Κώστας Μπέης - Μνημόνιο και Πρόεδρος Δημοκρατίας
-----------------Blogger:
1. Eίναι παρήγορο που, έστω κι ' αργά, η πνευματική ηγεσία - αυτή που έχουμε τέλος πάντων -αρχίζει ν' αντιδρά και βλέπει τις παρανομίες
2. Η μη κάλυψή της ημερίδας από τη δημόσια τηλεόραση αλλά και τα μεγάλα ιδιωτικά είναι η μεγάλη απόδειξη ότι ζούμε μια χούντα (Ο Κ, Χρυσογονος μίλησε για Μέσα Μαζικής Επιβολής και ουχί Ενημέρωσης!). (Νοιώθω λιγάκι άβολα να ανοίγω το ΚontraChanel για να δω τον Χιο να λέει αλήθειες...).
3. Στο παρακάτω κείμενο μπορείτε να βρείτε - εγώ βρήκα - πολλές απαντήσεις αλλά και ερωτήσεις για τους φίλους μας Πανεπιστημιακούς.
Κρατάω τρια σημεία του κειμένου που ακολουθεί:
α. "...Τι πνεύμα! Τι δράμα, λοιπόν, η σιωπή των αμνών - διανοούμενων! Ο άλλος πικρόχολος Σαλονικιός φίλος σου Χριστιανόπουλος το είπε καλά: «Φανταστείτε πού έχει φτάσει ο τόπος, όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα!». Εκεί φτάσαμε. Όλοι με όλα. Και με τον Κωστάκη και με τον Γιωργάκη. Και με τους «ομιχλιστές» και με τα κατά παραγγελίαν βραβεία ή το κρατικό χρήμα. Και κυρίως με έναν νεποτισμό που συνεχίζεται, αδιαμφισβήτητος, κι ένα υπουργείο Πολιτισμού γεμάτο ανέμπνευστους κλειδοκράτορες που απλώς μοιράζουν πολιτιστικό χρήμα. Κανείς δεν αντιστέκεται;.."β. "...Να γιατί τα φάγατε μαζί. Προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι αρπαχτές ή ποινικά κολάσιμες πράξεις. Υποστηρίζω ευθέως ότι κι εσύ υπήρξες από νωρίς τμήμα της συγκάλυψης. Της αποσιώπησης και της κυρίαρχης συναίνεσης οι οποίες καταδίκασαν αυτόν τον τόπο στη νιρβάνα της άγνοιας και στο σκοτάδι τού «έχει ο Θεός». Σ’ εκείνο τον γιαλαντζί εκσυγχρονισμό, δηλαδή, όπου όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, αρκεί να μη θιγεί το star system και τα κυρίαρχα ιδεολογικά στερεότυπα. Αυτόν τον φασιστοειδή, πολυσυλλεκτικό λαϊκισμό, τέλος, που εξίσωσε την ποιότητα ζωής με τη χυδαία κατανάλωση και την τέχνη με τη φαντασμαγορία ή την άνευ όρων διασκέδαση. Αυτόν πληρώνουμε τώρα. Και ως προς αυτό φταίμε όλοι. Αφού οι κεφαλές του τόπου κοιτούσαν απλώς την καριέρα τους. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων..."
γ. "...Όταν έμπαινε ο Δούρειος Ίππος, οι Τρώες έβλεπαν μπάλα στην τηλεόραση. Όπως και τώρα..."
όλο το κείμενο ακολουθεί.
