Με σημερινή επιστολή τους, οι Ανδρέας Λοβέρδος, Άννα Διαμαντοπούλου και Γιάννης Ραγκούσης, αποκαλύπτουν στο κοινό τις προθέσεις του εκσυγχρονιστικού ρεύματος της πασοκικής ολιγαρχίας. Το κείμενο χαρακτηρίστηκε ως πολιτική παρέμβαση βαρύνουσας σημασίας. Ως ειλικρινές πόνημα, πολιτικών που αποφασίζουν να πάρουν υπεύθυνη στάση απέναντι στα κρίσιμα επόμενα εικοσιτετράωρα.Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την στοχοποίηση ενός ολόκληρου λαού και το πράσινο φως στην επιβολή της “Τελικής Λύσης”.
Ποιος λείπει; ποιος λείπει;
Το στερεοτυπικό άνοιγμα της επιστολής των τριών υπουργών αποκαλύπτει αμέσως τις πραγματικές προθέσεις τους. Αρκεί να γνωρίζει -και αναγνωρίζει- κανείς τις βασικές αρχές της καθεστωτικής και μιντιακής προπαγάνδας, η οποία, έως πρόσφατα, αποτελούσε ένα εύπεπτο πιάτο, ακόμη και όταν σεβιριζόταν κρύο ή και ξαναζεσταμένο: “μαζί τα φάγαμε”, “φταίνε οι συντεχνίες”, “τηρείτε τας γραφάς”. Από το πάρτι όμως, πάντα, κάποιος λείπει…
«Στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες «υπο–κρίσεις», με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής».
Δεν χρειάζεται όμως ούτε μία παράγραφος έως ότου το τρίο, φωτογραφίσει επακριβώς τι εννοεί, αναφερόμενο σε συντεχνίες και ανομία. Γνωστή εδώ και δύο χρόνια άλλωστε η συνταγή: εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και ελεύθεροι επαγγελματίες κατέστρεψαν την “πατρίδα” και η ανομία ορίζεται και περιορίζεται αποκλειστικά στις κινητοποιήσεις, τις απεργίες, τους αποκλεισμούς και τις καταλήψεις. Πολύ γοργά εξυφαίνεται η πραγματικότητα, που βγάζει τους πραγματικούς υπεύθυνους τόσο για την οικονομική και κοινωνική κρίση, όσο όμως και για την ουσιαστική (και όχι νομότυπη) ανομία, απ’ έξω.
Σημείωση: κρατήστε κάπου την έκφραση “συντεχνιασμός”. Όλα δείχνουν ότι θα την ξαναβρούμε στο μέλλον μπροστά μας.
Σημείωση: κρατήστε κάπου την έκφραση “συντεχνιασμός”. Όλα δείχνουν ότι θα την ξαναβρούμε στο μέλλον μπροστά μας.
«Μέσα από τέτοιου είδους κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες, και με τη λογική «τα θέλουμε όλα δικά μας», φθάσαμε στην περιφρόνηση κάθε έννοιας Δικαιοσύνης και δημόσιου συμφέροντος και στη de facto επιβολή του κανόνα: κατάληψη στο σχολείο, και ενίοτε καταστροφή του, κατάληψη στο πανεπιστήμιο, διακοπή της λειτουργίας των μέσων μεταφοράς, της αποκομιδής των σκουπιδιών και προσβολή της δημόσιας υγείας, κατάληψη δημόσιων κτηρίων, ακόμη και υπουργείων, αποκλεισμοί λιμανιών και αεροδρομίων, και κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, πράξεις και απειλές ακόμη και κατά της ζωής».
