Ο δυτικός κόσμος ζει ένα καθεστώς κοινωνικής πτώχευσης και δυστυχίας διαμορφώνοντας έτσι την χειρότερη κρίση που έχουμε βιώσει ποτέ. Μια κρίση που δυστυχώς έχει εμφανίσει μόνο την κορυφή του παγόβουνου, και που για χώρες όπως η Ελλάδα θα έχει δυσχερείς επιπτώσεις οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια στην σύγχρονη δουλείακαι στην υποδούλωση του κράτους.
Ποιά είναι τα τέσσερα (4) βασικά στοιχεία που υποδεικνύουν αυτή την διαπίστωση;
II. Το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού, ήτοι το 25% του πληθυσμού σε επίπεδο αναγωγής σε οικογενειακό επίπεδο, αμείβεται με αμοιβές που δεν ξεπερνούν τα 500 ευρώ. Οι αμοιβές έχουν αποσπαστεί πια από τις όποιες ανάγκες διαβίωσης με την έννοια που τις γνωρίζαμε έως πρόσφατα και έχουν ταυτιστεί με αυτό που στις αποικίες της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας χαρακτήριζαν ως «breadwinner wage» ή ο μισθός που απλά εξασφαλίζει την διατροφή της οικογένειας.
III. Το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων στην Ευρώπη έχασε μέσα σε διάστημα λιγότερο των 3 ετών ότι είχαν κερδίσει με αγώνα και συστηματική προσέγγιση από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου έως πρόσφατα. Κοινωνική ασφάλιση, εργατικά δικαιώματα,
περιορισμός και πλαφον απολύσεων, συνταγματικές και νομικές κατοχυρώσεις έναντι των όποιων προσπαθειών αυθαιρεσίας από εργοδότες κ.α. χάθηκαν στον βωμό του εκσυγχρονισμού και της σύγχρονης δουλείας και υποδούλωσης.IV. Η αυτοκαταστροφή του κεφαλαίου, η δικαίωση του Μαρξ και η εφαρμογή αποτυχημένων μοντέλων αφαίμαξης δημόσιων εσόδων. Ο καπιταλισμός βασίζεται στην μεσαία τάξη και στην ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου. Ουσιαστικά η επιδίωξη ήταν απλή. Συνεχής ανακατανομή του «τεχνητού» πλούτου μέσω παροχών, εύκολων δανείων και διόγκωσης αξιών σε συνδυασμό με περιορισμένη προσφορά. Έτσι υπήρχε πάντα μεγαλύτερη ζήτηση από ότι προσφορά και όλοι ήταν προσηλωμένοι στο «κυνήγι της επιτυχίας και της αυτοπροβολής». Δεν μπορείς να αποσπάς εισόδημα από την εργασία και να την μεταφέρεις στο κεφάλαιο ή στο κράτος για φόρους. Οι εταιρείες από τη μια πλευρά για λόγους μείωσης κόστους και το κράτος από την άλλη για λόγους μείωσης δαπανών αλλά και αύξησης της ανταγωνιστικότητας, οδηγούν στην ώθηση του εργατικού κόστους συνεχώς χαμηλότερα. Όμως τα εργατικά κόστη της εταιρείας ή του κράτους, είναι ταυτόχρονα το εισόδημα του άλλου και η κατανάλωση του συνόλου. Αυτό με απλά λόγια είναι η πρακτική μιας αυτοκαταστροφικής διαδικασίας και η επωδός των διαμορφούμενων νέων οικονομικών μοντέλων για τις λιγότερα πλούσια χώρες όπως η Ελλάδα.
Τι προηγήθηκε όλων αυτών σε μια παράγραφο; Μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο οι εταιρείες που ανέλαβαν την ανάπτυξη όλου του δυτικού κόσμου δημιούργησαν τις συνθήκες για το κέρδος. Η όρεξη για μεγαλύτερο κέρδος έπρεπε να δημιουργήσει τεχνητή ζήτηση, πρότυπα επιτυχίας και παροχή εύκολων τρόπων πλουτισμού μέσω «δανεικών» και φουσκωμένων περιουσιών. Οι τρόποι για να επιτευχθεί εύκολα η επιδίωξη ήταν καταρχήν η εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης, μετά η απελευθέρωση των αγορών στις πρώην ανατολικές και κομμουνιστικές χώρες για να υπάρξει δεύτερος γύρος ανάπτυξης, και τέλος η παγκόσμια διακυβέρνηση που επιχειρείται αυτή τη στιγμή.
