Παρακολούθησα σήμερα την ομιλία του κ. Χρυσόγονου στην εκδήλωση που έγινε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η ομιλία του απλή, αλλά ουσιαστική. Βασιζόταν σ' ένα παλαιότερο άρθρο το παραθέτω. Είναι παρήγορο που υπάρχουν τέτοιες φωνές- και πρέπει να τις ενισχύουμε. Μέχρι να βρεθεί αυτούσια η σημερινή ομιλία του, ας ξαναδιαβάσουμε το άρθρο του.
"Τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν οι αναφορές στην ανάγκη μιας νέας συνταγματικής αναθεώρησης, αφού άλλωστε η απαιτούμενη από το Σύνταγμα πενταετία από την περάτωση της προηγούμενης (Ιούνιος 2008) έχει παρέλθει κατά το μεγαλύτερο μέρος της. Στην πραγματικότητα, όμως, η αναθεώρηση για την οποία συζητά η πολιτική τάξη δεν θα έχει καμία σχέση με εκείνο που χρειάζεται η χώρα και δεν είναι άλλο από την αναδόμηση της ίδιας αυτής τάξης και την αναίρεση των ημιφεουδαρχικών της χαρακτηριστικών.
Μια ριζική συνταγματική μεταρρύθμιση, προς την κατεύθυνση ενός ουσιαστικού εκδημοκρατισμού της ελληνικής πολιτείας, θα έπρεπε να περιλάβει την αναθεώρηση τουλάχιστον δώδεκα άρθρων του Συντάγματος.
Πρώτον, θα έπρεπε να καθιερωθεί (άρθρο 56) ένα ανώτατο όριο βουλευτικής θητείας, η υπέρβαση του οποίου να συνεπάγεται γενικό και απόλυτο κώλυμα εκλογιμότητας.
Δεύτερο, κανείς να μη διορίζεται μέλος της κυβέρνησης ή υφυπουργός (άρθρο 81) αν δεν είναι εν ενεργεία βουλευτής, ώστε να εκλείψει το αντιδημοκρατικό φαινόμενο των «δοτών» υπουργών.
Τρίτο, να καταργηθεί το άρθρο 86 (ποινική ασυδοσία των υπουργών και πρώην υπουργών).
Τέταρτον, να περισταλεί το ακαταδίωκτο (άρθρο 62) στα όρια της πολιτικής δραστηριότητας του βουλευτή.
Πέμπτον, να προβλεφθεί η δυνατότητα υποβολής ένστασης από όποιον έχει έννομο συμφέρον και έκπτωσης από το βουλευτικό αξίωμα με δικαστική απόφαση, εφόσον αποδεικνύεται ότι ο βουλευτής έχει υπερβεί το νόμιμο των προεκλογικών δαπανών (άρθρο 57).
Έκτον, να καταργηθούν οι βουλευτές Επικρατείας (άρθρο 54).
Έβδομον, να κατοχυρωθεί με σαφέστερο τρόπο η εσωκομματική δημοκρατία και να στερηθούν την κρατική χρηματοδότηση όσα κόμματα δεν ανταποκρίνονται στις εγγυήσεις διαφάνειας στην οικονομική τους διαχείριση (άρθρο 29).
Όγδοον, ο έλεγχος της διαχείρισης των οικονομικών των κομμάτων και του πόθεν έσχες των πολιτικών να ανατεθούν στο Ελεγκτικό Συνέδριο (άρθρο 98).
Ένατον, να δοθεί η δυνατότητα στην κοινοβουλευτική μειοψηφία (π.χ. με τις υπογραφές του ενός τρίτου των βουλευτών) ή και στον λαό (με τη συγκέντρωση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων υπογραφών) να προκαλεί την προκήρυξη δημοψηφίσματος με θέμα την ακύρωση πρόσφατα ψηφισμένου από τη Βουλή νομοσχεδίου (άρθρο 44).
Δέκατον, να προβλεφθεί η δυνατότητα δικαστικού ελέγχου για διατάξεις άσχετες με το κύριο αντικείμενο του νόμου στον οποίο περιέχονται και, συνεπώς, αντισυνταγματικές για τον λόγο αυτόν (άρθρο 74).
Ενδέκατον, να ενισχυθεί η εσωτερική ανεξαρτησία των κατωτέρων δικαστικών λειτουργών με κατοχύρωση δυνατότητας του κοινού νομοθέτη να θεσπίσει ένα (δεσμευτικό για το ανώτατο δικαστικό συμβούλιο) σύστημα αντικειμενικών κριτηρίων για τις τοποθετήσεις, μεταθέσεις και αποσπάσεις τους (άρθρο 90).
Δωδέκατον, να ιδρυθεί Συνταγματικό Δικαστήριο με συγκρότηση και αρμοδιότητες ανάλογες με εκείνα που προβλέπονται στη συντριπτική πλειονότητα των άλλων ευρωπαϊκών κρατών (άρθρο 100).
Όλα αυτά, βέβαια, αποτελούν, τουλάχιστον για το ορατό μέλλον, απλά σχέδια επί χάρτου. Δεν είναι ρεαλιστικό να αναμένει κανείς από το πολιτικό μας σύστημα μια συνταγματική αναθεώρηση που θα συνέβαλε στην υπέρβασή του. Από την άλλη πλευρά, τις τάσεις εκφεουδαρχισμού της πολιτικής δεν τις τροφοδοτεί το Σύνταγμα, αλλά οι πραγματικές παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Αν αυτές μπορέσουν να αναταχθούν, μεταξύ άλλων με την επικράτηση δημοκρατικά οργανωμένων κομμάτων αρχών, με την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού χωρίς κληρονόμους, δοτούς, αγοραστές κ.ο.κ., τότε μια συνταγματική αναθεώρηση με τα παραπάνω χαρακτηριστικά θα ερχόταν απλώς να επιβεβαιώσει τον συντελεσμένο στην πράξη εκδημοκρατισμό.
Το ζητούμενο για την κοινωνία μας είναι να δημιουργήσει μαζικούς πολιτικούς φορείς, οι οποίοι θα αντιπροσωπεύουν την κοινωνία έναντι του κράτους και όχι το αντίστροφο.
- Το ζητούμενο είναι, ακόμη, να τερματιστεί η αναπαραγωγή μιας ημίκλειστης τάξης επαγγελματιών της πολιτικής και να διαχωριστεί η δημόσια – πολιτική από την ιδιωτική – οικονομική εξουσία. Το ζητούμενο, τελικά, είναι να πραγματοποιηθεί η μετάβαση από ένα πολιτικό σύστημα επιφανειακά μόνο δημοκρατικό, όπως αυτό που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μας μετά τη μεταπολίτευση του 1974, σε ένα νέο και περισσότερο δημοκρατικό και αντιπροσωπευτικό μοντέλο λειτουργίας του κράτους και, κυρίως, των κομμάτων.
*Ο Κώστας Χρυσόγονος είναι Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο τμήμα Νομικής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
πηγή http://www.aixmi.gr/index.php/dodekasfairo-anatropis-tis-politikis-feoudarxias/
------------------
----------------
Σχόλια