Τα έχουμε πει. Η διαφθορά στη χώρα, εκτός από ονοματεπώνυμα, έχει διαστρωμάτωση και ιεραρχία. Δεν είναι οριζόντια. Δεν είναι ολιστική. Κάθε τέτοια προσέγγιση οδηγεί σε φασιστικού τύπου λογικές. Ειδικά, όταν από την ιεραρχία λείπει η κορυφή και ο πιο… ισχυρός κρίκος. Όσο κι αν ψάξετε στο κείμενο δεν θα τους βρείτε. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, η κορυφή περιγράφεται με το γενικόλογο χαρακτηριστικό “πολιτικό σύστημα”. Οι σχεσιακές συνδέσεις διαφθορέα-διαφθειρόμενου, οι ποιοτικές αναλύσεις των παθογενειών και μία ολόκληρη συντεχνία -ή μάλλον δράκα- λάμπουν διά της απουσίας τους. Πώς θα ήταν άλλωστε δυνατό να συμβούν όλα τα τούτα, όταν τη θέση του κριτή παίρνουν οι κατεξοχήν υπεύθυνοι και υποτελείς εκείνων ακριβώς των συμφερόντων, των οποίων η απουσία στην επιστολή είναι τόσο κραυγαλέα.
«Βαφτίστηκε «κοινωνία» η κάθε συντεχνία, ενώ στην πραγματικότητα οι κοινωνοί καλούνταν να πληρώσουν τα αιτήματα των συντεχνιών, που μόνιμα και σταθερά γίνονταν δεκτά. Οι λέξεις, λοιπόν, έχασαν το νόημά τους και επιλογές με υψηλό κοινωνικό κόστος εμφανίζονταν μέσα σε αυτό το ιδιότυπο «matrix» ως «κοινωνικές κατακτήσεις», ενώ στην πραγματικότητα η χώρα απλά δανειζόταν και αργά ή γρήγορα θα πλήρωνε «τα σπασμένα». Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!»
Διαχείριση κρατικών και κοινοτικών κονδυλίων; Μην τα ψάχνετε. Ραντιέρηδες, κρατικοδίαιτοι και επιχειρηματίες που τσέπωσαν παραδάκι και εξήγαγαν αυτό σε Ελβετίες, Νησιά Κάιμαν, και επιχειρήσεις σε Βουλγαρία, Κίνα κ.λπ; Προφανώς αυτοί είναι η κοινωνία, αφού η “συντεχνιακή μειοψηφία” είναι όλοι οι άλλοι. Ο εχθρός έχει περιγραφεί και στοχοποιηθεί. Βρίσκεται σε σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία και… σκουπιδιάρικα. Το “πυρ” ακολουθεί…
Ορισμός: Κοινωνία είναι ό,τι στηρίζει ΠΑΣΟΚ
Η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας αποτελεί καθημερινό κυρίως πιάτο των εξουσιαστών του ΠΑΣΟΚ. Ο βιασμός της νοημοσύνης, επιδόρπιο.
«Υπάρχει, όμως, σήμερα μια ποιοτική και ελπιδοφόρος διαφορά. Κάποιες φορές, ακόμη λίγες, η πλειοψηφία δεν παραμένει σιωπηλή, αλλά παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Δημιουργούν εύλογες ελπίδες τα ανοιχτά πανεπιστήμια, τα ανοικτά σχολεία και τα ανοικτά νοσοκομεία, κόντρα στις σκοπιμότητες των αποφάσεων για καταλήψεις, οι γενναίες δημόσιες παρεμβάσεις ορισμένωνανθρώπων του πνεύματος, καθώς και η στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που αποδοκίμασε ανοιχτά τις απαράδεκτες κινητοποιήσεις του Αυγούστου, οι οποίες στράφηκαν εναντίον του μόχθου των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στο τομέα του τουρισμού. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους πολίτες της Ρόδου που άνοιξαν το λιμάνι με λουλούδια στα χέρια. Οι πολίτες τον Αύγουστο απαίτησαν, κυριολεκτικά, η κυβέρνηση να μην κάνει πίσω -όπως γινόταν τις τελευταίες δεκαετίες- αλλά να εφαρμόσει τις πολιτικές της»
500.000 άνθρωποι στους δρόμους και τις πλατείες δεν είναι κοινωνία. Δέκα τσολιαδάκια που υποδέχονται Ιαπωνέζους τουρίστες είναι. Στους 700.000 άνεργους δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Αντιθέτως, ελπιδοφόρα είναι μία χούφτα “διανοητών” τρόφιμοι κρατικών “χορηγών” είναι. Συνελεύσεις φοιτητικών και συνδικαλιστικών οργάνων δεν βγάζουν πλειοψηφίες. Στις σελίδες του Facebook κρύβονται οι δημοκρατικές διαδικασίες. Οι οκτώ στους δέκα Έλληνες που αντιστέκονται στην κυβερνητική πολιτική δεν αποτελούν πλειονότητα. Οι δύο στους δέκα ιδρυματικούς πασόκους την αποτελούν. Τα καλύτερα όμως έρχονται…
«Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δεδημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση της νομιμότητας. Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Καιδίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν».