--------------------------Απάντηση στον Νιόνιο
ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ
«Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα Λύκεια»
Λαϊκισμός λαϊκοέντεχνος
Ο Διονύσης Σαββόπουλος σε συνέντευξή του στο «Ποντίκι» (10/3) δηλώνει εμφαντικά: «Τιμώ τον Πάγκαλο, αλλά δεν τα φάγαμε μαζί». Για να τιμά τον κ. αντιπρόεδρο, προφανώς έχει τον λόγο του, ως προς το δεύτερο όμως σκέλος της δήλωσής του υπάρχουν συγκεκριμένες ενστάσεις:
- Αγαπητέ Νιόνιο, δυστυχώς μαζί τα φάγατε. Αυτοί ως εξουσία που συναλλάσσεται και εξαγοράζει, εσύ ως ευφυέστατος πλην θεσμικός καλλιτέχνης που παρέσχες αφειδώς στο σύστημα το άλλοθι που είχε ανάγκη. Επειδή έχει περάσει θλιβερά πολύς καιρός από το «Βρώμικο Ψωμί», την ελεγεία του Κοεμτζή ή τον «Πολιτευτάκια». Αλλά ακόμη και από την εποχή που χλεύαζες τον τύπο εκείνο με την πιτυρίδα, το μούσι και το τσαντάκι, τον ενημερωμένο από τον Κακαουνάκη ή τους κωλοέλληνες που λίγο ρατσιστικά αμαύρωναν την αρχαιοελληνική (σου) καθαρότητα. Έπειτα ήρθαν τα μητσοτάκ, οι κολεγιές με την κυρία Μαρίκα, οι κρατικές, εθνικοπατριωτικές συναυλίες με τον υπουργό Βαρβιτσιώτη – είχες, βλέπεις, και τον γιο σου φαντάρο – αλλά και οι απίστευτα χαριτωμένες μεν, παπαροειδείς δε κοινότητες των Ελλήνων που με ορθοδοξίες και άλλες κοινοτοπίες φτιάχνουν άλλους γαλαξίες κ.λπ. Μετά ήρθε ο Μυλοπόταμος και οι Φιλιππινέζες συν τα πατριαρχεία. Εν ολίγοις, ως main stream καλλιτέχνης κατάφερες, νόμισες, να έχεις και τον σκύλο και τη πίτα ακέραιους. Είναι έτσι όμως; Τι σχέση έχει ο Νιόνιος του «Κύτταρου» και του «Ροντέο» με το Μέγαρο και το Παλλάς; Μονάχα το αναλλοίωτο στυλ ενός ταλέντου που ξέρει οβιδιακά να μεταλλάσσεται για να βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα. Να γιατί τα φάγατε μαζί. Προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι αρπαχτές ή ποινικά κολάσιμες πράξεις. Υποστηρίζω ευθέως ότι κι εσύ υπήρξες από νωρίς τμήμα της συγκάλυψης. Της αποσιώπησης και της κυρίαρχης συναίνεσης οι οποίες καταδίκασαν αυτόν τον τόπο στη νιρβάνα της άγνοιας και στο σκοτάδι τού «έχει ο Θεός». Σ’ εκείνο τον γιαλαντζί εκσυγχρονισμό, δηλαδή, όπου όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, αρκεί να μη θιγεί το star system και τα κυρίαρχα ιδεολογικά στερεότυπα. Αυτόν τον φασιστοειδή, πολυσυλλεκτικό λαϊκισμό, τέλος, που εξίσωσε την ποιότητα ζωής με τη χυδαία κατανάλωση και την τέχνη με τη φαντασμαγορία ή την άνευ όρων διασκέδαση. Αυτόν πληρώνουμε τώρα. Και ως προς αυτό φταίμε όλοι. Αφού οι κεφαλές του τόπου κοιτούσαν απλώς την καριέρα τους. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Όσων έγκαιρα προέβλεψαν την κρίση αποκαλύπτοντας και κριτικάροντας τους μηχανισμούς που την προκαλούσαν. Και γι’ αυτό υπέστησαν περιθωριοποιήσεις, αποκλεισμούς κ.λπ. Μπορείς να το φανταστείς εσύ, ο αγαπημένος των ΜΜΕ, με το κάπως αφ’ υψηλού υφάκι; Διανοητές ή δημιουργοί, όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης ή ο προφητικός Βλάσης Κανιάρης του «Ελλάδα αλίμονο» από το 1980, ήσαν διά βίου αποσιωπημένοι από τα κυρίαρχα έντυπα και κάποια τσογλάνια της δημοσιογραφίας. Η λίστα, λ.χ., των κομμένων από τον ΔΟΛ υπήρξε περιώνυμη. Αντίθετα, οι εύκολες γραφίδες ή οι καλλιτέχνες - διακοσμητές, όλοι δηλαδή οι σημαιοφόροι μιας συγκίνησης σε τιμή ευκαιρίας, πρωταγωνιστούσαν. Αστειάκια, εξυπναδούλες, δηθενιές, κασσανδρισμοί εκ του ασφαλούς και στον ρόλο του Χορν ο Φασουλής. Επίσης, άλλοι «διεθνείς» μας συγγραφείς ή δαφνοστεφανωμένοι ποιητές της αριστεράς έπαιρναν αιωνόβιες εκπομπές στη τηλεόραση – για να ταυτίζεται στο διηνεκές η κουλτούρα με τη νύστα –, χρυσοφόρες θέσεις στο κράτος του ωραίου και παράλληλα έναν φωτοστέφανο που τους θεοποιούσε εν ζωή με το αζημίωτο. Να γιατί σταμάτησε να γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης, αν θυμάσαι, να γιατί αναχώρησαν αυτοβούλως ο Χειμωνάς κι ο Λάγιος, να γιατί μαράζωσαν εκτός κρατικών επιχορηγήσεων ο Νίκος Νικολαΐδης ή ο Άρης Ρέτσος ενώ αντίθετα ο Δημήτρης Λιγνάδης ή ο Κραουνάκης γελοιοποιούν την Επίδαυρο και δεν κουνιέται φύλλο!
