Παραδοσιακά, οι καλύτεροι «δείκτες», «βαρόμετρα» επικείμενης ρήξης στην Ελλάδα είναι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη και το ΚΚΕ. Με το ανατριχιαστικό, ιστορικό «ανάγνωσμα» για το Μνημόνιο, που δημοσίευσε το «Βήμα», αφενός παίρνει τις αποστάσεις του από την πολιτική αυτή, που υποστήριξε φανατικά μέχρι πρότινος, αφετέρου γράφει εκ των προτέρων τον «επικήδειο» του Γιώργου Παπανδρέου.
Ο Περισσός, από την άλλη, έχει αλάνθαστο ένστικτο που τον ειδοποιεί (και τον τρομοκρατεί) ότι πλησιάζουμε σε κάποιας μορφής «επαναστατική» κρίση. Πιθανώς πλησιάζουμε, γιατί δεν αφέθηκε άλλη οδός σωτηρίας στον ελληνικό λαό, παρόλο που, φυσικά, δεν μπορούμε να προδικάσουμε χρόνο και μορφή.
- Η ελληνική οικονομία υφίσταται την ίδια πολιτική που εφήρμοσε στη Γερμανία ο Καγκελλάριος Μπρούνινγκ, οδηγώντας στον Χίτλερ.
- Οι ρυθμοί πτώσης είναι ταχύτεροι από αυτούς της Βαϊμάρης. Τον χειμώνα, στα μεγάλα αστικά κέντρα, κινδυνεύουμε όχι από φτώχεια, αλλά από πείνα.
- «Η οικονομική βάση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κατεστράφη», διαπιστώνει ένας από τους ολίγους εναπομείναντες σκεπτόμενους πολιτικούς της συντηρητικής παράταξης. Βεβαίως, δεν υπάρχουν ακόμα ένοπλες ομάδες ακροδεξιών και ακροαριστερών, γιατί η φαιά ουσία έχει μεγαλύτερη αδράνεια από την οικονομία. Οι ιδέες μας εξακολουθούν, για ένα διάστημα, να αντανακλούν το παρελθόν.
Είναι επίσης η διεθνής θέση της Ελλάδας. Η συμμετοχή της στην ΕΕ αμφισβητείται, έχει τις χειρότερες σχέσεις στην ιστορία της με Ευρώπη, Ρωσία, ‘Αραβες.
- Η Αθήνα χειραγωγείται από δυνάμεις του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και τον όψιμο «φίλο» του κ. Παπανδρέου, ελαφρώς παρανοϊκό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που θα είχε ήδη επιτεθεί στο Ιράν, αν δεν υπήρχαν λογικότεροι άνθρωποι στο Ισραήλ και ιδίως στη Mossad. Η απόφαση της Κύπρου να αρχίσει τώρα γεωτρήσεις και να βασιστεί στο Ισραήλ για την άμυνά της, προσέφερε στο Τελ Αβίβ μηχανισμό παραγωγής κρίσεων, ανάλογα με τις εκάστοτε περιφερειακές ή παγκόσμιες γεωπολιτικές στοχεύσεις του. Στο χειρότερο σενάριο, Ελλάδα και ΕΕ, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, μαζί με την κρίση χρέους, και μια στρατιωτική ανάφλεξη. Αφήνουμε τον αναγνώστη να απαντήσει για το πώς θα ανταποκριθούν…
- Η Ελλάδα κινδυνεύει, όπως η Πολωνία του 1939, που διαμελίστηκε μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, να συντριβεί γεωοικονομικά μεταξύ «αγορών» και Γερμανίας, γεωπολιτικά μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.
Ο Περισσός «ψηφίζει» δεξιά
Σε τέτοιες εποχές μόνο από μικρό κι από τρελλό ακούς καμιά αλήθεια. «Μικρός» μπορεί να θεωρηθεί ο Τσίπρας, που κατάφερε να κάνει την «έλλειψη εμπειρίας» «έλλειψη αμαρτίας», αναδεικνυόμενος στον καλύτερο σήμερα ηγέτη της αντιπολίτευσης, παρόλο που η αριστερά εξακολουθεί να πάσχει, όπως και όλοι οι άλλοι, από μεγάλη προγραμματική δυσκολία. Δόση τρέλλας, αλλά και ικανότητας στην αριθμητική έχει ο ‘Αδωνις Γεωργιάδης. Μέτρησε την αριστερά στα γκάλοπ, τη βρήκε, αν και διασπασμένη, 30% και έκανε τον σταυρό του ευγνωμονώντας δημοσίως την κυρία Παπαρήγα, που κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να ψάξει η Ελλάδα λύση δεξιά ή πιο πέρα.