Καλό είναι να μην ξεχνάμε τις σοσιαλιστικές περγαμηνές των υπογραφών. Τούτου δοθέντος, προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ιδεολογικοκαθοδηγητικό καπέλο στον ορισμό της πάλαι ποτέ αραχνιασμένης νομιμοφροσύνης. Το κράτος, η δικαιοσύνη και η αστυνομία, ορίζουν τις τύχες του λαού. Πλην όμως απαιτείται η συμπόρευση αυτού με τις Αρχές. Αντιθέτως, οφείλει να αποκρούσει τα ιδεολογικά “συμφέροντα”. Πιο παλαιοκομμουνιστικό μακιγιάρισμα του ορισμού της ολιγαρχίας δεν θα μπορούσε να φανταστεί και ο πλέον δημιουργικός νους. Προσοχή στη λεπτομέρεια της τελευταίας πρότασης: δεν νοηματοδοτείται η πλειοψηφούσα γνώμη της κοινωνίας, χωρίς κρατικό πιστοποιητικό.
Πράσινο φως στην “τελική λύση”
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάνουμε στις έμμεσες απειλές. Τα τανκς του Πάγκαλου είναι πολύ… μπρουτάλ για το λεπτεπίλεπτο πολιτικό προφίλ των συγγραφέων της επιστολής. Ας μην ξεχνάμε ότι συμμετέχει και μία κυρία στις υπογραφές.
«Οι τρεις υπουργοί οι οποίοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, λόγω των αρμοδιοτήτων μας που αφορούν βασικούς τομείς του δημόσιου χώρου, βιώνουμε κάθε μέρα, με μεγάλη ένταση, τα φαινόμενα που εδώ καταγράφουμε. Πάρα πολλές φορές, αλλά και σήμερα, αντιλαμβανόμαστε πως ορισμένοι σπρώχνουν τα πράγματα πέραν των ορίων, για να γίνει μακελειό. Πιστεύοντας, πως η Δημοκρατία δεν θα τολμήσει και, συνεπώς, θα κάνουν και πάλι το δικό τους».
Οι τρεις υπουργοί βιώνουν την ένταση, αλλά -παρότι υπουργοί- δεν δημιουργούν την κρίση. Προφανώς, τα τρία πιο νευραλγικά υπουργεία από πλευράς κοινωνικής προστασίας λειτουργούν σε κενό και δεν καθορίζεται η τύχη τους από τις επιλογές των πολιτικά υπευθύνων, αλλά από τις αντιδράσεις (σε τι άραγε;) των υπαλλήλων τους. Γιατροί, νοσηλευτές, δάσκαλοι, καθηγητές, δημοτικοί υπάλληλοι μακελάρηδες. Η “Δημοκρατία”, δηλαδή οι πολιτικοί προϊστάμενοι (σ.σ. εκεί έχει καταντήσει ο ορισμός του πολιτεύματος) όμως, θα τολμήσουν!
«Εχθροί της κοινωνίας σήμερα είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός, και οι καθυστερήσεις».
Κανένας άλλος δεν είναι εχθρός της κοινωνίας. Ειδικά η γενικόλογη “καθυστέρηση” που παραπέμπει σε προβλήματα του… έμμηνου κύκλου, αποκαλύπτει την απύθμενη βλακεία του αυτοπροσδιοριζόμενου “μεταρρυθμιστή” που ορίζει την πρόοδο ως αλλαγή προς τα οπουδήποτε, για να κρύψει ότι την ουσιαστική οπισθοδρόμηση των “μεταρρυθμίσεων” αυτής της μαφίας που βυσσοδομεί για δύο δεκαετίες πάνω στην πολιτική ζωή της χώρας. Θα μπορούσαμε να σταθούμε (και να συμφωνήσουμε) στην ανομία, αν δεν περιοριζόταν λίγο πιο πάνω στο ίδιο κείμενο μόνο στους τομείς της συνδικαλιστικής δράσης και λαϊκής αντίδρασης στην εξουσία.
