"Η εκκένωση των «προοδευτικών δημοκρατιών», δηλαδή η αποβολή του συγκεκριμένου αντιφασιστικού τους χαρακτήρα που είχε μεταφραστεί σε συνταγματικές αρχές, πραγματοποιήθηκε σε δύο συγκλίνοντα επίπεδα: σε θεσμικό επίπεδο με την ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας και με εκλογικούς νόμους που μετατοπίζουν το εκλογικό σώμα προς το κέντρο και επιλέγουν με περιουσιακά κριτήρια το πολιτικό προσωπικό, οδηγώντας στην οριστική ήττα της καθολικής ψηφοφορίας. Σε πρακτικό επίπεδο με την αύξηση της «επιρροής» που ασκούν οι ισχυρές ολιγαρχίες στο σύνολο της κοινωνίας ( αποψίλωση των νομοθετικών εξουσιών των κοινοβουλίων, ενίσχυση των τεχνοκρατικών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών, συστηματική διάδοχη της κουλτούρας του πλούτου, ή μάλλον του μύθου και της λατρείας του πλούτου μέσα από ένα βαθιά διαβρωτικό σύστημα μαζικής ενημέρωσης)…
- Στο τέλος επήλθε η επικράτηση, της οποίας η διάρκεια προβλέπεται μακρά, εκείνου που οι Έλληνες αποκαλούσαν «μεικτό πολίτευμα», όπου ο λαός εκφράζεται, αλλά αυτοί που έχουν τον πρώτο λόγο είναι οι κατέχοντες. Σε πιο σύγχρονη γλώσσα, πρόκειται για τη νίκη μιας ολιγαρχίας δυναμικής με πυρήνα τη μεγάλη συγκέντρωση πλούτου, αλλά ικανής να οικοδομεί τη συναίνεση και να νομιμοποιεί ελέγχοντας τους εκλογικούς μηχανισμούς."
Λουτσιάνο Κάνφορα, «Η δημοκρατία: Ιστορία μιας ιδεολογίας»
-----------------
=====================================================================
Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία συνεχίζει την καταστροφή της χώρας και η αριστερά συνεχίζει τον... ύπνο της
Η κοινουλευτική ολιγαρχία έχει καταστρέψει την κοινωνία και το καθεστώς ακόμα να ανοίξει συζήτηση για τη δημοκρατία, ενώ η αριστερά, στην κοσμάρα της, επιμένει πως για όλα φταίει μόνο ο καπιταλισμός
Το πρόβλημά μας είναι ΠΟΛΥ ΑΠΛΟ. Δεν είναι ούτε οικονομικό, ούτε νομικό. Δεν είναι δηλαδή τεχνικό πρόβλημα. Είναι πολιτικό πρόβλημα. Δεν έχει να κάνει απλώς με το ευρώ, την παγκοσμοιοποίηση, το δημόσιο χρέος, τον καπιταλισμό, τις τράπεζες, τις μειώσεις συντάξεων και μισθών, την εξοντωτική φορολογία, τις άθλιες συμβάσεις εργασίας, τα ομόλογα, και τα cds.
Ολα αυτά είναι συμπτώματα. Μιας και της ίδιας ασθένειας. Είναι τα συμπτώματα. Δεν είναι η ασθένεια. Οι ανισότητες, οικονομικές και πολιτικές, είναι ΜΟΝΟ συμπτώματα της ίδιας αρχαίας ασθένειας: της πολιτικής ανισότητας. Της έλλειψης της δημοκρατίας.
Το πρόβλημά μας έχει να κάνει με το ποιος είναι κυρίαρχος: ο λαός ή μια μικρή ομάδα πολιτών;
Ο κοινοβουλευτισμός (αντιπρόσωποι με μακρές θητείες που εκλέγονται με κάλπη, και επιτρέπεται να ξανα-καταλαμβάνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι τις θέσεις εξουσίας, στο πολίτευμα, στα κόμματα, στα σωματεια και στους φυσιολατρικούς ομίλους), ΔΕΝ είναι δημοκρατία. Είναι ολιγαρχία.
Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.
2000 στελέχη του ΠαΣοΚ κι άλλα τόσα της ΝΔ, δηλαδή λιγώτεροι από 5000, είναι η ολιγαρχική εκείνη πολιτική ομάδα που λυμαίνεται τα δημόσια αξιώματα. Τα λυμαίνεται. Δεν γίνεται στη δημοκρατία έτσι. Στη δημοκρατία περνάνε ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ από τα δημόσια αξιώματα. Εδώ έχουμε 5000 πολίτες, τους ιδιους εδώ και 40 χρόνια, που είναι οι μόνοι που γίνονται κυβερνήτες και νομοθέτες μας. Και δημαρχαίοι μας.