Ωραία όλα αυτά. Τι σημαίνει όμως για εμάς; Τι μέλλει γενέσθαι για την Ελλάδα; Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το πρόσφατο «Νέο Σχέδιο Μάρσαλ» που συμφωνήθηκε ως σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδας;
Α. Επενδύσεις. Εισροή χρήματος προς την βιομηχανία (την ποιά;) από τους Γερμανούς (με αποκλειστικό σκοπό τον πλήρη έλεγχο) από «ειδικό χρηματοδοτικό πρόγραμμα» που ετοιμάζει η γερμανική επενδυτική τράπεζα. Ωραίαααα.
Πόσα είναι αυτά τα κεφάλαια; Άγνωστο. Ποιά θα είναι η Ελληνική συμμετοχή σε κεφάλαια; Εδώ είναι να γελάς.
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ συμφωνήθηκε να ασκήσει η Ελλάδα πιέσεις στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ώστε να χρηματοδοτηθούν οι Ελληνικές τράπεζες με 10 - 15 δισ. ευρώ, με σκοπό αυτά να διοχετευτούν στη βιομηχανία.
Δηλαδή οι Γερμανικές επενδύσεις θα χρηματοδοτηθούν κυρίως με ελληνικό χρήμα – ή έστω με κεφάλαια τα οποία δικαιούται η Ελλάδα. Αυτό είναι το πρώτο μέρος του σχεδίου εδώ στην Μπανανία, την οποία ήδη ελέγχει πλήρως οικονομικά και πολιτικά.
Είναι όμως μόνον αυτή η Γερμανική απαίτηση; Όχι βέβαια. Τα καλύτερα έπονται.
Β. Επιχειρηματικές ζώνες. Μια από τις κυριότερες απαιτήσεις της Γερμανίας είναι ότι οι επενδύσεις των επιχειρηματιών της θα υλοποιηθούν σε «ειδικές επενδυτικές ζώνες», οι οποίες θα διέπονται από «την εφαρμογή ειδικών νομικών ή διοικητικών πλαισίων», που «μπορεί να είναι ένα εργαλείο για την προσέλκυση επενδύσεων».
Για να καταλάβουμε τις ακριβώς εννοούν οι Γερμανοί με τις «Επιχειρηματικές Ζώνες», ας θυμηθούμε τι έγραφε το φιλοκυβερνητικό Βήμα της Κυριακής, υπό τον τίτλο «Γερμανικό σχέδιοΜάρσαλ αλλά με μοντέλο Κίνας», όπου το απολύτως διαφωτιστικό ρεπορτάζ τουΝίκου Χειλά, επεξηγούντο οι λεπτομέρειες για το καθεστώς των «ειδικών ζωνών» και τις λοιπές προϋποθέσεις τις οποίες απαιτούν οι Γερμανοί δανειστές και εταίροι μας για να «επενδύσουν».
Τι λέει στο ρεπορτάζ ο Νίκος Χειλάς; Ότι οι «επενδύσεις» προϋποθέτουν τη ροή κονδυλίων από το ΕΣΠΑ, τα οποία θα αποτελέσουν την ασφαλή «επενδυτική» βάση για τους Γερμανούς κεφαλαιούχους. Άρα; H Ελλάδα θα παράσχει, με δικούς της κυρίως πόρους, την επενδυτική «ασφάλεια» που απαιτούν οι Γερμανοί επιχειρηματίες. Ωραίοι λοιπόν. Με τα χρήματα βοήθειας της Ελλάδας για το ΕΣΠΑ θα γίνουν αυτοί επενδυτές.Έτσι ξέρω και εγώ να είμαι ο επενδυτής ήρωας που θα οδηγήσει σε ανάπτυξη τη χώρα.
Για να δούμε όμως το ζουμί των επιχειρηματικών ζωνών τύπου Βιετνάμ, Κορέας και Κίνας που έχει «ξεπατηκώσει» το αφεντικό του πρωθυπουργεύοντος ΓΑΠ, Φίλιπ Ρόσλερ (που είναι και Βιετναμικής καταγωγής)
Το βασικό κώλυμα των Γερμανών επιχειρηματιών είναι το ελληνικό νομικό καθεστώς.