«Η διακοπή της λειτουργίας του κράτους, στις πιο ευαίσθητες πτυχές του, αποτελεί απόπειρα άμεσης επιδείνωσης των συνθηκών και υπονόμευση του αγώνα που διεξάγει η χώρα και οι πολίτες της. Αυτή την ακύρωση του κράτους και των προσπαθειών της χώρας, στις σημερινές τραγικές περιστάσεις, δεν πρέπει να την επιτρέψουμε. Το Έθνος και η Πατρίδα αυτή τη στιγμή έχουν ανάγκη από Πολιτική και Κοινωνική Συμφιλίωση, ταχύτατη υλοποίηση των δεσμεύσεων και των μεταρρυθμίσεων και προστασία της Δημοκρατίας. Ή θα τα κάνουμε όλα μαζί ή μας περιμένει συμφορά».
Άργησε πλην δεν μπόρεσε να κρυφτεί και η γνήσια γλώσσα των εθνικοφρόνων αυτού του δύστυχου τόπου. Η Πατρίς και το Έθνος ζουν τραγικές περιστάσεις. Η Κρατική μηχανή πρέπει να δουλεύει, να νομοθετεί, να καταδικάζει, εκβιάζει και βιάζει. Ή μαζί μας ή εναντίον μας. Το DNA της πατριδοκαπηλευτικής παλαιοδεξιάς ζει και βασιλεύει στους τεταρτοδρομικούς μεταρρυθμιστές του μετασοσιαλισμού.
«Σε ό,τι αφορά τις κρίσιμες επόμενες ημέρες, όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρέπει να δώσουμε ενωμένοι τις δύσκολες μάχες τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία και με την ενότητά μας αυτή να εξοπλίσουμε τον Πρωθυπουργό, που θα διαπραγματευτεί την τελική και οριστικήλύση για τη χώρα μας , στο πλαίσιο της Ε.Ε.»
Μόνο με ναζιστική σημειολογία θα μπορούσε να ολοκληρώνει αυτό το κείμενο. Η “τελική λύση” που απεργάζεται (και ουχί επεξεργάζεται) ο πρωθυπουργός, εκτός δημοκρατικών θεσμών, χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση και χωρίς κοινωνική συνεννόηση και έγκριση, έρχεται. Τα τανκς του Πάγκαλου όπως ανέφερα παραπάνω είναι πολύ μπρουτάλ. Θα σας εξαφανίσομεν…
Αντιδράσεις
Το μιντιακό κατεστημένο έσπευσε να υποδεχτεί την “παρέμβαση” ως ισχυρό πολιτικό μήνυμα προς τον πρωθυπουργό ή ακόμη και ως γενναία στάση απέναντι στην υστεριάζουσα κοινωνική μειοψηφία (σ.σ. είπαμε, η αριθμητική έχει μεταναστεύσει προ πολλού από αυτή τη χώρα). Με άκρως πολιτική γλώσσα απαντώ μονολεκτικώς:Κολοκύθια!
- Η επιστολή δεν έφερε τίποτε καινούριο. Επανέλαβε τα χιλιοειπωμένα “συνθήματα” της εξουσιαστικής προπαγανδιστικής μηχανής που ανακυκλώνονται εργολαβικά στα κανάλια των εθνικών εργολάβων.
- Το τρίο των “εκσυγχρονιστών” (γνωστής ενδοπασοκικής γκρούπας σημιτικής ταυτότητας) παίρνει θέση για την επόμενη ημέρα. Επόμενη ημέρα που αναμένεται να ανατείλει πολύ γρήγορα – ενδεχομένως εντός της εβδομάδας. Δηλώνει κομματική υποταγή και ταυτόχρονα ηγεμονική πρωτοβουλία για τα “χρόνια της χολέρας”.