- Μεγάλε τραγικέ, της τέχνης, ρετιρέ ευάερο, ευήλιο, διαμπερέ! (sic).
Τι πνεύμα! Τι δράμα, λοιπόν, η σιωπή των αμνών - διανοούμενων! Ο άλλος πικρόχολος Σαλονικιός φίλος σου Χριστιανόπουλος το είπε καλά: «Φανταστείτε πού έχει φτάσει ο τόπος, όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα!». Εκεί φτάσαμε. Όλοι με όλα. Και με τον Κωστάκη και με τον Γιωργάκη. Και με τους «ομιχλιστές» και με τα κατά παραγγελίαν βραβεία ή το κρατικό χρήμα. Και κυρίως με έναν νεποτισμό που συνεχίζεται, αδιαμφισβήτητος, κι ένα υπουργείο Πολιτισμού γεμάτο ανέμπνευστους κλειδοκράτορες που απλώς μοιράζουν πολιτιστικό χρήμα. Κανείς δεν αντιστέκεται; Αντιστεκόταν το «Αντί», γι’ αυτό είχαμε καταντήσει γραφικοί οι συντάκτες του. Αντιστέκονται ακόμη κάποιοι δημοσιογράφοι που είναι εργαζόμενοι, αλλά όχι υπάλληλοι του αφεντικού τους. Ούτε, πολύ χειρότερα, συνέταιροι. Όπως ο Στάθης ή ο Κ. Αγγελόπουλος ή ο πρόωρα αποσυρμένος – από αηδία – Βασίλης Καββαθάς. Καταλαβαίνεις βέβαια γιατί μου λείπει ο Μάνος Χατζιδάκις και ο ποιητικός - διαβρωτικός λόγος του. Η οξύτατη παρέμβασή του στα κοινά, που ήταν αριστοκρατική, άλλα ποτέ αφ’ υψηλού. Τελικά όλοι όσοι αντιστέκονται είναι αριστοκράτες. Σαν τον Δήμο Θέο ή τον Κωστή Παπαγιώργη ή τον Δημήτρη Αληθεινό ή τον Νίκο Μπάικα ή τον συνθέτη Χάρη Βρόντο (απολυμένο πλέον από το Γ’ Πρόγραμμα)!
Έτσι λοιπόν σήμερα η αποστροφή σου για τους κωλοέλληνες, επειδή είναι αφ’ υψηλού αλλά δεν αγγίζει την ουσία της νόσου, μου θυμίζει τη σιδερωμένη έκφραση της Όλγας Τρέμη. Και δεν τσιμπάω. Όχι άλλη, μεταλλαγμένη ΚΝΕ πια στον δημόσιο βίο. Νιόνιο, υπήρξες ο πιο προικισμένος της γενιάς σου και έχεις γράψει συνταρακτικά πράγματα. Αλίμονο, σήμερα η μουσική σου προκαλεί συγκίνηση ή και νοσταλγία. Σίγουρα πάντως αμηχανία. Σου θυμίζω την Καλομοίρα στο Ηρώδειο του Μητρόπουλου και της Wiener Philarmoniker. Και ποτέ πια σοκ. Και αυτό είναι άδικο. Πρωτίστως για σένα…
ΥΓ. 1
Τρώγαμε στο ουζερί του καπετάν Μιχάλη, στη Φειδίου, ο Γουδέλης, ο Καββαθάς και ο Βεριόπουλος όταν μας αιφνιδίασε μια εξαιρετική πλανόδια μπάντα. Ρουμάνοι και Αλβανοί αδελφωμένοι. Τι ρούμπες, τι σουίνγκ, τι αυτοσχεδιασμοί! Τι ηρωικό πράγμα τελικά η καθημερινότητα! Μαγεία. Αυτούς πρέπει να τους επιχορηγεί το ΥΠΠΟ, πέταξε ο Βασίλης και γελάσαμε. Τώρα όμως που το καλοσκέφτομαι, δεν είναι αστείο. Οι μπάντες αυτές διατηρούν ακόμη εκείνο τον αυτοσχεδιαστικό τρόπο της χαράς που τόσο λείπει στα μαραζωμένα μας στέκια. Θυμάσαι, Νιόνιο;
Κι επίσης επειδή ισορροπούν ρωμαλέα πάνω στην τεντωμένη κλωστή της τέχνης και της επιβίωσης.
ΥΓ. 2
Τελικά και από το υπόγειο φαίνεται η θάλασσα. Ευτυχώς. Μόνος που πέρασε πολύς καιρός χωρίς να γίνει το θαύμα σε αυτόν τον τόπο. Τι κι αν κατεβαίνει ο Άγγελος; Βρίσκει στέρφα τη λίμνη.