Για αυτό λοιπόν και για να ξεπεραστούν τα... γραφειοκρατικά εμπόδια, πασχίζει με τόσο κόπο η κυβέρνηση Παπανδρέου να απομακρύνει. Το "Σχέδιο Μάρσαλ" περιλαμβάνει 16 σημεία, εκ των οποίων το σημαντικότερο είναι αυτό που προβλέπει τη δημιουργία "ιδιαίτερων οικονομικών ζωνών", οι οποίες θα έχουν πιλοτικό χαρακτήρα και θα διέπονται από αυτοτελές "φορολογικό, εργασιακό και σχεδιαστικό δίκαιο".
Σε αυτές τις ζώνες θα υπάρξει ενδεχομένως περικοπή μισθών, μείωση φόρων και διευκόλυνση των απολύσεων, αν έτσι θα εξυπηρετείται η άνοδος της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης". Τυχόν "επιτυχία" τους θα οδηγήσει κατόπιν στην περαιτέρω διάδοσή τους – στην Ελλάδα και όχι μόνο.
Έτσι οι Γερμανοί, έτσι ή αλλιώς, μέσω της "διαρκούς πτώχευσης" του ελληνικού κράτους, επωφελούνται από το σύνολο σχεδόν της ιδιωτικοποίησης των δομών της εθνικής οικονομίας.
Ο βασικός στόχος όλων των "μεταρρυθμίσεων" και της "απελευθέρωσης επαγγελμάτων" που διεκπεραιώνει τώρα η κυβέρνηση είναι να μετατρέψει τους πάντες σε υπαλλήλους και μάλιστα κακοπληρωμένους. Για αυτό ξεκίνησε και το φαινόμενο των προσλήψεων μέσω ΜΚΟ. Οι προσλήψεις στις «ιδιαίτερες οικονομικές ζώνες» θα είναι πανομοιότυπες, χαμηλού κόστους –όπως τα 600,00 ευρώ των θέσεων κοινωνικής εργασίας μέσω ΜΚΟ- και με δυνατότητα part time ή δανεισμού μέσω αντίστοιχων εταιριών μίσθωσης υπαλλήλων.
Για να ολοκληρώσει το σχέδιο η Ελλάδα υποχρεούται σε οριζόντιες μειώσεις μισθών και επίσης οριζόντιες καταργήσεις εργασιακών δικαιωμάτων, ώστε το "κινεζοποιημένο", πτωχευμένο και απελπισμένο από τη μόνιμη ανεργία ελληνικό εργατικό δυναμικό να "επανακαταρτίζεται" με αποκλειστικό στόχο την ένταξή του στις "ιδιαίτερες οικονομικές ζώνες" με το "αυτοτελές φορολογικό, εργασιακό και σχεδιαστικό δίκαιο".
Και, τέλος –εδώ θα παίξουν το ρόλο τους τα κρατικοδίαιτα και πάντα πρόθυμα ΜΜΕ-, αν υποτεθεί ότι οι Έλληνες αρνούνται να πάνε ως πρόβατα επί σφαγήν, θα βγούν πάλι οι γνωστοί καλοντυμένοι στο γυαλί με τον υπέρτατο εκβιασμό της «χρεοκοπίας» που συνεχώς αναπαράγεται για λογαριασμό της κυβέρνησης Παπανδρέου. Από την οποία χρεοκοπία, η απόσταση από το καθεστώς της «επιλεκτικής χρεοκοπίας» θα είναι ελάχιστη ούτως ή άλλως.
Επίλογος: Στην ισχυρότερη χώρα της Ευρωζώνης, εκπονείται ένα σχέδιο οικονομικής υπαγωγής των χρεοκοπημένων χωρών της νότιας περιφέρειας της ευρωζώνης στην απόλυτη κυριαρχία του 4ου Ράιχ.
Το σχέδιο απλό, σατανικό και αποτελεσματικότερο από το 3ο Ράιχ, ήτοι η κατάργηση κάθε είδους εργασιακού δικαιώματος και η απαλλαγή των «επενδυτών» της Γερμανίας από τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους προς το ελληνικό κράτος και κατά συνέπεια προς τον ελληνικό λαό.
Ο Γιώργος Μπάκος είναι οικονομολόγος, με πολυετή άσκηση διοίκησης μεγάλων πολυεθνικών και Ελληνικών επιχειρήσεων. Loutraki One
Σχόλια