- Στοχοποιεί τον εχθρό: την κοινωνική πλειοψηφία μισθωτών, ανέργων, αυτοαπασχολούμενων και ελεύθερων επαγγελματιών. Προειδοποιεί το σύνολο της κοινωνίας και δίνει την εντολή “πυρ κατά βούληση” στα όπλα της Κρατικής Καθεστωτικής Ολιγαρχίας (που βαφτίζεται βολικά “Δημοκρατία”). Το δόγμα Μπους επί το ελληνικότερον…
Δεν θέλει κόπο. Θέλει τρόπο, η ανάγνωση της τριάδας των ευέλπιδων αυριανών επικυρίαρχων.
_______________________________________________________________
Γλωσσολογικόν κερασάκιον
Μόλις χθες το βράδυ ο αγαπητός σε όλους, Πάσχος Μανδραβέλης, χρησιμοποιούσε στο twitter επανηλειμένα το νεολογισμό “συντεχνιασμό”, όχι βέβαια για να υπερασπιστεί τις δημόσιες κοινωνικές δομές, αλλά για να τις καταργήσει. Τυχαίο; Πιθανότατα… αλλά δεν κόβω και το χέρι μου.
===============================
To μανιχέστο των ΛΟ.Ρ.ΔΙ. (ανάλυση του άρθρου των τριών Υπουργών)
==========================
ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ!!!
-----------------------------
Τα λοίσθια των Σοβιέτ
Ξέσπασμα οργής -δείτε και στα «Επωνύμως»- του Χρήστου Γιανναρά *** Διπλό το χθεσινό χτύπημα των σωτήρων μας. Από τη μια η διακήρυξη των «Διαμαντοπούλου, Ραγκούση, Λοβέρδου» κατά του «αντίπαλου συντεχνιασμού» και η θερμή -και σημασιολογική- υποδοχή που αυτή έτυχε από τον αντιπρόεδρο Βενιζέλο: «Ανήκουμε στην ίδια γενιά, δίνουμε έναν κοινό συλλογικό αγώνα». Από την άλλη, η πρωθυπουργική διαβεβαίωση πως «εάν το ΠΑΣΟΚ δεν ανταποκριθεί στις ευθύνες του, δεν έχει λόγο ύπαρξης» *** Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις 18 Οκτωβρίου του 1981, «η Ελλάδα εξακολουθεί να μην ανήκει στους Ελληνες» διαπιστώνει ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης *** «Η βασική παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου», σημειώνει ο Kevin Featherstone, «είναι η δημιουργία ενός σταθερού κεντροαριστερού κόμματος στην Ελλάδα». *** Η Νταϊάν Κρες, Αμερικανίδα βιβλιοθηκονόμος, ισχυρίζεται ότι οι «στυλοβάτες της δημοκρατίας είναι η βιβλιοθήκη και η δημόσια εκπαίδευση». Αυτά που ξεχαρβάλωσαν οι φωστήρες τής εδώ Παιδείας μας *** Η σημερινή Ελλάδα; Κατά τον ζωγράφο Γιάννη Ψυχοπαίδη «ζούμε στην εποχή της χολέρας». «Η χώρα θυμίζει τελευταίες ημέρες των Σοβιέτ», σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Γιώργο Παυλάκη.
Το «τανγκό της χρεοκοπίας»
«"Το μνημόνιο συντάχθηκε στο πόδι από εμάς και την τρόικα" παραδέχεται υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος που συμμετείχε στη (μόνον κατ' όνομα...) διαπραγμάτευση. "Πρόκειται για διαπραγμάτευση άρπα κόλλα" λέει. "Δεν είχαμε ιδέα τι γράφαμε και σε ανάλογη και μεγαλύτερη σύγχυση βρίσκονταν οι εμπειρογνώμονες της τρόικας, οι οποίοι εργάζονταν υπό την ασφυκτική πίεση της Επιτροπής και του Ταμείου". Την τελευταία στιγμή απομονώνονταν τμήματα από παλαιότερα μνημόνια του ΔΝΤ με την Τουρκία, το Μεξικό ή την Ουγγαρία και προσαρμόζονταν βιαστικά για να συνθέσουν το ελληνικό μνημόνιο».
- Λιτότητα παντού!