Το ΚΚΕ μπορούσε να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη εναντίον του Ανδρέα το 1989, του είναι όμως αδύνατη η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν ένα έθνος ολάκερο απειλείται με καταστροφή, περιμένοντας από τους πολιτικούς του ταγούς, και της δεξιάς και της αριστεράς, όχι απλή φιλολογία και ακατάληπτες «υπερεπαναστατικές» σαχλαμάρες, αλλά λύσεις και πρόταση εξουσίας. Υποθέτω ότι ο λόγος που ξαφνικά ύψωσε τη σημαία της «αποδέσμευσης από την Ευρώπη», ήταν ακριβώς η ανάγκη πολιτικού επιχειρήματος-τείχους στις προτάσεις συνεργασίας. Μόλις άλλωστε πριν λίγο καιρό, η κυρία Παπαρήγα περιέγραφε περίπου ως καταστροφή την έξοδο από το ευρώ!
Ευρώ, δραχμή και πραγματικότητα
Είναι αλήθεια ότι το ευρώ συνέβαλε στην κρίση και ότι το Μάαστριχτ είναι ένας τερατώδης αλγόριθμος που καταστρέφει μακροχρόνια την ευρωπαϊκή κοινωνία, οικονομία, δημοκρατία. Το ευρώ είναι όμως μία μόνο από τις αιτίες της κρίσης. Κρίση χρέους αντιμετωπίζουν χώρες που δεν είναι στην ευρωζώνη ή την ΕΕ. Η προσπάθεια να θεωρηθούν, ευρώ και ΕΕ, ως κύρια ή αποκλειστική αιτία, είναι υπεκφυγή που χρησιμεύει να μην αντιμετωπίσουμε δύο άλλες πολύ δυσκολότερες αιτίες της κρίσης: την επίθεση των «αγορών» εναντίον των κρατών, σε ένα περιβάλλον κυριαρχίας του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και της «παγκοσμιοποίησης», που δεν έχει καμμιά σχέση με το περιβάλλον που ξέραμε προ εισόδου στο ευρώ αφενός, τα βαθιά προβλήματα της ίδιας της Ελλάδας αφετέρου. Δεν χρησιμοποιήθηκε το Μάαστριχτ για να μας «φορέσουν» το Μνημόνιο. Χρησιμοποιήθηκε η τρομερή κρίση των ελληνικών «δομών», που παρήγαγε την κυβέρνηση Παπανδρέου και οι «αγορές», σε ρόλο «χωροφυλακής» της ευρωζώνης. Είναι αστείο να νομίζουμε ότι μια υποτίμηση φτάνει να λύσει το ελληνικό πρόβλημα.
Ενσάρκωση της υποτέλειας, πολιτικοί όπως οι Σημίτης, Διαμαντοπούλου, Δαμανάκη, λένε να κάνουμε ότι μας λένε για να μη μας πετάξουν εκτός. Αντεστραμμένο είδωλο αυτής της άποψης, είναι η «υπερεπαναστατική» φαντασίωση ότι μας περιμένει ο παράδεισος εκτός ΕΕ. Αμφότερες οι απόψεις, αν και φαινομενικά αντίθετες, συμμερίζονται βαθιά απαισιοδοξία που καταλήγει στην παραίτηση από την προσπάθεια να δοθεί πραγματικός αγώνας για τον μετασχηματισμό της Ευρώπης και τον εκδημοκρατισμό και ριζική μεταρρύθμιση της Ελλάδας. Ξεμπερδεύουμε με τις δυσκολίες λέγοντας «ναι» ή «όχι» στην Ευρώπη.
Αν η ΕΕ διαλυθεί σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, πρακτικά αυτό θα γίνει μέσα σε χάος και αποσύνθεση, παράγοντας τριάντα αλληλοανταγωνιζόμενα κρατίδια, έρμαια των αγορών και εξωτερικών δυνάμεων, προς όφελος και των ΗΠΑ, που θα δουν την αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας τους, εξασφαλίζοντας τη χρηματοδότηση της οικονομίας τους. Δεν θα καταστραφεί μόνο η ‘Ενωση, θα χαθούν πιθανότατα όλες οι δημοκρατικές-κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολεμικής Ευρώπης. Η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν παγκόσμια ήττα του σοσιαλισμού, παρόλο που δεν υπήρχε ίχνος του εκεί το 1990. ‘Ετσι και η διάλυση της ΕΕ τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες, θα είναι μια ιστορική ήττα του ανθρωπισμού και της αστικής δημοκρατίας, προς ώφελος της Αυτοκρατορίας. Διεθνώς, τη διάλυση της ΕΕ υποστηρίζουν σήμερα η πιο ριζοσπαστική φράξια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, ο γερμανικός εθνικισμός και ο γαλλικός φασισμός.