Κι ενώ ζούμε στη χώρα της δημοκρατίας, κι ενώ οι δασκάλοι μας στο δημοτικό μας είπαν ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ναι, μας το είπαν στην ιστορία, στο μάθημα αμέσως μετά τους μηδικούς πολέμους ήταν, εσάς δεν σας το είπε δηλαδή ο δάσκαλος ο δικός σας;), κι ενώ ο κοινοβουλευτισμός, οι υπηρέτες του και τα κόμματά του έχουν καταστρέψει τη χώρα, κι ενώ το περίφημο “πολιτικό προσωπικό” αναγνωρίζει τις ευθύνες του για το χάλι, κανένας τους δεν ανοίγει την συζήτηση για αλλαγή του πολιτεύματος στο πιο δημοκρατικό. Κανένας, οι ολιγάρχες.
Εκεί αυτοί. Θέλουν να εκλέγονται (με κάλπη, δηλαδή την καταστροφή της δημοκρατίας) οι ίδιοι και οι ίδιοι, ξανά και ξανά, και να διορίζουν και τους υπόλοιπους (ανώτατους δικαστές, “ανεξάρτητες” αρχές, κλπ κλπ), οι άρρωστοι εξουσιαστές. Κι από πίσω τους η ίδια και η ίδια οικονομική ολιγαρχία, εγχώρια και διεθνής, που τους σπουδάζει, τους ταίζει, τους διορίζει, τους προωθεί, τους εκβιάζει, τους αμοίβει με χίλιους τρόπους και γενικώςτους έχει στο χέρι και τους ελέγχει.
Και τους βλέπουμε και τους ακούμε καθημερινά να μιλάνε για οικονομικά και για χίλια δυο. Για όλα. Εκτός από ένα. Την δημοκρατία. Την συζήτηση για το τι είναι δημοκρατία. Για το πως μπορούμε να κάνουμε το πολίτευμά μας να αρχίσει να μοιάζει επιτέλους με δημοκρατία.
Και καλά αυτοί (ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ), εξουσιαστές είναι οι άνθρωποι, βαρειά ασθενείς. Δυστυχώς κάτι παρόμοιο κάνουν και οι ηγεσίες της αριστεράς που υποτίθεται νοιάζονται πρώτα για το λαό. Επιμένουν πως για όλα φταίει ΜΟΝΟ ο καπιταλισμός. Και δεν λένε κουβέντα για δημοκρατία. Για πολιτειακή αλλαγή. Διότι ΚΑΙ τα δικά τους τα κόμματα, ΚΑΙ οι πολιτικές τους οργανώσεις ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ που ελέγχουν ακόμη, όλα με κοινοβουλευτισμό μακράς θητείας και επανεκλογές των ίδιων και των ίδιων, δουλεύουν. Πουθενά δημοκρατία ΚΑΙ στην αριστερά. Συγκεντρωτισμός και ολιγαρχία κι εκεί.
Χωρίς δημοκρατία, το όνειρο της αριστεράς για σοσιαλισμό, θα καταλήξει ο ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΣ εφιάλτης που έζησαν οι λαοί της ανατολικής ευρώπης πρόσφατα.
Η αριστερά έχει έναν κρίσιμο ρόλο να παίξει: Η θα κατανοήσει πως η ασθένεια είναι η έλλειψη ισοκρατίας, δηλαδή δημοκρατίας, δηλαδή η ανισότητα πολιτικής ισχύος μεταξύ όλων των πολιτών ή θα συνεχίσει να συρρικνώνεται και τέλος πάντων να μην πείθει τους πολίτες και τον λαό. Διότι ο καπιταλισμός είναι σύμπτωμα. Η ασθένεια είναι η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ. Η έλλειψη δημοκρατίας είναι η κακιά αρρώστια.
Αν η αριστερά θέλει να πολεμήσει την οικονομική ανισότητα και τον καπιταλισμό (και ορισμένοι ας αφήσουν τα ιδεαλιστικά του τύπου άσπρο-μαύρο, κι ας κατανοήσουν, μαζί με την διαλεκτική, πως κι ο καπιταλισμός έχει διαβαθμίσεις και εντάσεις εκμεταλλευτικές), πρέπει να κάνει σημαία της την δημοκρατία. Την δημοκρατία.
Να βρει να προτείνει τρόπους πως θα γίνει η αναμόρφωση του πολιτεύματος. Πως θα γίνεται ο κάθε τυχαίος απλός πολίτης δημόσιος άρχοντας με την κλήρωση. Πως θα συγκροτούνται τα λαϊκά δικαστήρια και οι εξεταστικές επιτροπές με κληρώσεις από απλούς πολίτες. Πως θα φύγουν οι επαγγελματίες νομοθέτες-βουλευτές και πως θα νομοθετεί όλο το εκλογικό σώμα (ενώ υπάρχει το Δίκτυο Περικλής που η αριστερά “αγνοεί” εκκωφαντικά, και μαζί της όλες οι νεοφανείς οργανώσεις, κινήματα και ομάδες).