- http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_16/10/2011_1296532
Οι κινητοποιήσεις των ταξιτζήδων τον τελευταίο καιρό έκαναν γνωστό τον πρόεδρό τους Θύμιο Λυμπερόπουλο και το άκρως επιθετικό του στυλ, με τις αποστροφές «θα πεθάνουμε όλοι», «θα τον λιώσω» κ.ο.κ. Αυτό που δεν γνώριζε ο πολύς κόσμος είναι ότι ο κ. Λυμπερόπουλος, τον οποίο διέγραψε προχθές από τη Νέα Δημοκρατία ο Αντώνης Σαμαράς, ήταν αναπληρωτής τομεάρχης Μεταφορών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η παρουσία αυτού του ανθρώπου, με το συγκεκριμένο πολιτικό ήθος, μας δείχνει ανάγλυφα μία από τις όψεις του τρομακτικού πολιτικού προβλήματος που συγκλονίζει τη χώρα: την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού.
Υπάρχουν πολλοί σαν τον κ. Λυμπερόπουλο στα κόμματα, και εκατοντάδες άλλοι πολύ χειρότεροί του, είτε κατά την ποιότητα λόγου, σκέψης και πράξεων είτε κατά τον βαθμό εξάρτησής τους από εξωθεσμικά κέντρα είτε κατά τη φαυλότητα και ανικανότητα. Το διαπιστώνει εύκολα κανείς, παρατηρώντας ποιοι συνθέτουν τις κοινοβουλευτικές ομάδες, κι ακόμη περισσότερο όταν ακούσεις προσεκτικά τι λένε, στη Βουλή ή στα μήντια: αφόρητες κοινοτοπίες, ξύλινα λόγια, κενολογία, στόμφος, ατάκες, ευφυολογήματα, θραύσματα παροιμιών, ασυναρτησίες.
Σε μια μεγάλη παρέα πρόσφατα, αφού ακούσαμε λόγους πολιτικών ηγετών, αναρωτηθήκαμε: Υπάρχει Ελληνας πολιτικός σήμερα που να γνωρίζει ποιος είναι ο Νίκος Καρούζος, ο Χρήστος Καρούζος, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, ο Τάκης Παπατσώνης; Δύο απ’ αυτούς μάλιστα υπήρξαν κορυφαίοι δημόσιοι λειτουργοί. Μελαγχολικά καταλήξαμε ότι μάλλον ελάχιστοι τους έχουν ακούσει σαν ονόματα, σίγουρα κανείς δεν τους έχει διαβάσει. Συνάγεται αβίαστα από την ποιότητα του λόγου, από την ανυπαρξία αναφορών, λες κι ένα τεράστιο ρήγμα χωρίζει τους σημερινούς πολιτικούς άνδρες από όλη τη λόγια και δημώδη παράδοση του νεότερου ελληνισμού. Εξ ου και η έκπληξη (αλλά και η χλεύη!) των δημοσιολογούντων όταν ακούστηκαν στίχοι του Αρ. Βαλαωρίτη από τον βουλευτή Π. Κουρουμπλή και στίχοι του Οδ. Ελύτη από τον Αντώνη Σαμαρά.
H κρίση μεγέθυνε τις αδυναμίες και απογύμνωσε τους πολιτικούς, τους έδειξε όπως είναι: λίγους, αδύναμους, ανεπαρκείς. Ελάχιστοι διασώζονται, κι αυτοί δεν είναι αρκετοί να αλλάξουν τη συνολική εικόνα ή να αλλάξουν τον ρουν των εξελίξεων. Το ζήτημα όμως τώρα δεν είναι να ελεεινολογήσουμε το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, αλλά να αναρωτηθούμε, αφενός, γιατί τους εξέλεγε επιμόνως ο ελληνικός λαός, τόσα χρόνια, αφετέρου, ποια είναι η προοπτική εφεξής, τι μπορεί να ανοικοδομηθεί επί των ερειπίων του παλιού κόσμου.
