεν θα είναι πιά καιρός
να πάρει πίσω τα λεφτά του και θα χρειαστεί, " να χαμηλώσει
τις αξιώσεις του ", ή καλύτερα να τα παρατήσει.


Δεν υπάρχει επανόρθωση για το χαμένο παρόν...."

======

Blogger: 

... τολμώ να επεκτείνω λίγο τα προλεγόμενα από τον BOURDIEU...

μήπως αυτό που ζούμε οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί αγοράσαμε "μπόλικο μέλλον" παραχωρώντας το παρόν μας, την καθημερινότητά μας. Οι μάγκες μας έδωσαν κάτι που δεν έχουν, το μέλλον! Το οικονομικό σύστημα αποδεικνύεται ότι έχει πολλά κοινά με την εκκλησία. "Οι ουρανοί είναι δικοί σας" φωνάζουν οι παπάδες, δίνουν κάτι που δεν είναι δικό τους! Το ίδιο και οι μάγκες οι τραπεζίτες. Παίζοντας με τις ανάγκες μας (φανταστικές κατά βάση), παρέχουν μπόλικο μέλλον, ενώ αυτοί εισπράτουν ακέραιο το παρόν μας.

Δεν είναι λίγοι που έχοντας αγοράσει μέλλον, δουλεύουν δυο τουλάχιστον δουλειές για να τα βγάλλουν πέρα, εκποιώντας έτσι τη ζωή τους.

Φυσικά δεν περιμένει κανείς από ένα υπερχρεωμένο να είναι σε θέση να αντισταθεί σε όποια επίθεση και φυσικά ούτε λόγος για σύνθετες σκέψεις. Ο άνθρωπος έχει μετατραπεί σε ζόμπι, προσπαθώντας να λύσει απλά τα βιωτικά του προβλήματα. Όλα τα άλλα είναι πλεονασμός. Ποιά είναι η απάντηση σ' όλα αυτά! Κάνετε λάθος, εδώ δεν θα βρείτε απάντηση. Μπορώ όμως να εικάσω ότι η απάντηση βρίσκεται στα βασικά, στους ορισμούς των πραγμάτων! π.χ. ποιό το νόημα της αγοράς ενός ακινήτου με δάνειο 30 χρόνων! Στην πραγματικότητα δεν θα είσαι ποτέ ιδιοκτήτης. Το μόνο που εξασφαλίζεις με τον τρόπο αυτό είναι να γνωρίζεις το μήκος της τελευταίας διαδρομής σου μέχρι το πλησιέστερο νεκροταφείο! Αξίζει άραγε γι' αυτή τη γνώση να βιδώσεις τη ζωή σου σ' ένα σπίτι;