Μια νέα κίνηση έκανε χθες η Ελβετία για να σηκώσει τις βαριές βελούδινες κουρτίνες που κρύβουν τα μυστικά αιώνων των τραπεζών της, που είναι οχυρωμένες πίσω από το «σιδηρούν» τραπεζικό απόρρητο. Η υπουργός Οικονομικών, Eveline Widmer-Schlumpf, ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου από τη Βέρνη ότι «η κυβέρνηση θα παρέχει διοικητική συνδρομή στις περιπτώσεις που ζητούνται από ξένες κυβερνήσεις στοιχεία για κατόχους λογαριασμών, ακόμη και όταν αυτά δεν είναι πλήρως τεκμηριωμένα για τους υπόπτους φοροφυγάδες». Φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι θα εγκριθεί η απόφαση από τη Βουλή της χώρας.
Η νομοθεσία της είχε πολλά «παραθυράκια» για τους φοροφυγάδες. Ολοι οι πλούσιοι ανά τον κόσμο γνωρίζουν ότι η φοροδιαφυγή στη χώρα αυτή δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα, αλλά μια παράβαση διοικητικής υφής.
Από το 2009 έχει αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι στην Ελβετία. Οταν χιλιάδες Αμερικανοί υπήκοοι, πελάτες του τραπεζικού κολοσσού UBS, είχαν λάβει διαβεβαιώσεις ότι οι αμερικανικές φορολογικές αρχές εισοδήματος (Internal Revenue Services) δεν θα ελάμβαναν ποτέ γνώση για το ύψος των λογαριασμών τους, που διατηρούσαν στο εν λόγω τραπεζικό ίδρυμα, ή και σε άλλες ελβετικές τράπεζες. Η UBS άντεξε μετά από αγώνα μποξ 15 γύρων μεταξύ ΗΠΑ και Ελβετίας. Τόσο η διοίκηση του ομίλου όσο και η κυβέρνηση της χώρας υπέστησαν αφόρητες πιέσεις από τις αμερικανικές δικαστικές αρχές για την αποκάλυψη της ταυτότητας 13.000 πελατών της UBS, υπόπτων για φοροδιαφυγή έως και 20 δισ. δολαρίων.
Μετά από σειρά διαπραγματεύσεων, η UBS παρέδωσε λίστα με 4.500 ονόματα και κατέβαλε το ποσό των 780 εκατ. δολαρίων στο πλαίσιο συμβιβαστικής λύσης. Αλλά, η «περιέργεια» των ΗΠΑ δεν εξαντλήθηκε, ζητώντας την εκχώρηση περισσότερων πληροφοριών.
Μάλιστα, η σύλληψη του Ρομάν Πολάνσκι στη Ζυρίχη με εκκρεμότητα ένταλμα έκδοσης κρατουμένου από δικαστήριο του Λος Αντζελες ερμηνεύτηκε ως μια μορφή συμβιβασμού μεταξύ ΗΠΑ και Ελβετίας.
Ρωτήστε, επίσης, και τους 1.500 Γερμανούς με τραπεζικούς λογαριασμούς –ύψους 300 δισ. ευρώ, όπως υπολογίζονται από τα γερμανικά μίντια, δηλαδή λιγότερο από το αστρονομικό χρέος της Ελλάδος– που είναι ύποπτοι για φοροδιαφυγή στην Ελβετία.
Η φήμη της ως «ασφαλούς λιμένος» δεν είναι πλέον αυτή που ήταν κάποτε, την εποχή που ζητούσαν εκεί πολιτικό άσυλο προσωπικότητες, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, που εγκατέλειψε τις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1950, λόγω του μακαρθισμού.
Ο Βλαντιμίρ Λένιν, ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Μαρκ Ριτς, όλοι βρήκαν καταφύγιο στην Ελβετία. Το ίδιο έκανε και ο Ρομάν Πολάνσκι, ο οποίος νόμιζε ότι βρισκόταν σε ασφαλές μέρος, έως ότου συνελήφθη στη Ζυρίχη με την κατηγορία βιασμού ανήλικης στις ΗΠΑ, το 1977. Η Ελβετία είχε απόλυτο δίκιο να συλλάβει τον Πολάνσκι.