Η απάντηση αναπόφευκτα στρέφεται στην πελατειακή σχέση ψηφοφόρου-πολιτικού, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από καταβολής του ελληνικού κράτους. Είναι μια ισχυρή εξήγηση, αλλά δεν είναι αρκετή. Η πελατειακή σχέση ισχύει και σε άλλες χώρες, με άλλες μορφές, και πάντως είναι σύμφυτη του κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Υπό μία έννοια μάλιστα είναι και φυσιολογική: ο εντολέας περιμένει συνέπεια από τον εντολοδόχο, συνέπεια λόγων και πράξεων, εκπλήρωση υποσχέσεων. Το προέχον είναι η ποιότητα των εντολοδόχων και η ποιότητα των συνομολογήσεων.
Στον πολιτικό βίο της Μεταπολίτευσης παρατηρήσαμε μια σταθερά αυξανόμενη εξαχρείωση των προσώπων και των συνομολογήσεων, που έφτασε στη διάλυση του κράτους και στη διάχυση μιας πολιτικής κουλτούρας παρασιτισμού, απαξίωσης του δημόσιου χώρου, εκχώρησης της πολιτικής ισχύος σε εξωθεσμικά κέντρα και σε φαύλους διαμεσολαβητές. Την πρώτη ευθύνη τη φέρουν ασφαλώς οι εντολοδόχοι, οι αιρετοί, αλλά δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι παραθεσμικοί παράγοντες, όπως επίσης και οι ίδιοι οι πολίτες που εθελουσίως έθεσαν εαυτούς σε ένα ιδιότυπο status πολιτικού ανδραπόδου. Η καθυστέρηση των παραγωγικών δομών και η παρασιτική οικονομία ήρθε ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής της αμοιβαίας εξαχρείωσης: οι πολιτικοί και οι κρατικοδίαιτοι διαπλεκόμενοι εσκεμμένως δεν προήγαγαν τον ουσιώδη εκσυγχρονισμό της οικονομίας· οι φεουδαρχικές δομές υπηρετούσαν πολύ πιο αποτελεσματικά τις επιδιώξεις κυριαρχίας τους επί των πολιτών-πληβείων. Οι πληβειοποιημένοι, με τη σειρά τους, επέλεγαν την ευκολία ενός διορισμού και όχι τη δοκιμασία μιας εργασίας, κι αν δεν συμμετείχαν σε αυτό το σπιράλ δεν είχαν πολλές δυνατότητες να ενταχθούν αλλιώς στην παραγωγή.
Μεγάλο μέρος του μικρομεσαίου πλήθους δεν βολεύτηκε σε αυτή την εξαχρειωτική δομή. Δημιούργησε εργασίες, επιστήμη, τέχνη, συχνά εναντίον ενός κατάφωρα εχθρικού περιβάλλοντος. Δεν μπόρεσε όμως να αλλάξει τη δομή εξαχρείωσης, δεν μπόρεσε να εισχωρήσει στον ιστό εξουσίας, ακριβώς διότι οι κυβερνώντες αναπαρήγαγαν τους εαυτούς τους και φύλαγαν σθεναρά τις θέσεις. Και στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας η είσοδος, η μύηση, η αναρρίχηση ξεκινούσαν από πολύ νωρίς, από το οικογενειακό περιβάλλον ή απ’ τα σχολικά χρόνια, και εν συνεχεία υπήρχαν ισχυρά φίλτρα καθ’ οδόν προς την κορυφή. Τα κόμματα που έφτασαν την Ελλάδα σε αυτό το σημείο είχαν προ πολλού μετατραπεί σε μηχανισμούς νομέων εξουσίας, οι οποίοι κατανοούσαν την κοινωνία μόνο ως δεξαμενή ψήφων και των οποίων το μόνο μέλημα ήταν η παντί τρόπω πολιτική επιβίωση και ο προσωπικός πλουτισμός - και είναι ακόμη και αυτή τη στιγμή της καταστροφής.
Τι μπορεί να γίνει; Γνωρίζουμε τι δεν πρέπει να γίνει. Τι δεν πρέπει να επαναληφθεί. Γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι του Ancien Regime θα εξαφανιστούν. Από κει και πέρα, όλα είναι ανοιχτά. Σύμφωνα με το αισιόδοξο σενάριο, νέα πρόσωπα, νέα υποκείμενα, νέες δυνάμεις θα αναδυθούν. Δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε.
Σχόλια