Λένε ότι η Ευρώπη δεν αλλάζει. Στην πραγματικότητα, σήμερα ανοίγεται, για πρώτη φορά μετά δεκαετίες, αντικειμενική δυνατότητα να αλλάξει, γιατί σήμερα έχουν πια λόγους να κινητοποιηθούν ευρύτατες λαϊκές μάζες, που παθητικοποιήθηκαν σχετικά βολεμένες την προηγούμενη περίοδο. Δυστυχώς βέβαια, οι «αντιευρωπαϊστές» μας δεν κινητοποιήθηκαν μέχρι στιγμής να οργανώσουν αυτό τον αγώνα, αλλά περιορίζονται σε άσφαιρες έως επικίνδυνες διατριβές κριτικής. Από την Ελλάδα μόνο ο ΣΥΝ κάνει κάτι, έστω ανεπαρκές, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Μπορεί να χρειαστεί, παρόλα αυτά, η Ελλάδα να φύγει για να επιβιώσει. Ακόμα κι έτσι, είναι προτιμότερο να το κάνει αφού εξαντλήσει κάθε δυνατότητα ευρωπαϊκού αγώνα, οικοδομήσει συμμαχίες εντός και εκτός ΕΕ, έχοντας υψώσει τη σημαία της Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού της, όχι ως «αποτυχημένος και διεφθαρμένος μπαταχτζής», όπως γίνεται σήμερα αντιληπτή. Αν για τον Λένιν ο «αριστερισμός» ήταν «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», σήμερα μοιάζει γεροντική, εκφυλιστική αρρώστεια.
Δεύτερη, μετά θάνατον διαγραφή του Βελουχιώτη!
Αν ο Πρωθυπουργός υπέκυψε τόσο εύκολα σε ξένους κηδεμόνες, ήταν γιατί δεν πίστευε στις ικανότητές του. Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται ότι μια ενδεχόμενη επαναστατική κρίση θα φωτίσει ανελέητα τη δική της ανεπάρκεια, οδηγώντας την, με ντοστογιεφσκική ακρίβεια, στην επανάληψη του τραγικού παρελθόντος της, ίσως υπό μορφήν φάρσας. Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, λέει, απορρίπτοντας κάθε συνεργασία, οργανώνοντας άσκοπους ποδαρόδρομους στις στήλες του Ολυμπίου Διός και υποστηρίζοντας μια άποψη για την Ευρώπη, που εξασφαλίζει ότι ο λαός δεν θα ζητήσει λύση από την αριστερά.
Ασυνείδητα σίγουρη ότι θα κάνει πάλι, σε περίπτωση εξέγερσης, το «μεγάλο λάθος», σπεύδει να απαλλαγεί προκαταβολικά των ευθυνών της! ‘Εβγαλε, εν έτει 2011, απόφαση, επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της διαγραφής του ‘Αρη Βελουχιώτη το 1945! Στην απόφαση, το ΚΚΕ λέει ότι ο ‘Αρης είχε δίκηο, ορθώς αντελήφθη ότι η Βάρκιζα οδηγούσε στη σφαγή του λαού και την υποδούλωση της χώρας. ‘Όμως, ένας επαναστάτης, ακόμα κι όταν καταλαβαίνει ότι πηγαίνει το κόμμα του και ο λαός του ολόισια στην καταστροφή, τι πρέπει να κάνει; Να υπακούει στο κόμμα χωρίς συζήτηση! Συμπέρασμα για σήμερα; Ακολουθείστε τυφλά τον Περισσό, όπου κι αν σας πάει! Το Κόμμα ολοκλήρωσε την μετατροπή του από μέσο σε αυτοσκοπό. Η στάση που θα τηρήσουν όμως τα στελέχη, τα μέλη, οι οπαδοί του, θα κρίνει τη θέση τους στην ελληνική ιστορία. Χρειάζεται να κουβαλήσουν και οι σημερινοί, για μισό αιώνα, το σταυρό μιας νέας, ιστορικής κοινωνικής και εθνικής ήττας, αν όχι προδοσίας, στην οποία θα συμβάλλουν;
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Επίκαιρα, 20 Οκτωβρίου 2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
ΥΓ. Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί προτού το ΚΚΕ αναλάβει, δια του ΠΑΜΕ, την τήρηση της τάξης στις μεγάλες διαδηλώσεις της 20.10
http://konstantakopoulos.blogspot.com/2011/10/blog-post_21.html
Σχόλια