Με την Ελβετία, ωστόσο, ήταν συνδεδεμένη κάποια ασφάλεια. Ο Πολάνσκι ήταν ένας από αυτούς που ένιωθαν εκεί ασφαλείς. Πλήρωνε ακόμη και φόρους 1,5 εκατ. δολαρίων για το «σαλέ» του στα ελβετικά βουνά, στην περιοχή του Γκστάαντ, που είχε αγοράσει το 2006. Αυτό έγινε έναν χρόνο μετά την έκδοση διεθνούς εντάλματος για τη σύλληψή του.
Οι εποχές αυτές ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Η Ελβετία δεν μπορεί να κρύβεται πια πίσω από την τόσο αγαπητή της «ουδετερότητα» ή τη δέσμευσή της στο τραπεζικό απόρρητο, τις δύο ηθικές αρχές που τώρα δέχονται επιθέσεις από τον έξω κόσμο.
Η διεθνής οικονομική κρίση στάθηκε αιτία που εκδηλώθηκαν πιέσεις στους φορολογικούς παραδείσους. Η Ελβετία συγκαταλέγεται στις offshore («υπεράκτιες») χώρες που συγκεντρώνουν το 27% των ιδιωτικών κεφαλαίων και λόγω αυτού του γεγονότος είναι η πιο ευάλωτη.
Τέλος, σε δίκη στη Ζυρίχη, σχετική με το WikiLeaks, ο Ελβετός τραπεζίτης Ρούντολφ Ελμερ, πρώην στέλεχος της ιστορικής ελβετικής τράπεζας Julius Baer, με μακρόχρονη θητεία σε υποκατάστημα στις νήσους Κέιμαν, καταδικάστηκε σε 7.200 ελβετικά φράγκα πρόστιμο για παραβίαση του τραπεζικού απορρήτου. Ο Ελμερ, που ανέδειξε πριν από τρία χρόνια το WikiLeaks αναρτώντας εκεί στοιχεία πελατών, παρέδωσε στον Τζούλιαν Ασάντζ νέα στοιχεία για πελάτες που φοροδιαφεύγουν. Βρισκόταν σε διαμάχη με την Julius Baer από το 2002, οπότε και απολύθηκε.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_16/02/2011_432691
Η νομοθεσία της είχε πολλά «παραθυράκια» για τους φοροφυγάδες. Ολοι οι πλούσιοι ανά τον κόσμο γνωρίζουν ότι η φοροδιαφυγή στη χώρα αυτή δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα, αλλά μια παράβαση διοικητικής υφής.
Από το 2009 έχει αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι στην Ελβετία. Οταν χιλιάδες Αμερικανοί υπήκοοι, πελάτες του τραπεζικού κολοσσού UBS, είχαν λάβει διαβεβαιώσεις ότι οι αμερικανικές φορολογικές αρχές εισοδήματος (Internal Revenue Services) δεν θα ελάμβαναν ποτέ γνώση για το ύψος των λογαριασμών τους, που διατηρούσαν στο εν λόγω τραπεζικό ίδρυμα, ή και σε άλλες ελβετικές τράπεζες. Η UBS άντεξε μετά από αγώνα μποξ 15 γύρων μεταξύ ΗΠΑ και Ελβετίας. Τόσο η διοίκηση του ομίλου όσο και η κυβέρνηση της χώρας υπέστησαν αφόρητες πιέσεις από τις αμερικανικές δικαστικές αρχές για την αποκάλυψη της ταυτότητας 13.000 πελατών της UBS, υπόπτων για φοροδιαφυγή έως και 20 δισ. δολαρίων.
Μετά από σειρά διαπραγματεύσεων, η UBS παρέδωσε λίστα με 4.500 ονόματα και κατέβαλε το ποσό των 780 εκατ. δολαρίων στο πλαίσιο συμβιβαστικής λύσης. Αλλά, η «περιέργεια» των ΗΠΑ δεν εξαντλήθηκε, ζητώντας την εκχώρηση περισσότερων πληροφοριών.