Δεν μπορεί από τη μια η κοινουλευτική ολιγαρχία να έχει καταστρέψει την κοινωνία και από την άλλη οι καθεστωτικοί πολιτικοί να αρνούνται να ανοίξουν τη δημόσια συζήτηση για τη δημοκρατία, ενώ η αριστερά, στην κοσμάρα της, να επιμένει πως για όλα φταίει ΜΟΝΟ ο καπιταλισμός.
http://kostasxan.blogspot.com/2011/12/blog-post_8630.html
===================
Οι τελειωμένοι
Ξαφνικά, ένα σωρό μέχρι χθες επιτελείς του Γιώργου Παπανδρέου, οι διακεκριμένοι υπουργοί της κυβέρνησης που μας κουβάλησε την τρόικα και υπέγραψε Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα, «βλέπουν» το φως το αληθινόν και ψάχνουν τρόπο να δηλώσουν ότι δεν έχουν αυτοί την ευθύνη, αλλά... άλλοι!
ΠΟΙΟΙ άλλοι; Αυτό το προσπερνούν χωρίς να το ξεκαθαρίσουν, όπως προσπερνούν οι τηλεπερσόνες τα συνεχή λάθη τους. Αφήνουν απλώς να εννοηθεί ότι αυτοί, που ουδέποτε διαφώνησαν, που συνυπέγραψαν τα πάντα, που άσκησαν πολεμική και στην παραμικρή, λάιτ, διαφωνία, είναι αθώοι του αίματος.
ΜΟΝΟΣ ένοχος, προφανώς, ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός, ο μόνος δηλαδή από όλους τους που αναγκάστηκε, κατόπιν λαϊκής κατακραυγής και έξωθεν απαρέσκειας, να σηκωθεί από την καρέκλα του και να βρεθεί, υποχρεωτικά, σε αναζήτηση άλλης. Ακόμη, δειλά δειλά είναι αλήθεια, καθώς η γενναιότητα δεν είναι ίδιον των επαγγελματιών της πολιτικής, οι στελεχάρες ρίχνουν ευθύνες και στην τρόικα των δανειστών που «πίεσε πολύ» για τα μέτρα. Σαν να είναι μικρά παιδιά, δηλαδή αποποιούνται την ευθύνη τους «δείχνοντας» τον... ξάδελφο που τους παρέσυρε και τα άλλα... γειτονόπουλα!
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ώρα, οι «άλλοι», οι στελεχάρες του ΔΝΤ, τα... γειτονόπουλα του νεοφιλελευθερισμού, συμφωνούν με τους «δικούς» μας ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, αλλά και αυτοί αποποιούνται τις ευθύνες και τις επιρρίπτουν στους δικούς μας, που τους βρίσκουν ανεπαρκείς.
ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ! Η ανεπάρκεια δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα της ελληνικής πολιτικής ελίτ. Αλλά και οι ευθύνες δεν μπορούν να βαραίνουν αποκλειστικά τους «απ' έξω». Γιατί όλοι τους, ημεδαποί και αλλοδαποί, από το ίδιο νεοφιλελεύθερο συναξάρι πήραν τις συνταγές. Ολοι τους, με εντυπωσιακή σύμπνοια, στρατεύτηκαν στην υλοποίησή τους. Και όλοι αυτοί οι πολιτικοί φωστήρες αδιαφόρησαν για κάθε κριτική φωνή και κάθε λαϊκή αντίδραση.
ΑΠΛΩΣ, τώρα, όλοι τους, σε εντυπωσιακή σύμπνοια και πάλι, ξέρουν ότι οι ξέρες είναι... απέναντι, ότι η ρότα που χάραξαν έχει πολύ default, και όχι εγγυημένα επιλεκτικό, και ότι οι μέρες που έρχονται θα αναζητήσουν ενόχους. Τι ευκολότερο λοιπόν από το να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλον;
ΓΙΑΤΙ για εμάς, τους πολλούς, τους απλούς πολίτες, που πληρώνουμε τοις μετρητοίς τις επιλογές άλλων στην πλάτη μας, το μόνο που θα είχε νόημα θα ήταν να αλλάξει η ρότα της αποτυχίας. Να διερευνηθούν οι δυνατότητες μιας ανάπτυξης σε άλλα πρότυπα. Να αμφισβητηθούν τα κρίσιμα ζητήματα της εξάρτησης και της υποτέλειας.
ΑΛΛΑ αυτό, κι ας είναι η μόνη πολιτική διεξόδου, δεν μπορούν να το κάνουν στελέχη που στήριξαν την ανάδειξή τους στην εξάρτηση και τη διαπλοκή. Ο πολιτικός χαμαιλεοντισμός, οι παρασκηνιακές συμφωνίες, το άλλο δηλώνουμε και άλλο είμαστε, μας έφεραν μέχρι εδώ.
ΑΝ ΔΕΝ τελειώσουμε με αυτά και τους εκπροσώπους τους, δεν έχουμε αύριο.
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=331892
Σχόλια