ΥΓ. 3
Όταν έμπαινε ο Δούρειος Ίππος, οι Τρώες έβλεπαν μπάλα στην τηλεόραση. Όπως και τώρα...
http://www.topontiki.gr/article/15601
============================================
Blogger:
Σχετικά με την αργοπορημένη αντίδραση της "διανόησης" η εξήγηση είναι η εξής:
Μεγαλωμένη - ανδρωμένη - ταυτισμένη με το ΠΑΣΟΚ και ταϊσμένη ικανώς απ' αυτό στο μεγαλύτερο τμήμα της έκανε πολύ συχνά τα στραβά μάτια στις παρασπονδίες του. Ήταν έτοιμοι να του δώσουν άλλοθι στις φασίζουσες συμπεριφορές του, ενώ αναλάμβαναν εργολαβικά να εξωραϊσουν, να ωραιοποιήσουν τις δράσεις του και πολιτικές του, να του προσδώσουν έτσι νομιμοποίηση και να εξουδετερώσουν κάθε κριτική. Ακόμα και η όποια κριτική τους ήταν επιφανειακή και σίγουρα ανώδινη για το λόγο αυτό και επικίνδυνη.
Ήταν χαριστικοί μαζί του στα εγκλήματα της διοίκησης ΠΑΣΟΚ, βλέπε υπόθεση Χρηματιστηρίου, πολιτικές συμπεριφορές στην εκλογή Προέδρων, κ.λ.π. (Ως κόμμα προσεγγίζει περισσότερο τις δομές το κόμμα Μπάαθ του σχωρεμένου Σαντάμ παρά τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης). (Μεταγεννέστερη εγγραφή: Αντιγράφω από τον ΣΤΑΘΗ:Το ΠΑΣΟΚ είχε ανέκαθεν κακή σχέση με τους θεσμούς--->>>)
Είδαν πολύ αργοπορημένα το φως το αληθινό, αφού ο συναγελασμός τους με την εξουσία δεν άφηνε χρόνο να προκάνουν!
Τώρα που τα κονδύλια στερέψαν και το νέο ηγετικό κόλπο δεν τους χρειάζεται, αφού δεν χρειάζεται πια ντόπιους εξωραϊστές και το παίγνιο δεν απαιτεί έστω και λίγο τακτ, βρήκαν χρόνο να ασχοληθούν με το θεσμικό τους ρόλο.
Τώρα στα στερνά τους προσπαθούν να σώσουν την υστεροφημία τους, αφού το σώμα του εγκλήματος είναι μεγάλο για να κρυφτεί σε μια ντουλάπα, όπως γινόταν μέχρι τώρα. Η προδοσία μιας χώρας ενός λαού είναι ιστορική υπόθεση.
Το πολιτικό πτώμα της Ελλάδας θα παραμένει για καιρό άταφο για θα μας αναγκάσει να απαριθμήσουμε όλους τους βιαστές της. Σ' αυτούς συγκαταλέγονται και πολλά μέλη της λεγόμενης Πανεπιστημιακής κοινότητας που επί χρόνια νόμισαν ότι η μία και μοναδική αποστολή τους είναι η απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων με κάθε τρόπο και ο προσωπικός τους πλουτισμός. Ξέχασαν ότι κύρια ο ρόλος τους είναι θεσμικός και πρώτιστα παιδευτικός (προς τους πολιτικούς και προς το λαό!).
Η κρίση της Ελλάδας έφερε στην επιφάνεια και τo έλλειμμα ηγεσίας. Ως κοινωνία δεν είχε (έχει) πραγματικούς ηγέτες! Εκ του αποτελέσματος - τη χρεωκοπία μας - είναι φανερό ότι όλες οι ηγεσίες αυτού του λαού: πολιτικές, πνευματικές, οικονομικές αποδείχθηκαν ολίγιστες, ιδιοτελείς και εν τέλει προδοτικές. (Mεταγεννέστερη προσθήκη: βλέπε εδώ)
Είναι ελάχιστοι εκείνοι οι πνευματικοί άνθρωποι που έχουν ή εν τέλει μπορούν να σηκώσουν τον θεσμικό τους ρόλο. Σ' αυτούς περιλαμβάνω τον Κ. Χρυσόγονο που χωρίς φόβο και χωρίς περιστροφές έχει γράψει για τα προβλήματα τις χώρας. (Αξίζει να πάρετε το βιβλίο του: Η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - Από τις πολιτικές δυναστείες στην κλεπτοκρατία. Εκδόσεις επίκεντρο)
Δείτε τμήμα της ομιλίας του την 12/4/2011 (12σφαιρο ανατροπής της πολιτικής φεουδαρχίας)
-------------------------------
Σχόλια