Μάλιστα, η σύλληψη του Ρομάν Πολάνσκι στη Ζυρίχη με εκκρεμότητα ένταλμα έκδοσης κρατουμένου από δικαστήριο του Λος Αντζελες ερμηνεύτηκε ως μια μορφή συμβιβασμού μεταξύ ΗΠΑ και Ελβετίας.
Ρωτήστε, επίσης, και τους 1.500 Γερμανούς με τραπεζικούς λογαριασμούς –ύψους 300 δισ. ευρώ, όπως υπολογίζονται από τα γερμανικά μίντια, δηλαδή λιγότερο από το αστρονομικό χρέος της Ελλάδος– που είναι ύποπτοι για φοροδιαφυγή στην Ελβετία.
Η φήμη της ως «ασφαλούς λιμένος» δεν είναι πλέον αυτή που ήταν κάποτε, την εποχή που ζητούσαν εκεί πολιτικό άσυλο προσωπικότητες, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, που εγκατέλειψε τις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1950, λόγω του μακαρθισμού.
Ο Βλαντιμίρ Λένιν, ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Μαρκ Ριτς, όλοι βρήκαν καταφύγιο στην Ελβετία. Το ίδιο έκανε και ο Ρομάν Πολάνσκι, ο οποίος νόμιζε ότι βρισκόταν σε ασφαλές μέρος, έως ότου συνελήφθη στη Ζυρίχη με την κατηγορία βιασμού ανήλικης στις ΗΠΑ, το 1977. Η Ελβετία είχε απόλυτο δίκιο να συλλάβει τον Πολάνσκι.
Με την Ελβετία, ωστόσο, ήταν συνδεδεμένη κάποια ασφάλεια. Ο Πολάνσκι ήταν ένας από αυτούς που ένιωθαν εκεί ασφαλείς. Πλήρωνε ακόμη και φόρους 1,5 εκατ. δολαρίων για το «σαλέ» του στα ελβετικά βουνά, στην περιοχή του Γκστάαντ, που είχε αγοράσει το 2006. Αυτό έγινε έναν χρόνο μετά την έκδοση διεθνούς εντάλματος για τη σύλληψή του.
Οι εποχές αυτές ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Η Ελβετία δεν μπορεί να κρύβεται πια πίσω από την τόσο αγαπητή της «ουδετερότητα» ή τη δέσμευσή της στο τραπεζικό απόρρητο, τις δύο ηθικές αρχές που τώρα δέχονται επιθέσεις από τον έξω κόσμο.
Η διεθνής οικονομική κρίση στάθηκε αιτία που εκδηλώθηκαν πιέσεις στους φορολογικούς παραδείσους. Η Ελβετία συγκαταλέγεται στις offshore («υπεράκτιες») χώρες που συγκεντρώνουν το 27% των ιδιωτικών κεφαλαίων και λόγω αυτού του γεγονότος είναι η πιο ευάλωτη.
Τέλος, σε δίκη στη Ζυρίχη, σχετική με το WikiLeaks, ο Ελβετός τραπεζίτης Ρούντολφ Ελμερ, πρώην στέλεχος της ιστορικής ελβετικής τράπεζας Julius Baer, με μακρόχρονη θητεία σε υποκατάστημα στις νήσους Κέιμαν, καταδικάστηκε σε 7.200 ελβετικά φράγκα πρόστιμο για παραβίαση του τραπεζικού απορρήτου. Ο Ελμερ, που ανέδειξε πριν από τρία χρόνια το WikiLeaks αναρτώντας εκεί στοιχεία πελατών, παρέδωσε στον Τζούλιαν Ασάντζ νέα στοιχεία για πελάτες που φοροδιαφεύγουν. Βρισκόταν σε διαμάχη με την Julius Baer από το 2002, οπότε και απολύθηκε.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_16/02/2011_432691
Σχόλια